ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΑΧΗΤΗ ΤΟΥ ΟΧΙ ΤΟΥ 1940, ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ...
Ήταν κι ο πατέρας μου εκεί...
Στο ημερολόγιο Αλβανίας που τηρούσε (και που ακόμα δεν αξιώθηκα να το εκδώσω ως αφιέρωμα στη μνήμη του και στη μνήμη όλων όσων κράτησαν Θερμοπύλες) περιγράφει με συνταρακτική συναισθηματική φόρτιση, αυθορμητισμό και δύναμη λόγου τις απίστευτες κακουχίες, την ακραία κούραση στις ολονύκτιες ορεινές πορείες στο χιόνι, τους ανηλεείς καταιγιστικούς βομβαρδισμούς από όλμους, πυροβόλα και αεροσκάφη,τους κροταλισμούς των πολυβόλων,την κόλαση του πολέμου, την φρίκη των αμέτρητων διαμελισμένων πτωμάτων Ελλήνων και Ιταλών, τις κραυγές πόνου κι επικλήσεις βοήθειας των τραυματιών,τα αναπηδητά της γης από τον ορυμαγδό των εκρήξεων, τον παφλάζοντα ήχο όσων όλμων και οβίδων περνούσαν από πάνω τους ταξιδεύοντας παραπέρα κι έπεφταν μακριά, τον θανατηφόρο συριγμό και την έκρηξη όσων εξαντλώντας την τροχιά τους έπεφταν δίπλα και γύρω τους...
-Όσες φορές εδιάβαζα ως δάσκαλος σε μαθητές και γονείς σε σχολικές επετείους, στην σχετική τελετή μια περικοπή του ημερολογίου του, μια περιγραφή της εαρινής τεράστιας, αλλά με μεγάλες θυσίες αποκρουσθείσας από τα στρατευμένα παιδιά της πατρίδας μας αντεπίθεσης των Ιταλών, βούρκωνα, μπούκωνα, άθελά μου σταματούσε τρεμάμενη από συγκίνηση η φωνή. Δύσκολα συνέχιζα. Συνήθως παρακαλούσα έναν άλλο συνάδελφό μου να συνεχίσει την ανάγνωση. Ήταν στο σημείο που περιγράφει, μετά την επιτυχία της εφόδου ενός άλλου, αποδεκατισμένου πια ελληνικού συντάγματος, την διαταγή της μεραρχίας για σειρά αντεπίθεσης του συντάγματός του σε διπλανό λόφο, για ευθυγράμμιση της προώθησης της ελληνικής αντεπίθεσης, απέναντι στους με όλα τα μέσα, σφοδρότατα αμυνόμενους Ιταλούς. Εκεί περιγράφει ολοζώντανα (τα έγραψε αμέσως μετά την μάχη) με φορτισμένο νου μα και με πατριωτικό ενθουσιασμό, τη έφοδο τροχάδην, με εφ΄ όπλου λόγχη και πυρ εν κινήσει της διμοιρίας και ειδικότερα της ομάδας του (ήταν λοχίας) τον ηρωικό θάνατο του γενναίου και εμψυχωτή όλων διμοιρίτη τους, έφεδρου ανθυπολοχαγού από τη Ρούμελη,τον τραυματισμό ενός από τους 4 Κρητικούς φίλους του, τον επιτόπου θάνατο ακριβώς δίπλα του από σφαίρα ενός δεύτερου της παρέας του, του πιο αγαπημένου όλων, ενός πάντα βοηθούντα σε όλες τις ατέλειωτες πορείες κουβαλώντας και τον σάκκο όποιου άρχιζε να καταρρέει από κούραση.
Ενός τεράστιας σωματικής αντοχής Ηρακλειώτη ορεσίβιου βοσκού, ορφανού από μικρή ηλικία, μικρασιατικής καταγωγής. Σπαρακτικός βουβός επικήδειος, βγαλμένος από τα βάθη της καρδιάς του, αμέσως μετά τη μάχη στο ημερολόγιό του η περιγραφή των αισθημάτων και βιωμάτων του για εκείνο τον μεγάλων σωματικών και ψυχικών δυνάμεων, μα και πάντα εξαιρετικά καλόκαρδο ήρωα...
-Έτσι αγωνίζονταν, έτσι πέθαιναν για Λευτεριά κι Αξιοπρέπεια του Λαού μας, έτσι αισθάνονταν οι πεσόντες κι οι επιζήσαντες μαχητές πρόγονοί μας...
-Κι εμείς σήμερα,τι κατάντια!
Καλούμαστε, με ύπουλη προμελετημένη μεθόδευση, από τον οχτρό που μπήκε στην Πόλη παριστάνοντας τον σωτήρα, να κάνουμε όλα τα παλιά και νέα ΟΧΙ μας, κατάπτυστα, ραγιάδικα, αυτοκαταστροφικά και προδοτικά ΝΑΙ!!!..
-ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΙΣ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΕΝΩΠΙΟΝ ΟΣΩΝ ΕΦΥΓΑΝ, ΟΣΩΝ ΖΟΥΝΕ ΚΙ ΟΣΩΝ ΘΑ ΄ΡΘΟΥΝ...
