Οι βαθιές πολιτικές ρίζες της ελληνικής χρεοκοπίας και ο ρόλος κυβερνήσεως Γ. Παπανδρέου-Μητσοτάκη το 1964

Οι βαθιές πολιτικές ρίζες της ελληνικής χρεοκοπίας: Του Δημήτρη Καζάκη
οικονομολόγου - αναλυτή
Σε μια συνέντευξή του ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου διατύπωσε την εξής ενδιαφέρουσα άποψη:

Ένα σπάνιο βίντεο του Τσάβες!

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΦΕΡΑΝ ΤΗΝ ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΚΡΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ;

Την εμπειροπόλεμη και ιστορική 5η Μεραρχία, την Μεραρχία Κρητών, αντί να φροντίσουν οι επιτελείς να την μεταφέρουν κατεπειγόντως και συγκροτημένη στην Κρήτη μετά την σύμπτυξηση-άτακτη διάλυση τελικά του νικηφόρου Αλβανικού Μετώπου, όταν μας πλαγιοκόπησαν ύπουλα οι Γερμανοί μπαίνοντας από Μακεδονία,την εγκατέλειψαν απόλυτα με αποτέλεσμα να διαλύθεί εντελώς. 

Ο πατέρας μου, λοχίας τότε, μαζί με πολλούς Χανιώτες συμμαχητές του, προσπάθησαν μετά από πολυήμερες πεζοπορίες και πολλές περιπέτειες, να έρθουν στα Χανιά από Πειραιά με ένα ψαροκάικο αλλά τους συνέλαβε μια ιταλική βενζινάκατος και έκατσαν 6 μήνες αιχμάλωτοι των ηττημένων από αυτούς Ιταλούς... 

Η άγνωστη στους πολλούς,άδικη όμως, αυτοδικία εκτέλεσης-τιμωρίας του πρώην δ/τή της, στην Κίσσαμο.

Τον δ/τή της Μεραρχίας Παπαστεργίου θεωρώντας πως φρόντισε να φύγει εγκαταλείποντας έρμαιους της τύχης των τους άνδρες του, τον αναγνώρισε πριν τη Μάχη της Κρήτης στο Καστέλι Κισσάμου ένας ντόπιος χωροφύλακας και λέγοντάς του οργισμένα: "Πού παράτησες τα παιδιά μας στρατηγέ;" τράβηξε το πιστόλι του και τον εκτέλεσε.
-Όμως διαβάζω αλλού, τα εξής για τον Παπαστεργίου:

"...Στο τέλος του 1938 του ανατίθεται η διοίκηση της 5ης Μεραρχίας στην Κρήτη με έδρα τα Χανιά. Οκτώβριος του 1940. Τα πρώτα τηλεγραφήματα φθάνουν στην Κρήτη. Μιλάνε για επίθεση της Ιταλίας και πιθανή επίθεση από τους Βουλγάρους. Ο Μεταξάς συνομιλεί με τον Παπαστεργίου και του λέει πως στηρίζει όλες του τις ελπίδες σ’αυτόν και στην εκπαιδευμένη του μεραρχία και του εύχεται μόνο νίκες. Η μεραρχία άρχισε να φορτώνεται στα καράβια. 30 Νοεμβρίου του 1940 η 5η Μεραρχία έφθασε στο Αμύνταιο. Μετά από εκεί στις 7 Δεκεμβρίου στον Κορησσό, στις 14 Δεκεμβρίου στα Μπίγλιστα,19 Δεκεμβρίου στο Τεπεζίκ,20 Ιανουαρίου 1941 στη Μπόροβα και μετά από σκληρές μάχες και με πολλούς Ιταλούς αιχμαλώτους φθάνει στην Τρεμπεσίνα στις 3 Φεβρουαρίου του 1941 Εδώ το Β΄ Σώμα Στρατού με ημερήσια διαταγή απένειμε ηθικές αμοιβές στον Διοικητή, σε πολλούς αξιωματικούς και οπλίτες και πρότεινε την απονομή του Χρυσού Αριστείου Ανδρείας στις Σημαίες των τριών Συνταγμάτων της Μεραρχίας. Κάτω από τις οδηγίες του Παπαστεργίου, η 5η Μεραρχία είχε πάντα νίκες και πολλά κατορθώματα. Κατάφερε να αιχμαλωτίσει την καλύτερη διμοιρία αλπινιστών των Ιταλών.

6 Απριλίου οι Γερμανοί εξαπολύουν επίθεση κατά των Ελλήνων στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Η συνθηκολόγηση με τους Ιταλούς έγινε και οι Έλληνες από την επίθεση περνούν στην άμυνα, έτσι η διαταγή για την οπισθοχώρηση της μεραρχίας ήταν επόμενο να φτάσει στις επόμενες ημέρες. 7 Απριλίου η αποχώρηση από τα Αλβανικά εδάφη αρχίζει. Ο στρατηγός δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι μετά από τόσες νίκες και κατορθώματα θα παρέδιδαν τα όπλα έτσι απλά χωρίς μάχη .

Τα χειρότερα ήρθαν όταν οι Γερμανοί έφτασαν στη Θεσσαλονίκη. Από τότε άρχισε η υγεία του στρατηγού να κλονίζεται. Η οπισθοχώρηση άρχισε. Θυμούμενος την οπισθοχώρηση της Μ. Ασίας, κάλεσε τους αξιωματικούς του και τους έδωσε οδηγίες μη μπορώντας να κρύψει την θλίψη του αλλά και το θυμό του. Τους είπε πως δεν έπρεπε να διαλυθούν και να τραπούν σε άτακτη φυγή αλλά να οπισθοχωρήσουν με αξιοπρέπεια και ενωμένοι. Το ίδιο είπε και στους οπλίτες του όταν προσπάθησε να τους ενθαρρύνει για μια ακόμη φορά.

Δηλώνει στους επιτελείς του ότι τη μεραρχία δεν την διαλύει. Δίνει διαταγή όσοι ήταν από τις γύρω περιοχές να γυρίσουν στα σπίτια τους. Μέσα από δύσβατους δρόμους και με μεγάλη διαρροή στρατιωτών, φθάνουν στην Κοσίνα. Εδώ γίνεται η σύμπτυξη της μεραρχίας με προορισμό τη Μονή Βελά. Στις 15 Απριλίου έχοντας για δικαιολογία την υγεία του στρατηγού Παπαστεργίου (είχε πάθει νευρικό κλονισμό) τον αντικαθιστούν με τον συνταγματάρχη Διονύσιο Παπαδόγκωνα. Η μεραρχία στις 19 φθάνει στη Μονή Βελά και από εκεί φεύγει για τη Χρυσοράχη. Στις 21 Απριλίου η μεραρχία φθάνει στη Ζίτσα, όπου παρατηρείτε η μεγαλύτερη διαρροή ανδρών. Οι Κρητικοί αρνούμενοι να ακολουθήσουν τις διαταγές των ανωτέρων τους φεύγανε άτακτα. 23 Απριλίου γίνεται η ανακωχή με τους Γερμανούς, η μεραρχία ανασυντάσσεται και στις 25 παραδίδει τα όπλα στη περιοχή Εμίν Αγά. Στις 9 Μαΐου του ’41 η μεραρχία φθάνει στη Ναύπακτο, 24 Μαΐου φθάνει στην Τρίπολη όπου ήρθε η διαταγή της διάλυσης της 5ης Μεραρχίας και η κατανομή των οπλιτών σε διάφορες πόλεις.

Ο στρατηγός Παπαστεργίου μετά την αντικατάστασή του επιστρέφει στην Αθήνα και νοσηλεύεται στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο όπου και μαθαίνει ότι από τους Μολάους φεύγουν πολλοί Εγγλέζοι και Νεοζηλανδοί για Κρήτη..."
Σκόπιμα πάντως δεν έφεραν οι υπεύθυνοι του γενικού επιτελείου την ηρωική κι εμπειροπόλεμη 5η Μεραρχία πίσω.
Για πολιτικούς λόγους αφενός (δεν ήθελαν το μόνο μέρος της Ελλάδας που θα έμενε ελεύθερο να είναι μια περιοχή εντονότατα αντιβασιλική, εμπόδιο στα μετέπειτα σχέδιά τους) και για στρατηγικούς των Άγγλων, που ήθελαν να φθείρουν μεν τους Γερμανούς, μα όχι σε βαθμό που να τους υποχρεώσουν ν΄αναβάλουν την "Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα" κατά της ΕΣΣΔ, ώστε να "ανασάνουν" οι ίδιοι στο βορειοαφρικανικό μέτωπο που ο Ρόμελ τους είχε πάρει φαλάγγι...
Εξάλλου η μεταξική δικτατορία είχε φροντίσει ύστερα από την ένοπλη αντιδικτατορική ένοπλη εξέγερση των Χανίων, τον Ιούλη του 1938, να αφαιρέσει με πρόσχημα την συλλογή οπλισμού για τον στρατό και με έρευνες στα σπίτια, τα περισσότερα πολεμικά όπλα ή κιβώτια πυρομαχικών (όσα δεν αποκρύφτηκαν σε σπηλιές και άλλες κρύπτες) που ντε φάκτο, ανεμπόδιστα από την εποχή των συνεχών απελευθερωτικών αγώνων στην Κρήτη, ως το 1913, βρίσκονταν νόμιμα ως τότε σε χέρια Κρητικών.
Οι Κρητικοί ζήτησαν έγκαιρα να τους δοθούν όπλα ενάντια στους Γερμανούς εισβολείς, να συγκροτήσουν ομάδες πολιτοφυλακής, αλλά η κυβέρνηση αντέταξε επίμονη άρνηση. Κάτω από τη λαϊκή πίεση αργότερα συμφώνησε μερικώς και όπως γράφει ο στρατηγός Εδιπίδης,αλλά ξαφνικά μια διαταγή του Υπουργείου Δημόσιας Ασφάλειας απαγόρευσε τη συνέχιση των σχετικών προσπαθειών και ζητούσε άμεσα να επιστραφούν στο Κέντρο όλα τα αποσταλέντα υλικά (όπλα, ιματισμός κ.λπ.).
Ετσι στην κρίσιμη εκείνη στιγμή ο πληθυσμός ευρέθη οπλισμένος με τον ενθουσιασμό του και μερικά “λιανοτούφεκα” που εξοικονομήθηκαν την τελευταία στιγμή. Η αρνητική αυτή απόφαση οφείλετο σε πολιτικούς λόγους, γιατί οι δικτάτορες εφοβούντο τους Κρήτες εξοπλισμένους, λόγω της αντιδράσεώς των κατά του τυραννικού καθεστώτος.
Ο Βασιλιάς Γεώργιος και η κυβέρνηση Τσουδερού που από τις 23 Απρίλη 1941 βρίσκονται στην Κρήτη, είχαν όλο τον καιρό να εφοδιάσουν τον λαό της Κρήτης με όπλα και να οργανώσουν την αντίστασή τους.
Στο Ηράκλειο, στις 26 Απρίλη, σε ομιλία του ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι: «Πόδι εχθρικό δεν θα πατήσει». Βασιλιάς και κυβέρνηση δεν πίστευαν στη νίκη, αλλά το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν πώς θα μεταφέρουν με ασφάλεια στην Αίγυπτο το χρυσό απόθεμα της Τράπεζας της Ελλάδας, η οποία πραγματοποιήθηκε τελικά στις 13 Μάη με την αγγλική κορβέτα Ντικόι.
Αυτό αποδεικνύεται κι από την διαταγή του στρατηγείου Μέσης Ανατολής για εντελώς αδικαιολόγητη εγκατάλειψη του καθοριστικής στρατηγικής σημασίας για τον έλεγχο του Μάλεμε υψώματος 102 την στιγμή που οι Γερμανοί έιχαν παγιδευτεί σε αδι΄'εξοδη γιαυτούς άμυνα τόσο στο Μάλεμε όσοσε Ρέθυμνο και Ηράκλειο χωρίς να έχουν διασφαλίσει κανένα πεδίο προσγείωσης κι ενώ είχαν εξαντληθεί πια όλες οι εφεδρείες αλεξιπτωτιστών τους!...

Η επική μάχη της Κρήτης (Μάιος 1941)

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΦΕΡΑΝ ΤΗΝ ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΚΡΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ;
-Η άγνωστη στους πολλούς,άδικη όμως, αυτοδικία εκτέλεσης-τιμωρίας του πρώην δ/τή της, στην Κίσσαμο.

Την εμπειροπόλεμη και ιστορική 5η Μεραρχία, την Μεραρχία Κρητών, αντί να φροντίσουν οι επιτελείς να την μεταφέρουν κατεπειγόντως και συγκροτημένη στην Κρήτη μετά την σύμπτυξηση-άτακτη διάλυση τελικά του νικηφόρου Αλβανικού Μετώπου, όταν μας πλαγιοκόπησαν ύπουλα οι Γερμανοί μπαίνοντας από Μακεδονία,την εγκατέλειψαν απόλυτα με αποτέλεσμα να διαλύθεί εντελώς.
Ο πατέρας μου, λοχίας τότε, μαζί με πολλούς Χανιώτες συμμαχητές του, προσπάθησαν μετά από πολυήμερες πεζοπορίες και πολλές περιπέτειες, να έρθουν στα Χανιά από Πειραιά με ένα ψαροκάικο αλλά τους συνέλαβε μια ιταλική βενζινάκατος και έκατσαν 6 μήνες αιχμάλωτοι των ηττημένων από αυτούς Ιταλούς...
Τον δ/τή της Μεραρχίας Παπαστεργίου θεωρώντας πως φρόντισε να φύγει εγκαταλείποντας έρμαιους της τύχης των τους άνδρες του, τον αναγνώρισε πριν τη Μάχη της Κρήτης στο Καστέλι Κισσάμου ένας ντόπιος χωροφύλακας και λέγοντάς του οργισμένα: "Πού παράτησες τα παιδιά μας στρατηγέ;" τράβηξε το πιστόλι του και τον εκτέλεσε.
-Όμως διαβάζω αλλού, τα εξής για τον Παπαστεργίου:
"...Στο τέλος του 1938 του ανατίθεται η διοίκηση της 5ης Μεραρχίας στην Κρήτη με έδρα τα Χανιά. Οκτώβριος του 1940. Τα πρώτα τηλεγραφήματα φθάνουν στην Κρήτη. Μιλάνε για επίθεση της Ιταλίας και πιθανή επίθεση από τους Βουλγάρους. Ο Μεταξάς συνομιλεί με τον Παπαστεργίου και του λέει πως στηρίζει όλες του τις ελπίδες σ’αυτόν και στην εκπαιδευμένη του μεραρχία και του εύχεται μόνο νίκες. Η μεραρχία άρχισε να φορτώνεται στα καράβια. 30 Νοεμβρίου του 1940 η 5η Μεραρχία έφθασε στο Αμύνταιο. Μετά από εκεί στις 7 Δεκεμβρίου στον Κορησσό, στις 14 Δεκεμβρίου στα Μπίγλιστα,19 Δεκεμβρίου στο Τεπεζίκ,20 Ιανουαρίου 1941 στη Μπόροβα και μετά από σκληρές μάχες και με πολλούς Ιταλούς αιχμαλώτους φθάνει στην Τρεμπεσίνα στις 3 Φεβρουαρίου του 1941 Εδώ το Β΄ Σώμα Στρατού με ημερήσια διαταγή απένειμε ηθικές αμοιβές στον Διοικητή, σε πολλούς αξιωματικούς και οπλίτες και πρότεινε την απονομή του Χρυσού Αριστείου Ανδρείας στις Σημαίες των τριών Συνταγμάτων της Μεραρχίας. Κάτω από τις οδηγίες του Παπαστεργίου, η 5η Μεραρχία είχε πάντα νίκες και πολλά κατορθώματα. Κατάφερε να αιχμαλωτίσει την καλύτερη διμοιρία αλπινιστών των Ιταλών.

6 Απριλίου οι Γερμανοί εξαπολύουν επίθεση κατά των Ελλήνων στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Η συνθηκολόγηση με τους Ιταλούς έγινε και οι Έλληνες από την επίθεση περνούν στην άμυνα, έτσι η διαταγή για την οπισθοχώρηση της μεραρχίας ήταν επόμενο να φτάσει στις επόμενες ημέρες. 7 Απριλίου η αποχώρηση από τα Αλβανικά εδάφη αρχίζει. Ο στρατηγός δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι μετά από τόσες νίκες και κατορθώματα θα παρέδιδαν τα όπλα έτσι απλά χωρίς μάχη .

Τα χειρότερα ήρθαν όταν οι Γερμανοί έφτασαν στη Θεσσαλονίκη. Από τότε άρχισε η υγεία του στρατηγού να κλονίζεται. Η οπισθοχώρηση άρχισε. Θυμούμενος την οπισθοχώρηση της Μ. Ασίας, κάλεσε τους αξιωματικούς του και τους έδωσε οδηγίες μη μπορώντας να κρύψει την θλίψη του αλλά και το θυμό του. Τους είπε πως δεν έπρεπε να διαλυθούν και να τραπούν σε άτακτη φυγή αλλά να οπισθοχωρήσουν με αξιοπρέπεια και ενωμένοι. Το ίδιο είπε και στους οπλίτες του όταν προσπάθησε να τους ενθαρρύνει για μια ακόμη φορά.

Δηλώνει στους επιτελείς του ότι τη μεραρχία δεν την διαλύει. Δίνει διαταγή όσοι ήταν από τις γύρω περιοχές να γυρίσουν στα σπίτια τους. Μέσα από δύσβατους δρόμους και με μεγάλη διαρροή στρατιωτών, φθάνουν στην Κοσίνα. Εδώ γίνεται η σύμπτυξη της μεραρχίας με προορισμό τη Μονή Βελά. Στις 15 Απριλίου έχοντας για δικαιολογία την υγεία του στρατηγού Παπαστεργίου (είχε πάθει νευρικό κλονισμό) τον αντικαθιστούν με τον συνταγματάρχη Διονύσιο Παπαδόγκωνα. Η μεραρχία στις 19 φθάνει στη Μονή Βελά και από εκεί φεύγει για τη Χρυσοράχη. Στις 21 Απριλίου η μεραρχία φθάνει στη Ζίτσα, όπου παρατηρείτε η μεγαλύτερη διαρροή ανδρών. Οι Κρητικοί αρνούμενοι να ακολουθήσουν τις διαταγές των ανωτέρων τους φεύγανε άτακτα. 23 Απριλίου γίνεται η ανακωχή με τους Γερμανούς, η μεραρχία ανασυντάσσεται και στις 25 παραδίδει τα όπλα στη περιοχή Εμίν Αγά. Στις 9 Μαΐου του ’41 η μεραρχία φθάνει στη Ναύπακτο, 24 Μαΐου φθάνει στην Τρίπολη όπου ήρθε η διαταγή της διάλυσης της 5ης Μεραρχίας και η κατανομή των οπλιτών σε διάφορες πόλεις.
Ο στρατηγός Παπαστεργίου μετά την αντικατάστασή του επιστρέφει στην Αθήνα και νοσηλεύεται στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο όπου και μαθαίνει ότι από τους Μολάους φεύγουν πολλοί Εγγλέζοι και Νεοζηλανδοί για Κρήτη..."
Σκόπιμα πάντως δεν έφεραν οι υπεύθυνοι του γενικού επιτελείου την ηρωική κι εμπειροπόλεμη 5η Μεραρχία πίσω.
Για πολιτικούς λόγους αφενός (δεν ήθελαν το μόνο μέρος της Ελλάδας που θα έμενε ελεύθερο να είναι μια περιοχή εντονότατα αντιβασιλική, εμπόδιο στα μετέπειτα σχέδιά τους) και για στρατηγικούς των Άγγλων, που ήθελαν να φθείρουν μεν τους Γερμανούς, μα όχι σε βαθμό που να τους υποχρεώσουν ν΄αναβάλουν την "Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα" κατά της ΕΣΣΔ, ώστε να "ανασάνουν" οι ίδιοι στο βορειοαφρικανικό μέτωπο που ο Ρόμελ τους είχε πάρει φαλάγγι...
Εξάλλου η μεταξική δικτατορία είχε φροντίσει ύστερα από την ένοπλη αντιδικτατορική ένοπλη εξέγερση των Χανίων, τον Ιούλη του 1938, να αφαιρέσει με πρόσχημα την συλλογή οπλισμού για τον στρατό και με έρευνες στα σπίτια, τα περισσότερα πολεμικά όπλα ή κιβώτια πυρομαχικών (όσα δεν αποκρύφτηκαν σε σπηλιές και άλλες κρύπτες) που ντε φάκτο, ανεμπόδιστα από την εποχή των συνεχών απελευθερωτικών αγώνων στην Κρήτη, ως το 1913, βρίσκονταν νόμιμα ως τότε σε χέρια Κρητικών.
Οι Κρητικοί ζήτησαν έγκαιρα να τους δοθούν όπλα ενάντια στους Γερμανούς εισβολείς, να συγκροτήσουν ομάδες πολιτοφυλακής, αλλά η κυβέρνηση αντέταξε επίμονη άρνηση. Κάτω από τη λαϊκή πίεση αργότερα συμφώνησε μερικώς και όπως γράφει ο στρατηγός Εδιπίδης,αλλά ξαφνικά μια διαταγή του Υπουργείου Δημόσιας Ασφάλειας απαγόρευσε τη συνέχιση των σχετικών προσπαθειών και ζητούσε άμεσα να επιστραφούν στο Κέντρο όλα τα αποσταλέντα υλικά (όπλα, ιματισμός κ.λπ.).
Ετσι στην κρίσιμη εκείνη στιγμή ο πληθυσμός ευρέθη οπλισμένος με τον ενθουσιασμό του και μερικά “λιανοτούφεκα” που εξοικονομήθηκαν την τελευταία στιγμή. Η αρνητική αυτή απόφαση οφείλετο σε πολιτικούς λόγους, γιατί οι δικτάτορες εφοβούντο τους Κρήτες εξοπλισμένους, λόγω της αντιδράσεώς των κατά του τυραννικού καθεστώτος.
Ο Βασιλιάς Γεώργιος και η κυβέρνηση Τσουδερού που από τις 23 Απρίλη 1941 βρίσκονται στην Κρήτη, είχαν όλο τον καιρό να εφοδιάσουν τον λαό της Κρήτης με όπλα και να οργανώσουν την αντίστασή τους.
Στο Ηράκλειο, στις 26 Απρίλη, σε ομιλία του ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι: «Πόδι εχθρικό δεν θα πατήσει». Βασιλιάς και κυβέρνηση δεν πίστευαν στη νίκη, αλλά το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν πώς θα μεταφέρουν με ασφάλεια στην Αίγυπτο το χρυσό απόθεμα της Τράπεζας της Ελλάδας, η οποία πραγματοποιήθηκε τελικά στις 13 Μάη με την αγγλική κορβέτα Ντικόι.

Αυτό αποδεικνύεται κι από την διαταγή του στρατηγείου Μέσης Ανατολής για εντελώς αδικαιολόγητη εγκατάλειψη του καθοριστικής στρατηγικής σημασίας για τον έλεγχο του Μάλεμε υψώματος 102 την στιγμή που οι Γερμανοί είχαν παγιδευτεί σε αδι΄'εξοδη γιαυτούς άμυνα τόσο στο Μάλεμε όσοσε Ρέθυμνο και Ηράκλειο χωρίς να έχουν διασφαλίσει κανένα πεδίο προσγείωσης κι ενώ είχαν εξαντληθεί πια όλες οι εφεδρείες αλεξιπτωτιστών τους!...

Το πρώτο κοσμικό αλφάβητο της Κρήτης

ΕΛΛΑΝΙΑ ΠΥΛΗ: "Το πρώτο κοσμικό αλφάβητο της Κρήτης": Παλαιότερα επικρατούσε η θεωρία ότι οι αρχαίοι Έλληνες παρέλαβαν το αλφάβητο από τους Φοίνικες, οι οποίοι κατοικούσαν στις ακτές της Σ...

Πώς καθηλώνουν με ιδεολογικές, υλικά ανύπαρκτες, αλυσίδες τον κόσμο...

Ο ιδεολογικός μας πάσσαλος !
 
Ο δάσκαλος , με τα παιδιά της τρίτης Δημοτικού, πηγαίνουνε να παρακολουθήσουν μια παράσταση ενός τσίρκου, που είχε φθάσει εκείνες τις μέρες στην πόλη . Στον υπαίθριο χώρο, έξω από την κυρίως αίθουσα του τσίρκου, οι αρκούδες, και τα λιοντάρια, ήταν μέσα σε κάτι σιδερένια κλουβιά . Έξω από τα κλουβιά ένας τεράστιος ελέφαντας ήταν δεμένος με μια μικρή τριχιά σε έναν τόσο δα πάσσαλο. Ένας μικρός μαθητής πρόσεξε την τριχιά και τον τόσο δα πάσσαλο και ρωτάει τον δάσκαλό του: -Κύριε, αυτός ο ελέφαντας που είναι τόσο δυνατός γιατί δεν κόβει την τριχιά και να φύγει, να ελευθερωθεί ? Και ο δάσκαλος του απαντάει : - Παιδί μου , όταν ο τεράστιος αυτός ελέφαντας ήταν μικρός , τον είχαν δέσει σε ένα γερό δένδρο με μια πολύ γερή τριχιά. Μια βδομάδα συνέχεια, το ελεφαντάκι τραβούσε με όλη του τη δύναμη την τριχιά, αλλά δεν μπορούσε ούτε την τριχιά να κόψει ούτε το δένδρο να το ξεριζώσει. Απελπίστηκε και η απελπισία του αυτή κρατάει για όλη του τη ζωή. Νομίζει ότι και τώρα που μεγάλωσε και έχει τεράστια δύναμη, νομίζει ότι δεν μπορεί ούτε την τριχιά να κόψει ούτε τον μικρό πάσσαλο να ξεριζώσει. Ετσι απάντησε ο δάσκαλος.
Σκέφτομαι αλήθεια ποιος να είναι αυτός ο ιδεολογικός πάσσαλος,(φιλοσοφικός, ψυχολογικός ) που κρατάει χιλιάδες με τεράστια δύναμη ανθρώπους , δεμένους με μια αδύνατη ιδεολογική (φιλοσοφική. ψυχολογική) τριχιά έξω από το τσίρκο, (στον καναπέ, στην απραξία κλπ), και μέχρι πότε;

ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

"...Στις 31 Μαρτίου 1933, η Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή, που ελεγχόταν από τον Warburg και την μασονική στοά B'nai B'rith, που σε μεγάλο βαθμό επηρεαζόταν από το περιβάλλον του Εβραίου επιχειρηματία και εκδότη της εφημερίδας The New York Times, Arthur Ochs Sulzberger, δημοσίευσαν στην The New York Times μια επίσημη κοινή δήλωση των δύο οργανισμών, η οποία συνέστηνε «να μην ενθαρρύνεται κανένα μποϊκοτάζ κατά της Γερμανίας » και έδινε επίσης συμβουλές για να «μην υποστηρίζουν παρόμοιες κινητοποιήσεις και να μην προβαίνουν σε άλλες παρόμοιες μορφές προπαγάνδας». Η Αμερικανική Εβραϊκή Επιτροπή και η B'nai B'rith συνέχισαν αυτήν την σκληρή γραμμή καταστολής ενάντια σε όλες τις επιθέσεις κατά του Χίτλερ σε όλη τη δεκαετία του '30, εθελοτυφλώντας για τον αγώνα που ξεκίνησε από πολλούς Εβραίους και Αντιφασίστες . Οι Σιωνιστές τραπεζίτες Ρότσιλντ και Warburg παρεμπόδιζαν, όχι μόνο την εμφάνιση οποιασδήποτε πληροφορίας σχετικά με το πώς ο Χίτλερ, χρησιμοποιώντας στο στρατό του φασίστες κακοποιούς, τρομοκρατούσε τους Γερμανούς, που ήθελαν να εμποδίσουν την εκλογή του το 1933, αλλά ήταν και οι Κύριοι Χρηματοδότες και υποστηρικτές της ανόδου του Χίτλερ στην εξουσία..."

....Δεν υπάρχουν ένοχα μυστικά, τα πάντα είναι μπίζνες!

Oι γιατροί της Κούβας που ταπείνωσαν τον καπιταλισμό [ΒΙΝΤΕΟ]

Oι γιατροί της Κούβας που ταπείνωσαν τον καπιταλισμό [ΒΙΝΤΕΟ]: Δείτε το απόσπασμα από την ταινία Sicko του Μάικλ Μουρ για το σύστημα υγείας της Κούβας που βρίσκεται σήμερα στην παγκόσμια πρωτοπορία σε αρκετούς τομείς της ιατρικής έρευνας. Κουβανοί γιατροί έχουν πραγματοποιήσει τρία εκατομμύρια δωρεάν οφθαλμολογικές εγχειρήσεις σε 33 χώρες – κυρίως του Τρίτου Κόσμου.

Ποιοι και γιατί αποκαλούν αντισημίτες όσους εναντιώνονται στον ρατσιστικό φασιστοσιωνισμό;

*Σημ Αντίλογου:
Στον Β΄Παγκ. Πόλεμο 50 εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν! Οι μισοί ακριβώς, τα 25 εκατομμύρια, Σοβιετικοί, από αυτούς πάνω από 22 εκατομμύρια  γυναικόπαιδα και άμαχοι!

Αλλά ο ρατσιστικός κι απάνθρωπος σιωνισμός, με πακτωλό χρημάτων, μέσων, με φασιστικού τύπου νομοθετήματα μη αμφισβήτησής του, με ένα πρρωτοφανές όργιο  προπαγάνδας, κατάφερε να πλαστογραφεί, να  ιδιοποιείται και να εμπορεύεται (προς αφελείς ανιστόρητους) ως άλλοθι για τα δικά του σημερινά εγκλήματα, κατά των Παλαιστινίων αλλά και όλης της ανθρωπότητας, την εξολόθρευση και το ολοκαύτωμα αυτό που δημιούργησαν οι Ρότσιλντ-Ροκφέλερ κλπ μαζί με τους Γερμανούς βιομήχανους και όργανό τους τον Χίτλερ, μέλος της έλεγχόμενης από αυτούς "Μυστικής Εταιρείας της Θούλης" !...

Στάθης Σταυρόπουλος -

10/05/2017

Με μελάνι από αίμα

Η προπαγάνδα δεν έχει κοντά ποδάρια όπως το ψέμα. 

Εχει μακριά και μαύρα χέρια. Που πνίγουν τις κοινωνίες. Και χειραγωγούν τις εξελίξεις. Στην «Εφημερίδα των Συντακτών»δημοσιεύθηκε (Παρασκευή 5/5/2017) ένα ρεπορτάζ (μάλιστα με «χτύπημα» στην πρώτη σελίδα) που διαπίστωνε ότι εμείς οι Ελληνες (με το συμπάθιο για τη λέξη) «παίρνουμε… χρυσό στον αντισημιτισμό».

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της έγκριτης (κυριολεκτώ) εφημερίδας, «τα ευρήματα για τις περί Εβραίων αντιλήψεις της ελληνικής κοινωνίας ξεπέρασαν τις πλέον απαισιόδοξες προβλέψεις». Και (αυτά με έμφαση): «Δύο δημοσκοπήσεις -του 2014 και του 2015- δίνουν θλιβερή πρωτιά στην Ελλάδα πανευρωπαϊκά, με ποσοστό 67%, ακολουθούν Πολωνία, Γαλλία, ενώ προβληματικές απόψεις για το Ολοκαύτωμα έχουν εκφράσει πολιτικοί όλου του φάσματος, οι οποίοι και ονοματίζονται». Δηλαδή, προγράφονται.
Ας δούμε όμως, διαβάζοντας τις δύο δημοσκοπήσεις, πού βασίζονται τα συμπεράσματά τους. Καθώς, οι ίδιες κι όχι κάποιος άλλος, διαπιστώνουν ότι «το 40,2% των Ελλήνων πιστεύει ότι το Ισραήλ συμπεριφέρεται στους Παλαιστίνιους όπως συμπεριφέρθηκαν οι ναζί στους Εβραίους». Κατά τη
δημοσκόπηση λοιπόν η κριτική στην πολιτική του Ισραήλ συνιστά… αντισημιτισμό! Εύγε!
Το κόλπο είναι παλιό. Η ενοχοποίηση για αντισημιτισμό όσων κριτικάρουν την πολιτική του Ισραήλ (ακόμη και Εβραίων, μάλιστα πολύ συχνά) με σκοπό την ακύρωση αυτής της κριτικής, είναι παλιά πρακτική της ισραηλινής προπαγανδιστικής μηχανής.

Διαπιστώνει επίσης η έρευνα ότι το 39,77% των Ελλήνων συμφωνούν ότι οι Εβραίοι (σ.σ.: διάβαζε: το Ισραήλ) «εκμεταλλεύονται το Ολοκαύτωμα». Πολύ παράξενο που το εν λόγω ποσοστό είναι τόσο χαμηλό. Το κράτος του Ισραήλ χρησιμοποιεί το πένθος όλων μας (πλην φασιστών) για να ασκεί ως κράτος φασιστική πολιτική (κι όχι μόνον κατά των Παλαιστινίων), συκοφαντώντας ταυτοχρόνως για αρνητή του Ολοκαυτώματος όποιον τους υπενθυμίζει τα ανείπωτα που πέρασαν οι μητέρες τους και οι πατέρες τους.
Λέει κι άλλα η έρευνα (φέρ’ ειπείν για την κυριαρχία των Εβραίων στις επιχειρήσεις διεθνώς) που δείχνουν ότι και στην Ελλάδα υπάρχει ένας χοντρός και βλακώδης αντισημιτισμός (πάντα επικίνδυνος), όχι όμως τέτοιος που να βγάζει τους Ελληνες ολυμπιονίκες στον αντισημιτισμό.
Η υστερία αυτού του συμπεράσματος ταυτίζεται με την υστερία της ADL (Anti-Defamation League), που εδρεύει στη Νέα Υόρκη κι έχει προγράψει (και επικηρύξει) για αντισημιτισμό τον μισό πληθυσμό της Γης και τους μισούς Εβραίους στο Ισραήλ και στις ΗΠΑ. Συν δυο-τρεις ακόμα που ζουν στη Γροιλανδία.
Μάλιστα, η έρευνα που δημοσιεύει η «Εφ.Συν.» δηλώνει ευθαρσώς ότι «τα συμπεράσματά της επιβεβαιώνουν την έρευνα της Anti-Defamation League ότι η Ελλάδα έχει το υψηλότερο στην Ευρώπη (67%) ποσοστό αντισημιτισμού». Επιβεβαιώνει δηλαδή το καπάκι όσα μαγειρεύει ο τέντζερης.
Ο τέντζερης αυτός (η ADL) κάνει, χρόνια τώρα, με τα κρεμμυδάκια (ποικιλίας Μοσάντ) πολλούς επιφανείς πολίτες, συκοφαντώντας για αντισημιτισμό όποιον γουστάρει, πολιτικούς, καλλιτέχνες, ιερείς, διανοούμενους, εκπαιδευτικούς, τους πάντες. Με πρόστυχο τρόπο, η ADL εξισώνει πραγματικούς ακροδεξιούς με προοδευτικούς πολιτικούς – τελευταίως βρίσκονται στον ίδιον παρονομαστή οι κ.κ. Βορίδης και Δραγασάκης, Αθανάσιος Πλεύρης και Λαφαζάνης – και πάει λέγοντας. (Σ.σ.: ο κ. Δραγασάκης είχε την ατυχία να αναφερθεί στον Σάυλοκ και τώρα πρέπει να αποδείξει στην ADL και τα εδώ τσιράκια της ότι δεν είναι Βάφεν Ες Ες).
Ομως, αυτή η χυδαία προσπάθεια σπίλωσης και κατασυκοφάντησης ανθρώπων συμβαίνει χρόνια τώρα, συμβαίνει συστηματικώς, κατ’ επανάληψιν και επιμόνως. Οι πράκτορες αυτής της αντίληψης
που θέλει να μειώσει τους Ελληνες με τη ρετσινιά του αντισημιτισμού, είναι οι ίδιοι που τους στιγματίζουν για εθνικιστές. Είναι οι ίδιοι που στον πατριωτισμό (που επίσης συκοφαντούν ως εθνικισμό) βλέπουν την αντίσταση που θέλουν να λυγίσουν.
Οι πράκτορες αυτής της αντίληψης είναι οι ίδιοι που κατηγόρησαν τους Ελληνες για «διεφθαρμένους» και «τεμπέληδες», είναι οι ίδιοι που κατηγορούν τον λαό για λαϊκισμό, που βγάζουν λαϊκιστική κάθε φιλολαϊκή δύναμη.
Οι πράκτορες αυτής της αντίληψης είναι οι ίδιοι που θέλουν να καλλιεργούν στους πολίτες ενοχές και συμπλέγματα κατωτερότητας,
οι πράκτορες αυτής της αντίληψης είναι οι «χρυσές λόγχες» που δρουν σαν πέμπτη φάλαγγα μέσα σε μία κοινωνία ήδη αιχμαλωτισμένη, για να την καθηλώνουν ακόμα περισσότερο. Οι πράκτορες αυτής της αντίληψης επέβαλαν την καθιέρωση των εγκλημάτων γνώμης – οδηγώντας σε δίκες ανθρώπους για τις σκέψεις τους. Οι άνθρωποι δικάζονται μόνον για τις πράξεις τους – όμως αυτοί οι «ιεροεξεταστές του διαφωτισμού» θέλουν να οδηγούν στην πυρά σκέψεις και βιβλία, διαφέροντας
απ’ τους φασίστες μόνον κατά την πολιτική ορθότητα, τους «καλούς τρόπους», τα «αφηγήματα» και τις λοιπές αμερικανιές.
Οι πράκτορες αυτής της αντίληψης (που εμφιλοχωρούν όχι μόνον στην «Εφ.Συν.», αλλά σε πλήθος ΜΜΕ, ΑΕΙ και ΜΚΟ) είναι τρομοκράτες – τρομοκρατούν ιδεολογικώς τους πολίτες, συκοφαντούν, προγράφουν, «δολοφονούν χαρακτήρες» όπως οι ίδιοι αρέσκονται να λένε, και βεβαίως είναι
άριστοι προμηθευτές της Χρυσής Αυγής, χαρίζοντας στα ούγκαντα όλα όσα οι ίδιοι βανδαλίζουν, χαρακτηρίζοντας αρχαιοπληξία τα ανθρωπιστικά γράμματα, ελληνοκεντρισμό την αυτογνωσία και καθυστέρηση τη λαϊκή παράδοση.
Οι πράκτορες αυτής της αντίληψης είναι το καρκίνωμα της μεταπολίτευσης, μια γλίτσα που τα κύτταρά της αλληλοπροστατεύονται, μία αργυρώνητη ορδή που έχει καταστρέψει δημιουργούς, πολιτικούς και πάσης άλλης φύσεως ανθρώπους που η αγάπη τους για αυτόν τον τόπο θα μπορούσε να υπερκεράσει την κακοδαιμονία του.
Οι πράκτορες αυτής της αντίληψης είναι η «μαύρη χειρ» και η «σιδερένια φτέρνα», είναι το «ηθικό πλεονέκτημα»μιας αλαζονικής σέχτας σμπίρων που προσφέρει καθημερινώς στα αφεντικά της το κεφάλι του λαού στο πιάτο…

*Πηγή: enikos.gr

9 Μαϊου 1945: Η αντιφασιστική Νίκη των Λαών, η ΕΣΣΔ και οι Αγγλοαμερικανοί

Παρασκευή, 09 Μάιος 2014 00:19 | Συντάχθηκε απο τον/την Εργατικός Αγώνας |  |  | 

του Γιώργου Πετρόπουλου

Στις 9 Μαΐου 1945, ώρα 0.43' π.μ., στην αίθουσα της στρατιωτικής σχολής μηχανικού, στο προάστιο Κάρλσχορστ του Βερολίνου, οι πληρεξούσιοι της ανώτατης γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης στρατάρχης Κάιτελ, ναύαρχος Φρίντερμπουργκ και στρατηγός της αεροπορίας Στούμπφ υπέγραψαν την πράξη για την χωρίς όρους συνθηκολόγηση της Γερμανίας ενώπιον των αντιπροσώπων των ενόπλων δυνάμεων των χωρών της αντιχιτλερικής συμμαχίας: Από μέρους της ΕΣΣΔ παραβρέθηκε ο στρατάρχης Γ. Κ. Ζούκωφ, της Αγγλίας ο στρατάρχης της αεροπορίας Α. Τέντερ, των ΗΠΑ ο στρατηγός Κ. Σπάατς και της Γαλλίας ο στρατηγός Ντε Λατρ ντε Τασινύ.
Το πρώτο άρθρο της πράξης συνθηκολόγησης έγραφε: «Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι, ενεργώντας εξ ονόματος της Γερμανικής Ανώτατης Διοίκησης, συμφωνούμε με την άνευ όρων παράδοση όλων των ενόπλων δυνάμεων μας κατά ξηράν, θάλασσα και αέρα, καθώς και όλων των δυνάμεων που βρίσκονται τώρα υπό  την γερμανική διοίκηση, προς την Ανώτατη Διοίκηση του Κόκκινου Στρατού και ταυτόχρονα προς την Ανώτατη Διοίκηση των συμμαχικών εκστρατευτικών δυνάμεων».
Ας δούμε όμως πως ο στρατάρχης Ζούκωφ περιγράφει στα απομνημονεύματα του την ιστορική αυτή στιγμή:

Ο Ζούκωφ θυμάται

«Ώρα 24η ακριβώς- γράφει ο Ζούκωφ- μπήκαμε στην αίθουσα. Άρχιζε η 9 Μαΐου 1945...
Όλοι καθίσαμε στο τραπέζι που ήταν στον τοίχο, όπου υπήρχαν οι κρατικές σημαίες της Σοβιετικής Ένωσης, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Αγγλίας και της Γαλλίας. Στα στενόμακρα τραπέζια της αίθουσας, που ήταν καλυμμένα με πράσινη τσόχα, κάθισαν οι στρατηγοί του Κόκκινου Στρατού, τα στρατεύματα των οποίων συνέτριψαν σε συντομότατο χρονικό διάστημα την άμυνα του Βερολίνου και ανάγκασαν τον εχθρό να καταθέσει τα όπλα. Εδώ παραβρίσκονταν πολυάριθμοι σοβιετικοί και ξένοι δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερς.
- Εμείς, οι αντιπρόσωποι της Ανωτάτης Διοίκησης των Σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων και της Ανωτάτης Διοίκησης των συμμαχικών στρατευμάτων, είπα, ανοίγοντας τη συνεδρίαση, είμεθα εξουσιοδοτημένοι από τις κυβερνήσεις του αντιχιτλερικού συνασπισμού να δεχθούμε την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας από τη Γερμανική Στρατιωτική Διοίκηση. Καλέσατε στην αίθουσα τους αντιπροσώπους της Γερμανικής Γενικής Διοίκησης.

Όλοι οι παριστάμενοι γύρισαν τα κεφάλια τους προς  την πόρτα...
Πρώτος χωρίς να βιάζεται και προσπαθώντας να διατηρήσει φαινομενική ηρεμία, πέρασε  το κατώφλι ο στρατάρχης Κάιτελ, δεξί χέρι του Χίτλερ. Σήκωσε το χέρι με τη στραταρχική του ράβδο, χαιρετίζοντας τους αντιπροσώπους της Ανωτάτης Διοίκησης των σοβιετικών και συμμαχικών στρατευμάτων.
Μετά τον Κάιτελ μπήκε ο στρατηγός Στούμπφ. Ανάστημα λίγο κάτω του μέτριου, με μάτια γεμάτα κακία και αδυναμία. Ταυτόχρονα μπήκε ο ναύαρχος Φον Φρίντεμπουργκ που έμοιαζε πρόωρα γερασμένος.
Στους  Γερμανούς προτάθηκε να καθίσουν σε ξεχωριστό τραπέζι, το οποίο τοποθετήθηκε ειδικά γι' αυτούς κοντά στην είσοδο...
Απευθύνθηκα στη γερμανική αντιπροσωπεία:
- Έχετε στα χέρια σας την πράξη της άνευ όρων παράδοσης, την μελετήσατε και είσθε εξουσιοδοτημένοι να υπογράψετε την πράξη αυτή;...
- Μάλιστα, τη μελετήσαμε και είμαστε έτοιμοι να την υπογράψουμε απάντησε με υπόκωφη φωνή ο στρατάρχης Κάιτελ δίνοντάς μας το ντοκουμέντο που είχε υπογράψει ο ναύαρχος Νταίνιτς. Το ντοκουμέντο αυτό έλεγε ότι ο Κάιτελ, ο Φον Φρίντεμπουργκ και ο Στούμπφ είναι εξουσιοδοτημένοι να υπογράψουν την πράξη της άνευ όρων παράδοσης.
Ήταν κάθε άλλο παρά ο υπερφίαλος εκείνος Κάιτελ, ο οποίος δεχόταν την παράδοση της νικημένης Γαλλίας. Τώρα φαινόταν τσακισμένος, αν και προσπαθούσε να κρατήσει κάποια πόζα.
Αφού  σηκώθηκα, είπα τα εξής:
- Προτείνω στη γερμανική αντιπροσωπεία να πλησιάσει εδώ, στο τραπέζι. Εδώ θα υπογράψετε την πράξη της άνευ όρων παράδοσης της Γερμανίας.
Ο Κάιτελ σηκώθηκε γρήγορα από τη θέση του, ρίχνοντας σε μας μια εχθρική ματιά, ύστερα κατέβασε τα μάτια και, παίρνοντας αργά από το τραπέζι τη στραταρχική ράβδο του, προχώρησε με αβέβαιο βήμα προς το τραπέζι μας. Το μονόκλ του έπεσε και κρεμάστηκε στο κορδόνι. Το πρόσωπο του γέμισε με κόκκινες κηλίδες.
Μαζί του πλησίασαν στο τραπέζι ο στρατηγός Στούμπφ, ο ναύαρχος Φον Φρίντεμπουργκ και οι γερμανοί αξιωματικοί που τους συνόδευαν. Αφού διόρθωσε  το μονόκλ ο Κάιτελ κάθισε στην άκρη του τραπεζιού και με τρεμάμενο ελαφρά χέρι και χωρίς να βιάζεται υπέγραψε πέντε αντίτυπα της πράξης για την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας. Μετά έθεσαν τις υπογραφές τους οι Στούμπφ και Φρίντεμπουργκ.
Μετά την υπογραφή της πράξης, ο Κάιτελ σηκώθηκε από το τραπέζι, φόρεσε το δεξί γάντι του και προσπάθησε πάλι να επιδείξει το στρατιωτικό του παράστημα, αλλά δεν τα κατάφερε και γύρισε ήσυχα πίσω στο τραπέζι του.
Στις 9 Μαΐου 1945 ώρα 0.43', η υπογραφή της πράξης για την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας είχε  τελειώσει...»[1].

Τι χρωστάει η ανθρωπότητα στην ΕΣΣΔ

Την ίδια ημέρα σε διάγγελμά του ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης Ι. Στάλιν έλεγε μεταξύ άλλων[2]: «Πριν από τρία χρόνια ο Χίτλερ δήλωσε  δημόσια πως μέσα στα καθήκοντά του περιλαμβάνεται και ο διαμελισμός της Σοβιετικής Ένωσης και η απόσπαση από αυτή του Καυκάσου, της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, των Βαλτικών και άλλων περιοχών. Δήλωσε ξεκάθαρα: ‘‘Θα εξοντώσουμε τη Ρωσία ώστε να μην μπορέσει ποτέ πια να σηκωθεί’’. Αυτό ήταν πριν τρία χρόνια. Δεν ήταν όμως τυχερό να πραγματοποιηθούν οι παράφρονες ιδέες του Χίτλερ. Η πορεία του πολέμου τις εξανέμισε. Στην πραγματικότητα έγινε κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που έλεγαν μέσα στο παραλήρημα τους οι χιτλερικοί. Η Γερμανία τσακίστηκε κατακέφαλα. Τα γερμανικά στρατεύματα συνθηκολογούν. Η Σοβιετική Ένωση πανηγυρίζει τη νίκη, αν και δεν ετοιμάζεται ούτε να διαμελίσει, ούτε να εκμηδενίσει τη Γερμανία».
Η διαφορά του νικητή  από τον ηττημένο είναι φανερή. Στην πραγματικότητα είναι η διαφορά που χαρακτηρίζει ένα εργατικό από ένα αστικό κράτος, διότι οφείλουμε να μην ξεχνάμε την απλή, αλλά μεγίστης σημασίας, ιστορική αλήθεια, ότι η Γερμανία και τα άλλα φασιστικά κράτη ήταν πρωτίστως αστικά κράτη, κράτη στα οποία κυριαρχούσαν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Η αντιφασιστική νίκη με την άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας στην ουσία της ήταν επίτευγμα της ΕΣΣΔ και του Κόκκινου Στρατού. Το γεγονός αυτό, τότε, δεν ήταν σε θέση να το αμφισβητήσει κανείς, πράγμα που φαίνεται πεντακάθαρα και από τα συγχαρητήρια μηνύματα που έστειλαν στον Στάλιν οι ηγέτες της Μ. Βρετανίας και των ΗΠΑ.

«Σας διαβιβάζω εγκάρδιον χαιρετισμόν με την ευκαιρίαν της λαμπράς νίκης που εσημειώσατε εκδιώξαντες τους επιδρομείς από το έδαφός σας και συντρίψαντες την ναζιστικήν τυραννίαν»,έγραφε στο μήνυμά του της 9^ης Μαΐου 1945, προς τον Σοβιετικό ηγέτη, ο βρετανός πρωθυπουργός Ουιν. Τσώρτσιλ[3].

Στο δικό του αντίστοιχο μήνυμα ο Αμερικανός πρόεδρος Χ. Τρούμαν σημείωνε[4]: «Τώρα που τα σοβιετο- αγγλο- αμερικανικά στρατεύματα εξηνάγκασαν τας στρατιάς των φασιστών επιδρομέων να συνθηκολογήσουν άνευ όρων, επιθυμώ να μεταδώσω προς Σας και δι’ Υμών προς τας ηρωικάς σας στρατιάς τα θερμά συγχαρητήρια του λαού μας και της Κυβερνήσεώς του. Εκτιμώμεν μεγάλως την μεγαλειώδη συμβολήν της πανισχύρου Σοβιετικής Ενώσεως εις την υπόθεσιν του πολιτισμού και της ελευθερίας. Διεδηλώσατε την ικανότητα ενός φιλελευθέρου και εις ύψιστον βαθμόν ανδρείου λαού να συντρίψη τας κακάς δυνάμεις της βαρβαρότητος, οσονδήποτε ισχυραί και αν είναι αύται. Επ’ ευκαιρία της κοινής μας νίκης χαιρετίζομεν τον λαόν και τας στρατιάς της Σοβιετικής Ενώσεως και την ανυπέρβλητον ηγεσίαν τους».
Η 9η Μαΐου, μέρα της ολοκληρωτικής συντριβής της φασιστικής Γερμανίας, κηρύχθηκε από το προεδρείο του ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ, ως η μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών. Έτσι, μ' αυτό το χαρακτηρισμό, έμεινε στην ιστορία αλλά και στις καρδιές όλων των λαών του κόσμου. Όμως πως φτάσαμε ως αυτή την ημέρα;
Όταν κοιτάζει κανείς έστω και πρόχειρα τα ψυχρά αριθμητικά στοιχεία που συνθέτουν τον απολογισμό του Β' Παγκοσμίου δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι την νίκη την έδωσε η ΕΣΣΔ και ο σοβιετικός λαός που πλήρωσαν και το βαρύτερο τίμημα.
Στις μάχες που έγιναν στο σοβιετογερμανικό μέτωπο η χιτλερική Γερμανία έχασε το 80% της δύναμης της. Από τις 22/6/1941 που τα ναζιστικά στρατεύματα εισέβαλαν στην ΕΣΣΔ ως τις 9/5/1945 στο Ανατολικό μέτωπο καταστράφηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν 607 γερμανικές μεραρχίες. Πρόκειται για έναν αριθμό που είναι τριπλάσιος ως και τετραπλάσιος σε σχέση με τις απώλειες των Ναζί σε όλα τ' άλλα μέτωπα είτε στην Βόρειο Αφρική, είτε στην Ιταλία, είτε στη Δυτική Ευρώπη. Για να πετύχει αυτά τα σημαντικά αποτελέσματα ο Κόκκινος Στρατός έκανε εννιά μεγάλες πολεμικές εξορμήσεις σε ευρεία κλίμακα και 210 μικρότερες επιχειρήσεις. Σε επτά από τις πολεμικές εξορμήσεις και σε 160 από τις επιχειρήσεις είχε την επιθετική πρωτοβουλία.
Ο Σοβιετικός στρατός δεν είχε εύκολο και σύντομο δρόμο προς το Βερολίνο. Αντίθετα ο δρόμος του αυτός ήταν μακρύς και δύσκολος. Σ' ένα μέτωπο το μήκος του οποίου κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα- και πίσω από τις γραμμές του μετώπου σε περιοχές κατεχόμενες από τον εχθρό, που βρισκόταν στα νώτα του- ο στρατός της ΕΣΣΔ έδωσε σκληρές μάχες, για 1.418 μέρες και νύχτες. Κάθε λεπτό του πολέμου υπήρχαν κατά μέσο όρο 9 νεκροί, κάθε ώρα 507 και κάθε μέρα 1.400. Από αυτά τα νούμερα εύκολα μπορεί κανείς να καταλάβει πως φτάσαμε στο φοβερό αριθμό των 20.000.000 και πάνω, νεκρών που ήταν το βαρύ τίμημα που πλήρωσε η ΕΣΣΔ σε ανθρώπινο δυναμικό για να έρθει η 9η Μαΐου 1945. Δύο στους πέντε νεκρούς, στο Β' Παγκόσμιο πόλεμο, ήταν Σοβιετικοί πολίτες ενώ η Αγγλία και οι ΗΠΑ είχαν αντίστοιχα 375.000 και 405.000 συνολικά νεκρούς.
Εξίσου κολοσσιαίες ήταν οι υλικές ζημιές της ΕΣΣΔ στον πόλεμο, πολύ μεγαλύτερες απ' αυτές των υπολοίπων χωρών. Οι χιτλερικοί κατέστρεψαν στη σοβιετική γη 1.710 πόλεις και κωμοπόλεις, έκαψαν και ξεθεμελίωσαν πάνω από 70 χιλιάδες χωριά, κατέστρεψαν 32 χιλιάδες περίπου βιομηχανικά εργοστάσια, 65.000 χιλιόμετρα σιδηροδρομικές γραμμές, λήστεψαν 98 χιλιάδες κολχόζ, 1.876 σοβχόζ, 2.890 μηχανοτρακτερικούς σταθμούς. Για να εκτιμηθεί πιο ολοκληρωμένα η συνεισφορά της ΕΣΣΔ στην αντιφασιστική νίκη των λαών σημειώνουμε τα εξής επιπλέον στοιχεία: Το  συνολικό ύψος των υλικών ζημιών από τον Β' παγκόσμιο πόλεμο σε ότι αφορά τις ευρωπαϊκές χώρες ανέρχεται στα 260 δισεκατομμύρια δολάρια εκ των οποίων τα 128 δισεκατομμύρια δολάρια αναλογούν στην ΕΣΣΔ. Αν τώρα σ' αυτό το ποσό προστεθούν και τα 357 δισεκατομμύρια δολάρια που είναι οι σοβιετικές πολεμικές δαπάνες τότε προκύπτει ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων, δηλαδή ένα ποσό αρκετά μεγαλύτερο απ' αυτό που δαπάνησαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί[5].

Η αντιφασιστική νίκη και οι αγγλοαμερικανοί

Το μέγεθος της Σοβιετικής συμβολής στην αντιφασιστική νίκη συμπληρώνουν ορισμένα ακόμη στοιχεία που αξίζει να τα αναφέρουμε.
Παρά τις βαριές ήττες που είχε δεχτεί στο ανατολικό μέτωπο, ο Γερμανικός στρατός στα τέλη του 1944- αρχές του 1945 παρέμενε αρκετά ισχυρός. Είχε στις τάξεις του 5.400.000 άνδρες, 28.500 πυροβόλα και όλμους, 3.950 άρματα και 1.960 αεροπλάνα. Ακόμη, οι εφεδρείες του, που αργότερα χρησιμοποιήθηκαν κατά κύριο λόγο  εναντίον των σοβιετικών στρατευμάτων, αριθμούσαν 2.433.000 άνδρες, 2.700 πυροβόλα. 5.300 άρματα και άλλα επιθετικά όπλα και 3.270 αεροπλάνα[6].
Υπό αυτές τις συνθήκες κανείς δεν περίμενε πως η στρατιωτική μηχανή του Χίτλερ θα εκμηδενιζόταν μέσα σε λίγους μήνες. Αντίθετα, ακόμη και οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις τοποθετούσαν μια πιθανή συνθηκολόγηση της Γερμανίας στο τέλος του '45. Περισσότερο απ' όλους είχαν κάθε λόγο να είναι απαισιόδοξοι οι δυτικοί, οι εγγλέζοι και οι αμερικανοί, οι οποίοι στα τέλη Δεκεμβρίου του 1944 δέχτηκαν μια ισχυρότατη επίθεση από τις γερμανικές δυνάμεις στις Αρδένες με αποτέλεσμα να είναι προ των πυλών μια δεύτερη Δουγκέρκη. Αλλά κι αυτή τη φορά τα κάστανα από τη φωτιά κλήθηκε να τα βγάλει ο Σοβιετικός στρατός.

Στις 6/1/1945 ο Ουίν. Τσώρτσιλ στέλνει ένα αγωνιώδες μήνυμα προς τον Στάλιν εκλιπαρώντας, ουσιαστικά, για βοήθεια δεδομένου ότι η κατάσταση των δυτικών δυνάμεων ήταν κάτι περισσότερο από τραγική ύστερα από τη γερμανική αντεπίθεση στις Αρδένες. «Εις την Δύσιν- γράφει ο Τσώρτσιλ- διεξάγονται πολύ σκληραί μάχαι και εις κάθε στιγμήν είναι δυνατόν να απαιτηθούν μεγάλαι αποφάσεις. Γνωρίζετε και από την προσωπικήν σας πείρα πόσον ανησυχητική είναι η κατάστασις όταν αναγκάζεται κανείς να αμύνεται επί πολύ ευρέως μετώπου ύστερα από προσωρινήν απώλειαν της πρωροβουλίας. Ο στρατηγός Αϊζενχάουερ επιθυμεί πολύ και είναι απαραίτητον να γνωρίζη εις γενικάς γραμμάς τι σκοπεύετε να πράξετε, δεδομένου ότι τούτο θα έχη βεβαίως αντίκτυπον επί όλων των ιδικών του και των ιδικών μας σπουδαιοτάτων αποφάσεων... Θα Σας είμαι υπόχρεος αν με πληροφορήσετε κατά πόσον ημπορούμε να υπολογίζωμεν επί μεγάλης ρωσικής επιθέσεως εις το μέτωπον του Βίσλα ή εις κάθε άλλον τόπον κατά τη διάρκειαν του Ιανουαρίου ή εις κάθε άλλην στιγμήν που Σεις θα δεχθήτε ενδεχομένως να ανακοινώσετε... Το ζήτημα τούτο το θεωρώ κατεπείγον».
Ο Στάλιν θα μπορούσε να απαντήσει στον Τσώρτσιλ με τέτοιο τρόπο που να τον παραπέμπει στην αδιάφορη- έως και υπονομευτική για την ΕΣΣΔ- στάση που κράτησε η Δύση όταν τα γερμανικά στρατεύματα πολιορκούσαν το Στάλιγκραντ. Όμως ένα σοσιαλιστικό κράτος δεν θα μπορούσε να ζυγίσει τις τύχες τις ανθρωπότητας με τον τρόπο που τις ζύγιζαν οι ιμπεριαλιστές. Γι' αυτό στις 7/1/1945 ο Σοβιετικός ηγέτης απαντώντας στο αγωνιώδες μήνυμα του βρετανού πρωθυπουργού έγραφε μεταξύ άλλων. «...Ετοιμαζόμεθα δι' επίθεσιν, αλλά ο καιρός τώρα δεν ευνοεί την επθεσίν μας. Εν τούτοις το Επιτελείον της Ανωτάτης Διοικήσεως, υπολογίζον την θέσιν των συμμάχων μας, απεφάσισε να τελειώση με σύντονον ρυθμόν τας προετοιμασίας και αδιαφορούν δια τον καιρόν, θα αρχίση ευρείας κλίμακος επιθετικάς επιχειρήσεις εναντίον των γερμανών εις όλον το κεντρικόν μέτωπον, το βραδύτερον εντός του δευτέρου δεκαπενθημέρου του Ιανουαρίου. Να μην αμφιβάλλετε ότι θα πράξωμεν παν το δυνατόν, δια να συνδράμωμεν τα ένδοξα συμμαχικά μας στρατεύματα»[7].
Έτσι στις 12/1/1945 τα σοβιετικά στρατεύματα εξαπέλυσαν μια επίθεση τεραστίας εκτάσεως που διέλυσε τη ναζιστική στρατιωτική μηχανή και κατέληξε στη μεγάλη αντιφαστική νίκη των λαών της 9ης Μαΐου του ίδιου έτους. Ήταν τόσο μεγάλη αυτή η στρατιωτική ενέργεια του κόκκινου στρατού που στην κυριολεξία άφησε ολόκληρο τον κόσμο άναυδο. «Η μεγάλη ρωσική επίθεση- έγραφε για παράδειγμα η βρετανική εφημερίδα The Manchester Guardian- που άρχισε στις 12/1 μετέβαλε πλέον την όψη του πολέμου... Η ίδια η εξέλιξη των μαχών αφήνει άναυδο τον καθένα... Είναι ίσως η πιο μεγάλη επίδειξη στρατιωτικής δύναμης που έχει δει ποτέ ο κόσμος... Τύπος και στρατιωτικοί αρμόδιοι συμφωνούν ότι εκεί κρίνεται τώρα η τύχη του πολέμου, ότι πρόκειται για την τελική δοκιμασία». Αλλά και το γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων υποχρεωνόταν να αναγνωρίσει ότι «ποτέ δεν έγινε στην πολεμική ιστορία μια τέτοια επίθεση»[8].
Η σοβιετική επίθεση δεν θορύβησε μόνο τους γερμανούς, που έβλεπαν τον ανατολικό τους μέτωπο να λυγίζει μπρος στην ορμή του κόκκινου στρατού, αλλά και τους αγλοαμερικάνους οι οποίοι υπολογίζοντας το μακροπρόθεσμο ταξικό τους συμφέρον δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος να λήξει με κορυφαία των νικητών- και προπαντός ισχυρή- την ΕΣΣΔ. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει άλλωστε πως η γενικότερη τακτική της Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών, σ' όλη τη διάρκεια του πολέμου, ήταν, αν όχι η συντριβή, τουλάχιστον η πλήρης εξασθένιση του σοβιετικού κράτους το οποίο και άφησαν αβοήθητο σ' όλες τις κορυφαίες στιγμές των πολεμικών του αναμετρήσεων με τους Ναζί.
Από τα μέσα του 1944 ακόμη, όταν άρχισε να γέρνει η πλάστιγγα σε βάρος των δυνάμεων του άξονα και μια σειρά χώρες απελευθερώνονταν, οι αγγλοαμερικανοί δεν δίστασαν να έρθουν ανοικτές συμφωνίες με τους χιτλερικούς έχοντας ως κύριο σκοπό τους να εμποδίσουν την προέλαση των σοβιετικών στρατευμάτων προς τη δύση. Έτσι για παράδειγμα η Αγγλία συμφώνησε με τη Γερμανία να μην ενοχλήσει τα στρατεύματα της τελευταίας κατά την αποχώρηση τους από την Ελλάδα ούτως ώστε ο κόκκινος στρατός στην προέλασή του  να έχει να αντιμετωπίσει πολύ ισχυρή αντίσταση[9].
Η γραμμή αυτή, των συμφωνιών με τη Γερμανία, συνεχίστηκε με μεγαλύτερη ένταση και στην τελευταία φάση του πολέμου στην Ευρώπη, από τη στιγμή δηλαδή που ξεκίνησε η μεγάλη σοβιετική επίθεση ως την οριστική συνθηκολόγηση των ναζιστών. Έτσι για παράδειγμα στις αρχές Μάρτη του 1945 ξεκίνησαν στην Ελβετία διαπραγματεύσεις μεταξύ του απεσταλμένου της Γερμανίας στρατηγού Βόλφ και εκπρόσωπων των ΗΠΑ και της Βρετανίας που αποσκοπούσαν στο να διευκολυνθεί η προέλαση των αγγλοαμερικανικών δυνάμεων προς ανατολάς με την μεταφορά των γερμανικών δυνάμεων για ενίσχυση του μετώπου με τον κόκκινο  στρατό. Οι διαπραγματεύσεις-  στις οποίες οι αγλλοαμερικάνοι δεν δέχτηκαν να συμμετέχουν σοβιετικοί- κράτησαν δύο εβδομάδες και απ' ότι φαίνεται, όπως έδειξαν και τα γεγονότα στη συνέχεια, κατέληξαν σε αποτέλεσμα. Μάλιστα ο Στάλιν, σε μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ με ημερομηνία 3/4/1945, είναι απόλυτα σαφής και κατηγορηματικός: «οι διαπραγματεύσεις- γράφει στον αμερικανό πρόεδρο- διεξήχθησαν και ετερματίσθησαν δια συμφωνίας με τους  Γερμανούς, συμφώνως προς την οποίαν ο γερμανός διοικητής εις το δυτικόν μέτωπον στρατάρχης Κέσσελριγκ εδέχθη να ανοίξη το μέτωπον και να αφήση να διέλθουν προς ανατολάς τα αγγλο- αμερικανικά στρατεύματα και οι αγγλο- αμερικανοί υποσχέθηκαν αντ' αυτού να ελαφρύνουν δια τους Γερμανούς τους όρους της ανακωχής»[10].
Η πραγματικότητα στο πεδίο των μαχών ήταν αυτή που περιγράφει ο Στάλιν στο μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ. Από τα τέλη Μάρτη του  '45 τα γερμανικά στρατεύματα στο δυτικό μέτωπο πέρασαν ουσιαστικά στο «συμβολικό» πόλεμο. Οι λίγες δυνάμεις που έμειναν εκεί παραδίδονταν χωρίς σοβαρή αντίσταση ενώ ο κύριος στρατιωτικός όγκος μεταφέρθηκε στο ανατολικό μέτωπο όπου ως το τέλος έδωσε λυσσασμένες μάχες με τον σοβιετικό στρατό[11].
Υπάρχει πλήθος στοιχείων που φανερώνει το ρόλο που έπαιξαν σε βάρος της Σοβιετικής Ενωσης- και σ' αυτή την τελική φάση του πολέμου- η Βρετανία και οι ΗΠΑ. Αρκεί, όμως, η παράθεση ενός και μόνο μηνύματος που ο Τσώρτσιλ έστειλε στο Ρούσβελτ την 1η Απριλίου 1945 για να κατανοηθεί πλήρως η ταξική στρατηγική στόχευση των δύο αυτών χωρών. «Τα ρωσικά στρατεύματα- έγραφε ο Τσώρτσιλ στον αμερικανό πρόεδρο- αναμφίβολα θα καταλάβουν όλη την Αυστρία και θα μπουν στη Βιέννη. Εάν καταλάβουν και το Βερολίνο τότε δεν θα δημιουργούσαν την ισχυρή εντύπωση ότι αυτά πρόσφεραν τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην κοινή νίκη, και αυτό δεν θα δημιουργήσει το κλίμα που θα προκαλεί σοβαρές και εξαιρετικά σημαντικές δυσκολίες στο μέλλον; Γι' αυτό κι εγώ νομίζω ότι από πολιτική άποψη, εμείς πρέπει να προελάσουμε όσο μπορούμε πιο βαθιά ανατολικά της Γερμανίας και στην περίπτωση που το Βερολίνο θα είναι μέσα στα όρια της προέλασή μας, αναμφίβολα πρέπει να το καταλάβουμε»[12].

Αντί επιλόγου

Η αντιφασιστική νίκη ήταν η νίκη των λαών με ηγέτη την ΕΣΣΔ και τα εργατικά- επαναστατικά κινήματα, σε κάθε χώρα ξεχωριστά, ενάντια στον φασισμό. Όμως τι ήταν ο Φασισμός; «Ο φασισμός- σύμφωνα με τον ορισμό της Κομμουνιστικής Διεθνούς- είναι η ανοικτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, σοβινιστικών και ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου»[13]. Συνεπώς, η αντιφασιστική νίκη ήταν η νίκη των λαών με ηγέτη την ΕΣΣΔ και τα εργατικά- επαναστατικά κόμματα και κινήματα σε κάθε χώρα ξεχωριστά ενάντια στον φασισμό ενάντια στην ανοικτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, σοβινιστικών και ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου σε παγκόσμια κλίμακα. Στην πάλη κατά του φασισμού υποχρεώθηκαν να στρατευτούν κυρίως το αγγλικό και το αμερικανικό χρηματιστικό κεφάλαιο, μόνο και μόνο επειδή η πολεμική δράση του γερμανικού χρηματιστικού κεφαλαίου απειλούσε τα δικά τους συμφέροντα και τη δική τους θέση στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Με την αντιφασιστική νίκη η ΕΣΣΔ, τα εργατικά- επαναστατικά κινήματα ανά τον κόσμο, τα Κομμουνιστικά Κόμματα ως ηγέτες αυτών των κινημάτων, είχαν προκαλέσει ένα ισχυρότατο χτύπημα, μια μεγάλη ήττα στο παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο, γεγονός που φαίνεται στις μεγάλες μεταπολεμικές αλλαγές στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, με την συγκρότηση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, την κατάρρευση της αποικιοκρατίας, την κατακόρυφη δράση της αυτοτελούς επαναστατικής δράσης των μαζών.  Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο- γιατί ήταν τέτοια που αναφέραμε η σημασία της αντιφασιστικής νίκης- δεν πρόλαβε να τελειώσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος κι άρχισε ο λεγόμενος ψυχρός πόλεμος, το κυνήγι των εξοπλισμών με πρώτη και κορυφαία την εκδήλωση της πυρηνικής απειλής από μέρους των ΗΠΑ στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι.
Η αντιφασιστική νίκη, όταν τη γνωρίζουμε στις πραγματικές της διαστάσεις έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο ως ιστορία αλλά και ως ζώσα πραγματικότητα, ως πηγή φρονηματισμού και διαμόρφωσης σύγχρονων συνειδήσεων. Δείχνει τι ήταν αυτό που απείλησε τότε την ανθρωπότητα, ποια είναι τα χαρακτηριστικά του και πως μπορούμε να το αναγνωρίσουμε σήμερα. Δείχνει ευθέως στην καρδία του καπιταλιστικού συστήματος, δείχνει τον ιμπεριαλισμό. Δείχνει όμως και κάτι άλλο. Δείχνει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί σήμερα να αντιμετωπιστεί αυτός ο κίνδυνος. Κι ο τρόπος αυτός δεν είναι άλλος από την ενίσχυση του εργατικού κινήματος, από την ανάγκη ύπαρξης κομμουνιστικών κομμάτων που θα βρίσκονται μέσα και δίπλα στο λαό, που δεν θα διαχωρίζονται απ’ αυτόν, που θα συγχωνεύονται μαζί τους και θα αποκτούν την εμπιστοσύνη του, που θα προπορεύονται ως αναγνωρισμένοι καθοδηγητές του. Ταυτόχρονα με την αναγκαιότητα τέτοιων κομμουνιστικών κομμάτων, και σε διαλεκτική ενότητα μ’ αυτό, αναδεικνύεται και η ανάγκη διαμόρφωσης πλατιών αντιιμπεριαλιστικών- αντιμονοπωλιακών- δημοκρατικών μετώπων που θα ξεκινούν από το σήμερα και θα προετοιμάζουν το πέρασμα σε μια καλύτερη κοινωνική κατάσταση, με την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνικής πραγματικότητας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκεί που είχαμε πραγματική, ισχυρή αντίσταση κατά του φασισμού είχαμε κινήματα στα οποία ηγούνταν κομμουνιστές. Κι αυτά τα κινήματα δίπλα στην αντιφασιστική πάλη, μαζί με την αντιφασιστική πάλη εφάρμοζαν και νέους θεσμούς οργάνωσης της κοινωνικής ζωής στο πλαίσιο μιας νέας λαϊκής εξουσίας.

---

[1] Στρατάρχης Γ. Κ. Ζούκωφ: «Αναμνήσεις και Στοχασμοί», εκδόσεις Σύγχρονη  Εποχή, τόμος 2ος, σελ. 423- 425
[2] Ι. Β. Στάλιν: «Ο Μεγάλος Πόλεμος για την Πατρίδα», εκδόσεις «ΤΑ ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ», Αθήνα 1946, σελ. 136- 137
[3] «Η αλληλογραφία Στάλιν, Τσώρτσιλ, Ατλη, Ρούσβελτ, Τρούμαν», Εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Α', σελ. 420
[4] «Η αλληλογραφία Στάλιν, Τσώρτσιλ, Ατλη, Ρούσβελτ, Τρούμαν», Εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Β', σελ. 216
[5] Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια Ιστορία», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Ι1- Ι2, σελ. 852, Λ. Γιερεμέγιεφ: «Η Σοβιετική Ένωση στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο», εκδόσεις Ζαχαρόπουλος, σελ. 124 κ.ε. και αλλού
[6] Λ. Γιερεμέγιεφ: «Η Σοβιετική Ένωση στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο» εκδόσεις Ζαχαρόπουλος, σελ. 110 και «Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος 1939- 1945», εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, τόμος 2ος, σελ. 310- 311
[7] «Αλληλογραφία Στάλιν- Τσώρτσιλ- Ατλη- Ρούσβελτ- Τρούμαν», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Α' σελ. 393- 394
[8] Λ. Γιερεμέγιεφ, στο ίδιο, σελ.. 115- 116
[9] Β. Μαθιόπουλου: «Η Ελληνική Αντίσταση 1941- 1944 και οι Σύμμαχοι», εκδόσεις Παπαζήση, σελ. 51- 52
[10] «Αλληλογραφία Στάλιν- Τσώρτσιλ- Ατλη- Ρούσβελτ- Τρούμαν», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος β', σελ. 200
[11] Υπουργείον Αμύνης ΕΣΣΔ: «Β' Παγκόσμιος Πόλεμος», εκδόσεις 2ος Αιώνας, σελ. 406
[12] στο ίδιο, σελ. 413
[13] «Ο Φασισμός, ο κίνδυνος του πολέμου και τα καθήκοντα των Κομμουνιστικών Κομμάτων- Θέσεις που ψηφίστηκαν από την 13^η Ολομέλεια της Εκτελεστικής Επιτροπής την Κομμουνιστικής Διεθνούς πάνω στην Εισήγηση του σ. Κούσινεν- Δεκέμβρης 1933», Παράρτημα Κομμουνιστικής Επιθεώρησης, Αθήνα, Γενάρης 1934, σελ. 3