Παρασκευή 9 Απριλίου 2021

Αλεξάντρ Ποκρίσκιν: Ο ευφυέστατος θρυλικός άσσος στον πόλεμο και μετέπειτα στρατάρχης της σοβιετικής αεροπορίας

 

Alexander Pokryshkin

From Wikipedia, the free encyclopedia
Jump to navigationJump to search
Alexander Pokryshkin
Alexander Pokryshkin 1 (cropped).jpg
Native name
Алекса́ндр Ива́нович Покры́шкин
Born21 February [O.S. 6 March] 1913
NovosibirskRussian Empire
Died13 November 1985 (aged 72)
MoscowSoviet Union
Allegiance Soviet Union
Service/branch Soviet Air Force
Years of service1932–1972
RankMarshal of Aviation
Unit16th Guards Fighter Aviation Regiment
Battles/warsGreat Patriotic War
AwardsHero of the Soviet Union (thrice)
US Army Distinguished Service Medal
Spouse(s)Mariya Kuzmichna

Alexander Ivanovich Pokryshkin (RussianАлекса́ндр Ива́нович Покры́шкин; 21 February [O.S. 6 March] 1913 – 13 November 1985) was one of the highest-scoring Soviet aces, and earned the title Hero of the Soviet Union three times: 24 May 1943, 24 August 1943, and 19 August 1944. After the war he reached the rank of Marshal of Aviation.

During the war he strongly promoted the training in and use of improved aerial combat techniques that included vertical maneuvers that newer fighter aircraft were capable of carrying out, and he spent much of his time studying aerobatics for combat situations.

Early years[edit]

Vocational school student Pokryshkin c. 1930.

Pokryshkin was born in Novonikolayevsk (now Novosibirsk) in Tomsk Governorate, son of a Russian peasant-turned-factory worker.[1] He grew up in a poor, crime-ridden part of town, but unlike most of his peers he was more interested in learning than in fighting and petty crime. His nickname in his early teens was Engineer. He caught the "aviation bug" when he was 12 years old at a local air show, and the dream never left him. In 1928, after seven years of school, he found work as a construction worker. In 1930, despite his father's protests, he left home and entered a local technical college, where he received a degree in 18 months and worked for six more as a steel worker at a local munitions factory. Subsequently, he volunteered for the army and was sent to an aviation school. His dream finally seemed to be coming true. Unfortunately the flight school was suddenly closed, and all students were instead transferred to be trained as aircraft mechanics. Dozens of official requests were denied with a simple explanation: "Soviet aviation needs mechanics just as badly".

Pokryshkin still strived to excel as a mechanic. Graduating in 1933, he quickly rose through the ranks. By December 1934, he became the Senior Aviation Mechanic of the 74th Rifle Division. He stayed in that capacity until November 1938. During that time his creative nature became clearly visible: he invented improvements to the ShKAS machine gun and the R-5 reconnaissance aircraft among other things.

Finally, during his vacation in the winter of 1938 Pokryshkin was able to circumvent the authorities by passing a yearly civilian pilot program in only 17 days. This automatically made him eligible for flight school. Without even packing a suitcase, he boarded a train to flight school. He graduated with top honours in 1939, and with the rank of senior lieutenant he was assigned to the 55th Fighter Regiment.

World War II[edit]

Early experiences[edit]

Pokryshkin in 1940.

He was stationed in the Moldavian Soviet Socialist Republic in June 1941, close to the border, and his airfield was bombed on 22 June, the first day of the war.

His first involvement in air combat was a disaster. Seeing an aircraft in the air of a type he had never seen before, he attacked and shot it down, only to notice as it was going down that it had Soviet red stars on the wings. It was a Soviet Su-2 light bomber of the 211th Bomber Aviation Regiment, piloted by squadron commander Mikhail Gudzenko. This was a new bomber type that was kept secret even from other Soviet pilots. He then frantically flew in front of all the other MiG 3 pilots who were lining up on the other Sukhoi bombers, thwarting any other Soviet losses by other pilots of his unit.[2] Luckily, Gudzenko survived, although the navigator was killed.[3]

He claimed his first shootdown of an enemy aircraft when he shot down a Bf 109 the next day, while he and his wingman were on a reconnaissance mission, and were jumped by five enemy fighters. On 3 July, having claimed several more victories, he was shot down by German flak behind enemy lines and spent four days getting back to his unit. During the first weeks of the war, Pokryshkin began to see very clearly how outdated the Soviet combat doctrine was, and started slowly drafting his own ideas in his meticulous notebooks. He carefully recorded all details of all air engagements he and all his friends were involved in, and came up with detailed analysis of each. He fought in very complicated conditions: constant retreat, poor- to no-controlling and communication from HQ, and overwhelming odds versus a superior opponent. He would later say "one who hasn't fought in 1941–1942 has not truly tasted war".[4]

Pokryshkin survived several close calls during this time. A machine gun round drove through the right side of the cockpit, cut his shoulder straps, ricocheted off the left side and scratched his chin, covering the entire windscreen in blood. Twice, unexploded bombs landed between his feet, one time during a dramatic low-level raid on his airfield by a pair of Ju 88s. Pokryshkin tried to defend his fighter, one of the very few remaining serviceable aircraft, by removing a flexible machine gun from the nearby bomber and placing it on top of his fighter's fuselage. One of the German bombers saw Pokryshkin firing the only machine gun in the area and flew straight at him, dropping small bombs in a shallow dive. Pokryshkin watched a string of explosions running up to him, but the bomb that landed immediately next to him did not explode. The Ju 88 had dropped it too low; the bomb had insufficient time to arm itself before hitting the ground.

In the autumn of 1941 Pokryshkin, flying a MiG-3 (possibly winter-camouflaged), took off in sleet and rain conditions after two other pilots had crashed on takeoff. His mission was to locate von Kleist's 1st Panzer Group, which had been stopped in front of Shakhty, and then their position lost by the Soviet forces. After some time flying at low altitude, low on gasoline, in bad weather, he finally found them, and was able to return safely to base with this critical information. For the successful completion of this mission, he was awarded the Order of Lenin.[5]

When the German summer offensive of 1942 began, part of 16th Guards Fighter Aviation Regiment had been re-equipped with the Yakovlev Yak-1 fighter, including Pokryshkin's squadron. In that period Pokryshkin flew missions escorting Su-2 and Il-2 Shturmovik aircraft, and frequently was engaged by German fighters. On 17 July 1942, during a dogfight with Bf 109s, he became separated from his wingman Konstantin Figichov, and was jumped by a Rotte of Bf 109G-2 "Gustavs" flown by the experte Feldwebel Hans Dammers and his wingman Unteroffizier Kurt Keiser (7./JG 52). Initially Pokryshkin dived to escape, but realizing that the heavier and faster Gustavs would catch him, he performed a chandelle and then a barrel roll. This caused the Germans to overshoot, and then Pokryshkin shot down (and killed) Keiser at short range. Dammers attacked Pokryshkin shortly afterwards, damaging his Yak-1. But once more Pokryshkin performed a barrel roll, forced Dammers to slide forward, and then shot down the German ace.[6][7]

In the late summer of 1942, his regiment was recalled from the front lines to convert to a new fighter type, the Bell P-39 Airacobra. While training in the rear, Pokryshkin frequently clashed with the regiment's new commander, Isayev (the former regimental navigator), who could not stand his criticism of Soviet air combat doctrine. Isayev fabricated a court-martial case, accusing Pokryshkin of cowardice, insubordination, and disobeying orders. Pokryshkin was grounded, removed from the regiment's headquarters, and had his Party membership cancelled. However, he was helped by his squadron mates, the regimental political commissar, and the divisional commanders, and he was soon vindicated. The 216 Fighter Aviation Division's leadership dismissed the case against him, and had him reinstated.

Kuban[edit]

Pokryshkin's most significant contribution to the war effort and the most impressive kill record came during the battle for the Kuban region in 1943. The area east of the Crimean peninsula had seen vicious air combat in the months that led to the Soviet assault on Crimea itself, where the Kuban-based Soviet air regiments flew against Crimea-based Luftwaffe Geschwader. Pokryshkin's regiment fought against such renowned German fighter units as JG 52 and JG 3 'Udet'. The area saw some of the most fierce fighting on the Eastern Front, with daily engagements of up to 200 aircraft in the air. Pokryshkin's innovative tactics of using different fighter types stacked in altitude, the so-called 'pendulum' flight pattern for patrolling the airspace, and the use of ground-based radar, forward based controllers and an advanced central ground control system, contributed to the first great Soviet Air Force victory over the Luftwaffe.

In the summer of 1942, the 4th Air Army in which Pokryshkin served received their first mobile radar stations. They were tested in directing interceptions of German and Romanian aircraft over water, and they proved highly successful.[citation needed]

In early January 1943, 16th Guards Fighter Aviation Regiment was sent to 25th Depot Fighter Aviation Regiment, a unit tasked with checking that Soviet-made and Lend-Lease aircraft were ready for combat service) near the Iranian border, to re-equip with new aircraft, and also to receive new pilots. Many of these planes had to be ferried in from Iran. Whilst there were delays in assembly by the Americans in Iran, the Soviet pilots involved felt that the Americans were willfully impeding the war effort. It was at this time that the unit converted to the P-39 Airacobra which, when all had arrived, transformed the unit into a 3-squadron regiment. 16th Guards Fighter Aviation Regiment received 14 P-39L-1s, seven P-39Ks (the very last of which was assigned to Pokryshkin) and 11 P-39D-2s. The unit returned to action on 8 April 1943. During the remainder of the month, Pokryshkin was credited with 11 Bf 109s and one Ju 88 destroyed.

He was credited with a Bf 109 destroyed on his very first Airacobra mission, on 9 April 1943, and scored four Bf 109 kills on 12 April 1943, one of his more successful days. He scored again on 15, 16, 20, 21, and 24 April – one Bf 109 on each day, adding a Ju 88 (probably in fact an He 111) on 29 April, plus one more Bf 109 on 30 April.[8]

On 4 May 1943 Pokryshkin gained three confirmed kills – two Ju 87 and a Bf 109.[9][10]

In most subsequent fights, Pokryshkin would usually take the most difficult role, attacking the German flight leader, who was often an aggressive experte. He had learned in 1941–42 that shooting down the flight leader would demoralise the enemy and often cause them to scramble home. Taking that into account, several such experten were almost certainly among his kills during the month of May that year. On 6 May 1943 Pokryshkin shot down a Bf 109, probably the plane of 9-kills ace Unteroffizier Heinz Scholze (4./JG 52), who crashed while trying to land at Kuteinikovo. Two days later, his victim may have been the Bf 109G-4 of Leutnant Helmut Haberda (an experte of 5./JG 52 with 58 victories to his credit), though the Luftwaffe credited the loss to Soviet flak.

Pokryshkin received his first 'Hero of the Soviet Union' award on 24 May 1943, and was promoted to major in June, having become commanding officer of his squadron. On 23 June, he exchanged his old P-39K-1 USAAF Serial Number 42-4421, "White 13", for the famous P-39N USAAF S.N. 42-9004, "White 100". He flew aircraft designated 100 for the rest of the war, such as P-39N-5 42-19185, after 42-9004 was damaged in August or September 1943, except for the test of the Berlin autobahn as a runway in Konstantin Sukhov's "White 50", which was much photographed.[11]

The Liberation of Ukraine[edit]

In mid-July the 216 Fighter Aviation Division (then redesignated 9 Guards Fighter Aviation Division) was deployed in southern Ukraine to help liberate the Donbass area. There he continued to defeat German aces – on 23 July 1943 Pokryshkin shot down the 56-kills experte Uffz. Hans Ellendt, of 4./JG 52.

Occasionally his P-39s also escorted the Pe-2 bombers. In that role, he used his nickname Sotka ("One Hundred") – his radio call sign), because he knew very well that the Luftwaffe ordered its airmen to stay on the ground if they knew he was in the air. A Pe-2 pilot of the 36 Bomber Aviation Regiment, Timofey P. Puniov, recalled that because of the heavy casualties inflicted by the German fighters, the 16th Guards Fighter Aviation Regiment was tasked to escort them. Puniov clearly remembers that twice Pokryshkin violated radio silence saying openly in the frequency: "Vnimanie! Ya – sotka. Poedu na rabotu!" (Attention! I'm "100". I'm going to work!). Neither on those two occasions nor after did the German fighters try to intercept the 36th Bomber Aviation Regiment.[12]

On 20 August, Isaev, who had been the Unit Navigator, and then Commanding Officer, and with whom Pokryshkin had strong differences, took measures to have Pokryshkin stripped of his Hero of the Soviet Union, expelled from the regiment, and hauled before a tribunal. From 10 PM that night at least through the following day, Pokryshkin, 298th Fighter Aviation Regiment's Major Taranyenko, and the 16th Guards' Commissar, Gubarevim, and some "Osobists"(NKVD people) completed interrogations and investigations. Gubarevim, with difficulty, was able to clear Pokryshkin's name and reputation, and "Sasha" was thereupon awarded his second Hero of the Soviet Union on 24 August 1943.[13]

On 21 September 1943, Pokryshkin was involved in another high-profile air engagement. This one happened at low altitudes right over the front line. It was witnessed by dozens of journalists and representatives of the high command. Pokryshkin shot down three Junkers Ju 88s in a single pass, overcomed by hatred, as he had just found out that the entire family of Zhmud, his mechanic, had been killed in German occupied territories. Only two kills were confirmed, the third Ju 88 being recorded as brought down by the explosion of the second one and not because of Pokryshkin's gunfire. All three Junkers are confirmed by German loss records – they were Ju 88A-4s of 5./RummKGr.[14] Earlier that same day Pokryshkin had added two more Junkers Ju 87s to his tally, almost certainly Ju 87D-5s of 6./StG 1.[14]

1944–1945[edit]

In February 1944, Pokryshkin was offered a promotion and an easy desk job managing new pilot training. He immediately rejected this offer and stayed at his old regiment and his old rank. However, he did not fly nearly as much as before. Pokryshkin had been made a famous hero by the propaganda machine, and he was not allowed to fly as often because of fear of him being killed. Instead, Pokryshkin spent a lot of time in the radio bunker, directing his regiment's fights over the radio. In June 1944, Pokryshkin was promoted to colonel and given command of 9th Guards Air Division.

On 19 August 1944, for 550 front-line sorties and 53 official kills, Pokryshkin was awarded the Gold Star of the Hero of the Soviet Union for the third time. He was the first person ever to receive the award three times, and he is the only Soviet soldier to receive the award three times during wartime. Pokryshkin was forbidden to fly altogether, but managed to circumvent the rule a few times and still continued to score an occasional kill.

One of such occasions occurred on 30 May 1944 near Jassy, Romania. The whole 16th Guards Fighter Aviation Regiment engaged a large formation of Ju 87s heading towards the Soviet ground forces escorted by Fw 190s and Bf 109s. In the ensuing melée, the Airacobra pilots claimed to shoot down five Stukas, three Focke-Wulfs and one Messerschmitt without losses – three Ju 87s were shot down by Pokryshkin himself. The next time Pokryshkin scored victories was on 16 July, when he got credit for two more Stukas and one Hs 129 of 10.(Pz)/SG 9, probably the Henschel Hs 129B-2 of Hauptmann Rudolf-Heinz Ruffer, credited with 80 tank-kills. His last victory was another Ju 87, downed on 14 January 1945.

Out of his official score of 65 victories, only six were scored in the last two years of the war. The bulk of Pokryshkin's victories came during the time when the Soviet Air Force was still fighting at a disadvantage, including amongst the most of any Soviet pilot during the most difficult first year of the war.

After the war[edit]

In 1948 he graduated from the Frunze Military Academy. Between 1949–1955 he acted as deputy commander of the 33rd Fighter Air Defense and the commander of the 88th Fighter Aviation Corps in Rzhev. He was repeatedly passed-over for promotion, possibly because he was just too intelligent (or honest) for Stalin's comfort. Only after Stalin's death did he find himself back in favour and finally promoted to Air Marshal.

In 1957 he graduated from General Staff Academy. After graduation he served as Chief of Fighter Aircraft of the North Caucasian Military Defense. From 1959, he served in the 8th Independent Air Defense Army Air (Kiev) and from 1961 to 1968 acted as Commanding General of the 8th Army Air Defense and deputy commander of the Kiev Military District Air Defense Forces. In 1968 he became Deputy Chief of the Air Defense Forces.

His highest position was as president of DOSAAF (1972–1981), a mostly civilian organisation that was largely tasked with training young civilians and preparing them for service with the Air Force. Pokryshkin again found himself ostracized for his honesty. Despite strong pressure, he never wrote about or supported glorification of premier Leonid Brezhnev's role in the battle of Kuban, where Brezhnev was a minor general. Pokryshkin died on 13 November 1985 at the age of 72. In Novosibirsk, a street, a square and a subway station are named in his honour.

He wrote several books in Russian about his wartime experiences.[15] He appeared in an episode of documentaries TV Series, "The Unknown War ", specifically episode 9, entitled "War in the Air", and, at the beginning and end of the episode, he spoke to the host and narrator, Burt Lancaster.

There are two Soviet-made documentaries starring Alexander Pokryshkin; Pokryshkin in the Sky (1945) Russian Ace Alexander Pokryshkin (1985).

Aircraft flown by Pokryshkin[edit]

Pokryshkin started the war flying the Mikoyan-Gurevich MiG-3 fighter, in which he scored almost twenty victories. The unit was given the honor "16th Guards Fighter Regiment" in March 1942. At this time or soon after, the unit received some Yak-1s, in which Pokryshkin also scored victories, but which are neither identified, nor illustrated, in any known way. In January 1943, his regiment converted to Lend-Lease Bell P-39 Airacobras. Soviet pilots liked this aircraft, and found it quite competitive with the Messerschmitt Bf 109 and superior to the Focke-Wulf Fw 190 at the low air combat altitudes common on the Eastern Front. Pokryshkin enjoyed the 37 mm cannon's destructive firepower, as well as the two upper nose-mounted .50 caliber machine guns, synchronized to fire through the propeller (airscrew), in addition to the pair of .30 caliber machine guns mounted in each wing. He claimed that the cannon's trigger, positioned at the top of the joystick, was impossible to push without moving the pilot's hand, which made the aircraft deviate from the gunsight, so finally he had his regiment's aircraft rigged so that a single button simultaneously fired cannon and machine guns. In his memoirs he describes many enemy aircraft immediately disintegrating upon being hit by a salvo. Pokryshkin and his regiment were repeatedly asked to convert to new Soviet fighters such as the La-5 and Yak-3. However, Pokryshkin found the Yak-3's firepower insufficient, and personally disliked Yakovlev, so the squadron remained with the P-39.

Finally, in 1944, he found an aircraft that he deemed a worthy heir: the Lavochkin La-7. However, one of his close friends, Soviet ace Alexander Klubov, was killed in a landing mishap while converting to the La-7. The crash was blamed on the malfunction of the plane's hydraulic system. Pokryshkin subsequently cancelled his regiment's conversion, and there are multiple reports that they instead began flying the Bell P-63 Kingcobra. Through the Lend-Lease agreement with United States, the Soviet Union was not allowed to use P-63s against Germany; they were given only to be used in the eventual battle with Japan. Thus it is quite understandable that no mention of this appears in any official records. However, personal accounts of German pilots and flak crewmen who encountered P-63s in the skies of Eastern Prussia as well as in the memoirs of one of the pilots in Pokryshkin's squadron. It is reported that 9th Fighter Aviation Division was given approximately 36 P-63s but these were not used while the fighting was still in progress.[16]

The designations of MiG-3 aircraft used by Pokryshkin were, in the likeliest order of use, "7", "4", "01", "White-5" (with "GVARDIYA" on the intakes – likely dating to when the unit was awarded this designation), and finally "67". He then flew Yak-1 fighters when the unit partially re-equipped with them.

He flew P-39K-1 "White-13" 42-4421 over the Kuban. He converted in late June to P-39N-0 42-9004 "White 100". "White 100" was damaged in August or September 1943. The only known photograph of 42-9004 dates from around this time: it shows the nose resting on a saw horse with the nose wheel main leg hyper-extended so the nose wheel rests on the ground. According to a VVS color scheme research website, 42-9004 was struck by inadvertent gunfire from a badly damaged Il-2 that had a rough landing, and on one of its last bounces the guns went off and, among other things, the gunfire struck, such as the aircrew dugout, hit the parked Airacobra.

About this time Pokryshkin changed to P-39N-5 42-19158 (or possibly a different N-5). which was also designated "White-100". (This is according to the document for an award to an aircraft mechanic assigned to 42-19158, for keeping it airworthy and ready to fly combat missions for 100 flights in a row.) On 28 May 1943, Pokryshkin flew P-39D-2 41-38520 ("White-17") for a single mission. There is a photo of him post-mission bending to remove his parachute straps in front of the nose of 41-38520. In the famous photo taken of him using a stretch of German "autobahn" as a runway, he was flying a P-39Q-15 designated "White-50", with the serial number painted out (the same aircraft was originally assigned to K. V. Sukhov).

He used five La-7 aircraft with the inscription, "From the Workers of Novosibirsk to Hero of the Soviet Union Alexander Ivanovich Pokhryshkin", but did not fly in them himself. A La-7-equipped unit was, in 1945, made a part of the 9th Guards Division, making it a four-regiment division. At one point in 1944, he was apparently given a La-5FN for his personal use, pending the hoped-for Lavochkin conversion of the entire unit.

The unit apparently flew P-63A or C Kingcobras after the war, and Pokryshkin would have again numbered his aircraft "100". Finally, one or more of the 9th Guards Fighter Division units may have eventually converted to the Yak-9P before his attendance at the War College in 1948. After his appointment as DOSAAF director in the early 1950s, he had use of a MiG-15, and, later, of an Il-12 or Il-14.

Final tally[edit]

Pokryshkin's score is heavily disputed among historians. Overclaiming was not uncommon in World War II, and Pokryshkin's claims in his memoir are much higher than recent estimates by historians and official records, and recent estimates are generally lower than older estimates. In 1986 Oleg Levchenko claimed that Pokryshkin in fact shot down 94 enemy aircraft, damaged 19 and destroyed three more on the ground, and said that no less than 15 victories scored in 1941 were not taken into account, because the documents confirming them were destroyed during the hurried withdrawal from encirclement during the Battle of Uman.[17] However, Levchenko's claims are generally disputed in 21st century estimates, which tend to place Pokryshkin's tally in the mid 40s. Thomas Polak and Christopher Shores credited him with 53 solo and 6 shared victories in their 1999 book, however the bibliography of the book cites Pokryshkin's memoirs instead of any official documents, and the tallies of several other aviators are heavily inflated to match the official Soviet claims.[18] Russian historian Mikhail Bykov credited him with 43 individual and 3 shared victories in a 2014 book;[9] a decade earlier, in an article titled Мутное Небо 1941 года ("The Murky Sky of 1941") with Aleksandr Rodionov he claimed that Pokryshkin tried to steal Rechkalov's kills during 1941.[19] Andrey Simonov and Nikolai Bodrikhin credited him with 45 solo and 4 shared shootdowns in a 2017 book.[10]

Legacy[edit]

minor planet 3348 Pokryshkin discovered by Soviet astronomer Nikolai Stepanovich Chernykh in 1978 is named after him.[20]

The character Aleksandra Ivanova Pokryshkin from the anime Brave Witches is based on him.

Honours and awards[edit]

Soviet awards
Foreign awards

References[edit]

  1. ^ "Alexander Pokryshkin"warheroes.ru (in Russian).
  2. ^ Pokryshkin 1986, p. 492.
  3. ^ Pstygo, Ivan (1989). На боевом курсе. Moskva: Voenizdat. pp. 8–9. ISBN 5203000611OCLC 264946178.
  4. ^ Moskvitelev, N (2004). Линия жизни: 60 счастливых лет в авиации. Nauka. p. 27.
  5. ^ Simonov & Bodrikhin 2017, p. 19.
  6. ^ Pokryshkin 1986, p. 204-206.
  7. ^ Bergstrom, Dikov & Antipov 2006, p. 43.
  8. ^ Bykov 2008, p. 1037-1038.
  9. Jump up to:a b Bykov 2014, p. 953-954.
  10. Jump up to:a b Simonov & Bodrikhin 2017, p. 27.
  11. ^ Lend-Lease Aces of World War 2, Osprey Books, Aerokobrui Had Kubanyu, footnote 75
  12. ^ http://www.rkka.es/Entrevistas/punev_2/000_Punev-2.htm
  13. ^ Lend-Lease Aces of World War 2, Osprey Publishing, by George Mellenger and footnote 75, "Aerokobrui Nad Kubanyu ("Aerokobras over the Kuban")
  14. Jump up to:a b LW Loss Report (microfilm roll #11)-Vol. 21
  15. ^ see the episode of the TBS Series, "The Unknown War" entitled "War in the Air"
  16. ^ Soviet Lend-Lease Aces of World War 2
  17. ^ Pokryshkin 1986, p. 7.
  18. ^ Polak & Shores 1999, p. 255.
  19. ^ Bykov, Mikhail; Rodionov, Aleksandr (2004). "Мутное Небо 1941 года"Журнал История авиации (in Russian).
  20. ^ Lutz Schmadel (2003). Dictionary of Minor Planet Names. Springer Science & Business Media. p. 279. ISBN 978-3-540-00238-3.

Bibliography[edit]

  • Bergström, Christer; Dikov, Andrey; Antipov, Vlad (2006). Black Cross – Red Star. Air War over the Eastern Front: Everything for Stalingrad. Hamilton, MT: Eagle Editions. ISBN 0976103443OCLC 861275550.
  • Bykov, Mikhail (2007). Асы Великой Отечественной Войны. Самые результативные лётчики 1941–1945 гг. Moscow: Yauza-EKSMO. ISBN 9785699205264OCLC 185027354.
  • Bykov, Mikhail (2008). Советские асы 1941-1945 : победы Сталинских соколов (in Russian). Moscow: Yauza-EKSMO. ISBN 9785699309191OCLC 537282660.
  • Bykov, Mikhail (2017). Все асы Сталина 1936–1953 гг (in Russian). Moscow: Litres. ISBN 9785457567221.
  • Juszczak, Artur. (2002). Bell P-39 Airacobra. Redbourn: Mushroom Model. ISBN 8391632792OCLC 50713722.
  • Loza, Dmitry; Gebhardt, James (2002). Attack of the Airacobras : Soviet aces, American P-39s, and the air war against Germany. Lawrence: University Press of Kansas. ISBN 0700611401OCLC 47050135.
  • Mellinger, George; Stanaway, John (2001). P-39 Airacobra aces of World War 2. Oxford: Osprey Aviation. ISBN 1841762040OCLC 45316151.
  • Mellinger, George (2012). Soviet Lend-Lease Fighter Aces of World War 2. Bloomsbury Publishing. ISBN 9781782005865.
  • Morgan, Hugh (2013). Soviet Aces of World War 2. Bloomsbury Publishing. ISBN 9781472800572.
  • Polak, Tomas; Shores, Christopher (1999). Stalin's Falcons. Grub Street. ISBN 9781902304014.
  • Pokryshkin, Alexander (1986). Познать себя в бою [Know yourself in combat] (in Russian). Moscow: DOSAAF.
  • Simonov, Andrey; Bodrikhin, Nikolai (2017). Боевые лётчики – дважды и трижды Герои Советского Союза. Moscow: Фонд «Русские Витязи», Музей техники Вадима Задорожного. ISBN 9785990960510OCLC 1005741956.
  • Roman, V (1993). Аэрокобры вступают в бой. Kiev: Avia-retro.
  • Roman, V (2006). Аэрокобры над Кубанью. Kiev: Avia-retro.

External links[edit]

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ (μέτρια αλλά κατανοητή) ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ Ο Alexander Ivanovich Pokryshkin ( Ρωσικά : Алекса́ндр Ива́нович Покры́шкин ; 21 Φεβρουαρίου [ OS 6 Μαρτίου] 1913 - 13 Νοεμβρίου 1985) ήταν ένας από τους σοβιετικούς άσους με τη μεγαλύτερη βαθμολογία και κέρδισε τον τίτλο Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης τρεις φορές: 24 Μαΐου 1943, 24 Αύγουστος 1943 και 19 Αυγούστου 1944. Μετά τον πόλεμο έφτασε στο βαθμό του στρατάρχη της αεροπορίας . Κατά τη διάρκεια του πολέμου προώθησε έντονα την εκπαίδευση και τη χρήση βελτιωμένων εναέριων τεχνικών μάχης που περιελάμβαναν κάθετους ελιγμούς που μπορούσαν να πραγματοποιήσουν νεότερα μαχητικά αεροσκάφη και πέρασε μεγάλο μέρος του χρόνου του μελετώντας την αεροβική για καταστάσεις μάχης. Περιεχόμενα 1 Πρώτα χρόνια 2 ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 2.1 Πρώιμες εμπειρίες 2.2 Κουμπάν 2.3 Η απελευθέρωση της Ουκρανίας 2.4 1944-1945 3 Μετά τον πόλεμο 4 Αεροσκάφη που πετά ο Pokryshkin 5 Τελικό αποτέλεσμα 6 Κληρονομιά 7 Τιμές και βραβεία 8 βιβλιογραφικές αναφορές 8.1 Βιβλιογραφία 9 εξωτερικοί σύνδεσμοι Πρώτα χρόνια Μαθητής επαγγελματικής σχολής Pokryshkin γ. 1930. Ο Pokryshkin γεννήθηκε στο Novonikolayevsk (τώρα Νοβοσιμπίρσκ ) στο Tomsk Governorate , γιος ενός Ρώσου αγρότη που έγινε εργοστάσιο. [1] Μεγάλωσε σε μια φτωχή, εγκληματική περιοχή της πόλης, αλλά σε αντίθεση με τους περισσότερους από τους συνομηλίκους του, ενδιαφερόταν περισσότερο για μάθηση παρά για μάχη και μικροεγκλήματα. Το ψευδώνυμό του στην εφηβεία του ήταν Μηχανικός. Έπιασε το "σφάλμα αεροπορίας" όταν ήταν 12 ετών σε μια τοπική αεροπορική εκπομπή, και το όνειρο δεν τον άφησε ποτέ. Το 1928, μετά από επτά χρόνια σχολείου, βρήκε δουλειά ως εργάτης οικοδομών. Το 1930, παρά τις διαμαρτυρίες του πατέρα του, έφυγε από το σπίτι και μπήκε σε ένα τοπικό τεχνικό κολέγιο, όπου έλαβε πτυχίο σε 18 μήνες και εργάστηκε για έξι ακόμη ως χαλυβουργός σε ένα τοπικό εργοστάσιο πυρομαχικών. Στη συνέχεια, εθελοντικά για το στρατό και στάλθηκε σε σχολή αεροπορίας. Το όνειρό του φάνηκε τελικά να πραγματοποιείται. Δυστυχώς, το σχολείο πτήσεων έκλεισε ξαφνικά και όλοι οι μαθητές μεταφέρθηκαν για να εκπαιδευτούν ως μηχανικοί αεροσκαφών. Δεκάδες επίσημα αιτήματα απορρίφθηκαν με μια απλή εξήγηση: "Η σοβιετική αεροπορία χρειάζεται μηχανικά εξίσου άσχημα". Ο Pokryshkin προσπάθησε ακόμα να υπερέχει ως μηχανικός. Αποφοίτησε το 1933, ανέβηκε γρήγορα στις τάξεις. Μέχρι τον Δεκέμβριο του 1934, έγινε ο Ανώτερος Μηχανικός Αεροπορίας του 74ου τμήματος τουφέκι. Έμεινε σε αυτήν την ιδιότητα μέχρι το Νοέμβριο του 1938. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο δημιουργικός του χαρακτήρας έγινε εμφανής: εφευρέθηκε βελτιώσεις στο πολυβόλο ShKAS και στα αεροσκάφη αναγνώρισης R-5, μεταξύ άλλων. Τέλος, κατά τη διάρκεια των διακοπών του το χειμώνα του 1938, ο Pokryshkin κατάφερε να παρακάμψει τις αρχές περνώντας ένα ετήσιο μη στρατιωτικό πιλοτικό πρόγραμμα σε μόλις 17 ημέρες. Αυτό τον έκανε αυτόματα επιλέξιμο για σχολή πτήσεων. Χωρίς καν να βάλει μια βαλίτσα, επιβιβάστηκε σε τρένο για σχολή πτήσεων. Αποφοίτησε με κορυφαίες διακρίσεις το 1939, και με τον βαθμό του ανώτερου υπολοχαγού είχε ανατεθεί στο 55ο Μαχητικό Σύνταγμα Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος Πρώιμες εμπειρίες Pokryshkin το 1940. Ήταν σταθμευμένος στη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μολδαβίας τον Ιούνιο του 1941, κοντά στα σύνορα και το αεροδρόμιο του βομβαρδίστηκε στις 22 Ιουνίου, την πρώτη ημέρα του πολέμου. Η πρώτη του συμμετοχή στον αεροπορικό αγώνα ήταν μια καταστροφή. Βλέποντας ένα αεροσκάφος στον αέρα ενός τύπου που δεν είχε ξαναδεί, επιτέθηκε και το πέταξε προς τα κάτω, μόνο για να το παρατηρήσει καθώς κατέβαινε ότι είχε σοβιετικά κόκκινα αστέρια στα φτερά. Ήταν ένα σοβιετικό βομβαρδιστικό αεροσκάφος Su-2 του 211ου αεροσκάφους Bomber Aviation, που πιλότος του διοικητή μοίρας Mikhail Gudzenko Αυτός ήταν ένας νέος τύπος βομβαρδισμού που κρατήθηκε μυστικός ακόμη και από άλλους σοβιετικούς πιλότους. Στη συνέχεια πέταξε με μανιωδία μπροστά σε όλους τους άλλους πιλότους MiG 3 που παρατάσσονταν στους άλλους βομβιστές Sukhoi, αποτρέποντας τυχόν άλλες σοβιετικές απώλειες από άλλους πιλότους της μονάδας του. [2] Ευτυχώς, ο Gudzenko επέζησε, αν και ο πλοηγός σκοτώθηκε. [3] Ισχυρίστηκε το πρώτο του πυροβολισμό ενός εχθρικού αεροσκάφους όταν πέταξε 109 Bfτην επόμενη μέρα, ενώ αυτός και ο πτέρυγας του βρίσκονταν σε αποστολή αναγνώρισης, και άλμασαν από πέντε εχθρικούς μαχητές. Στις 3 Ιουλίου, έχοντας κερδίσει αρκετές νίκες, τον πυροβόλησε από το γερμανικό φλάουτο πίσω από τις γραμμές του εχθρού και πέρασε τέσσερις μέρες επιστρέφοντας στη μονάδα του. Κατά τις πρώτες εβδομάδες του πολέμου, ο Pokryshkin άρχισε να βλέπει πολύ ξεκάθαρα πόσο ξεπερασμένο ήταν το σοβιετικό δόγμα μάχης και άρχισε αργά να συντάσσει τις δικές του ιδέες στα σχολαστικά σημειωματάριά του. Ηχογράφησε προσεκτικά όλες τις λεπτομέρειες όλων των αεροπορικών δεσμεύσεων που συμμετείχαν και όλοι οι φίλοι του και κατέληξε σε λεπτομερή ανάλυση της καθεμιάς. Πολέμησε σε πολύ περίπλοκες συνθήκες: συνεχής υποχώρηση, κακή-χωρίς έλεγχο και επικοινωνία από το HQ, και συντριπτικές αποδόσεις έναντι ενός ανώτερου αντιπάλου. Αργότερα θα έλεγε «αυτός που δεν έχει πολεμήσει το 1941-1942 δεν έχει δοκιμάσει πραγματικά πόλεμο»[4] Το Pokryshkin επέζησε από πολλές κλήσεις κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Ένα πολυβόλο γύρισε από τη δεξιά πλευρά του πιλοτηρίου, έκοψε τους ιμάντες του ώμου του, έτρεξε από την αριστερή πλευρά και γδαρσίθηκε το πηγούνι του, καλύπτοντας ολόκληρο το παρμπρίζ στο αίμα. Δύο φορές, μη εκρηγμένες βόμβες προσγειώθηκαν ανάμεσα στα πόδια του, μια φορά κατά τη διάρκεια μιας δραματικής επιδρομής χαμηλού επιπέδου στο αεροδρόμιο του από ένα ζευγάρι Ju 88. Ο Pokryshkin προσπάθησε να υπερασπιστεί τον μαχητή του, ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα σέρβις αεροσκάφη, αφαιρώντας ένα εύκαμπτο πολυβόλο από το κοντινό βομβαρδιστικό αεροπλάνο και τοποθετώντας το στην κορυφή της ατράκτου του μαχητή του. Ένας από τους Γερμανούς βομβιστές είδε τον Pokryshkin να πυροβολεί το μόνο πολυβόλο στην περιοχή και πέταξε κατ 'ευθείαν σε αυτόν, ρίχνοντας μικρές βόμβες σε μια ρηχή κατάδυση. Ο Pokryshkin παρακολούθησε μια σειρά εκρήξεων που του έτρεχαν, αλλά η βόμβα που προσγειώθηκε αμέσως δίπλα του δεν εξερράγη. Ο Ju 88 το είχε πέσει πολύ χαμηλά. η βόμβα δεν είχε αρκετό χρόνο για να οπλιστεί πριν χτυπήσει το έδαφος. Το φθινόπωρο του 1941, το Pokryshkin, πετώντας ένα MiG-3 (πιθανώς καμουφλαρισμένο το χειμώνα), απογειώθηκε σε συνθήκες χιονόνερου και βροχής, αφού δύο άλλοι πιλότοι είχαν καταρρεύσει κατά την απογείωση. Η αποστολή του ήταν να εντοπίσει την 1η ομάδα Panzer του von Kleist , η οποία είχε σταματήσει μπροστά από τον Shakhty και στη συνέχεια η θέση τους χάθηκε από τις σοβιετικές δυνάμεις. Μετά από λίγο καιρό πετώντας σε χαμηλό υψόμετρο, χαμηλή βενζίνη, σε κακές καιρικές συνθήκες, τα βρήκε επιτέλους και κατάφερε να επιστρέψει με ασφάλεια με βάση αυτές τις κρίσιμες πληροφορίες. Για την επιτυχή ολοκλήρωση αυτής της αποστολής, του απονεμήθηκε το Τάγμα του Λένιν. [5] Όταν ξεκίνησε η γερμανική καλοκαιρινή επίθεση του 1942, μέρος του 16ου Συντάγματος Φρουρών Αεροπορίας είχε ξαναεξοπλιστεί με τον μαχητή Yakovlev Yak-1 , συμπεριλαμβανομένης της μοίρας του Pokryshkin. Εκείνη την περίοδο η Pokryshkin πέταξε αποστολές συνοδεύοντας τα αεροσκάφη Su-2 και Il-2 Shturmovik , και συχνά συμμετείχε από Γερμανούς μαχητές. Στις 17 Ιουλίου 1942, κατά τη διάρκεια μιας σύγκρουσης με τους 109 Bf, διαχωρίστηκε από τον φτερωτό του, Konstantin Figichov, και πήδηξε από έναν Rotte του BF 109G-2 "Gustavs" που πέταξε από τον εμπειρογνώμονα Feldwebel Hans Dammers και τον φτερωτό του UnteroffizierKurt Keizer (7./JG 52). Αρχικά ο Pokryshkin κατάδυσε για να ξεφύγει, αλλά συνειδητοποιώντας ότι ο βαρύτερος και γρηγορότερος Gustavs θα τον πιάσει, έκανε ένα chandelle και έπειτα ένα βαρέλι. Αυτό προκάλεσε τους Γερμανούς να ξεπεράσουν και στη συνέχεια ο Pokryshkin πέταξε (και σκότωσε) τον Keizer σε μικρή απόσταση. Οι Dammers επιτέθηκαν στο Pokryshkin λίγο αργότερα, καταστρέφοντας το Yak-1 του. Αλλά για άλλη μια φορά ο Pokryshkin έκανε ένα ρολό βαρελιών, ανάγκασε τους Dammers να γλιστρήσουν προς τα εμπρός και έπειτα κατέπεσε τον γερμανικό άσο. [6] [7] Στα τέλη του καλοκαιριού του 1942, το σύνταγμά του ανακλήθηκε από τις πρώτες γραμμές για να μετατραπεί σε νέο τύπο μαχητή, το Bell P-39 Airacobra . Κατά την προπόνηση στο πίσω μέρος, ο Pokryshkin συγκρούστηκε συχνά με τον νέο διοικητή του συντάγματος, τον Isayev (τον πρώην συνταγματικό πλοηγό), ο οποίος δεν μπορούσε να αντέξει την κριτική του για το σοβιετικό δόγμα αεροπορικής μάχης. Ο Ίσαγιεφ δημιούργησε μια δικαστική ποινική υπόθεση, κατηγορώντας τον Pokryshkin για δειλία, ανυπακοή και παραβίαση εντολών. Το Pokryshkin γειώθηκε, απομακρύνθηκε από την έδρα του συντάγματος και ακυρώθηκε η συμμετοχή του στο Κόμμα. Εντούτοις, τον βοήθησαν οι συμπαίκτες του, ο συνταγματικός πολιτικός επίτροπος, και οι διαιρέτες διοικητές, και σύντομα δικαίωσε. Η ηγεσία του τμήματος 216 Fighter Aviation απέρριψε την υπόθεση εναντίον του και τον είχε αποκαταστήσει. Κουμπάν Η πιο σημαντική συνεισφορά του Pokryshkin στην πολεμική προσπάθεια και το πιο εντυπωσιακό ρεκόρ δολοφονίας ήρθε κατά τη διάρκεια της μάχης για την περιοχή Kuban το 1943. Η περιοχή ανατολικά της χερσονήσου της Κριμαίας είχε δει άγρια ​​αεροπορική μάχη τους μήνες που οδήγησαν στη σοβιετική επίθεση στην ίδια την Κριμαία, όπου τα σοβιετικά αεροσκάφη με έδρα το Κουβάν πέταξαν εναντίον του Luftwaffe Geschwader με έδρα την Κριμαία . Το σύνταγμα του Pokryshkin πολέμησε ενάντια σε γνωστές γερμανικές μαχητικές μονάδες όπως JG 52 και JG 3«Ούντετ». Στην περιοχή σημειώθηκαν μερικές από τις πιο έντονες μάχες στο Ανατολικό Μέτωπο, με καθημερινές δεσμεύσεις έως και 200 ​​αεροσκαφών στον αέρα. Οι καινοτόμες τακτικές της Pokryshkin να χρησιμοποιούν διαφορετικούς τύπους μαχητών στοιβάζονται σε υψόμετρο, το λεγόμενο μοτίβο πτήσης «εκκρεμές» για περιπολία στον εναέριο χώρο και τη χρήση ραντάρ εδάφους, ελεγκτές με βάση εμπρός και ένα προηγμένο κεντρικό σύστημα ελέγχου εδάφους, συνέβαλαν στο πρώτο μεγάλη νίκη της Σοβιετικής Πολεμικής Αεροπορίας επί του Luftwaffe. Το καλοκαίρι του 1942, ο 4ος Πολεμικός Στρατός στον οποίο εξυπηρετούσε ο Pokryshkin έλαβε τους πρώτους σταθμούς κινητών ραντάρ. Δοκιμάστηκαν για να κατευθύνουν την παρακολούθηση των γερμανικών και ρουμανικών αεροσκαφών πάνω από το νερό, και αποδείχθηκαν εξαιρετικά επιτυχημένα. [ απαιτείται παραπομπή ] Στις αρχές Ιανουαρίου του 1943, το 16ο Συντάγμα της Fighter Aviation Guards στάλθηκε στο 25ο Depot Fighter Aviation Regiment, μια μονάδα που έχει επιφορτιστεί με τον έλεγχο ότι τα σοβιετικά και Lend-Lease αεροσκάφη ήταν έτοιμα για μαχητική υπηρεσία) κοντά στο Ιράνσύνορα, για επανεξοπλισμό με νέα αεροσκάφη, καθώς και για τη λήψη νέων πιλότων. Πολλά από αυτά τα αεροπλάνα έπρεπε να μεταφερθούν από το Ιράν. Ενώ υπήρχαν καθυστερήσεις στη συγκέντρωση από τους Αμερικανούς στο Ιράν, οι σοβιετικοί πιλότοι που εμπλέκονται πίστευαν ότι οι Αμερικανοί παρεμπόδιζαν σκόπιμα την πολεμική προσπάθεια. Ήταν αυτή τη στιγμή που η μονάδα μετατράπηκε σε P-39 Airacobra, η οποία, όταν είχαν φτάσει όλοι, μετέτρεψε τη μονάδα σε σχήμα 3 μοίρας. Το 16ο Guards Fighter Aviation Regiment έλαβε 14 P-39L-1s, επτά P-39Ks (το τελευταίο εκ των οποίων ανατέθηκε στο Pokryshkin) και 11 P-39D-2s. Η μονάδα επέστρεψε σε δράση στις 8 Απριλίου 1943. Κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου μήνα, ο Pokryshkin πιστώθηκε με 11 Bf 109s και ένας Ju 88 καταστράφηκε. Του πιστώθηκε με ένα 109 Bf που καταστράφηκε στην πρώτη του αποστολή Airacobra, στις 9 Απριλίου 1943 και σημείωσε τέσσερις Bf 109 σκοτώσεις στις 12 Απριλίου 1943, μία από τις πιο επιτυχημένες μέρες του. Σκόραρε ξανά στις 15, 16, 20, 21 και 24 Απριλίου - ένα 109 Bf κάθε μέρα, προσθέτοντας ένα Ju 88 (πιθανότατα στην πραγματικότητα ένα He 111) στις 29 Απριλίου, συν ένα ακόμη 109 Bf στις 30 Απριλίου. [8] Στις 4 Μαΐου 1943, η Pokryshkin κέρδισε τρεις επιβεβαιωμένες δολοφονίες - δύο Ju 87 και 109 Bf. [9] [10] Στις περισσότερες επόμενες μάχες, ο Pokryshkin συνήθως ανέλαβε τον πιο δύσκολο ρόλο, επιτίθεται στον γερμανό ηγέτη πτήσης, ο οποίος ήταν συχνά επιθετικός εμπειρογνώμονας . Είχε μάθει το 1941–42 ότι η κατάρριψη του αρχηγού της πτήσης θα αποθαρρύνει τον εχθρό και συχνά τους αναγκάζει να σκαρφαλώσουν στο σπίτι τους. Λαμβάνοντας αυτό υπόψη, αρκετές τέτοιες εμπειρίες ήταν σχεδόν σίγουρα μεταξύ των δολοφονιών του κατά το μήνα Μάιο του ίδιου έτους. Στις 6 Μαΐου 1943 Pokryshkin κατέρριψε ένα Bf 109, ίσως το επίπεδο του 9-σκοτώνει άσος Unteroffizier Heinz Scholze (4./JG 52), που συνετρίβη ενώ προσπαθούσε να προσγειωθεί στο Kuteinikovo . Δύο ημέρες αργότερα, το θύμα του μπορεί να ήταν το Bf 109G-4 του Leutnant Helmut Haberda (μια εμπειρίατης 5./JG 52 με 58 νίκες προς τιμήν του), αν και η Luftwaffe έδωσε την απώλεια στο σοβιετικό flak. Ο Pokryshkin έλαβε το πρώτο του βραβείο «Ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης» στις 24 Μαΐου 1943 και προήχθη σε ταγματάρχη τον Ιούνιο, αφού έγινε διοικητής της μοίρας του. Στις 23 Ιουνίου, αντάλλαξε τον παλιό του σειριακό αριθμό P-39K-1 USAAF 42-4421, "White 13", με το διάσημο P-39N USAAF SN 42-9004, "White 100". Πέταξε αεροσκάφη που ορίστηκαν 100 για τον υπόλοιπο πόλεμο, όπως το P-39N-5 42-19185, αφού το 42-9004 υπέστη ζημιά τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο του 1943, εκτός από τη δοκιμή του αυτοκινητοβιομηχανίου του Βερολίνου ως διάδρομο στο Konstantin Sukhov's " Λευκό 50 ", το οποίο φωτογραφήθηκε πολύ. [11] Η απελευθέρωση της Ουκρανίας Στα μέσα Ιουλίου, το τμήμα 216 Fighter Aviation Division (τότε επανασχεδιάστηκε 9 Guards Fighter Aviation Division) αναπτύχθηκε στη νότια Ουκρανία για να βοηθήσει στην απελευθέρωση της περιοχής Donbass. Εκεί συνέχισε να νικήσει γερμανική άσους - στις 23 Ιουλίου 1943 Pokryshkin πυροβολισμό κάτω από τις 56-σκοτώνει experte Uffz. Hans Ellendt, της 4./JG 52. Περιστασιακά, τα P-39 του συνόδευαν επίσης τα βομβαρδιστικά Pe-2 . Σε αυτόν τον ρόλο, χρησιμοποίησε το ψευδώνυμό του Sotka ("Εκατό") - το ραδιοφωνικό σήμα του ), γιατί ήξερε πολύ καλά ότι η Luftwaffe διέταξε τους αερομεταφορείς να παραμείνουν στο έδαφος αν ήξεραν ότι ήταν στον αέρα. Ένας πιλότος Pe-2 του 36 Bomber Aviation Regiment, Timofey P. Puniov, υπενθύμισε ότι εξαιτίας των μεγάλων θυμάτων που υπέστησαν οι Γερμανοί μαχητές, το 16ο Φρουρά Fighter Aviation Regiment ανέλαβε να τους συνοδεύσει. Ο Puniov θυμάται ξεκάθαρα ότι δύο φορές ο Pokryshkin παραβίασε τη ραδιοφωνική σιωπή λέγοντας ανοιχτά στη συχνότητα: "Vnimanie! Ya - sotka. Poedu na rabotu!"(Προσοχή! Είμαι "100". Θα δουλέψω!). Ούτε σε αυτές τις δύο περιπτώσεις ούτε μετά οι Γερμανοί μαχητές προσπάθησαν να αναχαιτίσουν το 36ο Bomber Aviation Regiment. [12] Στις 20 Αυγούστου, ο Isaev, ο οποίος ήταν ο Navigator της Μονάδας, και τότε ο Διοικητής, και με τον οποίο ο Pokryshkin είχε ισχυρές διαφορές, έλαβε μέτρα για να απογυμνωθεί ο Pokryshkin από τον Ήρωά του της Σοβιετικής Ένωσης, να αποβληθεί από το σύνταγμα και να μεταφερθεί ενώπιον δικαστηρίου . Από τις 10 μ.μ. εκείνο το βράδυ τουλάχιστον μέχρι την επόμενη μέρα, ο Pokryshkin, ο Ταγματάρχης του 298ου Συντάγματος της Fighter Aviation, και ο Commissar του 16ου φρουρού, ο Gubarevim, και ορισμένοι "Osobists" (άτομα NKVD) ολοκλήρωσαν ανακρίσεις και έρευνες. Ο Gubarevim, με δυσκολία, κατάφερε να καθαρίσει το όνομα και τη φήμη του Pokryshkin, και στη συνέχεια ο "Sasha" απονεμήθηκε τον δεύτερο ήρωά του της Σοβιετικής Ένωσης στις 24 Αυγούστου 1943. [13] Στις 21 Σεπτεμβρίου 1943, ο Pokryshkin συμμετείχε σε μια άλλη αεροπορική ενασχόληση υψηλού προφίλ. Αυτό συνέβη σε χαμηλά υψόμετρα ακριβώς πάνω από την πρώτη γραμμή. Παρακολούθησαν δεκάδες δημοσιογράφοι και εκπρόσωποι της ανώτατης διοίκησης. Ο Pokryshkin σκότωσε τρία Junkers Ju 88s με ένα μόνο πέρασμα, το οποίο ξεπέρασε το μίσος, καθώς μόλις ανακάλυψε ότι ολόκληρη η οικογένεια του Zhmud, του μηχανικού του, είχε σκοτωθεί σε κατεχόμενα εδάφη της Γερμανίας. Μόνο δύο δολοφονίες επιβεβαιώθηκαν, το τρίτο Ju 88 καταγράφηκε ως κατεστραμμένο από την έκρηξη του δεύτερου και όχι εξαιτίας του πυροβολισμού του Pokryshkin. Και οι τρεις Junkers επιβεβαιώνονται από τα γερμανικά αρχεία απώλειας - ήταν Ju 88A-4s της 5./RummKGr. [14] Νωρίτερα την ίδια μέρα, ο Pokryshkin είχε προσθέσει δύο ακόμη Junkers Ju 87sστην καταμέτρησή του, σχεδόν σίγουρα Ju 87D-5s του 6. / StG 1 . [14] 1944–1945 Τον Φεβρουάριο του 1944, προσφέρθηκε στο Pokryshkin μια προσφορά και μια εύκολη δουλειά γραφείου που διαχειριζόταν νέα πιλοτική εκπαίδευση. Απέρριψε αμέσως αυτήν την προσφορά και παρέμεινε στο παλιό του σύνταγμα και στην παλιά του θέση. Ωστόσο, δεν πέταξε σχεδόν όσο πριν. Ο Pokryshkin είχε γίνει διάσημος ήρωας από το μηχάνημα προπαγάνδας και δεν του επιτρεπόταν να πετάξει τόσο συχνά λόγω του φόβου του να σκοτωθεί. Αντ 'αυτού, ο Pokryshkin πέρασε πολύ χρόνο στην αποθήκη ραδιοφώνου, διευθύνει τους αγώνες του συντάγματος του στο ραδιόφωνο. Τον Ιούνιο του 1944, ο Pokryshkin προήχθη σε συνταγματάρχη και ανέλαβε τη διοίκηση του 9th Guards Air Division. Στις 19 Αυγούστου 1944, για 550 πρώτες γραμμές και 53 επίσημες δολοφονίες, ο Pokryshkin τιμήθηκε για τρίτη φορά με το Χρυσό Αστέρι του Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν το πρώτο άτομο που έλαβε το βραβείο τρεις φορές και είναι ο μόνος σοβιετικός στρατιώτης που έλαβε το βραβείο τρεις φορές κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το Pokryshkin απαγορεύτηκε να πετάξει εντελώς, αλλά κατάφερε να παρακάμψει τον κανόνα μερικές φορές και συνέχισε να σκοράρει περιστασιακά. Μία από αυτές τις περιπτώσεις συνέβη στις 30 Μαΐου 1944 κοντά στο Jassy της Ρουμανίας. Το σύνολο του 16ου Συντάγματος Αεροπορίας Φρουρών ασχολήθηκε με έναν μεγάλο σχηματισμό του Ju 87s προς τις σοβιετικές δυνάμεις εδάφους συνοδευόμενοι από Fw 190s και 109 Bf. Στη συνέχεια , οι πιλότοι της Airacobra ισχυρίστηκαν ότι πέταξαν πέντε Stukas, τρεις Focke-Wulfs και ένα Messerschmitt χωρίς απώλειες - τρεις Ju 87s πυροβολήθηκαν από τον ίδιο τον Pokryshkin. Την επόμενη φορά που ο Pokryshkin σημείωσε νίκες ήταν στις 16 Ιουλίου, όταν πήρε πίστωση για δύο ακόμη Stukas και ένα Hs 129 από 10. (Pz) / SG 9 , πιθανώς το Henschel Hs 129B-2 του Hauptmann Rudolf-Heinz Ruffer , πιστώθηκε με 80 σκοτώσεις δεξαμενών. Η τελευταία του νίκη ήταν μια άλλη Ju 87, που έπεσε στις 14 Ιανουαρίου 1945. Από την επίσημη βαθμολογία του με 65 νίκες, μόνο έξι σημειώθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια του πολέμου. Το μεγαλύτερο μέρος των νικών του Pokryshkin ήρθε κατά τη διάρκεια της περιόδου που η Σοβιετική Πολεμική Αεροπορία εξακολουθούσε να πολεμάει σε μειονεκτική θέση, συμπεριλαμβανομένου μεταξύ των περισσότερων σοβιετικών πιλότων κατά τη διάρκεια της πιο δύσκολης πρώτης χρονιάς του πολέμου. Μετά τον πόλεμο Το 1948 αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Ακαδημία Frunze . Μεταξύ 1949-1955 ενήργησε ως αναπληρωτής διοικητής του 33ου μαχητικού αεροπορικού αμυντικού και διοικητής του 88ου μαχητικού σώματος αεροσκαφών στο Ρζέφ. Είχε επανειλημμένα παραδοθεί για προώθηση, πιθανώς επειδή ήταν πολύ έξυπνος (ή ειλικρινής) για την άνεση του Στάλιν. Μόνο μετά το θάνατο του Στάλιν βρέθηκε υπέρ και τελικά προήχθη στον Air Marshal. Το 1957 αποφοίτησε από την Ακαδημία Γενικού Επιτελείου . Μετά την αποφοίτησή του, υπηρέτησε ως αρχηγός μαχητικών αεροσκαφών της στρατιωτικής άμυνας του Βόρειου Καυκάσου. Από το 1959, υπηρέτησε στην 8η Ανεξάρτητη Αεροπορική Άμυνα Στρατού (Κίεβο) και από το 1961 έως το 1968 ενήργησε ως Διοικητής της 8ης Στρατιωτικής Αεροπορικής Άμυνας και αναπληρωτής διοικητής των στρατιωτικών δυνάμεων του Κίεβου. Το 1968 έγινε αναπληρωτής αρχηγός των δυνάμεων αεροπορικής άμυνας. Η υψηλότερη θέση του ήταν πρόεδρος της DOSAAF (1972-1981), ως επί το πλείστον μη στρατιωτικής οργάνωσης που είχε ως επί το πλείστον την ευθύνη να εκπαιδεύει νέους πολίτες και να τους προετοιμάζει για υπηρεσία με την Πολεμική Αεροπορία. Ο Pokryshkin βρέθηκε και πάλι εξοστρακισμένος για την ειλικρίνειά του. Παρά την έντονη πίεση, δεν έγραψε ποτέ ούτε υποστήριξε τη δόξα του ρόλου του πρωθυπουργού Λεονίντ Μπρέζνιεφ στη μάχη του Κουμπάν, όπου ο Μπρέζνιεφ ήταν ανήλικος στρατηγός. Ο Pokryshkin πέθανε στις 13 Νοεμβρίου 1985 σε ηλικία 72 ετών. Στο Νοβοσιμπίρσκ , ένας δρόμος, μια πλατεία και ένας σταθμός του μετρό ονομάζονται προς τιμήν του. Έγραψε αρκετά βιβλία στα ρωσικά για τις εμπειρίες του πολέμου. [15] Εμφανίστηκε σε ένα επεισόδιο τηλεοπτικών σειρών ντοκιμαντέρ , " The Unknown War ", συγκεκριμένα στο επεισόδιο 9, με τίτλο "War in the Air" και, στην αρχή και στο τέλος του επεισοδίου, μίλησε με τον οικοδεσπότη και τον αφηγητή, Μπέρτ Λάνκαστερ . Υπάρχουν δύο ντοκιμαντέρ σοβιετικής με πρωταγωνιστή τον Alexander Pokryshkin. Pokryshkin in the Sky (1945) Ρωσικός Άσος Alexander Pokryshkin (1985). Αεροσκάφη που πετά ο Pokryshkin Αυτή η ενότητα περιέχει πιθανώς πρωτότυπη έρευνα . Παρακαλούμε να βελτιώσει το από επαλήθευση των ισχυρισμών και την προσθήκη αναφορών σε σειρά . Οι δηλώσεις που αποτελούνται μόνο από πρωτότυπη έρευνα θα πρέπει να καταργηθούν. ( Ιούνιος 2014 ) ( Μάθετε πώς και πότε να καταργήσετε αυτό το πρότυπο μήνυμα ) Ο Pokryshkin ξεκίνησε τον πόλεμο με τον μαχητή Mikoyan-Gurevich MiG-3 , στον οποίο σημείωσε σχεδόν είκοσι νίκες. Στη μονάδα δόθηκε η τιμή "16ο Φρουρά Fighter Regiment" το Μάρτιο του 1942. Αυτή τη στιγμή ή λίγο αργότερα, η μονάδα έλαβε μερικά Yak-1s , στα οποία ο Pokryshkin σημείωσε επίσης νίκες, αλλά οι οποίες δεν είναι ούτε αναγνωρισμένες ούτε απεικονισμένες, σε οποιαδήποτε γνωστή τρόπος. Τον Ιανουάριο του 1943, το σύνταγμά του μετατράπηκε σε Lend-Lease Bell P-39 Airacobras . Σοβιετικοί πιλότοι άρεσαν αυτό το αεροσκάφος και το βρήκαν αρκετά ανταγωνιστικό με το Messerschmitt Bf 109 και ανώτερο από το Focke-Wulf Fw 190στα χαμηλά υψόμετρα αεροπορικής μάχης κοινά στο Ανατολικό Μέτωπο. Η Pokryshkin απολάμβανε την καταστροφική πυρκαγιά του κανόνι 37 mm, καθώς και τα δύο πολυβόλα διαμέτρου άνω των 50, τοποθετημένα στη μύτη, συγχρονισμένα για να πυροβολήσουν μέσω της έλικας (βίδα αέρα), επιπλέον του ζεύγους .30 πολυβόλων διαμετρήματος που τοποθετούνται σε κάθε πτέρυγα. Ισχυρίστηκε ότι η σκανδάλη του κανόνι, που ήταν τοποθετημένη στην κορυφή του χειριστηρίου, ήταν αδύνατο να σπρώξει χωρίς να κινήσει το χέρι του πιλότου, γεγονός που έκανε το αεροσκάφος να αποκλίνει από την όπλο, οπότε τελικά το αεροσκάφος του συντάγματος του έπαψε έτσι ώστε ένα μόνο κουμπί να πυροβολήσει ταυτόχρονα πυροβόλο και πολυβόλα. Στα απομνημονεύματά του περιγράφει πολλά εχθρικά αεροσκάφη που αποσυντίθενται αμέσως όταν χτυπήθηκαν από σάλβο. Ζητήθηκε επανειλημμένα από τον Pokryshkin και το σύνταγμά του να μετατραπούν σε νέους σοβιετικούς μαχητές όπως το La-5και Yak-3 . Ωστόσο, ο Pokryshkin βρήκε την πυρκαγιά του Yak-3 ανεπαρκή και προσωπικά δεν του άρεσε ο Yakovlev, οπότε η μοίρα παρέμεινε με το P-39. Τέλος, το 1944, βρήκε ένα αεροσκάφος που είχε κριθεί άξιος κληρονόμος: το Lavochkin La-7 . Ωστόσο, ένας από τους στενούς φίλους του, ο σοβιετικός άσος Alexander Klubov , σκοτώθηκε σε ατύχημα προσγείωσης ενώ μετατράπηκε στο La-7. Η συντριβή κατηγορήθηκε για τη δυσλειτουργία του υδραυλικού συστήματος του αεροπλάνου. Στη συνέχεια, ο Pokryshkin ακύρωσε τη μετατροπή του συντάγματος του και υπάρχουν πολλές αναφορές ότι αντ 'αυτού άρχισαν να πετούν το Bell P-63 Kingcobra. Μέσω της συμφωνίας Lend-Lease με τις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν επετράπη στη Σοβιετική Ένωση να χρησιμοποιήσει P-63 εναντίον της Γερμανίας. τους δόθηκαν μόνο για να χρησιμοποιηθούν στην τελική μάχη με την Ιαπωνία. Επομένως είναι πολύ κατανοητό ότι καμία αναφορά σε αυτό δεν εμφανίζεται σε κανένα επίσημο αρχείο. Ωστόσο, προσωπικοί λογαριασμοί γερμανών πιλότων και πληρώματος που είχαν συναντήσει P-63 στον ουρανό της Ανατολικής Πρωσίας, καθώς και στα απομνημονεύματα ενός από τους πιλότους της μοίρας του Pokryshkin. Αναφέρεται ότι στο 9ο Fighter Aviation Division δόθηκαν περίπου 36 P-63, αλλά αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν ενώ οι μάχες ήταν ακόμη σε εξέλιξη. [16] Οι ονομασίες των αεροσκαφών MiG-3 που χρησιμοποίησε η Pokryshkin ήταν, κατά την πιθανότερη σειρά χρήσης, "7", "4", "01", "White-5" (με το "GVARDIYA" στις προσλήψεις - πιθανώς χρονολογούνται όταν απονεμήθηκε στην ενότητα αυτή η ονομασία), και τέλος "67". Στη συνέχεια πέταξε τους Yak-1 μαχητές όταν η μονάδα επανεξοπλίστηκε μερικώς μαζί τους. Πέταξε το P-39K-1 "White-13" 42-4421 πάνω από το Κουμπάν. Μετατράπηκε στα τέλη Ιουνίου σε P-39N-0 42-9004 "White 100". Το "White 100" υπέστη ζημιές τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο του 1943. Η μόνη γνωστή φωτογραφία των 42-9004 χρονολογείται από αυτήν την περίοδο: δείχνει τη μύτη να ακουμπά σε ένα πριόνι άλογο με το κύριο πόδι του μύτη να είναι υπερβολικά εκτεταμένο, ώστε ο τροχός της μύτης να στηρίζεται το έδαφος. Σύμφωνα με έναν ιστότοπο ερευνών χρωμάτων VVS, το 42-9004 χτυπήθηκε από ακούσιο πυροβολισμό από ένα άσχημα κατεστραμμένο Il-2 που είχε μια τραχιά προσγείωση, και σε μια από τις τελευταίες του αναπηδήσεις τα πυροβόλα πυροβόλησαν και, μεταξύ άλλων, η πυρά πυροβόλησε , όπως το σκάψιμο του πληρώματος, χτύπησε το παρκαρισμένο Airacobra. Περίπου αυτή τη φορά το Pokryshkin άλλαξε σε P-39N-5 42-19158 (ή πιθανώς ένα διαφορετικό N-5). που ορίστηκε επίσης "White-100". (Αυτό είναι σύμφωνο με το έγγραφο για την απονομή ενός μηχανικού αεροσκάφους που έχει ανατεθεί στο 42-19158, για να το διατηρήσει αξιόπιστο και έτοιμο να πετάξει αποστολές μάχης για 100 συνεχόμενες πτήσεις.) Στις 28 Μαΐου 1943, ο Pokryshkin πέταξε P-39D-2 41-38520 ("White-17") για μία αποστολή. Υπάρχει μια φωτογραφία του μετά την αποστολή που λυγίζει για να αφαιρέσει τους ιμάντες του αλεξίπτωτου μπροστά από τη μύτη του 41-38520. Στη διάσημη φωτογραφία που του τραβήχτηκε χρησιμοποιώντας ένα γερμανικό "autobahn" ως διάδρομο, πετούσε ένα P-39Q-15 με την ονομασία "White-50", με τον σειριακό αριθμό να ζωγραφίζεται (το ίδιο αεροσκάφος είχε αρχικά ανατεθεί στην KV Σουχόφ). Χρησιμοποίησε πέντε αεροσκάφη La-7 με την επιγραφή, "Από τους εργάτες του Νοβοσιμπίρσκ έως τον ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης Alexander Ivanovich Pokhryshkin", αλλά δεν πέταξε ο ίδιος. Μια εξοπλισμένη με La-7 μονάδα, το 1945, έγινε μέρος του 9ου τμήματος φρουρών, καθιστώντας το τμήμα τεσσάρων συντάξεων. Σε ένα σημείο το 1944, του δόθηκε προφανώς ένα La-5FN για προσωπική του χρήση, εν αναμονή της αναμενόμενης μετατροπής Lavochkin ολόκληρης της μονάδας. Η μονάδα προφανώς πέταξε P-63A ή C Kingcobras μετά τον πόλεμο και ο Pokryshkin θα είχε και πάλι αριθμήσει το αεροσκάφος του "100". Τέλος, μία ή περισσότερες από τις μονάδες του 9ου Guards Fighter Division ενδέχεται τελικά να έχουν μετατραπεί στο Yak-9P πριν από την παρουσία του στο War College το 1948. Μετά το διορισμό του ως διευθυντής της DOSAAF στις αρχές της δεκαετίας του 1950, είχε χρησιμοποιήσει ένα MiG-15 , και, αργότερα, ενός Il-12 ή Il-14. Τελικό αποτέλεσμα Το σκορ του Pokryshkin αμφισβητείται έντονα μεταξύ των ιστορικών. Η υπερβολική αξίωση δεν ήταν ασυνήθιστη στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο και οι ισχυρισμοί του Pokryshkin στο απομνημονεύμα του είναι πολύ υψηλότεροι από τις πρόσφατες εκτιμήσεις ιστορικών και επίσημων αρχείων και οι πρόσφατες εκτιμήσεις είναι γενικά χαμηλότερες από τις παλαιότερες εκτιμήσεις. Το 1986 ο Oleg Levchenko ισχυρίστηκε ότι ο Pokryshkin στην πραγματικότητα κατέρριψε 94 εχθρικά αεροσκάφη, έβλαψε 19 και κατέστρεψε τρία ακόμη στο έδαφος και είπε ότι δεν ελήφθησαν υπόψη τουλάχιστον 15 νίκες που σημειώθηκαν το 1941, επειδή τα έγγραφα που τα επιβεβαίωσαν καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια η βιαστική απόσυρση από τον εγκλεισμό κατά τη διάρκεια της Μάχης του Ομάν . [17]Ωστόσο, οι ισχυρισμοί του Levchenko αμφισβητούνται γενικά σε εκτιμήσεις του 21ου αιώνα, οι οποίες τείνουν να τοποθετήσουν τον αριθμό του Pokryshkin στα μέσα της δεκαετίας του '40. Ο Τόμας Πολάκ και ο Κρίστοφερ Σορς τον κέρδισαν 53 σόλο και 6 κοινές νίκες στο βιβλίο τους το 1999, ωστόσο η βιβλιογραφία του βιβλίου αναφέρει τα απομνημονεύματα του Pokryshkin αντί για επίσημα έγγραφα και οι ψηφοφορίες πολλών άλλων αεροπόρων είναι πολύ διογκωμένοι για να ταιριάζουν με τους επίσημους σοβιετικούς ισχυρισμούς . [18] Ο Ρώσος ιστορικός Μιχαήλ Μπάκοφ τον αναγνώρισε με 43 ατομικές και 3 κοινές νίκες σε ένα βιβλίο του 2014. [9] μια δεκαετία νωρίτερα, σε ένα άρθρο με τίτλο Мутное Небо 1941 года ("The Murky Sky of 1941") με τον Aleksandr Rodionov ισχυρίστηκε ότι ο Pokryshkin προσπάθησε να κλέψει τις δολοφονίες του Rechkalov κατά τη διάρκεια του 1941.[19] Ο Αντρέι Σιμόνοφ και ο Νικολάι Μπόντρικιν τον κέρδισαν με 45 σόλο και 4 κοινές λήψεις σε ένα βιβλίο του 2017. [10] Παλαιά Ένας μικρός πλανήτης 3348 Pokryshkin που ανακαλύφθηκε από τον σοβιετικό αστρονόμο Nikolai Stepanovich Chernykh το 1978 πήρε το όνομά του. [20] Ο χαρακτήρας Aleksandra Ivanova Pokryshkin από το anime Brave Witches βασίζεται σε αυτόν. Τιμές και βραβεία Σοβιετικά βραβεία Τρεις φορές ήρωας της Σοβιετικής Ένωσης (24 Μαΐου 1943 - № 993, 24 Αυγούστου 1943 - II № 10, 19 Αυγούστου 1944 - III № 1) Έξι παραγγελίες του Λένιν (22 Δεκεμβρίου 1941 - № 7086, 24 Μαΐου 1943 - № 9600, 24 Αυγούστου 1943 - № 124904, 21 Οκτωβρίου 1967 - 40 344099, 21 Φεβρουαρίου 1978 - № 429973; 5 Μαρτίου 1983 - № 400362) Διάταξη της Οκτωβριανής Επανάστασης (5 Μαρτίου 1973 - 93 1793) Διάταξη του κόκκινου πανό , τέσσερις φορές (22 Απριλίου 1943 - № 66983 · 18 Ιουλίου 1943 - 30 8305/2 · 24 Δεκεμβρίου 1943 - № 448/3 · 20 Απριλίου 1953 - 92 1392/4) Διάταξη του Suvorov , 2ης τάξης, δύο φορές (6 Απριλίου 1945 - 84 1484 · 29 Μαΐου 1945 - 62 1662) Διάταξη του Πατριωτικού Πολέμου , 1ης τάξης (11 Μαρτίου 1985 - 7 537 850) Παραγγελία του Κόκκινου Αστέρα , δύο φορές (6 Νοεμβρίου 1947 - 6 2762070, 4 Ιουνίου 1955 - 4 3341640 Παραγγελία για υπηρεσία στην Πατρίδα στις Ένοπλες Δυνάμεις της ΕΣΣΔ , 3ης τάξης (30 Απριλίου 1975 - № 0039) Μετάλλιο για την καταπολέμηση της υπηρεσίας (3 Νοεμβρίου 1944) Μετάλλιο «Για την Ανάπτυξη των Παρθένων Χωρών» (5 Νοεμβρίου 1964) Μετάλλιο "Βετεράνος των Ενόπλων Δυνάμεων της ΕΣΣΔ" (30 Απριλίου 1984) Μετάλλιο για την ενίσχυση της στρατιωτικής συνεργασίας (31 Μαΐου 1980) Εκστρατεία, ιωβηλαίο και αναμνηστικά μετάλλια Επίτιμος πολίτης: Mariupol , Novosibirsk και Bălți Ξένα βραβεία Μετάλλιο διακεκριμένου σέρβις (ΗΠΑ) Διάταξη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Βουλγαρίας, 1ης τάξης (Βουλγαρία) Παραγγελία Tudor Vladimirescu, 2η και 3η τάξη (Ρουμανία) Τάγμα του Καρλ Μαρξ (Ανατολική Γερμανία) Ασημένιος Σταυρός του Virtuti Militari (Πολωνία) Ο Σταυρός του Ιππότη του Τάγματος της Πολωνίας Restituta (Πολωνία) Σειρά Sukhbaatar (Μογγολία) Τάξη του κόκκινου πανό (Μογγολία)

Δεν υπάρχουν σχόλια: