Οι νεοτροτσκιστές της ηγεσίας του ΚΚΕ, που το παίζουν ..."σταλινικοί" ! ( Ο Τρότσκι όπως και ο Πουλιόπουλος στην Ελλάδα προπολεμικά, διαφωνούσαν με το Στάλιν κυρίως "κατά της θεωρίας των σταδίων", των πλατιών "λαϊκών μετώπων" και για τη δυνατότητα σοσιαλιστικής αλλαγής σε μια μόνο χώρα)

 Επαναστάτες ή καιροσκόποι φραξιονιστές;

Τρίτη, 09 Απρίλιος 2013 23:47 | Συντάχθηκε απο τον/την Εργατικός Αγώνας |  |  | 

Η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ εμφανίζεται σήμερα ως ο θεματοφύλακας της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης. Διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους πως έχει βρει τη συνταγή για την επανάσταση κι ότι είναι η μόνη ηγεσία στην ιστορία του κόμματος που έχει χαράξει σωστή στρατηγική, την οποία, επίσης, υπηρετεί με σωστό τρόπο. Όποιος της φέρνει αντιρρήσεις και της εναντιώνεται είναι από κούνια οπορτουνιστής. Εκεί που ο μαρξισμός- λενινισμός βάζει την επιστημονική αμφιβολία και αμφισβήτηση η ηγετική ομάδα του κόμματος βάζει την αδιαμφισβήτητη  βεβαιότητα. Εκεί που ο μαρξισμός- Λενινισμός απαιτεί την επιστημονική απόδειξη, η εν λόγω ομάδα βάζει μια σειρά από αξιώματα τα οποία, ως αξιώματα, ισχύουν εξ’ ορισμού. Εκεί που ο επιστημονικός σοσιαλισμός, ως επιστήμη, επιτάσσει την ανάπτυξή του με το υλικό της δοσμένης κοινωνικής κατάστασης, η ηγετική ομάδα προτάσσει ως νέος Μωυσής τις δικές της πέτρινες πλάκες με δέκα ή και περισσότερες εντολές.

Αυτή η ομάδα όμως έχει παρελθόν, έχει πορεία στο χρόνο. Κι αυτά αποδεικνύουν ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από κλασικούς καιροσκόπους φραξιονιστές.
Ας δούμε ορισμένους από αυτούς.

Οι θεματοφύλακες της θεωρίας και του σοσιαλισμού

Δύο από τους βασικούς θεματοφύλακες της θεωρίας του κόμματος στους κόλπους της ηγετικής ομάδας είναι η Ελένη Μπέλλου και ο Μ. Παπαδόπουλος. Η πορεία τους όλα αυτά τα χρόνια είναι ανοδική και ουδέποτε αμφισβητήθηκαν ή παραμερίστηκαν έστω και προσωρινά. Ήταν πάντοτε πιστοί στη γραμμή έχοντας κεντρικό ρόλο στην διαμόρφωσή της. Όμως, στην κρίση  του 1990- 1991 και μπροστά στο 13^ο Συνέδριο του κόμματος οι απόψεις που διατύπωναν ήταν στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τη σημερινή. Ας τις παρακολουθήσουμε:
Ελένη ΜΠΕΛΛΟΥ (Ομιλία στην Ευρεία Ολομέλεια ΚΕ- Ριζοσπάστης, 19 Ιούνη 1990, σελ.22-23): «Συμφωνώ με την απόρριψη της αντίληψης Μ- Λ  θεωρίας σαν κλειστού κωδικοποιημένου συστήματος. Υιοθετώ την ανάγκη ανάπτυξης της στη βάση συγκεκριμένης αναζήτησης αντιλήψεων για προβληματισμό, ανάπτυξη ή και αναθεώρηση, όπως: μπορεί να σταθεί σοσιαλιστική επανάσταση και οικοδόμηση σε μια ή περισσότερες χώρες και συμφωνώ στην αναθεώρηση της πολιτικής μας θέσης για έξοδο από την ΕΟΚ. Παραπέρα επεξεργασία των χαρακτηριστικών της πολιτικής εξουσίας της εργατικής τάξης στις σύγχρονες συνθήκες βαθέματος ποσοτικά και ποιοτικά, της σχέσης μεταρρύθμισης - επανάστασης και συμφωνώ στην απόρριψη του όρου ‘‘δικτατορία του προλεταριάτου’’».
Μάκης ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (Προσυνεδριακός Διάλογος 13ου Συνεδρίου- ΚΟΜΕΠ, τ. 12, Δεκέμβρης 1990, σελ. 45-48): «Μια πρώτη λοιπόν ανάγκη στο πολιτικό επίπεδο, είναι η σαφής διάκριση που πρέπει να γίνει ανάμεσα στη σωστή επιλογή μιας τακτικής συμμαχίας με το ΠΑΣΟΚ, για μια άμεση προοδευτική διέξοδο του τόπου και στη λαθεμένη επιλογή, για στρατηγική σύγκλιση της Αριστεράς με τη σοσιαλδημοκρατία… Μια σειρά σύντροφοι της πλευράς αυτής, εξακολουθούν να θεωρούν σαν σοσιαλιστικές τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, πριν το 1989 και να αποδίδουν σήμερα την πιθανότητα καπιταλιστικής παλινόρθωσής τους κυρίως στην πολιτική Γκορμπατσόφ. Αρνούνται πεισματικά να εξετάσουν τα θεωρητικά κενά και λάθη που οδήγησαν στην αποτυχία του εγχειρήματος και τονίζουν είτε τις αντικειμενικές δυσκολίες που υπήρχαν είτε τα υποκειμενικά λάθη των ηγεσιών στην εφαρμογή της θεωρίας. Όμως πώς εξηγούν το ότι δεκάδες ηγεσίες έκαναν τα ίδια λάθη, στηριγμένες σε μια θεωρία, που δεν παρουσιάζει, κατά τη γνώμη τους, σημαντικά κενά;… Αν οι γενικές αρχές του σοσιαλισμού είναι η εξουσία της αυτοδιεύθυνσης της εργατικής τάξης, η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ο κοινωνικός χαρακτήρας της διαχείρισης απ' την κολεκτίβα ως τη γενική οικονομική λειτουργία n μετάβαση προς μια κοινωνία ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών, τότε οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ουδέποτε υπήρξαν σοσιαλιστικές…. Αναγκαίο όμως συμπλήρωμα μιας ευρωπαϊκής στρατηγικής πρέπει να είναι η ταυτόχρονη διατύπωση μιας εθνικής στρατηγικής ανάπτυξης στα πλαίσια της ΕΟΚ, με ιδιαίτερη έμφαση στο σχεδιασμό μιας ελληνικής αμυντικής τεχνολογικής στρατηγικής. Σ' αυτό το σημείο υπάρχει ένα προνομιακό πεδίο συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ».
Σήμερα, βεβαίως, η Ελένη Μπέλλου και ο Μάκης Παπαδόπουλος είναι με τις επεξεργασίες του 18^ου Συνεδρίου για τον Σοσιαλισμό και με το νέο πρόγραμμα που καλείται να υιοθετήσει το 19^ο Συνέδριο. Θα… δώσουν μάχη γι’ αυτό και θα κατατροπώσουν τον «οπορτουνισμό» διότι η στρατηγική του κόμματος πρέπει να… προστατεύεται από ανθρώπους με… αρχές και με… συνέπεια στις απόψεις τους.

Ποιοι ήταν ενάντια στο 15^ο Συνέδριο

Η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ προσπαθεί, το τελευταίο διάστημα, να εμφανιστεί ως ο θεματοφύλακας, ακόμη και, του 15^ου Συνεδρίου, στο οποίο, τάχα, είχαν εναντιωθεί το 1996 οι σημερινοί διαφωνούντες. Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Το 15^ο συνέδριο αμφισβητήθηκε συθέμελα, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, φανερά ή υπόγεια, από πρωτοκλασάτους και προστατευόμενους της σημερινής ηγεσίας. Και αμφισβητήθηκε από θέσεις που είναι ίδιες με αυτές που προωθούνται στο 19^ο Συνέδριο. Συγκεκριμένα:
Στέφανος ΛΟΥΚΑΣ (σημερινό μέλος του Π.Γ.- άρθρο στον προσυνεδριακό διάλογο του 15^ου Συνεδρίου, Ριζοσπάστης 20-4-1996): «Ορισμένα ζητήματα χρειάζονται αποσαφήνιση και ιεράρχηση στο Σχέδιο Προγράμματος, παρά το ότι έχουν διαλεκτική σχέση μεταξύ τους και δε γίνεται πάντα ορατή η διάκρισή τους… Το μέτωπο πρέπει να είναι μέτωπο πάλης. Γίνεται κινητήρια δύναμη στην ταξική πάλη, επιδρά στην ανάπτυξή της, συμβάλλει στη δημιουργία προϋποθέσεων να ανοίξει ο δρόμος για την εξουσία. Αυτός πρέπει να είναι ο χαρακτήρας του μετώπου και να επιδιώκει το ΚΚΕ να εξασφαλίζεται. Επομένως, η τοποθέτηση στη Θέση 31 "παλεύει για να κερδίσει την εμπιστοσύνη της λαϊκής πλειοψηφίας, να αποσπάσει την κυβερνητική εξουσία", αντικειμενικά υπονομεύει το χαρακτήρα του μετώπου, γιατί η κυβερνητική εξουσία γίνεται στόχος από τη στιγμή που "παλεύει να την αποσπάσει". Το μέτωπο "αγωνίζεται για την ανατροπή του πολιτικού συσχετισμού δύναμης", "παλεύει για να κερδίσει εμπιστοσύνη της λαϊκής πλειοψηφίας". Ο περιορισμός αυτής της πάλης μόνο "σε βάρος της συντηρητικής και συμβιβαστικής πολιτικής δυνάμεων, που στηρίζουν την εξουσία των πολυεθνικών και το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και κυριαρχίας", μόνο στο "να αποσπάσει την κυβερνητική εξουσία", δημιουργεί συγχύσεις για την προοπτική της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη συγκροτεί το μέτωπο για να συγκεντρώνει τις δυνάμεις της επανάστασης… Ο στόχος για κυβερνητική εξουσία καλλιεργεί συγχύσεις για την ίδια την αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη, γιατί δεν αναδείχνει την ταξική ουσία της εξουσίας των μονοπωλίων, δεν ξεκαθαρίζει με σαφήνεια ότι μια κυβέρνηση του μετώπου δεν μπορεί να υλοποιεί το πρόγραμμά της, όταν την πραγματική εξουσία τη διατηρούν τα μονοπώλια. Επομένως, δε διαπαιδαγωγεί, δεν ωριμάζει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, δεν προετοιμάζει για σκληρές ταξικές συγκρούσεις ως την τελική σύγκρουση που θα κρίνει "το ποιος ποιον"… Μία κυβέρνηση του μετώπου, σαν θεωρητικά πιθανό ενδεχόμενο, θα 'ναι αναγκασμένη ή να κάνει συμβιβασμούς με την εξουσία και να διολισθαίνει στη διαχείριση του συστήματος ή θα ανατραπεί».
Ελένη ΜΠΕΛΛΟΥ (σημερινό μέλος του Π.Γ.- άρθρο στον προσυνεδριακό διάλογο του 15ου Συνεδρίου, Ριζοσπάστης 13-4-1996): «Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι αν κανείς δέχεται ή αρνείται το α - α μέτωπο πάλης, σαν άμεσο πολιτικό στόχο του ΚΚΕ. Το ζήτημα είναι τι περιεχόμενο του δίνει κανείς και αν, από το Σχέδιο Προγράμματος της ΚΕ, αφήνονται περιθώρια διαφορετικών προσεγγίσεων. Και ήδη έχουν εκφραστεί, περισσότερο ή λιγότερο καθαρά, απόψεις περί του α - α μετώπου, που διαχωρίζουν σε κομμάτια ασύνδετα την πολιτική του ΚΚΕ. Δηλαδή, από τη μια η άμεση, η αντιιμπεριαλιστική- αντιμονοπωλιακή πολιτική, από την άλλη ο στρατηγικός στόχος, ο σοσιαλισμός.
Σε αυτό το έδαφος ανατρέπεται το ταξικό κοινωνικό- πολιτικό περιεχόμενο του α - α μετώπου, γιατί: Αποσυνδέεται από την πάλη για την επαναστατικοποίησή του. Και ακόμα, πιο άμεσα δίνεται προβάδισμα στην πολιτική συμφωνία κορυφών για τη συγκρότησή του. Σταδιοποιούνται οι στόχοι του μέσα από την αυτόνομη προβολή διεκδίκησης μιας ανάλογης κυβέρνησης.
Εννοείται η ανάδειξη μιας κυβέρνησης με κυριαρχία μικροαστικών - ρεφορμιστικών κομμάτων, που θα έχει αναδειχτεί από αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες (στις οποίες δεν μπορεί να κυριαρχεί το ΚΚΕ), αντικειμενικά δε θα έχει ούτε το στόχο, ούτε τη θέληση, ούτε τη δυνατότητα να εκφράζει την ανατροπή της εξουσίας του μεγάλου κεφαλαίου. Εάν μια φορά είναι ουτοπική η υιοθέτηση του επαναστατικού αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού σταδίου και του ανάλογου ενδιάμεσου κράτους (ενδιάμεσο στο καπιταλιστικό και στο επαναστατικό εργατικό), η αυτονόμηση της αντιιμπεριαλιστικής πολιτικής του μετώπου και της διεκδίκησης ανάλογης κυβέρνησης έξω από τις διαδικασίες επαναστατικοποίησης του μετώπου, για κατάκτηση- λύση του προβλήματος της εξουσίας, είναι θέση ρεφορμιστική και επικίνδυνη.
Το ανάλογο κεφάλαιο του νέου προγράμματος πρέπει ν' απαλλαγεί από μονοπάτια που θα στήριζαν κάτι τέτοιο»
Παναγιώτης ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ (σημερινό μέλος της Κ.Ε.- άρθρο στον προσυνεδριακό διάλογο του 15ου Συνεδρίου, Ριζοσπάστης 4-4-1996): «Η ΚΕ, παρακάμπτοντας τα προηγούμενα, καθορίζει και μάλιστα σαν ένα είδος νομοτέλειας, δρόμο προσέγγισης και περάσματος στο σοσιαλισμό το α.α.δ. μέτωπο και την κυβερνητική του προέκταση,διαχωρίζοντας ουσιαστικά την α.α. πάλη και το κοινωνικό μέτωπο από τη σοσιαλιστική επαναστατική φυσική του προέκταση. Στη θέση της επαναστατικής μπαίνει η κυβερνητική εξέλιξη σε καπιταλιστικό έδαφος… Είμαστε υποχρεωμένοι να απορρίψουμε τη λογική του πολιτικού μετώπου που θα παλεύει για να κερδίσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να αποσπάσει την κυβερνητική εξουσία… Γιατί μια τέτοια κυβέρνηση, αν ποτέ υπάρξει, θα στηρίζεται σε ασταθείς, ταλαντευόμενους πολιτικούς συμμάχους και συνυπάρχοντας με το αστικό κράτος ούτε τον ιμπεριαλισμό θα μπορέσει να παλέψει, ούτε την πίεση, τους ελιγμούς και τα χτυπήματα της αστικής τάξης θα αντέξει. Εμπρός στις δυσκολίες μια τέτοια κυβέρνηση μόνο μικροβελτιώσεις θα μπορεί ίσως να πραγματοποιεί, που όμως σε καμιά περίπτωση δε θα βάζουν σε αμφισβήτηση τον καπιταλισμό. Θα είναι ανήμπορη να κάνει το βήμα μπροστά και έτσι σύντομα θα επέλθει η συντριβή της.Όλη αυτή η λογική του μετώπου και της κυβέρνησης οδηγεί στο χάσιμο του δρόμου. Ο σοσιαλισμός γίνεται μ' αυτό τον τρόπο ένα μακρινό όραμα, κάτι σαν όνειρο. Βεβαίως η σοσιαλιστική επανάσταση δεν είναι μία διαδικασία που θα ξεκινήσει αύριο το πρωί και μάλιστα χωρίς πανίσχυρο Κόμμα και χωρίς συγκέντρωση δυνάμεων. Πεποίθησή μου είναι ότι μόνο στην προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης μπορεί να ξυπνήσουμε την ελπίδα των εργαζομένων για ένα καλύτερο αύριο ανεξαρτησίας και κατάργησης της εκμετάλλευσης.
Ελένη ΚΑΤΡΟΔΑΥΛΗ (σημερινό μέλος της Κ.Ε.- άρθρο στον προσυνεδριακό διάλογο του 15ου Συνεδρίου, Ριζοσπάστης 10-4-1996): «Το Συνέδριο πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να δει καλύτερα και να ξεκαθαρίσει ορισμένα ζητήματα που αφορούν το μέτωπο, να κάνει διορθώσεις. Υπάρχουν σημεία που επιδέχονται διπλή ερμηνεία ή και στόχοι λαθεμένοι… Ο στόχος της κυβέρνησης στενεύει την έννοια του μετώπου, του προσδίδει το χαρακτήρα μιας συμμαχίας πολιτικών δυνάμεων και εισάγει, αντικειμενικά, ένα είδος σταδίου, όπου θα αρχίσουν να λύνονται τα αιτήματα του μετώπου, για να οδηγηθούμε, κάτω από προϋποθέσεις, στη σοσιαλιστική επανάσταση. Αν και η κυβέρνηση δε θεωρείται νομοτέλεια, πολιτικά οδηγεί, άσχετα από αγαθές προθέσεις, στην αυτονόμηση της αντιμονοπωλιακής πάλης από το σοσιαλιστικό σκοπό, στην εισαγωγή ουτοπικών απόψεων για μια, κατά κάποιο τρόπο, "επιστροφή" σε έναν μη μονοπωλιακό καπιταλισμό. Αυτό αποτυπώνεται αρκετά καθαρά στους αναπτυξιακούς στόχους (σημείο 30, σελίδα 21) του μετώπου πάλης, που η πραγματοποίησή τους υπονοείται (σε συνδυασμό με τον κυβερνητικό στόχο) ότι θα γίνει πάνω στο αστικό έδαφος και μέσα στο αστικό κράτος. Η πλούσια εμπειρία του κινήματός μας πρέπει να μας διδάξει. Η δέσμευση των κομμουνιστικών κομμάτων σε μόνιμες συμμαχίες με τις ρεφορμιστικές μικροαστικές ή εργατικές δυνάμεις (σοσιαλδημοκρατία), που μερικές φορές έπαιρναν στην ουσία χαρακτήρα πολιτικού κόμματος (π. χ. Συνασπισμός στην Ελλάδα) και το κυνήγι μιας κυβέρνησης στο αστικό έδαφος είχαν έκβαση αρνητικότατη. Στο μόνο που δεν οδήγησαν τέτοιες απόπειρες (σε κοινωνικές συνθήκες που ως προς τη θέση των τάξεων έχουμε αναλογίες με τις σύγχρονες ελληνικές) ήταν ο σοσιαλισμός. Η μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο εμπειρία δείχνει ότι τα ΚΚ είτε πετάχτηκαν σε μια πορεία έξω από τις κυβερνήσεις, αφού έδωσαν "νομιμοποίηση" κι επέτρεψαν στις αστικές δυνάμεις να ελιχθούν (π. χ. Γαλλία, Ιταλία αμέσως μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, Πορτογαλία στη λεγόμενη Επανάσταση των Γαρίφαλων), είτε οδηγήθηκαν στην καταστροφή, όπως το ΚΚ Χιλής… Η εμπειρία των Λαϊκών Δημοκρατιών στην Ευρώπη δεν μπορεί να προβληθεί σαν υπόδειγμα. Κατ' αρχάς αναφέρεται σε επαναστατική κατάσταση. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αυτών των ΚΚ, αλλού ορίζεται εξαρχής η κυβέρνηση του μετώπου ως έκφραση της δικτατορίας του προλεταριάτου, αλλού ως έκφραση μιας αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης, που έλυνε αστικοδημοκρατικά αιτήματα και μετεξελισσόταν σε σοσιαλιστική. Έτσι κι αλλιώς στο συσχετισμό των δυνάμεων, κι επομένως στην εξέλιξη, βάρυνε καθοριστικά η παρουσία του Κόκκινου Στρατού… Το στένεμα της ιδέας του μετώπου σε μια συμμαχία πολιτικών δυνάμεων και η διεκδίκηση κυβερνητικής εξουσίας, που αντιστοιχεί σε αυτήν την αντίληψη του μετώπου, είναι αρνητικά στοιχεία του Σχεδίου Προγράμματος και πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να αφαιρεθούν».

………………………………………

Οι παραπάνω βέβαια απόψεις δεν υιοθετήθηκαν στο 15^ο Συνέδριο. Παρόλα αυτά, τα πρόσωπα- φορείς τους, όπως οι προαναφερόμενοι και άλλοι που δεν συμμετείχαν σ’ εκείνο τον προσυνεδριακό διάλογο, παρέμειναν στις θέσεις τους και αρκετοί από αυτούς ισχυροποιήθηκαν μέσα στο κόμμα. Αντίθετα όσοι υποστήριξαν το πνεύμα και το γράμμα του 15^ου συνεδρίου σταδιακά απομακρύνθηκαν από τα κεντρικά όργανα του κόμματος παρότι οι απόψεις του στο εν λόγω συνέδριο ήταν πλειοψηφικές. Πως έγινε και μια μικρή μειοψηφία, τότε, βρέθηκε να κυριαρχεί σήμερα στα μεσαία και ανώτερα κομματικά κλιμάκια. Αυτό μόνο με όρους φραξιονισμού μπορεί να ερμηνευτεί. Η ηγετική ομάδα υπό την Αλέκα Παπαρήγα μπορεί να δώσει και τις λεπτομέρειες του θέματος.
 (