Ο φασίστας Σολζενίτσιν που αποθεώθηκε επί ψυχρού πολέμου ως "δημοκράτης αντικαθεστωτικός"...

Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν μετά τον θάνατο του Φράνκο (στην φασιστική Ισπανία ) όταν ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος πήγε να εισάγει μια ήπια φιλελευθεροποίηση έδωσε συνέντευξη σε ισπανικά κανάλια και εφημερίδες (βασικά έκανε περιοδεία) για να προειδοποιήσει για αυτές τις "δημοκρατικές" ελευθερίες...
 Μετά από 40 έτη φασισμού στην Πορτογαλία, όταν πήραν οι αριστεροί ανώτεροι στρατιωτικοί μαζί με τον λαό με επικεφαλής τον Καρβάλιο την εξουσία στη λαϊκή επανάσταση του 1974,  ήταν υπέρμαχος της αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης στην Πορτογαλία!
 Είναι ο τύπος που μετά την ήττα των ΗΠΑ στο Βιετνάμ δε δίστασε να ευθυγραμμιστεί με τις πιο ακραίες αντιδραστικές φωνές, κατηγορώντας τις ΗΠΑ για την αποχώρησή τους και το τέλος του πολέμου!...
 Είναι αυτός που  κατηγορεί τους ...Εβραίους για την μπολσεβίκικη επανάσταση στο βιβλίο Two Hundred Years Together (παραλήρημα αντισημιτισμού, όχι αντισιωνισμού...)
Στήριξε ξετσίπωτα δημόσια την Θάτσερ για τα την εισβολή στα αργεντίνικα Φώκλαντ!
 Είναι τέλοςο τύπος που χαιρετούσε ναζιστικά και αναγκάστηκαν τελικά, αφού τον χρησιμοποίησαν επί χρόνια, να τον εξαφανίσουν από τον χάρτη ακόμα και ο υποστηριχτές του επειδή τους εξέθετε... 
Πηγή: www.lifo.gr


Ο δε "Ριζοσπάστης" έγραψε στις 5 /8 / 2008:

ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΣΟΛΖΕΝΙΤΣΙΝ

Πέθανε ένας σημαιοφόρος του αντικομμουνισμού

Ενας από τους «σημαιοφόρους» της αντισοβιετικής και αντικομμουνιστικής «σταυροφορίας», ο Ρώσος συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, πέθανε σε ηλικία 89 ετών.

Ηταν από εκείνους που αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στην ανατροπή του σοβιετικού συστήματος, περιγράφοντάς το στα λογοτεχνικά έργα του με τα πιο μελανά χρώματα, χωρίς να λυπηθεί να το περιβάλλει με ψέματα και υπερβολές, ακόμη κι από το οπλοστάσιο του Γκαίμπελς, για να το διαβάλει. Για το ρόλο του αυτό βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και απόλαυσε διάφορες τιμές στο «δυτικό κόσμο» όπου βρήκε καταφύγιο. Το πόσο πίστευε πραγματικά στη «δημοκρατία», φάνηκε όταν δεν έβγαλε άχνα όταν ο Γιέλτσιν έστελνε τα τανκς να βομβαρδίσουν το ρωσικό κοινοβούλιο το 1993, αιματοκυλώντας το λαό της Μόσχας, θέτοντας εκτός νόμου πολλά κόμματα, νοθεύοντας τις εκλογές κ.ά.

Επιστρέφοντας, λίγο αργότερα (το 1994) στη Ρωσία, λίγα χρόνια μετά την ανατροπή του κοινωνικο-πολιτικού συστήματος που τόσο μίσησε, είχε την τύχη να γευτεί τους «καρπούς» των αντικομμουνιστικών του προσπαθειών, που αποδείχτηκαν πολύ «πικροί» για τα δεκάδες εκατομμύρια των συμπολιτών του, που εξαιτίας της παλινόρθωσης του καπιταλισμού βρέθηκαν στα όρια της εξαθλίωσης, μέσα σε καθεστώς φτώχειας, ανεργίας, διεθνικών αιματοχυσιών, κατάργησης ιστορικών κοινωνικών κατακτήσεων, χειραγώγησης κάθε θεσμού από την ολιγαρχία του πλούτου.

Προς το τέλος της ζωής του προσπάθησε να αρθρώσει έναν κριτικό λόγο στην κατάσταση που επικρατεί στη Ρωσία σήμερα, αλλά από θέσεις οπισθοδρομικές και εθνικιστικές. Δεν μπόρεσε να υπερβεί το αντισοβιετικό και αντικομμουνιστικό του παρελθόν, όπως έκανε ένας άλλος πολύ γνωστός «αντιφρονούντας» αντισοβιετικός συγγραφέας και φιλόσοφος, ο Αλεξάντρ Ζινόβιεφ, που μετά την επιστροφή του στη Ρωσία, ζήτησε συγνώμη από το ρωσικό λαό για την προηγούμενη αντισοβιετική του δράση.

Ετσι και θα μείνει στην ιστορία! Σαν ένας από αυτούς που σημάδευαν τον κομμουνισμό και πέτυχαν τον ίδιο το ρωσικό λαό!