Για το διάσημο και συκοφαντικό βιβλίο του Isaac Deutscher «Στάλιν: μια πολιτική βιογραφία»
Οι βιογραφίες του Στάλιν αναπαράγονται νυχθημερόν στον καπιταλιστικό κόσμο. Όμως, η υπόθεση Στάλιν δεν αφορά μόνο ένα ιστορικό ζήτημα, αλλά συνδέεται με το κομμουνιστικό κίνημα, δηλαδή, για ένα πολιτικό ζήτημα, αυτό της δυνατότητας αλλαγής του σημερινού πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Επειδή, λοιπόν, για πολιτικά θέματα, πολλώ δε μάλλον για θεμελιακής φύσης πολιτικά ζητήματα, υπάρχει πάντα ένας σκοπός, αυτός δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από το να εμποτιστούν τα μυαλά των ανθρώπων στον καπιταλιστικό κόσμο πως η οποιαδήποτε αλλαγή που επαγγέλλεται μια δικαιότερη κοινωνία οδηγεί σε χειρότερες καταστάσεις. Επομένως, ο κόσμος καλύτερα ας μείνει ως έχει.
Ιδιαίτερο ρόλο αποδίδουν οι καπιταλιστές σε όσους συκοφαντούν την περίοδο Στάλιν και επικαλούνται την τάχα “εξ αριστερών” τοποθέτησή τους, η οποία καθιστά τάχα πιο “αντικειμενική” την απεικόνιση που παρουσιάζουν για το Στάλιν.
Μια από αυτές τις βιογραφίες είναι και εκείνη του Ισαάκ Ντόιτσερ (Isaac Deutscher), η οποία πρωτοκυκλοφόρησε εν μέσω πλήρους “βαρυχειμωνιάς” από τον ψυχρό πόλεμο που είχαν κηρύξει οι ιμπεριαλιστές και οι πολεμοκάπηλοι σε βάρος του στρατοπέδου της ειρήνης, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, το οποίο είχε τότε επικεφαλής τη Σοβιετική Ένωση, η οποία, με τη σειρά της, είχε επικεφαλής το Στάλιν.
Έκτοτε, και παρότι τα ψέμματα του Ντόιτσερ είναι γνωστά, η έκταση της επανάληψης των “επιχειρημάτων” του είναι τέτοια και από τόσες – τάχα διαφορετικές – πλευρές (από “αριστερούς ποντιολόγους” τύπου Αγτζίδη ως το “Βήμα” και τους τροτσκιστές) που θεωρούνται περίπου η αλήθεια. Έχουν, όμως, τα πράγματα έτσι; Η παρακάτω βιβλιοκριτική δημοσιεύτηκε ήδη το Γενάρη του 1950, από το βρετανικό κομμουνιστικό κόμμα και αποτελεί μια συμβολή ώστε ποτέ να μη θεωρούμε κάτι ως δεδομένο και για να θυμόμαστε πάντα ότι οι διάφορες “αλήθειες” σε τέτοια ζητήματα έχουν πάντα την προέλευσή τους, και δεν είναι καν αλήθειες όταν προέρχονται από ανθρώπους που χρησιμοποιούν την ιστορία για να μην προχωρήσει η ανθρωπότητα και για να μείνουν τα πράγματα ως έχουν.
***
Στάλιν: Συκοφαντία και αλήθεια
C.Allen
“Στάλιν, Μια Πολιτική Βιογραφία”, του Ισαάκ Ντόιτσερ (Oxford University Press)
Πρόσφατα, οι εκδόσεις του πανεπιστημίου της Οξφόρδης δημοσίευσαν μια ογκώδη βιογραφία του Στάλιν από έναν πολύ γνωστό πολιτικό δημοσιογράφο του Economist. Ο κ. Ντόιτσερ, ο συγγραφέας της, ασχολείται με την πολιτική και, επομένως, αποκαλεί το βιβλίο του “μια πολιτική βιογραφία”. Είναι σημαντικό να δει, λοιπόν, κανείς ποιος είναι ο πολιτικός στόχος αυτού του ογκώδους τόμου.
Στη σημερινή διεθνή κατάσταση, με την πάλη μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Νέων Δημοκρατιών, από τη μια, και Αμερικής, Βρετανίας και του υπόλοιπου καπιταλιστικού κόσμου, από την άλλη, οτιδήποτε γράφεται πολιτικά είναι είτε υπέρ του ιμπεριαλισμού και εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης είτε το αντίθετο. Το βιβλίο “Στάλιν” του Ντόιτσερ έχει ένα μόνο στόχο: την αμαύρωση της Σοβιετικής Ένωσης, του Κομμουνιστικού Κόμματος και τη συκοφάντηση του ηγέτη του, του Ιωσήφ Στάλιν.
Το μίσος του για τη Σοβιετική Ένωση διατρέχει όλο το βιβλίο. Οι Ρώσοι μπορούν “δίκαια να χαρακτηριστούν ένα έθνος αγρίων”. Κατά τον πόλεμο ενάντια στους φασίστες, “η Ρωσία ήταν γεμάτη στοιχεία αδυναμίας”. Την περίοδο της πολιορκίας της Μόσχας, ο κ. Ντόιτσερ ισχυρίζεται, χωρίς το παραμικρό στοιχείο ενδείξεων ότι “μέλη του Κόμματος κατέστρεφαν τις κάρτες μέλους και τα διακριτικά τους…συμπτώματα αναρχίας εμφανίστηκαν σε πολλά μέρη σε όλη την περιοχή μεταξύ των μετώπων και του Βόλγα”. Αυτοί οι συκοφαντικοί ισχυρισμοί αναφέρονται για να δείξουν την άποψη του κ. Ντόιτσερ για το σοβιετικό λαό και τη Σοβιετική ένωση.
Από την αρχή ως το τέλος πασχίζει να μειώσει το Στάλιν, τα επιτεύγματά του και τις απόψεις του. Σπάνια απασχολείται με το να αναφέρει συνοπτικά έστω τις απόψεις του Στάλιν, κυρίως τις απορρίπτει ως “ασυνάρτητες”, “ωμές”, “αντιφατικές”. Αυτά τα επίθετα επαναλαμβάνονται σε όλο το βιβλίο ως ένα μονότονο ρεφραίν. Όμως ο Ντόιτσερ ποτέ δεν αποδεικνύει τις κατηγορίες του περί αντιφάσεων στα έργα και τις ομιλίες του Στάλιν. Ο Στάλιν, όντας ο “απόγονος σκλάβων”, δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι θεωρητικός, παλεύει ο κ. Ντόιτσερ να αποδείξει. Γιατί η “θεωρία” ανήκει στους “διανοούμενους”, και κανένας αυτοεκπαιδευμένος άνθρωπος ή εργάτες δεν μπορούν να ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν “θεωρία”.
Όταν ο συγγραφέας πραγματεύεται, για παράδειγμα, το διάσημο έργο του Στάλιν “Μαρξισμός & Εθνικό Ζήτημα”, θα περίμενε κανείς μια συνοπτική παρουσίαση του από το Ντόιτσερ, όμως στον αναγνώστη δίνεται μόνο μια δόση μυθοπλασίας. Σύμφωνα με το Ντόιτσερ, “Ο Λένιν πιθανώς τού πρότεινε τη σύνοψη του δοκιμίου, την κύρια επιχειρηματολογία και τα συμπεράσματα… Ο Μπουχάριν μπορεί να τον βοήθησε να βρει τα βιβλία και τις παραπομπές που χρειαζόταν…Σχεδόν σίγουρα ο “παλιόγερος” (σ.C.A:αναφέρεται στο Λένιν) “κλάδεψε” από το δοκίμιο τις στυλιστικές και λογικές ασυνέπειες από τις οποίες το αρχικό κείμενο έβριθε” (σ.σ.116-122). Ο απορημένος αναγνώστης θα μπορούσε, ωστόσο, να αναρωτηθεί: Πού βρήκε ο κ. Ντόιτσερ στοιχεία για τέτοιους ισχυρισμούς; Ο κ. Ντόιτσερ είναι τόσο ντροπαλός που δεν αναφέρει την πηγή αυτών ούτε σε μια υποσημείωση. Δεν είναι δύσκολο, ωστόσο, να βρει κανείς την πηγή της “εγκυρότητάς” τους: τον Τρότσκι. Ο αναγνώστης θα πρέπει να έχει υπ’όψη ότι το 1912, όταν ο Στάλιν ασχολιόταν με τη συγγραφή του “Μαρξισμός & Εθνικό Ζήτημα”, ο Τρότσκι ήταν ο χειρότερος εχθρός του Λένιν και των Μπολσεβίκων.
Ήταν από αυτό το κείμενο του Στάλιν που ο Λένιν, ο οποίος είχε τόσο εντυπωσιαστεί από αυτό, έγραψε στο Γκόρκι: “Έχουμε μεταξύ μας έναν υπέροχο Γεωργιανό που έκατσε κάτω κι έγραψε για την Προσβεζσστσένια ένα μακροσκελές άρθρο στο οποίο συγκέντρωσε όλο το αυστριακό υλικό” (Λένιν, Διαλεχτά Έργα, ρωσική έκδοση, τ.16, σ.328). Γράφοντας δέκα μήνες αργότερα, ο Λένιν πάλι αναφέρθηκε στο κείμενο του Στάλιν και ξανά τον εκθείασε έντονα. Στο άρθρο του για “Το Πρόγραμμα του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος για το Εθνικό Ζήτημα”, λέει: “Στη μαρξιστική θεωρητική φιλολογία αυτή η θέση και τα θεμέλια του προγράμματος των σοσιαλδημοκρατών για το εθνικό ζήτημα έχουν πρόσφατα φωτιστεί (σε πρώτη φάση, έρχεται στο μυαλό το άρθρο του Στάλιν)” (τ. 17, σ.116).
Είναι πολύ ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι τον καιρό εκείνο ο Λένιν διεξήγε έναν σκληρό αγώνα ενάντια στο λικβινταρισμό στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, και ιδιαίτερα ενάντια στον Τρότσκι – έναν από τους κύριους προπαγανδιστές των λικβινταριστών. Σε ένα από τα άρθρα του ο Λένιν εφιστούσε την προσοχή σε ένα άλλο άρθρο του Στάλιν, το οποίο αποκάλυπτε τους λικβινταριστές. Γράφει:
“Η ανταπόκριση του συντρόφου Κ. (σ.C.A.: του Στάλιν) αξίζει μια μεγάλη προσοχή όλων όσων διαφυλάττουν το κόμμα μας. Μια καλύτερη αποκάλυψη της πολιτικής της “Φωνής” (και της διπλωματίας της “Φωνής”), μια καλύτερη απόρριψη των απόψεων και των ελπίδων των συμφιλιωτών μας και των συμβιβαστών μας είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς” (Λένιν, ρωσική Συλλογή Έργων, τρίτη έκδοση, τ. 15, σ. 217, γραμμένο το Σεπτέμβρη του 1911). Δεν είναι τυχαίο ότι το ίδιο το άρθρο του Λένιν περιλαμβάνει μια σφοδρή επίθεση ενάντια στον Τρότσκι και το ρόλο του ως λιβκβινταριστή ανάμεσα στους μενσεβίκους.
Στην Επανάσταση του 1905, σύμφωνα με το Ντόιτσερ, ο Τρότσκι ήταν ο μόνος “ηγέτης”. “Στη “γενική πρόβα”, οι κύριοι δρώντες, με την εξαίρεση του Τρότσκι…. απέτυχαν κατά τις πιο σημαντικές δράσεις” (σ.σ.75-76).
Ενώ ο Τρότσκι προέβαινε σε θεατρικές ομιλίες στην Πετρούπολη, οι μπολσεβίκοι οργάνωναν την εξέγερση στη Μόσχα και τον Καύκασο, τα πιο σημαντικά επαναστατικά γεγονότα της Επανάστασης του 1905. Οι Μενσεβίκοι, συμπεριλαμβανομένου του Τρότσκι, καταδίκαζαν την εξέγερση της Μόσχας και σφοδρά επιτέθηκαν τότε στους Μπολσεβίκους. Ο κ. Ντόιτσερ γράφει:
“Το σοβιέτ (σ.C.A.: το σοβιέτ της Αγίας Πετρούπολης με επικεφαλής το Μενσεβίκο Τρότσκι) κάλεσε τη χώρα να σταματήσει να πληρώνει φόρους στον Τσάρο”. Αυτό είναι που χαρακτηρίζει μεγάλο “επαναστατικό ηρωισμό” του Τρότσκι. Μπορεί να εκπλήξει τον κ. Ντόιτσερ, όμως ακόμα και οι Καντέτοι (σ.parapoda: το Συνταγματικό Δημοκρατικό Κόμμα), στο Μανιφέστο του Βίμποργκ, κάλεσαν το λαό να μην πληρώνει φόρους στον Τσάρο. Όμως οι πραγματικοί επαναστάτες ήταν οι Μπολσεβίκοι, οι οποίοι οργάνωσαν τη στρατιωτική εξέγερση στη Μόσχα. Τους επιτέθηκαν από όλες τις πλευρές, και φυσικά και ο Τρότσκι. Ο Λένιν αποκάλεσε τον Τρότσκι “ματαιόδοξο και κούφιο” (Λένιν, Συλλογή Έργων, τ. 7, σ.194).
Ας επιστρέψουμε, όμως, στην περίοδο της Οκτωβριανής Επανάστασης, του εμφυλίου πολέμου και της ανάπτυξης της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο κ. Ντόιτσερ τονίζει το προγενέστερο “λάθος” του Στάλιν το Μάρτη του 1917 για την υποστήριξη του μενσεβίκικου σοβιέτ. Ποτέ όμως δεν αναφέρει το γεγονός ότι, πρώτον, ο Στάλιν ήταν που το παραδέχτηκε και το διόρθωσε και, δεύτερον, ότι 7 χρόνια αργότερα, το 1924, ο Στάλιν πάλι είπε ξεκάθαρα ότι είχε κάνει λάθος το Μάρτη του 1917 και ότι, όπως λέει ο ίδιος, “το απέρριψα συνολικά, στα μέσα του Απρίλη, αφότου είχα προσχωρήσει στην άποψη του Λένιν” (Στάλιν, συλλογή Έργων, τ. 6, σ.333).
Συνεχώς ο Ντόιτσερ προσπαθεί να μειώσει το ρόλο του Στάλιν στην Οκτωβριανή Επανάσταση: “Στις ημέρες της αναταραχής, ο Στάλιν δεν ήταν ανάμεσα στους κύριους δρώντες”(σ.166).
Σύμφωνα με το Ντόιτσερ, όχι μόνο ο Στάλιν δεν ήταν μεταξύ των πρωτεργατών της Οκτωβριανής εξέγερσης, αλλά, προχωρά στη συκοφάντηση ολόκληρου του Κόμματος: “Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της αναποτελεσματικότητας της Κεντρικής Επιτροπής” (σ.167).
Αν, όμως, η Κεντρκή Επιτροπή είχε επιδείξει τέτοια “αναποτελεσματικότητα”, τότε, ποιος, επομένως, ηγήθηκε της εξέγερσης; Ο κ. Ντόιτσερ γνωρίζει μόνο ένα άτομο για αυτό: τον Τρότσκι. “Ο Τρότσκι, ο οποίος ο Πρόεδρος του Σοβιέτ, καθοδηγούσε όλη τη δράση του…Ο Τρότσκι – όλα τα νήματα της εξέγερσης βρίσκονταν στα χέρια του” (σ.161). Ακόμα και ο ρόλος του Λένιν χλευάζεται: “Υπό το φως της τρέχουσας εξέγερσης, η πρώτη απεικόνισή του (σ.C.A.: του Λένιν) μοιάζει περίπου με ένα αφελές δοκίμιο περιπέτειας” (σ.158).
Ας δούμε, όμως, μερικά γεγονότα. Ο ίδιος ο Τρότσκι προσχώρησε στους Μπολσεβίκους τον Ιούλη του 1917. Τι συνέβη στο Κόμμα ως τότε, στο Κόμμα το οποίο ηγήθηκε επιτυχώς της Οκτωβριανής Επανάστασης; Κατά τον πρώτο ιμπεριαλιστικό παγκόσμιο πόλεμο, μεταξύ Ιούλη 1915 και Δεκέμβρη 1916, το κόμμα οργάνωσε 480 απεργίες μόνο στην Πετρούπολη, με 500.000 συμμετέχοντες. Στις 14 Φλεβάρη 1917, οι Μπολσεβίκοι οργάνωσαν την καθιστική διαμαρτυρία και απεργία στα Εργοστάσια Πουτίλοφ με 30.000 συμμετέχοντες. Μεταξύ Γενάρη και Φλεβάρη 1917, οι Μπολσεβίκοι ηγήθηκαν 575.000 απεργιών. Στην Πετρούπολη, στις αρχές του 1917, υπήρχαν όχι λιγότερες από 15 επιτροπές περιοχών του κόμματος.
Ποιος ηγήθηκε όλου αυτού του έργου που δημιούργησε τις επιτροπές και τους πυρήνες; Άνθρωποι σαν το Στάλιν, το Σβερντλόφ, τον Καλίνιν, το Μολότοφ και άλλους, ενώ ο Τρότσκι ήταν ένας τακτικός θαμώνας των καφέ της Νέας Υόρκης και σταθερός αρθρογράφος στο Μενσεβίκικο Τύπο.
Είναι αξιοσημείωτο το ότι ο Λένιν είχε τα ακόλουθα να πει για τον Τρότσκι το Φλεβάρη του 1917: “Ο Τρότσκι έφτασε, και αυτός ο αλήτης με τη μία ήρθε σε συνεννόηση με τη δεξιά πτέρυγα του Νέου Κόσμου ενάντια στους Αριστερούς του Τσίμερβαλντ! Τόσο απλά! Όπως κάνει ο Τρότσκι! Παραμένει πάντα ο ίδιος – στρίβει, εξαπατά, ποζάρει ως αριστερός, βοηθά τη Δεξιά όσο μπορεί” (Λένιν προς Ινέσσα Άρμαντ, Labour Monthly, Σεπτέμβρης 1949, η έμφαση δική μου, C.A.).
O Τρότσκι, ο οποίος προσχώρησε στους Μπολσεβίκους τον Ιούλη του 1917, δίσταζε για καιρό να πράξει κάτι τέτοιο. Μόνο μετά τα πειράγματα του Λένιν τον Ιούλη εκείνης της χρονιάς προς αυτόν και τους συνεργάτες του, προσχώρησε ο Τρότσκι στους Μπολσεβίκους.
Η απεικόνιση του Τρότσκι από το Ντόιτσερ ωσάν να ήταν ο μόνος που ηγήθηκε της εξέγερσης μπορεί τώρα να θεωρηθεί αστεία. Σε ένα καλά οργανωμένο και συγκεντρωτικό κόμμα όπως οι Μπολσεβίκοι, ο Τρότσκι, ό,τι και να έκανε τον Οκτώβρη, θα μπορούσε μόνο να ήταν προς εκπλήρωση των επιθυμιών και των εντολών της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος.
Ένα από τα μεγάλα όπλα για την οργάνωση της εξέγερσης ήταν η Πράβντα, της οποίας επικεφαλής και εκδότης ήταν ο Στάλιν. Το έντυπο έδινε το μήνυμα του Κόμματος σε εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, και καθοδηγούσε τις μάζες. Στις αρχές του 1917, υπήρχαν 23.600 μέλη στο Κόμμα. Μέχρι τον Αύγουστο του 1917, υπήρχαν 200.000. Η Κεντρική Επιτροπή και η Πράβντα έπαιξε ρόλο – κλειδί για την ένταξη των αγωνιζόμενων εργατών και στρατιωτών στις τάξεις του Μπολσεβικικού Κόμματος. Ο Τρότσκι δεν είχε καμία απολύτως ανάμειξη με αυτό.
Στις παραμονές της Εξέγερσης, η Κεντρική Επιτροπή των Μπολσεβίκων, εξέλεξε το πρώτο Πολιτικό Γραφείο για να ηγηθεί της επανάστασης, αποτελούμενο από τους Λένιν, Στάλιν, Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, Τρότσκι, Σοκόλνικοφ και Μπουμπνόφ.
Μια Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή εξελέγη στις 29 Οκτώβρη για να καθοδηγήσει την εξέγερση και αυτή αποτελούταν από τους Στάλιν, Σβερντλόφ, Μπουμπνόφ, Τζερτζίνσκι και Ουρίτσκι. Ο Τρότσκι, ως πρόεδρος του Σοβιέτ της Πετρούπολης, έκανε και έλεγε ό,τι η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή και το Πολιτικό Γραφείο αποφάσιζαν.
