Σημ. "Αντίλογου": Επειδή πολλά διαβάζουμε και ακούμε από καλοπροαίρετους μα και από φανατικούς πολέμιους περί "γραφειοκρατίας" και αιτίων εκφυλισμού των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, θεωρούμε απαραίτητη την ενημέρωση για τις θέσεις των "κατηγορουμένων" ιδρυτών της ΕΣΣΔ (χωρίς να αποδεχόμαστε το αλάθητο κανενός και καμιάς άποψης). Την ενημέρωση για ό,τι αποσιωπάται από αστούς μα και αντικαπιταλιστές αντισταλινικούς σαν τους οπαδούς του πρώην μενσεβίκου Τρότσκι , του κατεξοχήν "αντιγραφειοκράτη" ...υπεργραφειοκράτη που "τον τραβά η διοικητική όψη των πραγμάτων" κατά την γνωστή άποψη στην πολιτική διαθήκη του Λένιν. Ο Τρότσκι (το αποσιωπούν απόλυτα οι ωραιοποιοί του...) επιδιώκοντας μετά την επανάσταση απόλυτη υποταγή στην κρατική εξουσία των συνδικάτων, συγκρούστηκε (και) σε αυτό με τον Λένιν,με τον οποίο συμμάχησε (και) τότε ο Στάλιν... Μετά βέβαια, για μια σειρά λόγους, σε μιαν επική μα και τραγική πάλη επιβίωσης της έσωθεν και έξωθεν εντονότατα βαλλόμενης ΕΣΣΔ, επεκράτησαν οι εκφυλιστικές για την λαϊκή εξουσία απόψεις του Τρότσκι για τα συνδικάτα, χωρίς τον Τρότσκι...
Δημοσιεύσαμε και δημοσιεύουμε λοιπόν μια σειρά κομβικής σημασίας ντοκουμέντα της "άλλης" άποψης, αυτής που με όλα τα τεράστια μέσα που διαθέτουν, αποσιωπούν, διαστρεβλώνουν και καταπολεμούν όλοι όσοι κατατρόμαξαν για κάμποσες δεκαετίες από την πρώτη, ηρωική, τραγική, δραματική, με σοβαρότατα λάθη μα και με τεράστια προσφορά στην ανθρωπότητα, απόπειρα υπέρβασης του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος που γέννησε και γεννά αχαλίνωτες αντιθέσεις καπιταλιστικών ανταγωνισμών, εκατοντάδες πολέμους, γενοκτονίες,μέχρι και χρήση πυρηνικών όπλων , εξαθλίωση λαών, κρίσεις και καταστροφές, για να ελέγχει σήμερα παγκόσμια το 1% των ανθρώπων το 40% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ πάνω από το 50% λιμοκτονούν, έθνη αποδομούνται και λαϊκά στρώματα, ακόμα και μεσαίοι αστοί, βολεμένοι του χθες, εξαθλιώνονται κατά εκατοντάδες εκατομμύρια! Αυτή είναι η "δημοκρατία" που υπερασπίζονται αδίστακτοι μεγαλοαστοί και κάθε λογής ψοφοδεή, ιδιοτελή φερέφωνά τους, δυνάμεις κρούσης της εξουσίας τους, συχνά και με "αριστερό" ή "αντεξουσιαστικό" μανδύα...
Οργανώνετε τη μαζική κριτική από τα κάτω
(Από τα Άπαντα του Ι.Β. Στάλιν)
"…Το δεύτερο ζήτημα αφορά τα καθήκοντα της πάλης ενάντια στη γραφειοκρατία, τα καθήκοντα της οργάνωσης της μαζικής κριτικής των ελλείψεων μας, τα καθήκοντα της οργάνωσης του μαζικού ελέγχου απ’ τα κάτω. Ένας απ’ τους πιο σκληρούς εχθρούς της πορείας μας προς τα μπρος είναι η γραφειοκρατία. Ο εχθρός αυτός ζει σ΄ όλες τις οργανώσεις μας, και στις κομματικές, και στις κομσομολικές, και στις συνδικαλιστικές, και στις οικονομικές. Όταν μιλάνε για γραφειοκράτες, δείχνουν συνήθως με το δάχτυλο τους παλιούς εξωκομματικούς υπαλλήλους, που, στις γελοιογραφίες, τους παριστάνουν συνήθως με γυαλιά (γέλια). Αυτό δεν είναι πέρα για πέρα σωστό σύντροφοι. Αν το ζήτημα ήταν μόνο για τους παλιούς γραφειοκράτες, η πάλη ενάντια στη γραφειοκρατία θάταν η πιο εύκολη δουλειά. Το κακό είναι ότι εδώ δεν πρόκειται για τους παλιούς γραφειοκράτες. Εδώ, σύντροφοι, πρόκειται για τους νέους γραφειοκράτες που συμπαθούν τη Σοβιετική εξουσία, πρόκειται τέλος για τους κομμουνιστές γραφειοκράτες. Ο κομμουνιστής γραφειοκράτης είναι ο πιο επικίνδυνος τύπος γραφειοκράτη. Γιατί; Γιατί καμουφλάρει τη γραφειοκρατία του με τον τίτλο του κομματικού μέλους. Και τέτοιους κομμουνιστές γραφειοκράτες, δυστυχώς, δεν έχουμε λίγους.
Πάρτε τις κομματικές οργανώσεις. Θα διαβάσατε φαντάζομαι, για την υπόθεση Σμόλενσκ, για την υπόθεση Αρτιόμοφσκ κτλ. Τι λέτε, τυχαία είναι αυτά; Πώς εξηγούνται αυτές οι επαίσχυντες περιπτώσεις αποσύνθεσης και ηθικής κατάπτωσης σε μερικούς κρίκους των κομματικών μας οργανώσεων; Εξηγούνται με το γεγονός ότι εκεί έφτασαν το μονοπώλιο του κόμματος ως τον παραλογισμό, έπνιξαν τη φωνή της βάσης, εκμηδένισαν την εσωκομματική δημοκρατία και εγκαθίδρυσαν τη γραφειοκρατία. Πώς να παλέψουμε ενάντια σ’ αυτό το κακό; Νομίζω πως ενάντια σ’ αυτό το κακό δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να υπάρχουν άλλα μέσα, πέρα από την οργάνωση του ελέγχου απ’ τα κάτω από μέρους των κομματικών μαζών και την καλλιέργεια της εσωκομματικής δημοκρατίας. Τι αντίρρηση μπορεί να φέρει κανείς στο να ξεσηκώσουμε την οργή των κομματικών μαζών ενάντια σ’ αυτά τα σάπια στοιχεία και να τους δώσουμε τη δυνατότητα να κυνηγήσουν αυτά τα στοιχεία με το κοντόξυλο; Νομίζω πως σ’ αυτό δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αντίρρηση.
Ή, ας πάρουμε λ.χ. την Κομσομόλ. Δε θα αρνηθείτε βέβαια ότι υπάρχουν εδώ κι εκεί, στην Κομσομόλ, ολότελα σάπια στοιχεία, που η ανελέητη πάλη ενάντια τους είναι απόλυτα αναγκαία. Αλλά ας αφήσουμε στην άκρη τα σάπια στοιχεία. Ας πάρουμε το τελευταία γεγονός της χωρίς αρχές, πάλης ομάδων μέσα στην Κομσομόλ, γύρω από πρόσωπα, που δηλητηριάζει την ατμόσφαιρα της Κομσομόλ. Πως εξηγείται το γεγονός ότι στην Κομσομόλ υπάρχουν όσοι θες «κοσαρεφικοί» και «σομπολεφικοί», ενώ τους μαρξιστές πρέπει να τους γυρεύεις με το κερί; (Χειροκροτήματα). Τι άλλο δείχνει αυτό το γεγονός, αν όχι ότι σε μερικούς κρίκους των κορυφών της Κομσομόλ συντελείται ένα προτσές γραφειοκρατικής αποστείρωσης;
Και τα συνδικάτα; Ποιος θ’ αρνηθεί ότι στα συνδικάτα έχουμε όση θέλεις γραφειοκρατία; Έχουμε τις παραγωγικές συσκέψεις στις επιχειρήσεις. Έχουμε τις προσωρινές επιτροπές ελέγχου στα συνδικάτα. Καθήκον αυτών των οργανώσεων είναι να ξυπνούν τις μάζες, να αποκαλύπτουν τις ελλείψεις μας και να δείχνουν τους δρόμους για την καλυτέρευση της οικοδόμησης μας. Γιατί οι οργανώσεις αυτές δεν αναπτύσσονται; Γιατί δεν σφύζει μέσα τους η ζωή; Μήπως δεν είναι φανερό ότι η γραφειοκρατία στα συνδικάτα, μαζί με τη γραφειοκρατία στις κομματικές οργανώσεις, δεν αφήνουν τις σπουδαιότατες αυτές οργανώσεις της εργατικής τάξης να αναπτυχθούν;
Τέλος, οι οικονομικές μας οργανώσεις. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι τα οικονομικά μας όργανα πάσχουν από γραφειοκρατία; Πάρτε έστω μόνο την υπόθεση Σάχτι. Μήπως η υπόθεση Σάχτι δε δείχνει ότι τα οικονομικά μας όργανα δεν προχωρούν αλλά έρπουν, σέρνονται;
Πως θα βάλουμε τέρμα στη γραφειοκρατία σ’ όλες αυτές τις οργανώσεις; Για να γίνει αυτό υπάρχει ένας και μοναδικός δρόμος: να οργανωθεί ο έλεγχος απ’ τα κάτω, να οργανωθεί η κριτική των μαζών, των εκατομμυρίων της εργατικής τάξης ενάντια στη γραφειοκρατία των ιδρυμάτων μας, ενάντια στις ελλείψεις τους, ενάντια στα λάθη τους. Ξέρω πως, ξεσηκώνοντας την οργή εργαζομένων μαζών ενάντια στις γραφειοκρατικές διαστρεβλώσεις των οργανώσεων μας, καμιά φορά αναγκαζόμαστε να θίξουμε και μερικούς συντρόφους μας που στο παρελθόν πρόσφεραν υπηρεσίες, μα που σήμερα πάσχουν από την αρρώστια της γραφειοκρατίας. Μα, μπορεί αυτό ποτέ να σταματήσει τη δουλεία μας για την οργάνωση του ελέγχου προς τα κάτω; Νομίζω πως δεν μπορεί και δεν πρέπει. Για τις παλιές υπηρεσίες πρέπει να υποκλινόμαστε βαθιά μπροστά τους, μα για τα τωρινά λάθη και τη γραφειοκρατία θα έπρεπε να τους δώσουμε μια στο σβέρκο. (Γέλια, χειροκροτήματα). Μπορεί να γίνει και αλλιώς; Γιατί να μην το κάνουμε αυτό, αν το απαιτεί το συμφέρον της υπόθεσης;
Μιλάνε για κριτική απ’ τα πάνω, για κριτική από μέρους της εργατοαγροτικής επιθεώρησης, από μέρους της Κ.Ε. του κόμματος ,ας κ.λ.π. Όλα αυτά είναι βέβαια καλά. Όμως απέχουν πολύ απ’ το να είναι αρκετά. Κάτι περισσότερο, αυτό δεν είναι καθόλου το κύριο σήμερα. Το κύριο σήμερα είναι να ξεσηκώσουμε ένα πλατύτατο κύμα κριτικής απ’ τα κάτω ενάντια στη γραφειοκρατία γενικά, ενάντια στις ελλείψεις της δουλειάς μας, ιδιαίτερα. Μόνο οργανώνοντας αυτή τη διπλή πίεση, κι απ’ τα πάνω κι απ’ τα κάτω, μόνο μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους στην κριτική απ’ τα κάτω, μπορούμε να ελπίζουμε ότι η πάλη μας θα πετύχει και η γραφειοκρατία θα ξεριζωθεί.
Θάταν λάθος να νομίζουμε ότι την πείρα της οικοδόμησης την έχουν μόνο οι καθοδηγητές. Αυτό δεν είναι σωστό, σύντροφοι. Οι μάζες των εκατομμυρίων εργατών, που οικοδομούν τη βιομηχανία μας, συσσωρεύουν μέρα με τη μέρα μια τεράστια οικοδομική πείρα, που δεν είναι καθόλου λιγότερο πολύτιμη για μας από την πείρα των καθοδηγητών. Η μαζική κριτική απ’ τα κάτω, ο έλεγχος απ’ τα κάτω μας χρειάζεται, κοντά στ’ άλλα, για να μην πηγαίνει χαμένη η πείρα αυτή της μάζας των εκατομμυρίων, για να παίρνεται υπόψη και να μετουσιώνεται σε πράξη.
Από δώ βγαίνει το άμεσο καθήκον του κόμματος, ανελέητη πάλη ενάντια στη γραφειοκρατία, οργάνωση της μαζικής κριτικής στις πρακτικές αποφάσεις για την εξάλειψη των ελλείψεων μας. Δε μπορούμε να πούμε ότι η Κομσομόλ, και ιδιαίτερα η «Κομσομόλσκαγια Πράβντα», δεν έπαιρναν υπόψη τους τη σπουδαιότητα αυτού του καθήκοντος. Η αδυναμία εδώ είναι ότι συχνά, δεν εκπληρώνουμε αυτό το καθήκον ολοκληρωτικά. Και για να το εκπληρώσουμε ολοκληρωτικά δεν πρέπει να παίρνουμε υπόψη μας μόνο την κριτική, μα και τα αποτελέσματα της κριτικής, καθώς και τις βελτιώσεις που εφαρμόζονται στη ζωή σαν αποτέλεσμα της κριτικής."
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ:
Ι.Β.Στάλιν Γράμμα στο ΝΤΕΤΙΖΝΤΑΤ (Παιδικό Εκδοτικό) της ΚΕ της ΠΛΚΕΝ
σ. Αντρέγεφ ( Ντετιζντάτ της ΚΕ τηε ΠΛΚΕΝ) και Σμιρνόβα (Συγγραφέα των Διηγημάτων για τα παιδικά χρόνια του Στάλιν)
Είμαι αποφασιστικά κατά της έκδοσης των Διηγημάτων για τα παιδικά χρόνια του Στάλιν.
Το βιβλιαράκι είναι γεμάτο από ανακριβή στοιχεία, διαστρεβλώσεις, υπερβολές και υπερβολικά εγκώμια. Τη συγγραφέα την παραπλάνησαν οι παραμυθάδες, λογάδες (ίσως, ”ευσυνείδητοι” λογάδες), κόλακες. Κρίμα τη συγγραφέα, αλλά το γεγονός παραμένει γεγονός.
Αυτό, όμως, δεν είναι το κύριο. Το κύριο είναι ότι το βιβλιαράκι έχει την τάση να ριζώσει στη συνείδηση των σοβιετικών παιδιών (και των ανθρώπων γενικά) τη λατρεία των προσωπικοτήτων, των αρχηγών, των αλάνθαστων ηρώων. Αυτό είναι επικίνδυνο, επιζήμιο. Η θεωρία για τους ”ήρωες” και το ”πλήθος” δεν είναι μπολσεβίκικη, αλλά εσέρικη θεωρία. Οι ήρωες κάνουν το λαό, τον μετατρέπουν από πλήθος σε λαό, λένε οι εσέροι. Ο λαός κάνει τους ήρωες, απαντούν στους εσέρους οι μπολσεβίκοι. Το βιβλιαράκι χύνει νερό στο μύλο των εσέρων, θα βλάπτει την κοινή μπολσεβίκικη υπόθεσή μας.
Συμβουλεύω να κάψτε το βιβλιαράκι.
Ι. Στάλιν
16 Φλεβάρη 1938
Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Βοπρόσι Ιστόριι, Νο 11, Νοέμβρης 1953
Δημοσιεύσαμε και δημοσιεύουμε λοιπόν μια σειρά κομβικής σημασίας ντοκουμέντα της "άλλης" άποψης, αυτής που με όλα τα τεράστια μέσα που διαθέτουν, αποσιωπούν, διαστρεβλώνουν και καταπολεμούν όλοι όσοι κατατρόμαξαν για κάμποσες δεκαετίες από την πρώτη, ηρωική, τραγική, δραματική, με σοβαρότατα λάθη μα και με τεράστια προσφορά στην ανθρωπότητα, απόπειρα υπέρβασης του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος που γέννησε και γεννά αχαλίνωτες αντιθέσεις καπιταλιστικών ανταγωνισμών, εκατοντάδες πολέμους, γενοκτονίες,μέχρι και χρήση πυρηνικών όπλων , εξαθλίωση λαών, κρίσεις και καταστροφές, για να ελέγχει σήμερα παγκόσμια το 1% των ανθρώπων το 40% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ πάνω από το 50% λιμοκτονούν, έθνη αποδομούνται και λαϊκά στρώματα, ακόμα και μεσαίοι αστοί, βολεμένοι του χθες, εξαθλιώνονται κατά εκατοντάδες εκατομμύρια! Αυτή είναι η "δημοκρατία" που υπερασπίζονται αδίστακτοι μεγαλοαστοί και κάθε λογής ψοφοδεή, ιδιοτελή φερέφωνά τους, δυνάμεις κρούσης της εξουσίας τους, συχνά και με "αριστερό" ή "αντεξουσιαστικό" μανδύα...
Οργανώνετε τη μαζική κριτική από τα κάτω
(Από τα Άπαντα του Ι.Β. Στάλιν)
"…Το δεύτερο ζήτημα αφορά τα καθήκοντα της πάλης ενάντια στη γραφειοκρατία, τα καθήκοντα της οργάνωσης της μαζικής κριτικής των ελλείψεων μας, τα καθήκοντα της οργάνωσης του μαζικού ελέγχου απ’ τα κάτω. Ένας απ’ τους πιο σκληρούς εχθρούς της πορείας μας προς τα μπρος είναι η γραφειοκρατία. Ο εχθρός αυτός ζει σ΄ όλες τις οργανώσεις μας, και στις κομματικές, και στις κομσομολικές, και στις συνδικαλιστικές, και στις οικονομικές. Όταν μιλάνε για γραφειοκράτες, δείχνουν συνήθως με το δάχτυλο τους παλιούς εξωκομματικούς υπαλλήλους, που, στις γελοιογραφίες, τους παριστάνουν συνήθως με γυαλιά (γέλια). Αυτό δεν είναι πέρα για πέρα σωστό σύντροφοι. Αν το ζήτημα ήταν μόνο για τους παλιούς γραφειοκράτες, η πάλη ενάντια στη γραφειοκρατία θάταν η πιο εύκολη δουλειά. Το κακό είναι ότι εδώ δεν πρόκειται για τους παλιούς γραφειοκράτες. Εδώ, σύντροφοι, πρόκειται για τους νέους γραφειοκράτες που συμπαθούν τη Σοβιετική εξουσία, πρόκειται τέλος για τους κομμουνιστές γραφειοκράτες. Ο κομμουνιστής γραφειοκράτης είναι ο πιο επικίνδυνος τύπος γραφειοκράτη. Γιατί; Γιατί καμουφλάρει τη γραφειοκρατία του με τον τίτλο του κομματικού μέλους. Και τέτοιους κομμουνιστές γραφειοκράτες, δυστυχώς, δεν έχουμε λίγους.
Πάρτε τις κομματικές οργανώσεις. Θα διαβάσατε φαντάζομαι, για την υπόθεση Σμόλενσκ, για την υπόθεση Αρτιόμοφσκ κτλ. Τι λέτε, τυχαία είναι αυτά; Πώς εξηγούνται αυτές οι επαίσχυντες περιπτώσεις αποσύνθεσης και ηθικής κατάπτωσης σε μερικούς κρίκους των κομματικών μας οργανώσεων; Εξηγούνται με το γεγονός ότι εκεί έφτασαν το μονοπώλιο του κόμματος ως τον παραλογισμό, έπνιξαν τη φωνή της βάσης, εκμηδένισαν την εσωκομματική δημοκρατία και εγκαθίδρυσαν τη γραφειοκρατία. Πώς να παλέψουμε ενάντια σ’ αυτό το κακό; Νομίζω πως ενάντια σ’ αυτό το κακό δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να υπάρχουν άλλα μέσα, πέρα από την οργάνωση του ελέγχου απ’ τα κάτω από μέρους των κομματικών μαζών και την καλλιέργεια της εσωκομματικής δημοκρατίας. Τι αντίρρηση μπορεί να φέρει κανείς στο να ξεσηκώσουμε την οργή των κομματικών μαζών ενάντια σ’ αυτά τα σάπια στοιχεία και να τους δώσουμε τη δυνατότητα να κυνηγήσουν αυτά τα στοιχεία με το κοντόξυλο; Νομίζω πως σ’ αυτό δεν μπορεί να υπάρχει καμιά αντίρρηση.
Ή, ας πάρουμε λ.χ. την Κομσομόλ. Δε θα αρνηθείτε βέβαια ότι υπάρχουν εδώ κι εκεί, στην Κομσομόλ, ολότελα σάπια στοιχεία, που η ανελέητη πάλη ενάντια τους είναι απόλυτα αναγκαία. Αλλά ας αφήσουμε στην άκρη τα σάπια στοιχεία. Ας πάρουμε το τελευταία γεγονός της χωρίς αρχές, πάλης ομάδων μέσα στην Κομσομόλ, γύρω από πρόσωπα, που δηλητηριάζει την ατμόσφαιρα της Κομσομόλ. Πως εξηγείται το γεγονός ότι στην Κομσομόλ υπάρχουν όσοι θες «κοσαρεφικοί» και «σομπολεφικοί», ενώ τους μαρξιστές πρέπει να τους γυρεύεις με το κερί; (Χειροκροτήματα). Τι άλλο δείχνει αυτό το γεγονός, αν όχι ότι σε μερικούς κρίκους των κορυφών της Κομσομόλ συντελείται ένα προτσές γραφειοκρατικής αποστείρωσης;
Και τα συνδικάτα; Ποιος θ’ αρνηθεί ότι στα συνδικάτα έχουμε όση θέλεις γραφειοκρατία; Έχουμε τις παραγωγικές συσκέψεις στις επιχειρήσεις. Έχουμε τις προσωρινές επιτροπές ελέγχου στα συνδικάτα. Καθήκον αυτών των οργανώσεων είναι να ξυπνούν τις μάζες, να αποκαλύπτουν τις ελλείψεις μας και να δείχνουν τους δρόμους για την καλυτέρευση της οικοδόμησης μας. Γιατί οι οργανώσεις αυτές δεν αναπτύσσονται; Γιατί δεν σφύζει μέσα τους η ζωή; Μήπως δεν είναι φανερό ότι η γραφειοκρατία στα συνδικάτα, μαζί με τη γραφειοκρατία στις κομματικές οργανώσεις, δεν αφήνουν τις σπουδαιότατες αυτές οργανώσεις της εργατικής τάξης να αναπτυχθούν;
Τέλος, οι οικονομικές μας οργανώσεις. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι τα οικονομικά μας όργανα πάσχουν από γραφειοκρατία; Πάρτε έστω μόνο την υπόθεση Σάχτι. Μήπως η υπόθεση Σάχτι δε δείχνει ότι τα οικονομικά μας όργανα δεν προχωρούν αλλά έρπουν, σέρνονται;
Πως θα βάλουμε τέρμα στη γραφειοκρατία σ’ όλες αυτές τις οργανώσεις; Για να γίνει αυτό υπάρχει ένας και μοναδικός δρόμος: να οργανωθεί ο έλεγχος απ’ τα κάτω, να οργανωθεί η κριτική των μαζών, των εκατομμυρίων της εργατικής τάξης ενάντια στη γραφειοκρατία των ιδρυμάτων μας, ενάντια στις ελλείψεις τους, ενάντια στα λάθη τους. Ξέρω πως, ξεσηκώνοντας την οργή εργαζομένων μαζών ενάντια στις γραφειοκρατικές διαστρεβλώσεις των οργανώσεων μας, καμιά φορά αναγκαζόμαστε να θίξουμε και μερικούς συντρόφους μας που στο παρελθόν πρόσφεραν υπηρεσίες, μα που σήμερα πάσχουν από την αρρώστια της γραφειοκρατίας. Μα, μπορεί αυτό ποτέ να σταματήσει τη δουλεία μας για την οργάνωση του ελέγχου προς τα κάτω; Νομίζω πως δεν μπορεί και δεν πρέπει. Για τις παλιές υπηρεσίες πρέπει να υποκλινόμαστε βαθιά μπροστά τους, μα για τα τωρινά λάθη και τη γραφειοκρατία θα έπρεπε να τους δώσουμε μια στο σβέρκο. (Γέλια, χειροκροτήματα). Μπορεί να γίνει και αλλιώς; Γιατί να μην το κάνουμε αυτό, αν το απαιτεί το συμφέρον της υπόθεσης;
Μιλάνε για κριτική απ’ τα πάνω, για κριτική από μέρους της εργατοαγροτικής επιθεώρησης, από μέρους της Κ.Ε. του κόμματος ,ας κ.λ.π. Όλα αυτά είναι βέβαια καλά. Όμως απέχουν πολύ απ’ το να είναι αρκετά. Κάτι περισσότερο, αυτό δεν είναι καθόλου το κύριο σήμερα. Το κύριο σήμερα είναι να ξεσηκώσουμε ένα πλατύτατο κύμα κριτικής απ’ τα κάτω ενάντια στη γραφειοκρατία γενικά, ενάντια στις ελλείψεις της δουλειάς μας, ιδιαίτερα. Μόνο οργανώνοντας αυτή τη διπλή πίεση, κι απ’ τα πάνω κι απ’ τα κάτω, μόνο μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους στην κριτική απ’ τα κάτω, μπορούμε να ελπίζουμε ότι η πάλη μας θα πετύχει και η γραφειοκρατία θα ξεριζωθεί.
Θάταν λάθος να νομίζουμε ότι την πείρα της οικοδόμησης την έχουν μόνο οι καθοδηγητές. Αυτό δεν είναι σωστό, σύντροφοι. Οι μάζες των εκατομμυρίων εργατών, που οικοδομούν τη βιομηχανία μας, συσσωρεύουν μέρα με τη μέρα μια τεράστια οικοδομική πείρα, που δεν είναι καθόλου λιγότερο πολύτιμη για μας από την πείρα των καθοδηγητών. Η μαζική κριτική απ’ τα κάτω, ο έλεγχος απ’ τα κάτω μας χρειάζεται, κοντά στ’ άλλα, για να μην πηγαίνει χαμένη η πείρα αυτή της μάζας των εκατομμυρίων, για να παίρνεται υπόψη και να μετουσιώνεται σε πράξη.
Από δώ βγαίνει το άμεσο καθήκον του κόμματος, ανελέητη πάλη ενάντια στη γραφειοκρατία, οργάνωση της μαζικής κριτικής στις πρακτικές αποφάσεις για την εξάλειψη των ελλείψεων μας. Δε μπορούμε να πούμε ότι η Κομσομόλ, και ιδιαίτερα η «Κομσομόλσκαγια Πράβντα», δεν έπαιρναν υπόψη τους τη σπουδαιότητα αυτού του καθήκοντος. Η αδυναμία εδώ είναι ότι συχνά, δεν εκπληρώνουμε αυτό το καθήκον ολοκληρωτικά. Και για να το εκπληρώσουμε ολοκληρωτικά δεν πρέπει να παίρνουμε υπόψη μας μόνο την κριτική, μα και τα αποτελέσματα της κριτικής, καθώς και τις βελτιώσεις που εφαρμόζονται στη ζωή σαν αποτέλεσμα της κριτικής."
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ:
Ι.Β.Στάλιν Γράμμα στο ΝΤΕΤΙΖΝΤΑΤ (Παιδικό Εκδοτικό) της ΚΕ της ΠΛΚΕΝ
σ. Αντρέγεφ ( Ντετιζντάτ της ΚΕ τηε ΠΛΚΕΝ) και Σμιρνόβα (Συγγραφέα των Διηγημάτων για τα παιδικά χρόνια του Στάλιν)
Είμαι αποφασιστικά κατά της έκδοσης των Διηγημάτων για τα παιδικά χρόνια του Στάλιν.
Το βιβλιαράκι είναι γεμάτο από ανακριβή στοιχεία, διαστρεβλώσεις, υπερβολές και υπερβολικά εγκώμια. Τη συγγραφέα την παραπλάνησαν οι παραμυθάδες, λογάδες (ίσως, ”ευσυνείδητοι” λογάδες), κόλακες. Κρίμα τη συγγραφέα, αλλά το γεγονός παραμένει γεγονός.
Αυτό, όμως, δεν είναι το κύριο. Το κύριο είναι ότι το βιβλιαράκι έχει την τάση να ριζώσει στη συνείδηση των σοβιετικών παιδιών (και των ανθρώπων γενικά) τη λατρεία των προσωπικοτήτων, των αρχηγών, των αλάνθαστων ηρώων. Αυτό είναι επικίνδυνο, επιζήμιο. Η θεωρία για τους ”ήρωες” και το ”πλήθος” δεν είναι μπολσεβίκικη, αλλά εσέρικη θεωρία. Οι ήρωες κάνουν το λαό, τον μετατρέπουν από πλήθος σε λαό, λένε οι εσέροι. Ο λαός κάνει τους ήρωες, απαντούν στους εσέρους οι μπολσεβίκοι. Το βιβλιαράκι χύνει νερό στο μύλο των εσέρων, θα βλάπτει την κοινή μπολσεβίκικη υπόθεσή μας.
Συμβουλεύω να κάψτε το βιβλιαράκι.
Ι. Στάλιν
16 Φλεβάρη 1938
Πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Βοπρόσι Ιστόριι, Νο 11, Νοέμβρης 1953
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου