Οι μεγάλοι φυσικοί επιστήμονες

Οι μεγάλοι φυσικοί επιστήμονες Κεφαλής Χρήστος Σελ.: 384 Σχήμα: 17 x 24 ISBN: 978-960-499-133-4 Τιμή: 19,00 € Τιμή online: 17,27 €   Προσθήκη στο καλάθι

1η έκδοση Ιούνιος 2015 Η μεγάλη επανάσταση του 20ού και του 21ου αιώνα στις φυσικές επιστήμες άλλαξε την εικόνα μας για τον κόσμο. Η σχετικότητα, η κβαντομηχανική, η κοσμολογία της μεγάλης έκρηξης και οι πρόσφατες θεωρίες των χορδών και των βρόχων ανέτρεψαν εκ βάθρων την παλιά, στατική και μηχανιστική κοσμοαντίληψη της κλασικής φυσικής, οικοδομώντας μια ιστορική και υλιστική εικόνα της φύσης. Η βιολογία ολοκλήρωσε το έργο τού Δαρβίνου, αποκαλύπτοντας τα μυστικά της ζωής. Στο Οι μεγάλοι φυσικοί επιστήμονες ο Χρήστος Κεφαλής εξετάζει τη συνεισφορά των πιο επιφανών φυσικών επιστημόνων που θεμελίωσαν και προώθησαν τη μεγάλη επιστημονική επανάσταση, από τον Αϊνστάιν και τον Μπορ ως τον Χόκινγκ και τους άλλους σύγχρονους συνεχιστές τους. Επιχειρηματολογεί ότι η εικόνα του κόσμου που προκύπτει από τις ανακαλύψεις τους έχει στο επίκεντρό της τις έννοιες της αντιφατικότητας, της αυθυπαρξίας και της αυτοεξέλιξης της φύσης, που βρίσκονται στη βάση της μαρξιστικής διαλεκτικής. Ταυτόχρονα υπογραμμίζει τα αθεϊστικά και ριζοσπαστικά συμπεράσματα που συνάγουν από τις θεωρίες τους οι κορυφαίοι φυσικοί. Στο βιβλίο εξετάζονται συνολικά 23 κορυφαίοι επιστήμονες του 20ού και του 21ου αιώνα. Ο αναγνώστης θα βρει κείμενα για τον Αϊνστάιν, τους πρωταγωνιστές της κβαντικής θεωρίας, Μπορ, Χάιζενμπεργκ, Ντιράκ, και τους συνεχιστές τους Φάινμαν και Γκελ-Μαν. Οι εξελίξεις στην κοσμολογία παρουσιάζονται μέσα από το έργο των Χόκινγκ, Λίντε, Γκαθ, Τούροκ και Στάινχαρντ, αλλά και του Ιμάνουελ Καντ, ο οποίος είχε προκαταλάβει πολλές από τις σύγχρονες ιδέες. Οι προσπάθειες για την ενοποίηση των θεμελιωδών φυσικών δυνάμεων, μέσα από τις θεωρίες των χορδών, των βρόχων, κ.ά., συζητούνται με αναφορά στο έργο των Γουάινμπεργκ, Κάκου, Σβαρτζ, Γκριν, Γκρος, Γουίτεν, Σμόλιν και Ροβέλι. Το βιβλίο ολοκληρώνεται με μια επισκόπηση της συμβολής τριών κορυφαίων βιολόγων, Κρικ, Μάιρ και Ντόκινς. Ο συγγραφέας επιχειρεί έτσι να αναδείξει τη διαδοχή των επιστημονικών θεωριών ως μια διαλεκτική ανέλιξη αλληλένδετων στιγμών προς την ενιαία γνώση της φύσης.   Παρουσίαση στην Αυγή Η διαλεκτική της φύσης απασχόλησε στο παρελθόν κορυφαίους μαρξιστές όπως ο Ένγκελς και ο Λένιν. Τι έχουν όμως να μας πουν για το θέμα οι ίδιοι οι φυσικοί επιστήμονες, ιδιαίτερα οι πρωταγωνιστές της μεγάλης επιστημονικής επανάστασης του 20ού αιώνα; Το έργο και οι ιδέες τους έχουν διαλεκτικό περιεχόμενο και αν ναι, σε τι συνίσταται και πώς το συνέλαβαν οι ίδιοι; Ένα πρόσφατο βιβλίο του Χρήστου Κεφαλή, Οι μεγάλοι φυσικοί επιστήμονες (...) επιχειρεί να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα. (...) Κεντρική θέση του έργου είναι ότι η εικόνα της φύσης που οικοδομεί η σύγχρονη φυσική επιστήμη έχει στο επίκεντρό της τις έννοιες της αντιφατικότητας, της αυθυπαρξίας και της αυτοεξέλιξης της φύσης, που βρίσκονται στη βάση της μαρξιστικής διαλεκτικής. Ταυτόχρονα υπογραμμίζονται τα αθεϊστικά και ριζοσπαστικά συμπεράσματα που συνάγουν από τις θεωρίες τους οι κορυφαίοι φυσικοί, ως πηγαίοι διαλεκτικοί. Ο αναγνώστης θα βρει στο βιβλίο πλήθος καταδείξεις της διαλεκτικής της φύσης μέσα από το έργο των μεγάλων επιστημόνων, η οποία, σύμφωνα με τον συγγραφέα, συνίσταται στη θεμελιώδη αντιφατικότητα κάθε οντότητας και κάθε υπαρκτού. Έκφρασή της στο συμπαντικό επίπεδο είναι η ισοδυναμία της μάζας και της ενέργειας που καθιέρωσε η σχετικότητα του Αϊνστάιν, ενώ στο μικρόκοσμο η αντιφατικότητα εκφράζεται με το δυισμό του σωματιδίου και του κύματος, που διατύπωσαν οι θεμελιωτές της κβαντομηχανικής, Χάιζενμπεργκ και Μπορ. Η θεωρία της μεγάλης έκρηξης, επεξεργασμένη στη σύγχρονή της μορφή από τους Χόκινγκ, Λίντε, Τούροκ, κ.ά., μας παρουσιάζει την αντιφατικότητα ιστορικά, με την έννοια της ενότητας των θεμελιωδών δυνάμεων στη στιγμή της μεγάλης έκρηξης, η οποία σπάει στη συνέχεια, αποκαλύπτοντας τον αντιθετικό τους χαρακτήρα. Οι πρόσφατες θεωρίες των χορδών και των βρόχων, με πρωτεργάτες θεωρητικούς φυσικούς όπως οι Γκριν, Σβαρτζ, Γουίτεν, Σμόλιν, κ.ά., εισάγουν την αντιφατικότητα στον ίδιο τον χωροχρόνο, που όπως τα κβαντικά σωματίδια αποδεικνύεται απροσδιόριστος αλλά και πρωταρχικά ασυνεχής. Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ. Κοσμάς Κέφαλος, Αυγή, 4.05.2015 Παρουσίαση στο iskra.gr Η ενασχόληση με ένα βιβλίο που ξεφεύγει από τα όρια του επιστημονικού μας πεδίου περιέχει πάντα τον κίνδυνος να μιλάμε «επί παντός επιστητού». Ταυτόχρονα αποτελεί μια «πρόκληση» αλλά και «πρόσκληση» για άνοιγμα των οριζόντων σε νέα πεδία της γνώσης. Το βιβλίο του Χρήστου Κεφαλή «Οι Μεγάλοι Φυσικοί Επιστήμονες»1 που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις «Τόπος», παρουσιάζει ενδιαφέρον διότι δεν είναι ένα βιβλίο μόνο για ειδικούς, αλλά και για όσους αναζητούν επιστημονική απάντηση σε φυσικά και κοινωνικά φαινόμενα, έχοντας ως μεθοδολογικό πλαίσιο την κοσμοθεωρία του μαρξισμού, τον διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό. Στόχος του βιβλίου του Χ. Κεφαλή, είναι να παρουσιάσει τις εξελίξεις στις φυσικές επιστήμες στον 20ό αιώνα και να καταδείξει τον υλιστικό και αθεϊστικό τους χαρακτήρα και τη σημασία τους από την άποψη της ανανέωσης και εμπλουτισμού της μαρξιστικής διαλεκτικής. Με την πρωτοτυπία και τον πλούτο των προσεγγίσεών του, το συγκεκριμένο βιβλίο, ωθεί σε αναζητήσεις και προβληματισμούς στα μεγάλα θέματα γνώσης, ερμηνείας και αλλαγής του κόσμου.(...) Διαβάστε όλη την παρουσίαση εδώ Γράφει ο Γιάννης Τόλιος, iskra.gr, 05.06.15 Παρουσίαση στη συνδρομητική ιστοσελίδα του ΑΠΕ-ΜΠΕ Οι μεγάλοι φυσικοί επιστήμονες - Μια μελέτη για 23 σταρ των νόμων του κόσμου Το έργο 23 σταρ της Φυσικής επιστήμης στον 20ο και 21ο αιώνα εξετάζει, υπό το φως της διαλεκτικής θεωρίας, ο χημικός Χρήστος Κεφαλής, στο βιβλίο του "Οι μεγάλοι φυσικοί επιστήμονες", που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τόπος. Γεννημένος το 1963, απόφοιτος του χημικού τμήματος της φυσικομαθηματικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, διευθυντής σύνταξης του περιοδικού "Μαρξιστική Σκέψη", παρουσιάζει την συνεισφορά των χαρισματικών φυσικών, που δημιούργησαν την μεγάλη επιστημονική επανάσταση κόντρα στις μυθολογικές και μεταφυσικές ερμηνείες του κόσμου. Θεαματικές, απρόβλεπτες, συχνά αινιγματικές ανατροπές, αγκάλιασαν την φυσική, την κοσμολογία, τη βιολογία, τονίζει στον πρόλογο του, επισημαίνοντας ότι ήταν η εποχή της σχετικότητας, της κβαντομηχανικής, της μεγάλης έκρηξης και των θεωριών των χορδών και των βρόχων, αλλά και της ανακάλυψης του DNA. "Μέσα από αυτόν τον κυκεώνα, αναδύθηκε βαθμιαία μια ενιαία, αρμονική κοσμοεικόνα, που δίνει έμφαση στην καθολική ιστορικότητα της ύπαρξης. Χάρη στο έργο των κορυφαίων εκπροσώπων της, από τον Αϊνστάιν και τον Χάιζενμπεργκ ως τον Χόκινγκ και τον Ντόκινς, η επιστήμη αποκάλυψε τα μυστικά της φύσης και της ζωής, του μικρόκοσμου και του Σύμπαντος", επισημαίνει. Υπογραμμίζοντας την διπλή υπόσταση του βιβλίου, αναφέρει πως ταυτόχρονα, η επιστημονική επανάσταση θεμελίωσε ένα νέο ρεύμα φιλοσοφικών ιδεών, φορείς του οποίου υπήρξαν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της, οι οποίοι αποδείχτηκαν λαμπροί στοχαστές. Στις 382 σελίδες του πονήματος παρελαύνουν οι σημαιοφόροι της γνώσης: ο Γερμανοεβραίος Αλμπερτ Αϊνστάιν, ο Δανός Νιλς Μπορ, ο Γερμανός Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, ο Ελβετοάγγλος Πολ Ντιράκ, ο Ρωσοαμερικανός Ρίτσαρντ Φάινμαν, ο αμερικανοεβραίος Μάρει Γκελ-Μαν και άλλοι. Το βιβλίο ξεκινάει με τον Αϊνστάιν, γεννημένος στο Ουλμ της Γερμανίας το 1879, μεγάλωσε στο Μόναχο και αργότερα, όταν η επιχείρηση του πατέρα του χρεοκόπησε, μετανάστευσε οικογενειακώς στο Μιλάνο, στην Πάβια και στη Ζυρίχη, όπου σπούδασε μαθηματικά και φυσική. Το 1905, ολοκληρώνοντας το διδακτορικό του, δημοσίευσε την εργασία του για την θεωρία της σχετικότητας που τον έκανε γνωστό παγκοσμίως. Το ίδιο έτος ασχολήθηκε με την στατιστική μηχανική και την κβαντική θεωρία. Το 1911 αναδείχθηκε καθηγητής στην Πράγα. Το 1921 επισκέφτηκε την Αμερική, την ίδια χρονιά που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ για την ερμηνεία του φωτοηλεκτρικού φαινομένου. Εκ τότε περιόδευσε σε πολλές χώρες της Ασίας. Επέστρεψε στην Γερμανία αλλά τον Δεκέμβριο του 1932 αναγκάστηκε να επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες, λόγω των απειλών κατά της ζωής του από τους Ναζί. Καθηγητής στο Πρίνστον καταπιάστηκε με το πρόβλημα της ενοποίησης των φυσικών δυνάμεων. Ο Αϊνστάιν, αυτός ο έξοχος βιολιστής, δεν υπήρξε μόνο επιστήμονας των εργαστηρίων αλλά αναδείχθηκε σε ακτιβιστή της εποχής του παλεύοντας για την ειρήνη, αναγνωρίζοντας τον σοσιαλισμό ως μόνη διέξοδο από την σύγχρονη κρίση του πολιτισμού. Ο συγγραφέας μετά τα βιογραφικά στοιχεία, αναλύει εν εκτάσει την θεωρία της σχετικότητας που βασίστηκε σε δύο αξιώματα. Πρώτο : οι νόμοι της φύσης είναι οι ίδιοι για όλους τους παρατηρητές σε ευθύγραμμη ομαλή κίνηση. Και δεύτερο: η ταχύτητα του φωτός στο κενό είναι σταθερή, δηλαδή η μέτρηση της δεν εξαρτάται από την κίνηση του παρατηρητή. Η μελέτη αυτή βασίζεται στην υλιστική διαλεκτική και στις δύο της όψεις: στην κοινωνική εξέλιξη και στην λογική μεθοδολογία. Ο επίλογος αφορά "την διαλεκτική αντίφαση" και την ενότητα των αντιθέσεων: δράση, αλληλεπίδραση, δύναμη στο χώρο, στον χρόνο και την ιστορία. Όσοι πιστοί, προσέλθετε! Γράφει ο Κώστας Μαρδάς, ΑΠΕ-ΜΠΕ, 22.06.15

Τα επιτεύγματα της ΕΣΣΔ την περίοδο Ι ΣΤΑΛΙΝ (Η άλλη άποψη)

ΤΟ ΔΙΑΓΡΑΨΑΝΕ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ-ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΣΚΟΤΕΙΝΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ, ΤΟΥ ΥΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΒΡΩΜΙΚΟΥ ΑΝΤΙ-ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ!!!
ΤΟΣΟ ΤΡΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΆΛΛΗ ΆΠΟΨΗ!!!

Ψυλλάκης Σταύρος Άλλος Δρόμος δεν υπήρχε

“Μαθαίνεις” Jorge Luis Borges

“Μαθαίνεις” Jorge Luis Borges

Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις… με κάθε αντίο μαθαίνεις…

Οι βαθιές πολιτικές ρίζες της ελληνικής χρεοκοπίας και ο ρόλος κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου-Μητσοτάκη το 1964

Οι βαθιές πολιτικές ρίζες της ελληνικής χρεοκοπίας: Του Δημήτρη Καζάκη
οικονομολόγου - αναλυτή
Σε μια συνέντευξή του ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου διατύπωσε την εξής ενδιαφέρουσα άποψη:

Ένα σπάνιο βίντεο του Τσάβες!

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΦΕΡΑΝ ΤΗΝ ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΚΡΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ;

Την εμπειροπόλεμη και ιστορική 5η Μεραρχία, την Μεραρχία Κρητών, αντί να φροντίσουν οι επιτελείς να την μεταφέρουν κατεπειγόντως και συγκροτημένη στην Κρήτη μετά την σύμπτυξηση-άτακτη διάλυση τελικά του νικηφόρου Αλβανικού Μετώπου, όταν μας πλαγιοκόπησαν ύπουλα οι Γερμανοί μπαίνοντας από Μακεδονία,την εγκατέλειψαν απόλυτα με αποτέλεσμα να διαλύθεί εντελώς. 

Ο πατέρας μου, λοχίας τότε, μαζί με πολλούς Χανιώτες συμμαχητές του, προσπάθησαν μετά από πολυήμερες πεζοπορίες και πολλές περιπέτειες, να έρθουν στα Χανιά από Πειραιά με ένα ψαροκάικο αλλά τους συνέλαβε μια ιταλική βενζινάκατος και έκατσαν 6 μήνες αιχμάλωτοι των ηττημένων από αυτούς Ιταλούς... 

Η άγνωστη στους πολλούς,άδικη όμως, αυτοδικία εκτέλεσης-τιμωρίας του πρώην δ/τή της, στην Κίσσαμο.

Τον δ/τή της Μεραρχίας Παπαστεργίου θεωρώντας πως φρόντισε να φύγει εγκαταλείποντας έρμαιους της τύχης των τους άνδρες του, τον αναγνώρισε πριν τη Μάχη της Κρήτης στο Καστέλι Κισσάμου ένας ντόπιος χωροφύλακας και λέγοντάς του οργισμένα: "Πού παράτησες τα παιδιά μας στρατηγέ;" τράβηξε το πιστόλι του και τον εκτέλεσε.
-Όμως διαβάζω αλλού, τα εξής για τον Παπαστεργίου:

"...Στο τέλος του 1938 του ανατίθεται η διοίκηση της 5ης Μεραρχίας στην Κρήτη με έδρα τα Χανιά. Οκτώβριος του 1940. Τα πρώτα τηλεγραφήματα φθάνουν στην Κρήτη. Μιλάνε για επίθεση της Ιταλίας και πιθανή επίθεση από τους Βουλγάρους. Ο Μεταξάς συνομιλεί με τον Παπαστεργίου και του λέει πως στηρίζει όλες του τις ελπίδες σ’αυτόν και στην εκπαιδευμένη του μεραρχία και του εύχεται μόνο νίκες. Η μεραρχία άρχισε να φορτώνεται στα καράβια. 30 Νοεμβρίου του 1940 η 5η Μεραρχία έφθασε στο Αμύνταιο. Μετά από εκεί στις 7 Δεκεμβρίου στον Κορησσό, στις 14 Δεκεμβρίου στα Μπίγλιστα,19 Δεκεμβρίου στο Τεπεζίκ,20 Ιανουαρίου 1941 στη Μπόροβα και μετά από σκληρές μάχες και με πολλούς Ιταλούς αιχμαλώτους φθάνει στην Τρεμπεσίνα στις 3 Φεβρουαρίου του 1941 Εδώ το Β΄ Σώμα Στρατού με ημερήσια διαταγή απένειμε ηθικές αμοιβές στον Διοικητή, σε πολλούς αξιωματικούς και οπλίτες και πρότεινε την απονομή του Χρυσού Αριστείου Ανδρείας στις Σημαίες των τριών Συνταγμάτων της Μεραρχίας. Κάτω από τις οδηγίες του Παπαστεργίου, η 5η Μεραρχία είχε πάντα νίκες και πολλά κατορθώματα. Κατάφερε να αιχμαλωτίσει την καλύτερη διμοιρία αλπινιστών των Ιταλών.

6 Απριλίου οι Γερμανοί εξαπολύουν επίθεση κατά των Ελλήνων στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Η συνθηκολόγηση με τους Ιταλούς έγινε και οι Έλληνες από την επίθεση περνούν στην άμυνα, έτσι η διαταγή για την οπισθοχώρηση της μεραρχίας ήταν επόμενο να φτάσει στις επόμενες ημέρες. 7 Απριλίου η αποχώρηση από τα Αλβανικά εδάφη αρχίζει. Ο στρατηγός δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι μετά από τόσες νίκες και κατορθώματα θα παρέδιδαν τα όπλα έτσι απλά χωρίς μάχη .

Τα χειρότερα ήρθαν όταν οι Γερμανοί έφτασαν στη Θεσσαλονίκη. Από τότε άρχισε η υγεία του στρατηγού να κλονίζεται. Η οπισθοχώρηση άρχισε. Θυμούμενος την οπισθοχώρηση της Μ. Ασίας, κάλεσε τους αξιωματικούς του και τους έδωσε οδηγίες μη μπορώντας να κρύψει την θλίψη του αλλά και το θυμό του. Τους είπε πως δεν έπρεπε να διαλυθούν και να τραπούν σε άτακτη φυγή αλλά να οπισθοχωρήσουν με αξιοπρέπεια και ενωμένοι. Το ίδιο είπε και στους οπλίτες του όταν προσπάθησε να τους ενθαρρύνει για μια ακόμη φορά.

Δηλώνει στους επιτελείς του ότι τη μεραρχία δεν την διαλύει. Δίνει διαταγή όσοι ήταν από τις γύρω περιοχές να γυρίσουν στα σπίτια τους. Μέσα από δύσβατους δρόμους και με μεγάλη διαρροή στρατιωτών, φθάνουν στην Κοσίνα. Εδώ γίνεται η σύμπτυξη της μεραρχίας με προορισμό τη Μονή Βελά. Στις 15 Απριλίου έχοντας για δικαιολογία την υγεία του στρατηγού Παπαστεργίου (είχε πάθει νευρικό κλονισμό) τον αντικαθιστούν με τον συνταγματάρχη Διονύσιο Παπαδόγκωνα. Η μεραρχία στις 19 φθάνει στη Μονή Βελά και από εκεί φεύγει για τη Χρυσοράχη. Στις 21 Απριλίου η μεραρχία φθάνει στη Ζίτσα, όπου παρατηρείτε η μεγαλύτερη διαρροή ανδρών. Οι Κρητικοί αρνούμενοι να ακολουθήσουν τις διαταγές των ανωτέρων τους φεύγανε άτακτα. 23 Απριλίου γίνεται η ανακωχή με τους Γερμανούς, η μεραρχία ανασυντάσσεται και στις 25 παραδίδει τα όπλα στη περιοχή Εμίν Αγά. Στις 9 Μαΐου του ’41 η μεραρχία φθάνει στη Ναύπακτο, 24 Μαΐου φθάνει στην Τρίπολη όπου ήρθε η διαταγή της διάλυσης της 5ης Μεραρχίας και η κατανομή των οπλιτών σε διάφορες πόλεις.

Ο στρατηγός Παπαστεργίου μετά την αντικατάστασή του επιστρέφει στην Αθήνα και νοσηλεύεται στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο όπου και μαθαίνει ότι από τους Μολάους φεύγουν πολλοί Εγγλέζοι και Νεοζηλανδοί για Κρήτη..."
Σκόπιμα πάντως δεν έφεραν οι υπεύθυνοι του γενικού επιτελείου την ηρωική κι εμπειροπόλεμη 5η Μεραρχία πίσω.
Για πολιτικούς λόγους αφενός (δεν ήθελαν το μόνο μέρος της Ελλάδας που θα έμενε ελεύθερο να είναι μια περιοχή εντονότατα αντιβασιλική, εμπόδιο στα μετέπειτα σχέδιά τους) και για στρατηγικούς των Άγγλων, που ήθελαν να φθείρουν μεν τους Γερμανούς, μα όχι σε βαθμό που να τους υποχρεώσουν ν΄αναβάλουν την "Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα" κατά της ΕΣΣΔ, ώστε να "ανασάνουν" οι ίδιοι στο βορειοαφρικανικό μέτωπο που ο Ρόμελ τους είχε πάρει φαλάγγι...
Εξάλλου η μεταξική δικτατορία είχε φροντίσει ύστερα από την ένοπλη αντιδικτατορική ένοπλη εξέγερση των Χανίων, τον Ιούλη του 1938, να αφαιρέσει με πρόσχημα την συλλογή οπλισμού για τον στρατό και με έρευνες στα σπίτια, τα περισσότερα πολεμικά όπλα ή κιβώτια πυρομαχικών (όσα δεν αποκρύφτηκαν σε σπηλιές και άλλες κρύπτες) που ντε φάκτο, ανεμπόδιστα από την εποχή των συνεχών απελευθερωτικών αγώνων στην Κρήτη, ως το 1913, βρίσκονταν νόμιμα ως τότε σε χέρια Κρητικών.
Οι Κρητικοί ζήτησαν έγκαιρα να τους δοθούν όπλα ενάντια στους Γερμανούς εισβολείς, να συγκροτήσουν ομάδες πολιτοφυλακής, αλλά η κυβέρνηση αντέταξε επίμονη άρνηση. Κάτω από τη λαϊκή πίεση αργότερα συμφώνησε μερικώς και όπως γράφει ο στρατηγός Εδιπίδης,αλλά ξαφνικά μια διαταγή του Υπουργείου Δημόσιας Ασφάλειας απαγόρευσε τη συνέχιση των σχετικών προσπαθειών και ζητούσε άμεσα να επιστραφούν στο Κέντρο όλα τα αποσταλέντα υλικά (όπλα, ιματισμός κ.λπ.).
Ετσι στην κρίσιμη εκείνη στιγμή ο πληθυσμός ευρέθη οπλισμένος με τον ενθουσιασμό του και μερικά “λιανοτούφεκα” που εξοικονομήθηκαν την τελευταία στιγμή. Η αρνητική αυτή απόφαση οφείλετο σε πολιτικούς λόγους, γιατί οι δικτάτορες εφοβούντο τους Κρήτες εξοπλισμένους, λόγω της αντιδράσεώς των κατά του τυραννικού καθεστώτος.
Ο Βασιλιάς Γεώργιος και η κυβέρνηση Τσουδερού που από τις 23 Απρίλη 1941 βρίσκονται στην Κρήτη, είχαν όλο τον καιρό να εφοδιάσουν τον λαό της Κρήτης με όπλα και να οργανώσουν την αντίστασή τους.
Στο Ηράκλειο, στις 26 Απρίλη, σε ομιλία του ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι: «Πόδι εχθρικό δεν θα πατήσει». Βασιλιάς και κυβέρνηση δεν πίστευαν στη νίκη, αλλά το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν πώς θα μεταφέρουν με ασφάλεια στην Αίγυπτο το χρυσό απόθεμα της Τράπεζας της Ελλάδας, η οποία πραγματοποιήθηκε τελικά στις 13 Μάη με την αγγλική κορβέτα Ντικόι.
Αυτό αποδεικνύεται κι από την διαταγή του στρατηγείου Μέσης Ανατολής για εντελώς αδικαιολόγητη εγκατάλειψη του καθοριστικής στρατηγικής σημασίας για τον έλεγχο του Μάλεμε υψώματος 102 την στιγμή που οι Γερμανοί έιχαν παγιδευτεί σε αδι΄'εξοδη γιαυτούς άμυνα τόσο στο Μάλεμε όσοσε Ρέθυμνο και Ηράκλειο χωρίς να έχουν διασφαλίσει κανένα πεδίο προσγείωσης κι ενώ είχαν εξαντληθεί πια όλες οι εφεδρείες αλεξιπτωτιστών τους!...

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΦΕΡΑΝ ΤΗΝ 5η ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ;

-Η άγνωστη στους πολλούς,άδικη όμως, αυτοδικία εκτέλεσης-τιμωρίας του πρώην διοικητή της, στην Κίσσαμο.

Την εμπειροπόλεμη και ιστορική 5η Μεραρχία, την Μεραρχία Κρητών, αντί να φροντίσουν οι επιτελείς να την μεταφέρουν κατεπειγόντως και συγκροτημένη στην Κρήτη μετά την σύμπτυξηση-άτακτη διάλυση τελικά του νικηφόρου Αλβανικού Μετώπου, όταν μας πλαγιοκόπησαν ύπουλα οι Γερμανοί μπαίνοντας από Μακεδονία,την εγκατέλειψαν απόλυτα με αποτέλεσμα να διαλύθεί εντελώς.
Ο πατέρας μου, λοχίας τότε, μαζί με πολλούς Χανιώτες συμμαχητές του, προσπάθησαν μετά από πολυήμερες πεζοπορίες και πολλές περιπέτειες, να έρθουν στα Χανιά από Πειραιά με ένα ψαροκάικο αλλά τους συνέλαβε μια ιταλική βενζινάκατος και έκατσαν 6 μήνες αιχμάλωτοι των ηττημένων από αυτούς Ιταλούς...
Τον δ/τή της Μεραρχίας Παπαστεργίου θεωρώντας πως φρόντισε να φύγει εγκαταλείποντας έρμαιους της τύχης των τους άνδρες του, τον αναγνώρισε πριν τη Μάχη της Κρήτης στο Καστέλι Κισσάμου ένας ντόπιος χωροφύλακας και λέγοντάς του οργισμένα: "Πού παράτησες τα παιδιά μας στρατηγέ;" τράβηξε το πιστόλι του και τον εκτέλεσε.
-Όμως διαβάζω αλλού, τα εξής για τον Παπαστεργίου:
"...Στο τέλος του 1938 του ανατίθεται η διοίκηση της 5ης Μεραρχίας στην Κρήτη με έδρα τα Χανιά. Οκτώβριος του 1940. Τα πρώτα τηλεγραφήματα φθάνουν στην Κρήτη. Μιλάνε για επίθεση της Ιταλίας και πιθανή επίθεση από τους Βουλγάρους. Ο Μεταξάς συνομιλεί με τον Παπαστεργίου και του λέει πως στηρίζει όλες του τις ελπίδες σ’αυτόν και στην εκπαιδευμένη του μεραρχία και του εύχεται μόνο νίκες. Η μεραρχία άρχισε να φορτώνεται στα καράβια. 30 Νοεμβρίου του 1940 η 5η Μεραρχία έφθασε στο Αμύνταιο. Μετά από εκεί στις 7 Δεκεμβρίου στον Κορησσό, στις 14 Δεκεμβρίου στα Μπίγλιστα,19 Δεκεμβρίου στο Τεπεζίκ, 20 Ιανουαρίου 1941 στη Μπόροβα και μετά από σκληρές μάχες και με πολλούς Ιταλούς αιχμαλώτους φθάνει στην Τρεμπεσίνα στις 3 Φεβρουαρίου του 1941. Εδώ το Β΄ Σώμα Στρατού με ημερήσια διαταγή απένειμε ηθικές αμοιβές στον Διοικητή, σε πολλούς αξιωματικούς και οπλίτες και πρότεινε την απονομή του Χρυσού Αριστείου Ανδρείας στις Σημαίες των τριών Συνταγμάτων της Μεραρχίας. Κάτω από τις οδηγίες του Παπαστεργίου, η 5η Μεραρχία είχε πάντα νίκες και πολλά κατορθώματα. Κατάφερε να αιχμαλωτίσει την καλύτερη διμοιρία των επίλεκτων αλπινιστών των Ιταλών.

6 Απριλίου οι Γερμανοί εξαπολύουν επίθεση κατά των Ελλήνων στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Η συνθηκολόγηση με τους Ιταλούς έγινε και οι Έλληνες από την επίθεση περνούν στην άμυνα, έτσι η διαταγή για την οπισθοχώρηση της μεραρχίας ήταν επόμενο να φτάσει στις επόμενες ημέρες. 7 Απριλίου η αποχώρηση από τα Αλβανικά εδάφη αρχίζει. Ο στρατηγός δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι μετά από τόσες νίκες και κατορθώματα θα παρέδιδαν τα όπλα έτσι απλά χωρίς μάχη .

Τα χειρότερα ήρθαν όταν οι Γερμανοί έφτασαν στη Θεσσαλονίκη. Από τότε άρχισε η υγεία του στρατηγού να κλονίζεται. Η οπισθοχώρηση άρχισε. Θυμούμενος την οπισθοχώρηση της Μ. Ασίας, κάλεσε τους αξιωματικούς του και τους έδωσε οδηγίες μη μπορώντας να κρύψει την θλίψη του αλλά και το θυμό του. Τους είπε πως δεν έπρεπε να διαλυθούν και να τραπούν σε άτακτη φυγή αλλά να οπισθοχωρήσουν με αξιοπρέπεια και ενωμένοι. Το ίδιο είπε και στους οπλίτες του όταν προσπάθησε να τους ενθαρρύνει για μια ακόμη φορά.

Δηλώνει στους επιτελείς του ότι τη μεραρχία δεν την διαλύει. Δίνει διαταγή όσοι ήταν από τις γύρω περιοχές να γυρίσουν στα σπίτια τους. Μέσα από δύσβατους δρόμους και με μεγάλη διαρροή στρατιωτών, φθάνουν στην Κοσίνα. Εδώ γίνεται η σύμπτυξη της μεραρχίας με προορισμό τη Μονή Βελά.
Στις 15 Απριλίου έχοντας για δικαιολογία την υγεία του στρατηγού Παπαστεργίου (είχε πάθει νευρικό κλονισμό) τον αντικαθιστούν με τον συνταγματάρχη Διονύσιο Παπαδόγκωνα. Η μεραρχία στις 19 φθάνει στη Μονή Βελά και από εκεί φεύγει για τη Χρυσοράχη. Στις 21 Απριλίου η μεραρχία φθάνει στη Ζίτσα, όπου παρατηρείτε η μεγαλύτερη διαρροή ανδρών. Οι Κρητικοί αρνούμενοι να ακολουθήσουν τις διαταγές των ανωτέρων τους φεύγανε άτακτα.
23 Απριλίου γίνεται η ανακωχή με τους Γερμανούς, η μεραρχία ανασυντάσσεται και στις 25 παραδίδει τα όπλα στη περιοχή Εμίν Αγά. 

Στις 9 Μαΐου του ’41 η μεραρχία φθάνει στη Ναύπακτο, 24 Μαΐου φθάνει στην Τρίπολη όπου ήρθε η διαταγή της διάλυσης της 5ης Μεραρχίας και η κατανομή των οπλιτών σε διάφορες πόλεις.
Ο στρατηγός Παπαστεργίου μετά την αντικατάστασή του επιστρέφει στην Αθήνα και νοσηλεύεται στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο όπου και μαθαίνει ότι από τους Μολάους φεύγουν πολλοί Εγγλέζοι και Νεοζηλανδοί για Κρήτη..."

Σκόπιμα πάντως δεν έστειλαν οι υπεύθυνοι του Γενικού Επιτελείου την ηρωική κι εμπειροπόλεμη 5η Μεραρχία στην Κρήτη .

1. Για πολιτικούς λόγους, επειδή δεν ήθελαν το μόνο μέρος της Ελλάδας που θα έμενε ελεύθερο να είναι μια περιοχή εντονότατα αντιβασιλική, εμπόδιο στα μετέπειτα σχέδιά τους.

2. Για στρατηγικούς των Άγγλων, που ήθελαν να φθείρουν μεν τους Γερμανούς, μα όχι σε βαθμό που να τους υποχρεώσουν ν΄αναβάλουν την "Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα" κατά της ΕΣΣΔ, ώστε να "ανασάνουν" οι ίδιοι στο βορειοαφρικανικό μέτωπο που ο Ρόμελ τους είχε πάρει φαλάγγι...

Εξάλλου η μεταξική δικτατορία είχε φροντίσει ύστερα από την ένοπλη αντιδικτατορική ένοπλη εξέγερση των Χανίων, τον Ιούλη του 1938, να αφαιρέσει με πρόσχημα την συλλογή οπλισμού για τον στρατό και με έρευνες στα σπίτια, τα περισσότερα πολεμικά όπλα ή κιβώτια πυρομαχικών (όσα δεν αποκρύφτηκαν σε σπηλιές και άλλες κρύπτες) που ντε φάκτο, ανεμπόδιστα από την εποχή των συνεχών απελευθερωτικών αγώνων στην Κρήτη, ως το 1913, βρίσκονταν νόμιμα ως τότε σε χέρια Κρητικών.
Οι Κρητικοί ζήτησαν έγκαιρα να τους δοθούν όπλα ενάντια στους Γερμανούς εισβολείς, να συγκροτήσουν ομάδες πολιτοφυλακής, αλλά η κυβέρνηση αντέταξε επίμονη άρνηση. Κάτω από τη λαϊκή πίεση αργότερα συμφώνησε μερικώς και όπως γράφει ο στρατηγός Εδιπίδης,αλλά ξαφνικά μια διαταγή του Υπουργείου Δημόσιας Ασφάλειας απαγόρευσε τη συνέχιση των σχετικών προσπαθειών και ζητούσε άμεσα να επιστραφούν στο Κέντρο όλα τα αποσταλέντα υλικά (όπλα, ιματισμός κ.λπ.).

Ετσι στην κρίσιμη εκείνη στιγμή ο πληθυσμός ευρέθη οπλισμένος μόνο με τον ενθουσιασμό του και μερικά “λιανοτούφεκα” που εξοικονομήθηκαν την τελευταία στιγμή.
Ο Βασιλιάς Γεώργιος και η κυβέρνηση Τσουδερού που από τις 23 Απρίλη 1941 βρίσκονται στην Κρήτη, είχαν όλο τον καιρό να εφοδιάσουν τον λαό της Κρήτης με όπλα και να οργανώσουν την αντίστασή τους.
Στο Ηράκλειο, στις 26 Απρίλη, σε ομιλία του ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι: «Πόδι εχθρικό δεν θα πατήσει».

Βασιλιάς και κυβέρνηση δεν πίστευαν στη νίκη, αλλά το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν πώς θα μεταφέρουν με ασφάλεια στην Αίγυπτο το χρυσό απόθεμα της Τράπεζας της Ελλάδας, η οποία πραγματοποιήθηκε τελικά στις 13 Μάη με την αγγλική κορβέτα Ντικόι.

Αυτό αποδεικνύεται κι από την διαταγή του στρατηγείου Μέσης Ανατολής για εντελώς αδικαιολόγητη εγκατάλειψη του καθοριστικής στρατηγικής σημασίας για τον έλεγχο του Μάλεμε υψώματος 102 την στιγμή που οι Γερμανοί είχαν παγιδευτεί σε αυτοκτονική γιαυτούς άμυνα τόσο στο Μάλεμε όσοσε Ρέθυμνο και Ηράκλειο χωρίς να έχουν διασφαλίσει κανένα πεδίο προσγείωσης κι ενώ είχαν εξαντληθεί πια όλες οι εφεδρείες αλεξιπτωτιστών τους!...

Το πρώτο κοσμικό αλφάβητο της Κρήτης

ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΥΛΗ: "Το πρώτο κοσμικό αλφάβητο της Κρήτης": Παλαιότερα επικρατούσε η θεωρία ότι οι αρχαίοι Έλληνες παρέλαβαν το αλφάβητο από τους Φοίνικες, οι οποίοι κατοικούσαν στις ακτές της Σ...

Πώς καθηλώνουν με ιδεολογικές, υλικά ανύπαρκτες, αλυσίδες τον κόσμο...

Ο ιδεολογικός μας πάσσαλος !
 
Ο δάσκαλος , με τα παιδιά της τρίτης Δημοτικού, πηγαίνουνε να παρακολουθήσουν μια παράσταση ενός τσίρκου, που είχε φθάσει εκείνες τις μέρες στην πόλη . Στον υπαίθριο χώρο, έξω από την κυρίως αίθουσα του τσίρκου, οι αρκούδες, και τα λιοντάρια, ήταν μέσα σε κάτι σιδερένια κλουβιά . Έξω από τα κλουβιά ένας τεράστιος ελέφαντας ήταν δεμένος με μια μικρή τριχιά σε έναν τόσο δα πάσσαλο. Ένας μικρός μαθητής πρόσεξε την τριχιά και τον τόσο δα πάσσαλο και ρωτάει τον δάσκαλό του: -Κύριε, αυτός ο ελέφαντας που είναι τόσο δυνατός γιατί δεν κόβει την τριχιά και να φύγει, να ελευθερωθεί ? Και ο δάσκαλος του απαντάει : - Παιδί μου , όταν ο τεράστιος αυτός ελέφαντας ήταν μικρός , τον είχαν δέσει σε ένα γερό δένδρο με μια πολύ γερή τριχιά. Μια βδομάδα συνέχεια, το ελεφαντάκι τραβούσε με όλη του τη δύναμη την τριχιά, αλλά δεν μπορούσε ούτε την τριχιά να κόψει ούτε το δένδρο να το ξεριζώσει. Απελπίστηκε και η απελπισία του αυτή κρατάει για όλη του τη ζωή. Νομίζει ότι και τώρα που μεγάλωσε και έχει τεράστια δύναμη, νομίζει ότι δεν μπορεί ούτε την τριχιά να κόψει ούτε τον μικρό πάσσαλο να ξεριζώσει. Ετσι απάντησε ο δάσκαλος.
Σκέφτομαι αλήθεια ποιος να είναι αυτός ο ιδεολογικός πάσσαλος,(φιλοσοφικός, ψυχολογικός ) που κρατάει χιλιάδες με τεράστια δύναμη ανθρώπους , δεμένους με μια αδύνατη ιδεολογική (φιλοσοφική. ψυχολογική) τριχιά έξω από το τσίρκο, (στον καναπέ, στην απραξία κλπ), και μέχρι πότε;

ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

"...Στις 31 Μαρτίου 1933, η Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή, που ελεγχόταν από τον Warburg και την μασονική στοά B'nai B'rith, που σε μεγάλο βαθμό επηρεαζόταν από το περιβάλλον του Εβραίου επιχειρηματία και εκδότη της εφημερίδας The New York Times, Arthur Ochs Sulzberger, δημοσίευσαν στην The New York Times μια επίσημη κοινή δήλωση των δύο οργανισμών, η οποία συνέστηνε «να μην ενθαρρύνεται κανένα μποϊκοτάζ κατά της Γερμανίας » και έδινε επίσης συμβουλές για να «μην υποστηρίζουν παρόμοιες κινητοποιήσεις και να μην προβαίνουν σε άλλες παρόμοιες μορφές προπαγάνδας». Η Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή και η B'nai B'rith συνέχισαν αυτήν την σκληρή γραμμή καταστολής ενάντια σε όλες τις επιθέσεις κατά του Χίτλερ σε όλη τη δεκαετία του '30, εθελοτυφλώντας για τον αγώνα που ξεκίνησε από πολλούς Εβραίους και Αντιφασίστες . Οι Σιωνιστές τραπεζίτες Ρότσιλντ και Warburg παρεμπόδιζαν, όχι μόνο την εμφάνιση οποιασδήποτε πληροφορίας σχετικά με το πώς ο Χίτλερ, χρησιμοποιώντας στο στρατό του φασίστες κακοποιούς, τρομοκρατούσε τους Γερμανούς, που ήθελαν να εμποδίσουν την εκλογή του το 1933, αλλά ήταν και οι Κύριοι Χρηματοδότες και υποστηρικτές της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία..."

....Δεν υπάρχουν ένοχα μυστικά, τα πάντα είναι μπίζνες!

Oι γιατροί της Κούβας που ταπείνωσαν τον καπιταλισμό [ΒΙΝΤΕΟ]

Oι γιατροί της Κούβας που ταπείνωσαν τον καπιταλισμό [ΒΙΝΤΕΟ]: Δείτε το απόσπασμα από την ταινία Sicko του Μάικλ Μουρ για το σύστημα υγείας της Κούβας που βρίσκεται σήμερα στην παγκόσμια πρωτοπορία σε αρκετούς τομείς της ιατρικής έρευνας. Κουβανοί γιατροί έχουν πραγματοποιήσει τρία εκατομμύρια δωρεάν οφθαλμολογικές εγχειρήσεις σε 33 χώρες – κυρίως του Τρίτου Κόσμου.

Ποιοι και γιατί αποκαλούν αντισημίτες όσους εναντιώνονται στον ρατσιστικό φασιστοσιωνισμό;

*Σημ Αντίλογου:
Στον Β΄Παγκ. Πόλεμο 50 εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν! Οι μισοί ακριβώς, τα 25 εκατομμύρια, Σοβιετικοί, από αυτούς πάνω από 22 εκατομμύρια  γυναικόπαιδα και άμαχοι!

Αλλά ο ρατσιστικός κι απάνθρωπος σιωνισμός, με πακτωλό χρημάτων, μέσων, με φασιστικού τύπου νομοθετήματα μη αμφισβήτησής του, με ένα πρρωτοφανές όργιο  προπαγάνδας, κατάφερε να πλαστογραφεί, να  ιδιοποιείται και να εμπορεύεται (προς αφελείς ανιστόρητους) ως άλλοθι για τα δικά του σημερινά εγκλήματα, κατά των Παλαιστινίων αλλά και όλης της ανθρωπότητας, την εξολόθρευση και το ολοκαύτωμα αυτό που δημιούργησαν οι Ρότσιλντ-Ροκφέλερ κλπ μαζί με τους Γερμανούς βιομήχανους και όργανό τους τον Χίτλερ, μέλος της έλεγχόμενης από αυτούς "Μυστικής Εταιρείας της Θούλης" !...

Στάθης Σταυρόπουλος -

10/05/2017

Με μελάνι από αίμα

Η προπαγάνδα δεν έχει κοντά ποδάρια όπως το ψέμα. 

Εχει μακριά και μαύρα χέρια. Που πνίγουν τις κοινωνίες. Και χειραγωγούν τις εξελίξεις. Στην «Εφημερίδα των Συντακτών»δημοσιεύθηκε (Παρασκευή 5/5/2017) ένα ρεπορτάζ (μάλιστα με «χτύπημα» στην πρώτη σελίδα) που διαπίστωνε ότι εμείς οι Ελληνες (με το συμπάθιο για τη λέξη) «παίρνουμε… χρυσό στον αντισημιτισμό».

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της έγκριτης (κυριολεκτώ) εφημερίδας, «τα ευρήματα για τις περί Εβραίων αντιλήψεις της ελληνικής κοινωνίας ξεπέρασαν τις πλέον απαισιόδοξες προβλέψεις». Και (αυτά με έμφαση): «Δύο δημοσκοπήσεις -του 2014 και του 2015- δίνουν θλιβερή πρωτιά στην Ελλάδα πανευρωπαϊκά, με ποσοστό 67%, ακολουθούν Πολωνία, Γαλλία, ενώ προβληματικές απόψεις για το Ολοκαύτωμα έχουν εκφράσει πολιτικοί όλου του φάσματος, οι οποίοι και ονοματίζονται». Δηλαδή, προγράφονται.
Ας δούμε όμως, διαβάζοντας τις δύο δημοσκοπήσεις, πού βασίζονται τα συμπεράσματά τους. Καθώς, οι ίδιες κι όχι κάποιος άλλος, διαπιστώνουν ότι «το 40,2% των Ελλήνων πιστεύει ότι το Ισραήλ συμπεριφέρεται στους Παλαιστίνιους όπως συμπεριφέρθηκαν οι ναζί στους Εβραίους». Κατά τη
δημοσκόπηση λοιπόν η κριτική στην πολιτική του Ισραήλ συνιστά… αντισημιτισμό! Εύγε!
Το κόλπο είναι παλιό. Η ενοχοποίηση για αντισημιτισμό όσων κριτικάρουν την πολιτική του Ισραήλ (ακόμη και Εβραίων, μάλιστα πολύ συχνά) με σκοπό την ακύρωση αυτής της κριτικής, είναι παλιά πρακτική της ισραηλινής προπαγανδιστικής μηχανής.

Διαπιστώνει επίσης η έρευνα ότι το 39,77% των Ελλήνων συμφωνούν ότι οι Εβραίοι (σ.σ.: διάβαζε: το Ισραήλ) «εκμεταλλεύονται το Ολοκαύτωμα». Πολύ παράξενο που το εν λόγω ποσοστό είναι τόσο χαμηλό. Το κράτος του Ισραήλ χρησιμοποιεί το πένθος όλων μας (πλην φασιστών) για να ασκεί ως κράτος φασιστική πολιτική (κι όχι μόνον κατά των Παλαιστινίων), συκοφαντώντας ταυτοχρόνως για αρνητή του Ολοκαυτώματος όποιον τους υπενθυμίζει τα ανείπωτα που πέρασαν οι μητέρες τους και οι πατέρες τους.
Λέει κι άλλα η έρευνα (φέρ’ ειπείν για την κυριαρχία των Εβραίων στις επιχειρήσεις διεθνώς) που δείχνουν ότι και στην Ελλάδα υπάρχει ένας χοντρός και βλακώδης αντισημιτισμός (πάντα επικίνδυνος), όχι όμως τέτοιος που να βγάζει τους Ελληνες ολυμπιονίκες στον αντισημιτισμό.
Η υστερία αυτού του συμπεράσματος ταυτίζεται με την υστερία της ADL (Anti-Defamation League), που εδρεύει στη Νέα Υόρκη κι έχει προγράψει (και επικηρύξει) για αντισημιτισμό τον μισό πληθυσμό της Γης και τους μισούς Εβραίους στο Ισραήλ και στις ΗΠΑ. Συν δυο-τρεις ακόμα που ζουν στη Γροιλανδία.
Μάλιστα, η έρευνα που δημοσιεύει η «Εφ.Συν.» δηλώνει ευθαρσώς ότι «τα συμπεράσματά της επιβεβαιώνουν την έρευνα της Anti-Defamation League ότι η Ελλάδα έχει το υψηλότερο στην Ευρώπη (67%) ποσοστό αντισημιτισμού». Επιβεβαιώνει δηλαδή το καπάκι όσα μαγειρεύει ο τέντζερης.
Ο τέντζερης αυτός (η ADL) κάνει, χρόνια τώρα, με τα κρεμμυδάκια (ποικιλίας Μοσάντ) πολλούς επιφανείς πολίτες, συκοφαντώντας για αντισημιτισμό όποιον γουστάρει, πολιτικούς, καλλιτέχνες, ιερείς, διανοούμενους, εκπαιδευτικούς, τους πάντες. Με πρόστυχο τρόπο, η ADL εξισώνει πραγματικούς ακροδεξιούς με προοδευτικούς πολιτικούς – τελευταίως βρίσκονται στον ίδιον παρονομαστή οι κ.κ. Βορίδης και Δραγασάκης, Αθανάσιος Πλεύρης και Λαφαζάνης – και πάει λέγοντας. (Σ.σ.: ο κ. Δραγασάκης είχε την ατυχία να αναφερθεί στον Σάυλοκ και τώρα πρέπει να αποδείξει στην ADL και τα εδώ τσιράκια της ότι δεν είναι Βάφεν Ες Ες).
Ομως, αυτή η χυδαία προσπάθεια σπίλωσης και κατασυκοφάντησης ανθρώπων συμβαίνει χρόνια τώρα, συμβαίνει συστηματικώς, κατ’ επανάληψιν και επιμόνως. Οι πράκτορες αυτής της αντίληψης
που θέλει να μειώσει τους Ελληνες με τη ρετσινιά του αντισημιτισμού, είναι οι ίδιοι που τους στιγματίζουν για εθνικιστές. Είναι οι ίδιοι που στον πατριωτισμό (που επίσης συκοφαντούν ως εθνικισμό) βλέπουν την αντίσταση που θέλουν να λυγίσουν.
Οι πράκτορες αυτής της αντίληψης είναι οι ίδιοι που κατηγόρησαν τους Ελληνες για «διεφθαρμένους» και «τεμπέληδες», είναι οι ίδιοι που κατηγορούν τον λαό για λαϊκισμό, που βγάζουν λαϊκιστική κάθε φιλολαϊκή δύναμη.
Οι πράκτορες αυτής της αντίληψης είναι οι ίδιοι που θέλουν να καλλιεργούν στους πολίτες ενοχές και συμπλέγματα κατωτερότητας,
οι πράκτορες αυτής της αντίληψης είναι οι «χρυσές λόγχες» που δρουν σαν πέμπτη φάλαγγα μέσα σε μία κοινωνία ήδη αιχμαλωτισμένη, για να την καθηλώνουν ακόμα περισσότερο. Οι πράκτορες αυτής της αντίληψης επέβαλαν την καθιέρωση των εγκλημάτων γνώμης – οδηγώντας σε δίκες ανθρώπους για τις σκέψεις τους. Οι άνθρωποι δικάζονται μόνον για τις πράξεις τους – όμως αυτοί οι «ιεροεξεταστές του διαφωτισμού» θέλουν να οδηγούν στην πυρά σκέψεις και βιβλία, διαφέροντας
απ’ τους φασίστες μόνον κατά την πολιτική ορθότητα, τους «καλούς τρόπους», τα «αφηγήματα» και τις λοιπές αμερικανιές.
Οι πράκτορες αυτής της αντίληψης (που εμφιλοχωρούν όχι μόνον στην «Εφ.Συν.», αλλά σε πλήθος ΜΜΕ, ΑΕΙ και ΜΚΟ) είναι τρομοκράτες – τρομοκρατούν ιδεολογικώς τους πολίτες, συκοφαντούν, προγράφουν, «δολοφονούν χαρακτήρες» όπως οι ίδιοι αρέσκονται να λένε, και βεβαίως είναι
άριστοι προμηθευτές της Χρυσής Αυγής, χαρίζοντας στα ούγκαντα όλα όσα οι ίδιοι βανδαλίζουν, χαρακτηρίζοντας αρχαιοπληξία τα ανθρωπιστικά γράμματα, ελληνοκεντρισμό την αυτογνωσία και καθυστέρηση τη λαϊκή παράδοση.
Οι πράκτορες αυτής της αντίληψης είναι το καρκίνωμα της μεταπολίτευσης, μια γλίτσα που τα κύτταρά της αλληλοπροστατεύονται, μία αργυρώνητη ορδή που έχει καταστρέψει δημιουργούς, πολιτικούς και πάσης άλλης φύσεως ανθρώπους που η αγάπη τους για αυτόν τον τόπο θα μπορούσε να υπερκεράσει την κακοδαιμονία του.
Οι πράκτορες αυτής της αντίληψης είναι η «μαύρη χειρ» και η «σιδερένια φτέρνα», είναι το «ηθικό πλεονέκτημα»μιας αλαζονικής σέχτας σμπίρων που προσφέρει καθημερινώς στα αφεντικά της το κεφάλι του λαού στο πιάτο…

*Πηγή: enikos.gr

9 Μαϊου 1945: Η αντιφασιστική Νίκη των Λαών, η ΕΣΣΔ και οι Αγγλοαμερικανοί

Παρασκευή, 09 Μάιος 2014 00:19 | Συντάχθηκε απο τον/την Εργατικός Αγώνας |  |  | 

του Γιώργου Πετρόπουλου

Στις 9 Μαΐου 1945, ώρα 0.43' π.μ., στην αίθουσα της στρατιωτικής σχολής μηχανικού, στο προάστιο Κάρλσχορστ του Βερολίνου, οι πληρεξούσιοι της ανώτατης γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης στρατάρχης Κάιτελ, ναύαρχος Φρίντερμπουργκ και στρατηγός της αεροπορίας Στούμπφ υπέγραψαν την πράξη για την χωρίς όρους συνθηκολόγηση της Γερμανίας ενώπιον των αντιπροσώπων των ενόπλων δυνάμεων των χωρών της αντιχιτλερικής συμμαχίας: Από μέρους της ΕΣΣΔ παραβρέθηκε ο στρατάρχης Γ. Κ. Ζούκωφ, της Αγγλίας ο στρατάρχης της αεροπορίας Α. Τέντερ, των ΗΠΑ ο στρατηγός Κ. Σπάατς και της Γαλλίας ο στρατηγός Ντε Λατρ ντε Τασινύ.
Το πρώτο άρθρο της πράξης συνθηκολόγησης έγραφε: «Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, ενεργώντας εξ ονόματος της Γερμανικής Ανώτατης Διοίκησης, συμφωνούμε με την άνευ όρων παράδοση όλων των ενόπλων δυνάμεων μας κατά ξηράν, θάλασσα και αέρα, καθώς και όλων των δυνάμεων που βρίσκονται τώρα υπό  την γερμανική διοίκηση, προς την Ανώτατη Διοίκηση του Κόκκινου Στρατού και ταυτόχρονα προς την Ανώτατη Διοίκηση των συμμαχικών εκστρατευτικών δυνάμεων».
Ας δούμε όμως πως ο στρατάρχης Ζούκωφ περιγράφει στα απομνημονεύματα του την ιστορική αυτή στιγμή:

Ο Ζούκωφ θυμάται

«Ώρα 24η ακριβώς- γράφει ο Ζούκωφ- μπήκαμε στην αίθουσα. Άρχιζε η 9 Μαΐου 1945...
Όλοι καθίσαμε στο τραπέζι που ήταν στον τοίχο, όπου υπήρχαν οι κρατικές σημαίες της Σοβιετικής Ένωσης, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Αγγλίας και της Γαλλίας. Στα στενόμακρα τραπέζια της αίθουσας, που ήταν καλυμμένα με πράσινη τσόχα, κάθισαν οι στρατηγοί του Κόκκινου Στρατού, τα στρατεύματα των οποίων συνέτριψαν σε συντομότατο χρονικό διάστημα την άμυνα του Βερολίνου και ανάγκασαν τον εχθρό να καταθέσει τα όπλα. Εδώ παραβρίσκονταν πολυάριθμοι σοβιετικοί και ξένοι δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερς.
- Εμείς, οι αντιπρόσωποι της Ανωτάτης Διοίκησης των Σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων και της Ανωτάτης Διοίκησης των συμμαχικών στρατευμάτων, είπα, ανοίγοντας τη συνεδρίαση, είμεθα εξουσιοδοτημένοι από τις κυβερνήσεις του αντιχιτλερικού συνασπισμού να δεχθούμε την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας από τη Γερμανική Στρατιωτική Διοίκηση. Καλέσατε στην αίθουσα τους αντιπροσώπους της Γερμανικής Γενικής Διοίκησης.

Όλοι οι παριστάμενοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς  την πόρτα...
Πρώτος χωρίς να βιάζεται και προσπαθώντας να διατηρήσει φαινομενική ηρεμία, πέρασε  το κατώφλι ο στρατάρχης Κάιτελ, δεξί χέρι του Χίτλερ. Σήκωσε το χέρι με τη στραταρχική του ράβδο, χαιρετίζοντας τους αντιπροσώπους της Ανωτάτης Διοίκησης των σοβιετικών και συμμαχικών στρατευμάτων.
Μετά τον Κάιτελ μπήκε ο στρατηγός Στούμπφ. Ανάστημα λίγο κάτω του μέτριου, με μάτια γεμάτα κακία και αδυναμία. Ταυτόχρονα μπήκε ο ναύαρχος Φον Φρίντεμπουργκ που έμοιαζε πρόωρα γερασμένος.
Στους  Γερμανούς προτάθηκε να καθίσουν σε ξεχωριστό τραπέζι, το οποίο τοποθετήθηκε ειδικά γι' αυτούς κοντά στην είσοδο...
Απευθύνθηκα στη γερμανική αντιπροσωπεία:
- Έχετε στα χέρια σας την πράξη της άνευ όρων παράδοσης, την μελετήσατε και είσθε εξουσιοδοτημένοι να υπογράψετε την πράξη αυτή;...
- Μάλιστα, τη μελετήσαμε και είμαστε έτοιμοι να την υπογράψουμε απάντησε με υπόκωφη φωνή ο στρατάρχης Κάιτελ δίνοντάς μας το ντοκουμέντο που είχε υπογράψει ο ναύαρχος Νταίνιτς. Το ντοκουμέντο αυτό έλεγε ότι ο Κάιτελ, ο Φον Φρίντεμπουργκ και ο Στούμπφ είναι εξουσιοδοτημένοι να υπογράψουν την πράξη της άνευ όρων παράδοσης.
Ήταν κάθε άλλο παρά ο υπερφίαλος εκείνος Κάιτελ, ο οποίος δεχόταν την παράδοση της νικημένης Γαλλίας. Τώρα φαινόταν τσακισμένος, αν και προσπαθούσε να κρατήσει κάποια πόζα.
Αφού  σηκώθηκα, είπα τα εξής:
- Προτείνω στη γερμανική αντιπροσωπεία να πλησιάσει εδώ, στο τραπέζι. Εδώ θα υπογράψετε την πράξη της άνευ όρων παράδοσης της Γερμανίας.
Ο Κάιτελ σηκώθηκε γρήγορα από τη θέση του, ρίχνοντας σε μας μια εχθρική ματιά, ύστερα κατέβασε τα μάτια και, παίρνοντας αργά από το τραπέζι τη στραταρχική ράβδο του, προχώρησε με αβέβαιο βήμα προς το τραπέζι μας. Το μονόκλ του έπεσε και κρεμάστηκε στο κορδόνι. Το πρόσωπο του γέμισε με κόκκινες κηλίδες.
Μαζί του πλησίασαν στο τραπέζι ο στρατηγός Στούμπφ, ο ναύαρχος Φον Φρίντεμπουργκ και οι γερμανοί αξιωματικοί που τους συνόδευαν. Αφού διόρθωσε  το μονόκλ ο Κάιτελ κάθισε στην άκρη του τραπεζιού και με τρεμάμενο ελαφρά χέρι και χωρίς να βιάζεται υπέγραψε πέντε αντίτυπα της πράξης για την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας. Μετά έθεσαν τις υπογραφές τους οι Στούμπφ και Φρίντεμπουργκ.
Μετά την υπογραφή της πράξης, ο Κάιτελ σηκώθηκε από το τραπέζι, φόρεσε το δεξί γάντι του και προσπάθησε πάλι να επιδείξει το στρατιωτικό του παράστημα, αλλά δεν τα κατάφερε και γύρισε ήσυχα πίσω στο τραπέζι του.
Στις 9 Μαΐου 1945 ώρα 0.43', η υπογραφή της πράξης για την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας είχε  τελειώσει...»[1].

Τι χρωστάει η ανθρωπότητα στην ΕΣΣΔ

Την ίδια ημέρα σε διάγγελμά του ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης Ι. Στάλιν έλεγε μεταξύ άλλων[2]: «Πριν από τρία χρόνια ο Χίτλερ δήλωσε  δημόσια πως μέσα στα καθήκοντά του περιλαμβάνεται και ο διαμελισμός της Σοβιετικής Ένωσης και η απόσπαση από αυτή του Καυκάσου, της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, των Βαλτικών και άλλων περιοχών. Δήλωσε ξεκάθαρα: ‘‘Θα εξοντώσουμε τη Ρωσία ώστε να μην μπορέσει ποτέ πια να σηκωθεί’’. Αυτό ήταν πριν τρία χρόνια. Δεν ήταν όμως τυχερό να πραγματοποιηθούν οι παράφρονες ιδέες του Χίτλερ. Η πορεία του πολέμου τις εξανέμισε. Στην πραγματικότητα έγινε κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που έλεγαν μέσα στο παραλήρημα τους οι χιτλερικοί. Η Γερμανία τσακίστηκε κατακέφαλα. Τα γερμανικά στρατεύματα συνθηκολογούν. Η Σοβιετική Ένωση πανηγυρίζει τη νίκη, αν και δεν ετοιμάζεται ούτε να διαμελίσει, ούτε να εκμηδενίσει τη Γερμανία».
Η διαφορά του νικητή  από τον ηττημένο είναι φανερή. Στην πραγματικότητα είναι η διαφορά που χαρακτηρίζει ένα εργατικό από ένα αστικό κράτος, διότι οφείλουμε να μην ξεχνάμε την απλή, αλλά μεγίστης σημασίας, ιστορική αλήθεια, ότι η Γερμανία και τα άλλα φασιστικά κράτη ήταν πρωτίστως αστικά κράτη, κράτη στα οποία κυριαρχούσαν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Η αντιφασιστική νίκη με την άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας στην ουσία της ήταν επίτευγμα της ΕΣΣΔ και του Κόκκινου Στρατού. Το γεγονός αυτό, τότε, δεν ήταν σε θέση να το αμφισβητήσει κανείς, πράγμα που φαίνεται πεντακάθαρα και από τα συγχαρητήρια μηνύματα που έστειλαν στον Στάλιν οι ηγέτες της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ.

«Σας διαβιβάζω εγκάρδιον χαιρετισμόν με την ευκαιρίαν της λαμπράς νίκης που εσημειώσατε εκδιώξαντες τους επιδρομείς από το έδαφός σας και συντρίψαντες την ναζιστικήν τυραννίαν»,έγραφε στο μήνυμά του της 9^ης Μαΐου 1945, προς τον Σοβιετικό ηγέτη, ο βρετανός πρωθυπουργός Ουιν. Τσώρτσιλ[3].

Στο δικό του αντίστοιχο μήνυμα ο Αμερικανός πρόεδρος Χ. Τρούμαν σημείωνε[4]: «Τώρα που τα σοβιετο- αγγλο- αμερικανικά στρατεύματα εξηνάγκασαν τας στρατιάς των φασιστών επιδρομέων να συνθηκολογήσουν άνευ όρων, επιθυμώ να μεταδώσω προς Σας και δι’ Υμών προς τας ηρωικάς σας στρατιάς τα θερμά συγχαρητήρια του λαού μας και της Κυβερνήσεώς του. Εκτιμώμεν μεγάλως την μεγαλειώδη συμβολήν της πανισχύρου Σοβιετικής Ενώσεως εις την υπόθεσιν του πολιτισμού και της ελευθερίας. Διεδηλώσατε την ικανότητα ενός φιλελευθέρου και εις ύψιστον βαθμόν ανδρείου λαού να συντρίψη τας κακάς δυνάμεις της βαρβαρότητος, οσονδήποτε ισχυραί και αν είναι αύται. Επ’ ευκαιρία της κοινής μας νίκης χαιρετίζομεν τον λαόν και τας στρατιάς της Σοβιετικής Ενώσεως και την ανυπέρβλητον ηγεσίαν τους».
Η 9η Μαΐου, μέρα της ολοκληρωτικής συντριβής της φασιστικής Γερμανίας, κηρύχθηκε από το προεδρείο του ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ, ως η μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών. Έτσι, μ' αυτό το χαρακτηρισμό, έμεινε στην ιστορία αλλά και στις καρδιές όλων των λαών του κόσμου. Όμως πως φτάσαμε ως αυτή την ημέρα;
Όταν κοιτάζει κανείς έστω και πρόχειρα τα ψυχρά αριθμητικά στοιχεία που συνθέτουν τον απολογισμό του Β' Παγκοσμίου δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι την νίκη την έδωσε η ΕΣΣΔ και ο σοβιετικός λαός που πλήρωσαν και το βαρύτερο τίμημα.
Στις μάχες που έγιναν στο σοβιετογερμανικό μέτωπο η χιτλερική Γερμανία έχασε το 80% της δύναμης της. Από τις 22/6/1941 που τα ναζιστικά στρατεύματα εισέβαλαν στην ΕΣΣΔ ως τις 9/5/1945 στο Ανατολικό μέτωπο καταστράφηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν 607 γερμανικές μεραρχίες. Πρόκειται για έναν αριθμό που είναι τριπλάσιος ως και τετραπλάσιος σε σχέση με τις απώλειες των Ναζί σε όλα τ' άλλα μέτωπα είτε στην Βόρειο Αφρική, είτε στην Ιταλία, είτε στη Δυτική Ευρώπη. Για να πετύχει αυτά τα σημαντικά αποτελέσματα ο Κόκκινος Στρατός έκανε εννιά μεγάλες πολεμικές εξορμήσεις σε ευρεία κλίμακα και 210 μικρότερες επιχειρήσεις. Σε επτά από τις πολεμικές εξορμήσεις και σε 160 από τις επιχειρήσεις είχε την επιθετική πρωτοβουλία.
Ο Σοβιετικός στρατός δεν είχε εύκολο και σύντομο δρόμο προς το Βερολίνο. Αντίθετα ο δρόμος του αυτός ήταν μακρύς και δύσκολος. Σ' ένα μέτωπο το μήκος του οποίου κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα- και πίσω από τις γραμμές του μετώπου σε περιοχές κατεχόμενες από τον εχθρό, που βρισκόταν στα νώτα του- ο στρατός της ΕΣΣΔ έδωσε σκληρές μάχες, για 1.418 μέρες και νύχτες. Κάθε λεπτό του πολέμου υπήρχαν κατά μέσο όρο 9 νεκροί, κάθε ώρα 507 και κάθε μέρα 1.400. Από αυτά τα νούμερα εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει πως φτάσαμε στο φοβερό αριθμό των 20.000.000 και πάνω, νεκρών που ήταν το βαρύ τίμημα που πλήρωσε η ΕΣΣΔ σε ανθρώπινο δυναμικό για να έρθει η 9η Μαΐου 1945. Δύο στους πέντε νεκρούς, στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο, ήταν Σοβιετικοί πολίτες ενώ η Αγγλία και οι ΗΠΑ είχαν αντίστοιχα 375.000 και 405.000 συνολικά νεκρούς.
Εξίσου κολοσσιαίες ήταν οι υλικές ζημιές της ΕΣΣΔ στον πόλεμο, πολύ μεγαλύτερες απ' αυτές των υπολοίπων χωρών. Οι χιτλερικοί κατέστρεψαν στη σοβιετική γη 1.710 πόλεις και κωμοπόλεις, έκαψαν και ξεθεμελίωσαν πάνω από 70 χιλιάδες χωριά, κατέστρεψαν 32 χιλιάδες περίπου βιομηχανικά εργοστάσια, 65.000 χιλιόμετρα σιδηροδρομικές γραμμές, λήστεψαν 98 χιλιάδες κολχόζ, 1.876 σοβχόζ, 2.890 μηχανοτρακτερικούς σταθμούς. Για να εκτιμηθεί πιο ολοκληρωμένα η συνεισφορά της ΕΣΣΔ στην αντιφασιστική νίκη των λαών σημειώνουμε τα εξής επιπλέον στοιχεία: Το  συνολικό ύψος των υλικών ζημιών από τον Β' παγκόσμιο πόλεμο σε ότι αφορά τις ευρωπαϊκές χώρες ανέρχεται στα 260 δισεκατομμύρια δολάρια εκ των οποίων τα 128 δισεκατομμύρια δολάρια αναλογούν στην ΕΣΣΔ. Αν τώρα σ' αυτό το ποσό προστεθούν και τα 357 δισεκατομμύρια δολάρια που είναι οι σοβιετικές πολεμικές δαπάνες τότε προκύπτει ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων, δηλαδή ένα ποσό αρκετά μεγαλύτερο απ' αυτό που δαπάνησαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί[5].

Η αντιφασιστική νίκη και οι αγγλοαμερικανοί

Το μέγεθος της Σοβιετικής συμβολής στην αντιφασιστική νίκη συμπληρώνουν ορισμένα ακόμη στοιχεία που αξίζει να τα αναφέρουμε.
Παρά τις βαριές ήττες που είχε δεχτεί στο ανατολικό μέτωπο, ο Γερμανικός στρατός στα τέλη του 1944- αρχές του 1945 παρέμενε αρκετά ισχυρός. Είχε στις τάξεις του 5.400.000 άνδρες, 28.500 πυροβόλα και όλμους, 3.950 άρματα και 1.960 αεροπλάνα. Ακόμη, οι εφεδρείες του, που αργότερα χρησιμοποιήθηκαν κατά κύριο λόγο  εναντίον των σοβιετικών στρατευμάτων, αριθμούσαν 2.433.000 άνδρες, 2.700 πυροβόλα. 5.300 άρματα και άλλα επιθετικά όπλα και 3.270 αεροπλάνα[6].
Υπό αυτές τις συνθήκες κανείς δεν περίμενε πως η στρατιωτική μηχανή του Χίτλερ θα εκμηδενιζόταν μέσα σε λίγους μήνες. Αντίθετα, ακόμη και οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις τοποθετούσαν μια πιθανή συνθηκολόγηση της Γερμανίας στο τέλος του '45. Περισσότερο απ' όλους είχαν κάθε λόγο να είναι απαισιόδοξοι οι δυτικοί, οι εγγλέζοι και οι αμερικανοί, οι οποίοι στα τέλη Δεκεμβρίου του 1944 δέχτηκαν μια ισχυρότατη επίθεση από τις γερμανικές δυνάμεις στις Αρδένες με αποτέλεσμα να είναι προ των πυλών μια δεύτερη Δουγκέρκη. Αλλά κι αυτή τη φορά τα κάστανα από τη φωτιά κλήθηκε να τα βγάλει ο Σοβιετικός στρατός.

Στις 6/1/1945 ο Ουίν. Τσώρτσιλ στέλνει ένα αγωνιώδες μήνυμα προς τον Στάλιν εκλιπαρώντας, ουσιαστικά, για βοήθεια δεδομένου ότι η κατάσταση των δυτικών δυνάμεων ήταν κάτι περισσότερο από τραγική ύστερα από τη γερμανική αντεπίθεση στις Αρδένες. «Εις την Δύσιν- γράφει ο Τσώρτσιλ- διεξάγονται πολύ σκληραί μάχαι και εις κάθε στιγμήν είναι δυνατόν να απαιτηθούν μεγάλαι αποφάσεις. Γνωρίζετε και από την προσωπικήν σας πείρα πόσον ανησυχητική είναι η κατάστασις όταν αναγκάζεται κανείς να αμύνεται επί πολύ ευρέως μετώπου ύστερα από προσωρινήν απώλειαν της πρωροβουλίας. Ο στρατηγός Αϊζενχάουερ επιθυμεί πολύ και είναι απαραίτητον να γνωρίζη εις γενικάς γραμμάς τι σκοπεύετε να πράξετε, δεδομένου ότι τούτο θα έχη βεβαίως αντίκτυπον επί όλων των ιδικών του και των ιδικών μας σπουδαιοτάτων αποφάσεων... Θα Σας είμαι υπόχρεος αν με πληροφορήσετε κατά πόσον ημπορούμε να υπολογίζωμεν επί μεγάλης ρωσικής επιθέσεως εις το μέτωπον του Βίσλα ή εις κάθε άλλον τόπον κατά τη διάρκειαν του Ιανουαρίου ή εις κάθε άλλην στιγμήν που Σεις θα δεχθήτε ενδεχομένως να ανακοινώσετε... Το ζήτημα τούτο το θεωρώ κατεπείγον».
Ο Στάλιν θα μπορούσε να απαντήσει στον Τσώρτσιλ με τέτοιο τρόπο που να τον παραπέμπει στην αδιάφορη- έως και υπονομευτική για την ΕΣΣΔ- στάση που κράτησε η Δύση όταν τα γερμανικά στρατεύματα πολιορκούσαν το Στάλιγκραντ. Όμως ένα σοσιαλιστικό κράτος δεν θα μπορούσε να ζυγίσει τις τύχες τις ανθρωπότητας με τον τρόπο που τις ζύγιζαν οι ιμπεριαλιστές. Γι' αυτό στις 7/1/1945 ο Σοβιετικός ηγέτης απαντώντας στο αγωνιώδες μήνυμα του βρετανού πρωθυπουργού έγραφε μεταξύ άλλων. «...Ετοιμαζόμεθα δι' επίθεσιν, αλλά ο καιρός τώρα δεν ευνοεί την επθεσίν μας. Εν τούτοις το Επιτελείον της Ανωτάτης Διοικήσεως, υπολογίζον την θέσιν των συμμάχων μας, απεφάσισε να τελειώση με σύντονον ρυθμόν τας προετοιμασίας και αδιαφορούν δια τον καιρόν, θα αρχίση ευρείας κλίμακος επιθετικάς επιχειρήσεις εναντίον των γερμανών εις όλον το κεντρικόν μέτωπον, το βραδύτερον εντός του δευτέρου δεκαπενθημέρου του Ιανουαρίου. Να μην αμφιβάλλετε ότι θα πράξωμεν παν το δυνατόν, δια να συνδράμωμεν τα ένδοξα συμμαχικά μας στρατεύματα»[7].
Έτσι στις 12/1/1945 τα σοβιετικά στρατεύματα εξαπέλυσαν μια επίθεση τεραστίας εκτάσεως που διέλυσε τη ναζιστική στρατιωτική μηχανή και κατέληξε στη μεγάλη αντιφαστική νίκη των λαών της 9ης Μαΐου του ίδιου έτους. Ήταν τόσο μεγάλη αυτή η στρατιωτική ενέργεια του κόκκινου στρατού που στην κυριολεξία άφησε ολόκληρο τον κόσμο άναυδο. «Η μεγάλη ρωσική επίθεση- έγραφε για παράδειγμα η βρετανική εφημερίδα The Manchester Guardian- που άρχισε στις 12/1 μετέβαλε πλέον την όψη του πολέμου... Η ίδια η εξέλιξη των μαχών αφήνει άναυδο τον καθένα... Είναι ίσως η πιο μεγάλη επίδειξη στρατιωτικής δύναμης που έχει δει ποτέ ο κόσμος... Τύπος και στρατιωτικοί αρμόδιοι συμφωνούν ότι εκεί κρίνεται τώρα η τύχη του πολέμου, ότι πρόκειται για την τελική δοκιμασία». Αλλά και το γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων υποχρεωνόταν να αναγνωρίσει ότι «ποτέ δεν έγινε στην πολεμική ιστορία μια τέτοια επίθεση»[8].
Η σοβιετική επίθεση δεν θορύβησε μόνο τους γερμανούς, που έβλεπαν τον ανατολικό τους μέτωπο να λυγίζει μπρος στην ορμή του κόκκινου στρατού, αλλά και τους αγλοαμερικάνους οι οποίοι υπολογίζοντας το μακροπρόθεσμο ταξικό τους συμφέρον δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος να λήξει με κορυφαία των νικητών- και προπαντός ισχυρή- την ΕΣΣΔ. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει άλλωστε πως η γενικότερη τακτική της Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, σ' όλη τη διάρκεια του πολέμου, ήταν, αν όχι η συντριβή, τουλάχιστον η πλήρης εξασθένιση του σοβιετικού κράτους το οποίο και άφησαν αβοήθητο σ' όλες τις κορυφαίες στιγμές των πολεμικών του αναμετρήσεων με τους Ναζί.
Από τα μέσα του 1944 ακόμη, όταν άρχισε να γέρνει η πλάστιγγα σε βάρος των δυνάμεων του άξονα και μια σειρά χώρες απελευθερώνονταν, οι αγγλοαμερικανοί δεν δίστασαν να έρθουν ανοικτές συμφωνίες με τους χιτλερικούς έχοντας ως κύριο σκοπό τους να εμποδίσουν την προέλαση των σοβιετικών στρατευμάτων προς τη δύση. Έτσι για παράδειγμα η Αγγλία συμφώνησε με τη Γερμανία να μην ενοχλήσει τα στρατεύματα της τελευταίας κατά την αποχώρηση τους από την Ελλάδα ούτως ώστε ο κόκκινος στρατός στην προέλασή του  να έχει να αντιμετωπίσει πολύ ισχυρή αντίσταση[9].
Η γραμμή αυτή, των συμφωνιών με τη Γερμανία, συνεχίστηκε με μεγαλύτερη ένταση και στην τελευταία φάση του πολέμου στην Ευρώπη, από τη στιγμή δηλαδή που ξεκίνησε η μεγάλη σοβιετική επίθεση ως την οριστική συνθηκολόγηση των ναζιστών. Έτσι για παράδειγμα στις αρχές Μάρτη του 1945 ξεκίνησαν στην Ελβετία διαπραγματεύσεις μεταξύ του απεσταλμένου της Γερμανίας στρατηγού Βόλφ και εκπρόσωπων των ΗΠΑ και της Βρετανίας που αποσκοπούσαν στο να διευκολυνθεί η προέλαση των αγγλοαμερικανικών δυνάμεων προς ανατολάς με την μεταφορά των γερμανικών δυνάμεων για ενίσχυση του μετώπου με τον κόκκινο  στρατό. Οι διαπραγματεύσεις-  στις οποίες οι αγλλοαμερικάνοι δεν δέχτηκαν να συμμετέχουν σοβιετικοί- κράτησαν δύο εβδομάδες και απ' ότι φαίνεται, όπως έδειξαν και τα γεγονότα στη συνέχεια, κατέληξαν σε αποτέλεσμα. Μάλιστα ο Στάλιν, σε μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ με ημερομηνία 3/4/1945, είναι απόλυτα σαφής και κατηγορηματικός: «οι διαπραγματεύσεις- γράφει στον αμερικανό πρόεδρο- διεξήχθησαν και ετερματίσθησαν δια συμφωνίας με τους  Γερμανούς, συμφώνως προς την οποίαν ο γερμανός διοικητής εις το δυτικόν μέτωπον στρατάρχης Κέσσελριγκ εδέχθη να ανοίξη το μέτωπον και να αφήση να διέλθουν προς ανατολάς τα αγγλο- αμερικανικά στρατεύματα και οι αγγλο- αμερικανοί υποσχέθηκαν αντ' αυτού να ελαφρύνουν δια τους Γερμανούς τους όρους της ανακωχής»[10].
Η πραγματικότητα στο πεδίο των μαχών ήταν αυτή που περιγράφει ο Στάλιν στο μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ. Από τα τέλη Μάρτη του  '45 τα γερμανικά στρατεύματα στο δυτικό μέτωπο πέρασαν ουσιαστικά στο «συμβολικό» πόλεμο. Οι λίγες δυνάμεις που έμειναν εκεί παραδίδονταν χωρίς σοβαρή αντίσταση ενώ ο κύριος στρατιωτικός όγκος μεταφέρθηκε στο ανατολικό μέτωπο όπου ως το τέλος έδωσε λυσσασμένες μάχες με τον σοβιετικό στρατό[11].
Υπάρχει πλήθος στοιχείων που φανερώνει το ρόλο που έπαιξαν σε βάρος της Σοβιετικής Ενωσης- και σ' αυτή την τελική φάση του πολέμου- η Βρετανία και οι ΗΠΑ. Αρκεί, όμως, η παράθεση ενός και μόνο μηνύματος που ο Τσώρτσιλ έστειλε στο Ρούσβελτ την 1η Απριλίου 1945 για να κατανοηθεί πλήρως η ταξική στρατηγική στόχευση των δύο αυτών χωρών. «Τα ρωσικά στρατεύματα- έγραφε ο Τσώρτσιλ στον αμερικανό πρόεδρο- αναμφίβολα θα καταλάβουν όλη την Αυστρία και θα μπουν στη Βιέννη. Εάν καταλάβουν και το Βερολίνο τότε δεν θα δημιουργούσαν την ισχυρή εντύπωση ότι αυτά πρόσφεραν τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην κοινή νίκη, και αυτό δεν θα δημιουργήσει το κλίμα που θα προκαλεί σοβαρές και εξαιρετικά σημαντικές δυσκολίες στο μέλλον; Γι' αυτό κι εγώ νομίζω ότι από πολιτική άποψη, εμείς πρέπει να προελάσουμε όσο μπορούμε πιο βαθιά ανατολικά της Γερμανίας και στην περίπτωση που το Βερολίνο θα είναι μέσα στα όρια της προέλασή μας, αναμφίβολα πρέπει να το καταλάβουμε»[12].

Αντί επιλόγου

Η αντιφασιστική νίκη ήταν η νίκη των λαών με ηγέτη την ΕΣΣΔ και τα εργατικά- επαναστατικά κινήματα, σε κάθε χώρα ξεχωριστά, ενάντια στον φασισμό. Όμως τι ήταν ο Φασισμός; «Ο φασισμός- σύμφωνα με τον ορισμό της Κομμουνιστικής Διεθνούς- είναι η ανοικτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, σοβινιστικών και ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου»[13]. Συνεπώς, η αντιφασιστική νίκη ήταν η νίκη των λαών με ηγέτη την ΕΣΣΔ και τα εργατικά- επαναστατικά κόμματα και κινήματα σε κάθε χώρα ξεχωριστά ενάντια στον φασισμό ενάντια στην ανοικτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, σοβινιστικών και ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου σε παγκόσμια κλίμακα. Στην πάλη κατά του φασισμού υποχρεώθηκαν να στρατευτούν κυρίως το αγγλικό και το αμερικανικό χρηματιστικό κεφάλαιο, μόνο και μόνο επειδή η πολεμική δράση του γερμανικού χρηματιστικού κεφαλαίου απειλούσε τα δικά τους συμφέροντα και τη δική τους θέση στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Με την αντιφασιστική νίκη η ΕΣΣΔ, τα εργατικά- επαναστατικά κινήματα ανά τον κόσμο, τα Κομμουνιστικά Κόμματα ως ηγέτες αυτών των κινημάτων, είχαν προκαλέσει ένα ισχυρότατο χτύπημα, μια μεγάλη ήττα στο παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο, γεγονός που φαίνεται στις μεγάλες μεταπολεμικές αλλαγές στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, με την συγκρότηση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, την κατάρρευση της αποικιοκρατίας, την κατακόρυφη δράση της αυτοτελούς επαναστατικής δράσης των μαζών.  Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο- γιατί ήταν τέτοια που αναφέραμε η σημασία της αντιφασιστικής νίκης- δεν πρόλαβε να τελειώσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος κι άρχισε ο λεγόμενος ψυχρός πόλεμος, το κυνήγι των εξοπλισμών με πρώτη και κορυφαία την εκδήλωση της πυρηνικής απειλής από μέρους των ΗΠΑ στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι.
Η αντιφασιστική νίκη, όταν τη γνωρίζουμε στις πραγματικές της διαστάσεις έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο ως ιστορία αλλά και ως ζώσα πραγματικότητα, ως πηγή φρονηματισμού και διαμόρφωσης σύγχρονων συνειδήσεων. Δείχνει τι ήταν αυτό που απείλησε τότε την ανθρωπότητα, ποια είναι τα χαρακτηριστικά του και πως μπορούμε να το αναγνωρίσουμε σήμερα. Δείχνει ευθέως στην καρδία του καπιταλιστικού συστήματος, δείχνει τον ιμπεριαλισμό. Δείχνει όμως και κάτι άλλο. Δείχνει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί σήμερα να αντιμετωπιστεί αυτός ο κίνδυνος. Κι ο τρόπος αυτός δεν είναι άλλος από την ενίσχυση του εργατικού κινήματος, από την ανάγκη ύπαρξης κομμουνιστικών κομμάτων που θα βρίσκονται μέσα και δίπλα στο λαό, που δεν θα διαχωρίζονται απ’ αυτόν, που θα συγχωνεύονται μαζί τους και θα αποκτούν την εμπιστοσύνη του, που θα προπορεύονται ως αναγνωρισμένοι καθοδηγητές του. Ταυτόχρονα με την αναγκαιότητα τέτοιων κομμουνιστικών κομμάτων, και σε διαλεκτική ενότητα μ’ αυτό, αναδεικνύεται και η ανάγκη διαμόρφωσης πλατιών αντιιμπεριαλιστικών- αντιμονοπωλιακών- δημοκρατικών μετώπων που θα ξεκινούν από το σήμερα και θα προετοιμάζουν το πέρασμα σε μια καλύτερη κοινωνική κατάσταση, με την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνικής πραγματικότητας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκεί που είχαμε πραγματική, ισχυρή αντίσταση κατά του φασισμού είχαμε κινήματα στα οποία ηγούνταν κομμουνιστές. Κι αυτά τα κινήματα δίπλα στην αντιφασιστική πάλη, μαζί με την αντιφασιστική πάλη εφάρμοζαν και νέους θεσμούς οργάνωσης της κοινωνικής ζωής στο πλαίσιο μιας νέας λαϊκής εξουσίας.

---

[1] Στρατάρχης Γ. Κ. Ζούκωφ: «Αναμνήσεις και Στοχασμοί», εκδόσεις Σύγχρονη  Εποχή, τόμος 2ος, σελ. 423- 425
[2] Ι. Β. Στάλιν: «Ο Μεγάλος Πόλεμος για την Πατρίδα», εκδόσεις «ΤΑ ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ», Αθήνα 1946, σελ. 136- 137
[3] «Η αλληλογραφία Στάλιν, Τσώρτσιλ, Ατλη, Ρούσβελτ, Τρούμαν», Εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Α', σελ. 420
[4] «Η αλληλογραφία Στάλιν, Τσώρτσιλ, Ατλη, Ρούσβελτ, Τρούμαν», Εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Β', σελ. 216
[5] Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Ι1- Ι2, σελ. 852, Λ. Γιερεμέγιεφ: «Η Σοβιετική Ένωση στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο», εκδόσεις Ζαχαρόπουλος, σελ. 124 κ.ε. και αλλού
[6] Λ. Γιερεμέγιεφ: «Η Σοβιετική Ένωση στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο» εκδόσεις Ζαχαρόπουλος, σελ. 110 και «Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος 1939- 1945», εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, τόμος 2ος, σελ. 310- 311
[7] «Αλληλογραφία Στάλιν- Τσώρτσιλ- Ατλη- Ρούσβελτ- Τρούμαν», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Α' σελ. 393- 394
[8] Λ. Γιερεμέγιεφ, στο ίδιο, σελ.. 115- 116
[9] Β. Μαθιόπουλου: «Η Ελληνική Αντίσταση 1941- 1944 και οι Σύμμαχοι», εκδόσεις Παπαζήση, σελ. 51- 52
[10] «Αλληλογραφία Στάλιν- Τσώρτσιλ- Ατλη- Ρούσβελτ- Τρούμαν», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος β', σελ. 200
[11] Υπουργείον Αμύνης ΕΣΣΔ: «Β' Παγκόσμιος Πόλεμος», εκδόσεις 2ος Αιώνας, σελ. 406
[12] στο ίδιο, σελ. 413
[13] «Ο Φασισμός, ο κίνδυνος του πολέμου και τα καθήκοντα των Κομμουνιστικών Κομμάτων- Θέσεις που ψηφίστηκαν από την 13^η Ολομέλεια της Εκτελεστικής Επιτροπής την Κομμουνιστικής Διεθνούς πάνω στην Εισήγηση του σ. Κούσινεν- Δεκέμβρης 1933», Παράρτημα Κομμουνιστικής Επιθεώρησης, Αθήνα, Γενάρης 1934, σελ. 3

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν… η Ανατολική Γερμανία…

*Σημ. "Αντίλογου". 
Το παρακάτω αναδημοσιευόμενο εδώ κείμενο έχει πολλά χρήσιμα ιστορικά στοιχεία, αν και διαφωνούμε σε κάποια από τα αναφερόμενα ή παραλειπόμενα, όπως: 
Αποσιωπά ότι με πραξικόπημα εσωκομματικό που οργάνωσε δια του Γκορμπατσόφ η πολιτική ηγεσία της σοβιετικής διευθυντικής, παρασιτικής-νεοαστικής και γιαυτό αντικομμουνιστικής νομενκλατούρας   ανετράπη ο Χόνεκερ. Όπως και στην Τσεχοσλοβακία. Στην Κούβα μόνο δεν πέτυχε το σχέδιο "Γκόρμπι"-CIA... 
Το κείμενο "χαϊδεύει" την "περεστρόικα", την νομιμοποίηση δηλαδή της ιδιοκτησίας από αυτούς που είχαν άτυπα ήδη την νομή στα μέσα παραγωγής, δηλαδή από  την ιδιόμορφη νέα αστική  τάξη που σωστά επισήμανε (όψιμα δυστυχώς) ο Στάλιν, αλλά δεν πρόλαβε να την τσακίσει, την "νομενκλατούρα", που υπήρχε και επί Στάλιν και εδραιώθηκε θεσμικά (πχ απάτη περί ..."παλλαϊκού κράτους πλέον" χωρίς ενδοκοινωνικές ταξικές αντιθέσεις, προκειμένου να λυθούν τα χέρια της όλο και πιο ασύδοτης από τον έλεγχο των απονεκρωνόμενων εργατολαϊκών συμβουλίων-σοβιέτ  κομματικοκρατικής ολιγαρχίας επί του (όχι τυχαία διώκτη του Ζαχαριάδη και του 90% των Ελήνων πολιτικών προσφύγων στο πραξικόπημα της Τασκένδης, στην ΕΣΣΔ) Χρουστσώφ.
 Νομενκλατούρας που τελικά, μεθοδικότατα, πολύ  συνειδητά και όχι ..."από υπερβολές", όπως λέει το κείμενο, ανέτρεψε απόλυτα τα όποια υπολείμματα σοσιαλισμού και την ίδια την ΕΣΣΔ μα, μέχρι και με πραξικόπημα κατά του τότε δημοψηφίσματος και με βομβαρδισμό με τανκς του ίδιου του Κοινοβουλίου!!!  ως και την (αν και καπιταλιστική πια) διάδοχή της "Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών" επί ηγεσιών  Γκόρμπι-Γέλτσιν και CIA! 
Αλλίμονο αν ακόμα παραποιούμε την Ιστορία και κάνουμε πως "ξεχνάμε" τα αμέτρητα εγκώμια του Μπους , της Θάτσερ, της ΝΔ του Μητσοτάκη κλπ εδώ (μαζί με τους απανταχού "υπερεπαναστάτες" τροτσκιστές ως θλιβερές μαριονέτες...) στα καθάρματα της περεστρόικα!!! 
Αλίμονο αν δεν αναγνωρίζουν αυτοκριτικά οσοι θέλουν να λένε πως έιναι αριστεροί πόσο τραγικό λάθος ήταν η στήριξη της βρωμερής περεστρόικα, της καπιταλιστικής παλινόρθωσης (φαινόταν από ΟΛΑ τα μέτρα της, ας μην προφασίζονται κάποιοι γελοία πως ..."οι διακηρύξεις άλλα έλεγαν"! 
Μάτι έβγαζε (για όποιον είχε ανοιχτά μάτια)... Τυχαίο που ο ευρωκομμουνιστικός γκορμπατσοφισμός οδήγησε σε απόλυτο εκφυλισμό ποιοτικά αρχικά και συνακόλουθα και ποσοτικά ΟΛΑ τα πρώην ισχυρότατα και ιστορικά, ΚΚ της κεντροδυτικής Ευρώπης;...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν… η Ανατολική Γερμανία…

Από Γρηγόρης Καραγιαννίδης Iskra -

18/04/2017

0

1945… Η Γερμανία έχει ηττηθεί, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος Τελειώνει. 

Το μόνο που έχει μείνει από το άλλωτε πανίσχυρο και θηριώδες ναζιστικό καθεστώς είναι ερείπια. 

Οι σύμμαχοι χωρίζουν το πλέον συρρικνωμένο γερμανικό κράτος σε 4 τομείς: Τον Αμερικανικό, το Βρετανικό, το Γαλλικό, και τον Σοβιετικό.

 Οι 3 πρώτοι σχημάτισαν με την βοήθεια των Η.Π.Α. το 1948 την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας-ΟΔΓ [Bundesrepublik Deutschland], αφού πρώτα ήρθαν σε οικονομική ενοποίηση, υιοθετώντας ως νόμισμα το γερμανικό μάρκο [Deutsche Mark-DM].

Ήταν ένα “χτύπημα κάτω από τη ζώνη” στην γερμανική ενότητα και στην επιθυμία των Σοβιετικών, οι οποίοι επιθυμούσαν ένα ενιαίο δημοκρατικό γερμανικό κράτος. Έτσι, το νέο κράτος που δημιουργήθηκε, αποτελούσε σύμμαχο των Η.Π.Α. , καθώς και μία οντότητα η οποία έδωσε “άφεση αμαρτιών” σε πολλούς πρώην ναζί.

Έτσι, στον Σοβιετικό τομέα, ιδρύθηκε στις 7 Οκτώβρη του 1949, το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος σε γερμανικό έδαφος μετά τη Βαυαρική Σοβιετική Δημοκρατία του 1919. Ήταν η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας-ΛΔΓ [Deutsche Demokratische Republik-DDR].

Πρίν από όλα αυτά βέβαια, στον Σοβιετικό τομέα, είχε ήδη προηγηθεί μία ενωτική κίνηση από πλευράς των εργατικών κομμάτων. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας [ΚPD] και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας [SPD] του Σοβιετικού τομέα, με πρωτοβουλία των ηγετών τους Wilhelm Pieck και Otto Grotewohl, ενώθηκαν στις 21 Απρίλη του 1946 στο Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας [Sozialistische Einheitspartei Deutschlands-SED].

Παράλληλα,και στους 2 πλέον τομείς της Γερμανίας ιδρύθηκαν νέα κόμματα από όλο το πολιτικό φάσμα [Χριστιανοδημοκράτες, Φιλελεύθεροι κλπ]…

Η οικοδόμηση του Σοσιαλισμού στη ΛΔΓ.

Στο Ανατολικογερμανικό κράτος, ο σοσιαλισμός οικοδομήθηκε μέσω του Ενιαίου Μετώπου. Αυτό σχηματίστηκε, όχι μόνο από το SED, αλλά και από όλα τα ανατολικογερμανικά κόμματα, όπως το χριστιανοδημοκρατικό CDU κ.α. , καθώς και από τα εργατικά συνδικάτα. Σχηματίστηκε δηαδή μία κυβέρνηση με εκπροσώπηση από όλους τους χώρους με κύριο σκοπό την σοσιαλιστική οικοδόμηση στο νέο αυτό κράτος.

Επιτεύγματα αλλά και λάθη του σοσιαλισμού.

Η ΛΔΓ κατάφερε να προσφέρει στους πολίτες της ένα πολύ υψηλό βιοτικό επίπεδο, με εξασφαλισμένο το δικαίωμα στην εργασία για όλους. Η παιδεία και η υγεία ήταν δωρεάν. Τα παιδιά και οι νέοι απολάμβαναν χωρίς κανένα χρηματικό αντίτιμο υπηρεσίες κατάρτισης, εκγύμνασης και άθλησης.

Επίσης, ο πνευματικός κόσμος στη ΛΔΓ ήταν σε πλήρη ανάπτυξη. Το θέατρο και ο κινηματογράφος βρισκόντουσαν σε πλήρη άνθηση – ας μην ξεχνάμε τον μεγάλο συγγραφέα και δραματουργό Bertolt Brecht, ο οποίος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εγκαταστάθηκε, εργάστηκε και έζησε ως το θάνατό του το 1956 στη ΛΔΓ-.

Με λίγα λόγια, η καθημερινότητα ήταν σε γενικές γραμμές άνετη, χωρίς να υπάρχει πείνα και ανεργία για κανέναν κάτοικο. Όμως, υπήρχαν και
κάποια μειονεκτήματα…

Το τείχος του Βερολίνου.

Το τείχος χτίστηκε τον Αύγουστο του 1961, χωρίζοντας το Βερολίνο και αποκόπτοντας τα 2 τμήματα μεταξύ τους. ‘Ηταν ένα μέτρο που από την κοινή γνώμη χαρακτηρίστηκε βάρβαρο, και προκάλεσε το θάνατο σε αρκετούς ανατολικογερμανούς που προσπάθησαν παράνομα να διαφύγουν στο Δυτικό Βερολίνο -καθώς η κυβέρνηση της ΛΔΓ είχε δώσει εντολή να πυροβολούνται όσοι προσπαθούν να διασχίσουν παράνομα τη διαχωριστική ζώνη-. Επίσης, ακόμα και αν γινόταν αίτηση ταξιδίου ή μεταναστεύσεως προς την ΟΔΓ ή άλλη χώρα της Δύσης νόμιμα, ήταν πολύ δύσκολο έως αδύνατο να εγκριθεί η αίτηση αυτή. Τα ταξίδια βέβαια επιτρεπόντουσαν κανονικά προς όλες τις σοσιαλιστικές χώρες του κόσμου [όπως η Ουγγαρία, η Τσεχοσλοβακία, η ΕΣΣΔ, η Κούβα κλπ].

Η ανέγερση του τείχους όμως δε πραγματοποιήθηκε χωρίς λόγο.

Από το 1949 και ύστερα, που τα γερμανικά κράτη ήταν de facto 2, στο Βερολίνο συνέβαινε το εξής παράδοξο: Υπήρχαν 2 κράτη στην ίδια πόλη, εφόσον με συμφωνία των συμμάχων η πόλη είχε χωριστεί σε 4 τομείς όπως και ολόκληρη η Γερμανία. Έτσι και εκεί δημιουργήθηκαν 2 τομείς, με το Δυτικό Βερολίνο να έχει προσαρτηθεί κατ’ ουσίαν από την ΟΔΓ. Δημιουργήθηκε δηλαδή ένας δυτικός θύλακας στην καρδιά της Ανατολικής Γερμανίας.

Με όλα αυτά, ξεκίνησαν να συμβαίνουν φαινόμενα κατασκοπίας και από τα 2 “στρατόπεδα” (το σοσιαλιστικό και το καπιταλιστικό).

Αυτό όμως που έφερε την απόφαση για την ανέγερση του τείχους ήταν ένα άλλο φαινόμενο:Η συνεχής ροή ανθρώπων (κυρίως νέων, οι οποίοι είχαν σπουδάσει και διαπαιδαγωγηθεί ΔΩΡΕΑΝ στη ΛΔΓ) από το Ανατολικό προς το Δυτικό Βερολίνο. Νέοι οι οποίοι θαμπώνονταν από τα αμερικανικά τζιν και τα “φώτα” του δυστικού κόσμου, μη αναλογιζόμενη την πραγματική ουσία, η οποία δεν είναι ο υλισμός, αλλά η αξιοπρέπεια.

Επίσης συνέβαιναν και άλλα παράδοξα, όπως η εύρεση εργασίας στο δυτικό τομέα από άτομα που ζούσαν στον ανατολικό, αλλά και το φαινόμενο με την αγορά των ειδών πρώτης ανάγκης: Tα προϊόντα πρώτης ανάγκης στη ΛΔΓ ήταν εξίσου ποιοτικά με αυτά της Δύσης, μα πολύ φθηνότερα (εφόσον ο σοσιαλισμός δε στοχεύει στο κέρδος, αλλά στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών). Συνεπώς, πολλοί δυτικογερμανοί διέσχιζαν τα σύνορα προς τη ΛΔΓ, αγοράζοντας με ανατολικογερμανικό Μάρκο φθηνά αυγά, ψωμί, κρέας, βούτυρο και άλλα τρόφιμα.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η γερμανική οικονομία βρισκόταν σε μεταπολεμικό επίπεδο, και η ΛΔΓ μοχθούσε για να καλύπτει με απόλυτη επάρκεια τις λαϊκές ανάγκες. Έτσι, οι ανατολικογερμανικές επιχειρήσεις, με τη φυσγή των νέων προς τη Δύση, έμεναν δίχως “αξιόμαχο” εργατικό δυναμικό, και η αγορά απογυμνωνώταν από τρόφιμα και άλλα καταναλωτικά αγαθά εξαιτίας των δυτικοβερολινέζων αγοραστών.

Όλα τα παραπάνω, έφεραν σε πολύ δύσκολη θέση την ανατολικογερμανική κυβέρνηση του Walter Ulbricht, καθώς και τα οικονομικά στοιχεία έδειχναν πως η εκροή πληθυσμού θα έχει καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία της ΛΔΓ. Έτσι, τον Αύγουστο του 1961 αποφασίστηκε η ανέγερση του τείχους του Βερολίνου για να σταματήσει το φαινόμενο αυτό. Οι διαβάσεις προς το Δυτικό Βερολίνο έκλεισαν με συρματοπλέγματα, και αμέσως ξεκίνησε η ανέγερση ενός τείχους μήκους 165 χιλιομέτρων, το οποίο “έκλεινε” μέσα του το Δυτικό Βερολίνο.

Οικογένειες και φίλοι χωρίστηκαν, καθώς ζούσαν σε διαφορετικές πλευρές του τείχους. Ήταν ένα λάθος από πλευράς της κυβέρνησης της ΛΔΓ, καθώς απαγόρευε τη δυνατότητα κάθε είδους ταξιδίου προς τη Δύση. Όμως δεν ήταν φαινόμενο αδικαιολόγητο, καθώς ο σκοπός του τείχους δεν ήταν να “φυλακίσει” τους κατοίκους της χώρας, αλλά να εμποδίσει την καταστροφική για την οικονομία εκροή πληθυσμού, καθώς και να σταματήσει φαινόμενα κατασκοπίας από αμερικανικής πλευράς, πράγμα που ήταν αρκετά συχνό πριν την ανέγερση του τείχους.

Η Στάζι.

Μία άλλη υπερβολή της ανατολικογερμανικής κυβέρνησης ήταν το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφαλείας [Ministerium für Staatssicherheit-Stasi εν συντομία]. Η Στάζι βέβαια προϋπήρχε του τείχους (ιδρύθηκε το 1950) και αποτελούσε τη μυστική υπηρεσία της ΛΔΓ, πράγμα απολύτως φυσιολογικό, εφόσον σχεδόν κάθε χώρα διαθέτει τις δικές της μυστικές υπηρεσίες ασφαλείας -βλέπε τη δική μας Ε.Υ.Π.-, πόσω μάλλον μία χώρα που μαστιζόταν από δυτικούς κατασκόπους.

Όμως ο Erich Mielke, αρχηγός της από το 1957, το παράκανε. Η Στάζι λοιπόν, έστησε ένα πανίσχυρο δίκτυο από πληροφοριοδότες, το οποίο κατασκόπευε κάθε κάτοικο της ΛΔΓ, δημιουργώντας φακέλους ακόμη και για στελέχη του κόμματος, και στρατολόγησε πράκτορες από κάθε επάγγελμα και τομέα που υπήρχε. Έτσι δημιουργήθηκε ένα ασφυκτικό δίκτυο παρακολούθησης. Κάθε αναφορά που δεν ήταν θετική προς την κυβέρνηση, ή οποιαδήποτε άλλη πράξη -όπως η ανάγνωση ενός δυτικού βιβλίου- μπορούσε να θεωρηθεί επικίνδυνη για το καθεστώς, και ο “θύτης” της πράξης αυτής μπορούσε να βρεθεί να βαραίνεται με κατηγορίες, και να καταλήξει με τά από εξαντλητική ανάκριση σε κάποια ανατολικογερμανική φυλακή.

Το τείχος, η Στάζι, και η στέρηση ταξιδίων, ήταν τα αρνητικά στοιχεία της ΛΔΓ.

Ώσπου έφτασε η περεστρόικα, οι μεταρρυθμίσεις δηλαδή στο Σοβιετικό Μπλοκ, που προωθήθηκαν από τον ηγέτη της Ε.Σ.Σ.Δ. Μιχαήλ Σεργκέγιεβιτς Γκορμπατσώφ [Mikhail Sergeyevich Gorbachev], ο οποίος προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις, με σκοπό τον εκδημοκρατισμό της Σοβιετικής Ενώσεως (τελικά βέβαια η υπερβολή στις μεταρρυθμίσεις έφερε την κατάρρευση του σοσιαλισμού, αλλά αυτό αποτελεί μία άλλη,πονεμένη ιστορία).

Η Περεστρόικα λοιπόν δεν έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από την κυβέρνηση της ΛΔΓ, επειδή η κυβέρνηση του Erich Honecker τη θεωρούσε επικίνδυνη για τη βιωσιμότητα της χώρας.

Όμως στις 18 Οκτώβρη του 1989, ο Honecker αντικαταστάθηκε από τον Egon Krenz σε συνεδρίαση της κεντρικής Επιτροπής του SED. Η νέα κυβέρνηση Krenz, σε παράδειγμα άλλων σοσιαλιστικών χωρών, οι οποίες ήδη αποδέχονταν τις μεταρρυθμίσεις, αποφάσισε να εξετάσει την άρση του νόμου σχετικά με τους ταξιδιωτικούς περιορισμούς. Ήταν κάτι που έπρεπε επειγόντως να συμβεί, διότι από το καλοκαίρι του 1989 είχε ξεκινήσει η φυγή κατοίκων της ΛΔΓ προς τη Δυτική Γερμανία, μέσω των επίσης σοσιαλιστικών κρατών της Ουγγαρίας και Τσεχοσλοβακίας, οι οποίες είχαν ήδει άρει κάθε ταξιδιωτικό περιορισμό. Η κυβέρνηση της ΟΔΓ έσπευσε να παραχωρήσει άσυλο στους “φυγάδες” σε μία κίνηση προπαγάνδας κατά της ανατολικογερμανικής κυβέρνησης.

Στο εσωτερικό, η ΛΔΓ έμοιαζε με καζάνι που βράζει, με απλούς ανθρώπους, αλλά και πάστορες και διανοούμενους, να διοργανώνουν πορείες σε Ανατολικό Βερολίνο, Δρέσδη, Λειψία αλλά και άλλες πόλεις, με αίτημα τον εκδημοκρατισμό της Ανατολικής Γερμανίας, τη “χαλάρωση” της Στάζι, και την άρση των ταξιδιωτικών περιορισμών, το άνοιγμα δηλαδή των περασμάτων του τείχους.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, και παρ’ όλους τους μεγαλειώδεις εορτασμούς για τα 40 χρόνια από την ίδρυση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας που πραγματοποιήθηκαν στις 7 Οκτώβρη του 1989, η κυβέρνηση βρισκόταν σε προβληματισμό. Ήδη στα τέλη του Οκτώβρη ο Krenz εξέταζε το σχέδιο για το άνοιγμα των περασμάτων του τείχους.

Το άνοιγμα του τείχους.

Από το απόγευμα της 9ης Νοέμβρη του 1989, η κυβέρνηση της ΛΔΓ και η κεντρική επιτροπή του SED συνεδρίαζαν, με κύριο θέμα στην ημερήσια διάταξη την άρση των ταξιδιωτικών περιορισμών. Αποφασίστηκε λοιπόν το άνοιγμα των συνόρων τις επόμενες ημέρες με μία απλή αίτηση και σφραγίδα από τα checkpoints (τις διαβάσεις εξόδου) του τείχους. Όμως συνέβη μία παράλειψη: ο τρόπος και η έναρξη ισχύος της εξόδου δε γράφτηκαν στην σχετική εγκύκλιο, ούτε στην ανακοίνωση της απόφασης.

Έτσι, η ανακοίνωση δόθηκε ελλιπής στον Günter Schabowski, επικεφαλής του SED στο Ανατολικό Βερολίνο, για να αναγνωστεί στη συνέντευξη τύπου προς γερμανούς και ξένους δημοσιογράφους η οποία θα ακολουθούσε. Στη συνέντευξη τύπου λοιπόν, ανακοινώθηκε η μεγάλη αυτή απόφαση, και αμέσως μετά την έκπληξη που ακολούθησε, ένας παρευρισκόμενος δημοσιογράφος ρώτησε από πότε θα αρχίσει να ισχύει η εγκύκλιος αυτή. Ο Schabowski τότε έψαξε τα χαρτιά του και την απόφαση και απάντησε διστακτικά εφόσον η διάταξη δε το ανεγραφε, παίρνοντας ουσιαστικά την ευθύνη επάνω του “Απ’ όσο ξέρω, από τώρα”… Ήταν η κουβέντα που έκανε τους ασκούς του Αιόλου να ανοίξουν. Εκατοντάδες βερολινέζοι κατέκλυσαν τις συνοριακές διαβάσεις, ζητώντας να ανοίξουν οι μπάρες και να επιτραπεί η ελεύθερη διέλευση προς τον Δυτικό τομέα του Βερολίνου. Οι συνοριακοί φρούροι ήταν αμήχανοι, καθώς δεν είχαν λάβει καμία εντολή από τους ανωτέρους τους. Η κατάσταση ήταν έκρυθμη, καθώς οι συνοριοφύλακες δεν ήξεραν αν πρέπει να εμποδίσουν, ή ακόμη και να πυροβολήσουν βάσει του κανονισμού, ή απλά να ανοίξουν τις μπάρες. Οι αξιωματικοί που βρίσκονταν στις συνοριακές διαβάσεις, και οι οποίοι είχαν ενημερωθεί από την τηλεόραση για την απόφαση, αποφάσισαν να δώσουν εντολή να σηκωθούν οι μπάρες, ώστε να μην υπάρξει καμία αιματοχυσία, καθώς δεν ήθελαν να επιτεθούν σε άοπλους πολίτες.

Έτσι οι μπάρες άνοιξαν και πλήθος κόσμου ξεχύθηκε στο Δυτικό Βερολίνο. Η συγκίνηση των Βερολινέζων και από τις 2 πλευρές ήταν απίστευτη. Η νύχτα έοιαζε με μία απέραντη γιορτή…

Τις επόμενες ημέρες, με εντολή της ανατολικογερμανικής κυβέρνησης, άρχισε η κατεδάφιση του τείχους, καθώς και η ελεύθερη και απεριόριστη διέλευση ανάμεσα στα 2 γερμανικά κράτη. Παράλληλα, το SED μετονομάστηκε σε “Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού” [Partei des Demokratischen Sozialismus-PDS] υιοθετώντας το δημοκρατικό σοσιαλισμό στο πρόγραμμά του, και σε συννενόηση με τα άλλα κόμματα, συναποφασίστηκε η διεξαγωγή εκλογών για τις 18 Μάρτη του 1990.

Ολόκληρη η Γερμανία έμοιαζε να γιορτάζει εκείνες τις ημέρες… Όμως τα φώτα της γιορτής για τους ανατολικογερμανούς θα έσβηναν αργότερα…

Η νομισματική ένωση, η επανένωση, και το “ξεπούλημα”.

Το Μάρτη του 1990, οι εκλογές της ΛΔΓ ανέδειξαν πρώτους τους Χριστιανοδημοκράτες του CDU, οι οποίοι σχημάτισαν κυβέρνηση υπό τον Lothar de Maizière. Η νέα κυβέρνηση αποφάσισε την νομισματική ένωση με τη Δυτική Γερμανία από την 1η Ιούλη 1990, και συνυπέγραψε με τον Δυτικογερμανό καγκελάριο Helmut Kohl την επανένωση των 2 γερμανικών κρατών, η οποία αποφασίστηκε να πραγματοποιηθεί στις 3 Οκτώβρη του 1990. Ήταν μία κίνηση αμφιλεγόμενη, καθώς η απόφαση πάρθηκε χωρίς να ζητηθεί η γνώμη των ανατολικογρμανών, και έτσι, εκφράστηκαν επιφυλάξεις, όχι μόνο από ανατολικοερμαούς, αλλά και από δυτικούς και άλλους Ευρωπαίους πολίτες και πολιτικούς σχετικά με το αν θα πρέπει ή όχι να επανενωθούν τα 2 γερμανικά κράτη.

Από την πλευρά της Δυτικής Γερμανίας, σχηματίστηκε το 1990 η Treuhandanstalt, μία εταιρία δηλαδή η οποία θα ιδιωτικοποιούσε και θα αναδιάρθωνε τις πρώην κρατικές επιχειρήσεις της ΛΔΓ. Η εταιρία αυτή ξεπουλούσε έναντι “πινακίου φακής” τις επιχειρήσεις αυτές σε δυτικογερμανικές, και έκλεινε όσες θεωρούσε πως είναι μη κερδοφόρες. Έτσι εισήχθη βίαια το μοντέλο της “ελεύθερης αγοράς”, το οποίο έβλεπε την παραγωγική μονάδα σαν μέσο απόκτησης κερδών, και όχι σαν μέσο ικανοποίησης βιωτικών αναγκών μέσω των παραγομένων προϊόντων. Σημειωτέον, επικεφαλής της Treuhandanstalt ήταν ο βουλευτής του CDU και οικονομολόγος Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (ΝΑΙ, Ο ΓΝΩΣΤΟΣ).

Τα αποτελέσματα των ιδιωτικοποιήσεων και των μεταρρυθμίσεων στην οικονομία ήταν καταστροφικά για τους εργαζομένους των ανατολικογερμανικών επιχειρήσεων. Πολλοί άνθρωποι στη ΛΔΓ εν μία νυκτί έχασαν τις δουλειές τους, και οδηγήθηκαν στην ανεργία και την ανέχεια. Επίσης, λόγω της νομισματικής ένωσης του Ιούλη του 1990, είδαν τα καταναλωτικά αγαθά να ακριβαίνουν έως και 10 (!!!) φορές, και τους μισθούς να είναι πλέον πολύ χαμηλοί για μία αξιοπρεπή διαβίωση. Με λίγα λόγια, εργαζόμενοι που επί δεκαετίες δούλευαν σκληρά σε μία ανατολικογερμανική επιχείρηση, είδαν την επιχήρηση αυτή να κλείνει, και το νέο ομοσπονδιακό γερμανικό κράτος να τους πετάει στο δρόμο.

Οι επιπτώσεις σήμερα.

Οι διαφορές των μετάξύ των 2 γερμανικών κρατών και οι επιπτώσεις της πτώσης του τείχους, είναι εμφανείς ακόμη και σήμερα. Η ανεργία μαστίζει την πρώην Ανατολική Γερμανία, όπως επίσης οι αμοιβές και το μέσο ετήσιο εισόδημα είναι αρκετά χαμηλότερα από αυτά της Δυτικής Γερμανίας. Η απελπισία και η αγανάκτηση του πληθυσμού είναι έκδηλη, και έκανε πολλούς να στραφούν ακόμη και στην ακροδεξιά, βρίσκοντας “αποκούμπι” για τη χαμένη τους περηφάνεια σε νεοναζιστικούς και ξενοφοβικούς πολιτικούς σχηματισμούς (εξ’ ού και η “άνθηση” του αντιισλαμικού και άκρως ρατσιστικού κινήματος “PEGIDA” στην περιοχή της Δρέσδης).

Η προσπάθεια εξάλειψης του παρελθόντος, αλλά και η νοσταλγία.

Το σημερινό γερμανικό κράτος καταβάλλει μία μεγάλη προσπάθεια για να δαιμονοποιήσει και να εξαλείψει κάθε στοιχείο της ιστορίας της ΛΔΓ. Έτσι, το άγαλμα του Λένιν διαλύθηκε και απομακρύνθηκε από το Βερολίνο, οδοί και πλατείες αλλάξανε ονόματα, “αποβάλλοντας” όποια θύμιζαν την εποχή του σοσιαλισμού. Η κυβέρνηση έφτασε μάλιστα στο σημείο να κατεδαφίσει το 2006 το κτήριο της Ανατολικογερμανικής Βουλής, το Palast der Republik, με το πρόσχημα πως για την κατασκευή του είχε χρησιμοποιηθεί αμίαντος και άλλα επικίνδυνα για την υγεία υλικά. Πραγματική αιτία ήταν η εξάλειψη του κτηρίου αυτού, το οποίο θύμιζε το ανατολικογερμανικό παρελθόν (απόδειξη αποτελεί πως τα δοκάρια του κτηρίου στάλθηκαν στο Ντουμπάι για την κατασκευή ουρανοξύστη).

Γενικότερα, η όλη αυτή προσπάθεια εξάλειψης της μνήμης, δεν έχει στεφθεί με επιτυχία. Στις περιοχές της πρώην ΛΔΓ αναπτύσσεται ραγδαία το κίνημα “ostalgie” (λογοπαίγνιο από τις γερμανικές λέξεις “ost-ανατολή” και “nostalgie-νοσταλγία”). Η τάση αυτή συναντάται όχι μόνο σε ηλικιωμένους που έχουν ζήζει τη ΛΔΓ, αλλά και σε νεότερα σε ηλικία άτομα. Τα 26 χρόνια ακραίου καπιταλισμού που επιβλήθηκε στην περιχή αυτή, έκαναν τους πληθυσμούς στις περιοχές αυτές να έχουν πλέον ένα “μέτρο σύγκρισης”.

Η νοσταλγία όμως αυτή δεν παραμένει σε επίπεδο ρομαντισμού και αναμνήσεων, αλλά πλέον έχει και πολιτική χροιά, περνώντας από το “χωνευτήρι” της κάλπης, και γίνεται ορατό κοιτώντας τα ποσοστά του κόμματος “Η Αριστερά [Die Linke] στα κρατίδια της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Το Die linke ιδρύθηκε το 2007 μετά από συγχώνευση του PDS [πρώην SED], και της “Εργατικής και Κοινωνικής Δικαιοσύνης” [Arbeit und soziale Gerechtigkeit – Die Wahlalternative-WASG], μίας πολιτικής οργάνωσης που δημιουργήθηκε το Γενάρη του 2005 από διάσπαση στελεχών του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος [SPD]. Επικεφαλής μάλιστα του WASG ήταν ο πρώην υπουργός οικονοκικών της Γερμανίας και υποφήφιος καγκελάριος με το SPD στις εκλογές του 1990, Oskar Lafontaine.

To Die Linke κρατώντας την σοσιαλιστική παράδοση στο πρόγραμμά του, πετυχαίνει υψηλά ποσοστά στις εκλογές για τα τοπικά κοινοβούλια των γερμανικών κρατιδίων-τα υψηλότερά του είναι στα κρατίδια της πρώην ΛΔΓ-, αλλά και στις εθνικές εκλογές. Μάλιστα, στο κρατίδιο της Θουριγγίας το 2014 εκλέχθηκε πρωθυπουργός ο Bodo Ramelow, σημαίνον στέλεχος του Die Linke, σχηματίζοντας κυβέρνηση αριστερού συνασοισμού μαζί με το SPD και το κόμμα των Πρασίνων.

Τα γεγονότα αυτά αποδεικνύουν περίτρανα πως μεγάλο μέρος του πληθυσμού στις περιοχές αυτές νοσταλγεί τη ΛΔΓ, και πιστεύει στα πλεονεκτήματα του κοινωνικού κράτους που έχει ο σοσιαλισμός. Βέβαια, κατά τη διάρκεια του σοσιαλισμού συνέβησαν και αρκετά λάθη. Όμως δεν παρατηρήσαμε κάτι…

Αν προσέξουμε τις διαμαρτυρίες (τις “ειρηνικές επαναστάσεις” κατά πολλούς) στις σοσιαλιστικές χώρες την περίοδο των αλλαγών 1989-1991, θα παρατηρήσουμε μία λεπτομέρεια: Tη λεπτομέρεια πως οι πολίτες διεκδικούσαν τον εκδημοκρατισμό των κυβερνήσεων και τη δυνατότητα να ταξιδεύουν ελεύθερα. Ζητούσαν δηλαδή να αναμορφωθεί, και όχι να ανατραπεί ο σοσιαλισμός.

Αν λοιπόν σε αυτά τα κράτη δεν υπήρχαν ποτέ οι ταξιδιωτικοί περιορισμοί και ο τόσο ασφυκτικός έλεγχος των πολιτών, τότε το σύστημα δεν θα κατέρρεε τη διετία 1989-1991, αλλά θα συνέχιζε να υπάρχει ακόμη και σήμερα, ίσως και πιο διευρυμένος σε σχέση με την εποχή εκείνη, αφού τα καλά που προσέφερε στους πολίτες του θα γίνονταν πιο εύκολα ορατά…