Ας έχουμε επίσης κατά νου ότι όταν σχηματίστηκε η πρώτη Σοβιετική Κυβέρνηση, στον Τρότσκι ανατέθηκε το Επιτροπάτο των Εξωτερικών Υποθέσεων και όχι κάποιο Επιτροπάτο σχετιζόμενο με την Άμυνα. Από την άλλη, βρίσκουμε το Στάλιν, στο πλευρό του Λένιν, να δίνει εντολές στο Στρατηγό Ντουχόνιν, τον Αρχηγό του Επιτελείου του Κερένσκι, και να δίνει εντολές για την απομάκρυνση του Στρατηγού. Ο Στάλιν είναι ο μόνος Επίτροπος την εποχή εκείνη στον οποίο, ταυτόχρονα με την ανάληψη του καθηκόντος του Επίτροπου (Εθνοτήτων), είχαν δοθεί και πολλές άλλες υπεύθυνες θέσεις, είτε στο μέτωπο είτε στην οργάνωση συνεδρίου του κόμματος, είτε στην αποκατάσταση των πραγμάτων στην Ουκρανία ή τη Γεωργία. Από αυτές τις αναθέσεις ήταν που ο Λένιν έμαθε για τις μεγάλες στρατιωτικές ικανότητές του.
Αυτός είναι ο λόγος για τον εξαιρετικό ρόλο του Στάλιν την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου. Ο Ντόιτσερ, ως συνήθως, διαστρεβλώνει πλήρως το ρόλου του, και αποδίδει νίκες του Στάλιν.. στον Τρότσκι. Έτσι, η διάσημη νίκη της μάχης του Τσαρίτσιν αποδίδεται στον Τρότσκι! Στο Στάλιν, παρότι δεν ήταν Επίτροπος Πολέμου, δόθηκαν από το Λένιν και τη Σοβιετική κυβέρνηση πλήρεις αρμοδιότητες για να πάρει αποφάσεις χωρίς διαβούλευση με τον Τρότσκι, τον τότε Επίτροπο Πολέμου.
Όταν δημιουργήθηκε το Επιτροπάτο Εργατικού Ελέγχου το 1919, ο Στάλιν διορίστηκε πρώτος επίτροπός του. Στο 11ο Συνέδριο του κόμματος τον Απρίλη του 1922, ο Πρεομπραζένσκι, που έγινε αργότερα ηγετικό στέλεχος του τροτσκισμού, επέκρινε το Λένιν για το διορισμό του Στάλιν σε πλήθος Επιτροπάτων. Ο Λένιν απάντησε:
“Ο Πρεομπραζένσκι επιπόλαια παραπονέθηκε ότι ο Στάλιν είναι επικεφαλής σε δύο επιτροπάτα.. Όμως τι μπορούμε να κάνουμε για να διατηρήσουμε την υπάρχουσα κατάσταση στο Λαϊκό Επιτροπάτο για Ζητήματα Εθνοτήτων και για να βρούμε άκρη στα ζητήματα του Τουρκεστάν, του Καυκάσου και άλλα; Άλλωστε, πρόκειται για πολιτικά προβλήματα! Και είναι προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν: είναι προβλήματα που απασχολούν τα ευρωπαϊκά κράτη επί εκατοντάδες χρόνια και τα οποία έχουν επιλυθεί σε δημοκρατικές χώρες μόνο στο μικρότερο βαθμό. Εμείς επιλύουμε αυτά τα προβλήματα, και πρέπει να έχουμε έναν άνθρωπο στον οποίο κάθε εκπρόσωπος εθνότητας θα μπορεί να έρθει και να συζητήσει εκτενώς τα ζητήματα. Πού μπορούμε να βρούμε τέτοιον άνθρωπο; Νομίζω ότι ακόμα και ο Πρεομπραζένσκι δεν θα μπορούσε να ονομάσει κάποιον άλλο πέρα από το Σύντροφο Στάλιν.
Το ίδιο ισχύει και για την Εργατοαγροτική Επιθεώρηση. Το έργο είναι τεράστιο. Όμως για να διαχειριστούμε ορθά το έργο της έρευνας, πρέπει να έχουμε επικεφαλής έναν άνθρωπο με κύρος, αλλιώς θα βυθιστούμε σε κομματικές ίντριγκες” (Λένιν, Συλλογή Έργων, τ. 27, σ. 263-264.Σ.parapoda:Υπάρχει και στην ελληνική έκδοση των Απάντων, τ.45 σελ.122).
Επιπρόσθετα, ο Στάλιν είχε ηγετικό ρόλο στην καθοδήγηση της δουλειάς του Πολιτικού Γραφείου (βλ. Λένιν, τ. 28, σ. 298 και 379).
Ο Ντόιτσερ μιλά πολύ για το διάσημο έργο του Λένιν “Καλύτερα λιγότεροι αλλά καλύτεροι”, το οποίο γράφτηκε το Φλεβάρη του 1923, επικρίνοντας το έργο της Επιθεώρησης. Κατά το Ντόιτσερ, το άρθρο “αποτελούσε μια συντριπτική επίθεση στο Στάλιν ως Επιτρόπου της Επιθεώρησης” (σ. 251). Ο Στάλιν, όμως, είχε σταματήσει να είναι Επίτροπος της Επιθεώρησης ήδη από το Μάη του 1922, όταν διορίστηκε Γενικός Γραμματέας του Κόμματος. Την εποχή που ο Λένιν έγραφε το άρθρο αυτό, ο Αβανέσοφ ήταν επικεφαλής της Επιθεώρησης.
Ο Ντόιτσερ, βασιζόμενος στον Τρότσκι, αποδίδει μεγάλη έκταση στη λεγόμενη Διαθήκη του Λένιν. Γράφει ότι “ποτέ δεν δημοσιεύτηκε στη Ρωσία”. Ο Στάλιν, στο άρθρο του “Η Τροτσκιστική Αντιπολίτευση Τότε και Τώρα”, το οποίο δημοσιεύτηκε στις 2 Νοέμβρη 1927 και αναπαρήχθη και στα Άπαντά του, τ. 10, σ.175-177, αναφέρει όλα τα αποσπάσματά της που αφορούν σε αυτόν και τον Τρότσκι. Ο Στάλιν τονίζει ότι ο Λένιν επεσήμανε το “μη μπολσεβικισμό του Τρότσκι” και δεν επέστησε την προσοχή σε κανένα πολιτικό λάθος του Στάλιν, αλλά μόνο στην “χοντροκοπιά” του Στάλιν. Ο Στάλιν γράφει ότι είναι περήφανος για την “χοντροκοπιά” του απέναντι σε οποιονδήποτε αποπειράται να διασπάσει το κόμμα. Ο Στάλιν είναι περήφανος που οι εχθροί του Κόμματος εκτοξεύουν εναντίον του τα βέλη τους:
“Επιπλέον, θεωρώ ζήτημα τιμής το ότι η αντιπολίτευση κατευθύνει όλο το μίσος της ενάντια στο Στάλιν. Έτσι θα έπρεπε να γίνει. Πιστεύω ότι θα ήταν παράξενο και προσβλητικό αν η αντιπολίτευση, η οποία προσπαθεί να καταστρέψει το κόμμα, θα εκθείαζε το Στάλιν, ο οποίος υποστηρίζει τις βάσεις του Λενινιστικού Κόμματος” (σ.173).
Η όλη πάλη του κόμματος ενάντια στον Τροτσκισμό παραποιείται. Η μικρή υποστήριξη που έχαιρε ο Τρότσκι από τα μέλη και τους εργάτες αγνοείται. Η πολιτική του Τρότσκι, που συγκέντρωσε γύρω της πολλά από τα μη ταξικά στοιχεία της Σοβιετικής Ένωσης, δεν αναφέρεται.
Το 5ετές Πλάνο και η Κολεκτιβοποίηση παραποιούνται χονδροειδώς. Το κίνημα των Σταχανοβιτών δεν αναφέρεται καν, κ.ο.κ., κ.ο.κ. Όμως, αντίθετα, το βιβλίο είναι γεμάτο κουτσομπολιά από διπλωματικούς διαδρόμους και υλικό από βιβλία με ψέματα.
Ο κ. Ντόιτσερ ξεπερνά εαυτόν όταν πραγματεύεται τις διάσημες δίκες των τροτσκιστών κατασκόπων και υπονομευτών κατά τα μέσα της δεκαετίας του ’30. Όλες οι δίκες “ήταν, φυσικά, ξεδιάντροπες επινοήσεις”(σ.377). Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να αναφέρει κανείς την άποψη του κ. Τσώρτσιλ. Στα Απομνημονεύματά του, ο Τσόρτσιλ αναφέρει μια συζήτηση με τον Πρόεδρο Μπένες, η οποία έχει μεγάλη ιστορική σημασία και αξίζει να παρατεθεί ολόκληρη. Γράφει:
“Όταν ο Πρόεδρος Μπένες με επισκέφτηκε στο Μαρακές το Γενάρη του 1944, μου είπε αυτή την ιστορία. Το 1935 έλαβε μια προσφορά από το Χίτλερ για να σεβαστεί, σε κάθε περίπτωση, την ακεραιότητα της Τσεχοσλοβακίας με αντάλλαγμα μια εγγύηση ότι αυτή θα παρέμενε ουδέτερη σε περίπτωση πολέμου μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας (…). Το φθινόπωρο του 1936, ένα μήνυμα από ανώτατη στρατιωτική πηγή της Γερμανίας στάλθηκε στον Πρόεδρο Μπένες όπου έλεγε πως αν ήθελε να επωφεληθεί της προσφοράς του Φύρερ, θα έπρεπε να κινηθεί γρήγορα, γιατί γεγονότα που σύντομα θα λάμβαναν χώρα στη Ρωσία, θα καθιστούσαν κάθε προσφορά του προς τη Γερμανία ασήμαντη”.
“Ενώ ο Μπένες αναλογιζόταν αυτή την ενοχλητική υπόνοια, έμαθε ότι επικοινωνίες υπήρχαν μεταξύ της σοβιετικής πρεσβείας στην Πράγα μεταξύ σημαντικών προσωπικοτήτων της Ρωσίας και της Γερμανικής κυβέρνησης. Αυτές ήταν τμήμα της λεγόμενης συνωμοσίας στρατιωτικών και κομμουνιστών της παλιάς φρουράς για την ανατροπή του Στάλιν και τη δημιουργία ενός νέου καθεστώτος το οποίο να βασιζόταν σε μια φιλογερμανική πολιτική. Ο Πρόεδρος Μπένες δεν έχασε καιρό και γνωστοποίησε όλα όσα μπόρεσε να βρει στο Στάλιν. Από εκεί και πέρα άρχισε η χωρίς έλεος, όμως ίσως όχι αχρείαστη, εκκαθάριση σε στρατό και πολιτικούς στη Σοβιετική Ρωσία, και η σειρά δικών το Γενάρη του 1937, στις οποίες ο Βισίνσκι, ο δημόσιος κατήγορος, είχε εξέχοντα ρόλο” (Τσόρτσιλ, The Gathering Storm ,σ.σ.224-225. Η έμφαση δική μου, C.A.).
Αυτός ο πολύ αξιόπιστος ισχυρισμός ανατρέπει τα ψέμματα και τις συκοφαντίες του Ντόιτσερ για τις δίκες της Μόσχας.
Έχει κάτι παραπάνω από ιστορικό ενδιαφέρον το τι έλεγε για το Στάλιν η πρώτη έκθεση που δημοσιεύτηκε από τη βρετανική κυβέρνηση για τη Ρωσία. Η έκθεση Έμμοττ (που πήρε το όνομά της από τον πρόεδρο της Επιτροπής για τη Ρωσία η οποία ορίστηκε από την κυβέρνηση του Λλόυδ Τζορτζ) περιγράφει το Στάλιν ως έναν από τους τέσσερις ισχυρότερους ανθρώπους στη Σοβιετική Κυβέρνηση και τον τοποθετεί πρώτο σε σημασία μετά το Λένιν (Russia, no.1 (1921), Cmd. 1240, σ. 30. Η έκθεση ολοκληρώθηκε το Νοέμβρη του 1920).
Η βιογραφία του Στάλιν στην έκθεση τον παρουσιάζει ως εξής: “Ο ικανότερος από τους πολλούς Γεωργιανούς που εργάζονται στη Σοβιετική κυβέρνηση (…). Προηγουμένως ήταν ένας από τους κύριους οργανωτές του Μπολσεβικικού τμήματος του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος και στενός συνεργάτης του Λένιν (…) Φημίζεται για τη σημαντική δύναμη χαρακτήρα και τις αξιοσημείωτες ικανότητές του”. Η έκθεση επίσης λέει: “Φαίνεται επίσης ότι ο Στάλιν έχει, εδώ και κάποιο καιρό, πάψει να έχει προσωπικό ρόλο στο έργο της Εργατοαγροτικής Επιθεώρησης, και ότι, επιπροσθέτως με τα άλλα έργα του ως Λαϊκού Επιτρόπου Εθνοτήτων, αφιερώνει μεγάλο τμήμα του χρόνου του στο στρατιωτικό έργο” (σ.28).
Αυτή η αναφορά στην Έκθεση Έμμοτ θα έπρεπε να τελειώνει τον μύθο ότι ο Στάλιν ήταν άγνωστος πριν το 1924.
Δεν είναι χωρίς ενδιαφέρον να δει κανείς το ότι μια Επιτροπή των Τόρις, η οποία ορίστηκε από την κυβέρνηση Λλόυδ Τζόρτζ για να εξετάσει την κατάσταση στη Ρωσία, εναπόθετε τις ελπίδες της στην πιθανότητα ο Τρότσκι να διαδεχτεί το Λένιν ως επικεφαλής της κυβέρνησης και να φέρει ένα πιο “φιλελεύθερο” καθεστώς. Έτσι, ήδη από το 1920, στο αποκορύφωμα της επαναστατικής δημοφιλίας του, ο Τρότσκι θεωρούταν σύμμαχος του βρετανικού Συντηρητισμού.
Ήδη από το 1920, όταν η αντεπαναστατική δραστηριότητα του Τρότσκι δεν είχε ακόμα αναγνωριστεί από το Κόμμα, οι Βρετανοί Συντηρητικοί έβλεπαν σε αυτόν έναν σύμμαχό τους. Όπως ο Λένιν έλεγε, “ποζάρει ως αριστερός, βοηθά τη Δεξιά”.
Η Αντιπροσωπεία των Συνδικάτων που επισκέφτηκε τη Ρωσία το Νοέμβρη του 1924, αναγνώρισε τον αστικό χαρακτήρα του Τρότσκι. “Ο Τρότσκι, ο οποίος εντάχθηκε στο κόμμα ακριβώς μόλις έπρεπε για να αναλάβει έναν σημαντικό ρόλο στην Οκτωβριανή Επανάσταση, εκπροσωπεί το φιλελεύθερο αντικομφορμισμό (σ.CA:με άλλα λόγια, τον καπιταλισμό) έναντι του σκληροπυρηνικού κομμουνισμού” (Ρωσία, Επίσημη Έκθεση της Αντιπροσωπείας των Βρετανικών Συνδικάτων, Λονδίνο, 1925, σ. 15).
Ο Ντόιτσερ αφιερώνει δύο κεφάλαια στην Κομιντέρν, ένα μεγάλο κεφάλαιο για τον πόλεμο και ένα για την Τεχεράνη, τη Γιάλτα και το Πότσνταμ. Ο αγώνας εναντίον του φασισμού και υπέρ της Συλλογικής Ασφάλειας, η προσχώρηση της Ρωσίας στην Κοινωνία των Εθνών, το Ενιαίο Μέτωπο, όλα αυτά τα μέτρα που προωθούσε η Σοβιετική Ένωση και η Κομμουνιστική Διεθνής για την αποτροπή ξεσπάσματος ενός παγκοσμίου πολέμου, όλα αυτά έχουν διαστρεβλωθεί στο έπακρο. Κατά το Ντόιτσερ, ο Στάλιν, την περίοδο εκείνη, ήταν υπέρ μιας πλήρους ανακωχής με τον καπιταλισμό και συμβούλευε τα κομμουνιστικά κόμματα σχεδόν να εγκαταλείψουν την ταξική πάλη (σ.σ.417-426). Δεν υπάρχει ανάγκη να αναφερθεί οποιοδήποτε απόσπασμα από λόγο του Στάλιν για να αποδείξει το αντίθετο. Τα γεγονότα είναι επίσης πολύ γνωστά.
Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό και η πάλη για την αποτροπή του ξεσπάσματος ενός νέου πολέμου, όπως η πάλη κατά τη διάρκεια του πολέμου για το άνοιγμα του Δεύτερου Μετώπου, αποτελούσαν την ουσία της ταξικής πάλης στα διεθνή ζητήματα. Η σημασία της προσπάθειας των αυτουργών της Συμφωνίας του Μονάχου, των Τσάμπερλαιν, Χάλιφαξ, Λοντόντερι, Νταλαντιέ, Μπονέ και άλλων να εκτρέψουν το Χίτλερ, ώστε να επιτεθεί στη Ρωσία ελαχιστοποιείται (σ.σ.431-434): ο συγγραφέας δεν αναφέρει πουθενά ότι, ακόμα και αφότου ο Χίτλερ μπήκε στην Πράγα το 1939, και όταν ο Τσάμπερλαιν έστειλε τους “επιφανείς” διαπραγματευτές του στη Μόσχα, ο Βρετανός Υπουργός Χάντσον, είχε προσφέρει στους Γερμανούς δάνειο 1 δις στερλινών και είχε δώσει συνέντευξη στη Daily Telegraph,όπου πρότεινε ότι ο “Ζωτικός Χώρος” της Γερμανίας θα μπορούσε να δοθεί, σε βάρος της Σιβηρίας και της Κίνας.
Ο Ντόιτσερ δεν πραγματεύεται ποτέ το “ψεύτικο” τμήμα του πολέμου, όταν οι Τσάμπερλαιν και Νταλαντιέ έστελναν στρατιωτικές προμήθειες και προετοίμαζαν να στείλουν στρατό στη Φινλανδία για να επιτεθούν στη Ρωσία μέσω της Συρίας και του Ιράκ.
Για την περίοδο του πολέμου, ο λιβελογράφος μας αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι ο Στάλιν επέδειξε μεγάλες ηγετικές ικανότητες. Όμως ακόμα και τότε, η διάσημη σε όλη τη Γη ομιλία του Στάλιν ήταν “πλαδαρή και διόλου εμπνευστική” – μιλάμε για την ίδια ομιλία που ενέπνευσε το πιο ένδοξο αντάρτικο κίνημα στην παγκόσμια ιστορία.
Εν συντομία, το βιβλίο του Ντόιτσερ για το Στάλιν είναι ένα αντισοβιετικό δημοσίευμα, βασισμένο σε διαστρεβλώσεις, κουτσομπολιά, και εμφανή ψέματα. Η ιστορία δεν θα ζητήσει την άποψη του Ντόιτσερ για το Στάλιν. Τα τεράστια επιτεύγματα της Σοβιετικής Ένωσης, οι αθάνατες νίκες επί των φασιστικών στρατών, η αυξανόμενη δύναμη της κομμουνιστικής επιρροής και η οικοδόμηση μιας κομμουνιστικής κοινωνίας αποτελούν τα μνημεία του μεγαλείου του Στάλιν.
Το – 600 σελίδων – λιβελογράφημα του Ντόιτσερ αποτελεί τμήμα και εργαλείο του “ψυχρού πολέμου” που οι ιμπεριαλιστές διεξάγουν ενάντια στη Σοβιετική Ένωση η οποία έχει επικεφαλής το Σταλιν. Δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς βλέποντας πώς ο δεξιός Τύπος, από το συντηρητικό Observer και τονEconomist ως το φαβιανό New Statesman το έχουν εκθειάσει. Το βιβλίο αυτό πρέπει να αποκαλυφθεί για όλα τα ψέματα και τις διαστρεβλώσεις που περιέχει. Δεν έχει καμιά άλλη αξία. Η αντίδραση επιτίθεται ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και ιδιαίτερα ενάντια στο Στάλιν, γιατί ο Στάλιν “υποστηρίζει τις βάσεις του Λενινιστικού Κόμματος”.
Κομμουνιστική Επιθεώρηση, Όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Μεγάλης Βρετανίας, Γενάρης 1950
Το κείμενο στα αγγλικά: http://mltranslations.org/Britain/stalincr.htm
*Στο Σμολένσκ, στην αρχική φάση του πολέμου, οι Ναζί αιχμαλώτισαν τον γιο του Γιάκοφ (ο οποίος κατείχε τη θέση του υπολοχαγού του πυροβολικού. Αργότερα, ο Χίτλερ ζήτησε από τον Στάλιν, ως αντάλλαγμα για την απελευθέρωση του Γιάκοφ, την απελευθέρωση του Γερμανού στρατάρχη Πάουλους ο οποίος είχε παραδοθεί κατά τη μάχη του Στάλινγκραντ.
Ο Στάλιν τότε απάντησε «Έχεις στα χέρια σου όχι μόνο τον γιο μου τον Γιάκοφ αλλά εκατομμύρια γιους μου. Ή θα τους ελευθερώσεις όλους ή ο γιος μου θα μοιραστεί την τύχη των υπόλοιπων»
*Όταν ο Στάλιν υποκλινόταν στην Ελλάδα.
Posted by olympiada στο Οκτώβριος 27, 2013
Στάλιν:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου