Ουκρανία: 31 χρόνια εξαπάτησης και χειραγωγήσεων.

(Μετάφραση google από το αγγλικό κείμενο)

1) Στις 17 Μαρτίου 1991 έγινε δημοψήφισμα στην Ουκρανία για τη διατήρηση της Σοβιετικής Ένωσης. Περίπου το 78% των Ουκρανών ψήφισαν συνολικά υπέρ της ΕΣΣΔ.
«Όχι» ψήφισε μόνο η πλειοψηφία σε τρεις περιφέρειες της Δυτικής Ουκρανίας (Galychyna). 

Η εικόνα είναι των αποτελεσμάτων:

Έτσι, αργότερα εκείνο το έτος, ο πρώην επικεφαλής του εκφυλισμένου κομμουνιστικού κόμματος της Ουκρανίας Λεονίντ Κράβτσουκ υπέγραψε πρώτα μια συμφωνία για τη διάλυση της ΕΣΣΔ και στη συνέχεια οργάνωσε το επόμενο δημοψήφισμα "για την κυριαρχία". 

Οι ερωτήσεις άλλαξαν. Αυτή τη φορά ήταν θέμα κυριαρχίας. Στους Ουκρανούς είπαν ότι τίποτα δεν θα άλλαζε: η Σοβιετική Ουκρανική Δημοκρατία ούτως ή άλλως θεωρούνταν ανεξάρτητη και είχε ξεχωριστή έδρα στον ΟΗΕ από την ίδρυσή της. Η Σοβιετική Ένωση ειπώθηκε πως θα μετατραπεί σε Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών (CIS). Και η πλειοψηφία ψήφισε επίσης «ναι». Αλλά εξαπατήθηκαν.

2) Ο πρώην κομμουνιστής ηγέτης L.Kravchuk εξελέγη ως ο πρώτος πρόεδρος σαν να μην άλλαξε τίποτα το 1991. Αμέσως όμως άρχισε να προωθεί τον ουκρανικό εθνικισμό και τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, ιδιωτικοποιώντας τα δημόσια περιουσιακά στοιχεία. Μέχρι το 1994 έχασε εντελώς τη δημοτικότητά του.

3) Στις επόμενες εκλογές του 1994 οι Ουκρανοί ψήφισαν εναντίον του, αλλά για έναν άλλο υποψήφιο της Ανατολικής Ουκρανίας – τον Λεονίντ Κούτσμα, τον αποκαλούμενο «Κόκκινο σκηνοθέτη», ο οποίος υποσχέθηκε να επανιδρύσει την ΕΣΣΔ και τον μισούσαν οι εθνικιστές. Ερχόμενος στην εξουσία, άρχισε να συνεχίζει την εθνικιστική πολιτική και τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, προδίδοντας τους ψηφοφόρους του.

4) Οι επόμενες εκλογές το 1999 – οι Ουκρανοί μοιράζονταν κυρίως φιλοαριστερές απόψεις. Αλλά οι ψήφοι τους διασκορπίστηκαν μεταξύ αρκετών φιλοκομμουνιστών και σοσιαλιστών υποψηφίων. Ο L.Kuchma επανεξελέγη με μια ελαφρά νίκη επί του αρχηγού του κομμουνιστικού κόμματος που δεν μπήκε στον κόπο να οργανώσει μια προεκλογική εκστρατεία (δεν έκανε τίποτα).

5) Το 2004 οι Ουκρανοί ψήφισαν τον λεγόμενο φιλορώσο υποψήφιο V.Yanukovich. Αυτό προκάλεσε την «Πορτοκαλί επανάσταση» και τα αποτελέσματα των εκλογών ακυρώθηκαν. Τα εθνικιστικά μέσα ενημέρωσης και ο δυτικός Τύπος κυκλοφόρησαν ένα ψεύτικο για υποτιθέμενη «δηλητηρίαση» του υποψηφίου τους V. Yuschenko από φιλορώσους (είναι ακόμα ζωντανός). Ο V.Yuschenko εξελέγη μετά την τρίτη ψηφοφορία για τις εκλογές (η τρίτη περιοδεία ήταν παραβίαση του συντάγματος). Σε 3 χρόνια έχασε εντελώς τη δημοτικότητά του λόγω της προώθησης του εθνικισμού και των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων.

6) Επόμενες εκλογές το 2009 – Ο Β. Γιανούκοβιτς, ο ίδιος «φιλορώσος υποψήφιος» κερδίζει ξανά και γίνεται πρόεδρος. Ωστόσο, προσλαμβάνει μερικούς εκπαιδευτές της Δύσης. Τον συμβούλεψαν να αγνοήσει την ανάπτυξη ριζοσπαστικών εθνικιστικών ομάδων και αγωνιστών, λέγοντας ότι δεν μπορούσαν να τον ανταγωνιστούν επειδή ο εθνικισμός υποστηρίχθηκε από μια περιθωριακή μειοψηφία.
Τον συμβούλεψαν μάλιστα να τους στηρίξει ως βολική αντίπαλη πολιτική δύναμη. Αλλά οι εθνικιστές δεν επρόκειτο να ανταγωνιστούν στις εκλογές. Οργάνωσαν πραξικόπημα το 2014, με την υποστήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ. Το πραξικόπημα προκάλεσε την απόσχιση της Κριμαίας και του Ντονμπάς και τον εμφύλιο πόλεμο.

6). Το καλοκαίρι του 2014 οι Ουκρανοί ψήφισαν τον Π. Ποροσένκο – τον πρώην υπουργό του έκπτωτου Β. Γιανούκοβιτς. Ο Ποροσένκο υποσχέθηκε να τελειώσει τον εμφύλιο πόλεμο σε μόλις 2 εβδομάδες και εγγυήσεις δικαιωμάτων για όλες τις μειονότητες, συμπεριλαμβανομένων των Ρώσων στην Ουκρανία. Ερχόμενος όμως στην εξουσία, διέταξε να συνεχιστεί η επίθεση στο Ντονμπάς και υιοθέτησε ριζοσπαστική εθνικιστική ατζέντα.

7). Οι επόμενες εκλογές το 2019. Νικητής ήταν ο V. Zelensky – ένας ρωσόφωνος ηθοποιός κόμικ, που υποστηρίζεται κυρίως από την ανατολική και νότια Ουκρανία (και μισείται από τους εθνικιστές). Υποσχέθηκε να τελειώσει αμέσως τον πόλεμο στο Ντονμπάς. Ερχόμενος στην εξουσία συνέχισε την πολιτική του εθνικισμού όπως όλοι οι προκάτοχοί του.

Όλοι οι Ουκρανοί ηγέτες και πρόεδροι εκλέχτηκαν από φιλοσοβιετικούς ή φιλορώσους Ουκρανούς. Όλοι στη συνέχεια προωθήθηκαν και τροφοδοτούσαν τον εθνικισμό μόλις πήραν την εξουσία. Και αυτή η πολιτική δίχασε τη χώρα προκαλώντας τον τρέχοντα πόλεμο.
Ολόκληρη η ιστορία της «ανεξάρτητης» Ουκρανίας είναι μια υποδειγματική περίπτωση για το πώς η ψηφοφορία δεν έχει σημασία.

- Ντμίτρι Κοβάλεβιτς

 Μαρία Νεγρεπόντη – Δελιβάνη: «Η Ελλάδα στις συμπληγάδες της νέας διεθνούς οικονομικής τάξης»

22 Μαρτίου 2023  https://www.logistics-management.gr/

Η ομιλία της κ. Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη (πρώην πρύτανης, καθηγήτρια Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και πρόεδρος του Ιδρύματος Δημήτρη και Μαρίας Δελιβάνη) στο 1ο Αναπτυξιακό Συνέδριο Green Transport & Logistics, με τίτλο «Navigating the Future», το οποίο διοργάνωσε στις 17 Φεβρουαρίου 2023 η «Τεχνοεκδοτική / T–Press». 

Η αποπαγκοσμιοποίηση είχε αρχίσει πολύ πριν από τη φετινή συνάντηση στο Davos, από την Αμερική. Ήταν η ίδια η Αμερική, η οποία πριν από περίπου μισό αιώνα προσέφυγε στην παγκοσμιοποίηση, ελπίζοντας ότι θα αποφύγει έτσι την  απειλή Ευρώπης και Ιαπωνίας, για τις οποίες πίστευε ότι θα της αφαιρέσουν την πλανηταρχική της πρωτοκαθεδρία.

Η Αμερική, όπως αποδεικνύεται, δεν μπόρεσε να προβλέψει, ότι η πραγματική απειλή προερχόταν από την Κίνα.

Στα χρόνια του Donald  Trump, και κάτω από το σύνθημα «Πρώτη η Αμερική» επινοήθηκαν διάφορες μεθοδεύσεις περιορισμού των διεθνών συναλλαγών, με αιχμή του δόρατος την προσπάθεια παρεμπόδισης της προόδου της Κίνας στις νέες τεχνολογίες, χωρίς όμως να ανατραπεί, αλλά απλώς να περιοριστεί η παγκοσμιοποίηση. Οι ενέργειες  όμως αυτές δεν απέδωσαν τα επιθυμητά αποτελέσματα, και ήδη επιστρατεύεται, όπως όλα δείχνουν,  ένα άγριο σχήμα, στραγγαλισμού της παγκοσμιοποίησης. 

Ο Biden αποδεικνύεται δριμύτερος του Trump, στο πεδίο αυτό. Η κατευθυντήρια γραμμή του νέου σχήματος είναι η κατάργηση κάθε ίχνους ανοχής, στην πρόοδο της Κίνας. Πρόκειται για μη κηρυγμένο, προς το παρόν, πόλεμο που ελπίζεται να αποσοβήσει τον πραγματικό.

Σε αυτή τη διαμάχη, θα έλεγα με γυμνά μαχαίρια, έχουν καταργηθεί τα  προσχήματα και έχουν πέσει οι μάσκες.  Και τούτο διότι η Δύση,  αισθάνεται ότι απειλείται η πρωτοκαθεδρία της, καθώς  η αποτυχία της παγκοσμιοποίησης βάθυνε την παρακμή στην οποία έχει δυστυχώς περιέλθει, και της οποίας τα συμπτώματα είναι ολοένα και πιο εμφανή. Γι αυτό και δεν είναι πια σε θέση να  αποκρύπτει την επιθυμία της εξαφάνισης  των αντιπάλων της.

Ως κυρία αντίπαλος της Δύσης  εμφανίζεται  επισήμως η Ρωσία, με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ωστόσο, η Ρωσία αποτελεί τον αχυράνθρωπο, στην προετοιμασία του Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου, μεταξύ των δύο γιγάντων, της Αμερικής και της Κίνας, ώστε  η Ρωσία έχει αποκλειστεί από το πλευρό της Κίνας.

Το τοπίο που τώρα βιώνουμε παραπέμπει στη σύγκρουση των πολιτισμών, όπως την ανέλυσε  ο  Samuel Huntington το 1997, και χωρίζει τον κόσμο σε δύο: στη Δύση και σε ότι δεν είναι Δύση.

Ο περιορισμός ή και το τέλος  της παγκοσμιοποίησης προετοιμάστηκαν σε  αρκετές  οικονομίες  της Δύσης,  από τα νέα πολιτικά κόμματα ή σχηματισμούς, που η Δύση συλλήβδην αποκαλεί λαϊκίστικα, για να τα υποβαθμίσει.

Οι εξελίξεις  δείχνουν ότι οι ΗΠΑ έχουν επιλέξει έναν ακραίας μορφής  προστατευτισμό, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων :

* πιέσεις προς τις αμερικανικές επιχειρήσεις που έχουν μετεγκατασταθεί εκτός και κυρίως στην Κίνα να επανακάμψουν,

*επαναφορά στο προσκήνιο των εδώ και δεκαετίες  ξεχασμένων προγραμμάτων εκβιομηχάνισης,

*επιβολή  σκληρών περιορισμών σε  εισαγωγές  και εξαγωγές, γενικώς, αλλά πρωταρχικά από και προς την Κίνα,

*καχυποψία απέναντι στις  ΑΞΕ, και υποβολή τους  σε εξαντλητικούς ελέγχους, κ.ά.

Συνοπτικά έχει επικρατήσει η πεποίθηση ότι οι νέες συνθήκες  απαιτούν αντιμετώπιση, που δεν εξασφαλίζεται πια από την  απελευθέρωση των συναλλαγών. Και γι’ αυτό  πρέπει να στραφούμε προς ανατροπές, στην προσπάθεια αποφυγής μιας καταστρεπτικής ύφεσης.

Το επίκεντρο αυτών των ανατροπών απηχεί  τον πανικό στέρησης βασικών αγαθών, ακόμη και ειδών διατροφής. Και ο φόβος αυτός οδηγεί στην αναζήτηση όσο γίνεται μεγαλύτερου βαθμού αυτάρκειας, που  επεκτείνεται στο σύνολο της παραγωγικής διαδικασίας, συμπεριλαμβανομένης και της ενέργειας. Τα εθνικά σύνορα αποκτούν ξανά τη σημασία που στερήθηκαν, επί παγκοσμιοποίησης. Ορθώνονται τείχη στη διακίνηση των νέων τεχνολογιών και της γνώσης γενικά.  

Εγκαθίσταται ένα κλίμα αδιαφορίας  για το γείτονα, έλλειψη αλληλεγγύης, αλλά  και μίσους, επειδή είναι διαφορετικός από τη Δύση.

Εξάλλου, η νέα διεθνής οικονομική τάξη φαίνεται να απομακρύνεται από τις απαιτήσεις της φιλελεύθερης δημοκρατίας, που αποτέλεσε τη σημαία της Δύσης μετά τον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ και η κλιματική αλλαγή  υποβαθμίζεται επ’ αόριστον.

Κύμα ανατροπών

Η σπουδαιότερη ανατροπή, επειδή προσδιορίζει και πλήθος άλλων, είναι η επάνοδος, στο προσκήνιο, της οικονομικής ανάπτυξης και του προγραμματισμού.  Πρακτικές, με  βάση τις οποίες αναπτύχθηκαν με ταχύτατους ρυθμούς οι μεταπολεμικές δυτικές οικονομίες, ως το 2000, που ατόνησαν  επί παγκοσμιοποίησης.

Και τούτο κυρίως επειδή τα επί  μέρους στάδια της παραγωγικής διαδικασίας ήταν διεσπαρμένα στις 5 ηπείρους, επιδιώκοντας την εξασφάλιση φθηνών εργατικών χεριών και επίτευξης μέγιστου δυνατού κέρδους,

Ήδη, όμως, η επιδίωξη αυτάρκειας επιβάλλει την ανάγκη επαναφοράς εθνικής όπως και περιφερειακής ανάπτυξης, σε συνδυασμό με  προγραμματισμό. Πολιτικές, δηλαδή, που επί παγκοσμιοποίησης, όχι μόνο είχαν αχρηστευθεί, αλλά και κατηγορηθεί ότι δήθεν από ηχούσαν σοσιαλιστικές επιλογές.

Η δεύτερη πολύ σημαντική ανατροπή είναι η επάνοδος του παρεμβατισμού και η απόδοση σημασίας στο δημόσιο τομέα, όπως τον  επέβαλαν οι απαιτήσεις της πανδημίας, προκειμένου να αποφευχθεί η κατάρρευση των οικονομιών.

Το σύνθημα για την εγκατάλειψη του ακραίου φιλελευθερισμού, παρότι δόθηκε από την Αμερική,   υιοθετείται φυσικά από ολόκληρη τη Δύση και όχι μόνο. Στα πλαίσια αυτά ο Biden ανήγγειλε ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων αξίας  2 περίπου τρισεκατομμυρίων $, που αποβλέπει στον περιορισμό της  εξάρτησης από την Κίνα,  και « στο κτίσιμο έτσι της καλύτερης οικονομίας του κόσμου».

Η μεγάλη, βέβαια, αγωνία   της Αμερικής είναι μη τυχόν η Κίνα αποκτήσει υπεροχή στην ανάπτυξη της τεχνητής  νοημοσύνης, δεδομένου ότι οι μελλοντικοί πόλεμοι προβλέπεται ότι θα διεξάγονται μέσω αυτής. 

Όμως, με βάση πολυάριθμες ενδείξεις, η υπεροχή αυτή της Κίνας έχει ήδη συντελεστεί.

Οι έντονες αντιδράσεις των φιλελευθέρων, στο διάστημα της παγκοσμιοποίησης,  εναντίον του παρεμβατισμού, έχουν κοπάσει και έχουν ήδη αντικατασταθεί στην Αμερική, από ανησυχίες για το πως ο κρατικός τομέας θα είναι όσο γίνεται πιο αποτελεσματικός.

Στη νέα αυτή κατάσταση πραγμάτων επιβάλλεται να διερευνηθεί και το  πώς θα εξελιχθεί η κατανομή του ΑΕΠ ανάμεσα σε μισθούς και κέρδη. Θα είναι δικαιότερη από όσο επί παγκοσμιοποίησης;

Υπέρ της αύξησης των μισθών είναι η, σε αρκετές περιπτώσεις, ανεπάρκεια εργατικών χεριών, η μεταβολή στις προτιμήσεις των εργαζομένων, που οφείλεται στην  πανδημία, οι αυξημένες  απαιτήσεις τους, που κατέληξαν όπως φαίνεται στην αναζήτηση καλύτερων συνθηκών εργασίας, αλλά και οι επιδοτήσεις, οι οποίες  εξασφαλίζουν δυνατότητα κατανάλωσης χωρίς εργασία για κάποιο διάστημα.

Εναντίον της αύξησης των πραγματικών μισθών είναι  ο πληθωρισμός, με το γνωστό φαύλο κύκλο τιμών και μισθών, η άνοδος των επιτοκίων,  καθώς και η επιλογή  διατήρησης σχετικά υψηλής ανεργίας, ώστε να αποθαρρύνονται οι απαιτήσεις των μισθωτών. 

Εμφανής είναι και η κατεύθυνση του ΔΝΤ για σφικτή νομισματική και δημοσιονομική πολιτική.

Ένα πρόσθετο ερώτημα θέτει και  η μορφή του καπιταλισμού στη νέα διεθνή τάξη. Η συνέχισή του φαίνεται σίγουρη,  αλλά ταυτόχρονα δείχνει πιθανή και η μεταβολή της μορφής του, από καπιταλισμό φιλελεύθερο (αμερικανικό), σε   καπιταλισμό πολιτικό (της Κίνας)
Η πρώτη μορφή του ευνοεί την πλουτοκρατία, ενώ η δεύτερη  τη διαφθορά. Προς το παρόν δεν μπορεί να υποστηριχθεί τυχόν  ομοιότητα  του δυτικού καπιταλισμού με την κινέζικη μορφή του. Ωστόσο, πρέπει και εδώ να ληφθεί υπόψη το γεγονός της ανερχόμενης διαφθοράς στη Δύση, η χαμένη αίγλη της φιλελεύθερης δημοκρατίας, η οποία σε πολλές χώρες υιοθετεί στοιχεία ανελεύθερης δημοκρατίας καθώς  και η επέκταση της διάδοσης ψευδών ειδήσεων. Σε πρόσφατη έρευνα στην Αμερική τα  2/3 των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι αδυνάτισε η δημοκρατία και ακόμη ότι η Αμερική κινδυνεύει  να εξελιχθεί σε   αυταρχικό κράτος.

Η δημοκρατία απειλείται γενικότερα, στη Δύση, και από  το συνεχώς ανερχόμενο δημόσιο χρέος, το οποίο  περνά σε ολοένα μεγαλύτερο ποσοστό σε χέρια ιδιωτών, οι οποίοι όπως είναι αναμενόμενο στρέφονται υπέρ της αυστηρής νομισματικής πολιτικής, για να μη κινδυνεύει το κεφάλαιό τους .

Τα πολλαπλά αδιέξοδα, που ήδη εμφανίζονται στον ορίζοντα, δίνουν μικρό ποσοστό επιτυχίας στην προσπάθεια αυτή της Δύσης, εγκατάλειψης της παγκοσμιοποίησης και εφαρμογής του προστατευτισμού. 

Θα  αναφερθώ σε μερικές μόνο  δυσκολίες και με τηλεγραφικό τρόπο.

Η σύγκριση ανάμεσα στη Δύση και στους αντιπάλους της, προβάλλει την εικόνα προχωρημένης παρακμής από πολλές απόψεις, αρχίζοντας από την κάθετη μείωση του πληθυσμού της, ως ποσοστό στον  παγκόσμιο και συμπληρώνοντας με την ταχύρρυθμη  γηρανση του. Οι δυνατότητες, εξάλλου, της Δύσης για ανάπτυξη, σε σύγκριση με αυτές της Κίνας και πολλών άλλων ταχέως αναπτυσσόμενων οικονομιών της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής αλλά και της Αφρικής, είναι πια εξαιρετικά περιορισμένες. Ο προβλεπόμενος ρυθμός ανάπτυξης κατά κεφαλή για τη Δύση, το 2027, προβλέπεται  1.5% και σε ορισμένες περιπτώσεις μηδενική, σε αντίθεση με τους ταχείς αναπτυξιακούς ρυθμούς των αναδυόμενων οικονομιών.

Ένας σημαντικός λόγος της χαμηλής ανάπτυξης της Δύσης είναι και η προϊούσα αποβιομηχάνισή της, σε συνδυασμό με την χαμηλή παραγωγικότητα των υπηρεσιών, που συμμετέχουν με ολοένα υψηλότερο ποσοστό στο   ΑΕΠ των επί μέρους οικονομιών της. Θα πρέπει, επίσης, να υπογραμμιστεί η μακρόχρονη αδιαφορία της  Δύσης για ανάπτυξη,  το υψηλό κόστος διαβίωσης που κινδυνεύει να μην είναι παροδικό, το συντριπτικά υψηλό  ποσοστό του ΑΕΠ που διατίθεται στην υγεία, η αναποφάσιστη πολιτική απέναντι στη μετανάστευση, το οξύτατο πρόβλημα της ενέργειας, τα δυσεπίλυτα προβλήματα επάρκειας κατάλληλων, κατά περίπτωση, εργατικών χεριών,  η κρατική αδιαφορία για τη βελτίωση των υποδομών, η επάνοδος σημαντικών επενδύσεων στην άμυνα, η κλιματική επιδείνωση κ.ά. Όλα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ανάπτυξη στη Δύση άγγιξε τα όριά της, ενώ αντιθέτως οι αντίπαλες δυνάμεις της, είναι στην αρχή της  αναπτυξιακής  τους διαδικασίας.

Η χώρα χρειάζεται εγκάρσιες τομές

Και έρχομαι ήδη σε αυτό που κυρίως ενδιαφέρει όλους εμάς, δηλαδή  το κατά πόσον οι παγκόσμιες αυτές ανατροπές θα μπορούσαν να  έχουν κάποιες θετικές συνέπειες στο δικό μας γκρίζο ορίζοντα.

Θεωρητικά, κάθε μεταβολή περιέχει ελπίδα. Και η δημιουργία ενός προστατευτικού περιβάλλοντος, έμπνευσης του Frans List, θα ήταν κάτω από προϋποθέσεις, για την Ελλάδα, ότι καλύτερο θα μπορούσε να της συμβεί. Καθώς, μέσα σε αυτό η χώρα μας θα μπορούσε να επανασυνδεθεί με τη χαμένη αναπτυξιακή της πορεία και με την αναπτυσσόμενη, πριν από τα μνημόνια, εκβιομηχάνισή της. Και θα μπορούσε, να τα υλοποιήσει όλα αυτά, εξασφαλίζοντας  τα κατάλληλα κίνητρα  στους  επιχειρηματίες της.

Όμως, το σκληρό ερωτηματικό  είναι αν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη, με τις παρούσες μνημονιακές συνθήκες  στην Ελλάδα.

Δυστυχώς, πρέπει να υπενθυμίσω την παγιωμένη ελληνική πραγματικότητα. Το κατά κεφαλής εισόδημα της  Ελλάδας το 2009   αντιπροσώπευε το 95.3% του αντίστοιχου μέσου ευρωπαϊκού, και κατείχε την 14η θέση μεταξύ των χωρών της ΕΕ. Είμασταν τότε επικεφαλής των Τσεχία, Σλοβενία, Μάλτα, Πορτογαλία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Κροατία, Πολωνία Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία, Ρουμανία, Βουλγαρία.

12 χρόνια αργότερα, το 2021 η Ελλάδα είναι η πτωχότερη οικονομία της Ευρώπης, με μοναδική εξαίρεση τη Βουλγαρία, ενώ το ΑΕΠ της κατά κεφαλή έχει κατρακυλήσει στο 64,6% του αντίστοιχου μέσου ευρωπαϊκού. 

Σύμφωνα με προσεγγιστικούς υπολογισμούς η Ελλάδα χρειάζεται δέκα χρόνια, πραγματοποιώντας ετήσιους ρυθμούς μεγέθυνσης που να υπερβαίνουν κατά 2,2 ποσοστιαίες μονάδες τους αντίστοιχους της ΕΕ, για να φτάσει εκεί που περίπου ήταν το 2009: να φθάσει, δηλαδή στο μέσο ευρωπαϊκό. Στους παραπάνω  υπολογισμούς να ληφθεί υπόψη ότι από το 2023 επανέρχεται η υποχρέωση της χώρας μας για πρωτογενή πλεονάσματα, προκειμένου να εξυπηρετείται το χρέος. Οι τόκοι, από το 2024 θα εκπροσωπούν 5-6% του ΑΕΠ και σε αυτούς θα προστίθεται και το  1/20 του χρέους για αποπληρωμή.

Και υπενθυμίζω ότι η αύξηση του εισοδήματος μπορεί να εκληφθεί ως ανάπτυξη, μόνο μετά την κάλυψη της απώλειας του εισοδήματος, που όπως είναι γνωστό  ήταν 25% του ΑΕΠ εξαιτίας  των μνημονίων, και επιπλέον εκτιμάται στο 6% από την πανδημία, δηλαδή 31% είναι η μείωση του μέσου κατά κεφαλήν εισοδήματος  της Ελλάδας.

Ώσπου να καλυφθεί αυτή η άβυσσος, οποιαδήποτε αύξηση του εισοδήματος αποτελεί τμήμα  υποκατάστασης της  ύφεσης, και δεν είναι σωστή η οποιαδήποτε αναφορά σε ανάπτυξη. Σε όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια δεν υπήρξε ανάπτυξη αλλά αποκλειστικά πειθήνια διαχείριση του  χρέους.

Ας δούμε, όμως,  αν υπάρχουν  δυνατότητες τέτοιου ρυθμού υποκατάστασης της ύφεσης,  ώστε να φτάσουμε και να ξεπεράσουμε το κατά κεφαλήν εισόδημα του 2009. Η απάντηση είναι σαφώς αρνητική, διότι η Ελλάδα θα όφειλε  να επιτυγχάνει ετήσια μεγέθυνση πάνω από 10%, για να πληρώνει φόρους και αποπληρωμή του δανείου της, αλλά και να καλύπτει την απόσταση του τρέχοντος κατά κεφαλήν εισοδήματος από το αντίστοιχο του 2009.   

Αν η Ελλάδα, αφού εξυπηρετήσει το χρέος της καταφέρει να έχει σταθερή ετήσια μεγέθυνση  κατά 1%, όπως προβλέπουν οι εκθέσεις του ΔΝΤ για την περίοδο ως το 2060, θα χρειαστεί γύρω στα 25 χρόνια, από σήμερα, για να φτάσει το προ μνημονιακό της επίπεδο.

Υπάρχει, βέβαια, και η λύση της ολισθηρής οδού του συνεχούς νέου δανεισμού μας, για την εξυπηρέτηση του παλαιοτέρου. Η οποία γίνεται ήδη πιο δύσκολη και πιο επικίνδυνη, για την Ελλάδα, εξαιτίας της ανόδου των επιτοκίων και των spreads. Και να προσθέσω ότι  ούτε η  απόκτηση της πολυπόθητης επενδυτικής βαθμίδας μπορεί να αποτελεί λύση στο γόρδιο αυτό δεσμό μας.

Επιπλέον η ελληνική οικονομία στερείται, παντελώς, αναπτυξιακών βάσεων, και θα αναφέρω πολύ συνοπτικά το γιατί:

*Καθώς ο πρωτογενής μας τομέας ρημαχτηκε από την ΚΑΠ και ο δευτερογενής μας από την παγκοσμιοποίηση, η οικονομία μας εξαρτάται σε επικίνδυνο βαθμό από την οιονεί μονοκαλλιέργεια του τουρισμού. Επιπλέον, ο τουρισμός, στην Ελλάδα, που συμμετέχει με  30-40% στο ΑΕΠ, ανήκει σε έναν υπερμεγέθη τριτογενή, ο οποίος κακώς γιγαντώθηκε πριν την ολοκλήρωση του δευτερογενούς.  Γι’αυτό και δεν έχει εκσυγχρονιστεί και γι’αυτό και  δεν υπάρχουν κάθετες και οριζόντιες  διασυνδέσεις ανάμεσα στον τουρισμό  και τους λοιπούς  τομείς και κλάδους της ελληνικής οικονομίας.

Για τους λόγους αυτούς η   Ελλάδα  αδυνατεί  να περιορίσει την εξάρτησή της από πολυάριθμα βασικά προϊόντα, που αναγκάζεται να εισάγει. Η αδυναμία αυτή της ελληνικής οικονομίας αντικατοπτρίζεται και από το γεγονός ότι ενώ αυξάνουν οι εξαγωγές μας, η αύξηση των εισαγωγών είναι μονίμως μεγαλύτερη, ώστε καταλήγει σε γιγαντιαίο εμπορικό έλλειμμα της τάξης του 6.6% στο ΑΕΠ.

Και έρχομαι στο  κεφάλαιο των επενδύσεων, για να υπενθυμίσω, πριν από όλα,  ότι το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί επένδυση. Η Ελλάδα, συνεπεία των, όντως, εγκληματικού περιεχομένου μνημονίων, έχει ξεπουλήσει λιμάνια, αεροδρόμια, συγκοινωνίες, τράπεζες, και ακόμη και το νερό, αδιαφορώντας για το ότι προκειμένου για υπηρεσίες κοινής ωφέλειας απαγορεύεται δια ροπάλου η απώλεια  εθνικής  κυριαρχίας.

Να υπογραμμίσω, ακόμη, ότι η Ελλάδα δεν σώζεται με τη διενέργεια οποιασδήποτε μορφής επενδύσεων. Διότι και οι ΑΞΕ, για την προσέλκυση των οποίων γίνεται αγώνας από την Κυβέρνηση, σπανιότατα αποτελεί λύση, ιδιαίτερα για οικονομίες διαλυμένες όπως η ελληνική. Η ίδια παρατήρηση ισχύει   και για τις επενδύσεις του Ταμείου Ανάκαμψης. Ο τρόπος με τον οποίον οφείλουν να διατεθούν  τα κονδύλια που εξασφαλίζονται για την Ελλάδα, ουδόλως εξυπηρετεί τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Διότι, ωραία ακούγονται τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, οι ανεμογεννήτριες και η ψηφιακή ανάπτυξη, αλλά μόνον αφού η οικονομία  μας θα έχει χτίσει μια σπονδυλική στήλη, που να την στηρίζει στα δικά της πόδια.  Αντιθέτως, η εξαιρετικά βεβαρημένη κατάστασή της απαιτεί πολύ προσεκτικό προγραμματισμό, με ιεράρχηση επενδύσεων, διαχρονική συνέχεια και συνέπεια στην εκτέλεσή του, και στήριξη και προβολή των ιδιαιτέρων πλεονεκτημάτων της.

Μετά από αυτές τις ζοφερές διαπιστώσεις, υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης αυτής της ελληνικής κατάστασης; Δυστυχώς, χωρίς εγκάρσιες και καθαρά ελληνικές ανατροπές, δεν υπάρχει λύση.

Διότι, εκτός από τον πληθωρισμό, τις πανδημίες  και τον πόλεμο στην Ουκρανία, το ανυπέρβλητο εμπόδιο, στην Ελλάδα, είναι τα μνημόνια. Και  η πραγματικότητα, που δεν είναι επαρκώς γνωστή είναι ότι η εποπτεία τους  στην οικονομία μας, δεν πρόκειται να περατωθεί πριν από την αποπληρωμή του χρέους μας κατά το 85% αυτού.

Αν, συνεπώς, θέλουμε να σωθεί η Ελλάδα και οι μετέπειτα από εμάς, γενιές οφείλουμε να επιχειρήσουμε εγκάρσιες τομές. Σε μια υφήλιο, σε μια Δύση, αλλά και σε μια Ευρώπη, που δεν γίνονται πια σεβαστές οι βασικές  αξίες ζωής, που η δημοκρατία έχει σοβαρές διαρροές, που ο εθνικισμός επανέρχεται δριμύς και η αλληλεγγύη είναι δυσδιάκριτη, ακόμη και εντός των ευρωπαϊκών τειχών, η ιδιότητα του «καλύτερου μαθητή», σύμφωνα με παλαιότερο  χαρακτηρισμό του Economist, για τον πρωθυπουργό μας, δεν οδηγεί πουθενά.

Παραμένει ορθάνοιχτο το δικαίωμά μας διαμαρτυρίας, και απαίτησης αναθεώρησης του απάνθρωπου περιεχομένου των μνημονίων, που αποφασίστηκε   από την ΕΕ, για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες. 

Ακόμη, επιβάλλεται, έστω μετά από 82 χρόνια να απεμπολήσουμε τη μεγαλοψυχία μας, που έκανε  δώρο στη Γερμανία  τα ήδη τρισεκατομμύρια που μας οφείλει  από τις αγριότητες της ναζιστικής κατοχής και να τα απαιτήσουμε με νύχια και δόντια.

Είμαστε πάντα και παραμένουμε στη Δύση, που θεμελιώθηκε με τον δικό μας πολιτισμό. Αλλά, ωστόσο, όταν η πλήρης υποτέλεια σε αυτήν κινδυνεύει να μας εξαφανίσει από προσώπου Γης, αναζητούμε και άλλες παράλληλες οδούς, που ενδέχεται να εξυπηρετούν τα εθνικά μας συμφέροντα. Η εξαιρετική γεωγραφική μας θέση, που την προσφέρουμε, γενικώς, χωρίς ανταλλάγματα, θα μπορούσε να βοηθήσει με μια λιγότερο μονομερή εξωτερική πολιτική.

ΠΗΓΕΣ

[1] Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη (2020), Η Δύση είναι ήδη στη φάση της αργόσυρτης παρακμής, Slpress 10.07.

[2] Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη (2018), Το  τέλος της οικονομικής κυριαρχίας της Δύσης και η εισβολή της Ανατολής, Εισαγωγή,  Εκδόσεις Ιδρύματος Δελιβάνη και Ιανός.

[3] Le choc des civilisations, Paris, Odile Jacob, 1997.

[4] Adieu laissez-faire, The Economist, 29.10.2022.

[5] Huw Roberts, John Cowls, Jessica Morley,Mariarosaria Taddeo, Vincent Wang andLuciano Floridi (2020) The Chinese approach to artificial intelligence:an analysis of policy, ethics, and regulation, Springer Link, 17/6.

[6] Branko Milanovic  (Auteur), Le capitalisme sans rival,  Baptiste Mylondo (Traduction) La découverte, Paris, 2020  Format Kindle.

[7] Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, «Fake news» παντού! Τι να πιστέψει κανείς;» 06.10.2022 (https://www.ot.gr/…/fake-news-pantou-ti-na-pistepsei…/ EXPERTS).

[8] Benjamin Lemoine (2022) La democratie disciplinee par la dette, La Decouverte 2022

[9]First-world problems,The Economist,17.12.2022.

[10] Robert Solow,The Solow Productivity Paradox:What Do Computers to Productivity?Jack E. Triplett, Brooking Institute.

[11] Eurostat, Eurobank Research.

[11] Tourism as an alternative engine of economic growth: the case of Greece; a Kaldorian approach (University of York, 1991).

 

Τι έκανε η Κίνα που δεν έκανε η Δύση για την επανεκκίνηση της οικονομίας

SL Press.gr 16/04/2020

• 

  Γράφει η πρώτη Ελληνίδα Πρύτανις ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ-ΔΕΛΙΒΑΝΗ ΜΑΡΙΑ
• 
  
  

Σε περιόδους ύφεσης, ακόμη και οι νεοφιλελεύθεροι καταφεύγουν στις συμβουλές του Κέυνς. Αυτές συνοψίζονται στην ανάγκη αύξησης της ζήτησης στην υφεσιακή οικονομία. Η καταλυτική σημασία της ζήτησης αναλύθηκε από τον Κέυνς πριν από 84 χρόνια, αλλά και σήμερα εξακολουθεί να αναγνωρίζεται ως η μοναδική πολιτική αντιμετώπισης των κρίσεων.

Ο Κέυνς, στην προσπάθειά του να εκλαϊκεύσει αυτή την πολιτική, ώστε να γίνει κατανοητή από τις κυβερνήσεις, γράφει στη “Γενική του Θεωρία”: «Αν δεν είναι δυνατόν κάτι προτιμότερο, η κυβέρνηση να προσλάβει εργάτες, οι οποίοι να σκάψουν λάκκους και να θάψουν βαθιά μέσα χρηματικά ποσά. Και στη συνέχεια, άλλοι εργάτες να ανοίξουν τους λάκκους και τα χρήματα που θα βρεθούν εκεί, να μοιραστούν σε μισθούς».

Από τη μία άκρη της υφηλίου στην άλλη οι ηγέτες των επί μέρους οικονομιών προσπαθούν τώρα να εφαρμόσουν, όσο καλύτερα γίνεται, αυτές τις κεϋνσιανές συνταγές. Οι ΗΠΑ έχουν εγκρίνει και άρχισαν να εφαρμόζουν ένα πρόγραμμα ανάκαμψης της οικονομίας τους, αξίας 3-4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Η Κίνα έθεσε σε εφαρμογή ένα (αρχικό) πακέτο 2 τρισ. με εξειδικευμένες δαπάνες για διάφορες κατηγορίες προβλημάτων και η Ιαπωνία ξεκίνησε με ένα πρόγραμμα διάσωσης 1 τρισ.

Ωστόσο, η ΕΕ για ακόμη μια φορά, αν και φαίνεται ότι προσπάθησε, δεν κατόρθωσε όμως να απαλλαγεί από τις επικίνδυνες ιδεοληψίες της. Έτσι, ο φτωχός ευρωπαϊκός Νότος ουσιαστικά έμεινε χωρίς προστασία από τον κορονοϊό και τις συνέπειές του (και ότι ήθελε προκύψει στη συνέχεια). Θα πρέπει, όμως, να παρατηρηθεί ότι η τρέχουσα ύφεση διαφέρει από τις κλασικές κρίσεις, αυτές δηλαδή που ανήκουν στον οικονομικό κύκλο, έστω και αν σε πρώτη ματιά εμφανίζει τα ίδια περίπου φαινόμενα με αυτές.

Θα πρέπει ακόμη να ληφθεί υπόψη, κατά το σχεδιασμό των κεϋνσιανών μέτρων, ότι η διάρθρωση των σύγχρονων οικονομιών έχει ριζικά μεταβληθεί σε σύγκριση με την αντίστοιχη των οικονομιών της εποχής του Κέυνς. Το γεγονός αυτό ενδέχεται να απαιτεί κάποιες προσαρμογές επικαιροποίησης της κεϋνσιανής θεωρίας κρίσεων, ώστε να είναι και τώρα εξίσου αποτελεσματική. Με βάση τις μέχρι τώρα ενδείξεις η Κίνα, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, προσπαθεί να ενσωματώσει αυτές τις μεταβολές στα μέτρα που μελετά και που ήδη εφαρμόζει για την αναζωογόνηση της οικονομίας της.

Αναποτελεσματικά κεϋνσιανά μέτρα στις ΗΠΑ

Τα μέτρα διάσωσης της αμερικανικής οικονομίας (που ακολουθούνται με μικρές διαφοροποιήσεις και από τις οικονομίες της Δύσης) είναι πολυάριθμα και στοχεύουν ταυτόχρονα στην ενίσχυση της ζήτησης. Για την ενθάρρυνση της ζήτησης συζητιέται σοβαρά η μεθόδευση της «ρίψης χρημάτων από ελικόπτερο» (όπως αποκλήθηκε, προφανώς ειρωνικά, από τον νεοφιλελεύθερο Μίλτον Φρίντμαν). Εφόσον η μέθοδος αυτή εφαρμοστεί, προβλέπεται ότι θα χαρίσει σε κάθε πολίτη (εκτός των πλουσίων) 1000 δολάρια.

Εξάλλου, χορηγείται ήδη στον καθένα που απολύεται επίδομα 600 δολαρίων την εβδομάδα, που προστίθεται στο επίδομα ανεργίας (που συχνά υπερβαίνει το ύψος του μισθού του). Από την άλλη πλευρά, η στήριξη γενικώς των επιχειρήσεων αποβλέπει πρωτίστως στη μη απόλυση των εργαζομένων τους, όπως και στη Γαλλία. Η δανειοδότηση μικρών επιχειρήσεων, που ανέρχεται στο ποσό των 349 δισ., αποβλέπει στην αποφυγή της, ούτως ή άλλως, πολύ πιθανής χρεοκοπίας τους. Εγκαινιάζεται, επίσης και πρόγραμμα στήριξης από την Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα για επιχειρήσεις που δεν έχουν βοήθεια από άλλη πηγή.

Παρά τη λήψη των παραπάνω μέτρων και των ποσών που διατίθενται και κρίνονται αρκετά εντυπωσιακά, ιδίως αν συγκριθούν με τα αντίστοιχα πενιχρά της ΕΕ, τα μέχρι τώρα αποτελέσματα δεν θεωρούνται επιτυχή. Εκτιμάται ότι περισσότερο από το 40% των μικρών επιχειρήσεων έχουν κλείσει. Επιπλέον, 20 εκατομμύρια εργαζόμενοι είναι ήδη άνεργοι, ενώ ο αριθμός τους απειλείται να ανέλθει σε 45 εκατομμύρια.

Τα μέτρα που λαμβάνονται δεν βοηθούν τα εστιατόρια, που διατηρούν ελάχιστους μόνο από τους πρώην απασχολουμένους τους ή και καθόλου, ενώ πολλά από αυτά κινδυνεύουν να κλείσουν και να μην ξανανοίξουν ποτέ. Η ζήτηση πέφτει δραματικά σε ΗΠΑ και Ευρώπη, εξαιτίας της ανερχόμενης ανεργίας. Εξάλλου, η εξασφάλιση εύκολης δανειοδότησης δεν φαίνεται αρκετά αποτελεσματική, διότι προσκρούει συχνά στην απροθυμία δανεισμού των επιχειρηματιών, που φοβούνται την αβεβαιότητα στην εξέλιξη της επιχείρησής τους.

Αίτια αποτυχίας των μέτρων στην Αμερική

Μία από τις πιθανές ερμηνείες της μη ικανοποιητικής αποτελεσματικότητας, τουλάχιστον ως τώρα, των μέτρων ανόρθωσης της αμερικανικής οικονομίας, είναι η αβεβαιότητα που περιβάλλει οτιδήποτε σχετίζεται με τον κορονοϊό. Δεν είναι γνωστή η διάρκεια του και η μετέπειτα πορεία του, αλλά δεν αποκλείεται και ο κίνδυνος επανεμφάνισης του τον ερχόμενο χειμώνα. Όπως είναι γνωστό, σε ανώμαλες περιόδους, οι ψυχολογικοί παράγοντες αποκτούν ιδιαίτερη σημασία στη λήψη αποφάσεων καταναλωτών και επενδυτών.

Στην περίπτωση αυτή, οι πολίτες ενεργούν σε μεγάλο βαθμό, με βάση το κίνητρο προφύλαξης. Δηλαδή, διατηρούν σημαντικό τμήμα του εισοδήματός τους σε ρευστή κατάσταση (δεν το καταναλίσκουν και δεν το επενδύουν), ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες καταστάσεις, που απειλούνται στο μέλλον. Έτσι, είναι πολύ πιθανό, ένα σημαντικό τμήμα των «χρημάτων από ελικόπτερο» να μη δαπανάται.

Οπότε, η έλλειψη προσπάθειας για την προσαρμογή των μέτρων στις ιδιαιτερότητες της αμερικανικής οικονομίας (που ωστόσο επιχειρείται στην Κίνα), ενδέχεται να βρίσκεται στη βάση της αμερικανικής αποτυχίας. Οι ερμηνείες που δίνονται στην Αμερική για την ανεπαρκή αποτελεσματικότητα των μέτρων είναι:

Πρώτον, ότι τα ποσά που διατέθηκαν δεν είναι αρκετά (και στο σημείο αυτό η σύγκριση με τα αντίστοιχα ποσά της ΕΕ, δημιουργεί τρόμο για το τι θα συμβεί σε εμάς).

Δεύτερον, ότι αποφασίστηκαν και εφαρμόστηκαν με καθυστέρηση (και στο σημείο αυτό η σύγκριση με την ΕΕ είναι πολύ απογοητευτική, αφού όλες οι σπουδαίες αποφάσεις απλώς αναβλήθηκαν).

Τρίτον, τα μέτρα δεν κατευθύνθηκαν εκεί που έπρεπε (εννοώντας ότι δεν δόθηκε αρκετή προσοχή στις μικρές επιχειρήσεις, ή ότι τα χρήματα δεν δόθηκαν σε όσους τα είχαν πραγματική ανάγκη).

Το επικαιροποιημένο κεϋνσιανό μοντέλο της Κίνας

Και έρχομαι τώρα, στα μέτρα ανόρθωσης της κινέζικης οικονομίας, που παρότι πολλά από αυτά βρίσκονται σε δοκιμαστικό στάδιο, όλες οι μέχρι τώρα ενδείξεις δείχνουν ότι είναι αρκετά αποτελεσματικά. Η πρώτη παρατήρηση αφορά στον προϋπολογισμό που έχει ήδη ανακοινωθεί και που είναι σαφέστατα ανεπαρκής, σε σύγκριση με το μέγεθος του πληθυσμού της Κίνας.

Ο βασικός στόχος των κινέζικων μέτρων παραμένει ο κεντρικός του Κέυνς, που είναι η εξασφάλιση άνετης ρευστότητας. Παρότι η Κίνα είναι υπερχρεωμένη, δεν φαίνεται να φοβάται τις συνέπειες από μία περαιτέρω αύξησης του χρέους της. Με τα καινοτόμα μέτρα που ρίχνει στη μάχη η Κίνα προσπαθεί:

1. Να εξασφαλίσει χωρίς καθυστέρηση, την άμεση διοχέτευση της αυξημένης ρευστότητας στην κατανάλωση.
2. Να εξουδετερώσει το γενικώς περιορισμένο ενδιαφέρον για διενέργεια μεγάλων έργων υποδομής που οφείλεται, αφενός στο γεγονός ότι αυτά υλοποιήθηκαν ήδη σε σημαντικό βαθμό μετά την κρίση του 2007-8 και αφετέρου στο ήδη υψηλό ποσοστό μορφωμένων νέων στην Κίνα, που είναι ακατάλληλο για χειρωνακτική εργασία.
3. Να υποκαταστήσει τη μείωση των εξαγωγών της με αυξημένη εσωτερική ζήτηση.

Κινεζικά καταναλωτικά κουπόνια

Η Κίνα σοφίστηκε την προσθήκη ενός απλοϊκού, σε πρώτη ματιά, μέτρου που όμως ενδέχεται να αποδειχθεί το κλειδί για την αποτελεσματικότητα των βασικών στόχων της στην παρούσα ύφεση. Πρόκειται για την εισαγωγή, στον αγώνα εναντίον της ύφεσης που προκαλεί ο ιός, καταναλωτικών κουπονιών. Αυτά τα κουπόνια, μικρής αξίας προς το παρόν το καθένα και ισχύος μόνον μιας εβδομάδας, αποτελούν την πρωτοπορία της Κίνας, στην προσπάθεια της να επιτύχει τόσο αύξηση της ρευστότητας στην οικονομία της, όσο και άμεση μεταβολή της σε ζήτηση.

Προς το παρόν, σε δοκιμαστική βάση, τα κουπόνια αυτά εκδίδονται κυρίως (αλλά όχι αποκλειστικά) από τον κινέζικο ηλεκτρονικό γίγαντα Alibaba. Αυτά τα κουπόνια εξοφλούνται από την τοπική διοίκηση, εξαργυρώνονται από τις επιχειρήσεις που δηλώνουν ότι δέχονται αυτού του είδους τη συναλλαγή και γίνονται ανάρπαστα από το κοινό μέσα σε ελάχιστη ώρα από τη θέση τους σε κυκλοφορία.

Ανήκουν στην ευρεία κατηγορία του «χρήματος από ελικόπτερο» και θέτουν σε άμεση λειτουργία ή επαναλειτουργία, εστιατόρια (κατηγορία που θίγεται παντού ιδιαίτερα από την ύφεση), καταστήματα τροφίμων, ειδών ένδυσης κ.ο.κ. Σε πειραματικό ακόμη στάδιο, υπάρχει η σκέψη να γενικευτούν και να αυξηθεί η, αναγραφόμενη επάνω τους, αξία.

Η Κίνα “καθάρισε” από τον ιό

Η Κίνα είναι η πρώτη από τις ισχυρές οικονομίες της υφηλίου που “καθάρισε” από τον μολυσματικό ιό. Έχει ήδη κατορθώσει να επαναλειτουργήσει την παραγωγική της βάση κατά 40-80% (ανάλογα με την περιοχή της τεράστιας αυτής χώρας). Η ταχύτατη αυτή επανεκκίνηση σημαντικού τμήματος της οικονομικής δραστηριότητας της Κίνας οφείλεται στις ηπιότερες επιπτώσεις που είχε ο ιός στην οικονομία της, συγκριτικά με αυτές στις ΗΠΑ.

Αλλά οφείλεται επίσης, σε αποφασιστικό βαθμό, στο πολίτευμα που εφαρμόζει η Κίνα, που είναι διαφορετικό από το αντίστοιχο της Δύσης. Ακριβώς αυτό το πολίτευμά της ανελεύθερης δημοκρατίας (όπως αποκαλείται), για το οποίο κατηγορείται συνεχώς από τη Δύση, της εξασφαλίζει (ειδικά σε αυτή την περίοδο) σοβαρά πλεονεκτήματα: τη δυνατότητα λήψης γρήγορων αποφάσεων από το κέντρο, την πιστή εφαρμογή των μέτρων από όλους, τη δυνατότητα χρησιμοποίησης των νέων τεχνολογιών σε ευρεία κλίμακα για τη μάχη κατά της ύφεσης, και την παρακολούθηση των πάντων (χάρη στην οποία γίνονται αμέσως γνωστά τα αποτελέσματα των εκάστοτε μέτρων).

Να σημειωθεί, ακόμη ότι η Κίνα έχει διατηρήσει στις μεγάλες επιχειρήσεις το 80% της απασχόλησης τους! Η αποτελεσματικότερη (όπως όλα δείχνουν) αντιμετώπιση της πανδημίας, καθώς και των οικονομικών της συνεπειών, από την Κίνα σε σύγκριση με την Αμερική, είναι πιθανόν να εξασφαλίσει τη νίκη στην Κίνα, στον πολύπλευρο πόλεμο για παγκόσμια επικράτηση των δύο υπερδυνάμεων.

• 
  

Γερμανίδα βουλευτής της "Συμμαχίας-Σάρα Βάγκενκνεχτ" στους Τάιμς της Κίνας: Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν τη σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας για να κερδίσουν το πάνω χέρι έναντι της Ευρώπης

Χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώνονται κατά τη διάρκεια διαδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στην ιστορική Πύλη του Βρανδεμβούργου του Βερολίνου, καλώντας για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία στον πόλεμο της Ουκρανίας στις 25 Φεβρουαρίου 2023 στη Γερμανία. 

Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν τη σύγκρουση

 Ρωσίας-Ουκρανίας για να κερδίσουν το

 πάνω χέρι έναντι της Ευρώπης: Γερμανίδα

 βουλευτής

Από τους Global Times Δημοσίευση: Φεβ 21, 2024 18:58

 

 

 

 

Σημείωση του συντάκτη:
Στις 24 Φεβρουαρίου ήταν η επέτειος της σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας, η οποία συνεχίζεται εδώ και δύο χρόνια χωρίς να διαφαίνεται τέλος. 

Γιατί δεν μπορεί να επιλυθεί η σύγκρουση; Όπως συνεχίζει, έχει εξελιχθεί η νοοτροπία της Δύσης να «νικήσει τη Ρωσία»; Πώς επηρεάζει η σύγκρουση τα παγκόσμια γεωπολιτικά πρότυπα; Καθώς πλησιάζει η επέτειος των δύο χρόνων, οι Global Times ( GT ) συγκέντρωσαν απόψεις εντός των ΗΠΑ και της Ευρώπης.  

Στη δεύτερη συνέντευξη της σειράς, η Sevim Dagdelen  μέλος της γερμανικής Bundestag από το 2005 και μέλος της Alliance Sahra Wagenknecht, μοιράστηκε τις ιδέες της. 

Ως μακροχρόνιο μέλος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων και εξέχουσα κριτικός του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, είναι αφοσιωμένη στην ειρήνη και τη διπλωματία και υποστηρίξει μια ανεξάρτητη και κυρίαρχη πολιτική ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική.

GT : Η σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας μπαίνει στον τρίτο χρόνο της. Γιατί πιστεύεις ότι δεν μπορεί να τελειώσει;

Dagdelen : Η αμερικανική κυβέρνηση συνεχίζει σαφώς να μην δείχνει ενδιαφέρον για κατάπαυση του πυρός ή για διπλωματική λύση. Ο τορπιλισμός της ειρηνευτικής συμφωνίας της Κωνσταντινούπολης της άνοιξης του 2022 από τον τότε πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου Μπόρις Τζόνσον εκ μέρους των ΗΠΑ συνεχίζει να γίνεται αισθητός. Αυτό που είναι νέο είναι ότι η γερμανική κυβέρνηση πιέζει ολοένα και πιο έντονα για να αντικαταστήσει τη μαζική στρατιωτική και οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ για την Ουκρανία, καθώς η Βουλή των Αντιπροσώπων είναι επί του παρόντος αποκλεισμένη στις ΗΠΑ. Στην αρχή του πολέμου, η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών Annalena Baerbock δήλωσε ότι ο στόχος ήταν να «καταστραφεί η Ρωσία» μέσω οικονομικού πολέμου και πολέμου με πληρεξούσια. Αυτό φαίνεται να είναι πιο αληθινό από ποτέ. Η επικίνδυνη υπερβολική εμπιστοσύνη της γερμανικής κυβέρνησης φαίνεται να συμβάλλει στο γεγονός ότι δεν υπάρχει πολλά υποσχόμενη προσέγγιση για τον τερματισμό του πολέμου.

GT : Πρόσφατα, πολλές ευρωπαϊκές χώρες μιλούν για «πόλεμο» με τη Ρωσία. Γιατί; 

Dagdelen : Η πολιτική υποστήριξη από την πλευρά των πληθυσμών στην Ευρώπη μειώνεται πράγματι, κυρίως επειδή το κοινωνικό κόστος των δώρων όπλων που παρέχονται στην Ουκρανία και η ακραία συσσώρευση όπλων συνεχίζουν να αυξάνονται. Αντίθετα, αυτή τη στιγμή γινόμαστε μάρτυρες πραγματικής πολεμικής υστερίας μεταξύ της πολιτικής τάξης στη Γερμανία και την Ευρώπη, που συνεχίζουν να μιλάνε για πόλεμο κατά της Ρωσίας και να ζητούν επανεξοπλισμό, καθιστώντας την κατάσταση εξαιρετικά επικίνδυνη. Επιπλέον, νέες προκλήσεις ενορχηστρώνονται με τη φασιστική πολιτική της εκδίωξης των Ρώσων από τα κράτη της Βαλτικής. Αυτό δημιουργεί μια άκρως εκρηκτική κατάσταση. Τέτοιες πολεμοκάπηλοι συμβαδίζουν με την ύβρις και την αναβίωση των γερμανικών αντιλήψεων ότι είναι η προστατευτική δύναμη της Ανατολικής Ευρώπης, κάτι παρόμοιο με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

GT: Η σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας εξαντλεί τα ευρωπαϊκά αποθέματα όπλων και τα τελευταία επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι οι εξαγωγές όπλων των ΗΠΑ σημείωσαν νέο υψηλό το 2023, καθιστώντας τους εμπόρους όπλων των ΗΠΑ τους μεγαλύτερους ωφελούμενους. Τι έχασε η Ευρώπη από τον πόλεμο; Γίνονται πιο δυνατές οι φωνές στην Ευρώπη που ζητούν επαναπροσανατολισμό της διατλαντικής συμμαχίας;

Dagdelen : Οι μεγαλύτεροι ωφελούμενοι από τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι οι αμερικανικές εταιρείες όπλων και οι αμερικανικές εταιρείες στο σύνολό τους. Οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν τον πόλεμο για να αποκτήσουν το πάνω χέρι έναντι της Ευρώπης, ενώ ταυτόχρονα βελτιώνουν τους ισολογισμούς των αμυντικών και ενεργειακών εταιρειών τους. Μαζί με την Ουκρανία, η Ευρώπη έχει γίνει έτσι ο χαμένος του πολέμου. Ωστόσο, οι πολιτικές ελίτ της Ευρώπης δεν έχουν δείξει σημάδια αλλαγής πορείας μέχρι σήμερα. Αντίθετα, επιδιώκουν τη δική τους σωτηρία εμβαθύνοντας ακόμη περισσότερο τη σχέση υποτελείας τους με τις ΗΠΑ και επιδιώκοντας να σηκώσουν το βάρος του πολέμου με πληρεξούσια κατά της Ρωσίας. Όπως δείχνουν τα στοιχεία του Ινστιτούτου του Κιέλου για την Παγκόσμια Οικονομία, έως τα μέσα Ιανουαρίου 2024, οι χώρες της ΕΕ και τα θεσμικά όργανα της ΕΕ έχουν ήδη υποσχεθεί 144,1 δισεκατομμύρια ευρώ σε βοήθεια, υπερδιπλάσια από τις ΗΠΑ, που υποσχέθηκαν 67,7 δισεκατομμύρια ευρώ. Επιπλέον, η Ευρώπη έχει επίσης ξεπεράσει τις ΗΠΑ όσον αφορά τη δεσμευμένη στρατιωτική βοήθεια. Ενώ οι ΗΠΑ έχουν δεσμευτεί για 42,2 δισ. ευρώ, η δεσμευμένη στρατιωτική βοήθεια όλων των ευρωπαϊκών χωρών ανέρχεται σε 62,4 δισ. ευρώ. Η εμπλοκή της Γερμανίας στον πόλεμο αντιπροσώπων του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή ενισχύεται επίσης. Στη Γερμανία, ιδρύθηκε η Συμμαχία Sahra Wagenknecht, ένα νέο αριστερό κόμμα που αντιτίθεται στις παραδόσεις όπλων στην Ουκρανία και στον αυτοκαταστροφικό οικονομικό πόλεμο κατά της Ρωσίας, επιδιώκοντας πολιτικές σχέσεις με τις ΗΠΑ σε ισότιμη βάση. 

Sevim Dagdelen Φωτογραφία:Courtesy of Dagdelen

GT : Οι ηγέτες της ΕΕ ενέκριναν ένα σχέδιο 50 δισεκατομμυρίων ευρώ (54 δισεκατομμύρια δολάρια) για τη στήριξη της Ουκρανίας για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Γιατί η Ευρώπη δεν μείωσε τις απώλειές της το συντομότερο δυνατό;

Dagdelen : Η Ουκρανία είναι ένας απύθμενος λάκκος για την ΕΕ. Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων πιστεύουν σε μια νίκη στον πόλεμο αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας με τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία χρηματοδοτούνται εν μέρει από πολεμικά δάνεια. Κατά την άποψή μου, αυτό δεν είναι ρεαλιστικό ή, για να το θέσω αλλιώς, εντελώς τρελό. Η ΕΕ ενεργεί σαν παίκτης ρουλέτας εδώ, αυξάνοντας τα στοιχήματα καθώς αυξάνονται οι απώλειες, έχοντας μόνο τη δυνατότητα να στοιχηματίσει όλα ή τίποτα. Αυτό αυξάνει τον κίνδυνο επέκτασης του πολέμου και άμεσης εμπλοκής στη σύγκρουση. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι η ΕΕ ισχυρίζεται ότι στοχεύει τη Ρωσία, αλλά στην πραγματικότητα στοχεύει την Κίνα. Εξάλλου, ακόμα κι αν η Κίνα δεν εμπλακεί στον πόλεμο της Ουκρανίας, ο πρωταρχικός στόχος είναι φαινομενικά να αποτρέψει τις αναδυόμενες οικονομίες προκειμένου να υπερασπιστεί τη δική του ηγεμονία, η οποία βρίσκεται σε παρακμή. Συνολικά, αυτή είναι μια άκρως επικίνδυνη και μη ρεαλιστική ιδέα.

GT : Πώς πιστεύετε για τις προοπτικές μιας κατάπαυσης του πυρός στη σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας το 2024; Ποιοι παράγοντες μπορούν να συμβάλουν στην κατάπαυση του πυρός;

Dagdelen : Η εμβάθυνση της κοινωνικής κρίσης στα κράτη μέλη της ΕΕ λόγω της συσσώρευσης όπλων και της μονομερούς εξάρτησης από τις ΗΠΑ θα μπορούσε να οδηγήσει σε επανεξέταση, αλλά και σε περαιτέρω κλιμάκωση. Αυτό μένει να φανεί. Ασφαλώς χρειάζονται νέες διπλωματικές πρωτοβουλίες που επιδιώκουν μια άνευ όρων κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία. Πρέπει να ελπίζουμε ότι οι δυτικοί αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων θα δουν λογική και θα συνειδητοποιήσουν ότι αυτός ο πόλεμος πρέπει να τελειώσει. Καλό θα ήταν η Ευρώπη να διαδραματίσει έναν προληπτικό ρόλο εδώ αντί να περιμένει ως υποτελής μόνο οι ΗΠΑ να αποφασίσουν για τη συνέχιση αυτού του πολέμου σε ευρωπαϊκό έδαφος. Το ανησυχητικό, ωστόσο, είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι αυξάνουν σταθερά το διακύβευμα στον πόλεμο και τώρα είναι σχεδόν αδύνατο να αποσυρθούν χωρίς να χάσουν το πρόσωπό τους.

GT : Το ΝΑΤΟ ξεκίνησε πρόσφατα τις μεγαλύτερες στρατιωτικές ασκήσεις από τον Ψυχρό Πόλεμο, με το βλέμμα στραμμένο στη Ρωσία. Κάποιοι πιστεύουν ότι σηματοδοτεί την επιστροφή του Ψυχρού Πολέμου. Ποια είναι η άποψή σας;

Dagdelen: Η κατάσταση είναι αναμφίβολα ακόμη πιο επικίνδυνη από ό,τι κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Το ΝΑΤΟ είναι μια πολεμική συμμαχία με παγκόσμιες φιλοδοξίες. Ακριβώς όπως προωθεί μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας από το 1994, τώρα προσπαθεί να επεκταθεί και στην Ασία, μέσω διμερών συμφώνων επιθετικότητας κατά της Κίνας, μαζί με τη Νότια Κορέα, την Ιαπωνία, τις Φιλιππίνες και την Αυστραλία, καθώς και με την ενίσχυση του στρατού. συνεργασία με τις χώρες της περιοχής. Το ΝΑΤΟ εξελίσσεται έτσι σε μεγάλη απειλή για την παγκόσμια ειρήνη στον 21ο αιώνα. Η παντοδύναμη δύναμη στο ΝΑΤΟ είναι πάντα οι ΗΠΑ, οι οποίες χρησιμοποιούν αυτόν τον οργανισμό για τα δικά τους συμφέροντα, παρόλο που επιχειρούν να δώσουν σε τέτοια συμφέροντα ένα πολυμερές καπλαμά. Οι στρατιωτικές δαπάνες του ΝΑΤΟ ξεπερνούν πολλές φορές αυτές της Ρωσίας. Πρέπει να ήταν ακόμη πιο σοκαριστικό για το αρχηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες όταν αποδείχθηκε αδύνατο να επιτευχθεί μια νίκη στην Ουκρανία παρά τη μαζική στρατιωτική βοήθεια που παρασχέθηκε. Επίσης, σε αυτό το πλαίσιο το επικίνδυνο είναι οι αντιδράσεις πανικού που ζητούν πλέον υλική και εδαφική επέκταση του πολέμου. Αυτή είναι σίγουρα η μεγαλύτερη πρόκληση της εποχής μας. Απαιτείται μια παγκόσμια ισορροπία συμφερόντων ως εναλλακτική λύση σε ένα ιμπεριαλιστικό δυτικό σύστημα διακυβέρνησης που βρίσκεται σαφώς σε υπαρξιακή κρίση. Μια συμμαχία μεταξύ της εργατικής τάξης στη Δύση και του Παγκόσμιου Νότου είναι σημαντική από αυτή την άποψη. Πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπίσουμε τους μύθους του ΝΑΤΟ προς αυτό το σκοπό. 

Άλλωστε, το ΝΑΤΟ δεν είναι αμυντική συμμαχία αφού έχει δεσμευτεί στον πόλεμο και την επέκταση, για παράδειγμα στο Αφγανιστάν. Ούτε δεσμεύεται στη δημοκρατία, όπως φαίνεται από τη μαζική οικονομική και στρατιωτική βοήθεια προς το Ισραήλ που παρέχεται από τις χώρες του ΝΑΤΟ. Και, τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, δεν έχει καμία σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως φαίνεται από την τύχη του δημοσιογράφου Τζούλιαν Ασάνζ, ο οποίος κρατείται σε βρετανική φυλακή υψίστης ασφαλείας εν αναμονή έκδοσης και αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης 175 ετών. των ΗΠΑ για τη δημοσιοποίηση των εγκλημάτων πολέμου των ΗΠΑ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

US uses Russia-Ukraine conflict to gain the upper hand over Europe：German MP

By Global TimesPublished: Feb 21, 2024 06:58 PM

 

 

 

 

Thousands of people gather during a demonstration held at Berlin's historic Brandenburg Gate, calling for peace negotiations with Russia in the Ukraine war on February 25, 2023 in Germany. Photo: VCG

Editor's Note:
February 24 marks the anniversary of the Russia-Ukraine conflict, which has been ongoing for two years with no end in sight. Why can't the conflict be resolved? As it continues, has the West's mentality of "defeating Russia" evolved? How does the conflict impact global geopolitical patterns? As the two-year anniversary approaches, the Global Times (GT) collected views within the US and Europe.  

In the second interview of the series, Sevim Dagdelen (Dagdelen), a member of the German Bundestag since 2005 and a member of Alliance Sahra Wagenknecht, shared her insights. As a long-serving member in the Foreign Affairs Committee and prominent critic of US imperialism and NATO, she is committed to peace and diplomacy and advocates for an independent and sovereign civilian European foreign policy.

GT: The Russia-Ukraine conflict is entering its third year. Why do you think it cannot be ended?

Dagdelen: The US administration clearly continues to show no interest in a ceasefire or in a diplomatic solution. The torpedoing of the Istanbul peace agreement of spring 2022 by the then UK prime minister Boris Johnson on behalf of the US is continuing to make itself felt. What is new is that the German government is pushing ever more strongly to substitute the massive US military and financial assistance for Ukraine as the House of Representatives is currently blocked in the US. At the beginning of the war, German Foreign Minister Annalena Baerbock stated that the objective was to "ruin Russia" through economic and proxy warfare. That appears to be truer than ever. The German government's dangerous overconfidence seems to be contributing to the fact that there is no promising approach to putting an end to the war.

GT: Recently, many European countries have been talking about "war" with Russia. Why? 

Dagdelen: The political support on the part of the populations in Europe is indeed dwindling, not least because the social costs of the gifts of weapons supplied to Ukraine and the extreme arms build-up are continuing to rise. In contrast, we are currently witnessing veritable war hysteria among the political class in Germany and Europe, who keep talking about a war against Russia and calling for rearmament, making this an extremely dangerous situation. Moreover, fresh provocations are being orchestrated with the fascist policy of expelling Russians from the Baltic states. This is giving rise to a highly explosive situation. Such warmongering is going hand in hand with hubris and the revival of German concepts of being the protecting power of Eastern Europe, the likes of which were seen at the end of the World War I.

GT: The Russia-Ukraine conflict is depleting European weapons inventories, and the latest official data shows that US arms exports hit a new high in 2023, making US arms dealers the biggest beneficiaries. What did Europe lose from the war? Are voices within Europe that call for reorientation of the transatlantic alliance becoming louder?

Dagdelen: The biggest beneficiaries of the war in Ukraine are the US arms companies and US corporations as a whole. The US is using the war to gain the upper hand over Europe while at the same time improving the balance sheets of its defence and energy companies. Alongside Ukraine, Europe has thus become the loser of the war. Nevertheless, Europe's political elites have shown no sign of changing course to date. On the contrary, they are seeking their own salvation by deepening their vassal relationship with the US still further and seeking to bear the brunt of the proxy war against Russia. As data from the Kiel Institute for the World Economy shows, by mid of January 2024, EU countries and EU institutions have already pledged 144.1 billion euro in aid, more than twice as much as the US, which pledged 67.7 billion euros. What is more, Europe has also overtaken the US in terms of military aid pledged. While the US have pledged 42.2 billion euros, the pledged military aid of all European countries amounts to 62.4 billion euros. Germany's involvement in Israel's proxy war in the Middle East is also being stepped up. In Germany, the Alliance Sahra Wagenknecht has been founded, a new left-wing party that opposes arms deliveries to Ukraine and the self-destructive economic war against Russia, seeking political relations with the US on an equal footing. 

Sevim Dagdelen Photo:Courtesy of Dagdelen

GT: EU leaders have approved a 50 billion euro ($54 billion) plan to support Ukraine for the next four years. Why didn't Europe reduce its losses as soon as it could?

Dagdelen: Ukraine is a bottomless pit for the EU. The Heads of State and Government are banking on a victory in the proxy war against Russia with the 50 billion euro, which is partly financed by war loans. In my view, this is unrealistic or, to put it another way, completely crazy. The EU is acting like a roulette player here, increasing the stakes as the losses mount, only able to bet all or nothing. This increases the risk of an expansion of the war and direct involvement in the conflict. It is interesting to note that the EU claims to be targeting Russia, but is actually targeting China. After all, even if China is not involved in the Ukraine war, the overarching goal is ostensibly to deter emerging economies in order to defend one's own hegemony, which is in decline. All in all, this is a highly dangerous and unrealistic concept.

GT: What do you think of the prospects of a ceasefire in the Russia-Ukraine conflict in 2024? What factors can contribute to a ceasefire?

Dagdelen: A deepening of the social crisis in the EU member states owing to the arms build-up and unilateral dependency on the US could lead to a rethink, but also to further escalation. This remains to be seen. Fresh diplomatic initiatives seeking an unconditional ceasefire in Ukraine are certainly needed. We must hope that Western heads of state and government will see reason and realize that this war must come to an end. Europe would be well advised to play a proactive role here instead of waiting as a vassal for the US alone to decide on the continuation of this war on European soil. What is worrying, however, is that these people are steadily increasing the stakes in the war and now it is almost impossible to withdraw without losing face.

GT: NATO recently kicked off its largest military drills since the Cold War, with its eye fixated on Russia. Some think it marks the return of the Cold War. What's your view?

Dagdelen: The situation is doubtlessly even more dangerous than during the Cold War. NATO is a warfare alliance with global ambitions. Just as it has been pushing forward right up to Russia's borders since 1994, it is now also trying to expand in Asia, through bilateral pacts of aggression against China, together with South Korea, Japan, the Philippines and Australia, and also by strengthening military cooperation with the countries in the region. NATO is thus developing into a major threat to world peace in the 21st century. The all-dominant power in NATO is invariably the US, which uses this organization for its own interests, even though it attempts to give such interests a multilateral veneer. NATO's military expenditure exceeds that of Russia many times over. It must have been all the more shocking for NATO headquarters in Brussels when it proved impossible to achieve a victory in Ukraine despite the massive military aid provided. Also, in this context the dangerous thing are the panic reactions that are now calling for a material and territorial expansion of the war. This is certainly the greatest challenge of our time. A global balance of interests is needed as an alternative to an imperialist Western system of rule that is clearly in an existential crisis. An alliance between the working class in the West and the Global South is important in this regard. We must certainly tackle the myths of NATO to this end. 

After all, NATO is not a defense alliance since it is committed to war and expansion, for example in Afghanistan. Nor is it committed to democracy, as can be seen from the massive financial and military aid for Israel provided by NATO countries. And, last but not least, it has nothing whatsoever to do with human rights, as can be seen from the fate of the journalist Julian Assange, who is being held in a British maximum-security prison awaiting extradition and faces 175 years in prison in the US for publicizing US war crimes in Iraq and Afghanistan.