Μαντινάδες λευτεριάς, λεβεντιάς και ανθρωπιάς

Παντέρμη Ελλάδα πού ΄σουνα τση Λευτεριάς δασκάλα...

Κι εδά σε ρίξαν σε σκλαβιά και βάσανα μεγάλα!

( δικιά μου., Κ.Ντ..)

Μην τονε κλαις τον αετό, απού πετά σα βρέχει,

κλαίγε το έρημο πουλί απού φτερά δεν έχει...

(πολύ παλιά, αγνώστου)

Φτερά δεν έχω να πετώ, πάντα ψηλά όμως θά ΄μαι.

Γιατί ποτέ δεν έχτισα τα όνειρά μου χάμαι...

(δική μου, Κ.Ντ.)

Ρωτήσανε τη Λευτεριά, ποιας μάνας είναι γέννα

κι είπε πως δε ν-τη γέννησε τω(ν) φρόνιμω(ν) το αίμα!...

(παλιός ο πρώτος στίχος, άγνωστου ριμαδόρου, ο δεύτερος στίχος δικός μου, Κ.Ντ.)

Ίσαμε νά ΄χω μια πνοή, ετσά που είμαι θά ΄μαι.

Κομμένη μόνο η κεφαλή ίσως να σκύψει χάμαι...

(δική μου, Κ.Ντ.)

Δεν είναι η λεβεντιά κρασί, να πιεις να κάνεις κέφι...

Είναι ψωμί που από μικρό, όποιον την έχει, θρέφει!

(παλιά, τροποιημένη από εμένα στον δεύτερο στίχο)

Κώστας Ντουντουλάκης