Κώστας Σπυρ. Ντουντουλάκης
Στο ημερολόγιο Αλβανίας που τηρούσε (και που ακόμα δεν αξιώθηκα να το εκδώσω ως αφιέρωμα στη μνήμη του και στη μνήμη όλων όσων κράτησαν Θερμοπύλες) περιγράφει με συνταρακτική συναισθηματική φόρτιση, αυθορμητισμό και δύναμη λόγου τις απίστευτες κακουχίες, την ακραία κούραση στις ολονύκτιες ορεινές πορείες στο χιόνι, τους ανηλεείς καταιγιστικούς βομβαρδισμούς από όλμους, πυροβόλα και αεροσκάφη,τους κροταλισμούς των πολυβόλων,την κόλαση του πολέμου, την φρίκη των αμέτρητων διαμελισμένων πτωμάτων Ελλήνων και Ιταλών, τις κραυγές πόνου κι επικλήσεις βοήθειας των τραυματιών,τα αναπηδητά της γης από τον ορυμαγδό των εκρήξεων, τον παφλάζοντα ήχο όσων όλμων και οβίδων περνούσαν από πάνω τους ταξιδεύοντας παραπέρα κι έπεφταν μακριά, τον θανατηφόρο συριγμό και την έκρηξη όσων εξαντλώντας την τροχιά τους έπεφταν δίπλα και γύρω τους...
-Όσες φορές εδιάβαζα ως δάσκαλος σε μαθητές και γονείς σε σχολικές επετείους, στην σχετική τελετή μια περικοπή του ημερολογίου του, μια περιγραφή της εαρινής τεράστιας, αλλά με μεγάλες θυσίες αποκρουσθείσας από τα στρατευμένα παιδιά της πατρίδας μας αντεπίθεσης των Ιταλών, βούρκωνα, μπούκωνα, άθελά μου σταματούσε τρεμάμενη από συγκίνηση η φωνή. Δύσκολα συνέχιζα. Συνήθως παρακαλούσα έναν άλλο συνάδελφό μου να συνεχίσει την ανάγνωση. Ήταν στο σημείο που περιγράφει, μετά την επιτυχία της εφόδου ενός άλλου, αποδεκατισμένου πια ελληνικού συντάγματος, την διαταγή της μεραρχίας για σειρά αντεπίθεσης του συντάγματός του σε διπλανό λόφο, για ευθυγράμμιση της προώθησης της ελληνικής αντεπίθεσης, απέναντι στους με όλα τα μέσα, σφοδρότατα αμυνόμενους Ιταλούς. Εκεί περιγράφει ολοζώντανα (τα έγραψε αμέσως μετά την μάχη) με φορτισμένο νου μα και με πατριωτικό ενθουσιασμό, τη έφοδο τροχάδην, με εφ΄ όπλου λόγχη και πυρ εν κινήσει της διμοιρίας και ειδικότερα της ομάδας του (ήταν λοχίας) τον ηρωικό θάνατο του γενναίου και εμψυχωτή όλων διμοιρίτη τους, έφεδρου ανθυπολοχαγού από τη Ρούμελη,τον τραυματισμό ενός από τους 4 Κρητικούς φίλους του, τον επιτόπου θάνατο ακριβώς δίπλα του από σφαίρα ενός δεύτερου της παρέας του, του πιο αγαπημένου όλων, ενός πάντα βοηθούντα σε όλες τις ατέλειωτες πορείες κουβαλώντας και τον σάκκο όποιου άρχιζε να καταρρέει από κούραση.
Ενός τεράστιας σωματικής αντοχής Ηρακλειώτη ορεσίβιου βοσκού, ορφανού από μικρή ηλικία, μικρασιατικής καταγωγής. Σπαρακτικός βουβός επικήδειος, βγαλμένος από τα βάθη της καρδιάς του, αμέσως μετά τη μάχη στο ημερολόγιό του η περιγραφή των αισθημάτων και βιωμάτων του για εκείνο τον μεγάλων σωματικών και ψυχικών δυνάμεων, μα και πάντα εξαιρετικά καλόκαρδο ήρωα...
-Έτσι αγωνίζονταν, έτσι πέθαιναν για Λευτεριά κι Αξιοπρέπεια του Λαού μας, έτσι αισθάνονταν οι πεσόντες κι οι επιζήσαντες μαχητές πρόγονοί μας...
-Κι εμείς σήμερα,τι κατάντια!
Καλούμαστε, με ύπουλη προμελετημένη μεθόδευση, από τον οχτρό που μπήκε στην Πόλη παριστάνοντας τον σωτήρα, να κάνουμε όλα τα παλιά και νέα ΟΧΙ μας, κατάπτυστα, ραγιάδικα, αυτοκαταστροφικά και προδοτικά ΝΑΙ!!!..
-ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΙΣ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΕΝΩΠΙΟΝ ΟΣΩΝ ΕΦΥΓΑΝ, ΟΣΩΝ ΖΟΥΝΕ ΚΙ ΟΣΩΝ ΘΑ ΄ΡΘΟΥΝ...
Κώστας Σπυρ. Ντουντουλάκης
frixos words: Ὕψωμα 731: Οἱ Θερμοπύλες που δεν ἔπεσαν: frixos Αφιερωμένο στους γελοίους ισχυρισμούς κάποιων που από τον καναπέ τους διατείνονται ότι οι Ιταλοί δεν είχαν πρόθεση να πολεμήσουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου