Από: https://parapoda.wordpress.com/2023/05/14
Ως γνήσιοι απόγονοι του Γκαίμπελς, οι σιωναζί και οι υποστηρικτές τους (βλ.π.χ. σχέδιο Τραμπ) επιδιώκουν συστηματικά, τα τελευταία ιδίως χρόνια, να εξισώσουν αιτία και αποτέλεσμα, να εξισώσουν τη ναζιστική εκδίωξη των Παλαιστινίων και τη συνεχιζόμενη εθνοκάθαρσή τους από τη γενέθλιά τους γη, με την αποχώρηση των περισσότερων Αράβων εβραϊκού θρησκεύματος από τις αραβικές χώρες, ταυτίζοντας την τελευταία με εκδίωξη.
Χωρίς να αποκρύπτονται αντισημιτικές εκδηλώσεις σε αραβικές χώρες, αυτές σημειώθηκαν κυρίως μετά την έμπρακτη εκδήλωση του σιωνιστικού σχεδίου και σε συγκεκριμένα ιστορικά επεισόδια (λόγω και της πολιτικής αδυναμίας και των μουσουλμανικών ή χριστιανικών αραβικών κοινοτήτων να μην τσιμπήσουν στις ιμπεριαλιστικές και σιωνιστικές προβοκάτσιες και να περιορίσουν την αντεκδίκησή τους στους σιωνιστές πράκτορες, μην επιτρέποντας ούτε σε διαφόρων βαθμών ισχύος τμήματα εθνικοαστικών στοιχείων να εκμεταλλευτούν καταστάσεις στα πλαίσια ενδοαστικού ανταγωνισμού με εβραίους άραβες αστούς, αλλά και της πολιτικής αδυναμίας των εβραϊκών κοινοτήτων να εκδιώξουν τους σιωνιστές πράκτορες από τις τάξεις τους, αφού οι τελευταίοι άγγιζαν πάντοτε ευαίσθητες χορδές και η ανάδειξη του πρακτόρικου χαρακτήρα τους προϋπόθετε υψηλό πολιτικό επίπεδο το οποίο, πρακτικά, κομμουνιστές μόνο διέθεταν). Επί αιώνες οι Άραβες όλων των θρησκευμάτων (Εβραίοι, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι), ζούσαν ειρηνικά. Αυτή είναι η αλήθεια. Ήταν ο ιμπεριαλισμός και ο σιωνισμός που χάλασαν τις σχέσεις μεταξύ τους.
Ωστόσο, υπάρχει και κάτι άλλο. Όσες και να ήταν οι αντισημιτικές εκδηλώσεις μετά ή λίγο πριν την εγκαθίδρυση της σιωνιστικής οντότητας στην Παλαιστίνη, πρώτον, επουδενί δεν ήταν έκτασης όχι μόνο επιπέδου Νάκμπα, αλλά γενικά τέτοιας που να δείχνουν την έξοδο. Δεύτερον και κυριότερον, η αποχώρηση προωθήθηκε και οργανώθηκε από τους σιωνιστές πράκτορες, που προέβαιναν ακόμα και σε προβοκατόρικα χτυπήματα κατά εβραϊκών στόχων. Ο σιωνιστικός στόχος ήταν σαφής: πέραν της προσπάθειας συμψηφισμού για λόγους προπαγάνδας, οι σιωνιστές ήθελαν να τροποποιήσουν τα δημογραφικά στοιχεία στην Παλαιστίνη, πολλώ δε μάλλον αφού οι επιζώντες του εβραϊκού ευρωπαϊκού Ολοκαυτώματος, πλειοψηφικά, δεν εποίκησαν την Παλαιστίνη, αλλά έφυγαν σε άλλες χώρες (ακυρώνοντας έτσι ένα σιωνιστικό προπαγανιστικό επιχείρημα). Η μοίρα, βέβαια, που επιφυλάχθηκε στους ως επί πλείστον απαχθέντες Άραβες εβραϊκού θρησκεύματος στην κατεχόμενη από τους σιωνιστές Παλαιστίνη, λόγω του σιωνιστικού φόβου να μην έρθουν σε επαφή με τους επιζώντες της Νάκμπα ομοεθνείς τους είναι γνωστή.
Κάτι ακόμα, όμως, επειδή «παίζουν» οι σιωναζί και με το παρακάτω: αν πολλοί από αυτούς και, σήμερα, τους απογόνους τους έχουν υιοθετήσει συντηρητικές κομματικές προτιμήσεις, αυτό δεν διαφέρει πολύ από την κατάσταση που υπάρχει και σε άλλες εθνικοθρησκευτικές κοινότητες (π.χ.σλαβο-Μακεδόνες στην Ελλάδα που ψηφίζουν ΝΔ, «ρωσο»-πόντιοι χρυσαυγίτες κ.ά.), όπου, πέραν των ιδιαίτερων πολιτικών των συντηρητικών κομμάτων, τα μέλη τους προσπαθούν να δείξουν «ίδια» με τους κυρίαρχους (ομόθρησκους κ.ο.κ.), παρά το ότι εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται διαφορετικά (έστω και όχι βίαια πια), εγκαταλείποντας (έστω και λόγω βίας) ως και τη μητρική γλώσσα τους (τουλάχιστον, εν προκειμένω, μας αφήνουν ακόμα υπέροχα δείγματα εβραιοαραβικού πολιτισμού). Ως γνωστόν, άλλωστε, «καλύτερα τελευταίος στην πόλη, παρά στο χωριό» (όπως είχαν καταντήσει οι αραβικές χώρες, με το άνοιγμα της ψαλίδας, μετά την εγκαθίδρυση του σιωνιστικού καθεστώτος στην Παλαιστίνη και ό,τι αυτό επέφερε στην περιοχή, μεταξύ άλλων, και την απώλεια μιας πολύτιμης συνιστώσας τους, της εβραϊκής).
Παρακάτω, και με αφορμή την 75η επέτειο από την ανακήρυξη της σιωνιστικής κρατικής οντότητας στην Παλαιστίνη που συμβολίζει και την έναρξη της Νάκμπα (η οποία είχε αρχίσει πιο πριν, με την εκδίωξη ήδη προ της 15/5/48 του 1/3 των Παλαιστινίων), και χωρίς διάθεση ωραιοποίησης καταστάσεων, υπάρχει μια συνοπτικότατη αναφορά σε υποθέσεις αποχώρησης Αράβων εβραϊκού θρησκεύματος από λίγες αραβικές χώρες.
Όπως και να ’χει, πρέπει να θυμόμαστε πάντοτε ότι η Γερμανία έχει ηθική και νομική ευθύνη αποζημίωσης των Εβραίων, η Ελλάδα έχει, οι Παλαιστίνιοι, ωστόσο, ούτε είχαν ούτε έχουν για όσα τράβηξαν οι Εβραίοι στην Ευρώπη ή όπου αλλού. Το αντίθετο: οι σιωνιστές πλέον έχουν έναντι των Παλαιστινίων, και οφείλουν να επιτρέψουν τον επαναπατρισμό των προσφύγων, που είναι αυτή και όχι η ίδρυση δεύτερου κράτους στην Παλαιστίνη η μόνη λύση στο Παλαιστινιακό.
Δεύτερο κράτος σημαίνει επιβολή της σιωναζιστικής ιδέας περί αδυναμίας συνύπαρξης Εβραίων-Μουσουλμάνων-Χριστιανών στην Παλαιστίνη (ενώ ήδη αυτή υπάρχει σε τμήμα της, έστω και με το απαρτχάιντ) και προαναγγέλλει νέα εθνοκάθαρση των εντός της πράσινης γραμμής Μουσουλμάνων και Χριστιανών επιζώντων της Νάκμπα όταν, αργά ή γρήγορα, αυτοί θα γίνουν πλειοψηφία (για τη διατήρηση του «εβραϊκού χαρακτήρα» της σιωνιστικής οντότητας και προς όφελος του ιμπεριαλισμού – και για να μην ξεχνάμε τον αποικιοκρατικό χαρακτήρα της σιωνιστικής οντότητας).
ΥΓ. Από την πενθήμερη μάχη της εθνικοαπελευθερωτικής αντιστασιακής οργάνωσης «Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ» με το σιωνιστή εχθρό, κατόπιν της δολοφονίας του απεργού πείνας Χάντερ Αντνάν στις φυλακές του τελευταίου, θα πρέπει να κρατήσουμε την νέα αποτυχία της σιωνιστικής οντότητας να προκαλέσει (προς όφελος των ιμπεριαλιστών) γενική ανάφλεξη, τόσο για να διακόψει την (σε βάρος των ιμπεριαλιστών) πορεία αποκατάστασης των ενδοαραβικών και ιρανοσαουδικών σχέσεων, όσο και για να ξεφύγει από τα εσωτερικά της προβλήματα. Χάρη στην παροιμιώδη υπομονή που διακρίνει το αραβικό έθνος (εγγύηση της νίκης), και την εσχάτως αυξανόμενη πολιτική σωφροσύνη, που οδηγεί στο να δίνουν όποτε και όση μάχη θέλουν, κερδίζοντας χρόνο για τον περαιτέρω εξοπλισμό-στρατιωτική κατάρτιση και την αλλαγή των πολιτικών ισορροπιών, ούτε η Χαμάς π.χ. τσίμπησε, ούτε η Χεζμπολάχ, όσο κι αν οι έλληνες απολογητές των σιωναζί στη φαντασία τους τις είδαν στη μάχη (αφού έχουν τη μόνιμη καραμέλα «Χαμάς» – και πλέον «Χεζμπολάχ», να κάτι καινούργιο – της hasbara στο στόμα τους και πέφτουν θύματα της ίδιας τους της «λογικής»). Όσο για τους τελευταίους, που συνήθως είναι ή απηχούν συμφέροντα και πλασιέ σιωναζιστικού εξοπλισμού, τα σιωνιστικά συστήματα αεράμυνας που επικαλούνται στα πληρωμένα ρεπορτάζ, σημείωσαν μεγάλη αποτυχία στην αναχαίτιση ρουκετών της Αντίστασης. Μη συνεχίζουν, λοιπόν, να μας τα διαφημίζουν, προκαλώντας, συν τοις άλλοις, οικονομική ζημιά στον ελληνικό λαό. Αρκετή πολιτική ζημιά έχουν προκαλέσει στη χώρα, με την ψυχική απομάκρυνση εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων από όλον τον πλανήτη, λόγω της δημόσιας φιλοσιωναζιστικής στροφής των συστημικών ελληνικών κομμάτων (ένα εκ των οποίων, η ΝΔ, μια χαρά περιλαμβάνει στις τάξεις του και δη στην κορυφή του αντισημίτες).
***
Η αλήθεια πίσω από την ισραηλινή προπαγάνδα περί «εκδίωξης» των αράβων Εβραίων
του Τζόζεφ Μάσαντ
Οι ξεδιάντροπες διαστρεβλώσεις από το Ισραήλ σχετικά με την μετανάστευση των αράβων Εβραίων στο Ισραήλ τις δεκαετίες του ’40 και του ’50 είναι μια απόπειρα να αποκρύψει τις αδικίες που διαπράττει σε βάρος των Παλαιστινίων.
Η ισραηλινή προπαγάνδα σχετικά με την «εκδίωξη» των αράβων Εβραίων από τις αραβικές χώρες στα τέλη της δεκαετίας του ’40 και στις αρχές της δεκαετίας του ’50 συνεχίζεται χωρίς ανάπαυλα. Νωρίτερα αυτό το μήνα, ο πρέσβης του Ισραήλ στον ΟΗΕ Γκιλάντ Ερντάν ενημέρωσε τον ΓΓ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες ότι «προτίθεται να υποβάλει σχέδιο ψηφίσματος ζητώντας από το διεθνές σώμα να διεξάγει ετησίως ημέρα μνήμης για τις εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίων που εξορίστηκαν από τις αραβικές χώρες λόγω της δημιουργίας του Κράτους του Ισραήλ», σύμφωνα με ρεπορτάζ του Ynet.
Οι διαστρεβλώσεις του Ισραήλ σχετικά με τη μετανάστευση των αράβων Εβραίων στο Ισραήλ είναι τόσο ωμές που η χώρα έχει καθιερώσει ημέρα μνήμης την 30ή Νοέμβρη κάθε έτους. Αυτή η ημερομηνία απλούστατα συμπίπτει με την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης από σιωνιστικές συμμορίες, που άρχισαν στις 30 Νοέμβρη 1947, μια μέρα μετά την υιοθέτηση του ψηφίσματος περί Διχοτόμησης από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Η επιλογή της ημερομηνίας επιδιώκει να εμπλέξει τους άραβες Εβραίους στην κατάκτηση της Παλαιστίνης, ενώ οι περισσότεροι δεν είχαν κανέναν ρόλο σε αυτή.
Ο Ερντάν ισχυρίζεται ότι, μετά την εγκαθίδρυση της ισραηλινής αποικίας εποίκων, οι αραβικές χώρες «εξαπέλυσαν ευρεία επίθεση ενάντια στο Κράτος του Ισραήλ και τις δυναμικές εβραϊκές κοινότητες που ζούσαν εντός [του αραβικού κόσμου].» Οι ισραηλινές διαστρεβλώσεις, με τις οποίες το Ισραήλ πάντοτε ήλπιζε να εξαναγκάσει τις αραβικές χώρες να καταβάλουν στο Ισραήλ δις δολάρια, έχουν ένα δεύτερο σημαντικό στόχο: να απαλλάξουν τον Ισραήλ από το προπατορικό αμάρτημα της εκδίωξης των Παλαιστινίων το 1948 και την κλοπή της γης και της περιουσίας τους.
Ιδεολογικές παγίδες
Το Δεκέμβρη του 1948, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ψήφισε να επιτραπεί στους Παλαιστινίους πρόσφυγες να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να αποζημιωθούν για την καταστροφή και τις κλοπές των περιουσιών τους από το Ισραήλ. Το Ισραήλ θέλει όχι μόνο να κρατήσει όλα αυτά τα εδάφη, αλλά να εξαναγκάσει τις αραβικές χώρες να πληρώσουν ακόμα περισσότερα δις.
Υπάρχει όμως μια ακόμα ειρωνεία στο ισραηλινό τέχνασμα: το Ισραήλ, ενώ ανέκαθεν επέμενε ότι η Παλαιστίνη, και αργότερα το Ισραήλ, είναι η πατρίδα του παγκόσμιου Εβραϊσμού, ταυτόχρονα ισχυρίζεται ότι οι άραβες Εβραίοι που μετανάστευσαν στο Ισραήλ είναι «πρόσφυγες». Ο νομικός και διεθνώς αποδεκτός ορισμός του πρόσφυγα, ωστόσο, είναι αυτός του ατόμου που εκδιώχτηκε ή έφυγε από την πατρίδα του, όχι αυτός που «επιστρέφει» στην πατρίδα του.
Πέραν αυτών των ιδεολογικών κολπέτων, ωστόσο, η ιστορία της μετανάστευσης των αράβων Εβραίων στο Ισραήλ δεν είναι ιστορία εκδίωξης από τα αραβικά καθεστώτα, αλλά μάλλον ισραηλινών εγκληματικών ενεργειών που ανάγκασαν Εβραίους από την Υεμένη, το Μαρόκο, την Αίγυπτο και άλλες χώρες να φύγουν για το Ισραήλ.
Το 1949, η ισραηλινή κυβέρνηση εργαζόταν πυρετωδώς με τις βρετανικές αποικιακές αρχές στο Άντεν και με υεμενίτες αξιωματούχους για την αερομεταφορά των εβραίων της Υεμένης στο Ισραήλ. Ενώ ο Σύνδεσμος Αραβικών Κρατών είχε αποφασίσει να απαγορεύσει τη μετανάστευση των αράβων Εβραίων στο Ισραήλ, ο ιμάμης της Υεμένης επέτρεψε στους Εβραίους να φύγουν ήδη από το Φλεβάρη του 1949, με τη βοήθεια σιωνιστών απεσταλμένων και με χρηματισμό τοπικών αρχόντων στην Υεμένη, σύμφωνα με το βιβλίο του έγκριτου ισραηλινού ιστορικού Τομ Σεγκέβ: «1949: οι πρώτοι Ισραηλινοί».
Μερικοί τοπικοί άρχοντες ζήτησαν τουλάχιστον 2.000 εβραίοι να παραμείνουν, καθώς η προστασία τους ήταν θρησκευτικό καθήκον των Μουσουλμάνων, όμως ο σιωνιστής απεσταλμένος επέμεινε ότι ήταν εβραϊκή θρησκευτική «εντολή» για αυτούς να πάνε στη «Γη του Ισραήλ». Το γεγονός ότι πρωθυπουργός του Ισραήλ εκείνο τον καιρό ήταν ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν για πολλούς σήμαινε ότι το Ισραήλ ήταν.. «το βασίλειο του Δαβίδ», σύμφωνα με το Σεγκέβ και άλλες πηγές. Σε δεκάδες χιλιάδες Εβραίων έγινε έκκληση να αφήσουν τα σπίτια τους και να ταξιδέψουν στο Ισραήλ.
Όσον αφορά τους Εβραίους που έμειναν, ο εβραίος απεσταλμένος στο Άντεν, Σλόμο Σμιτ, ζήτησε άδεια να προτείνει στις υεμενικές αρχές να τους απελάσουν, όμως οι υεμενικές αρχές δεν το έπραξαν.
Άραβες εβραϊκού θρηκεύματος, καθ’ οδόν για το αεροπλάνο που, με την μυστική επιχείρηση «Ιπτάμενο Χαλί», θα τους στείλει από την Υεμένη στην Παλαιστίνη (πηγή)
Μερικές από τις αποσκευές των αναχωρούντων Εβραίων, μεταξύ των οποίων αρχαίοι κύλινδροι Τορά, κοσμήματα και κεντητά ρούχα, που είχαν ενθαρρυνθεί να φέρουν μαζί τους, εξαφανίστηκαν καθοδόν και μυστηριωδώς «βρέθηκαν σε παλαιοπωλεία και καταστήματα σουβενίρ στο Ισραήλ» σύμφωνα με τον Σεγκέβ και άλλες πηγές.
Γύρω στους 50.000 υεμενίτες Εβραίους απομακρύνθηκαν από την Υεμένη από τους Ισραηλινούς το 1949 και 1950, για να αντιμετωπίσουν θεσμοποιημένες διακρίσεις από τους Ασκενάζι στο Ισραήλ. Αυτές περιλάμβαναν την απαγωγή εκατοντάδων παιδιών υεμενιτών από τους γονείς τους, στους οποίους ειπώθηκε ότι τα παιδιά τους πέθαναν· τα παιδιά, ακολούθως, παραδόθηκαν για υιοθεσία σε ζευγάρια Ασκενάζι.
Άραβες εβραϊκού θρησκεύματος από το Μαρόκο (πηγή)
Οι σιωνιστές επέδειξαν επίσης ιδιαίτερη δραστηριότητα για να πετύχουν τη μετανάστευση μαροκινών Εβραίων στο Ισραήλ. Το Μαρόκο βρισκόταν εκείνη την εποχή υπό γαλλική αποικιακή κατοχή, επομένως, το Εβραϊκό Πρακτορείο χρειαζόταν να συνάψει μια συμφωνία με το γάλλο κυβερνήτη του Μαρόκου ώστε να πετύχει τη μετανάστευση των μαροκινών Εβραίων, που βίωσαν τρομακτικές συνθήκες στα ισραηλινά πλοία, σύμφωνα με τον Σεγκέβ και άλλες πηγές. Γύρω στους 100.000 Εβραίους που έφυγαν, σύμφωνα με τον απεσταλμένο του Εβραϊκού Πρακτορείου, χρειάστηκε στην πραγματικότητα «να επιβιβαστούν στα πλοία διά της βίας».
Στο μεταξύ, η ιρακινή κυβέρνηση του Νούρι Αλ Σαΐντ, του τοποτηρητή της Βρετανίας στην αραβική Ανατολή, συκοφαντήθηκε από την ισραηλινή προπαγάνδα ότι δίωκε Εβραίους, όταν στην πραγματικότητα αυτά ήταν κατασκευάσματα του Ισραήλ. Σιωνιστές πράκτορες ήταν ιδιαίτερα δραστήριοι στο Ιράκ, μεταφέροντας λαθραία Εβραίους μέσω του Ιράν στο Ισραήλ, κάτι που οδήγησε στη δίωξη κάποιων λίγων σιωνιστών.
Ακολούθως, άρχισαν επιθέσεις στους ιρακινούς Εβραίους, μεταξύ άλλων και αυτή στη συναγωγή Μασούντα Σέμτοφ στη Βαγδάνη, κατά την οποία σκοτώθηκαν τέσσερις Εβραίοι και τραυματίστηκαν μια ντουζίνα ακόμα. Μερικοί ιρακινοί Εβραίοι πίστευαν ότι αυτό ήταν έργο πρακτόρων της Μοσάντ, που στόχευαν να τρομοκρατήσουν τους Εβραίους για να φύγουν από τη χώρα. Οι ιρακινές αρχές κατηγόρησαν και εκτέλεσαν δύο μέλη από τη σιωνιστική παράνομη οργάνωση.
Άραβες εβραϊκού θρησκεύματος στο Ιράκ (πηγή)
Εν μέσω παγκόσμιας εκστρατείας του Ισραήλ για άσκηση πίεσης στο Ιράκ ώστε να επιτρέψει στους Εβραίους να φύγουν – κάτι που οδήγησε σε ισραηλινές απόπειρες να μπλοκαριστεί ένα δάνειο της Παγκόσμιας Τράπεζας στο Ιράκ, μαζί με αμερικανικές και βρετανικές πιέσεις – το ιρακινό κοινοβούλιο υποχώρησε και ψήφισε νόμο που επέτρεπε στους Εβραίους να φύγουν. Σιωνιστές πράκτορες στο Ιράκ τηλεγραφούσαν στους προϊσταμένους τους στο Τελ Αβίβ: «Διεξάγουμε τη συνήθη δραστηριότητά μας για να πιέσουμε να περάσει και επιβληθεί ο νόμος γρηγορότερα». Σύντομα, 120.000 Εβραίοι του Ιράκ μεταφέρθηκαν στο Ισραήλ.
Στοχοποίηση δυτικών συμφερόντων
Στους κόλπους της σχετικά μικρής εβραϊκής κοινότητας της Αιγύπτου, ένας ακόμα πιο μικρός αριθμός ήταν Ασκενάζι (κυρίως από την Αλσατία και τη Ρωσία) που είχαν φτάσει εκεί από τη δεκαετία του 1880. Η μεγαλύτερη κοινότητα αποτελούταν από Σεφαρδίτες, οι οποίοι έφτασαν την ίδια περίοδο από την Τουρκία, το Ιράκ και τη Συρία, μαζί με την πολύ μικρή κοινότητα Καραϊτών. Συνολικά, επρόκειτο για λιγότερους από 70.000 ανθρώπους, οι μισοί εκ των οποίων δεν είχαν αιγυπτιακή υπηκοότητα.
Η εβραϊκή συνοικία του Καΐρου το 1934 (πηγή)
Ο σιωνιστικός ακτιβισμός στις τάξεις της μικρής κοινότητας των Ασκενάζι στην Αίγυπτο οδήγησε κάποιους στην Παλαιστίνη ήδη πριν το 1948. Ωστόσο, ήταν μετά την εγκαθίδρυση του Ισραήλ που πολλοί από τους ανώτερης τάξης Εβραίους στην Αίγυπτο που άρχισαν να φεύγουν για τη Γαλλία, όχι για το Ισραήλ. Παρ’ όλα αυτά, η κοινότητα ουσιαστικά παρέμενε άθιχτη μέχρι να παρέμβει το Ισραήλ το 1954, όταν και στρατολόγησε αιγύπτιους Εβραίους για ένα ισραηλινό τρομοκρατικό πυρήνα που έβαζε βόμβες σε αιγυπτιακούς κινηματογράφους, τον σιδηροδρομικό σταθμό του Καΐρου καθώς και αμερικανικά και βρετανικά εκπαιδευτικά ιδρύματα και βιβλιοθήκες.
Οι Ισραηλινοί ήλπιζαν ότι με τη στοχοποίηση δυτικών συμφερόντων στην Αίγυπτο, θα μπορούσαν να επιδεινώσουν τις τότε φιλικές σχέσεις ανάμεσα στον πρόεδρο της Αιγύπτου και τους Αμερικάνους.
Η αιγυπτιακή υπηρεσία πληροφοριών εξάρθρωσε το ισραηλινό τρομοκρατικό δίκτυο και οι κατηγορούμενοι παραπέμφθηκαν σε ανοιχτή δίκη. Οι Ισραηλινοί ξεσήκωσαν μια διεθνή καμπάνια εναντίον της Αιγύπτου και του προέδρου της Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, ο οποίος στιγματιζόταν ως «ο Χίτλερ του Νείλου» από τον ισραηλινό και δυτικό Τύπο, ενώ ισραηλινοί πράκτορες άνοιξαν πυρ στο αιγυπτιακό προξενείο στη Νέα Υόρκη, σύμφωνα με το βιβλίο του Ντέιβιντ Χιρστ «Το όπλο και ο κλάδος ελαίας» και άλλες πηγές.
Λόγω αυτού και της νέας σοσιαλιστικής και εθνικιστικής καμπάνιας αιγυπτιοποίησης των επενδύσεων στη χώρα, πολλοί πλούσιοι επιχειρηματίες άρχισαν να πουλούν τις επιχειρήσεις τους και να φεύγουν.
Τον καιρό που η εθνικοποίηση άρχιζε στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60, οι περισσότερες από τις εθνικοποιημένες επιχειρήσεις ανήκαν, στην πραγματικότητα, σε αιγύπτιους μουσουλμάνους και χριστιανούς, όχι εβραίους. Ήταν σε αυτό το πλαίσιο, και στο πλαίσιο της δημόσιας οργής εναντίον του Ισραήλ, που πολλοί αιγύπτιοι εβραίοι τρομοκρατήθηκαν και έφυγαν μετά το 1954 στις ΗΠΑ και τη Γαλλία, ενώ οι φτωχοί κατέληξαν στο Ισραήλ (όπως αναφέρει ο Τζόελ Μπέιν στο βιβλίο του «Η διάλυση του αιγυπτιακού εβραϊσμού»).
Όταν το Ισραήλ προσχώρησε στην αγγλογαλλική συνωμοσία για εισβολή στην Αίγυπτο το 1956, και μετά την στρατιωτική κατοχή της χερσονήσου του Σινά, ακολούθησε ξέσπασμα λαϊκής οργής ενάντια στην αποικία εποίκων. Η αιγυπτιακή κυβέρνηση συνέλαβε γύρω στους 1.000 Εβραίους, οι μισοί εκ των οποίων ήταν αιγύπτιοι πολίτες (12), σύμφωνα με τον Μπέινιν, και η μικρή εβραϊκή κοινότητα της Αιγύπτου άρχισε να φεύγει μαζικά. Την παραμονή της δεύτερης εισβολής του Ισραήλ στην Αίγυπτο, το 1967, μόλις 7.000 Εβραίοι παρέμεναν στη χώρα.
Επίσημες προσκλήσεις
Παρά την ισραηλινή ενοχή όσον αφορά την έξοδο των αράβων Εβραίων από τις χώρες τους, η ισραηλινή κυβέρνηση συνεχίζει να κατηγορεί για αυτό τις αραβικές κυβερνήσεις. Όσον αφορά την περιουσία των αράβων Εβραίων, πράγματι, θα έπρεπε να έχουν πλήρη πρόσβαση σε αυτή ή/και αποζημίωση – όχι στη βάση κάποιου κατασκευασμένου αφηγήματος περί εκδίωξης που υπηρετεί τα συμφέροντα του ισραηλινού κράτους, αλλά λόγω της πραγματικής ιδιοκτησίας τους.
Αντίθετα με την ισραηλινή προπαγάνδα ότι υπήρχε ανταλλαγή πληθυσμών, είναι αξιοσημείωτο ότι, ενώ στους ευρωπαίους και άραβες Εβραίους που μετανάστευσαν στο Ισραήλ δόθηκαν η κλεμμένη γη και περιουσίες των εκδιωγμένων Παλαιστινίων δωρεάν, σύμφωνα με τον ισραηλινό ιστορικό Μπένι Μόρις και άλλες πηγές, οι Παλαιστίνιοι δεν έλαβαν την περιουσία των αράβων Εβραίων που μετανάστευσαν στο Ισραήλ.
Μάλιστα, η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, που, το 1974 έλαβε αναγνώριση από τον Αραβικό Σύνδεσμο και τον ΟΗΕ ως «ο μόνος νόμιμος εκπρόσωπος του παλαιστινιακού λαού», γνώριζε πολύ καλά αυτή την ισραηλινή στρατηγική. Κατανοώντας ότι η μετανάστευση των αράβων Εβραίων στο Ισραήλ ήταν ένα δώρο για την ισραηλινή αποικία εποίκων, η ΟΑΠ ζήτησε, σε ένα ευρείας δημοσιότητας υπόμνημα το 1975, από τις αραβικές κυβερνήσεις των οποίων οι εβραϊκοί πληθυσμοί είχαν φύγει προς το Ισραήλ, να δημοσιεύσουν επίσημες και δημόσιες προσκλήσεις προς τους άραβες Εβραίους να επιστρέψουν στα σπίτια τους.
Αξίζει να αναφερθεί ότι καμία από τις κυβερνήσεις και τα καθεστώτα που βρίσκονταν στην εξουσία το 1975 δεν είχαν τη διακυβέρνηση των χωρών τους όταν οι Εβραίοι έφυγαν μεταξύ 1949 και 1967. Δημόσιες και ανοιχτές προσκλήσεις έγιναν από τις κυβερνήσεις του Μαρόκου, της Υεμένης, της Λιβύης, του Σουδάν, του Ιράκ και της Αιγύπτου ώστε οι άραβες Εβραίοι να επαναπατριστούν, υπό το φως ιδίως των θεσμοποιημένων ρατσιστικών διακρίσεων από πλευράς Ασκενάζι τις οποίες υφίσταντο στο Ισραήλ. Ούτε το Ισραήλ ούτε οι αραβικές εβραϊκές κοινότητες εισάκουσαν τα καλέσματα.
Επικερδή εγκλήματα
Πέραν αυτών, υπάρχει το ζήτημα των ασταμάτητων προσπαθειών του Ισραήλ να εξισώσει τις οικονομικές ζημιές των αράβων Εβραίων με αυτές των παλαιστινίων προσφύγων. Μία συντηρητική επίσημη ισραηλινή εκτίμηση που σύγκρινε τις απώλειες περιουσίας των Παλαιστινίων με αυτές των αράβων Εβραίων έδινε μια αναλογία 22 προς 1 υπέρ των Παλαιστινίων – παρά την χονδροειδή υπερεκτίμηση των απωλειών των αράβων Εβραίων και την ακόμα πιο χονδροειδή υποεκτίμηση των απωλειών των Παλαιστινίων.
Συντηρητικές εκτιμήσεις ερευνητών ανεβάζουν τις απώλειες των περιουσιών των παλαιστινίων προσφύγων σε πάνω από 300 δις $ σε τιμές 2008, χωρίς να περιλαμβάνονται οι ζημιές από την ψυχική οδύνη, που θα αύξαναν σημαντικά το συνολικό ποσό. Αυτό δεν συμπεριλαμβάνει τις απώλειες όσον αφορά την κατασχεμένη γη και περιουσία των παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ μετά το 1948 και τις απώλειες των Παλαιστινίων στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, τη Γάζα και την Ανατολική Ιερουσαλήμ μετά το 1967.
Ενώ κανένα από τα αραβικά καθεστώτα που βρίσκονταν στην εξουσία όταν οι άραβες Εβραίοι μετανάστευσαν στο Ισραήλ δεν υπάρχει σήμερα, το ίδιο το ισραηλινό καθεστώς αποικίας εποίκων που εκδίωξε τον παλαιστινιακό λαό και μεθόδευσε την αποχώρηση των αράβων Εβραίων από τις χώρες τους παραμένει στην εξουσία.
Παρ’ όλα αυτά, στην επιστολή του, ο Ερντάν παραπονιέται ισχυριζόμενος ότι «είναι εξοργιστικό να βλέπουμε τον ΟΗΕ να έχει ειδική μέρα και να αφιερώνει αρκετούς πόρους για το ζήτημα των “παλαιστινίων προσφύγων”(σ.parapoda: Τα εισαγωγικά είναι του σιωναζί), ενώ εγκαταλείπει και αγνοεί εκατοντάδες χιλιάδες εβραϊκές οικογένειες που εκτοπίστηκαν από τις αραβικές χώρες και το Ιράν». Η ειρωνία στην επιστολή του Ερντάν είναι ότι απαιτεί το ισραηλινό καθεστώς να αποζημιωθεί οικονομικά και ηθικά για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει κατά τις τελευταίες εφτά δεκαετίες.
Μετάφραση parapoda. Το κείμενο στα αγγλικά εδώ.
Bλ. επίσης
Κομμουνιστική Διεθνής: Ενάντια στα εγκλήματα του εβραϊκού εθνικισμού στην Παλαιστίνη (28/02/1925)
Τοποθετήσεις των εκπροσώπων του Κ.Κ. Παλαιστίνης στο 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (31/07/1935-10/08/1935)
Κ.Κ. Παλαιστίνης: Για την αντιιμπεριαλιστική εξέγερση του παλαιστινιακού λαού (10/06/1936)
(εβραϊκό) ΚΚ Παλαιστίνης: “Όχι στη διχοτόμηση της Παλαιστίνης” (Οκτώβρης 1946) (+ένα σχόλιο για την υπό εκκόλαψη “πιάτσα” του “αριστερού” φιλοσιωνισμού)
Σ.Μικούνις (εβραϊκό ΚΚΠ) – Εμίλ Τουμά (ΕΑΣΠ): “Ενιαίο δημοκρατικό κράτος στην Παλαιστίνη” (Συνδιάσκεψη των ΚΚ της Βρετανικής Αυτοκρατορίας) (26/02-02/03/1947)
α’ μέρος 1) Ο Στάλιν για την ανυπαρξία Εβραϊκού Έθνους (1913)
2) Απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς για το εξεγερσιακό κίνημα στην Αραβία (16/10/1929)
3) Ιωσήφ Στάλιν: Για τον Αντισημιτισμό (12/1/1931)
4) Δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων χωρών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την Παλαιστίνη: «Ενιαίο Δημοκρατικό Κράτος – Όχι στο βίαιο εποικισμό της Παλαιστίνης – Ο Σιωνισμός εκτρέπει τους Εβραίους από τον αγώνα ενάντια στον αντισημιτισμό» (3/3/1947)
5) Τμήμα Μ. Ανατολής Υπ. Εξ. ΕΣΣΔ: «Ενιαίο Δημοκρατικό Κράτος στην Παλαιστίνη – Το εβραϊκό ζήτημα στη Δ. Ευρώπη δεν θα λυθεί μόνο με τη μετανάστευση στην Παλαιστίνη» (15/04/1947)
6) Τοποθέτηση Αντρέι Γκρομίκο, εκπροσώπου της ΕΣΣΔ στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για το μέλλον του διοικητικού μοντέλου της Παλαιστίνης (14/5/1947)
1) Τοποθέτηση Γκρομίκο στη ΓΣ του ΟΗΕ για το ψήφισμα διχοτόμησης & οικονομικής ένωσης της Παλαιστίνης (26/11/1947)
2) «Οι λαοί της Παλαιστίνης παλεύουν για εθνική ανεξαρτησία» του Shmuel Mikunis, γ.γ. της ΚΕ του ΚΚ της Γης του Ισραήλ (15/4/1948)
3) «Αντιθέσεις Αγγλίας-Αμερικής», «Ο δάκτυλος του ιμπεριαλισμού – Ο πόλεμος στην Παλαιστίνη συνεχίζεται», «Να σταματήσει ο πόλεμος στην Παλαιστίνη»: Δηλώσεις του ΚΚ Αγγλίας, Σχόλιο της εφ.«Βέσνικ» του Ζάγκρεμπ (Τέσσερα μικρά άρθρα από το Δελτίο Ειδήσεων του ΔΣΕ για τον πόλεμο στην Παλαιστίνη, Μάης 1948)
4) Πολιτικές θέσεις: Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (εφημερίδα Κομινφόρμ, 1/6/1948)
Δεδομένα που καθόρισαν τη σοβιετική στάση: Η επιρροή του ρεβιζιονισμού στη σοβιετική εξωτερική πολιτική (ντοκουμέντα από τα σοβιετικά αρχεία)
Η «νομιμοποίηση» της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ από το σχέδιο του ΟΗΕ για διαίρεση της Παλαιστίνης & η σοβιετική αναγνώριση Μαρξιστική-Λενινιστική Συμμαχία (Βρετανίας)
Η Σοβιετική Ένωση και η δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ του καθηγητή Gabriel Gorodetsky
Τσεχοσλοβακικός εξοπλισμός της Συρίας πριν τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο (22/01/1948)
Μαρτυρίες για τη Νάκμπα: Η σφαγή Παλαιστινίων στην Ταντούρα (22-23/05/1948)
Μαρτυρίες για τη Νάκμπα: Φαραντίγια, Άκρα, Άιν Γαζάλ
Μαρτυρίες για τη Νάκμπα: Η Άλωση της Αλ Λιντ (10-14/07/1948)
Χριστούγεννα 1951: Το Ισραήλ ισοπεδώνει το χριστιανικό παλαιστινιακό χωριό Ίκριτ (25/12/1951)
Louis Harap (εκδότης “Jewish Life”): Για τη δίκη της Πράγας και τη φιλοϊμπεριαλιστική-λογοκριτική εξίσωση αντισιωνισμού-αντισημιτισμού (Γενάρης 1953)
Η διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με το Ισραήλ από την ΕΣΣΔ του Στάλιν (11/02/1953)
Μ. Μπ. Μίτιν (Κομινφόρμ): Σιωνιστικό πρακτορείο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (20/02/1953)
Η στάση των μεγάλων δυνάμεων κατά το βρώμικο ισραηλινό “Πόλεμο των Έξι Ημερών” (05-10/06/1967)
Ο βρώμικος ρόλος των δύο υπερδυνάμεων στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ (06-25/10/1973)
Μ.Ι.Καλίνιν: Για τη συγκρότηση Εβραϊκής Αυτόνομης Περιφέρειας (28/05/1934)
Παρακάτω παρατίθεται η συζήτηση του προέδρου της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΣΣΔ Μιχαήλ Καλίνιν με εργαζόμενους της ΕΣΣΔ, με αφορμή τη δημιουργία το 1934 της Εβραϊκής Αυτόνομης Περιφέρειας (Еврейская автономная область – Γιεβριέισκαϊα Αυτανόμναϊα Όμπλαστ/ΕΑΟ) στην ΕΣΣΔ με πρωτεύουσα το Μπιρομπιτζάν, σε μια έκταση μεγαλύτερη κατά 20% του Βελγίου και περίπου 80% μεγαλύτερη των εδαφών που οι σιωνιστές κατείχαν στην Παλαιστίνη ως το 1967. Η δημιουργία της εντασσόταν στα πλαίσια της γενικότερης πολιτικής της ΕΣΣΔ για το εθνικό ζήτημα, πτυχή της οποίας ήταν και η προνομοποίηση των μειονοτήτων-εθνοτικών μη εθνικών κοινοτήτων σε συγκεκριμένα εδάφη («εδαφικοποίηση») και η προαιρετική μετεγκατάσταση όσων το επιθυμούσαν σε αυτά.
Η δημιουργία της ΕΑΟ ξέφευγε από τα αταξικά ψευτοδιλήμματα του σιωνισμού όπως «αφομοίωση (όχι θεμιτή, αυθόρμητη, αλλά βίαιη) vs. επιβίωση», που οδηγούσε στην αυτονόητη επιλογή της «επιβίωσης» πάση θυσία, δηλαδή ακόμα και μέσω της μετατροπής των Εβραίων σε αντικείμενα εκμετάλλευσης από τον ιμπεριαλισμό, όπως επεδίωκε και επιδιώκει ο σιωνισμός. Η δημιουργία της ΕΑΟ συνδύαζε ένταξη («αφομοίωση») και διατήρηση ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, απρόσκοπτη μετάβαση από τη μια επιλογή στην άλλη, απρόσκοπτη επικοινωνία με όσους εβραίους επέλεγαν την πόλη και την αυθόρμητη αφομοίωση (όχι από άλλο έθνος, αλλά από κάτι που υπερέβαινε τα εθνικά σύνορα, ιδίως στα πλαίσια μιας κοινωνίας που βάδιζε στο σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό).
Η ΕΑΟ ήταν ένα πείραμα ανοιχτό σε Εβραίους του εξωτερικού, να πάνε να ζήσουν εκεί. Αυτό και μόνο δείχνει την άμεση ανταγωνιστικότητά της με το σιωνιστικό σχέδιο εποικισμού της Παλαιστίνης, για το οποίο αποτελούσε θανάσιμο κίνδυνο.
Όπως είναι λογικό, λοιπόν, η δημιουργία της ΕΑΟ συκοφαντήθηκε και υπονομεύτηκε από τους σιωνιστές που, ως όργανα του ιμπεριαλισμού, πρόκριναν ως «λύση» τον εποικισμό της Παλαιστίνης (αλλά και τους ρεβιζιονιστές, που επεδίωκαν μεγαλοκρατικούς και ακολούθως ιμπεριαλιστικούς σκοπούς. Για αυτούς δεν θα γίνει εδώ λόγος. Ας σημειωθεί μόνο ότι, σε αντίθεση με αυτούς, ο Στάλιν, το 1952, εξακολουθούσε να ζητά να αναπτυχθεί η ΕΑΟ). Δεν είναι τυχαίο ότι ο μεγαλύτερος αριθμός Εβραίων στην ΕΑΟ επιτεύχθηκε το 1948, ακριβώς όταν ιδρύθηκε το σιωνιστικό κατασκεύασμα στην Παλαιστίνη ονόματι Κράτος του Ισραήλ. Όπως όλα τα επιχειρήματα των σιωνιστών, βέβαια, έτσι και αυτά εναντίον της ΕΑΟ ήταν αβάσιμα.
Επικαλούνταν, καταρχάς, τις δύσκολες κλιματολογικές-φυσικές συνθήκες στο Μπιρομπιτζάν. Ήταν όμως μήπως καλύτερες στην Παλαιστίνη, ιδίως στην έρημο Νάκαμπ (Νεγκέβ); Όχι βέβαια. Από ύδρευση-άρδευση καλύτερα ήταν στο Μπιρομπιτζάν, ενώ ο ορυκτός πλούτος προμήνυε καλύτερες δυνατότητες ανάπτυξης.
Άλλο «επιχείρημα» είναι ότι το καθεστώς Αυτόνομης Περιφέρειας ήταν «λίγο» για τρία εκατομμύρια εβραίους της ΕΣΣΔ. Κι όμως, πέραν του ότι θα ήταν παράλογο πρώτα να συγκροτηθεί μια Αυτόνομη ή μια Ενωσιακή Δημοκρατία (ΣΣΔ) και μετά να πάει εκεί ο ενδιαφερόμενος πληθυσμός της (πράγμα ούτως ή άλλως δύσκολο), ουδέποτε αποκλείστηκε το καθεστώς Αυτόνομης Δημοκρατίας ή και ΣΣΔ. Φυσικά, θα έπρεπε να πληρούνται και κάποιες στοιχειώδεις προϋποθέσεις. Για παράδειγμα, το 1/3 των εβραίων της ΕΣΣΔ να πήγαινε εκεί, θα πληρούνταν τα τρία κριτήρια για τη δημιουργία ΣΣΔ, όπως διαμορφώθηκαν με το Σύνταγμα που ψηφίστηκε το 1936, με δικαίωμα απόσχισης και – από το 1944 – δυνατότητα δημιουργίας και υπουργείων Εξωτερικών και Άμυνας, πέραν φυσικά όλων των άλλων. Τα κριτήρια αυτά ήταν: πληθυσμός 1 εκατομμυρίου, πληθυσμιακή πλειοψηφία του αναφερόμενου στην ονομασία της ΣΣΔ έθνους και σύνορα με άλλη χώρα ή έξοδος στη θάλασσα.
Έπειτα, ισχυρίζονταν ότι η ΕΑΟ ήταν… «μακριά». Μακριά από τι; Η Παλαιστίνη είναι κι αυτή μακριά από διάφορα κέντρα του παγκόσμιου εβραϊσμού (π.χ. Η Νέα Υόρκη απέχει από το Τελ Αβίβ 9.100 χλμ και από το Μπιρομπιτζάν όχι κατά πολύ περισσότερο: 9.700). Ναι, (και) το Μπιρομπιτζάν είναι στην Ασία, αλλά είναι και πάνω σε κεντρικό μεταφορικό άξονα. Ας λαμβάνεται, πάντως, υπόψη ότι η άρρητη υπόθεση ότι ο παγκόσμιος εβραϊσμός είναι ευρωκεντρικός δικαιολόγησε, πέρα από την εμμονή στο ιμπεριαλιστικό σχέδιο εποικισμού της Παλαιστίνης, και ρατσιστικές πολιτικές σε βάρος μη δυτικών Εβραίων εντός του Ισραήλ.
Όσο όμως μακριά κι αν ήταν από την Ευρώπη, η ΕΑΟ δεν απέκοπτε τους εβραίους της από τους υπόλοιπους Εβραίους και δη τους ευρωπαίους: η επίσημη γλώσσα της ΕΑΠ ήταν η γίντις, μια ζωντανή γλώσσα, σε αντίθεση με την αρχαία εβραϊκή που επικράτησε τελικά στους σιωνιστές, οι οποίοι την επιβάλλουν στους εβραίους εποίκους της Παλαιστίνης που έπεσαν θύματά τους. Συν τοις άλλοις, αυτό, καθιστούσε ευκολότερη τη μετατροπή των εβραίων της Ρωσίας σε έθνος, αφού έτσι θα πληρούταν και το τέταρτο κριτήριο για την συγκρότηση ενός έθνους, σε αντίθεση με το ντε φάκτο πολύγλωσσο και πολυπολιτισμικό Ισραήλ.
Στην ΕΑΟ υπήρχε οικειότητα με τον ντόπιο πληθυσμό (ρώσους και ουκρανούς μετοίκους από την εποχή του τσαρισμού – οι ακόμα πιο ντόπιοι σιβηριανοί ήταν μερικές εκατοντάδες), σε αντίθεση με την Παλαιστίνη, όπου οικειότητα με αραβικό πληθυσμό είχαν μόνο οι εβραίοι αραβικής καταγωγής, οι οποίοι όμως ήταν και θύματα ρατσιστικής πολιτικής στο Ισραήλ. Σε κάθε περίπτωση, η ΕΑΟ ήταν μια επιλογή που δεν συνεπαγόταν εθνοκαθάρσεις ή «ρίξιμο» εθνών, σε αντίθεση με την Παλαιστίνη, όπου συνεπαγόταν εθνοκάθαρση, πολέμους και άρα «ανάγκη» παρέμβασης του ιμπεριαλισμού.
Στην ΕΑΟ πήγαιναν εθελοντικά οι Εβραίοι. Έγινε διαφήμιση (ακόμα και στο εξωτερικό) να πάνε, δόθηκαν λελογισμένα κίνητρα, αλλά ως εκεί. Πάνω από όλα, άλλωστε, ήταν τα κοινά συμφέροντα της ΕΣΣΔ και δεν θα ‘πρεπε να στερηθούν οι πόλεις-κέντρα τις πολύτιμες υπηρεσίες όλων των καταρτισμένων εβραίων. Το κενό θα ήταν τεράστιο. Ο στόχος ήταν προγραμματισμένα και χωρίς βιασύνες να διαμορφωθεί η ΕΑΟ ως πλειοψηφικά εβραϊκή. Αντίθετα, οι σιωνιστές, πέραν της ωμής και μεταφυσικής προπαγάνδας για την Παλαιστίνη, ενίοτε κυριολεκτικά έσπρωξαν πολλούς Εβραίους να πάνε εκεί. Γιατί πάνω από όλα ήταν τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, εξού και η παρουσία του Ισραήλ ως παράγοντα αναταραχής και άρα λόγου παρέμβασης του ιμπεριαλισμού στη Μ. Ανατολή.
Τη μόνη λογική ένσταση που θα μπορούσε να διατυπώσει κανείς είναι το ότι επρόκειτο για ηπειρωτική Αυτόνομη Περιφέρεια. Όμως, υπήρχε η ποταμοπλοΐα στον ποταμό Αμούρ που βγάζει στον Ειρηνικό, ενώ, γενικά, ούτε η απόσταση από την ακτή ήταν μεγάλη (περίπου 350 χλμ. – όχι σπάνιο στην «προσφιλή» Ευρώπη), ούτε μεσολαβούσαν εχθρικά κράτη, ούτε, φυσικά, ίσχυε ότι οι όλοι οι εβραίοι της Ρωσίας ζούσαν σε παραθαλάσσιες περιοχές: δεν επρόκειτο δηλαδή για κάτι ξένο για όλους.
Πράγματι, ωστόσο, με την ΕΑΟ, εξυπηρετούταν και το θεμιτό σχέδιο της ΕΣΣΔ να εποικιστούν σχεδόν ακατοίκητες μεθοριακές περιοχές της, ιδίως λαμβανομένου υπόψη του ιαπωνικού αναθεωρητισμού και της υποτέλειας τότε της Κίνας. Αλλά και πρακτικά, με τη συνειδητή επιλογή όχι εσπευσμένης μετοίκησης, αποδείχτηκε ότι επουδενί δεν μπορεί να θεωρηθεί το βασικό, πολλώ δε μάλλον αποκλειστικό κριτήριο για την επιλογή της συγκεκριμένης περιοχής, όπως ισχυρίζονται οι σιωνιστές και άλλοι αντικομμουνιστές συκοφάντες.
Αν νοείται κι αν υπήρχε «προϋπόθεση» και «μοναδική εγγύηση (sic) για να πάνε ζωντανοί οι εβραίοι στον κομμουνισμό», αυτή ήταν η ΕΑΟ και η Ένωση των ΣΣΔ, που ήταν αποτέλεσμα ταξικής πάλης, και όχι το σιωνιστικό κατασκεύασμα του ιμπεριαλισμού Ισραήλ, το «πιο σημαντικό κράτος από κάθε άλλο», όπως ισχυρίζονται σαν άλλοι Γκαίμπελς κάποια (έμμισθα ή άμισθα, δεν έχει σημασία) πρακτοράκια του, τύπου Shades Magazine, με ένα ακόμα φαιδρό επιχείρημα του σιωνισμού που πλήττει απευθείας τη λογική («από το σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό απευθείας στον κομμουνισμό»), με σκοπό την ταύτιση του σιωνισμού (ενός ιδεολογήματος) με όλους τους Εβραίους, και άρα, την αντίθεση σε αυτόν με τον αντισημιτισμό.
***
Πανενωσιακή Εταιρία για την εδαφική εγκατάσταση των εργαζόμενων εβραίων της ΕΣΣΔ (ΟΖΕΤ)
Μ.Ι.Καλίνιν
Για τη συγκρότηση Εβραϊκής Αυτόνομης Περιφέρειας
Απόσπασμα από τη συζήτηση του Προέδρου της Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΣΣΔ σ. Μιχαήλ Ιβάνοβιτς Καλίνιν με αντιπροσωπεία εργατών μοσχοβίτικων επιχειρήσεων και εργατών του εβραϊκού Τύπου στις 28 Μάη 1934
Εκδοτικό «Έμες» («Αλήθεια»)-Μόσχα 1935
Στις 28 Μάη 1934, ο Μιχαήλ Ιβάνοβιτς Καλίνιν δέχτηκε 24μελή αντιπροσωπεία εργατών μοσχοβίτικων επιχειρήσεων και εργατών του εβραϊκού Τύπου με αφορμή τη συγκρότηση Εβραϊκής Αυτόνομης Περιφέρειας με βάση την απόφαση της ΚΕΕ της ΕΣΣΔ της 7ης Μάη. Εργάτες και εργάτριες, στο πρόσωπο του Μ.Ι.Καλίνιν, χαιρέτισαν την ΚΕ του κόμματος και την κυβέρνηση που πήραν την απόφαση για τη συγκρότηση Εβραϊκής Αυτόνομης Περιφέρειας στα πλαίσια του Κράι της Άπω Ανατολής.
Η σ. Μπαρανίνα (ρωσίδα εργάτρια στο εργοστάσιο λαμπτήρων, βραβευμένη με το παράσημο «Λένιν») είπε: «Αγαπητέ Μιχαήλ Ιβάνοβιτς, επιτρέψτε μου, εξ ονόματος των εργατών των μοσχοβίτικων επιχειρήσεων, να χαιρετίσω, στο πρόσωπό σας, το κόμμα και την κυβέρνηση, αναφορικά με τη μετατροπή του Μπιρομπιτζάν σε Εβραϊκή Αυτόνομη Περιφέρεια.
Αυτή η απόφαση αποτελεί ένα ακόμα ξεκάθαρο γεγονός της συνεπούς εφαρμογής της λενινιστικής-σταλινικής πολιτικής για το εθνικό ζήτημα.
Οι εβραίοι εργαζόμενοι, καταπιεζόμενοι στο παρελθόν από τον τσαρισμό, μόνο στη χώρα των απελευθερωμένων εθνοτήτων, επί δικτατορίας του προλεταριάτου, απέκτησαν τη δυνατότητα πλατιάς ανάπτυξης, εντάχτηκαν στο σοσιαλιστικό οικοδόμημα ισότιμα με τις άλλες εθνότητες της σοβιετικής Ένωσης.
Οι μοσχοβίτες προλετάριοι όλων των εθνοτήτων, που τόσο θερμά υποδέχτηκαν την απόφαση της κυβέρνησης για τη συγκρότηση Εβραϊκής Αυτόνομης Περιφέρειας, αναμφίβολα, θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια ώστε η υλοποίησή της να λάβει χώρα στο συντομότερο δυνατό χρονικό διάστημα και να βρεθεί στην πρώτη γραμμή των εθνικών περιφερειών της Ένωσης των ΣΣΔ».
Μετά από αυτό, οι αντιπρόσωποι έθεσαν στο σ. Καλίνιν σειρά ερωτημάτων. Τα βασικότερα από αυτά είναι τα ακόλουθα: Με τι τρόπο και πώς μπορούν να βοηθήσουν οι μοσχοβίτες εργάτες την υπόθεση της οργάνωσης του Εβραϊκής Αυτόνομης Περιφέρειας; Μπορεί, άραγε, η Εβραϊκή Αυτόνομη Περιφέρεια να εξελιχθεί σε Αυτόνομη Δημοκρατία; Έχει άραγε το Μπιρομπιτζάν μεγάλες προοπτικές οικονομικής ανάπτυξης; Ο συγγραφέας σ. Μπέργκελσον ρώτησε: Ποια βοήθεια προς το Μπιρομπιτζάν μπορούν να παρέχουν οι εβραίοι εργάτες των καπιταλιστικών χωρών;
Λαμβανομένου υπόψη του θετικού γεγονότος της εκδήλωσης από τους εργάτες φλογερής επιθυμίας να βοηθήσουν τη νέα εθνική αυτονομία, ο σ. Καλίνιν, συχνά διακοπτόμενος από ερωτήσεις των εργατών και απαντώντας σε αυτές, είπε:
Μ.Ι.Καλίνιν: Ρωτάτε, τι πρέπει οι εργάτες να κάνουν προς βοήθεια του Μπιρομπιτζάν. Χρειάζεται να συλλογιστούμε και να συζητήσουμε αυτό το ερώτημα. Εγώ πιστεύω ότι πολλά μπορούν να γίνουν. Οι εργάτες μπορούν να βοηθήσουν εν είδει πάτρωνα αποστέλλοντας τα υλικά τα οποία είναι ιδιαίτερα πολύτιμα στο Μπιρομπιτζάν· χρειάζεται επίσης να αποσταλούν εκεί πολιτικοί και πρακτικοί εργάτες και να δημιουργηθεί μια συνεχής ζωντανή σύνδεση ανάμεσα στους μοσχοβίτες εργάτες και τους εβραίους στο Μπιρομπιτζάν. Στη Μόσχα, σύμφωνα με πληροφορίες της Κομζέτ (σ.parapoda: Επιτροπή για την εδαφική εγκατάσταση των εβραίων εργαζόμενων), υπάρχουν περίπου 40.000 εβραίοι εργάτες. Από αυτό τον αριθμό, μπορούν να αναδειχτούν γερά στελέχη για την Περιφέρεια. Από στελέχη δεν τα πάμε καλά. Σίγουρα, δεν είναι τόσο εύκολο να πείσουμε έναν εργάτη της πόλης από την πρωτεύουσα να πάει στο Μπιρομπιτζάν, όμως επιθυμούντες να πάνε θα βρεθούν, και αυτό είναι πολύ καλό. Ωστόσο, η Μόσχα πολλά στελέχη δεν θα δώσει. Μπορούν να πάνε εκεί μέχρι 40 άνθρωποι, δεν μπορεί να γίνει μαζικά. Τα βασικά στελέχη θα πάνε όχι από τη Μόσχα. Τα βασικά στελέχη θα πάνε από τις εβραϊκές πόλεις και στετλ και, ίσως, από το εξωτερικό. Η Μόσχα, το Λενινγκράντ – είναι τέτοιες πόλεις, με τις οποίες οι προλετάριοι είναι πολύ δεμένοι. Μόνο για επαγγελματική αποστολή, για ορισμό βάσει της γραμμής του κόμματος ή της Κομσομόλ, μόνο για προσωρινή δουλειά μπορούν να αποτραβηχτούν από τη Μόσχα. Η Μόσχα, στην τελική, μόνο απορροφά, και αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσει. Για τους προλετάριους των πρώτης τάξης εργοστασίων είναι δύσκολο να δουλέψουν σε άλλον τόπο.
Η απόφαση του Προεδρείου της Πανρωσικής Κεντρικής Εκτελεστικής Επιτροπής να προτείνει την μετατροπή του εβραϊκού εθνικού ραγιόν που είχε ιδρυθεί το 1928 σε εθνική Αυτόνομη Περιφέρεια, επικαλούμενο τη γοργή οικονομική ανάπτυξή του.
Να, η ιδεολογική, πολιτιστική σύνδεση που θα καθιερωθεί ανάμεσά σας και τους εβραίους εργάτες και κολχόζνικους του Μπιρομπιτζάν – αυτό είναι κάτι το απαραίτητο. Προφανώς χρειάζεται να συνδεθείτε με το εβραϊκό θέατρο, τις εφημερίδες, τα συνδικάτα, τις επιχειρήσεις, τα κολχόζ, όμως αυτή η σύνδεση θα φέρει πολιτικό και πολιτιστικό χαρακτήρα.
Λέτε ότι οι εργάτες επιθυμούν να αποστείλουν στο Μπιρομπιτζάν συγκεντρωμένα στις επιχειρήσεις ελεύθερα εργαλεία. Αυτό είναι καλό. Εκεί, τα εργαλεία μαστορικής θα είναι πολύ χρήσιμα.
Ρωτάτε, γιατί οργανώθηκε Εβραϊκή Αυτόνομη Περιφέρεια; Εγώ είμαι ένας από αυτούς οι οποίοι με συμπάθεια βλέπουν την οργάνωση αυτής της Περιφέρειας. Η βασική αιτία, είναι το ότι εμείς έχουμε πάρα πολλούς εβραίους, όμως κρατική διοικητική μονάδα σε αυτούς δεν υπάρχει. Πρόκειται για τη μοναδική στην Ένωση των ΣΣΔ εθνότητα που αριθμεί ως και 3 εκατομμύρια πληθυσμού και δεν έχει κρατική διοικητική μονάδα. Εγώ νομίζω ότι η συγκρότηση μιας τέτοιας Περιφέρειας στις συνθήκες μας είναι ο μόνος τρόπος ομαλής κρατικής ανάπτυξης της εθνότητας αυτής. Εγώ πιστεύω ότι 10 χρόνια μετά, το Μπιρομπιτζάν θα αποτελεί τον βασικότερο, αν όχι το μοναδικό θεματοφύλακα της εβραϊκής σοσιαλιστικής εθνικής κουλτούρας. Η Μόσχα, για παράδειγμα, δεν μπορεί να είναι θεματοφύλακας εθνικών χαρακτηριστικών. Αντικειμενικά, αν μπορούμε έτσι να το εκφράσουμε, καταπίνει όλες τις εθνότητες σε ένα τεράστιο πρωτευουσιάνικό σύνολο, όπως αυτό συμβαίνει, για παράδειγμα, στη Νέα Υόρκη, στην οποία χάνουν την προσωπικότητά τους τεράστιος αριθμός από εθνότητες. Τι το εβραϊκό μένει στον εβραίο εργάτη που έχει ζήσει δέκα χρόνια στη Μόσχα; Σχεδόν τίποτα. Αν πολιτιστικά ζει, αν ζει με βάση τα προλεταριακά συμφέροντα, είναι ξεκάθαρο, ότι τα εβραϊκά συμφέροντα φεύγουν σε βάθος δεκαετίας. Αυτός δεν μπορεί να μην τα ξεχάσει. Τα γενικά προλεταριακά συμφέροντα είναι αρκετά μεγάλα. Η Μόσχα ζει μια διεθνή ζωή και τα εθνικά χαρακτηριστικά σε αυτή βαθμιαία εξαλείφονται. Όταν η εβραϊκή νεολαία πηγαίνει από την επαρχία στη Μόσχα, αυτή σκέφτεται να βοηθήσει τους εβραίους φτωχούς της. Όμως στη Μόσχα αυτό το ξεχνάει: μπροστά της στέκονται άλλα, πιο πλατιά, ακόμα και παγκόσμια προβλήματα, εγείρεται το ζήτημα του πώς το προλεταριάτο θα κατακτήσει τον κόσμο κλπ. Και εδώ, τα συμφέροντα των εβραίων των στετλ, συχνά ακόμα και του πιο καθυστερημένου τμήματος, που παραμένει εκεί, πάνε πίσω.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον αγρότη. Αν εργαστεί στη Μόσχα 10-15 χρόνια, δεν είναι πια αγρότης, μετατρέπεται σε εργάτη, με εντελώς νέες καθημερινές ιδιότητες
Αντίθετα, στην αυτόνομη Περιφέρεια του Μπιρομπιτζάν θα αναπτυχθεί ένα μεγάλο σοσιαλιστικό οικοδόμημα και ταυτόχρονα μια πραγματική σοσιαλιστική εβραϊκή κουλτούρα. Και σε όσους αυτό είναι πολύτιμο, σε όποιον είναι πολύτιμη και μια τέτοια εβραϊκή εθνική κουλτούρα, όσοι θέλουν να βάλουν ένα χέρι στην ανάπτυξη της εβραϊκής Περιφέρειας αλλά και της σοσιαλιστικής του εθνικής κουλτούρας, πρέπει να συνδεθούν με το Μπιρομπιτζάν και να το βοηθήσουν. Εγώ πιστεύω ότι οι εβραίοι σε εμάς θα διατηρηθούν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού με την Εβραϊκή τους Περιφέρεια.
Επί τσαρισμού, τους εβραίους δεν τους άφηναν να μένουν στις ρωσικές πόλεις. Τους μετέφεραν σε μικρές πολιτείες, όπου εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν σε συνθήκες τρομακτικής φτώχειας. Αυτός ο βίαιος ξεχωρισμός, συγχρόνως συγκέντρωνε χωρικά και τα εβραϊκά ιδιαίτερα στοιχεία. Όμως τώρα αυτό δεν συμβαίνει. Τώρα, μπροστά στην εβραϊκή νεολαία ανοίγονται ευρύτατες προοπτικές.
Η έγκριση της πρότασης του προεδρείου της Πανρωσικής ΚΕΕ από την ΚΕΕ της Ένωσης των ΣΣΔ.
Σε εμάς δεν πήγαινε πάντοτε καλά η υπόθεση με τη μετοίκηση των εβραίων. Σε μια τόσο μεγάλη υπόθεση, μπορούν να υπάρξουν και μεμονωμένες αποτυχίες. Κατά τη μετοίκηση παρατηρείται μεγάλο ποσοστό αποχώρησης, πολλοί φεύγουν.
Ας φύγουν οι ακατάλληλοι. Δεν είναι όλοι ικανοί από τον σωματικά γερασμένο άνθρωπο της μικρής πολιτείας να μετατραπούν σε έναν θαρραλέο και επίμονο «άποικο». Χρειάζεται για κάτι τέτοιο να αναγεννηθεί. Και τι αναγεννά; Αναγεννά η σκληρή, σχεδόν πρωτόγονη φύση της Περιφέρειας και η μεγάλη δημιουργική δουλειά, η οποία δεν είναι για τα κιλά του καθυστερημένου αδύναμου ανθρώπου. Ο άνθρωπος πρέπει εκεί να είναι δυνατός – πρέπει να είναι σε θέση να αντισταθεί και οικειοθελώς να περάσει μεγάλες δυσκολίες. Αν η εναπομείνασα πρώτη γενιά «αποίκων» κρατηθεί, τότε η δεύτερη γενιά θα είναι δυνατή. Θα είναι πραγματικοί «σοβιετικοί» εβραίοι, γενικά τέτοιοι που στον κόσμο δεν θα βρίσκεις. Πρέπει να είναι όπως οι πρώτοι αμερικάνοι κάουμποϊς, να δαμάσουν τη φύση. Όμως οι αμερικάνοι κάουμποϊς ήταν αρπακτικοί έναντι της φύσης και εχθροί έναντι του εργαζόμενου ανθρώπου. Αντίθετα, οι εργαζόμενες μάζες μας διαπνέονται από κοινωνιοκεντρικά ένστικτα, τα οποία είναι δεκάδες φορές ισχυρότερα. Εκεί κάθε άνθρωπος εργαζόταν ξεχωριστά, μόνο για τον εαυτό του, ενώ σε εμάς, συλλογικά. Ο αγώνας ενάντια στις δυσκολίες ενώνει σφιχτά την κολεκτίβα και θα είναι αυτή η πιο ισχυρή παραγωγική μονάδα. Είμαι αισιόδοξος και πιστεύω ότι με τον καιρό θα δημιουργηθεί μια πραγματικά καλή, ισχυρή Εβραϊκή Περιφέρεια. Αν καταφέρουμε για πολύ καιρό κάθε χρόνο να προσθέτουμε στην Περιφέρεια τουλάχιστον 4.000 εβραϊκού πληθυσμού, δεν θα είναι κι άσχημα.
Σαφώς, η συγκρότηση μιας ισχυρής Περιφέρειας είναι ένα προτσές παρατεταμένο χρονικά.
Εγώ, πολιτικά πραγματεύομαι το ζήτημα. Πιστεύω ότι η συγκρότηση αυτής της Περιφέρειας είναι σαν να σηκώνει στα πόδια της την εθνότητα, ή, καλύτερα, να θέτει σοβιετικά θεμέλια κάτω από την εβραϊκή εθνότητα στην ΕΣΣΔ. Η συγκρότηση σοβιετικής κρατικής μονάδας αποδίδει θρεπτικούς καρπούς. Τώρα, το Μπιρομπιτζάν, από τη μια, απορροφά εβραϊκές μάζες, εκείνους τους εβραίους, οι οποίοι επιδιώκουν καλύτερα να ζουν και ταυτόχρονα να διατηρήσουν τον εθνοτικό τους χαρακτήρα, όμως απορροφά, φυσικά, σχετικά αδύναμα. Από την άλλη, ταυτόχρονα, συγκροτεί την εβραϊκή εθνότητα. Πιστεύω ότι η εβραϊκή εθνότητα του Μπιρομπιτζάν δεν θα είναι μια εθνότητα με χαρακτηριστικά σαν αυτά των εβραίων των στετλ της Πολωνίας, της Λιθουανίας, της Λευκορωσίας ή ακόμα και της Ουκρανίας, γιατί από αυτήν διαμορφώνονται τώρα σοσιαλιστές «άποικοι» ελεύθερης, πλούσιας γης με μεγάλες γροθιές και γερά δόντια, που θα είναι οι μπροστάρηδες μιας αναγεννημένης ισχυρής εθνότητας εντός της οικογένειας των σοβιετικών λαών. Για κάτι τέτοιο, φυσικά, χρειάζεται χρόνος.
Μου είπαν ότι αρτέλ και κολχόζ στο Μπιρομπιτζάν δυνάμωσαν και ότι οι κολχόζνικοι είναι χαρούμενοι και ζουν όχι άσχημα. Σπιτάκια ή διαμερίσματα με τρία δωμάτια δεν είναι κάτι το σπάνιο, τρώνε σχετικά όχι άσχημα· η διάθεση των ανθρώπων είναι καλή, δυναμική. Εκεί οι πόλεις – μου είπαν – αποκτούν χαρακτήρα στετλ σε μεγάλο βαθμό, καθώς υπάρχουν πολλές μικρές βιοτεχνίες, μικρή χειροτεχνική βιομηχανία· πιστεύουν ότι είναι απαραίτητο άμεσα να επεκτείνουν τη βιομηχανία σε μεγάλη κλίμακα. Εγώ, προσωπικά, δεν είμαι σύμφωνος με αυτούς. Εγώ πιστεύω ότι, αρχικά, η μικρή βιομηχανία για την εξυπηρέτηση του πληθυσμού δεν είναι κάτι το άσχημο. Ήδη αυτή η βιομηχανία δίνει τη δυνατότητα απορρόφησης μεγάλου αριθμού εβραίων και αυτών είναι πολύ σημαντικό. Η περιφέρεια πρέπει να εξυπηρετεί τις ανάγκες της. Και μετά από 2-3 χρόνια, όταν η περιφέρεια καλύτερα θα έχει διαμορφωθεί, τότε θα προκύψουν ευρύτερες προοπτικές, ιδίως σε σχέση με την οικοδόμηση στο Χινγκάν (σ.parapoda: οροσειρά στη συνορεύουσα με την ΕΑΟ περιοχή της Κίνας).
Η Περιφέρεια θα έχει εκπροσώπηση και στο ΠΚΣΣΕ (σ.parapoda: Πανενωσιακό Κεντρικό Συμβούλιο Συνδικαλιστικών Ενώσεων), στο Σοβιέτ των Εθνοτήτων και στο Σοβναρκόμ (σ.parapoda: Συμβούλιο Λαϊκών Επιτρόπων). Ήδη, και μόνο η διαμόρφωση του Μπιρομπιτζάν σε Αυτόνομη Περιφέρεια του δίνει κύρος και ισχύ για περαιτέρω επιτυχημένους αγώνες.
Η διαμόρφωση του Μπιρομπιτζάν ως Αυτόνομη Περιφέρεια εγώ θεωρώ πως είναι το κύριο καθήκον, τα υπόλοιπα έπονται. Αυτό το είδαμε και στο παράδειγμα όλων των άλλων εθνικών Περιφερειών της ΕΣΣΔ.
Τα εβραϊκά στετλ τώρα φτάνουν στο τέλος τους. Εκεί που υπήρχαν προηγουμένως 10-15 χιλιάδες εβραίοι, απέμειναν χίλιοι, και αυτοί συνεχώς φεύγουν. Όμως για αυτό, εμείς δημιουργήσαμε εργοστάσια, για παράδειγμα, στο Γκόμελ, όπου εβραίοι εργάτες αποτελούν το 90%. Μεγάλο ποσοστό εργατών υπάρχει και σε πολλές άλλες επιχειρήσεις. Αυτό είναι καλό. Όμως η πόλη δεν δημιουργεί μια σταθερή ξεχωριστή εθνότητα. Να γιατί, το Μπιρομπιτζάν, ως κρατικός σχηματισμός, θα δώσει τη δυνατότητα σε εβραίους να τραβηχτούν και στη βιομηχανία και στη γεωργία και τότε, παρά το αναπόφευκτο της αφομοίωσης τμήματος του πληθυσμού, εκεί θα καταφερθεί να σφυρηλατηθεί μια παρ’ όλα αυτά σφριγηλή σοβιετική εβραϊκή εθνότητα. Εγώ έχω τέτοια πεποίθηση, ότι τώρα αυτό το κλαδάκι της εβραϊκής εθνότητας θα δυναμώσει. Τώρα αυτό είναι ακόμα πολύ μικρό, κάπου στις 8-10 χιλιάδες εβραίοι (σ.σ.: κατά την έκδοση της μπροσούρας, το Μάη του 1935, ήταν περίπου 12.000), αλλά σε 5 χρόνια θα είναι 50.000 εβραίοι, σε 10-15 χρόνια, θα έχουμε 100 χιλιάδες, και ίσως και περισσότερους, γιατί κάθε χρόνο θα αυξάνεται ποσοστιαία. Εμείς δεν έχουμε ούτε μια εθνότητα που να μένει στάσιμη σε αριθμητική ανάπτυξη.
Ο σιδηροδρομικός σταθμός του Μπιρομπιτζάν
Το Μπιρομπιτζάν εμείς το βλέπουμε ως ένα εβραϊκό εθνικό κράτος. Η παροχή σε αυτό το κράτος βοήθειας, ιδίως τον πρώτο καιρό, είναι πολύ σημαντική. Το Μπιρομπιτζάν μάς ενδιαφέρει από τη σκοπιά της ανάπτυξης εβραϊκής κρατικής μονάδας, ώστε μετά από 5-6 χρόνια, κάθε Εβραίος να αισθάνεται όπως, ας πούμε, ένας Γερμανός στην Ένωσή μας, ο οποίος γνωρίζει ότι υπάρχει η Δημοκρατία των Γερμανών του Βόλγα, ή ένας Τατάρος, ο οποίος γνωρίζει ότι υπάρχει Ταταρική Δημοκρατία. Έτσι, αν αυτή η συνείδηση στις τάξεις των προλετάριων-εβραίων περισσότερο εδραιωνόταν, θα έδινε σημαντικά περισσότερα σοσιαλιστικά αποτελέσματα, ίσως ακόμα περισσότερα από όσα εμείς θα αναμέναμε.
Σε εμάς, από καιρό είχε γεννηθεί το ερώτημα πού να οργανώσουμε μια τέτοια Εβραϊκή Περιφέρεια, και εγώ είχα αναθέσει στην Κομζέτ το καθήκον να βρει τέτοιο μέρος όπου θα υπήρχαν όλες οι απαραίτητες πολιτικές, κλιματικές και περιβαλλοντικές συνθήκες. Και πράγματι, στο Μπιρομπτζάν υπάρχουν όλες. Πρώτα από όλα, ένα μεγάλο, ελεύθερο, γόνιμο έδαφος στα κρατικά σύνορα.
Εκεί, άλλη εθνότητα πέραν της εβραϊκής, ως διεκδικήτρια δεν υπάρχει, ενώ ταυτόχρονα οι εβραίοι είναι μια σοβιετική εθνότητα πολύ αφοσιωμένη και, με το παρελθόν της, άξια αυτού. Και επιπρόσθετα, και τι δεν υπάρχει σε αυτή την περιοχή, αρχίζοντας από χρυσό, σίδηρο και άνθρακα. Έτσι, οι προοπτικές ανάπτυξης είναι μεγάλες, όμως θα χρειαστεί πολύ δουλειά, πολύ δύναμη, ενέργεια και δημιουργική πρωτοβουλία. Οι εβραίοι μέτοικοι θα χρειαστεί να επαληθεύσουν την εμπιστοσύνη που τους δίνεται.
Σ. Σπραχ (από τη συντακτική ομάδα της εβραϊκής εφημερίδας «Ντερ Έμες»): Εδώ υπάρχει ενδιαφέρον για το εξής: Πώς αξιολογούν οι εβραϊκές εργατικές μάζες και η εβραϊκή αστική τάξη στο εξωτερικό την πολιτική σημασία της κίνησης για τη συγκρότηση Εβραϊκής Αυτόνομης Περιφέρειας; Πρέπει να ειπωθεί ότι η αντιδραστική εβραϊκή αστική τάξη ταρακουνήθηκε. Η «Διακήρυξη Καλίνιν» – έτσι αποκαλούν την συγκρότηση της ΕΑΟ, τους έκατσε στο λαιμό. Οι εβραϊκές αστικές εφημερίδες, οι μπουντιστικές και άλλες σοσιαλφασιστικές εφημερίδες στην Αμερική προσπαθούν να σπιλώσουν αυτή την υπόθεση. Αυτό εξηγείται από το ότι αυτή η απόφαση ήδη έχει προκαλέσει τεράστια εντύπωση ανάμεσα στις εβραϊκές εργατικές μάζες, καθώς και στους εβραίους μικροαστούς των καπιταλιστικών χωρών, για να μην πούμε για χώρες όπως στην Πολωνία, αλλά και την Αμερική και σειρά άλλων χωρών. Οι εφημερίδες, οι οποίες κάπως ουδέτερα στέκονται έναντι της Σοβιετικής Ένωσης (δεν μιλώ για τις αδελφικές εφημερίδες), τώρα γράφουν για το ότι οι εβραίοι εργαζόμενοι χαιρετίζουν αυτό το μετασχηματισμό, καθώς αυτός τους δείχνει, όχι μόνο ποιος είναι ο απαραίτητος δρόμος για την απελευθέρωση των Εβραίων, αλλά και το γενικό παράδειγμα επίλυσης του εθνικού ζητήματος. Όμως, συχνά, ευθέως, θέτουν το ερώτημα: απαγορεύεται, άραγε, κατά κάποιο τρόπο, οι ίδιοι να μετακομίσουν στην Εβραϊκή Περιφέρεια, ώστε να πάρουν άμεσα μέρος σε αυτή τη μεγάλη υπόθεση; Πολλές οργανώσεις ειλικρινά επιθυμούν να βοηθήσουν και βοηθούν αυτή την υπόθεση. Η αμερικανική εταιρία «Ίκορ» (σ.parapoda: Οργάνωση για την Εβραϊκή Αποικιοποίηση στη Ρωσία, ιδρύθηκε το 1924 στις ΗΠΑ, επεκτάθηκε και στον Καναδά και το 1946 συγχωνεύτηκε με την Αμερικανική Επιτροπή για την Εγκατάσταση των Εβραίων στο Μπιρομπιτζάν – Αμπιτζάν – η οποία είχε ιδρυθεί το 1934. Ακόμα και μεταξύ 1945-1948, όταν ο σιωνισμός λύσσαξε για να ιδρυθεί φιλοϊμπεριαλιστικό-εθνοκαθαρτικό εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη, συγκεντρώθηκαν τρόφιμα και άλλες προμήθειες από τις ΗΠΑ για το Μπιρομπιτζάν αξίας 6 εκ. ρουβλίων, με τον Άινσταϊν να είναι ένας από τους θερμούς υποστηρικτές της καμπάνιας. Τελικά, η οργάνωση διαλύθηκε εξαιτίας του μακαρθισμού και του σιωνισμού το 1951) ξεδίπλωσε μια τεράστια καμπάνια για την διάδοση αυτής της απόφασης και αυτή η καμπάνια διεξάγεται υπό τη σημαία της υπεράσπισης της Ένωσης των Σοβιετικών Δημοκρατιών, υπό τη σημαία του αγώνα ενάντια στο φασισμό. Να τι τεράστια σημασία αποκτά η «Διακήρυξη Καλίνιν» στο εξωτερικό.
Θα ήθελα μπροστά σας, σ. Καλίνιν, να δώσω έμφαση σε ένα ζήτημα – σχετικά με την πρακτική υλοποίηση της υπόθεσης της μετοίκησης στο Μπιρομπιτζάν. Εμείς, οι άνθρωποι του Τύπου, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μεγάλο υλικό, το οποίο ιδιαίτερα υπογραμμίζει ότι η εβραϊκή μετοίκηση δεν μπορεί να συγκριθεί με άλλες μετοικίσεις από άποψη προμηθειών. Άνθρωποι που μετοικούν σε απόσταση 500 χιλιομέτρων είναι μια υπόθεση, και άλλη σε σχέση με αυτούς που τώρα μετοικούμε, κατά 10-12 χιλιάδες χιλιόμετρα.
Θα ήταν εξαιρετικά πολύτιμο, σε σχέση με τη συγκρότηση της Εβραϊκής Αυτόνομης Περιφέρειας, να τεθούν οι εβραίοι μέτοικοι στο Μπιρομπιτζάν σε καλύτερες συνθήκες σε σύγκριση με μετοικήσαντες σε άλλες περιφέρειες. Αυτό θα έχει τεράστια σημασία για την κατοίκηση αυτής της περιοχής, καθώς οι επιθυμούντες να μετοικίσουν είναι πολλοί και στις πολιτείες και στα κοντινά τους κολχόζ, στις πόλεις.
Κινηματογράφος στο Μπιρομπιτζάν
Επί τη ευκαιρία, όχι πολύ παλιά, είχα διαβάσει ένα γράμμα ενός Εβραίου που είχε μετακινηθεί από την Πολωνία στην Παλαιστίνη. Γράφει ότι εκεί έχει δωμάτιο με δύο μπαλκόνια: το ένα βλέπει στην Ιορδανία, το άλλο στην Ιερουσαλήμ, αλλά τρίτο μπαλκόνι με θέα την τροφή δεν υπάρχει. Όμως, εγώ πιστεύω ότι εμείς δεν έχουμε ανάγκη για τα δύο πρώτα μπαλκόνια, αλλά το τρίτο – που πρέπει να παρέχεται.
Μ.Ι. Καλίνιν. Σίγουρα, οι μετοικούντες στο Μπιρομπιτζάν χρειάζεται να τίθενται σε συνθήκες προνομιακές. Εγώ από την αρχή επίσης έκανα λόγο για το ότι όσο το Μπιρομπιτζάν δεν έχει πλεόνασμα σιταριού, είναι πολύ δύσκολο να μετοικήσει κανείς εκεί, γιατί η διατροφή του πληθυσμού με εισαγόμενο σιτάρι στις συνθήκες μας είναι πολύ δύσκολο.
Και οι πατάτες στην Άπω Ανατολή ακόμα είναι εισαγόμενες. Για αυτό, ακόμα, το κυριότερο ζήτημα είναι η παροχή βάσης για τη γεωργία.
Σε κάθε περίπτωση, η ανάπτυξη του Μπιρομπιτζάν αναπτύσσεται γρηγορότερα από τις υπόλοιπες περιοχές του Κράι της Άπω Ανατολής, όμως βοήθεια χρειάζεται. Με ένα κακό διαμέρισμα, ο άνθρωπος μπορεί να κάνει, το κυριότερο όμως είναι το φαΐ.
Μην πιστεύετε, ωστόσο, ότι σε άλλες χώρες με τις μετοικίσεις τα πάνε καλύτερα. Πάρτε, για παράδειγμα τους ιαπωνικούς πολεμικούς εποικισμούς στη Μαντζουρία. Κάθε άνθρωπο εκεί τον χρυσώνουν, και παρ’ όλα αυτά, το ποσοστό αποχώρησης είναι 80%. Και εκεί πρόκειται για στρατιωτική οργάνωση. Επομένως, δεν χρειάζεται να φοβόμαστε καθόλου την αποχώρηση. Ας πάνε κάποιοι σε άλλα μέρη του ΚΑΑ ή στο Χαμπάροφσκ. Το Χαμπάροφσκ είναι δίπλα. Εγώ νομίζω ότι το Χαμπάροφσκ επίσης θα βρεθεί υπό την ισχυρή επιρροή των μετοικούντων εβραίων, γιατί η Εβραϊκή Περιφέρεια βρίσκεται πολύ κοντά και συνεχής επικοινωνία ανάμεσα στους εβραίους του Χαμπάροφσκ και εκείνους του Μπιρομπιτζάν θα υπάρχει.
Εδώ, ειπώθηκε ότι σε 5 χρόνια στο Μπιρομπιτζάν περισσότερα χτίστηκαν από όσα σε 50 χρόνια στην Παλαιστίνη. Επαναλαμβάνω, βλέπω το Μπιρομπιτζάν από την σκοπιά των μεγάλων προοπτικών, το ότι οι εβραίοι προλετάριοι έχουν τη δική τους πατρίδα – την ΕΣΣΔ και το δικό τους εθνικό κράτος, έγιναν έθνος.
Δεν πιστεύω ότι όλη η εβραϊκή αστική τάξη στο εξωτερικό θα ήταν πολύ δυσαρεστημένη. Πιστεύω ότι, παρ’ όλα αυτά, ένα σημαντικό κομμάτι διάκειται με συμπάθεια. Μόνο οι χειρότεροι εχθροί του σοβιετικού συστήματος διάκεινται προς αυτό εχθρικά. Παρ’ όλα αυτά, ανάμεσα στον εβραϊκό πληθυσμό, τα φασιστικά στοιχεία είναι σχετικά λιγότερα. Επαναλαμβάνω, στο βαθμό που μπορώ να φανταστώ, κάποιο τμήμα της εβραϊκής αστικής τάξης παρ’ όλα αυτά διάκειται θετικά.
Η βοήθεια της Αμερικανoεβραϊκής Κοινής Αγροτικής Επιχείρησης (Agro–Joint) προς την Κομζέτ είναι απόδειξη της στάσης τμήματος της αστικής τάξης στο εξωτερικό έναντι των μέτρων της σοβιετικής εξουσίας σε σχέση με τους εβραίους. Κρίνοντας από αυτά τα γεγονότα, σημαντικά στρώματα της εβραϊκής αστικής τάξης στο εξωτερικό, επιφανειακά, με συμπάθεια διάκεινται έναντι της πολιτικής μας στο εβραϊκό ζήτημα, καθώς οι εργαζόμενοι του εβραϊσμού διάκεινται με συμπάθεια.
Εδώ δεν υπάρχει απλώς εθνικιστική σπέκουλα. Ο εθνικισμός ενίοτε με διαφορετικούς τρόπους εκδηλώνεται. Αυτό χρειάζεται να το διακρίνουμε και να το αποκαλύπτουμε.
Αν οι εργάτες της Μόσχας θέλουν κάτι να κάνουν, θέλουν να βοηθήσουν την Εβραϊκή Περιφέρεια, χρειάζεται να δράσουν μέσω των αντίστοιχων οργανώσεων – Κομζέτ, Οζέτ, εφημερίδες κλπ.
Να, συγκεντρωθείτε εδώ με τον πρόεδρο της Οζέτ κ. Ντίμανσταϊν και τον Μπ. Ι. Τρότσκι (αν.προέδρου της Κομζέτ), καλέστε και τον Πιότρ Γκερμογκένοβιτς Σμίντοβιτς (σ.parapoda: πρόεδρο της Κομζέτ) και συζητήστε πώς καλύτερα και συγκεκριμένα να βοηθήσετε την Εβραϊκή Περιφέρεια, τι αυτή χρειάζεται και πώς καλύτερα να συνδεθείτε με τις κοινωνικές οργανώσεις – την Κομζέτ και την Οζέτ. Ξεκάθαρο είναι ότι αν αυτές οι οργανώσεις βασίζονται στους εργάτες της Μόσχας, του Χαρκόβου, της Λευκορωσίας κ.ά., οι ίδιες οι οργανώσεις θα είναι ισχυρότερες.
Θα καθιερωθεί τακτική σύνδεση με το Μπιρομπιτζάν. Πολλοί εβραίοι εργάτες θα πάνε από τη Μόσχα, έστω και για επαγγελματική αποστολή, 2-3 χρόνια για να δουλέψουν. Στο 2ο πεντάχρονο έχει σχεδιαστεί η ανέγερση εργοστασιακού συγκροτήματος για την επεξεργασία των μεταλλευμάτων του Χινγκάν και θα χρειάζονται πολλοί εργάτες. Μόλις διαμορφωθεί η Περιφέρεια, ο μηχανισμός εκεί θα ισχυροποιηθεί και θα αρχίσει καλύτερα να δουλεύει. Η ανάπτυξη της βιομηχανίας αυτή καθ’εαυτή είναι αναπόφευκτη εκεί. Όταν η Περιφέρεια διαμορφωθεί, επίσης αυτή θα επιμείνει στην ανάπτυξη της βιομηχανίας. Η κυβέρνηση με κατανόηση και θετικά διάκειται σε κάτι τέτοιο. Γενικά, εμείς, συγκριτικά λίγη προσοχή δίνουμε στο Μπιρομπιτζάν. Αυτό είναι πολύ φυσιολογικό, γιατί έχουμε πολλά μεγάλα ζητήματα. Όμως, παρ’ όλα αυτά, η ίδια η κίνηση για τη μετατροπή του Μπιρομπιτζάν σε Αυτόνομη Περιοχή δείχνει τη στάση της κυβέρνησης. Μη νομίζετε ότι η κυβέρνηση και η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος με επικεφαλής τον σ. Στάλιν αποφάσισαν αυτό το ζήτημα έτσι, τυχαία. Αυτό δεν είναι τυχαίο, όμως και κανένας πολιτικός υπολογισμός για οποιοδήποτε αποτέλεσμα στο εξωτερικό δεν υπήρχε.
Μόνο οι πρακτικοί υπολογισμοί καθοδήγησαν την εφαρμόζουσα την εθνική της πολιτική ΚΕ ώστε να ενισχύσει την Περιφέρεια, να την καταστήσει πιο ικανή.
Η μετατροπή του Μπιρομπιτζάν σε Περιφέρεια είναι αποτέλεσμα της επιθυμίας των εβραϊκών μαζών να ενισχύσουν τη δουλειά στο Μπιρομπιτζάν, να ενισχύσουν την εβραϊκή εθνική διοικητική μονάδα. Χρειάζεται, δα, να καταλάβετε ότι ο μετασχηματισμός σε Περιφέρεια δεν είναι μια κενή περιεχομένου διακήρυξη. Αυτός σημαίνει ότι εκεί θα έχουν ανεξάρτητο προϋπολογισμό, ότι εκεί θα ενταχθούν στις τάξεις της Επιτροπής Κράι του ΠΚΚ(μπ.) και της Κραϊσπαλκόμ (σ.parapoda: Εκτελεστικής Επιτροπής Κράι), θα έχουν αντιπροσωπεία τους στη Μόσχα, στο Σοβναρκόμ. Αυτό σημαίνει ότι κάθε δαπάνη, κάθε κονδύλι στον προϋπολογισμό, θα είναι απλούστερο για αυτούς να εκτελεστεί. Η Περιφέρεια είναι ένα μεγάλο πράγμα στις συνθήκες μας. Οι εργάτες θα έρχονται από εκεί και θα είναι σε θέση καλύτερα να υπερασπιστούν τον προϋπολογισμό. Προηγουμένως, το Μπιρομπιτζάν υπεράσπιζε τον προϋπολογισμό του μόνο στο Κράι της Άπω Ανατολής ή μέσω της Κομζέτ, ενώ τώρα θα τον υπερασπίζουν εδώ, στο κέντρο, στην Επιτροπή Προϋπολογισμού. Η μετατροπή σε Περιφέρεια δίνει πολλά, αλλιώς οι άνθρωποι δεν θα πάλευαν για αυτή. Αυτή δίνει πάρα πολλές δυνατότητες. Το Μπιρομπιτζάν θα έχει και δικό του ανεξάρτητο οικονομικό πλάνο.
Αφίσα της Οζέτ για λαχνούς υπέρ του Μπιρομπιτζάν στα ρωσικά και τα γίντις. Η αφίσα γράφει: «Ο εβραίος καλλιεργητής με κάθε στροφή του τιμονιού του τρακτέρ του συμμετέχει στην σοσιαλιστική οικοδόμηση. Βοήθα τον!»
Τώρα, περισσότερο η Κομζέτ και η Οζέτ παλεύουν για την εκβιομηχάνιση του Μπιρομπιτζάν, ενώ έπειτα, το ίδιο το Μπιρομπιτζάν θα παλεύει. Έτσι, η μετατροπή δεν είναι μόνο διακήρυξη. Γενικά, αυτή δεν έγινε για τη διακήρυξη, για τα όμορφα τα λόγια, αλλά από πρακτική θεώρηση – για την ενίσχυση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης της Περιφέρειας.
Όσον αφορά εμένα, λοιπόν, όπως σας έχω ήδη πει, για εμένα αυτό έχει τεράστια πολιτική σημασία. Όμως εγώ το πραγματεύομαι αυτό όχι ως κάτι το απομονωμένο, αλλά στο σύνολο, στα πλαίσια της οικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης του σοσιαλιστικού Μπιρομπιτζάν.
Όσον αφορά το αν φτάσουμε μέχρι τη μετατροπή της Περιφέρειας σε Δημοκρατία, αυτό είναι θέμα χρόνου. Ας μαζευτούν, για παράδειγμα, μέχρι 100 χιλιάδες πληθυσμού – τότε θα είναι δυνατό και Δημοκρατία να ανακηρύξουμε. Τώρα αυτό είναι ευκολότερο. Προηγουμένως, η φωνή του ίδιου του Μπιρομπιτζάν λίγο ακουγόταν, γιατί όλα τα ζητήματά του διευθετούνταν μέσω σειράς άλλων θεσμών, αλλά τώρα θα «ενοχλεί» από μόνο του ως Περιφέρεια. Δημοκρατία από Περιφέρεια είναι ευκολότερο να γίνει, από όσο Περιφέρεια από ραγιόν. Τώρα πια, από τους ίδιους τους εργαζόμενους εβραίους, από τη μετοίκηση στην Περιφέρεια και την ενίσχυσή της εκεί εξαρτάται η μετατροπή της Περιφέρειας σε Δημοκρατία. Εσείς, μοσχοβίτες εργάτες, καλύτερα συνδεθείτε με τις εβραϊκές κοινωνικές οργανώσεις, ιδρύστε ένα είδος ζωντανής κολεκτίβας πατρωνίας, και αυτή θα δράσει έτσι ώστε καλύτερα να δουλεύουν και οι κοινωνικές οργανώσεις, γιατί αυτές θα ενισχυθούν από εργάτες και με εργατικό τρόπο.
Στο τέλος της συζήτησης, η αντιπροσωπεία ευχαριστεί τον σ. Καλίνιν για τη συζήτηση.
Χάλφον (Εργοστάσιο Αυτοκινήτων). Επιτρέψτε μου, εκ μέρους της αντιπροσωπείας, να σας ευχαριστήσουμε για τη συζήτηση και να σας διαβεβαιώσουμε ότι όλοι οι παρόντες εδώ σύντροφοι θα είναι οι ενεργητικότεροι αγκιτάτορες για την ανάπτυξη του Μπιρομπιτζάν.
Μπράνιν (Εργοστάσιο Αυτοκινήτων, Σιδηρουργείο). Τα λόγια σας, Μιχαήλ Ιβάνοβιτς, εγώ θα τα μεταφέρω στους εργάτες. Εγώ 10 χρόνια εργάζομαι στο εργοστάσιο «σ.Στάλιν». Τώρα εμείς πήραμε την μεταφερόμενη κόκκινη σημαία.
Το Βιομηχανικό Οικονομικό Πλάνο του σιδηρουργείου εκπληρώθηκε τρεις μέρες νωρίτερα από το χρονοδιάγραμμα. Σας χαιρετίζω, αγαπητέ Μιχαήλ Ιβάνοβιτς. Είμαι πολύ χαρούμενος. Σας καλούμε στο εργοστάσιο να μας έρθετε.
Μετάφραση από τα ρωσικά parapoda. Για περισσότερα βιβλία και μπροσούρες για το Μπιρομπιτζάν (ΕΑΟ) στα ρωσικά, τα γίντις και τα αγγλικά, βλ.εδώ. Οι φωτογραφίες από τη μπροσούρα του Ντ.Μπέργκελσον «Η Εβραϊκή Αυτόνομη Περιφέρεια» (αγγλικά, Μόσχα, 1939 – θα μεταφραστεί και αυτή στα ελληνικά).
Βλ. επίσης
α’ μέρος 1) Ο Στάλιν για την ανυπαρξία Εβραϊκού Έθνους (1913)
2) Απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς για το εξεγερσιακό κίνημα στην Αραβία (16/10/1929)
3) Ιωσήφ Στάλιν: Για τον Αντισημιτισμό (12/1/1931)
4) Δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων χωρών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την Παλαιστίνη: “Ενιαίο Δημοκρατικό Κράτος – Όχι στο βίαιο εποικισμό της Παλαιστίνης – Ο Σιωνισμός εκτρέπει τους Εβραίους από τον αγώνα ενάντια στον αντισημιτισμό” (3/3/1947)
5) Τοποθέτηση Αντρέι Γκρομίκο, εκπροσώπου της ΕΣΣΔ στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για το μέλλον του διοικητικού μοντέλου της Παλαιστίνης (14/5/1947)
β’ μέρος 1) Τοποθέτηση Γκρομίκο στη ΓΣ του ΟΗΕ για το ψήφισμα διχοτόμησης και οικονομικής ένωσης της Παλαιστίνης (26/11/1947)
2) Δύο άρθρα για την Παλαιστίνη από το περιοδικό της Κομινφόρμ
Shmuel Mikunis (εβραϊκό ΚΚΠ): Οι λαοί της Παλαιστίνης παλεύουν για εθνική ανεξαρτησία (15/4/1948)
Περιοδικό Κομινφόρμ: Πολιτικές θέσεις – Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (1/6/1948)
3) Τέσσερα μικρά άρθρα για την Παλαιστίνη από το Δελτίο Ειδήσεων του ΔΣΕ: Πόλεμος στην Παλαιστίνη: Αντιθέσεις Αγγλίας & Αμερικής (17/5/1948)
Ο Δάκτυλος του Ιμπεριαλισμού: Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη Συνεχίζεται (22/5/1948)
Δηλώσεις του ΚΚ Αγγλίας: Να σταματήσει ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (23/5/1948)
Ανταπόκριση «Βέσνικ» (Ζάγκρεμπ): Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (31/5/1948)
Δεδομένα που καθόρισαν τη σοβιετική στάση: Η επιρροή του ρεβιζιονισμού στη σοβιετική εξωτερική πολιτική (ντοκουμέντα από τα σοβιετικά αρχεία)
Η «νομιμοποίηση» της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ από το σχέδιο του ΟΗΕ για διαίρεση της Παλαιστίνης & η σοβιετική αναγνώριση Μαρξιστική-Λενινιστική Συμμαχία (Βρετανίας)
Η Σοβιετική Ένωση και η δημιουργία του Κράτους του Ισραήλ του καθηγητή Gabriel Gorodetsky
Η διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με το Ισραήλ από την ΕΣΣΔ του Στάλιν (11/02/1953)
Μ. Μπ. Μίτιν (Κομινφόρμ): Σιωνιστικό πρακτορείο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (20/02/1953)
Χριστούγεννα 1951: Το Ισραήλ ισοπεδώνει το χριστιανικό παλαιστινιακό χωριό Ίκριτ
Ένα από τα μεγάλα ψέματα που η ισραηλινή προπαγάνδα διακινεί για να αποσπά τη συναίνεση των ανά την υφήλιο δημοκρατών στον αποσταθεροποιητικό του ρόλο, για τον οποίο, άλλωστε, δημιουργήθηκε, είναι ότι το Ισραήλ αποτελεί τη «μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή». Για το τι σημαίνει «δημοκρατία», βέβαια, υπάρχουν πολλές ερμηνείες. Πολλές, κατά τα λοιπά, δημοκρατίες κακομεταχειρίζονται και εκδιώκουν τις εθνικές και γλωσσικές μειονότητές τους. Στην περίπτωση του Ισραήλ, ωστόσο, έχουμε το επιπλέον χαρακτηριστικό, ο στρατός να βρίσκεται υπεράνω των αποφάσεων του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας, αποδεικνύοντας, βέβαια, έτσι, ότι η εκδίωξη των νόμιμων κατοίκων της Παλαιστίνης, η Νάκμπα, δεν ήταν ένα στιγμιαίο «κακό» που επιβλήθηκε από πολεμικές ανάγκες, αλλά μια συνειδητή και συστηματική πολιτική που συνεχίζεται και σε καιρό ειρήνης.
Ο Άσαντ Νταούντ κρατά τη φωτογραφία του χωριού του από το οποίο εκδιώχτηκε το 1948.
Το χριστιανικό χωριό Ίκριτ βρισκόταν στην βόρεια Παλαιστίνη, λίγα χιλιόμετρα πριν τα σύνορα με το Λίβανο. Σύμφωνα με το ψήφισμα κρατικής Διχοτόμησης και Οικονομικής Ένωσης της Παλαιστίνης της ΓΣ του ΟΗΕ (29/11/1947), το χωριό θα ανήκε στο αμιγώς αραβικό κράτος που θα δημιουργούταν και όχι στο (από πλευράς πληθυσμού) εβραιοαραβικό. Εντούτοις, στις 31/10/1948, οι σιωνιστικές τρομοκρατικές ομάδες που έκτοτε στελέχωσαν τον ισραηλινό στρατό, κατέλαβαν το χωριό. Οι 500 περίπου κάτοικοι του Ίκριτ δεν πρόβαλαν αντίσταση, ούτε είχαν συμμετάσχει σε εχθροπραξίες που οι σιωνιστικές τρομοκρατικές ομάδες είχαν ξεκινήσει, από την υιοθέτηση του ψηφίσματος του ΟΗΕ και μετά, όχι μόνο εκδιώκοντας Παλαιστίνιους από τα εδάφη που προορίζονταν για το εβραϊκό κράτος, αλλά και καταλαμβάνοντας εδάφη που προβλεπόταν να ανήκουν στο αραβικό παλαιστινιακό κράτος και να ματαιώσουν έτσι την ίδρυσή του.
Παρ’ όλα αυτά, μόλις έξι ημέρες μετά την εισβολή, κατ’ εφαρμογή της ισραηλινής απόφασης για «καθαρά σύνορα», οι σιωνιστές τρομοκράτες διέταξαν τους κατοίκους να εκκενώσουν το Ίκριτ (όπως και άλλα συνοριακά χωριά), λέγοντάς τους ότι, σε δύο εβδομάδες, όταν θα τελείωναν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, θα τους επέτρεπαν να επιστρέψουν. Κάποιοι κάτοικοι κατευθύνθηκαν στον Λίβανο, ενώ άλλοι, παρά τις υποδείξεις των τρομοκρατών, και (λέγεται) χάρη στην επιμονή κάποιου εβραίου δημοκράτη, κατάφεραν να μείνουν σε παρακείμενες τοποθεσίες εντός της Παλαιστίνης και κυρίως στην παλαιστινιακή χριστιανική πόλη Α’Ράμε, 20 χιλιόμετρα πιο νότια.
«Ήταν πολύ δύσκολα», λέει για την παραμονή τους στη Α’ Ράμε ο Άσαντ Νταούντ, ο οποίος ήταν 20 χρονών όταν το χωριό του καταλήφθηκε. «Όλα τα τρόφιμα μας και τα πλούτη μας βρίσκονταν στο χωριό. Δεν είχαμε δουλειά. Ζούσαμε 60 άτομα σε σχολεία ή μέναμε σε άδεια σπίτια άλλων προσφύγων».
Οι βδομάδες έγιναν μήνες και οι μήνες χρόνια, αλλά ο ισραηλινός στρατός συνέχιζε να μην επιτρέπει την επιστροφή των κατοίκων. Οι κάτοικοι, ωστόσο, επιθυμούσαν να μη διακόψουν τη σχέση τους με το γενέθλιο τόπο.
«Προσπαθήσαμε να θάψουμε τον Ντιάμπ Σμπάιτ το 1949», λέει ο Μαρούφ Ασκάρ. «Όμως ήρθε η αστυνομία και μας είπε να τον ξεθάψουμε και να τον πάμε στη Φασούτα» (ένα κοντινό χριστιανικό χωριό).
Στο μεταξύ, ακριβώς δίπλα από το χωριό, το 1949 ιδρύθηκε οικισμός εβραίων εποίκων (το 1950 δημιουργήθηκε κι άλλος, και ακολούθησαν και άλλοι, το 1960 και το 1980).
Οι κάτοικοι προσέφυγαν το 1951 στο Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο στις 31 Ιούλη του ίδιου χρόνου τους δικαίωσε και διέταξε την επιστροφή τους. Ο στρατός αδιαφόρησε και οι κάτοικοι προσέφυγαν εκ νέου σε αυτό, με την υπόθεσή τους να ορίζεται να εκδικαστεί στις 6 Φλεβάρη του 1952. Εντούτοις, παραμονή των Χριστουγέννων, ο στρατός συγκέντρωσε κάποιους άντρες από το χωριό, τους έφερε σε κοντινή απόσταση από το χωριό, και άρχισε να ανατινάσσει μπροστά τους ένα-ένα τα σπίτια του χωριού, με δυναμίτη και βολές από τανκς. Αυτή η σαδιστική χιτλερική πρακτική δεν σταμάτησε παρά μόνο όταν απέμεινε μόνο ο ναός του χωριού.
Η εκκλησία της Παναγιάς στο Ίκριτ, με εμφανή τα μπαλώματα από την μερική καταστροφή της από τους εισβολείς τα Χριστούγεννα του 1951.
Ο Ελίας Σακούρ, Αρχιεπίσκοπος Άκκα, Χάιφα, Ναζαρέτ και Πάσης Γαλιλαίας της Μελχιτικής Ελληνικής Καθολικής Εκκλησίας στην οποία ανήκουν οι κάτοικοι του χωριού, αναφέρει στο βιβλίο του «Οι αδελφοποιτοί»:
«(…) οι γέροντες του χωριού βάδισαν στο λόφο και παρουσίασαν τη διαταγή στους σιωνιστές στρατιώτες… Χωρίς να ρωτήσει κάτι ή να αντιπαρατεθεί, ο αξιωματικός του στρατού που βρισκόταν εκεί διάβασε τη διαταγή. Σήκωσε τους ώμους και είπε: «Τέλεια… Χρειαζόμαστε μόνο λίγο χρόνο για να αποσυρθούμε. Μπορείτε να επιστρέψετε στις 25 του μηνός».
Τα Χριστούγεννα! Τι απίστευτο χριστουγεννιάτικο δώρο για το χωριό. Οι γέροντες πέρασαν πάλι το λόφο και έσπευσαν γρήγορα στο Τζις (σ.parapoda: χριστιανικό κυρίως χωριό που γλίτωσε την εθνοκάθαρση) για να διαδώσουν τα νέα. Επιτέλους όλοι θα επέστρεφαν σπίτι τους. Η παραμονή των Χριστουγέννων έγινε μια μέρα ευχαριστιών και χαρμόσυνης δοξολογίας. Το πρωί των Χριστουγέννων….τυλιγμένοι σε παλτά και πουλόβερ που είχαν προμηθεύσει οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες της Αρχιεπισκοπής, οι χωρικοί συγκεντρώθηκαν με το πρώτο φως της ημέρας… Η Μητέρα, ο Πατέρας, η Ουάρντι και οι αδερφοί μου, όλοι συμμετείχαν στην απαγγελία ενός χαρούμενου χριστιανικού ύμνου καθώς βάδιζαν στο λόφο…. Στην κορυφή του λόφου όμως ο ύμνος διακόπηκε και τον διαδέχτηκε η σιωπή… Γιατί υπήρχαν στρατιώτες ακόμα εκεί; Από απόσταση, ένας στρατιώτης φώναξε, και τότε συνειδητοποίησαν ότι τους είχαν δει. Ένας κανονιοβολισμός έσπασε τη σιωπή. Έπειτα ένας ακόμα, ένας τρίτος… Βολές από τανκς ούρλιαζαν μέσα στο χωριό, προκαλώντας εκρήξεις και μια πύρινη καταστροφή. Τα σπίτια καταστρέφονταν σαν ένα κομμάτι χαρτί. Πέτρες και σκόνη πετούσαν ανάμεσα στις κόκκινες φλόγες και τον κυματίζοντα μαύρο καπνό. Μία οβίδα μπήκε στην εκκλησία, τρυπώντας έναν παχύ πέτρινο τοίχο και διαλύοντας τη μισή οροφή. Το καμπαναριό σείστηκε, η μπρούτζινη καμπάνα ήχησε, και κάπως άντεξε μέσα στα σύννεφα σκόνης και τα πυρά… Έπειτα, τα πάντα σιώπησαν – εκτός από το γοερό κλάμα των γυναικών και τις κραυγές των τρομοκρατημένων μωρών και παιδιών.
Η Μητέρα και ο Πατέρας έμειναν τρέμοντας, σχηματίζοντας κύκλο με την Ουάρντι και τους αδερφούς μου. Σε μια αφωνία του τρόμου, έβλεπαν ακολούθως τις μπουλντόζες να ισοπεδώνουν τα συντρίμμια, κατεδαφίζοντας ό,τι δεν είχε ήδη ανατιναχθεί και σωριαστεί. Στο τέλος, ο Πατέρας είπε – στους αδερφούς μου ή το Θεό, δεν ήταν ποτέ βέβαιοι οι αδερφοί μου – «Συγχωρήστε τους». Έπειτα τους οδήγησε πίσω στο Τζις.»
«Ήμασταν μια χαρά», λέει ο Μπούλους Αλ Χούρι, αναπολώντας τα χρόνια στο Ίκριτ. «Είχαμε συκιές, ρεβυθιές και ελαιόδεντρα. Φυτεύαμε τα πάντα, εκτός από ζαχαροκάλαμα και ρύζι. Ο πατέρας μου είχε μια μεγάλη έκταση, περίπου 100 εκτάρια. Φτιάχναμε αλεύρι, φακές, φασόλια, όλων των ειδών τα λαχανικά και ελιές. Το μόνο πράγμα που ο πατέρας μου πωλούσε ήταν καπνός. Όταν πέθανε, ήμουν πολύ νέος, και ο μεγαλύτερος αδερφός μου ανέλαβε το σπίτι. Το σπίτι μας ήταν κατασκευασμένο από μεγάλες πέτρες και είχε χτιστεί από τον παππού μου.
O δάσκαλος του χωριού (κέντρο) δίνει συνέντευξη σε ανταποκριτές πολέμου, παρουσία κατοίκων και κατοχικών στρατιωτών, στις 3 Νοέμβρη, δύο μέρες πριν την εκδίωξη.
Το 1948, δεν υπήρξε αντίσταση στο χωριό. Οι σιωνιστικές δυνάμεις εισήλθαν στο χωριό και εμείς υψώσαμε λευκή σημαία. Δεν είχαμε καθόλου όπλα. Μας είπαν να φύγουμε για την Α’ Ράμε, και είπαν ότι αυτό θα συνέβαινε μόνο για δυο βδομάδες, και αυτό, για την ασφάλειά μας. Μεταφερθήκαμε εκεί με στρατιωτικά φορτηγά. Όμως εγώ δεν πήγα με τους άλλους. Ο αδερφός μου μου είπε να πάω στον Λίβανο, στην Κούζα, στη θεία μας, προκειμένου να σώσω τα ζώα. Περπάτησα ως το Λίβανο με πέντε αγελάδες, μια καμήλα, ένα γαϊδούρι και ένα άλογο. Περίμενα για το μήνυμα που ο αδερφός μου θα μου έστελνε όταν θα επέστρεφαν στο Ίκριτ, όμως το μήνυμα αυτό δεν ήρθε ποτέ.
Μετά από ένα μήνα, άκουσα ότι κάποιοι άνθρωποι πήγαιναν στο Ίκριτ για να μαζέψουν φρούτα και έτσι αποφάσισα να πάω κι εγώ. Φοβόμουν να διασχίσω τα σύνορα, όμως τα κατάφερα. Δεν είχε απομείνει τίποτα στο σπίτι μου, όλα τα είχαν κλέψει. Άνθρωποι που συνάντησα μου είπαν ότι δεν μπορούσα να φτάσω στην Α’ Ράμε και έτσι επέστρεψα στο Λίβανο και έμεινα για δύο χρόνια. Έπειτα, βρήκα έναν λαθρέμπορο, τον Άλι, και με μια ομάδα, φύγαμε ένα βράδι για την Παλαιστίνη. Φοβόμασταν, ήταν πολύ επικίνδυνα. Τελικά, τα ξημερώματα, κοντά στην Α’ Ράμε, συνέχισα μόνος μου μέσα στα χωράφια. Όταν έφτασα στο χωριό, είδα κάποιον από το Ίκριτ που με πήγε στην οικογένειά μου. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι τα είχα καταφέρει. Ούτε κι εγώ.
Μια μέρα, Χριστούγεννα, ακούσαμε ότι το Ίκριτ είχε ολοσχερώς καταστραφεί. Ο μουχτάρης και άλλοι είχαν πάει σε έναν λόφο απέναντι από το χωριό και επιβεβαίωσαν τα νέα. Ακούγοντας τα νέα, ήταν μια καταστροφή για εμάς. Ήθελαν να σκοτώσουν κάθε ελπίδα μας να επιστρέψουμε. Όμως δεν μπόρεσαν.
Τελικά πήρα άδεια και άρχισα να δουλεύω ως σφαγέας στη Χάιφα. Παντρεύτηκα το 1960 και μεταφέρθηκα στη Χάιφα. Πηγαίνουμε στο Ίκριτ και κοιμόμαστε μέσα στην εκκλησία. Έχω συλληφθεί κάποιες φορές επειδή πηγαίνω και μένω εκεί. Φέρναμε τα παιδιά μας κάθε φορά.
Είμαστε όπως οι πρόσφυγες (σ.parapoda: που εκδιώχτηκαν εντελώς από την Παλαιστίνη). Αυτό που έχουμε κοινό είναι η ελπίδα της επιστροφής. Θέλουμε απλώς να πάμε στα σπίτια μας, πρόκειται για ένα βασικό μας δικαίωμα. Θέλω να επιστρέψω και να χτίσω ένα μικρό σπίτι.»
Οι κάτοικοι του Ίκριτ τελικά κέρδισαν το δικαίωμα να επιστρέψουν στο Ίκριτ, αλλά μόνο νεκροί.
Τη δεκαετία του 1970, οι κάτοικοι του Ίκριτ άρχισαν καθιστικές διαμαρτυρίες στην εκκλησία του χωριού, με τη στήριξη και κάποιων εβραίων δημοκρατών. Το 1972, η ουκρανικής καταγωγής πρωθυπουργός του Ισραήλ Γκόλντα Μέιρ έδωσε τη «γραμμή» για τους λόγους για τους οποίους αρνείται στους κατοίκους το δικαίωμα της επιστροφής, δηλώνοντας ωμά: «Δεν είναι μόνο ζήτημα ασφάλειας [που αποτρέπει] μια απόφαση για το Μπί’ριμ (σ.parapoda: παρόμοια περίπτωση με το Ίκριτ) και το Ίκριτ, αλλά η επιθυμία να αποφύγουμε [να δημιουργήσουμε] ένα προηγούμενο. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να καταστούμε όλο και πιο μπλεγμένοι και να φτάσουμε σε ένα σημείο από το οποίο δεν θα μπορούμε να ξεφύγουμε».
Με την αφαίρεση και των τελευταίων υπολειμμάτων δημοκρατίας από το προσωπείο του Ισραήλ τις τελευταίες δεκαετίες, ακόμα και τα δικαστήρια πια περιπαίζουν τους κατοίκους του Ίκριτ, επιτρέποντας τους να επιστρέψουν, απλώς, όμως, για να θαφτούν.
Πηγές για το κείμενο και τις φωτό από electronic intifada, BBC και Wikipedia
Βλ.επίσης
Μαρτυρίες για τη Νάκμπα: Η σφαγή Παλαιστινίων στην Ταντούρα (22-23/05/1948)
Μαρτυρίες για τη Νάκμπα: Φαραντίγια, Άκρα, Άιν Γαζάλ
Μαρτυρίες για τη Νάκμπα: Η Άλωση της Αλ Λιντ (10-14/07/1948)
Μαρτυρίες για τη Νάκμπα: Η Άλωση της Αλ Λιντ (10-14/07/1948)
Μία από τις αλήθειες που κρύβουν οι σιωνιστές τους είναι το ότι, στην πράξη, απέρριψαν ακόμα και το μοναδικό ψήγμα (αμφίβολης) διεθνούς νομιμότητας στο οποίο μπορούν να βασίσουν την ύπαρξη του Ισραήλ, δηλαδή, το (μη δεσμευτικό) ψήφισμα της ΓΣ του ΟΗΕ (των 55 μόλις μελών) της 29ης Νοέμβρη 1947 για την “(κρατική) Διχοτόμηση και την Οικονομική Ένωση της Παλαιστίνης”. Το ψήφισμα αυτό πρόκρινε τη δημιουργία αραβικού ανεξάρτητου δημοκρατικού κράτους, τη δημιουργία εβραϊκού ανεξάρτητου δημοκρατικού κράτους με 498.000 εβραίους και 497.000 άραβες κατοίκους, ντε φάκτο δηλαδή εβραιοαραβικού κράτους (κάτι που έδειχνε πως η διεθνής κοινότητα από τότε απέρριπτε τους ισχυρισμούς για αδυναμία συνύπαρξης Αράβων-Εβραίων), καθώς και μια Οικονομική Ένωση ισχυρότερη της ΟΝΕ. Ποτέ όμως οι σιωνιστές δεν σεβάστηκαν τις πρόνοιες του ψηφίσματος αυτού. Το Ισραήλ ουδέποτε υπήρξε ανεξάρτητο, καθώς εξαρχής αποδείχτηκε ιμπεριαλιστικό μαντρόσκυλο, προορισμένο για πρόκληση αναταραχής στη σημαντικότερη περιοχή της Γης. Ούτε δημοκρατικό υπήρξε, ούτε καν για τους εβραίους κατοίκους του. Μάλιστα, πριν καν ανακηρύξουν κράτος, οι σιωνιστές είχαν καταλάβει μεγάλα τμήματα του εδάφους που αποδίδονταν στο αραβικό κράτος και είχαν εκδιώξει εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστινίους.
Ο χάρτης της κρατικά διαιρεμένης και οικονομικά ενωμένης Παλαιστίνης βασει του ψηφίσματος της ΓΣ του ΟΗΕ της 29/11/1947
Πλέον είναι πασιφανές ότι οι λαοί του κόσμου χάνουν, στην πάλη τους με τον ιμπεριαλισμό, από την ύπαρξη τεχνητών κρατών όπως το Ισραήλ. Και βέβαια, η υπόθεση της αντικατάστασης του ρατσιστικού φιλοϊμπεριαλιστικού Ισραήλ από ένα ενιαίο εβραιοαραβικό δημοκρατικό κράτος, δεν είναι κάτι το αντισημιτικό, όπως ισχυρίζονται γκαιμπελικά οι οπαδοί της εθνοκάθαρσης σιωναζί. Η ίδια η ΕΣΣΔ, που υπερψήφισε τελικά το ψήφισμα, πρότεινε ως και το Μάρτη του ’47 ως αποκλειστική και, μετά, ως πρώτη επιλογή το ενιαίο αραβοεβραϊκό δημοκρατικό κράτος, και στις 29/11/47 ψήφισε το πόρισμα που προέβλεπε 49% Άραβες στο επουδενί επομένως “καθαρό” εβραϊκό κράτος. Δεν ήταν, λοιπόν, “αντισημιτική” μέχρι τις 29/11/1947 και “φιλοσημιτική” μετά τις 29/11/1947. Πολιτικό και όχι αρχής ήταν το ζήτημα της υπερψήφισης του ψηφίσματος για δύο ανεξάρτητα, δημοκρατικά και οικονομικά συνενωμένα κράτη· έχοντας, μάλιστα, ως εναλλακτική, απέναντι στην ανεξαρτησία, την προτεινόμενη από τους ιμπεριαλιστές κηδεμονία [και – για να βλέπουμε και την εντός της ΕΣΣΔ εικόνα – με παρέμβαση των ανερχόμενων ρεβιζιονιστών, που, όπως είναι γνωστό, πατώντας στην υπαρκτή ανάγκη για πρόκληση ρηγμάτων στο οικοδομούμενο αντικομμουνιστικό ψυχροπολεμικό τείχος, πρόκριναν την πολιτική “συνεννόησης” των “δύο μεγάλων” σε βάρος των άλλων ιμπεριαλιστών (και, μετά το ’56, λαών)].
Μετά από 72 χρόνια εμπειρίας, σήμερα, υποστήριξη προς το Ισραήλ σημαίνει υποστήριξη των πρακτικών του: ρατσισμού, εθνοκάθαρσης, παραβίασης του διεθνούς δικαίου, πολεμικής αναταραχής και ιμπεριαλιστικής ανάμειξης, και, πάνω από όλα, έμπρακτης προσβολής της μνήμης των θυμάτων του ευρωπαϊκού εβραϊκού Ολοκαυτώματος, τη μνήμη των οποίων προσβάλλει το Ισραήλ όταν την επικαλείται για να δικαιολογήσει τις πρακτικές του. Τέτοιες πρακτικές όμως, στρέφονται εναντίον όποιου, όπως το ελληνικό κράτος, με τη σύναψη στρατηγικής συμμαχίας με ένα τέτοιο καθεστώς, τις νομιμοποιεί.
Το παρακάτω κείμενο αφορά τη μαρτυρία ενός κατοίκου της Αλ Λιντ, πόλης που προβλεπόταν να ανήκει στο αραβικό κράτος. Η κατάληψη της Αλ Λιντ από σιωνιστικές τρομοκρατικές ομάδες προκάλεσε το μεγαλύτερο κύμα προσφύγων, 50.000 ανθρώπων, καθώς και τη μεγαλύτερη σφαγή. Μόλις σε 1.000 παλαιστίνιους κατοίκους επιτράπηκε να παραμείνουν, αλλά όχι στα σπίτια τους.
Σε πείσμα, ωστόσο, των σιωναζιστικών πρακτικών εθνοκάθαρσης, η Αλ Λιντ (Λοντ, σήμερα, στα εβραϊκά), έχει 30% Παλαιστίνιους (που προέρχονται βασικά από βιαίως συγκεντρωθέντες στην πόλη). Έτσι, αποτελεί δυνάμει πρότυπο συνύπαρξης Αράβων-Εβραίων, παρά το καθεστώς πολίτη δεύτερης κατηγορίας που έχουν οι άραβες στις εγκαταλελειμμένες από το δήμο παλαιστινιακές συνοικίες αυτής της “πόλης των δολοφονιών”, όπως ονομάζεται η Αλ Λιντ/Λοντ.
***
Εισαγωγή
του Ουαλίντ Χαλίντι
Η μαρτυρία του Σπίρο Μουνάιρ ξεκινά αμέσως μετά το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ της 29ης Νοέμβρη 1947 και καταλήγει στις κατακλυσμιαίες τέσσερις ημέρες της κατάκτησης της Αλ Λιντ από τον ισραηλινό στρατό (10-14 Ιούλη 1948), κατά τη διάρκεια της οποίας 49.000 από τους 50.000 κατοίκους της Αλ Λιντ (που είχε πλημμυρίσει με πρόσφυγες) βιαίως εκδιώχτηκαν, με τον συγγραφέα να είναι ένας από τους λίγους στους οποίους επιτράπηκε να παραμείνουν.
Παρότι ο συγγραφέας δεν είχε πολιτική ή στρατιωτική θέση ευθύνης, συμμετείχε ενεργά στο κίνημα αντίστασης της Αλ Λιντ ως οργανωτής του τηλεφωνικού δικτύου που συνέδεε τους διάφορους τομείς των μετώπων της Αλ Λιντ και ως εθελοντής γιατρός, με την ιδιότητα του οποίου συνόδευε τους υπερασπιστές της πόλης στις περισσότερες από τις μάχες στις οποίες έλαβαν μέρος. Το αποτέλεσμα είναι μια από τις πολύ λίγες λεπτομερείς μαρτυρίες από πρώτο χέρι που υπάρχουν από τη σκοπιά ενός απλού Παλαιστινίου για τα σημαντικότατα και πιο τραγικά επεισόδια του πολέμου του 1948.
Η κατάκτηση της Αλ Λιντ (και της γειτονικής της, Ράμλα, περίπου 5 χλμ.βορειότερα) ήταν ο άμεσος στόχος της επιχείρησης Ντάνι – της κύριας επίθεσης του ισραηλινού στρατού κατά διαταγή του Μπεν Γκουριόν κατά τη διάρκεια των λεγόμενων “10ήμερων εχθροπραξιών” (8 – 18 Ιούλη 1948), ανάμεσα στην Πρώτη (11 Ιούνη – 8 Ιούλη) και τη Δεύτερη Ανακωχή (που άρχισε στις 18 Ιούλη και διήρκεσε, στη θεωρία, μέχρι τη σύναψη των συμφωνιών Εκεχειρίας του 1949). Απώτερος στόχος της Επιχείρησης Ντάνι ήταν η υπερφαλάγγιση των θέσεων της Αραβικής Λεγεώνας στο Λατρούν (που επέβλεπε το στενό στο Μπαμπ Αλ Ουάντ, όπου ο δρόμος από την ακτή προς την Ιερουσαλήμ αρχίζει να γίνεται ανηφορικός), ώστε να επιτευχθεί διείσδυση στην κεντρική Παλαιστίνη και κατάληψη της Ραμάλα και της Νάμπλους.
Η Αλ Λιντ, η Ράμλα και τα γειτονικά χωριά βρίσκονταν εντός των ορίων του Αραβικού Κράτους, την ίδρυση του οποίου προέβλεπε το ψήφισμα της ΓΣ του ΟΗΕ. Παρά την εγγύτητά τους στο Τελ Αβίβ και την πτώση πολλών παλαιστινιακών πόλεων από τον Απρίλη (Τιβεριάδα, Χάιφα, Γιάφα, Σάφαντ, Άκρα και Μπεϊσάν), άντεξαν μέχρι τον Ιούλη, αν και λίγη βοήθεια είχε έρθει από τους αραβικούς στρατούς που είχαν εισέλθει στις 15 Μάη στην Παλαιστίνη. Η στρατηγική τους σημασία ήταν τεράστια, γιατί βρίσκονταν στη συμβολή των κύριων οδικών και σιδηροδρομικών αξόνων από βορρά προς νότο και από δυτικά προς ανατολικά. Το μεγαλύτερο στρατόπεδο του βρετανικού στρατού στην Παλαιστίνη βρισκόταν στο Σάραφαντ, λίγα χιλιόμετρα δυτικά της Αλ Λιντ, το κύριο διεθνές αεροδρόμιό της βρισκόταν άλλο τόσο στα βόρεια, ο κεντρικός σιδηροδρομικός κόμβος βρισκόταν στην ίδια την Αλ Λιντ. Το Ρας Αλ Άιν, 15 χλμ. βορείως της Αλ Λιντ ήταν η κύρια πηγή νερού για την Ιερουσαλήμ, ενώ μια από τις μεγαλύτερες βάσεις των Βρετανών βρισκόταν στο Μπέιτ Ναμπάλα, 7 χλμ.βορειοανατολικά.
(…) (σ.parapoda: για λόγους συντομίας, δεν μεταφράζονται οι ονομασίες των ισραηλινών δυνάμεων που επιτέθηκαν) Η συνολική δύναμη των επιτιθέμενων Ισραηλινών ήταν περίπου 8.000. Τα μόνα τακτικά αραβικά στρατεύματα που υπεράσπιζαν την Αλ Λιντ και τη Ράμλα ήταν μια μικροσκοπική δύναμη 125 αντρών – η 5η Μονάδα Πεζικού της υπεριορδανικής Αραβικής Λεγεώνας. Οι υπερασπιστές της Αλ Λιντ (και της Ράμλα) ήταν εθελοντές άμαχοι πολίτες, όπως ο συγγραφέας, υπό τη διοίκηση ενός συνταξιούχου λοχία που είχε υπηρετήσει στην Αραβική Λεγεώνα.
Ο λόγος για τη σχεδόν πλήρη απουσία αραβικών τακτικών στρατευμάτων στον τομέα Αλ Λιντ-Ράμλα ήταν ότι τα πιο κοντινά αραβικά στρατεύματα (τα αιγυπτιακά στο νότο, η Αραβική Λεγεώνα στα ανατολικά και τα ιρακινά στο βορρά) είχαν ήδη υπερφαλαγγιστεί. Το βορειότερο αιγυπτιακό πόστο ήταν στο Ισντούντ (σ.parapoda: πόλη που θα ανήκε στο αραβικό κράτος, βάσει του ψηφίσματος, όμως καταλήφθηκε από τους Ισραηλινούς, οι οποίοι εκδίωξαν τους κατοίκους της και σήμερα την ονομάζουν Ασντόντ), 32 χλμ. βόρεια της Γάζας και αντίστοιχη απόσταση νοτιοανατολικά της Ράμλα και της Αλ Λιντ σε ευθεία απόσταση. Το νοτιότερο ιρακινό πόστο ήταν στο Ρας Αλ Άιν, όπου ήταν αδύναμο. Και παρότι η Αραβική Λεγεώνα ήταν ισχυρή γύρω στα 15 χιλιόμετρα ανατολικά, στο Λατρούν, ελήφθη η απόφαση να μην εγκαταλείψει τις θέσεις της στους λόφους ανάμεσα στο Ρας Αλ Άιν και το Λατρούν από φόβο μην υπερφαλαγγιστεί και αποκοπεί από τις υπέρτερες ισραηλινές δυνάμεις στις πεδιάδες όπου βρίσκονται η Αλ Λιντ και η Ράμλα. Πράγματι, ο (σ.parapoda: βρετανός) στρατηγός Γλουμπ, διοικητής της Αραβικής Λεγεώνας, μας πληροφορεί ότι είχε πει στον βασιλιά Αμπντάλα και τον υπεριορδανό πρωθυπουργό Ταουφίκ Άμπου Χούντα πριν καν το τέλος της Εντολής στις 15 Μάη ότι η Λεγεώνα δεν είχε δυνάμεις για να κρατήσει και να υπερασπιστεί την Αλ Λιντ και τη Ράμλα ενάντια σε ισραηλινές επιθέσεις, παρά το γεγονός ότι αυτές οι πόλεις αποδίδονταν στους Άραβες βάσει του ψηφίσματος της ΓΣ του ΟΗΕ. Αυτό εξηγεί τη συμβολική δύναμη της Αραβικής Λεγεώνας. Έτσι, η μοίρα της Αλ Λιντ (και της Ράμλα) είχε κριθεί τη στιγμή μόλις που εξαπολυόταν η Επιχείρηση Ντάνι. (…) (σ.parapoda: Για λόγους συντομίας, δεν μεταφράζεται η στρατιωτική τακτική των εισβολέων).
Το απόγευμα της 10ης Ιούλη, ο Νταγιάν με το τάγμα κομάντο του σε τζιπ και ημιφορτηγά διέσχισαν την Αλ Λιντ σε μια καταδρομική επιχείρηση κάτω της μιας ώρας “πυροβολώντας και σπέρνοντας τον πανικό και, σε ένα βαθμό, τον τρόμο στον πληθυσμό”, όπως αναφέρουν οι αδερφοί Τζον και Ντάβιντ Κίμχε. Αυτό έκανε τους υπερασπιστές της πόλης να σαστίσουν, και κάποιους από αυτούς να παραδοθούν. Όμως, το επόμενο πρωί (11 Ιούλη) μια μικρή ομάδα τριών τεθωρακισμένων της Αραβικής Λεγεώνας εισήλθε στην Αλ Λιντ, έχοντας ως αποστολή την απομάκρυνση της πολιορκημένης 5ης Μονάδας Πεζικού. Η ξαφνική εμφάνισή τους πανικόβαλε τα ισραηλινά στρατεύματα και συσπείρωσε τους υπερασπιστές που δεν είχαν παραδοθεί. Ο ισραηλινός στρατός κατέστειλε αυτό που αργότερα περιέγραφε ως “εξέγερση” της πόλης, με ιδιαίτερη βαρβαρότητα, αφήνοντας, μέσα σε λίγες ώρες, στους δρόμους της πόλης γύρω στους 250 άμαχους νεκρούς σε ένα όργιο μαζικών δολοφονιών. Η αντίσταση συνέχισε σποραδικά στις 12-13 Ιούλη, με επίκεντρο τον αστυνομικό σταθμό της Αλ Λιντ, που τελικά καταλήφθηκε.
Ήδη από τις 11 Ιούλη, ο ισραηλινός στρατός άρχισε τη συστηματική εκδίωξη των κατοίκων της Αλ Λιντ και της Ράμλα (η οποία είχε αλωθεί στις 12 Ιούλη), κατευθύνοντάς τους προς τις γραμμές της Αραβικής Λεγεώνας ανατολικά. Επίσης εκδιώχτηκαν οι κάτοικοι περίπου 25 χωριών που κατακτήθηκαν κατά την Επιχείρηση Ντάνι, προκαλώντας ένα συνολικό αριθμό περίπου 80.000 εκδιωγμένων – το μεγαλύτερο επεισόδιο συνειδητής μαζικής εκδίωξης κατά τον πόλεμο του 1948. Οι περισσότεροι ήταν γυναίκες παιδιά και γέροι, ενώ οι περισσότεροι από τους ικανούς να φέρουν όπλο άντρες αιχμαλωτίστηκαν. Οι αναμνήσεις από την πορεία των προσφύγων της Αλ Λιντ και της Ράμλα είναι χαραγμένες στη συλλογική συνείδηση των Παλαιστινίων. Ο παλαιστίνιος ιστορικός Άρεφ Αλ Άρεφ, που πήρε συνεντεύξεις από τους επιζώντες, εκτιμά ότι 350 πέθαναν από δίψα και εξάντληση κάτω από τον καυτό ήλιο του Ιουλίου, όπου η θερμοκρασία ήταν 100 βαθμούς φαρενάιτ υπό σκιά.
Η αντίδραση της κοινής γνώμης στη Ραμάλα και την Ανατολική Ιερουσαλήμ στη θέα νέων προσφύγων ήταν να στραφεί εναντίον της Αραβικής Λεγεώνας για την αποτυχία της να βοηθήσει την Αλ Λιντ και τη Ράμλα, αξιωματούχοι της οποίας λιθοβολήθηκαν και αποδοκιμάστηκαν, μια έκβαση για την οποία δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είχε πρόθεση ο άνθρωπος που έδωσε την εντολή της εκδίωξης, ο Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, και ο άνθρωπος που την εκτέλεσε, ο Γιτζάκ Ράμπιν, διοικητής των επιχειρήσεων κατά την Επιχείρηση Ντάνι.
***
Σπίρο Μουνάιρ: Η Άλωση της Αλ Λιντ
Προετοιμασίες για την άμυνα της πόλης
Μετά την υιοθέτηση του σχεδίου διχοτόμησης από τον ΟΗΕ στα τέλη του Νοέμβρη 1947, οι κάτοικοι της Αλ Λιντ άρχισαν προετοιμασίες για την άμυνα της πόλης τους και της πατρίδας τους ενάντια στην Χαγκάνα, την IZL και άλλες εβραϊκές στρατιωτικές οργανώσεις. Εκλέχτηκε μια Εθνική Επιτροπή (1), αποτελούμενη από ντόπιους επιφανείς που ήταν γνωστοί για τον πατριωτισμό τους και περιλάμβανε τους Σιχάντα Χασούνα, Σαμς Α’ Ντίν Αλ Άλαμι, Ηλίας Χίλτα, Σακίρ Αλ Μούχτατι, Μοχάμαντ Άλι Ντάχμας, Χατζ Ιμπραήμ Χάμζα και Άμπου Κουέικ (2), για να οργανώσει την άμυνα της πόλης σε συνεργασία με τον Δήμο Αλ Λιντ. Πλήθος άλλων επιτροπών δημιουργήθηκαν επίσης, που κατέληξαν να αποτελούν ένα είδος τοπικής κυβέρνησης.
Έτσι, η Στρατιωτική Επιτροπή, επιφορτισμένη με την οργάνωση και κατάρτιση της νεολαίας της πόλης στη χρήση όπλων, δημιούργησε μια διοίκηση φρουράς. Ο Χάμζα Σουμπχ, που είχε υπάρξει λοχαγός στον υπεριορδανικό στρατό διορίστηκε επικεφαλής της, με το σκεπτικό ότι είχε περισσότερη στρατιωτική εμπειρία από οποιονδήποτε άλλον κάτοικο της Αλ Λιντ. Εκατοντάδες νέων ανδρών κατατάχθηκαν εθελοντικά για τη θητεία τους. Η διοίκηση της φρουράς εγκατέστησε την έδρα της στο κυβερνητικό σχολείο αρρένων γιατί ήταν μακριά από πυκνοκατοικημένες περιοχές και γιατί τα πολλά δωμάτιά του ήταν κατάλληλα για γραφεία και κοιτώνες και οι ευρύχωρες αυλές της για στρατιωτικά οχήματα. Πέραν της στρατιωτικής διοίκησης, η επιτροπή οργάνωσε μια πολιτική διοίκηση για να εργάζεται στενά με την Εθνική Επιτροπή και το Δήμο.
Η Επιτροπή Πρώτων Βοηθειών, επιφορτισμένη με την δημιουργία κλινικών και την κατάρτιση νέων στην παροχή ιατρικής βοήθειας, είχε επικεφαλής τον Χατζ Ιμπραήμ Χάμζα με τον Γιούσιφ Ίσα Μουνάιρ ως γραμματέα (3). Νοίκιασαν ένα σπίτι και το μετέτρεψαν σε κλινική. Νέοι άντρες και γυναίκες που ανήκαν σε πολλές συλλογικότητες της πόλης εθελοντικά προσήλθαν για να υπηρετήσουν ως νοσηλευτικό προσωπικό και έλαβαν κατάρτιση υπό την επίβλεψη του δρ. Μουσταφά Α’ Ζαχλάν και του δρ. Νάτζιμπ Άμπου Τζάουντα. Η επιτροπή επίσης ξεκίνησε μια καμπάνια για τη συλλογή χρημάτων για την αγορά ιατρικών προμηθειών και εξοπλισμού. Μεγάλες ποσότητες φαρμάκων και υλικών πρώτων βοηθειών αποθηκεύτηκαν ενώ ένα ασθενοφόρο αγοράστηκε. Αργότερα, όταν ξέσπασε η μάχη, η κλινική αποδείχτηκε ακατάλληλη για να αντέξει το μεγάλο αριθμό θυμάτων, επομένως, η Επιτροπή Πρώτων Βοηθειών πήρε ένα μεγαλύτερο κτίριο που χρησίμευε ως κοιτώνας φοιτητών που έρχονταν για να σπουδάσουν από τα γύρω χωριά. Αυτό το κτίριο είχε 30 κλίνες και μία πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα. Ταυτόχρονα, αγοράστηκε ένα δεύτερο ασθενοφόρο και, λίγο αργότερα, ένα τρίτο. Δημιουργήθηκε ένα χειρουργείο με φως για χειρουργικές επεμβάσεις μεσαίου επιπέδου. Τα πιο σοβαρά περιστατικά που απαιτούσαν χειρουργείο έπρεπε να γίνουν στα νοσοκομεία της Νάμπλους και της Ραμάλα, όπου οι σοβαρά τραυματίες μεταφέρονταν με το ασθενοφόρο τη νύχτα.
Συγκροτήθηκε η Επιτροπή Τοπικής Ασφάλειας για να φρουρεί εναντίον κλεφτών και εγκληματιών καθώς και κατασκόπων των Εβραίων. Δημιουργήθηκαν επιτροπές γειτονιάς σε κάθε συνοικία, και αυτές, με τη σειρά τους, δημιούργησαν μονάδες φρουράς για να περιπολούν στους δρόμους, ιδίως τη νύχτα. Αυτές οι εθελοντικές μονάδες έφεραν ελαφρύ οπλισμό και ανήγειραν οδοφράγματα στους δρόμους που οδηγούσαν μέσα στην πόλη, ερευνώντας τα εισερχόμενα τη νύχτα οχήματα.
Το τζαμί Ντάχμας και η ελληνορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στην Αλ Λιντ/Λοντ (πηγή)
Η Επιτροπή Εμπόρων, επιφορτισμένη με την συγκέντρωση αποθεμάτων τροφίμων εν αναμονή μιας πολιορκίας ή μιας κατάρρευσης των μεταφορών, άρχισε να εισάγει μεγάλες ποσότητες βασικών τροφίμων όπως σιτάρι, ζάχαρη, λάδι κ.ο.κ., από τις πόλεις της ενδοχώρας (δηλ. Νάμπλους, Ραμάλα, Τζενίν και Τουλκάρεμ). Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ίδιας της επιτροπής, συγκεντρώθηκε ποσότητα τροφίμων για να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού της Αλ Λιντ για τουλάχιστον έξι μήνες. Οι προμήθειες σε τρόφιμα αυξήθηκαν περαιτέρω όταν οι δυνάμεις άμυνας της πόλης, μαθαίνοντας ότι ένα τρένο που μετέφερε τρόφιμα για τη Χαγκάνα θα περνούσε μέσω της Αλ Λιντ κατευθυνόμενο προς βορρά, έστησαν ενέδρα βορειοδυτικά της πόλης, σε σημείο που το τρένο θα κινούταν ακόμα σιγά, έχοντας μόλις φύγει από το σταθμό. Μονάδες των δυνάμεων άμυνάς μας κατάφεραν να αποσπάσουν αρκετά βαγόνια φορτωμένα με τρόφιμα και άνοιξαν πυρ εναντίον των υπόλοιπων, για να επιταχύνουν την απομάκρυνσή τους. Έπειτα, έσπασαν τις κλειδαριές στα αποσπασμένα φορτία, φόρτωσαν τα τρόφιμα και τα έστειλαν σε αποθήκες στην πόλη και έσπρωξαν τα βαγόνια σε μακρινή απόσταση βορείως της πόλης. Ολόκληρη η επιχείρηση εκτελέστηκε τόσο γρήγορα, που οι βρετανικές δυνάμεις που έφτασαν λίγο μετά, για να φυλάξουν τα φορτία, δεν βρήκαν τίποτα. Κατ’ αυτό τον τρόπο, ξεπεράστηκαν οι στόχοι του πλάνου για τις προμήθειες έκτακτης ανάγκης σε τρόφιμα.
Τέλος, η Επιτροπή Αγοράς Όπλων έστειλε αντιπροσωπείες σε χώρες της περιοχής και κατάφερε να αγοράσει μεγάλες ποσότητες όπλων και πυρομαχικών, που αποθηκεύτηκαν σε καλά φυλασσόμενες κρυψώνες που ήταν διασπαρμένες σε όλη την πόλη. Δημιουργήθηκε πολύ γρήγορα ένα εμπόριο όπλων. Ακόμα και εκείνοι που δεν απαιτούταν να φέρουν όπλα πούλησαν χρυσαφικά των γυναικών τους για να αγοράσουν τουφέκια και άλλο ελαφριά πολυβόλα. Η διοίκηση της φρουράς, επίσης, έχτισε οχυρώσεις εντός και εκτός της πόλης και έσκαψε χαρακώματα γύρω από την περίμετρο, προετοιμαζόμενη για τη μοιραία μάχη.
Ο Άλι Μπέη και ο μεταφραστής του στην Αλ Λιντ
Λίγους μήνες μετά το ψήφισμα διχοτόμησης, ένας άνθρωπος ονόματι Άλι Μπέη, που ισχυριζόταν ότι δεν μιλούσε αραβικά, έφτασε στην Αλ Λιντ συνοδευόμενος από τον προσωπικό του μεταφραστή, φέροντας δήθεν μια επιστολή του Χατζ Αμίν Αλ Χουσάινι, το (σ.parapoda: διορισμένο από τους Βρετανούς) μουφτή της Ιερουσαλήμ, που τον διόριζε στρατιωτικό διοικητή της πόλης. Οι επιστολή ζητούσε από όλους όσους ήταν σε θέση ευθύνης στην Αλ Λιντ, ιδίως τις στρατιωτικές, να συνεργαστούν με τον κομιστή της και να τον πληροφορήσουν για όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με την άμυνα της πόλης. Ο λαός της Αλ Λιντ χάρηκε, ιδίως όταν ο Άλι Μπέη παρουσιάστηκε ως υψηλόβαθμος τούρκος αξιωματούχος – τον οποίο ο μουφτής είχε ορίσει να αναλάβει τις ένοπλες δυνάμεις της πόλης, ώστε να τον οργανώσει και να τον εκπαιδεύσει ώστε να υπερασπιστεί την Αλ Λιντ. Οι ηγέτες της πόλης τού έδωσαν ένα κτίριο στο κέντρο της πόλης που στέγαζε την Εργατική Ένωση, που αυτός μετέτρεψε σε έδρα του και κατοικία του. Η διοίκηση της φρουράς του έδωσε επίσης ένα αυτοκίνητο για προσωπική του χρήση. Αυτός επισκεπτόταν την έδρα της φρουράς, πάντοτε συνοδευόμενος από το μεταφραστή του, και περιόδευε στις γραμμές της μάχης σε όλα τα μέτωπα. Πέρασε έναν μήνα στην Αλ Λιντ (4), ερευνώντας τη δομή της στρατιωτικής διοίκησης, τον αριθμό και τον τύπο του οπλισμού που είχε η πόλη, τους τομείς της γραμμής του μετώπου, τον αριθμό των μαχητών – εν ολίγοις, όλα τα στρατιωτικά μυστικά της πόλης. Έπειτα, μια μέρα, αυτός και ο μεταφραστής του, ξαφνικά, εξαφανίστηκαν. Ποτέ δεν είχε πει σε κανέναν ότι σκόπευε να φύγει από την πόλη και για ποιο λόγο. Σύντομα, διαδόθηκαν φήμες ότι ο Άλι Μπέη και ο μεταφραστής του ήταν κατάσκοποι για λογαριασμό των εβραϊκών δυνάμεων. Ο λαός της Αλ Λιντ τέθηκε σε συναγερμό, και η διοίκηση της φρουράς υποχρεώθηκε σε αλλαγή των αμυντικών της γραμμών σε όλα τα μέτωπα, καθώς και στα στρατιωτικά πλάνα. Μέχρι σήμερα, τίποτα δεν είναι γνωστό για την πραγματική ταυτότητα αυτού του ανθρώπου ή του μεταφραστή του (5).
Λίγο καιρό αργότερα, έφτασε από την Υπεριορδανία μια εθελοντική ομάδα 40 βεδουίνων μαχητών εξοπλισμένων με τουφέκια για να βοηθήσουν το λαό της Αλ Λιντ να υπερασπιστεί την πόλη του. Αυτή η δύναμη συμμετείχε σε κάποιες μάχες και βοήθησε στην ενίσχυση της φρουράς στο αεροδρόμιο της Αλ Λιντ. Επέδειξαν θάρρος και ζήλο, ιδίως κατά τη μάχη του Κιμπούτζ Γκέζερ ανατολικά της Ράμλα, κατά μήκος του δρόμου για την Ιερουσαλήμ, τον οποίο απέκοψαν. Τον Απρίλη, μια μικρή δύναμη Υπεριορδανών χατζάνα (σ.parapoda: συνοριοφυλάκων) κινήθηκαν με τις καμήλες τους σε όλη την πόλη για να ενισχύσουν το ηθικό (6). Βγήκαμε έξω να τους δούμε και ακόμα θυμάμαι τι τραγουδούσαν:
“Όταν είμαστε πάνω στις καμήλες μας
ξεχνούμε
τι η μοίρα επιφυλάσσει”.
Οι μάχες για την άμυνα της πόλης ξεκινούν
Όχι πολύ καιρό μετά τη διχοτόμηση, η φρουρά της πόλης απέκλεισε τον οικισμό εποίκων Μπεν Σέμεν που βρισκόταν 3 χιλιόμετρα ανατολικά της Αλ Λιντ. Προμήθειες σε τρόφιμα και οπλισμό αποστέλλονταν στον οικισμό εποίκων δύο φορές τη βδομάδα από το Τελ Αβίβ με κομβόι που φρουρούταν από τεθωρακισμένα οχήματα της βρετανικής αστυνομίας. Δεδομένου ότι η διοίκησή μας ανέμενε ότι το κύριο μέτωπο της μάχης θα ήταν ανατολικά της πόλης, κοντά στα χωριά Σάραφαντ και Σαφιρίγια που είχαν κατά μέτωπο το Τελ Αβίβ, έκρινε ότι αυτές οι ενισχύσεις απειλούσαν τα μετόπισθεν της Αλ Λιντ. Οι δυνάμεις μας έστησαν ενέδρα κατά μήκος της διαδρομής που έκανε το κομβόι, καταφέροντας πλήθος απωλειών, σε νεκρούς και τραυματίες, συμπεριλαμβανομένων και αστυνομικών που συνόδευαν το κομβόι. Αυτή ήταν η πρώτη στρατιωτική επιχείρηση που διεξήγαγαν οι δυνάμεις της πόλης.
Χάρτης της περιοχής γύρω από την Αλ Λιντ και της σιωνιστικής επιδρομής
Μετά από αυτό, ο μουχτάρης του Μπεν Σέμεν, ένας εβραίος ονόματι δρ. Λέχμαν, που ήταν γνωστός στο λαό της Αλ Λιντ, ήρθε στην πόλη και συναντήθηκε με τον δήμαρχο και τα μέλη της Εθνικής Επιτροπής για να ζητήσει ασφαλές καταφύγιο για τον οικισμό εποίκων. Υποσχέθηκε ότι δεν θα επέτρεπε σε κανέναν κάτοικό του, ή οποιονδήποτε άλλον να εξαπολύσει εχθρικές ενέργειες από τον οικισμό του εναντίον της Αλ Λιντ ή του δρόμου προς αυτή. Είπε: “Εμείς είμαστε ειρηνικοί άνθρωποι που δεν τρέφουμε καμία κακή προαίρεση εναντίον του πληθυσμού της πόλης σας. Είμαστε γείτονες, γνωριζόμαστε μεταξύ μας, και θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά. Ο δρόμος ανάμεσα στην Αλ Λιντ και τα χωριά του βουνού που περνά μέσα από το Μπεν Σέμεν θα παραμείνει ασφαλής και ανοιχτός και δεν θα υπάρχει καμία παρενόχληση”. Ο δήμαρχος και τα μέλη της Εθνικής Επιτροπής συμφώνησαν στο αίτημά του, και ο δρόμος που περνούσε από το Μπεν Σέμεν παρέμεινε ανοιχτός.
Όμως κατά τα μέσα του Μάη του 1948, ο Μπεν Σέμεν έγινε ένα οχυρό περιβαλλόμενο από συρματοπλέγματα και ναρκοπέδια. Στα μέσα Ιούνη, η Χαγκάνα έκλεισε το δρόμο προς τα χωριά του βουνού και των λόφων, τον συντομότερο και πιο προσβάσιμο δρόμο για τη μεταφορά αγαθών ανάμεσα στην Αλ Λιντ και την ενδοχώρα. Η Χαγκάνα έφτιαξε έναν αεροδιάδρομο στα βορειοανατολικά του οικισμού, που εξυπηρετούσε μία πτήση την ημέρα που μετέφερε προμήθειες, πυρομαχικά και ελαφριές στρατιωτικές ενισχύσεις από το Τελ Αβίβ (7). Η φρουρά της Αλ Λιντ κατάφερε να καταρρίψει ένα αεροπλάνο περίπου ένα χιλιόμετρο ανατολικά της πόλης με ένα αντιαεροπορικό όπλο στα τέλη του Ιούνη. Το κουφάρι του αεροπλάνου βρίσκεται ακόμα εκεί.
Αρκετά αργότερα, ρώτησα έναν από τους γηραιότερους του Μπεν Σέμεν, ονόματι Ααρών: “Γιατί σπάσατε τη συμφωνία με το λαό της Αλ Λιντ, σύμφωνα με την οποία θα παραμένατε στον οικισμό σας και θα απολαμβάνατε ένα ασφαλές μέρος;” Αυτός απάντησε: “Ο μουχτάρης αντιτάχθηκε σφόδρα εναντίον της Χαγκάνα για την παραβίαση της συμφωνίας με το λαό της Αλ Λιντ, όμως δεν ήταν σε θέση να την πείσει να μη μετατρέψουν τον οικισμό σε οχυρό και να μην αποκόψουν το δρόμο. Διαμαρτυρόμενος, παραιτήθηκε και έφυγε.”
…
Η ανατίναξη του στρατηγείου του Χασάν Σαλάμα
Το Μάρτη του 1948, μετά τον ορισμό του ως διοικητή της κεντρικής περιφέρειας από την Αραβική Ανώτατη Επιτροπή με επικεφαλής τον Χατζ Αμίν Αλ Χουσάινι, έφτασε στην περιοχή ο Χασάν Σαλάμα για να αναλάβει τα καθήκοντά του (8). Συνοδευόταν από δεκάδες ένοπλους, οι περισσότεροι εκ των οποίων έφεραν μόνο ελαφρύ οπλισμό, σε τρία φορτηγά. Αφότου αναζήτησε κατάλληλη τοποθεσία για το στρατηγείο του και το στρατώνα για τους άντρες του, εγκαταστάθηκε στο Ορφανοτροφείο Χατζ Αμίν, που ίδρυσε το Ανώτερο Μουσουλμανικό Συμβούλιο (9), που αποτελούταν από ένα μεγάλο τριώροφο κτίριο και έναν αριθμό προσαρτημάτων στο μέσο ενός πορτοκαλεώνα. Το συγκρότημα αυτό βρίσκεται στα δυτικά της Ράμλα, ανάμεσα στη Ράμλα και ένα βρετανικό στρατόπεδο στο Σάραφαντ. Επίσης βρίσκεται δύο περίπου χιλιόμετρα βορειοανατολικά του εβραϊκού οικισμού εποίκων Μπιρ Γιακώβ, γεγονός που ο Χασάν Σαλάμα προφανώς δεν έλαβε επαρκώς υπόψη.
Περίπου 80 άντρες υπό τη διοίκηση του Χασάν Σαλάμα κατέλυσαν στο ορφανοτροφείο. Τέσσερις φρουρές τοποθετήθηκαν γύρω από το στρατηγείο και τρεις στην ταράτσα. Τη νύχτα της 4ης προς 5η Απρίλη 1948, μια ομάδα της Χαγκάνα περικύκλωσε το κτίριο και άνοιξε πυρ εναντίον των φρουρών (10. Στο μεταξύ, μια άλλη ομάδα της Χαγκάνα παρείσφρησε στο ισόγειο του κτιρίου και τοποθέτησε μεγάλες ποσότητες εκρηκτικών γύρω από τις κολώνες. Η έκρηξη, που ακούστηκε σε ολόκληρη την Αλ Λιντ και τα περίχωρα, κατέστρεψε ένα μεγάλο τμήμα του κτιρίου. Δυνάμεις από την Αλ Λιντ και τη Ράμλα προσέτρεξαν στο σημείο της έκρηξης, με πολίτες και από τις δύο πόλεις να ακολουθούν για να παρέχουν βοήθεια. Γύρω στους 30 άντρες σκοτώθηκαν και πολύ περισσότεροι τραυματίστηκαν. Είδαμε κομμάτια ανθρώπινου σώματος να κρέμονται στα δέντρα. Επρόκειτο για ένα τρομακτικό θέαμα που σε έκανε να ανατριχιάζεις. Ασθενοφόρα από την Αλ Λιντ και τη Ράμλα άρχισαν να παραλαμβάνουν τους τραυματίες και να τους μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Αποδείχτηκε ότι ο Χασάν Σαλάμα δεν βρισκόταν στο κτίριο. Όταν έμαθε τα νέα, διέταξε άμεση εκκένωση του συγκροτήματος, το οποίο καταλήφθηκε για αρκετές μέρες από τη Χαγκάνα. Αυτό έφερε την προκεχωρημένη γραμμή των εβραϊκών δυνάμεων πολύ κοντά στη γειτονιά Σακανάτ Φανούς δυτικά της Ράμλα, που τώρα συχνά χτυπιόταν από εβραϊκές σφαίρες.
Οι διοικητές των φρουρών της Αλ Λιντ και της Ράμλα αποφάσισαν να εξαπολύσουν μια κοινή αντεπίθεση για να διώξουν τις αντίπαλες δυνάμεις μακριά από την πόλη. Στις πρώτες πρωινές ώρες, άρχισε μια επίθεση από δύο πλευρές εναντίον του Μπιρ Γιακώβ, μια από νοτιοανατολικά και η άλλη από τα νοτιοδυτικά. Μετά από αρκετές ώρες σκληρής μάχης με χρήση ελαφριού και μεσαίου οπλισμού καθώς και ολμοβόλων, οι δυνάμεις της Χαγκάνα υποχώρησαν προς το Μπιρ Γιακώβ για να τον υπερασπιστούν από την επίθεση από τα νοτιοδυτικά που είχε προσεγγίσει τον ίδιο τον οικισμό εποίκων. Ο εχθρός υπέστη βαριές απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες και άφησε πολλά όπλα πίσω. Οι μαχητές από την Αλ Λιντ και τη Ράμλα επίσης είχαν έναν αριθμό νεκρών και τραυματιών και το μικρό νοσοκομείο της πόλης γέμισε – ήταν μετά από αυτό που χρειαστήκαμε να βρούμε άλλη τοποθεσία για το νοσοκομείο.
Στο μεταξύ, οι καθημερινές μάχες για τη Γιάφα (σ.parapoda:πόλη δίπλα – και πλέον, περικυκλωμένη – από το Τελ Αβίβ, που προβλεπόταν να ανήκει στο αραβικό κράτος) δυνάμωναν, και η Εθνική Επιτροπή της Γιάφα κάλεσε την Εθνική μας Επιτροπή για βοήθεια. Μετά από συζητήσεις με τους ηγέτες της πόλης, αποφασίστηκε να στείλουμε μια μονάδα της φρουράς της Αλ Λιντ στη Γιάφα στα μέσα Απρίλη, η οποία είχε το καθήκον της υπεράσπισης της γειτονιάς Αμπού Καμπίρ. Το χωριό Σαλάμα, ανατολικά της Γιάφα, ήταν στόχος συνεχούς επίθεσης από τη Χαγκάνα και τις άλλες εβραϊκές δυνάμεις. Η Αλ Λιντ επανειλημμένα έστελνε ενισχύσεις καθώς εντείνονταν οι εβραϊκές επιθέσεις, και η μονάδα τηλεπικοινωνιών στην φρουρά της Αλ Λιντ προμήθευσε το Σαλάμα με ένα δίκτυο στρατιωτικών τηλεφώνων για χρήση στις γραμμές του μετώπου ανάμεσα σε αυτό και το Τελ Αβίβ. Ήμουν επικεφαλής αυτής της μονάδας εκείνο τον καιρό, καθώς είχα θητεύσει στη μονάδα μηχανικού στο ταχυδρομείο.
Οι πρόσφυγες κατακλύζουν την πόλη
Ως αποτέλεσμα των σφοδρών μαχών μέσα και γύρω από τη Γιάφα, χιλιάδες άνθρωποι από αυτή την πόλη και τα γύρω χωριά άρχισαν να κατακλύζουν την Αλ Λιντ. Η πόλη μας πλημμύρισε με δύσμοιρους πρόσφυγες που είχαν φύγει για να σώσουν τη ζωή τους, αφήνοντας πίσω σπίτια, μαγαζιά και περιουσίες. Ούτε ένα σπίτι ή κατοικήσιμος χώρος δεν έμεινε κενός στην Αλ Λιντ. Έπειτα, στα τέλη Απρίλη, η Χαγκάνα κατέλαβε τα χωριά ανάμεσα σε Γιάφα και Αλ Λιντ/Ράμλα, όπως Γιαζούρ, Μπάιτ Ντατζάν, Σαφιρίγια, Κάφρ Άνα, Σάραφαντ Αλ Άμαρ, Σάραφαντ αλ Χάραμπ και Σακίγια, και έδιωξε τους κατοίκους τους που βρήκαν καταφύγιο στην Αλ Λιντ (11). Η πόλη μας δεν μπορούσε να τους απορροφήσει όλους – μερικοί ήταν αναγκασμένοι να κοιμούνται κάτω από τα δέντρα, και ένας καταυλισμός δημιουργήθηκε στα δυτικά της πόλης για πρόσφυγες από το Σάραφαντ Αλ Άμαρ, το Σάραφαντ Αλ Χάραμπ και τη Σαφιρίγια.
Με τις συνεχείς συγκρούσεις να λαμβάνουν χώρα στα περίχωρα της πόλης, η Εθνική Επιτροπή της Αλ Λιντ και η Στρατιωτική Επιτροπή αποφάσισαν να μην επιτρέψουν σε κανέναν κάτοικό της να φύγει. Το σκεπτικό ήταν ότι η αναχώρηση των οικογενειών, ιδίως των γυναικών και των παιδιών, θα αποδυνάμωνε την αποφασιστικότητα των μαχητών να σταθούν όρθιοι και να δώσουν όλα όσα είχαν. Επομένως, δημιουργήθηκαν οδοφράγματα σε όλους τους δρόμους που οδηγούσαν έξω από την πόλη για να αποτρέψουν την φυγή των οικογενειών της Αλ Λιντ. Ο Τζαμίλ Χαϊρούν, υπάλληλος του Δήμου, τέθηκε επικεφαλής αυτής της προσπάθειας (12).
Η ζωή στην πόλη κατέστη αφόρητη. Οι λεωφόροι και οι δρόμοι είχαν γεμίσει με ανθρώπους και σκουπίδια. Παρότι ο δήμος χρησιμοποιούσε περισσότερα συνεργεία καθαρισμού, οι δρόμοι ήταν τόσο φραγμένοι από ανθρώπους που οι εργάτες δεν ήταν σε θέση να ασκούν τα καθήκοντά τους. Έγιναν σπάνια βασικά τρόφιμα. Ο πληθυσμός της Αλ Λιντ, που υπό φυσιολογικές συνθήκες ήταν 22.000, είχε κάνει άλμα στους 50.000 μέσα σε λίγες εβδομάδες. Η Εθνική Επιτροπή έστειλε εμπορικές αντιπροσωπείες σε περιοχές της Παλαιστίνης που δεν είχαν ακόμα καταληφθεί από τη Χαγκάνα για να συγκεντρώσουν προμήθειες σε τρόφιμα και φάρμακα για τις ανάγκες του διογκωμένου πληθυσμού. Παρ’ όλα αυτά, παρέμενε υψηλό το ηθικό του πληθυσμού και η εμπιστοσύνη τους στις ένοπλες δυνάμεις του. Η Γιάφα ωστόσο, παραδόθηκε στις αρχές Μάη, μετά από μέρες ασταμάτητων εχθροπραξιών. Μέρος του πληθυσμού απομακρύνθηκε διά θαλάσσης, με κατεύθυνση το νότο, προς τη Γάζα, ενώ ένα άλλο μέρος προς τη Ραμάλα και την Αλ Μπίρα, μέσω Αλ Λιντ.
…
Η Χαγκάνα πλησιάζει
Στις 4 Μάη, η Χαγκάνα κατάφερε να καταλάβει το χωριό Αμπασίγια, 3 χιλιόμετρα βόρεια του αεροδρομίου της Αλ Λιντ, φέρνοντας το αεροδρόμιο εντός του βεληνεκούς των εβραϊκών βαριών όλμων. Κατέστη προφανές από την επιχείρηση κατάληψης της Αμπασίγια ότι στόχος της Χαγκάνα ήταν να περισφίξει τον κλοιό γύρω από την Αλ Λιντ και τη Ράμλα. Την ίδια μέρα, μια άλλη εβραϊκή δύναμη αναχώρησε από το κιμπούτζ Γκέζερ, δύο χιλιόμετρα ανατολικά της Ράμλα, και κατέλαβε το αραβικό χωριό Άμπου Σούσα που βρισκόταν ανάμεσα στο κιμπούτζ και τον κύριο δρόμο Γιάφα-Ιερουσαλήμ, το μόνο δρόμο που συνέδεε τη Ράμλα και την περιοχή Λατρούν και τη Ραμάλα και την Αλ Μπίρα και άλλες πόλεις ανατολικά. Μετά την κατάληψη του χωριού Άμπου Σούσα, του οποίου οι κάτοικοι το είχαν εγκαταλείψει φοβούμενοι τους Εβραίους, η ένοπλη μονάδα από το Γκέζερ κατευθύνθηκε βόρεια και κατέλαβε τμήμα του δρόμου Γιάφα-Ιερουσαλήμ. Έτσι, η Ράμλα είχε περικυκλωθεί από νότια, δυτικά και ανατολικά. Οι εβραϊκές δυνάμεις χρειαζόταν να καταλάβουν μόνο το δρόμο Ράμλα-Αλ Λιντ, 4 χιλιόμετρα βορειότερα.
Η διοίκηση της φρουράς της Ράμλα ζήτησε τη βοήθεια της φρουράς της Αλ Λιντ σε ένα κοινό πλάνο για να εκδιώξουν τις εβραϊκές δυνάμεις πίσω στο Κιμπούτζ Γκέζερ και να ανοίξουν το δρόμο για τις αραβικές μεταφορές. Μια μονάδα της Αραβικής Λεγεώνας, αποτελούμενη από περίπου 120 στρατιώτες που συνοδεύονταν από τεθωρακισμένα και δύο στοιχεία ελαφριού πυροβολικού, είχε μόλις φτάσει στην περιοχή. Η διοίκηση της φρουράς της Ράμλα ζήτησε από τη διοίκηση της μονάδας να ενωθεί με τις δυνάμεις της Αλ Λιντ και της Ράμλα για να ξανανοίξουν το δρόμο. Ο διοικητής της μονάδας της Λεγεώνας συμφώνησε, και το μεσημέρι της 5ης Μάη 1948, μια δύναμη 200 μαχητών και τριών τεθωρακισμένων εφόρμησε από την Αλ Λιντ προς τη βόρεια γραμμή του μετώπου, ενώ μια δύναμη περίπου 100 μαχητών εφόρμησε από τη Ράμλα, συνοδευόμενη από 10 στρατιώτες της Λεγεώνας και τα δύο στοιχεία πυροβολικού. Σύμφωνα με το σχέδιο, το πυροβολικό έβαλε εναντίον της Χαγκάνα που έδρευε στο κιμπούτζ Γκέζερ. Στο μεταξύ, οι δυνάμεις από την Αλ Λιντ και τη Ράμλα προήλασαν υπό την κάλυψη του πυροβολικού της Λεγεώνας και έβαλαν κατά των ισραηλινών δυνάμεων στο χωριό Άμπου Σούσα, ενώ η δύναμη της Ράμλα προστάτευε τα νώτα τους.
Μια σφοδρή μάχη ακολούθησε, από κοντά. Η Χαγκάνα αποσύρθηκε, μεταφέροντας τους νεκρούς και τους τραυματίες της στο κιμπούτζ Γκέζερ. Η δύναμη της Αλ Λιντ προήλασε, με τα τρία τεθωρακισμένα να προπορεύονται δημιουργώντας ένα πύρινο φράγμα από πυρά πολυβόλων, καθώς το πυροβολικό συνέχιζε να πλήττει τις εχθρικές θέσεις εντός του κιμπούτζ Γκέχερ. Μου ζητήθηκε να συνοδεύσω τις δυνάμεις της Αλ Λιντ με ένα ασθενοφόρο και έναν οδηγό για να βοηθήσουμε στην απομάκρυνση των τραυματιών, επομένως, ήμουν προσωπικά μάρτυρας αυτής της μάχης. Μετά από 6 ώρες αψιμαχιών, οι δυνάμεις της Αλ Λιντ και της Ράμλα πέτυχαν να καταλάβουν το κιμπούτζ, καταφέροντας βαριά πλήγματα στη δύναμη της Χαγκάνα. 26 εβραίοι στρατιώτες (άντρες και γυναίκες) αιχμαλωτίστηκαν και τέθηκαν υπό κράτηση από τη μονάδα της Λεγεώνας. Οι αραβικές δυνάμεις είχαν απώλειες 11 νεκρούς και 17 τραυματίες. Ένας από τους νεκρούς ήταν ο Ζαχαρία Α’ Σίλα, που σκοτώθηκε από έναν από τους υπεριορδανούς εθελοντές που τον πέρασε για εβραίο λόγω του ανοιχτόχρωμου δέρματός του.
Ο λαός είχε συνείδηση της σοβαρότητας της κατάστασης και, μετά από ό,τι είχε συμβεί σε άλλες πόλεις, γνώριζε πολύ καλά ότι αυτός ο πόλεμος θα καθόριζε αν θα μπορούσε να παραμείνει στην πόλη του και την πατρίδα του. Έτσι, οι άνθρωποι παρέμεναν βλοσυροί και σιωπηλοί όταν έθαβαν τους μάρτυρές τους και μάλιστα ζητούσαν από τις γυναίκες να σταματήσουν να κλαίνε και να οδύρονται. Φαίνεται να έβρισκαν ανακούφιση στη σιωπή.
…
Ο μαρτυρικός θάνατος του Χασάν Σαλάμα
Στις 28 Μάη 1948, ισραηλινές δυνάμεις επιδίωξαν να καταλάβουν το Ρας Αλ Άιν (13), ένα μικρό αλλά σε στρατηγική τοποθεσία χωριό, 20 χιλιόμετρα βόρεια της Αλ Λιντ. Σε αυτές αντιπαρατέθηκαν δυνάμεις υπό τη διοίκηση του Χασάν Σαλάμα. Μια σκληρή και παρατεταμένη μάχη ακολούθησε, που διήρκεσε ως το πρωί της επομένης. Ο Χασάν Σαλάμα τραυματίστηκε σοβαρά και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της Αλ Λιντ. Θραύσμα από όλμο που έπληξε το όχημα στο οποίο επέβαινε εισήλθε πίσω από την πλάτη του και σφηνώθηκε στα πνευμόνια του. Οι γιατροί είπαν πως δεν υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης. Στις 9 το πρωί της 29ης Μάη, οι Ισραηλινοί κατάφεραν να καταλάβουν το Ρας Αλ Άιν, απομονώνοντας την Αλ Λιντ και τη Ράμλα από το Τρίγωνο (14) και αποκόπτοντας την πρόσβασή μας σε τρόφιμα και άλλες προμήθειες που είχαμε συγκεντρώσει για να τρέφουμε τους χιλιάδες που είχαν φύγει από τα χωριά τους και είχαν βρει καταφύγιο στην πόλη.
Παρά τη σοβαρότητα των τραυμάτων του, ο Χασάν Σαλάμα δεν είχε χάσει τις αισθήσεις του. Κάλεσε τον Χάμζα Σουμπχ, διοικητή της φρουράς της Αλ Λιντ, στο νοσοκομείο, για να συζητήσουν την πτώση του Ρας Αλ Άιν. Καθώς ήμουν ο επιβλέπων γιατρός του Χασάν Σαλάμα, ήμουν παρών στη συνάντηση. Ο Χασάν Σαλάμα, ενώ έπνεε τα λοίσθια, είπε:
“Χάμζα, το Ρας Αλ Άιν έπεσε στις εβραϊκές δυνάμεις, και αυτό δημιούργησε μια νέα και πολύ επικίνδυνη κατάσταση, καθώς το Ρας Αλ Άιν βρίσκεται στο σταυροδρόμι του δρόμου από την ακτή και το νότο προς τις πόλεις στο Τρίγωνο. Ο σιδηρόδρομος από το νότο προς το βορρά περνά επίσης από εκεί, κάτι που θα καταστήσει εύκολη στη Χαγκάνα να καταλάβει το Τρίγωνο (15). Επίσης, έχουν αποκόψει την οδό των προμηθειών από το Τρίγωνο και το βορρά της χώρας. Θέλω να συνειδητοποιήσεις τον κίνδυνο που αυτό δημιουργεί για την πόλη σου, καθώς η κατάκτηση του Ρας Αλ Άιν είναι ένας ακόμα κρίκος στην προσπάθεια περικύκλωσης της Αλ Λιντ. Θέλω να συγκεντρώσεις μια ισχυρή δύναμη από τη φρουρά της πόλης σου και να διεξάγουν μια αντεπίθεση για την ανάκτηση του Ρας Αλ Άιν προτού οι εβραίοι εδραιωθούν και κατασκευάσουν οχυρώσεις. Γνωρίζω την ισχύ των δυνάμεων της Αλ Λιντ και το θάρρος των μαχητών της. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η αντεπίθεση θα πετύχει να απελευθερώσει το Ρας Αλ Άιν από τους εβραίους.”
Μιλούσε αργά και αγκομαχώντας, με πολύ έντονους πόνους, κάνοντας παύση μετά από κάθε πρόταση για να κρατήσει την ανάσα του. Μερικοί γιατροί και νοσηλευτές ήταν δίπλα από το κρεβάτι του, πέρα από τον Χάμζα Σουμπ και τους βοηθούς του. Ο Χάμζα, υποσχόμενος ότι θα οργάνωνε μια ισχυρή δύναμη και θα πραγματοποιήσει την επιχείρηση είπε: “Μείνε ήσυχος, Άμπου Άλι (16), η επιχείρηση θα πραγματοποιηθεί πριν πέσει το σκοτάδι”. Ο Χασάν Σαλάμα τον κοίταξε και είπε: “Χάμζα, μην μου υπόσχεσαι άμεση δράση αν δεν εννοείς να την κάνεις, πιστεύοντας ότι ο Χασάν Σαλάμα θα είναι σύντομα νεκρός και δεν πειράζει να του δώσεις λίγη παρηγοριά προτού πεθάνει”. Όμως ο Χάμζα ορκίστηκε ότι ήταν ειλικρινής στο λόγο του και είπε ότι θα έφευγε άμεσα για να οργανώσει τις δυνάμεις που θα εξαπέλυαν την επίθεση την ίδια μέρα.
Ο Χάμζα επέστρεψε στην έδρα της φρουράς και συγκέντρωσε μια μεγάλη δύναμη και αρκετά τεθωρακισμένα εξοπλισμένα με ελαφρύ πυροβολικό και βαριά πολυβόλα. Οδήγησε τη δύναμη αυτή σε μια θέση νότια του Ρας Αλ Άιν, όπου εξαπέλυσε μια κίνηση τανάλιας, επιτιθέμενος από ανατολικά και δυτικά, ενώ το κύριο σώμα των δυνάμεών του προχωρούσε από νότια. Η επίθεση ήταν ταχύτατη, δυναμική και καταστροφική, με τη χρήση ελαφριού πυροβολικού, όλμων και μιας δύναμης 300 αντρών. Η μάχη διήρκεσε 3 ώρες. Οι μαχητές της Αλ Λιντ επιτέθηκαν με πείσμα και ασταμάτητα, αδιαφορώντας για τις βαριές απώλειες. Οι τραυματίες μεταφέρονταν στο νοσοκομείο μόλις έπεφταν, με τρία ασθενοφόρα που ανήκαν στην πόλη. Ο ισραηλινός στρατός αποσύρθηκε, μεταφέροντας τος νεκρούς και τους τραυματίες του και αφήνοντας πίσω πλήθος όπλων και στρατιωτικού εξοπλισμού, συμπεριλαμβανομένου ενός στρατιωτικού ασύρματου δικτύου (17).
Φαίνεται ότι η ένταξη και η ταχύτητα αυτής της επίθεσης εξέπληξε τον ισραηλινό στρατό. Το Ρας Αλ Άιν ανακτήθηκε την ίδια μέρα. Ο Χάμζα Σουμπχ ήταν πίσω στην πόλη στις 4 το μεσημέρι. Έτρεξε στο νοσοκομείο για να μεταφέρει τα καλά νέα στον Χασάν Σαλάμα, ο οποίος είχε ακόμα τις αισθήσεις του, στριφογυρίζοντας από τους πόνους, και περιμένοντας τα νέα για τη μάχη. Ο διοικητής της φρουράς του είπε για την ανάκτηση του Ρας Αλ Άιν και τον πληροφόρησε ότι είχε τοποθετήσει 80 άντρες με τρία τεθωρακισμένα για να φρουρούν τη θέση. Περιέγραψε πώς οι ισραηλινοί στρατιώτες έφευγαν μπροστά στην προέλαση των ανδρών μας και μίλησε για τα πολλά όπλα και τα κουτιά πολεμοφοδίων που οι δυνάμεις μας είχαν καταλάβει. Σε εκείνο το σημείο, ο Χασάν Σαλάμα ρώτησε: “Αλήθεια νικήσατε; Πράγματι πήρατε πίσω το Ρας Αλ Άιν;” Ο Χάμζα ορκίστηκε ότι ήταν αλήθεια. Ο Χασάν Σαλάμα έβαλε το χέρι του κάτω από το μαξιλάρι του και έβγαλε το προσωπικό του περίστροφο. Το έδωσε στον Χάμζα λέγοντας: “Πάρε αυτό το περίστροφο. Είναι δώρο για σένα και τους άντρες που κατήγαγαν αυτή τη νίκη”, προσθέτοντας: “Αυτό το περίστροφο το ‘χω μέσα στην καρδιά μου. Είναι δώρο από τον Χατζ Αμίν. Το αξίζεις. Πάρ’ το ως δείγμα της εκτίμησης του Χασάν Σαλάμα, ο οποίος σύντομα θα φύγει από αυτή τη ζωή.”
Την επομένη, ο Χασάν Σαλάμα, λίγο πριν το θάνατο, οδηγήθηκε στο νοσοκομείο που διηύθυνε η αιγυπτιακή ιατρική αποστολή στη Ράμλα, όπου πέθανε ως ένας μάρτυρας για τη χώρα και το έθνος του. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του (18). Μία ώρα αφότου έφυγε, ισραηλινά αεροπλάνα, προφανώς δρώντας βάσει πληροφοριών ότι ο Χασάν Σαλάμα βρισκόταν εκεί, προσπάθησαν να βομβαρδίσουν το νοσοκομείο, αλλά αστόχησαν. Αντίθετα, κατέστρεψαν ένα σπίτι που βρισκόταν δίπλα και κατοικούταν από πρόσφυγες, σκοτώνοντας δύο μικρά αγόρια και σοβαρά τραυματίζοντας τη μητέρα τους και τον τρίτο αδερφό τους. Η έκρηξη, ωστόσο, έσπασε τα τζάμια του νοσοκομείου, προκαλώντας ελαφριά τραύματα σε κάποιους νοσηλευομένους.
Λίγες μέρες μετά την ανάκτηση του Ρας Αλ Άιν από τη φρουρά της Αλ Λιντ και τη στάθμευση δύναμης 80 ανδρών για την υπεράσπισή του, κατέφτασε ένα ιρακινό τεθωρακισμένο μεταφέροντας 10 ιρακινούς στρατιώτες, οι οποίοι ενημέρωσαν τη φρουρά του Ρας Αλ Άιν ότι θα αναλάμβαναν αυτοί τη φρούρηση της τοποθεσίας και ζήτησαν από τους άντρες της φρουράς να επιστρέψουν στην Αλ Λιντ (19). Η φρουρά του Ρας Αλ Άιν αρνήθηκε, λέγοντας: “Μόνο οι απώλειες που υπέστησαν οι δυνάμεις μας για την ανάκτηση της τοποθεσίας ξεπερνούν ολόκληρη τη δύναμή σας. Και αυτό χωρίς να αναφέρουμε τους δεκάδες που τραυματίστηκαν. Θα ήταν παράλογο για εμάς να παραδώσουμε τη θέση μας σε μόλις 10 στρατιώτες”. Ο καυγάς άναψε και σχεδόν οδήγησε σε μάχη, όμως ο διοικητής της φρουράς της Αλ Λιντ τηλεφώνησε στο διοικητή των ιρακινών δυνάμεων και συμφωνήθηκε ότι ο ιρακινός στρατός θα έστελνε μια φρουρά ισχυρή αρκετά ώστε να αντέξει τις ισραηλινές επιθέσεις, και μετά θα αποσυρόταν η φρουρά της Αλ Λιντ. Και αυτό ακριβώς συνέβη λίγες μέρες αργότερα…
Η μοιραία μάχη για την περιοχή ξεκινά
Οι εχθροπραξίες ξέσπασαν σε όλα τα μέτωπα γύρω από την Αλ Λιντ τις πρώτες ώρες του Σαββάτου 10 Ιούλη 1948 (20). Οι ήχοι από τις σφαίρες και τα βλήματα του πυροβολικού ακούγονταν σε όλη την πόλη και οι σειρήνες των ασθενοφόρων ακούγονταν σαν ένα γοερό κλάμα καθώς περισυνέλεγαν τους τραυματίες και τους νεκρούς από τα μέτωπα της μάχης. Άντρες και γυναίκες, ακόμα και αγόρια και κορίτσια, βρήκαν έξω από τα σπίτια τους και στέκονταν με αγωνία, προσπαθώντας να μάθουν νέα.
Σφοδρή μάχη ξέσπασε επί ώρες βορείως της πόλης. Οι εβραϊκές δυνάμεις, αρκετά υπέρτερες αριθμητικά και σε οπλισμό, κατέλαβαν το χωριό Ραντίγια, βορείως της Βιλχελμίγια (σ.parapoda: χωριό που ίδρυσαν επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Γερμανοί), μετά από μια τρομακτική μάχη που διεξήχθη σε κοντινή απόσταση με τη μικρή φρουρά του χωριού… η πτώση του αεροδρομίου και της Βιλχελμίγια καθώς και οι αριθμοί των νεκρών και των τραυματιών επέδρασαν σοβαρά στο ηθικό των ανδρών μας…
Στο μεταξύ, ισραηλινά αεροπλάνα διεξήγαγαν επιδρομές στην πόλη από το πρωί ως το απόγευμα. Αυτό οδήγησε σε περαιτέρω πτώση του ηθικού, καθώς υπήρχαν πολλές απώλειες αμάχων. Ωστόσο, όταν κάποιοι λίγοι πρότειναν την αποστολή αντιπροσωπείας για διαπραγμάτευση με τον εχθρό, υπήρξε μεγάλη αναταραχή.
Το δημιουργικό έργο των σιωνιστικών ορδών στην Αλ Λιντ. Η πόλη μετά την κατάληψή της (πηγή)
Το νοσοκομείο της Αλ Λιντ ξεχείλισε. Φορεία χρησιμοποιήθηκαν ως κρεβάτια και γέμιζαν τους διαδρόμους, τα γραφεία, ακόμα και τις χειρουργικές αίθουσες. Ολόκληρο το προσωπικό του νοσοκομείου – γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό, εργαζόμενοι στα μαγειρεία και την καθαριότητα – εργάζονταν όλο το 24ωρο. Η αυλή του νοσοκομείου και οι κήποι είχαν γεμίσει με συγγενείς που ρωτούσαν για τους τραυματίες. Χρειάστηκε να αναπτύξουμε μονάδες για να τους αποτρέψουμε από το να εισέλθουν στο νοσοκομείο, για να μην εμποδίζουν το ιατρικό προσωπικό. Όμως και πάλι, απεγνωσμένοι συγγενείς κατάφερναν να εισέλθουν.
Το μεσημέρι, μάθαμε ότι οι δυνάμεις της Αλ Λιντ στο χωριό Άναμπα είχαν γίνει στόχος επίθεσης από μια μεγάλη τεθωρακισμένη ισραηλινή δύναμη, που περιλάμβανε τανκς, βαρύ πυροβολικό και όλμους… Μία ώρα αργότερα, μάθαμε ότι είχαν αποσυρθεί από το Άναμπα και είχαν ενωθεί με τις έκτακτες ενισχύσεις που είχαν σταλεί από τη διοίκηση της φρουράς της Αλ Λιντ στο χωριό Τζίμζου (21)… Καθίστατο ξεκάθαρο στη διοίκηση της φρουράς της Αλ Λιντ ότι οι δυνάμεις μας, που είχαν υποστεί βαριές απώλειες και που έτρεχαν να τοποθετηθούν πότε στο βόρειο και το δυτικό μέτωπο και πότε στο ανατολικό, δεν θα μπορούσαν να κρατηθούν. Η διοίκηση της φρουράς διέταξε τις δυνάμεις της Αλ Λιντ στο ανατολικό μέτωπο να αποσυρθούν και να αναπτυχθούν εκ νέου, κοντά στην πόλη, από ανατολικά και νότια…
Κατά το απόγευμα, όλα ήταν ήσυχα στην πόλη και σε όλα τα μέτωπα. Η ηρεμία – ηρεμία πριν την καταιγίδα – συνέχισε και το επόμενο πρωί. Ένας λοχίας του αγγλικού στρατού, ένας σκωτσέζος που εθελοντικά είχε προσέλθει στο πλευρό μας για να υπερασπιστεί την πόλη (22), μου είπε εκείνο το πρωί ότι η πόλη θα έχει πέσει ως το μεσημέρι. “Τι σε κάνει να πιστεύεις κάτι τέτοιο;”, τον ρώτησα. Απάντησε ότι ήταν στρατιώτης για χρόνια και είχε αρκετή στρατιωτική εμπειρία για να μπορεί να προβλέπει μια επικείμενη καταστροφή…
Η πόλη καταλαμβάνεται
Περίπου το μεσημέρι της Κυριακής 11 Ιούλη, μια μεγάλη ισραηλινή δύναμη εξαπέλυσε μια μαζική επίθεση στην ίδια την πόλη. Οι οχυρώσεις στα νοτιοανατολικά της πόλης υπερπηδήθηκαν και οι Ισραηλινοί έφτασαν μερικά σπίτια στην περίμετρο της πόλης. Η φρουρά της Αλ Λιντ, που ήταν έτοιμη για δράση, αντεπιτέθηκε με σχεδόν το σύνολο της δύναμής της, γυρνώντας πίσω τους επιτιθέμενους και πολεμώντας τους στα περίχωρα του Τζίμζου.
Ενώ, λοιπόν, έτσι, το μεγαλύτερο μέρος της φρουράς της πόλης ήταν εμπλεκόμενο στη μάχη, μια ισχυρή ισραηλινή τεθωρακισμένη δύναμη από τανκς, άλλα τεθωρακισμένα οχήματα και τζιπ μαζί με στρατιώτες, εξαπέλυσαν μια επίθεση στο ανατολικό μέτωπο, με την υποστήριξη βαριού πυροβολικού και όλμων. Επί ώρες εξαπολυόταν πυρ από όλμους αδιακρίτως, προκαλώντας πολυάριθμες απώλειες σε αμάχους, ιδίως γέρους, γυναίκες και παιδιά. Μετά από δύο ώρες σφοδρής μάχης, αυτές οι δυνάμεις διείσδυσαν στην άμυνα της πόλης από την κατεύθυνση του οικισμού εποίκων Μπεν Σέμεν. Άνοιξαν πυρ εναντίον των κατοίκων, πυροβολώντας σε πόρτες και παράθυρα. Οι δρόμοι είχαν γεμίσει με ανθρώπους που είχαν συρρεύσει από τις απόμερες συνοικίες σε λιγότερο εκτεθειμένες περιοχές του κέντρου όταν η επίθεση ξεκίνησε, και πολλοί σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν όταν τα ισραηλινά τανκς διείσδυσαν στους εσωτερικούς δρόμους της πόλης και άνοιγαν πυρ εναντίον όποιου έβλεπαν (23).
Πολύ λίγα μέλη της φρουράς της Αλ Λιντ ήταν μέσα στην πόλη για να την υπερασπιστούν, καθώς ήταν απασχολημένα σε διάφορα άλλα μέτωπα. Οι λίγοι εναπομείναντες μαχητές βρίσκονταν στην έδρα της φρουράς και τον γειτονικό αστυνομικό σταθμό. Εντούτοις, επανειλημμένες επιθέσεις είχαν αποτύχει να σαρώσουν αυτή τη μικρή δύναμη…
Στο νοσοκομείο, είδαμε δύο τραυματισμένους άντρες περίπου πέντε μέτρα από την είσοδο. Κείτονταν στο έδαφος ματωμένοι, έχοντας συρθεί επί μακρόν, χωρίς ωστόσο τη δύναμη να πάνε παραπέρα. Κάποιοι από τους Εβραίους ήταν ήδη κοντά στο μεγάλο τζαμί, περίπου 60 μέτρα μακριά, και έβαζαν κατά παντός κινούμενου. Προσπαθήσαμε να φτάσουμε τους δύο αυτούς άντρες, επιδεικνύοντας μια μεγάλη σημαία του Ερυθρού Στρατού, όμως οι στρατιώτες μας πυροβολούσαν όπως και να’χει, και έτσι, αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω. Μια λίμνη αίματος σχηματιζόταν γύρω τους Ρίξαμε ένα σκοινί για να το κρατήσουν ώστε να μπορούμε να τους σύρουμε, όμως, παρότι το έπιασαν, εντούτοις ήταν πολύ αδύναμοι για να το κρατήσουν. Τους βλέπαμε να πεθαίνουν και ήμασταν αναστατωμένοι, γιατί πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να τους σώσουμε.
Γύρω στις 4 το μεσημέρι της 11ης Ιούλη, η εμπροσθοφυλακή των ισραηλινών δυνάμεων έφτασε τη συνοικία του μεγάλου τζαμιού και του Κάντερ (24). Ήταν ντυμένοι στα χακί, όμως δεν φορούσαν κανένα διακριτικό αξιωματικού, ώστε να μην μπορούμε να τους διακρίνουμε από έναν στρατιώτη (25). Άλλες μεγάλες δυνάμεις ήρθαν από πίσω τους και απλώθηκαν σε μικρότερες μονάδες γύρω από την εκκλησία και το τζαμί. Άρχισαν να πηγαίνουν στα σπίτια, σέρνοντας έξω τους κατοίκους και συγκεντρώνοντάς τους μέσα στο τζαμί και την αυλή του. Ταυτόχρονα, αντίπαλοι στρατιώτες ανέβηκαν στην οροφή του τζαμιού, ενώ άλλοι σκαρφάλωσαν στο μιναρέ για να έχουν πανοραμική θέα της πόλης, συμπεριλαμβανομένου του κύριου αστυνομικού σταθμού, που βρισκόταν μισό χιλιόμετρο μακριά σε απόλυτη ευθεία. Οι στρατιώτες άνοιξαν πυρ από το μιναρέ εναντίον του αστυνομικού σταθμού. Οι άντρες μας που βρίσκονταν στον αστυνομικό σταθμό ανταπέδωσαν τα πυρά και χτύπησαν κάποιους από τους στρατιώτες.
Σιγά-σιγά, το τζαμί και η αυλή του γέμισαν με εκατοντάδες οικογένειες που είχαν εκδιωχτεί από τα σπίτια τους. Έπειτα, ήταν η σειρά μας, του νοσηλευτικού προσωπικού, των γιατρών και των άλλων εργαζομένων του νοσοκομείου: λίγοι στρατιώτες ήρθαν και μας διέταξαν να βγούμε στην αυλή του νοσοκομείου με τα χέρια ψηλά. Όταν όλοι μαζευτήκαμε εκεί, μας διέταξαν να μπούμε σε μια σειρά κοιτώντας προς τον τοίχο και με τα χέρια στα κεφάλια μας. Ο λαιμός μας ξεράθηκε, φοβόμασταν ότι θα μας σκότωναν. Μείναμε έτσι για ένα τέταρτο της ώρας, που μας φάνηκε σαν να ήταν αιώνας, αναμένοντας το έλεος του Θεού.
Δόξα τω Θεώ, οι φόβοι μας δεν έγιναν πραγματικότητα. Διαταχτήκαμε να βαδίσουμε, με τα χέρια ψηλά, προς το μεγάλο τζαμί που βρισκόταν όχι πολύ μακριά. Το βρήκαμε γεμάτο με κόσμο ιδίως γυναίκες, παιδιά και γέρους. Οι στρατιώτες μάς διέταξαν να μπούμε μέσα. Είχαμε προετοιμάσει εμβλήματα του Ερυθρού Στρατού για να κάνουμε τους στρατιώτες να σκεφτούν ότι είμαστε συνδεδεμένοι με τον Διεθνή Ερυθρό Στρατό και τα φορούσαμε στις μπλούζες μας. Τους ρωτήσαμε τι θα γίνει με τους τραυματίες που βρίσκονταν στο νοσοκομείο, όμως αυτοί απλώς μας έσπρωξαν μέσα. Οι άνθρωποι, σαν ένας ασταμάτητος χείμαρρος, συγκεντρώνονταν και στοιβάζονταν φρουρούμενοι μέσα στο τζαμί. Ήταν Ιούλης και έκανε τρομερή ζέστη. Ο αέρας ήταν αποπνικτικός. Το μόνο νερό ήταν στο σιντριβάνι που υπήρχε για νίψιμο, όμως δεν μπορούσαμε να το φτάσουμε. Ο κόσμος άρχισε να δίνει από χέρι σε χέρι δοχεία με νερό. Υπήρχε μια τρομακτική σύνθλιψη, τα σώματα συμπιέζονταν το ένα με το άλλο, χωρίς να μένει χώρος για να κάτσει κανείς. Η κίνηση ήταν σχεδόν ανέφικτη. Πολλοί λιποθυμούσαν από ζέστη, δίψα και φόβο. Και ακόμα χειρότερα, οι στρατιώτες πυροβολούσαν πάνω από τα κεφάλια μας για να μας εκφοβίσουν και να μας κάνουν να σωπάσουμε.
Όταν έπεσε το απόγευμα, οι στρατιώτες διέταξαν τις γυναίκες και τα παιδιά να πάνε σπίτι. Ο κόσμος χαλάρωσε λίγο, αλλά μόλις σχεδόν μισή ώρα αργότερα τα πράγματα ξανάγιναν όπως ήταν πριν, καθώς ο χείμαρρος από νέους ανθρώπους που ρίχνονταν στο τζαμί δεν είχε σταματήσει. Τότε οι στρατιώτες διέταξαν τους χριστιανούς να πάνε στην εκκλησία, που βρισκόταν δίπλα από το τζαμί. Όταν η εκκλησία γέμισε, άρχισαν να παίρνουν τους ανθρώπους στο ελληνορθόδοξο μοναστήρι που βρισκόταν απέναντι από την εκκλησία. Αυτό άφησε μόνο τους μουσουλμάνους στο τζαμί που , μετά από αυτό, υποψιάζονταν ότι θα αρχίσουν να τους σκοτώνουν και άρχιζαν να φωνάζουν “Ω, μουσουλμάνοι, ομολογήστε την πίστη σας στο Θεό. Προσευχηθείτε πριν γίνετε μάρτυρες!”.
Οι ώρες κυλούσαν βασανιστικά αργά και οι τραυματίες στο νοσοκομείο – οι περισσότεροι εκ των οποίων βρίσκονταν σε κρίσιμη κατάσταση – είχαν μείνει χωρίς κανέναν να τους κοιτά. Ήμουν ανάμεσα σε εκείνους που κρατούνταν στο μοναστήρι και ζητήσαμε από τον αξιωματικό που ήταν υπεύθυνος να επιτρέψει στους εργαζόμενους του νοσοκομείου να επιστρέψουν στα καθήκοντά τους. Οι επίμονες παρακλήσεις μας απέδωσαν, και μας άφησε να φύγουμε. Την ώρα που γυρνούσαμε στο νοσοκομείο ήταν ήδη περασμένα μεσάνυχτα. Μάχες συνέχιζαν να εξελίσσονται γύρω από την πόλη, όπου οι δυνάμεις της Αλ Λιντ ακόμα κρατούσαν, και ισχυρές εκρήξεις ακούγονταν. Η πιο σφοδρή μάχη διεξαγόταν γύρω από τον αστυνομικό σταθμό.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας, οι στρατιώτες άρχισαν να πηγαίνουν στα σπίτια στις περιοχές που είχαν καταλάβει, συγκεντρώνοντας τον πληθυσμό και διώχνοντάς τον από την πόλη. Σε κάποιους είπαν να πάνε στη Χαρούμπα και τη Μπαρφιλίγια, ενώ άλλοι στρατιώτες έλεγαν: “Πηγαίντε στο Βασιλιά Αμπντάλα, στη Ραμάλα” (26). Οι δρόμοι γέμισαν με ανθρώπους που βάδιζαν προς άγνωστη κατεύθυνση. Το σημαντικό ήταν να βγουν εκτός πόλης.
Οι μάχες τη δεύτερη μέρα της κατάληψης
Οι μάχες καταλάγιασαν μετά τα μεσάνυχτα της πρώτης μέρας. Δεν ακούγαμε πια τo διαπεραστικό σφύριγμα των σφαιρών ή το βρυχηθμό των εκρήξεων. Ήταν ωσάν οι μαχητές και από τις δύο πλευρές να είχαν καταλήξει σε μια σιωπηρή κατάπαυση του πυρός. Παρέμεινε η ησυχία μέχρι τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας, της 12ης Ιούλη, οπότε οι μάχες ξαναφούντωσαν σε διάφορες συνοικίες στις οποίες οι κατακτητές δεν ήταν ακόμα σε θέση να εισέλθουν χάρη στην αντίσταση των υπερασπιστών. Όταν ξημέρωσε για τα καλά, μπορούσαμε να δούμε με τα κιάλια από την οροφή του νοσοκομείου πολλά πτώματα να κείτονται στους δρόμους και τις λεωφόρους καθώς και έναν μεγεθυνόμενο χείμαρρο αποτελούμενο από τον εκδιωγμένο πληθυσμό που έκλαιγε και οδυρόταν, κουβαλώντας μόνο λίγα ελαφριά υπάρχοντα καθώς βάδιζε σαν ένα πλήθος από μυρμήγκια.
Στις 12 το μεσημέρι, υπήρξε μια κορύφωση στον καταιγισμό από σφαίρες και εκρήξεις σε όλα τα σημεία της πόλης, ιδίως στα βορειοδυτικά. Ο εκδιωκόμενος πληθυσμός άρχισε να τρέχει κακήν κακώς, φωνάζοντας με φόβο καθώς οι σφαίρες των στρατιωτών του κατακτητή σφύριζαν πάνω από τα κεφάλια τους. Πολλοί αποσπάστηκαν από τις οικογένειές τους. Σε όλη την πόλη ακούγονταν οι κραυγές των γυναικών που είχαν χάσει τα παιδιά τους και τα κλάματα των παιδιών που ζητούσαν τις μανάδες και τους πατεράδες τους. Κάποιοι άντρες έψελναν συνεχώς: “Ω, φιλεύσπλαχνε και ελεήμονα Θεέ, Κύριε του κόσμου, λυπήσου μας, γίνε ασπίδα μας”.
Διαδόθηκε η φήμη ότι μια δύναμη από υπεριορδανικά τεθωρακισμένα είχε εξαπολύσει μια σφοδρή επίθεση στις ισραηλινές δυνάμεις στην Αλ Λιντ και ότι κάποιοι άμαχοι είχαν εμπλακεί στις συγκρούσεις στους δρόμους (27). Ανταλλαγή πυρών και εκρήξεις βομβών ακούγονταν παντού… Στο μεταξύ, ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων είχε βρει καταφύγιο στο τζαμί Ντάχμας (28), πιστεύοντας ότι οι κατακτητές δεν θα τολμούσαν να παραβιάσουν την ιερότητα των χώρων λατρείας. Ωστόσο, οι στρατιώτες και οι επικεφαλής τους, κατά παράβαση όλων των συνθηκών, όρμησαν μέσα στο τζαμί και σκότωσαν όλους όσους βρίσκονταν μέσα. Άκουσα από κάποιους συναδέλφους μου που βοήθησαν στην απομάκρυνση των νεκρών από το τζαμί ότι έβγαλαν έξω 93 πτώματα. Άλλοι είπαν ότι υπήρχαν πολύ περισσότερο από 100 … (29). Το τζαμί Ντάχμας είναι κλειστό μέχρι σήμερα (σ.parapoda: άνοιξε το 1998), οι τοίχοι και το πάτωμά του έχουν βραχεί με το αίμα των μαρτύρων.
Πίνακας του Ισμαήλ Σαμούτ, πρόσφυγα από την Αλ Λίντ, με τίτλο: “Για πού;”
Το απόγευμα πριν τη δύση του ηλίου, σφοδρές συγκρούσεις ξέσπασαν ξανά και πυρά ακούγονταν από όλες τις κατευθύνσεις, ιδίως από τα νοτιοδυτικά και τα ανατολικά. Μάθαμε ότι οι δυνάμεις του κατακτητή είχαν προσπαθήσει να εφορμήσουν στον αστυνομικό σταθμό, όπου οι μαχητές μας ακόμα κρατούσαν, παρά το ότι τα βλήματα από το πυροβολικό έπλητταν το κτίριο. Σε εκείνο το σημείο, οι δυνάμεις του κατακτητή συγκέντρωσαν λίγους επιφανείς που δεν είχαν ακόμα φύγει από την πόλη και τους μετέτρεψαν σε αντιπροσωπεία για να διαπραγματευτούν με εκείνους που βρίσκονταν μέσα από το αστυνομικό τμήμα, προσφέροντάς τους ασφαλή συμπεριφορά αν παραδίνονταν. Οι επιφανείς, που αναγκάστηκαν να συνομιλήσουν με τους μαχητές μας ήταν ο Πατήρ Συμεών Γούρφα, ο ηγούμενος του ορθόδοξου μοναστηριού στην Αλ Λιντ, ο Σαΐχ Ταχίρ Χάμαντ, ιεροδικαστής, ο Μαμπρούκ Χασούνα (Άμπου Ράτζαμπ), επικεφαλής της οικογένειας Χασούνα, ο Χατζ Ιμπραήμ Χάμζα, και ο δήμαρχος, Μοχάμαντ Άλι Α’ Τάτζι (Αλ Καϊάλι) (30). Προσπάθησαν να φτάσουν στον αστυνομικό σταθμό, αλλά άνοιξαν πυρ εναντίον τους. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι μαχητές μας που βρίσκονταν στον αστυνομικό σταθμό άνοιξαν πυρ, όμως άλλοι αμφισβητούν κάτι τέτοιο. Όπως και να ‘χει, ο Μαμπρούκ Χασούνα σκοτώθηκε και ο Σαΐχ Ταχίρ Χάμαντ τραυματίστηκε σοβαρά στο μηρό και το γοφό, και αργότερα, δεν μπορούσε να περπατά χωρίς τη βοήθεια μπαστουνιού. Μετά την αποτυχία αυτής της απόπειρας, οι στρατιώτες του κατακτητή συγκέντρωσαν μια μεγάλη ομάδα γυναικών και τις έβαλαν να κάτσουν στο έδαφος πίσω από το μεγάλο τζαμί που βρίσκεται απέναντι από τον αστυνομικό σταθμό. Οι ισραηλινοί στρατιώτες πήραν θέση πίσω από τις γυναίκες και άνοιγαν πυρ εναντίον του αστυνομικού σταθμού πάνω από τα κεφάλια των γυναικών. Οι γυναίκες φώναζαν και ούρλιαζαν από φόβο, σαν να ήθελαν να ειδοποιήσουν τους μαχητές για την παρουσία τους, και οι άντρες να μην μπορούν να ανταποδώσουν τα πυρά. Και πάλι, όμως, πυρά από ολμοβόλα συνέχιζαν να ακούγονται από κάθε κατεύθυνση, και η μάχη συνέχισε όλη τη νύχτα. Κάποιος άκουσε έναν ισραηλινό στρατό να λέει ότι αν οι μαχητές της Αλ Λιντ δεν παραδίδονταν ως το πρωί, θα βομβαρδιζόταν η πόλη από αέρος.
Ο χείμαρρος των προσφύγων συνέχιζε όλη τη νύχτα. Το επόμενο πρωί μάθαμε ότι τα υπεριορδανικά τεθωρακισμένα που πολεμούσαν καθ’ οδόν για την πόλη είχαν επιστρέψει στις βάσεις τους. Φαίνεται ότι η αποστολή τους ήταν να σώσουν τη μονάδα υπό τη διοίκηση του Ιντρίς Μπέη στον κεντρικό αστυνομικό σταθμό ανάμεσα στην Αλ Λιντ και τη Ράμλα και ότι, μόλις το κατάφεραν, αποσύρθηκαν…
Η εκδίωξη μεγαλώνει αριθμητικά
Μέχρι το πρωί της 13ης Ιούλη, οι Ισραηλινοί είχαν καταφέρει να καταλάβουν την υπόλοιπη πόλη, εκτός από τον αστυνομικό σταθμό, όπου σφοδρές μάχες συνεχίζονταν με τους υπερασπιστές, συμπεριλαμβανομένων κάποιων υπεριορδανών στρατιωτών. Πριν το μεσημέρι, οι κατοχικές δυνάμεις κατάφεραν να περικυκλώσουν το κτίριο και τα παρακείμενα γειτονικά κτίρια από βόρεια, ανατολικά και δυτικά, όμως η νότια πλευρά ήταν ακόμα ανοιχτή και οι μάχες εκεί συνεχίζονταν. Οι ισραηλινοί στρατιώτες έριχναν βλήματα πυροβολικού και όλμους στο κτίριο και οι υπερασπιστές του συνέχιζαν να ανταποδίδουν.
Το μεσημέρι, μια μεγάλη ισραηλινή δύναμη επιτέθηκε στο κτίριο υπό την κάλυψη βαριού πυροβόλου. Δεν υπήρχαν πια πυρά ανταπόδοσης, όμως οι Εβραίοι συνέχιζαν να βομβαρδίζουν, όπως και να ‘χει, το κτίριο, μέχρι να ανακαλύψουν ότι οι άντρες μας δεν ήταν πια στο σταθμό, έχοντας καταφέρει να αποσυρθούν.
Στο μεταξύ, οι ισραηλινές δυνάμεις προχωρούσαν στο άλλο τους καθήκον: να επιταχύνουν την εκδίωξη του πληθυσμού που ακόμα παρέμενε, μπαίνοντας στα σπίτια και σέρνοντας έξω τους κατοίκους, διατάζοντάς τους να φύγουν από την πόλη και να πάνε στη Ραμάλα και την Αλ Μπίρα. Το κύμα των εκτοπισμένων ανθρώπων γέμισε τους δρόμους, ένα φαινομενικά ασταμάτητο ποτάμι κυλούσε προς τα ανατολικά, με τους εχθρικούς στρατιώτες να ρίχνουν πάνω από τα κεφάλια τους κάθε λίγο και λιγάκι. Κάποιοι από τους κατοίκους της Αλ Λιντ, που κατάφεραν να τρυπώσουν πίσω τη νύχτα αφότου είχαν κρυφτεί σε χωράφια και οπωρώνες, ανέφεραν ότι οι στρατιώτες του κατακτητή είχαν φτιάξει οδοφράγματα σε όλους τους δρόμους προς τα ανατολικά και έκαναν έρευνα στους πρόσφυγες, ιδίως τις γυναίκες, κλέβοντας τα χρυσαφικά από τους λαιμούς, τους καρπούς και τα δάχτυλα, καθώς και οτιδήποτε ήταν κρυμμένο μέσα στα ρούχα τους, καθώς και χρήματα και οτιδήποτε ήταν πολύτιμο και ελαφρύ ώστε να το κουβαλούν…
Στο νοσοκομείο, ήμασταν συνεχώς απασχολημένοι με το να περιθάλπτουμε τους τραυματίες, όμως είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε για τους συγγενείς μας, μη γνωρίζοντας αν είχαν σκοτωθεί, τραυματιστεί ή εκδιωχτεί. Τελικά, πήγαμε στον υπεύθυνο αξιωματικό και ρωτήσαμε τι θα έκαναν με εμάς. Θα μας επιτρεπόταν να μείνουμε ή θα εκδιωκόμασταν όπως ο υπόλοιπος πληθυσμός. Είπαμε ότι λαχταρούμε να μάθουμε τι είχαν απογίνει οι οικογένειές μας. Μας είπε ότι οι διαταγές προς αυτόν για εμάς ήταν να μείνουμε και να φροντίσουμε τους τραυματίες. Είπε ότι οι διοικητές του ήταν σε επαφή με τον Ερυθρό Σταυρό και είχαν ζητήσει να κανονίσουν να μεταφέρουν τους τραυματίες και εμάς μαζί τους. Είπε ότι θα έρχονταν με αυτοκίνητα και θα μας μετέφεραν όλους. Του ζητήσαμε την άδεια να πάμε στα σπίτια μας και να πάρουμε τους συγγενείς μας, σε περίπτωση που ήταν ακόμα εκεί, ώστε να μπορούμε όλοι να φύγουμε μαζί. Μας έδωσε την άδεια, αλλά μας είπε ότι δεν είναι υπεύθυνος για ό,τι θα μας συνέβαινε και ότι θα έπρεπε να φοράμε σήματα του Ερυθρού Σταυρού στις μπλούζες μας.
Βρήκα το δρόμο για το σπίτι μου, περνώντας δίπλα από πτώματα παντού, καταμεσής του δρόμου ή στο πλάι, ακόμα και πτώματα γνωστών. Όταν έφτασα στην αρχή του δρόμου μας, με τα γόνατά μου να τρέμουν από φόβο, είδα την οικογένειά μου να φεύγει από το σπίτι μας με κάποια ελαφριά υπάρχοντα. Ο πατέρας μου – ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του – κουβαλούσε λίγο νερό, λέγοντας πως αυτό ήταν που χρειαζόμασταν περισσότερο. Μου είπε ότι τρεις ισραηλινοί στρατιώτες μπήκαν στο σπίτι μας και διέταξαν όλους να φύγουν αμέσως, προειδοποιώντας ότι οποιοσδήποτε θα βρισκόταν ακόμα εκεί, αφότου επέστρεφαν μετά από 15 λεπτά, θα εκτελούταν. Έφερα την οικογένειά μου στον κήπο του νοσοκομείου, όμως τα οχήματα του Ερυθρού Σταυρού ποτέ δεν ήρθαν. Κατά τη δύση του ηλίου, μπορούσαμε ακόμα να ακούμε τα πυρά αυτόματων όπλων που συνέχιζαν μέχρι το βράδι, όταν η σιωπή κυρίευσε την πόλη. Δεν ακούγαμε πια πυροβολισμούς ή τα κλάματα των παιδιών ούτε τους οδυρμούς των γυναικών. Ήταν ωσάν η ίδια η πόλη να είχε πεθάνει.
Από τους 50.000 ανθρώπους που βρίσκονταν στην πόλη μας λίγες μέρες πριν, μόνιμων κατοίκων και προσφύγων, μόλις 500 περίπου παρέμειναν. Έμεναν δίπλα από το μεγάλο τζαμί και την εκκλησία. Αργότερα, μάθαμε ότι άλλοι 500 περίπου ακόμα ζούσαν κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό. Οι κατοχικές αρχές τους κράτησαν για να λειτουργούν το σταθμό και τα τρένα ώστε να μεταφέρουν τροφή και πυρομαχικά στον ισραηλινό στρατό.
Ο Τζορτζ Χαμπάς, ιδρυτής του Αραβικού Εθνικού Κινήματος (1951) και του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (1967)
Όσον αφορά τους τέσσερις γιατρούς που παρέμεναν στο νοσοκομείο της Αλ Λιντ, ο δρ. Σάμι Μπισάρα και ο Τζορτζ Χαμπάς (31) εκδιώχτηκαν μαζί με τους κατοίκους της πόλης. Λυπηθήκαμε πολύ για αυτό, γιατί το νοσοκομείο ήταν γεμάτο με σοβαρά τραυματισμένους ασθενείς που χρειάζονταν αυξημένη φροντίδα, και οι δύο γιατροί στους οποίους επιτράπηκε να μείνουν δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν σε αυτό.
Την Τετάρτη 14 Ιούλη, η πόλη ήταν σιωπηλή. Ακούγαμε μόνο τον ήχο στρατιωτικών οχημάτων που μετέφεραν στρατιώτες και βαριά φορτηγά που απομάκρυναν οτιδήποτε μπορούσαν να βρουν στα μαγαζιά της Αλ Λιντ, τα οποία έμειναν εντελώς άδεια και οι πόρτες τους ορθάνοιχτες (32).
Σημειώσεις Ουαλίντ Χαλίντι
1.Εθνικές Επιτροπές δημιουργήθηκαν το 1948 σε όλες τις παλαιστινιακές πόλης από την Αραβική Ανώτατη Επιτροπή, το ανώτατο παλαιστινιακό πολιτικό σώμα με επικεφαλής τον εξόριστο μουφτή της Ιερουσαλήμ Χατζ Αμίν Αλ Χουσάινι.
2.Τα μέλη της Εθνικής Επιτροπής της Αλ Λιντ, όπως αυτά στις άλλες αντίστοιχες, προέρχονταν από γαιοκτήμονες, εμπόρους και επαγγελματίες. Από τα 7 μέλη της επιτροπής της, ένας (ο Ηλίας Χίλτα) ήταν χριστιανός. Από τους 22.000 κατοίκους της Αλ Λιντ στα τέλη του 1947, περίπου 12% ήταν χριστιανοί.
3.Ο γραμματέας της Επιτροπής Πρώτων Βοηθειών ήταν συγγενής του συγγραφέα.
4.Ο Άλι Μπέη πρέπει να είχε περάσει το Φλεβάρη του 1948 στην Αλ Λιντ.
5.Αν ο Άλι Μπέη ήταν ισραηλινός πράκτορας, σχεδόν σίγουρα η επίσημη “Ιστορία της Χαγκάνα” του Γιεχούντα Σλάτσκι (Τελ Αβίβ, Αμ-Όβεντ, 1972) θα είχε αναφέρει μια τέτοια επιτυχή κατασκοπευτική επιχείρηση. Το πιο πιθανό ήταν ο Άλι Μπέη και ο μεταφραστής του να ήταν τσαρλατάνοι.
6.Οι καβαλάρηδες καμηλών και οι εθελοντές βεδουίνοι είχαν σταλεί από τη διοίκηση της Αραβικής Λεγεώνας.
7.Από την επίσημη “Ιστορία της Χαγκάνα” γνωρίζουμε ότι το Μπεν Σέμεν ήταν ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της αμυντικής περιμέτρου του Τελ Αβίβ. Στις αρχές του Γενάρη 1948, ο βρετανικός στρατός στην Παλαιστίνη πούλησε στους Εβραίους περίπου 20 ελαφριά αεροπλάνα (Auster) που ήταν ανεκτίμητης αξίας για αναγνώριση και επικοινωνία με τους πιο απόμερους οικισμούς εποίκων. Ακολούθως, τοποθετήθηκαν σε αυτά οπλοπολυβόλα και εκσφενδονιστές βομβών.
8.Ο Χασάν Σαλάμα, βετεράνος ηγέτης του παλαιστινιακού αντάρτικου που είχε πολεμήσει εναντίον των Βρετανών στη Μεγάλη Εξέγερση του 1936-1939, ήταν ο δεύτερος σε κύρος μετά τον Αμπντ Αλ Κάντιρ Αλ Χουσάινι. Η “Ιστορία της Χαγκάνα” τον περιγράφει ως “έναν από τους πιο θαρραλέους” ηγέτες του παλαιστινιακού αντάρτικου.
9.Ο Χατζ Αμίν ήταν (σ.parapoda: διορισμένος από τους Βρετανούς) πρόεδρος του Ανώτερου Μουσουλμανικού Συμβουλίου από τις αρχές της δεκαετίας του ’20, ως το 1937, οπότε και καθαιρέθηκε από τους Βρετανούς λόγω της ηγεσίας του στην τότε εξέγερση και έφυγε από τη χώρα για να αποφύγει τη σύλληψη. (σ.parapoda: Επουδενί, όμως, δεν ήταν και ηγέτης των Παλαιστινίων, ασχέτως της ηγετικής θέσης που κατέλαβε, όχι ως εκφραστής κάποιας πλειοψηφικής τάσης, αλλά ως αποτέλεσμα συμβιβασμών. Κι αυτό αποδείχτηκε μετά τη Νάκμπα, οπότε και εξαφανίστηκε πολιτικά, ενώ κανένας πια δεν τον επικαλείται, πλην των σιωνιστών, για συκοφαντικούς λόγους).
10.Η επίθεση στο στρατηγείο του Σαλάμα ήταν η έναρξη της εφαρμογής της Επιχείρησης Νασόν, της πρώτης από μια σειρά επιχειρήσεων κατά την ολομέτωπη επίθεση που εξαπέλυσε η Χαγκάνα βάσει του σχεδίου Νταλέτ πριν τον τερματισμό της Βρετανικής Εντολής στις 15 Μάη 1948.
11.βλ.την εισαγωγή στο “Η Άλωση της Γιάφα” (JPS, τ.107) για την Επιχείρηση Μπι’ούρ Χάμετζ, του οποίου η σοδειά ήταν οι πρόσφυγες που κατέκλυσαν την Αλ Λιντ.
12.Οι ρητές διαταγές της Εθνικής Επιτροπής της Αλ Λιντ ενάντια στην αναχώρηση των αμάχων ήταν ίδιες με τις αντίστοιχες διαταγές των Εθνικών σε όλη την Παλαιστίνη, και συνιστούν μια πρώτη άμεση απόδειξη της αβασιμότητας των αιώνιων σιωνιστικών ισχυρισμών ότι οι ίδιες οι παλαιστινιακές αρχές ενθάρρυναν την έξοδο των παλαιστινίων προσφύγων.
13.Το Ρας Αλ Άιν ήταν στις πηγές του ποταμού Άουτζα/Γιάρκον που έδινε νερό στην Ιερουσαλήμ.
14.Το Παλαιστινιακό Τρίγωνο είναι η περιοχή που συνορεύει με τις πόλεις Νάμπλους, Τζενίν και Τουλκάρεμ στην κεντρική Παλαιστίνη, όπου είχε αναπτυχθεί ο ιρακινός στρατός.
15.Γνωρίζουμε από το “Ημερολόγιο Πολέμου” του Μπεν Γκουριόν ότι η δεύτερη φάση της Επιχείρησης Ντάνι ήταν η κατάκτηση του Τριγώνου.
16.Ο γιος του Χασάν Σαλάμα, Άλι Χασάν Σαλάμα (“Άμπου Χασάν”) υψηλόβαθμος αξιωματούχος της υπηρεσίας πληροφοριών της PLO, δολοφονήθηκε από τους Ισραηλινούς στη Βυρηττό το Γενάρη του 1979.
17.Ο Χάμζα Σουμπχ ανέφερε στον Χασάν Σαλάμα στο νοσοκομείο ότι 134 όπλα είχαν κατασχεθεί από τους Εβραίους, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλο ασύρματου τηλεφωνικού δικτύου.
18.Ο Χασάν Σαλάμα πέθανε στις 2 Ιούνη.
19.Το Ρας Αλ Άιν ήταν το νοτιότερο σημείο ανάπτυξης του ιρακινού στρατού, του οποίου ο τομέας εκτεινόταν από το Τζισρ Αλ Ματζάμι, νοτίως της λίμνης Τιβεριάδας στον Ιορδάνη ποταμό, δυτικά ως τη Τζενίν και την Τουλκάρεμ και νότια ως το Ρας Αλ Άιν.
20.Αυτή ήταν η εναρκτήρια φάση της Επιχείρησης Ντάνι.
21.Σύγκρινε χάρτη και εισαγωγικό σημείωμα.
22.Περίπου 6-8 βρετανοί στρατιώτες, εξαγριωμένοι από τις επιχειρήσεις εναντίον τους από την IZL και τη Λέχι το 1947-48 και νωρίτερα, είχαν λιποτακτήσει και εντάχτηκαν στους παλαιστίνιους ατάκτους υπό τον Χασάν Σαλάμα και τον Αμπντ Αλ Κάντιρ Αλ Χουσάινι.
23.Αυτή ήταν η καταδρομική επιχείρηση που διεξήχθη από το Τάγμα Κομάντο του Νταγιάν που αναφέρεται στο εισαγωγικό σημείωμα.
24.Κάντιρ είναι το αραβικό όνομα για τον Άγιο Γεώργιο, που με αυτό το όνομα επίσης λατρεύεται από τους Μουσουλμάνους.
25.Επρόκειτο για μονάδες της Παλμάχ, που δεν είχαν ακόμα πλήρως ενταχθεί στον ισραηλινό στρατό.
26.Αυτά τα δύο χωριά βρίσκονταν ανατολικά της Αλ Λιντ και κοντά στις γραμμές της Αραβικής Λεγεώνας κοντά στο μέτωπο της Λατρούν. Η Ραμάλα βρισκόταν εντός του τομέα της Αραβικής Λεγεώνας (εξού και η αναφορά στον Αμπντάλα) στο νότιο μισό του Τριγώνο, με τους Ιρακινούς να βρίσκονται στο βόρειο.
27.Σύγκρινε με το εισαγωγικό σημείωμα. Πρόκειται για υπερβολική αναφορά στα τρία τεθωρακισμένα της Αραβικής Λεγεώνας που στάλθηκαν να σώσουν την Πέμπτη Μονάδα Πεζικού της Αραβικής Λεγεώνας που είχε σταθμεύσει ως συμβολική δύναμη στην Αλ Λιντ. Η νέα σύγκρουση είναι αυτή που στη σιωνιστική βιβλιογραφία περιγράφεται ως “η εξέγερση”.
28.Το τζαμί Ντάχμας είχε χτιστεί από την ομώνυμη ιθύνουσα μουσουλμανική οικογένεια της Αλ Λιντ.
29.Σύμφωνα με τον παλαιστίνιο ιστορικό Μούσταφα Νταμπάγ, ο αριθμός των νεκρών μέσα στο τζαμί ήταν 176. Άλλοι 250 άνθρωποι σκοτώθηκαν στους δρόμους κατά τη διάρκεια της καταστολής της “εξέγερσης”.
30.Η οικογένεια Καϊάλι, μια ιθύνουσα οικογένεια της Αλ Λιντ αστών και επαγγελματιών είχε δώσει στα τέλη του 19ου αιώνα τον πρώτο δήμαρχο της Αλ Λιντ, του οποίου το όνομα ήταν Μοχάμαντ Άλι. Σύμφωνα με τον τοπικό θρύλο, ο πρώτος και ο τελευταίος δήμαρχος της Αλ Λιντ θα έφεραν το όνομα Μοχάμαντ Άλι Καϊάλι. Και έτσι έγινε.
31.Ο δρ.Χαμπάς περιγράφει την εμπειρία του κατά τη διάρκεια της κατάκτησης της γενέθλιας πόλης του και τη μαζική εκδίωξη των συμπατριωτών του ως το πιο συγκροτητικό γεγονός της ζωής του. Είχε μόλις αποφοιτήσει από την Ιατρική Σχολή του Αμερικανικού Πανεπιστημίου της Βηρυτού και ήταν ένας από τους πολλούς χιλιάδες που αναγκάστηκαν να βαδίσουν με τα πόδια ως τις γραμμές της Αραβικής Λεγεώνας. Συνέχισε ιδρύοντας το παναραβικό Αραβικό Εθνικό Κίνημα και αργότερα το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
32.Έχοντας αδειάσει την Αλ Λιντ και τη Ράμλα από τους κατοίκους της, οι επίλεκτες μονάδες του ισραηλινού στρατού (άλλοτε Χαγκάνα και Παλμάχ) επιδόθηκαν στη λεηλασία των περιουσιών των πρώην κατοίκων τους. Σύμφωνα με τον Τομ Σέγκεβ (“1949: Οι πρώτοι Ισραηλινοί”, Ν. Υόρκη-Λονδίνο, 1986, Free Press and Collier Macmillan Publisher, σ.69), μόνο η λεηλασία της Αλ Λιντ, χρειάστηκε 1.800 φορτηγά για τη μεταφορά της λείας στους νέους ιδιοκτήτες.
Μετάφραση από τα αγγλικά parapoda. Δημοσιεύτηκε στο Journal of Palestine Studies, τόμος 27, ν.4 (καλοκαίρι 1998), σ.σ.80-98. Το απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο του Σπίρο Μουνάιρ “Η Αλ Λιντ κατά την περίοδο της Εντολής και της Κατοχής”, που εκδόθηκε από το Ινστιτούτο Παλαιστινιακών Σπουδών στη Βηρυτό το 1997. Ο Ουαλίντ Χαλίντι είναι ιδρυτής του Ινστιτούτου και γενικός γραμματέας του. Έχει διδάξει στα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης, του Χάρβαρντ και του Αμερικανικού Πανεπιστημίου της Βηρυτού.
Βλ.επίσης
Μαρτυρίες για τη Νάκμπα: Η σφαγή Παλαιστινίων στην Ταντούρα (22-23/05/1948)
Μαρτυρίες για τη Νάκμπα: Φαραντίγια, Άκρα, Άιν Γαζάλ
Μαρτυρίες για τη Νάκμπα: Η σφαγή Παλαιστινίων στην Ταντούρα (22-23/05/1948)
75 χρόνια συμπληρώνονται από την απελευθέρωση των κρατουμένων στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς και η μνήμη από αυτό το γεγονός, όπως και όλων όσων εκτελέστηκαν με τον πλέον βιομηχανοποιημένο τρόπο εκεί μέσα, διασύρεται από τους επίδοξους μονοπωλητές της μνήμης του εβραϊκού Ολοκαυτώματος, τους ιμπεριαλιστές, τους σιωνιστές και τα φερέφωνά τους: Ο υπόδικος σύμμαχος Μητσοτάκη-Τσίπρα Νετανιάχου, εκμεταλλεύτηκε προεκλογικά την επέτειο, οργανώνοντας συγκέντρωση πολιτικών αρχηγών από όλη την οικουμένη στην κατεχόμενη Ιερουσαλήμ· ο Τραμπ καλεί τους Γκαντζ και Νετανιάχου στο Λευκό Οίκο για να συζητήσει τα της δημοσίευσης του λεγόμενου “Σχεδίου του Αιώνα” για την προσάρτηση της εναπομείνασας λεύτερης Παλαιστίνης· σιωνιστές καίνε τζαμί στην κατεχόμενη Ιερουσαλήμ· οι δε απολογητές των σιωναζί (Shades Magazine κ.ά.), που βάζουν εντός εισαγωγικών το ότι το Ισραήλ δολοφονεί παιδιά στη Γάζα (όπως αντίστοιχα ο Πλεύρης αρνείται το Ολοκαύτωμα), κολλάνε αφίσες όπου καθυβρίζονται ως αντισημίτες όσοι επικρίνουν μία παροδική, φιλοϊμπεριαλιστική δολοφονική ιδεολογία και πρακτική, αυτή του σιωνισμού, που έχουν υιοθετήσει κάποιοι, αλλά όχι όλοι οι απανταχού Εβραίοι, ούτε καν εντός Ισραήλ.
Τα πράγματα, όμως, είναι απλά, ό,τι και να κάνουν γκαιμπελίσκοι τύπου Shades Magazine. Η καλύτερη υπεράσπιση της μνήμης του εβραϊκού Ολοκαυτώματος είναι η έμπρακτη αντίσταση σε οποιαδήποτε επανάληψη (έστω και μικρότερης κλίμακας και χρονικά εκτεινόμενο σε μεγαλύτερο διάστημα) βιομηχανοποιημένου συστήματος μαζικών διώξεων, εθνοκαθάρσεων και γενοκτονιών, σε εθνική ή θρησκευτική βάση: ακόμα κι αν αυτή η επανάληψη υλοποιείται από τμήμα απογόνων θυμάτων του Ολοκαυτώματος· ο αγώνας ενάντια στον παλιό, αλλά και το νέο αντισημιτισμό: την ισλαμοφοβία· ο αγώνας ενάντια στο σιωνισμό, που όπως έλεγε και το κομμουνιστικό κίνημα το 1947, αποπροσανατόλιζε τις εβραϊκές μάζες από τον αγώνα ενάντια στον αντισημιτισμό· ο αγώνας για συνύπαρξη Εβραίων και Αράβων στην Παλαιστίνη, που ακόμα και το ψήφισμα της ΓΣ του ΟΗΕ του ’47 για δύο μικτά πληθυσμιακά κράτη και στενή Οικονομική Ένωσή τους, προέβλεπε· η διατήρηση της μνήμης για όλες τις αντίστοιχης βάσης σφαγές που συνέβησαν στον κόσμο – προς όφελος των ιμπεριαλιστών, φυσικά – μετά το εβραϊκό Ολοκαύτωμα, ως υπενθύμιση για εγρήγορση.
Μία από αυτές είναι και η σφαγή στην Ταντούρα της Παλαιστίνης, την οποία διέπραξαν ένοπλοι σιωνιστές το Μάη του 1948. Η ανάδειξη της σφαγής στην Ταντούρα από φοιτητή εντός “δημοκρατικού” Ισραήλ, ενάντια στην παραποίηση της Ιστορίας, μέσω της απόκρυψής της, οδήγησε στη μεσαιωνική δίκη του το 2000, όπου ο φοιτητής υποχρεώθηκε σε “δήλωση μετανοίας”, καθώς το Ισραήλ μεθοδευμένα προσπαθεί να αποκρύψει τις σφαγές και την εθνοκάθαρση που βάσει σχεδίου, όπως οι Ναζί, διέπραξαν οι σιωνιστές κατά την ίδρυσή του (βλ. εδώ και εδώ). Η ανάδειξη της σφαγής επουδενί δεν ρίχνει τις ευθύνες στους ανά τη Γη Εβραίους, πολλώ δε μάλλον όταν αποδεικνύεται παρακάτω από τους μάρτυρες της σφαγής ότι υπήρχαν Εβραίοι έποικοι που και βοήθησαν και συνυπήρχαν ειρηνικά με τους κατοίκους της Παλαιστίνης.
***
Μοχάμαντ Άμπου Χάνα, γεννημένος το 1936, κάτοικος του καταυλισμού προσφύγων στο Γιαρμούκ
Ξυπνήσαμε μεσονυχτίς από πυκνά πυρά. Οι γυναίκες άρχισαν να φωνάζουν και να βγαίνουν από τα σπίτια κουβαλώντας τα παιδιά τους, και να συγκεντρώνονται σε διάφορα σημεία του χωριού.
Εγώ επίσης έφυγα από το σπίτι κατά τη διάρκεια της μάχης και προχωρούσα στο δρόμο προσπαθώντας να δω τι συμβαίνει. Ξαφνικά, μια γυναίκα μου φώναξε: “Ο θείος σου είναι τραυματισμένος! Γρήγορα, φέρε οινόπνευμα!”. Είδα το θείο μου με μια πληγή στον ώμο του και το αίμα να τρέχει σαν να ήταν συντριβάνι. Επειδή ήμουν νέος, δεν γνώριζα από φόβο. Άρπαξα ένα άδειο μπουκάλι και έτρεξα στο ιατρείο του χωριού. Η νοσοκόμα Ζαχαμπίγια, μια χριστιανή από το χωριό, γέμισε το μπουκάλι με οινόπνευμα και γύρισα πίσω στο θείο μου. Οι γυναίκες καθάρισαν την πληγή και πήγαν το θείο μου στο σπίτι μας, όπου τον έκρυψαν από τους Ισραηλινούς στην αποθήκη των σιτηρών.
Το ειδυλλιακό τοπίο της Ταντούρα δεν θυμίζει σε τίποτα τη σφαγή που διέπραξαν οι σιωνιστές το 1948
Όμως οι στρατιώτες είδαν τα ίχνη από αίμα πού οδηγούσαν και σύντομα εισέβαλαν, ρωτώντας τον παππού μου πού βρισκόταν ο θείος μου. Ο παππούς μου είπε ότι δεν γνώριζε. Έφυγαν, αλλά επανήλθαν πολλές φορές κάνοντας την ίδια ερώτηση. Σε κάποια φάση, ο θείος μου, που πόναγε, ζήτησε τσιγάρο, και η γιαγιά μου του έδωσε. Όταν οι στρατιώτες ξαναγύρισαν, η μυρωδιά από το τσιγάρο που έκαιγε, ξεκαθάρισε το ζήτημα. Άρπαξαν το θείο μου και τον πήραν μαζί τους. Καθώς έβγαιναν, προσέβαλλαν τον παππού μου, φωνάζοντάς του ότι είναι ψεύτης. Αυτός απαντούσε ότι προσπαθούσε μόνο να υπερασπιστεί το γιό του, όπως καθένας θα έκανε.
Ο θείος μου επέζησε χάρη στην επέμβαση του προέδρου του Ζίχρον Γιαακόβ (σ.σ.: οικισμός εβραίων εποίκων 5 χλμ. περίπου από την Ταντούρα). Αυτός είχε καλές σχέσεις με τον παππού μου, που ήταν πρόεδρος της Ταντούρα.
Το πρωί, οι πυροβολισμοί είχαν πια σταματήσει και οι επιτιθέμενοι οδήγησαν όλους τους κατοίκους στην παραλία. Τους ξεχώρισαν, τις γυναίκες και τα παιδιά από τη μια πλευρά, και τους άντρες από την άλλη. Έκαναν σωματική έρευνα στους άντρες και τους διέταξαν να κρατάνε τα χέρια τους πάνω από τα κεφάλια τους. Οι γυναίκες στρατιώτες έκαναν σωματική έρευνα στις γυναίκες και τους πήραν όλα τα κοσμήματα, που έβαλαν σε ένα κράνος στρατιώτη. Δεν τα έδωσαν πίσω όταν μας εξόρισαν προς το Φουράιντις (σ.parapoda: χωριό που επέζησε της Νάκμπα και που, με τον εγκλεισμό εκεί εκδιωχθέντων από άλλα παλαιστινιακά χωριά, εξελίχτηκε σε πόλη). Καθ’ όλη τη διάρκεια της επιχείρησης, πολεμικά πλοία έπλεαν στα ανοιχτά.
Στην παραλία, οι στρατιώτες απομάκρυναν άντρες κατά ομάδες, και άκουγες πυροβολισμούς μετά από κάθε αναχώρηση.
Κατά το απόγευμα, οδηγηθήκαμε πεζή σε έναν οπωρώνα ανατολικά του χωριού, και είδα πτώματα πάνω σε ένα κάρο που έσερναν άντρες από την Ταντούρα που άδειαζαν το φορτίο σε έναν μεγάλο λάκκο. Έπειτα, έφτασαν φορτηγά, στα οποία φορτώθηκαν γυναίκες και παιδιά και οδηγήθηκαν στο Φουράιντις. Κατά μήκος του δρόμου, κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές, άλλα πτώματα βρίσκονταν διάσπαρτα.
Μοχάμαντ Ιμπραχήμ Άμπου Αμρ, γεννημένος το 1935, κάτοικος του καταυλισμού προσφύγων στο Γιαρμούκ
Βρισκόμασταν συγκεντρωμένοι στο κέντρο του χωριού, στο σπίτι του Χατζ Μαχμούντ Αλ Γιάχια. Όταν το χωριό έπεσε και οι στρατιώτες μπήκαν σε αυτό, μας οδήγησαν στην παραλία. Καθ’ οδόν, κοντά στο σπίτι του Μπαντράν στο δρόμο που οδηγούσε στο τζαμί, μέτρησα τα πτώματα εφτά νεαρών από το χωριό.
Μια γυναίκα, η Ίζα Ιμπραχήμ Αλ Χίντι, άρχισε να ουρλιάζει, όμως ένας πυροβολισμός την έκανε να σωπάσει για τα καλά. Αυτή η γυναίκα ήταν η μητέρα του μάρτυρα Αμπντ Αλ Ουαχάμπ Χασάν Αμπντ Αλ Άαλ, που είχε σκοτωθεί στα τέλη του 1947 από βόμβες που είχαν τοποθετήσει Εβραίοι στην αγορά της Χάιφα.
Όταν μας φόρτωσαν σε φορτηγά, είδαμε πτώματα στοιβαγμένα σαν να ‘ταν κούτσουρα. Μια γυναίκα αναγνώρισε τον ανιψιό της ανάμεσα στους νεκρούς: ήταν ο Μοχάμαντ Άουαντ Άμπου Ίντρις. Άρχισε να ουρλιάζει. Δεν είχε ακόμα μάθει ότι οι τρεις γιοί της είχαν την ίδια μοίρα. Οι γιοί της, Άχμαντ Σουλεϊμάν, Χαλίλ και Μούσταφα, είχαν δολοφονηθεί, όμως εμείς το μάθαμε αργότερα, όταν ήμασταν πια στην εξορία. Όμως η μητέρα τους αρνιόταν να το πιστέψει και επέμενε ότι είχαν καταφέρει να φύγουν για την Αίγυπτο και ότι θα επέστρεφαν μια μέρα να τη βρουν. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της περιμένοντάς τους.
Αμίνα Αλ Μάσρι (Ουμ Μούσταφα), γεννημένη το 1925, κάτοικος του προαστίου της Δαμασκού, Καμπούν.
Από τη στιγμή (σ.parapoda: αρχές Μάη ’48) που το χωριό Καφρ Λαμ (σ.parapoda: χωριό 26 χλμ.νοτίως της Χάιφα. Ισοπεδώθηκε από τους σιωνιστές εισβολείς. Στα συντρίμμια του τοποθετήθηκαν σε δύο οικισμούς Άγγλοι και Νοτιοαφρικάνοι, καθώς και ουγγρόφωνοι της καρπαθιανής Ρουθηνίας) καταλήφθηκε μετά την πτώση της Χάιφα (σ.parapoda: 23/04/1948), αρχίσαμε να φοβόμαστε μια επικείμενη επίθεση στην Ταντούρα. Τη νύχτα της επίθεσης, άντρες εκτελούσαν χρέη φύλακα στις διάφορες εισόδους του χωριού, όμως ήταν φτωχά εξοπλισμένοι. Άκουσα πυρά και σκέφτηκα ότι προέρχονταν από την Αλ Μπαμπ (την κεντρική είσοδο), δηλαδή, από τα νοτιοανατολικά της πόλης. Ξύπνησα το σύζυγό μου. Αρχικά, έλεγε ότι ονειρευόμουν, όμως τα πυρά πύκνωναν, και άρχισαν να ακούγονται εκρήξεις κλπ. Ήρθαν από το λόφο Ουμ Ρασίντ από τα νότια και από την κατεύθυνση του Μπουρτζ, από την παραλία προς βορρά, όπου βρίσκονται τα απομεινάρια της ρωμαϊκής περιόδου. Βγάλαμε τα παιδιά έξω από το σπίτι και σπεύσαμε στο σπίτι των γονιών μου. Ήταν τρομοκρατημένοι. Τα πυρά σταμάτησαν για λίγο και ο κόσμος πίστεψε ότι η μάχη είχε τελειώσει. Πόσο αφελείς ήμασταν! Ο Άμπου Χαλίλ Αμπντ Αλ Άαλ πίστευε μάλιστα ότι είχε αντιμετωπιστεί επιτυχώς η εβραϊκή επίθεση και φώναζε: “Νικήσαμε! Τους καταφέραμε!” Λίγα λεπτά, όμως αργότερα, τα πυρά άρχισαν ξανά, πιο έντονα, συνοδευόμενα από βομβαρδισμό. Οι άνθρωποι άρχισαν να τρέχουν προς όλες τις κατευθύνσεις φωνάζοντας: “Μπήκαν οι Εβραίοι στο χωριό! Μπήκαν στο χωριό!”
Το πρωί, όταν μας οδήγησαν στο σημείο συγκέντρωσης στην παραλία, σκότωσαν τον Φαντλ Άμπου Χάνα στο σημείο που είναι γνωστό ως Μάρα. Ο Φαντλ ήταν άοπλος, όμως φόραγε ένα χακί μπουφάν. Μπροστά στα μάτια μας, πήραν μια ομάδα αντρών μακριά και τους σκότωσαν όλους πλην ενός. Σε αυτόν είπαν: “Πήγαινε πες στους άλλους τι είδες”.
Αναζητώντας χρήματα και χρυσό, προχώρησαν στο να ψάχνουν ακόμα και τις κουβέρτες που τυλίγαμε τα μωρά. Και όταν ένα μικρό κορίτσι καθυστερούσε να βγάλει ένα σκουλαρίκι του, μια γυναίκα στρατιώτης τής το τράβηξε, και το μικρό άρχισε να αιμορραγεί.
Έπειτα μας οδήγησαν σε ένα κομμάτι γης που ανήκε στην οικογένεια Ντασούκι. Πήγαμε εκεί ξυπόλητοι περπατώντας πάνω σε πέτρες και θάμνους. Έπειτα μας φόρτωσαν σε φορτηγά και μας πήγαν στο Φουράιντις. Εκεί, ο παππούς μου, Χατζ Μαχμούντ Άμπου Χάνα, διαισθανόμενος ότι είχε έρθει η ώρα του, έστειλε μια από τις κόρες της να του βρει ένα σάβανο στο Άιν Γαζάλ ή το Ίτζζιμ (σ.parapoda: κατελήφθησαν στις 24/7/48, υπέστησαν εθνοκάθαρση, και ισοπεδώθηκαν – πλήρως το πρώτο, μερικώς το δεύτερο – από τους σιωνιστές εισβολείς, οι οποίοι έκαψαν και εκτέλεσαν 25-30 υπερασπιστές του πρώτου, ενώ, σύμφωνα με έρευνα του ΟΗΕ, αγνοούνται 130 κάτοικοι). Αυτή δεν μπόρεσε να βρει κάτι σε κανένα από τα δύο μέρη και επέστρεψε με άδεια χέρια. Όμως αυτός είχε αφήσει ήδη την τελευταία του πνοή, αφότου είχε σκύψει δυο φορές προς το έδαφος και διαβάσει αποσπάσματα από το Κοράνι, παρακαλώντας το Θεό να μην τον αφήσει να πεθάνει έξω από την Παλαιστίνη. Αργότερα βγήκαμε ένα πάπλωμα, από όπου βγάλαμε το μαλλί, για να φτιάξουμε σάβανο, και τον τυλίξαμε για την ταφή.
Στο Φουράιντις, ένα στρατιωτικό όχημα που οδηγούσε μια γυναίκα στρατιώτης, επίτηδες πάτησε μια γυναίκα από την Ταντούρα, την Αμίνα Μοχάμαντ Άμπου Ούμαρ, τη γυναίκα του Φαλίχ Α’ Σά’μπι, που επέστρεφε από το χωράφι με ένα δεμάτι από σιτάρι στο κεφάλι της, που είχε μαζέψει για να ταΐσει τα παιδιά της. Μια γυναίκα, που ήταν μάρτυρας της σκηνής, έτρεξε να τραβήξει το πτώμα της γυναίκας από το δρόμο. Ένα άλλο όχημα στράφηκε κατά πάνω της. Δεν την πέτυχε, όμως πέρασε πάνω από το πτώμα της γυναίκας για δεύτερη φορά.
Εκείνη τη μέρα, είπα μέσα μου ότι ήρθε το τέλος και ότι κανένας μας δεν θα επιζούσε από αυτά τα γεγονότα.
Περάσαμε ένα μήνα στο Φουράιντις. Ένα παιδί γεννήθηκε εκεί, το πρώτο παιδί της Ταντούρα που γεννήθηκε μετά τη σφαγή. Η οικογένεια, οι Άμπου Σαφίγια, είχε χάσει τους περισσότερους άντρες τη μέρα της πτώσης του χωριού.
Φαρίντ Τάχα Σαλάμ, γεννημένος το 1915, κάτοικος του προαστίου της Δαμασκού Καμπούν
Αφότου ακούσαμε τα νέα ότι η Χάιφα και τα γύρω χωριά είχαν πέσει, ξεκινήσαμε έρανο για να αγοράσουμε όπλα. Ό,τι είχαμε ήταν λίγα τουφέκια και ένα αυτόματο, ένα Μπρεν. Τα περισσότερα όπλα ήταν αγγλικά που ανήκαν στην αστυνομία που είχε αποστρατευτεί από τους Άγγλους. Είχαμε επίσης λίγα κυνηγετικά.
Οργανωθήκαμε για νυχτερινές περιπολίες, όμως είχαμε περισσότερους άντρες από όσο όπλα. Τα σημεία φύλαξης ήταν το Καρκούν, το Ταλάτ Ουμ Ρασίντ, ο πύργος υδροδεξαμενής, ο ναός, το Αλ Μπαμπ, το Μπουρτζ και η Ουάρσα. Σε κάθε πόστο, υπήρχαν λίγοι άντρες, όσα και όπλα. Η εκπαίδευσή μας δεν προχώρησε πέρα από της λύσης και συναρμολόγησης όπλων, και ακόμα και τότε, όσοι ήξεραν να κάνουν κάτι τέτοιο, πρακτικά τους βλέπαμε ως επαγγελματίες. Οι καλύτεροι ήταν εκείνοι που είχαν υπηρετήσει στην αγγλική αστυνομία.
Όταν άρχισε η επίθεση, οι φρουροί μας ανταπέδωσαν τα πυρά, μέχρις ότου εξαντλήθηκαν τα πυρομαχικά. Εξαιτίας της έλλειψης πείρας, μεγάλη ποσότητα πυρομαχικών σπαταλήθηκε πολύ γρήγορα. Οι περισσότεροι από τους υπερασπιστές συμπτύχθηκαν προς το κέντρο του χωριού, άλλοι κατάφεραν να βγουν έξω από την Ταντούρα, και μια τρίτη ομάδα φρουρών δεν εγκατέλειψαν τα πόστα της μέχρις ότου να δολοφονηθούν επί τόπου ή να αιχμαλωτιστούν και να δολοφονηθούν ακολούθως.
Οι κάτοικοι είχαν συγκεντρωθεί από τους νικητές. Ομάδες αντρών απομακρύνονταν κατά σειρά, και δεν γνωρίζαμε τι τους συνέβαινε. Θυμάμαι ότι η τελευταία ομάδα αριθμούσε περί τους 40 άντρες. Ο Τάχα Μαχμούντ Αλ Κάσιμ ήταν ένας από όσους επέστρεψαν. Μας είπε ότι ένας Εβραίος ρώτησε την ομάδα του: “Ποιος από εδώ μιλάει εβραϊκά;”. Όταν ο Τάχα του είπε ότι αυτός μιλάει, τότε ο Εβραίος είπε: “Δες πώς αυτοί πεθαίνουν και πήγαινε πες το στους άλλους”. Έπειτα, τους έβαλαν μπροστά από έναν τοίχο και τους δολοφόνησαν.
Αργότερα, ο Γιαακόβ, που ήταν πρόεδρος του Ζίχρον Γιαακόβ, ήρθε στην παραλία όπου κρατούμασταν. Ο πατέρας μου, που τον γνώριζε, του είπε: “Άμπου Γιούσεφ, το χωριό έχει πέσει, και έχετε πάρει όλα τα όπλα. Τι άλλο θέλετε;”. Απάντησε: “Τάχα, πρέπει να σας συμφιλιώσουμε με τη Χαγκανά προκειμένου να μπορέσουμε να σταματήσουμε τη μάχη”.
Αργότερα, όταν ήμασταν φυλακισμένοι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Σάραφαντ (σ.parapoda: χωριό 5 χλμ.βορειοδυτικά της Ράμλα, κατελήφθη στις 20/5/48, ισοπεδώθηκε πλην έξι σπιτιών, και εθνοκαθάρθηκε πλήρως. Στη θέση του βρίσκονται ένας οικισμός εποίκων από την Αργεντινή και η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση του Ισραήλ), γνώρισα έναν νεαρό Εβραίο που πρέπει να ήταν γύρω στα 17. Μια μέρα τον ρώτησα: “Από πού είσαι; Γιατί ήρθες στην Παλαιστίνη;” Μου είπε ότι είχε έρθει από τη Ρωσία και πρόσθεσε: “Αν άκουγε κανείς ότι πλέον έχει ένα κράτος, ποιος δεν θα ‘σπευδε εκεί;” Έπειτα, θυμήθηκα το Ρόθτσιλντ, ο οποίος είχε επισκεφτεί την Ταντούρα τη δεκαετία του ’20. Όταν βρήκε μόνο Άραβες εκεί, επέπληξε τους Εβραίους του Ζίχρον Γιαακόβ γιατί δεν είχαν καταφέρει να αγοράσουν καμία έκταση από το χωριό. Ακόμα και ο Μούσα, ο οποίος ήταν Εβραίος, και είχε έρθει στο χωριό μας, και ζούσε εκεί, καλλιεργούσε μια έκταση, είχε αγοράσει ένα σπίτι, και τον αποκαλούσαμε “Μούσα ο Ταντουρανός” – ακόμα κι αυτός έφυγε, γιατί ένιωθε ξένος ανάμεσά μας.
Μούσα Αμπντ Αλ Φάταχ Αλ Χάτιμπ, γεννημένος το 1924, κάτοικος του καταυλισμού προσφύγων στο Γιαρμούκ
Τη νύχτα της 23ης Μάη 1948, ο Μοχάμαντ Αλ Χίντι, ο οποίος ήταν επικεφαλής της φρουράς του χωριού, με είχε καλέσει να κάτσω σκοπιά στο Ντάμπιτ Αλ Μπι’ρ, ανάμεσα στον πύργο υδροδεξαμενής και το σχολείο. Εκεί βρήκα τον Ίσα Αλ Φάχρι, ο οποίος είχε ένα κυνηγετικό, τον Αμπντ Αλ Τζαμπάρ Τάχα Αλ Σαΐχ Αλ Μαχμούντ, ο οποίος είχε ένα γερμανικό τουφέκι και 50 σφαίρες, το γιο του προέδρου της Καισάρειας (σ.parapoda: χωριό 37 χλμ. ΝΔ της Χάιφα, εθνοκαθάρθηκε πλήρως από τρομοκράτες της Χαγκανά και άλλους εποίκους μεταξύ 12/1-15/2/48, οπότε και κατελήφθη και ισοπεδώθηκε), ο οποίος ήταν επίσης εξοπλισμένος με ένα κυνηγετικό, και το Χασάν Φαΐσάλ Άμπου Χάνα, ο οποίος ήταν άοπλος.
Είχα ένα εγγλέζικο όπλο και 75 σφαίρες. Τα μεσάνυχτα, έδωσα το όπλο μου στον άνθρωπο που ήρθε να με αντικαταστήσει και ήμουν έτοιμος να πάω σπίτι, όταν ο Αμπντ Αλ Τζαμπάρ ξαφνικά μου είπε να σταματήσω και να ακούσω. Φωνές στα εβραϊκά ακούγονταν και μας πλησίαζαν από το κοντινό χωράφι. Εγκαταλείψαμε τη θέση μας και συρθήκαμε προς το χωράφι να ερευνήσουμε τι συμβαίνει. Ξαφνικά, ένας καταιγισμός πυρών άρχισε από την κατεύθυνση του πύργου υδροδεξαμενής και το Καρκούν. Γρήγορα ξαναπιάσαμε τη θέση μας και αρχίσαμε να βάλουμε προς τα χωράφια που βρίσκονταν ανατολικά.
Μετά από λίγα λεπτά, νομίσαμε ότι οι επιτιθέμενοι είχαν αποσυρθεί. Όμως λίγο αργότερα είδαμε οχήματα να ξεφορτώνουν κόσμο κοντά στο σχολείο, και η επίθεση σε αυτή τη θέση άρχισε. Ήμασταν λίγες δεκάδες μέτρα από το σχολείο και, σε κάποια φάση, νόμισα ότι η θέση μας είχε πέσει. Έπειτα, είδα στρατιωτικά οχήματα να προχωράνε στο δρόμο από το Αλ Μπαμπ (σ.σ. ο μόνος αυτοκινητόδρομος, γιατί οδηγούσε στο δρόμο Χάιφα-Γιάφα).
Ο Αμπντ Αλ Τζαμπάρ και εγώ πιστέψαμε ότι το χωριό είχε πέσει. Ήταν τότε που ο Αμπντ Αλ Ραχμάν Ζαϊντάν έφτασε σε εμάς με 300 σφαίρες, που μας τις έδωσε. Σταμάτησα να πυροβολώ για να εκτιμήσω την κατάσταση. Τότε άκουσα τον Φαϊζάλ Άμπου Χάνα να λέει στον Ίσα Αλ Χαμντάν: “Αδερφέ, χτυπήθηκα, πεθαίνω”. Ο Σουλεϊμάν και ο Άχμαντ Αλ Μάσρι ήρθαν εκείνη τη στιγμή και είπαν ότι θα επέστρεφαν στο χωριό να δουν τι συμβαίνει. Τους προειδοποίησα, όμως αυτοί έφυγαν και ποτέ δεν επέστρεψαν. Αργότερα έμαθα ότι και οι δυο είχαν δολοφονηθεί.
Σύντομα, ο Αμπντ Αλ Τζαμπάρ είχε μείνει με μόλις 5 σφαίρες. Ήμασταν μόλις τρεις τώρα, και μόνο το όπλο μου είχε πυρομαχικά. Ένα τεθωρακισμένο άρχισε να έρχεται προς το λασπόδρομο και πιστέψαμε ότι είχαμε εντοπιστεί. Δύο άντρες βγήκαν έξω, τους πυροβολήσαμε και τους πετύχαμε. Ένα δεύτερο τεθωρακισμένο ήρθε με μια λευκή σημαία, και προσπάθησαν να μαζέψουν τα δύο πτώματα, όμως δεν μπόρεσαν γιατί τους ρίχναμε με το μοναδικό μας όπλο (σ.parapoda: Κατά κόρον οι σιωνιστές ένοπλοι το 1947-’48 καταχρώνταν τη λευκή σημαία – όπως και τις εκεχειρίες). Έπειτα, άρχισε εντατικός βομβαρδισμός της θέσης μας, και το τεθωρακισμένο βγήκε από το λασπόδρομο και μπήκε στα σπαρμένα χωράφια. Ένας άντρας από το χωριό κρύφτηκε κάτω από κάτι στάχυα, και το όχημα, που πέρασε από πάνω, του συνέτριψε το πόδι, όμως αυτός δεν ούρλιαξε, ώστε να μην ανακαλυφθεί.
Ήταν τότε που εγώ πρότεινα στον Αμπντ Αλ Τζαμπάρ να αλλάξουμε θέση. Πήγαμε πίσω στον πρώτο λόφο, όπου μας βρήκε ο Ίσα Αλ Χαμντάν. Οι στρατιώτες προχωρούσαν προς εμάς. Ο Ίσα μου ζήτησε το όπλο μου και μου έδωσε το δικό του που είχε μπλοκάρει. Προσπάθησα να το κάνω να δουλέψει ξανά, όμως δεν μπόρσα. Να γιατί ήταν ο Ίσα που άρχισε να τους πυροβολεί μόλις καλύφτηκε.
Σιγά-σιγά, οπισθοχωρούσαμε προς τον πύργο υδροδεξαμενής. Φτάσαμε σε μια σπηλιά, όπου βρήκαμε τον Ατίγια Αμσάουι και το Μοχάμαντ Σιχάντα. Παραμείναμε εκεί ως τις 9 το πρωί, όταν αφήσαμε τους δυο συντρόφους μας και προχωρήσαμε προς τον πύργο υδροδεξαμενής λίγες δεκάδες μέτρα μακριά από τη σπηλιά. Ξαφνικά, άκουσα εβραϊκά και κάποιον να λέει στον Αμπντ Αλ Τζαμπάρ “Ψηλά τα χέρια!”. Πέσαμε αμέσως στο έδαφος και καταφέραμε να χωθούμε σε ένα ρήγμα στο νταμάρι, όπου κρυφτήκαμε. Δεν κινηθήκαμε και δεν μπορούσαν να μας δουν από την πλευρά τους. Όμως ο Ίσα συνέχιζε να βάλλει, μέχρις ότου ξέμεινε από πυρά. Τον διέταξαν να σηκώσει τα χέρια ψηλά και τον ρώτησαν πού βρισκόταν ο άλλος ένοπλος. Είπε ότι ήταν μόνος. Τον ρώτησαν αν είχε υπηρετήσει στη βρετανική αστυνομία. Είπε ναι. Τότε τον διέταξαν να ξεντυθεί και τον οδήγησαν σε άγνωστη τοποθεσία.
Οι στρατιώτες είχαν φτάσει λίγα μέτρα από το μέρος που κρυβόμασταν. Κρατούσαμε την ανάσα μας. Όταν έδυσε ο ήλιος, άφησαν τη θέση αυτή και κινήθηκαν προς τον πύργο υδροδεξαμενής. Μετά από αυτό, αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε να φτάσουμε στο Φουράιντις, όπου ζούσε ο θείος του Αμπντ Αλ Τζαμπάρ. Εκεί μάθαμε τη μοίρα του χωριού μας. Μείναμε στο Φουράιντις για τρεις μέρες, περνώντας τη μέρα στο όρος Κάρμελ και τη νύχτα στο χωριό. Έπειτα, φύγαμε για το Άιν Γαζάλ, όπου βρήκαμε και άλλους που είχαν φύγει από την Ταντούρα, τους Άλι Τάχα, Νιμρ Αλ Τζαμάλ, Μαχμούντ Αμπντ Α’ Ραχίμ, Γιάχια Αλ Χίντι και Κάμιλ Α’ Ντασούκι.
Άντελ Μοχάμαντ Αλ Άαμουρι, γεννημένος το 1931, κάτοικος του καταυλισμού προσφύγων στο Γιαρμούκ
Πολλά πράγματα είχαν συμβεί πριν την επίθεση στην Ταντούρα τη νύχτα της 23ης Μάη 1948. Εγώ ειδικά θυμάμαι να παρακολουθώ το τρένο να περνά φορτωμένο με τεθωρακισμένα οχήματα, προμήθειες και πυρομαχικά για τους οικισμούς εποίκων Χουντέιρα, Ραμάτ Γκαν και Νετάνια. Την ίδια περίοδο, ένοπλοι έβαλλαν κατά των κατοίκων της Ταντούρα που εργάζονταν στα χωράφια τους. Ο Άσ’αντ Αμπου Μουντάιρις σκοτώθηκε σε ένα από αυτά τα περιστατικά.
Τη νύχτα της επίθεσης, ήμουν στο σπίτι μου που βρισκόταν στο κέντρο του χωριού. Προσπάθησα να πάω στο νότιο μέρος του χωριού, αλλά με σταμάτησαν πυρά από αυτόματο. Ο κόσμος έτρεχε από δω κι από κεί, γέροι και παιδιά, ζητώντας από το Θεό να μας δώσει τη νίκη. Δεν ήταν τόσο σε κατάσταση πανικού όσο σε σύγχυση, μη γνωρίζοντας τι να κάνουν και τι πραγματικά συνέβαινε.
Κατά τις αρχικές μάζες, οι κάτοικοι της περιφέρειας της Χάιφα είχαν προστρέξει προς βοήθεια των άλλων. Αυτή τη φορά, ευχαριστούσαμε το Θεό που οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών δεν είχαν έρθει, γιατί θα είχαν σταματήσει στα σημεία ελέγχου που είχαν τοποθετήσει οι Ισραηλινοί σε όλους τους δρόμους που οδηγούσαν στο χωριό μας. Αργότερα έμαθα ότι οι κάτοικοι του Τζέμπα’ (σ. parapoda: κατελήφθη στις 24/7/48 και οι περίπου 1.320 κάτοικοί του διώχτηκαν πρωτίστως προς τη Τζενίν. Το χωριό ισοπεδώθηκε και στη θέση του ανεγέρθηκε οικισμός εποίκων από την Τουρκία, την πρώτη μουσουλμανική χώρα που αναγνώρισε, μόλις το 1949, το Ισραήλ και την Τυνησία) και του Άιν Γαζάλ είχαν προσπαθήσει να έρθουν αλλά δεν μπόρεσαν να προσεγγίσουν το χωριό.
Όταν μας συγκέντρωσαν στην παραλία, οι Εβραίοι μας ρώτησαν: “Υπάρχουν Σύριοι ανάμεσά σας; Λάβατε συριακή βοήθεια από θαλάσσης;”
Οι σιωνιστές είχαν ήδη παραβιάσει το ψήφισμα της ΓΣ του ΟΗΕ προτού ιδρύσουν το Ισραήλ, καθώς είχαν ήδη καταλάβει και αποκόψει μεταξύ τους εδάφη που προβλέπονταν για το αραβικό κράτος και τη βόρεια έξοδό του στη θάλασσα (Άκκα μέχρι Λίβανο).
Όταν μας συνέλαβαν, μας πήγαν στο στρατόπεδο που είχαν φτιάξει στο Ουμ Χάλιντ (σ.parapoda: κατελήφθη από σιωνιστές τρομοκράτες στις 20/3/1948 που, κατόπιν αποκλεισμού ενός μήνα και πυροβολισμών, έδιωξαν τους κατοίκους. Το χωριό, ως επί το πλείστον καταστράφηκε και το εποίκισαν άτομα από την πόλη εποίκων Νετάνια). Αργότερα, μας μετέφεραν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Ίτζλιλ (σ.parapoda:κατελήφθη στις 3/4/1948 και, παρά τη συμφωνία με τη Χαγκανά οι κάτοικοι να μην ενισχύσουν άραβες ενόπλους, το χωριό εθνοκαθάρθηκε και εξαφανίστηκε από το χάρτη). Εκεί ένας εκπρόσωπος του Ερυθρού Σταυρού κατέγραψε τα ονόματά μας και μας ενημέρωσε για τα δικαιώματά μας ως αιχμαλώτων πολέμου. Οι στρατιώτες, έπειτα, μας έβαλαν να θερίσουμε αραβικά χωράφια για λογαριασμό εργολάβου του εβραϊκού στρατού. Μας πλήρωναν με κουπόνια με τα οποία μπορούσαμε να πάρουμε τρόφιμα από την καντίνα. Αυτό μας επέτρεψε να ξεπεράσουμε το πρόβλημα της πείνας, γιατί οι καθημερινές ποσότητες φαγητού της φυλακής ήταν εξαιρετικά ανεπαρκείς. Μια μέρα, κάμποσα πούλμαν έφτασαν στο στρατόπεδο φορτωμένα με άντρες. Έκαναν να κατέβουν ώστε να πιουν από τη μοναδική δεξαμενή νερού του στρατοπέδου. Επειδή είχαν τσακιστεί από τη δίψα, σπρώχνονταν και έτρεχαν να φτάσουν στη βρύση. Οι στρατιώτες άνοιξαν πυρ και το αίμα αναμείχθηκε με νερό. Δεκάδες έπεσαν νεκροί μπροστά στα μάτια μας. Αργότερα μάθαμε ότι οι άντρες ήταν από τη Λίντα και τη Ράμλα (σ.parapoda: Πόλεις που προβλεπόταν από το ψήφισμα της ΓΣ του ΟΗΕ περί κρατικής Διχοτόμησης & Οικονομικής Ένωσης να ανήκουν στο αραβικό κράτος της Παλαιστίνης, και κατελήφθησαν από τις σιωνιστικές ορδές τον Ιούλη του 1948, ενώ μόλις 3% και 5% αντίστοιχα των δεκάδων χιλιάδων παλαιστινίων κατοίκων φέρονται να επέζησαν της εισβολής, με τους υπόλοιπους να εκδιώκονται ή να δολοφονούνται).
Όταν φύγαμε από το στρατόπεδο, για να μας πάνε εξορία, έπρεπε να καλύψουμε μια απόσταση από την Ουάντι Αλ Μιλχ στη Τζενίν (σ.σ. Περίπου 40 χιλιόμετρα) με τα πόδια. Είδα πάρα πολλά πτώματα Αράβων κατά μήκος του δρόμου.
Μαχμούντ Νιμρ Αμπτ Αλ Μού’τι, γεννημένος το 1930, κάτοικος του καταυλισμού προσφύγων στο Γιαρμούκ
Ο πατέρας μου κι εγώ είχαμε βάρδιες ως φρουροί στο χωριό. Τη νύχτα της επίθεσης, είχε βάρδια ο πατέρας μου και είχε τοποθετηθεί στο Καρκούν, νοτίως του χωριού. Όταν άρχισε η επίθεση, έφυγα από το σπίτι. Ο κόσμος έτρεχε προς κάθε κατεύθυνση. Συγκεντρώνονταν σε ομάδες. Έτρεξα στο Μοχάμαντ Σιχάντα κοντά στο Μάρα. Μου έδωσε το τουφέκι του και μου είπε ότι η θέση μας στη Ουάρσα δεν είχε ακόμα πέσει. Έτρεξα να ενταχθώ στους υπερασπιστές της.
Στο δρόμο, ένας θείος μου με σταμάτησε και μου είπε ότι η Ουάρσα είχε πέσει. Επιστρέψαμε στο χωριό και κρύψαμε το όπλο μου στο σημείο που καλλιεργούσαμε ντομάτες μέσα στον περιφραγμένο κήπο του σπιτιού μας. Καθώς βγαίναμε έξω ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο αντιμέτωποι με ισραηλινούς στρατιώτες. Μας έκαναν σωματική έρευνα και κατέσχεσαν την ταυτότητά μου καθώς και 7 παλαιστινιακές λίρες. Έπειτα μας πήραν, εμάς και άλλους κρατούμενους, για να θάψουμε τους μάρτυρές μας, ένας εκ των οποίων ήταν ο Μούσταφα Α’ Σαλχούδ. Αργότερα, έμαθα ότι είχαν ήδη σκοτώσει δύο αδερφούς του. Ένας από αυτούς που του χάρισαν τη ζωή ήταν ο Τάχα Μοχάμαντ Άμπου Σαφίγια. Όμως όταν τον έστειλαν πίσω, τα μαλλιά του είχαν ασπρίσει, παρότι ήταν μόλις 16 ετών. Στο δρόμο προς το νεκροταφείο, είδα πολλά πτώματα που δεν ήμουν σε θέση να αναγνωρίσω.
Επίσης θυμάμαι να βλέπω έναν ηλικιωμένο από την οικογένεια Γιάχια, που ήταν γνωστός ως Άμπου Ρασίντ. Ήταν βαριά τραυματισμένος και πεσμένος σε μια στοίβα από ζαχαροκάλαμα. Πέθανε σε στάση καθισμένου και έμοιαζε να είναι ζωντανός και να χαμογελά. Είδα έναν από τους εβραίους στρατιώτες να τον βγάζουν φωτογραφία σε αυτή την στάση.
Αργότερα, μας πήραν από το στρατόπεδο Ουμ Χάλιντ και μας πήγαν στο Ίτζλιλ, όπου εκμεταλλεύονταν την εργασία μας για να μας βάζουν να συμμετέχουμε στο θερισμό. Πολλές ομάδες που είχαν βγει για δουλειά στα χωράφια δεν γύρισαν ποτέ. Μια μέρα, ήμασταν στο στρατόπεδο Ουμ Χάλιντ και μας διέταξαν να σκάψουμε έναν μεγάλο λάκκο, κάτι που κάναμε ενώ μας σημάδευαν με όπλα. Οι εβραίοι στρατιώτες μιλούσαν στα εβραϊκά και μερικοί από εμάς καταλάβαμε ότι είχαν πρόθεση να μας σκοτώσουν. Ένας από εμάς κατάφερε να φτάσει στο διοικητή του στρατοπέδου, ο οποίος τους αντικατέστησε άμεσα.
Μια μέρα, μας πήγαν στο χωριό Κακούν (σ.parapoda: κατελήφθη στις 5/6/48, εθνοκαθάρθηκε πλήρως και ισοπεδώθηκε ολοσχερώς πλην του κάστρου και του σχολείου για τα αγόρια), όπου η δυσοσμία από τα άταφα πτώματα ήταν έντονη (σ.parapoda: πρόκειται για 90 μέλη του στρατού του Ιράκ – ο οποίος είχε αμυντική διάταξη σε τμήμα του εδάφους που προοριζόταν για το αραβικό κράτος της Παλαιστίνης βάσει του ψηφίσματος της ΓΣ του ΟΗΕ). Αρχίσαμε να σκάβουμε ένα λάκκο για να θάψουμε τους νεκρούς, όμως ξαφνικά ένας ιρακινός όλμος έσκασε κοντά – οι Ιρακινοί ήταν πέντε χιλιόμετρα μακριά. Ένας εβραίος στρατιώτης σκοτώθηκε. Εγώ χτυπήθηκα από θραύσματα, όμως δεν κατάλαβα πόσο άσχημα είχα χτυπηθεί, μέχρι που ο Ίσα Αμπντ Αλ Άαλ μου είπε. Μάτωνα από το χέρι, το στήθος και τον ώμο και έπεσα αναίσθητος.
Με μεταχειρίστηκαν όπως τους τραυματίες τους και έδεσαν το χέρι μου. Ο Ερυθρός Σταυρός μας επισκέφτηκε λίγο αργότερα σο στρατόπεδο. Ρώτησαν για το τραύμα μου. Ο υπεύθυνος του στρατοπέδου, ονόματι Πούνσταϊν, είπε ότι είχα τραυματιστεί ενώ πολεμούσα εναντίον των αντρών του στην Ταντούρα. Όμως ο εκπρόσωπος του Ερυθρού Σταυρού δεν έμεινε ικανοποιημένος με την απάντησή του και ρώτησε αν κάποιος από εμάς μιλά αγγλικά. Ο Φουάντ Αλ Γιάχια του είπε τι πραγματικά συνέβη.
Ο Ερυθρός Σταυρός έπειτα, μου είπε ότι θα απελευθερωνόμουν, όμως, αρχικά, δεν ήθελα να το πιστέψω. Όσο για τον Φουάντ Αλ Γιάχια, τιμωρήθηκε επειδή μίλησε.
Οι κρατούμενοι από την Ταντούρα άρχισαν να γράφουν γράμματα στους οικείους τους. Όμως τα είχα χαμένα: πού να κρύψω όλα αυτά τα γράμματα; Τα ρούχα μου ήταν τρύπια και η μόνη τσέπη ήταν μικρή. Ένας από τους συγκρατούμενούς μου πρότεινε να το κρύψω στη μάρσιπο που είχα το δεμένο χέρι, και εκεί κρύψαμε τα γράμματα.
Ο Ερυθρός Σταυρός με παρέδωσε στον ιρακινό στρατό, ο οποίος με ανέκρινε λεπτομερώς. Πόσοι Ιρακινοί είχαν σκοτωθεί στο Κακούν; Πόσα τανκς είχαν οι Εβραίοι; Πόσα πυροβόλα, πόσα στοιχεία πυροβολικού;
Φοβόμουν ότι θα ανακάλυπταν τα γράμματα, καθώς ήταν πολύ εύκολο τότε να κατηγορηθώ για κατασκοπία ή ότι εργάζομαι για τον εχθρό. Όταν απελευθερώθηκα, κατάφερα να στείλω ένα-ένα τα γράμματα στους παραλήπτες. Παρέμεινα στην Ιορδανία το 1949 και έπειτα μεταφερθήκαμε στη Συρία.
Γιούσουφ Σαλάμ, γεννημένος το 1924, κάτοικος του καταυλισμού προσφύγων στο Γιαρμούκ
Την παραμονή της επίθεσης, ο αδερφός μου Μούσταφα και ο ξάδερφός μου Μοχάμαντ, που έμεναν με κάποιους συγγενείς μας στο Καφρ Λαμ, σκοτώθηκαν από τους Εβραίους σε επίθεση στο χωριό. Ο πατέρας μου τραυματίστηκε ενώ προσπαθούσε να φέρει πίσω τα πτώματά τους.
Ξύπνησα από τον ήχο που έκαναν οι σφαίρες. Ρώτησα τη θεία μου, που έμενε μαζί μας για να προσέχει τον τραυματία πατέρα μου, τι συνέβαινε. Αυτή είπε: “Μην ανησυχείς, δεν είναι κάτι το πολύ σοβαρό”.
Τους είδα να μπαίνουν στο χωριό και παρότι είχε κρεμαστεί λευκή σημαία στο μιναρέ του τζαμιού, σκότωναν καθέναν που έβρισκαν στο δρόμο τους.
Ενώ κρατούμασταν στην παραλία και αφότου είχαν διαλέξει μια τελευταία ομάδα για εκτέλεση, ο πρόεδρος του Ζίχρον Γιαακόβ έφτασε και μίλησε στο Σαμψών (σ.σ.:Σιμόν Μασάβιτς, αξιωματικός της κατασκοπίας της Χαγκανά, υπεύθυνος για την επιχείρηση εκκαθάρισης της Ταντούρα), και τον προειδοποίησε να μην τους σκοτώσει. Ο Γιαακόβ έφυγε και σύντομα επέστρεψε, δίνοντας ένα χαρτί στο Σαμψών. Έτσι αυτή η τελευταία ομάδα, που αριθμούσε περί τους 40 άντρες, ξέφυγε από το θάνατο.
Πέρα από τα πτώματα που είδα στο μαζικό τάφο που είχε ανοιχτεί στο χωράφι των Ντασούκι, εγώ μέτρησα άλλα 24 πτώματα ανθρώπων μας.
Στο Ουμ Χάλιντ, το ερημωμένο χωριό που είχαν μετατρέψει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, κάποιοι από το Ζίχρον Γιαακόβ ήρθαν μια μέρα και προσπάθησαν να πείσουν τον επικεφαλής του στρατοπέδου, που τον έλεγαν Ασκενάζι, να μας μεταχειρίζεται πιο ευγενικά, με λιγότερες προσβολές και ταπεινώσεις, όμως αυτός αρνήθηκε να τους ακούσει και τους έκανε να φύγουν.
Ενώ κρατούμασαν στο Ουμ Χάλιντ, ο Άαριφ Σαλάμ και ο Μοχάμαντ Αλ Μάλα κατάφεραν να αποδράσουν, και έτσι αποφάσισαν να μας τιμωρήσουν συλλογικά. Έπειτα, μας μετέφεραν στο Ίτζλιλ. Μια μέρα, ένας στρατιώτης άρχισε να πυροβολεί και σκότωσε πλήθος κρατουμένων. Ο Γιούσουφ Άμπου Άατζάζ ήταν ανάμεσα στα θύματα. Αργότερα μάθαμε ότι ο στρατιώτης ήθελε να εκδικηθεί για τις ισραηλινές απώλειες στη μάχη της Τιράτ Μπάνι Σα’μπ με τους Ιρακινούς.
Μια άλλη φορά, οι φρουροί έδειχναν πολύ νευρικοί. Μια ομάδα της Ιργκούν ήθελε να καταλάβει το στρατόπεδο για να δολοφονήσει όλους τους άραβες κρατουμένους. Θυμάμαι να ακούω απειλητικά λόγια ανάμεσα στα μέλη της Χαγκανά και της Ιργκούν στην είσοδο του στρατοπέδου.
Όταν έμαθα από τους συγκρατούμενούς μου ότι οι Εβραίοι έπαιρναν κρατουμένους για εργασία εκτός στρατοπέδου και ότι κάποιοι από αυτούς δεν γύριζαν ποτέ, αποφάσισα να αποδράσω. Έτσι, μια νύχτα πήγα κοντά σε ένα μπάνγκαλοου με αιγύπτιους κρατουμένους, γιατί δεν ήταν φωταγωγημένο. Τρεις ακόμα κρατούμενοι είχαν αποφασίσει να αποδράσουν μαζί μου: Οι Ανουάρ Φαρχάτ, Άχμαντ Αλ Άαμουρι και ένας άντρας από το χωριό Γιαζούρ (σ.parapoda: κατελήφθη την Πρωτομαγιά του ’48, εθνοκαθάρθηκε πλήρως και ισοπεδώθηκε, πλην των ναών). Υπολογίζαμε πολύ στον τελευταίο, γιατί γνώριζε την περιοχή. Τρεις σειρές από συρματόπλεγμα περιέβαλλαν το στρατόπεδο και οι σύντροφοί μου έκαναν πίσω. Πέρασα την πρώτη σειρά χωρίς δυσκολία. Το πρόσωπο και το στήθος μου κόπηκαν ενώ περνούσα από τα άλλα, όμως ορμούσα εμπρός μέχρις ότου κατάφερα και βγήκα. Δεν είχα ιδέα για την περιοχή, και ο καιρός ήταν κρύος και κάπως χειμερινός. Βάδιζα στα χαμένα για τρεις μέρες μέχρις ότου με σταμάτησαν στρατιώτες που αποδείχτηκε ότι ήταν ιρακινοί. Ένας Παλαιστίνιος ήταν μαζί τους, που γνώριζε το χωριό μου και επιβεβαίωσε τους ισχυρισμούς μου για το τι είχε συμβεί. Με πήραν στην Τίρατ Μπάνι Σα’μπ. Όταν οι κάτοικοι του χωριού με είδαν να φτάνω εκεί ματωμένος και συνοδευόμενος από στρατιώτες, νόμισαν ότι είμαι ισραηλινός αιχμάλωτος που συνέλαβαν οι Ιρακινοί και προσπάθησαν να μου επιτεθούν, όμως ένας αξιωματικός τούς σταμάτησε.
Η ζωή δεν ήταν ούτε εκεί εύκολη. Δεν υπήρχε αρκετή τροφή ή μέρος για να κοιμηθεί κανείς, ούτε ρουχισμός.
Μοχάμαντ Καμίλ Αλ Ντασούκι, γεννημένος το 1935, κάτοικος του καταυλισμού προσφύγων Ράμλ στη Λατάκια
Ο κόσμος φώναζε: “Οι εβραίοι επιτίθενται, οι εβραίοι επιτίθενται!”. Σφαίρες σφύριζαν γύρω και εκρήξεις ακούγονταν στο χωριό. Τα ξημερώματα, είδα βάρκες να ξεφορτώνουν στρατιώτες κοντά στο Μπουρτζ, στα βόρεια του χωριού, οι οποίοι προωθούνταν προς τις διάφορες εισόδους της Ταντούρα.
Καθώς μεταφέραμε τους νεκρούς, ένας νεαρός – ο Μούσταφα Αλ Σάλμπουδ – άρχισε να κλαίει. Ένας στρατιώτης τον ρώτησε τι συμβαίνει. Αυτός απάντησε: “Έχουν σκοτωθεί οι δύο αδερφοί μου. Από δω το πτώμα του αδερφού μου Χαλίλ, και από εκεί ο αδερφός μου Μοχάμαντ. Η μητέρα μου δεν έχει κανέναν άλλο τώρα, εκτός από εμένα”. “Τι νόημα έχει τότε η ζωή σου;”, ρώτησε ο στρατιώτης. Και τον πυροβόλησε.
Στο νεκροταφείο, είδα οχήματα γεμάτα Εβραίους, κάποιοι από αυτούς γελούσαν και τραγουδούσαν, ενώ άλλοι παρέμεναν τρομακτικά σιωπηλοί.
Όταν μας συγκέντρωσαν στην παραλία, νεαροί Εβραίοι, αγόρια και κορίτσια, ανέβηκαν στις ψαρόβαρκες που ήταν εκεί και άρχισαν να πανηγυρίζουν για τη νίκη τους, ενώ ο αρχηγός τους, ένας ψηλός με χλωμό δέρμα, μας ρώτησε: “Πού είναι οι σύριοι στρατιώτες; Μαχόσασταν μόνοι;” Αργότερα, μας έστειλε – τις γυναίκες και τα παιδιά – στον πρόεδρο του χωριού Φουράιντις. Ο λαός του Φουράιντις μας καλωσόρισε με τον καλύτερο τρόπο, και οι άνθρωποι των γύρω χωριών, Τζέμπα’, Ίτζζιμ και Άιν Γαζάλ έστειλαν τροφή και κουβέρτες για εμάς.
Περάσαμε έναν μήνα στο Φουράιντις. Μια μέρα, ένας ηλικιωμένος Εβραίος ήρθε στο χωριό. Συγκέντρωσε όλα τα αγόρια μεταξύ 12-14 ετών και μας οδήγησε στην Ταντούρα για να μαζέψουμε σκόρδα και πατάτες, φρουρούμενοι από εβραίους στρατιώτες.
Ένας στρατιώτης με προσέγγισε. “Είσαι από την Ταντούρα”, μου είπε. “Γνωρίζεις κανέναν από την οικογένεια Ντασούκι;”. “Εγώ”, του απάντησα. “Γνωρίζεις τον Άμπου Άακλ;” “Είναι αδερφός της μητέρας μου”. Κατέβασε το τουφέκι του και ρώτησε: “Πού είναι;” Είπα ότι ήταν στο Φουράιντις. Άρχισε να κλαίει και μου είπε “Δώσ’ του χαιρετίσματα. Τον Γνωρίζω. Είμαι ο γιος του Άμπρααμ Χάλακ, του κλειδούχου στη γραμμή Χάιφα-Γιάφα και ο πατέρας μου είναι φίλος του θείου σου!”. Έπειτα, με ρώτησε για τα ξαδέρφια μου και του είπα ότι ο Σαλίμ και ο Νιμρ είχαν σκοτωθεί. Αμέσως άρχισε να βρίζει τους δολοφόνους και πρόσθεσε. “Κι εμένα, επίσης. Δύο από τους αδερφούς μου σκοτώθηκαν.” Αργότερα, ήρθε στο Φουράιντις για να δει το θείο μου.
Ο πατέρας μου, που ήταν ένας από τους υπερασπιστές του χωριού, είχε καταφέρει να διαφύγει στο Άιν Γαζάλ. Αποφάσισα να προσπαθήσω να τον βρω. Άρχισα να περπατώ, ξυπόλυτος. Όταν έφτασα στον πατέρα μου, ένας άντρας από το Άιν Γαζάλ, ο Χατζ Χασάν, βλέποντας ότι ήμουν ξυπόλυτος, με πήρε μαζί του και μου αγόρασε ένα ζευγάρι παπούτσια.
Αμπντ Α’ Ραζάκ Νασρ, γεννημένος το 1931, κάτοικος του καταυλισμού προσφύγων Ραμλ στη Λατάκια
Τη νύχτα της επίθεσης, είχα βάρδια ως φρουρός βόρεια του χωριού, στο Μπι‘ρ Τζαμούς, όχι μακριά από το Ντίμπιτ Αλ Ίτζρα. Πυροβολισμοί έρχονταν από τα νότια κοντά στο Τάλατ Ουμ Ρασίντ και έπειτα ήρθαν πιο κοντά μας. Γύρω στις 2.30 π.μ. ένα τρένο αποβίβασε στρατιώτες που κατέλαβαν θέσεις πάνω από εμάς, από όπου άρχισαν να πυροβολούν και να μας βομβαρδίζουν. Προσπαθήσαμε να αποσυρθούμε, αλλά χάσαμε δυο άντρες. Έμεινα με τον Μοχάμαντ Άουαντ. Κατά την αποτυχημένη σύμπτυξή μας, είδα δυο ακόμα πτώματα. Ένα ήταν του Μοχάμαντ Σιχάντα. Όταν φτάσαμε στο Μπουρτζ, συναντήσαμε μια ομάδα ανθρώπων μας – αν θυμάμαι καλά, ήταν οι Χασούνα Σά’ιντ Σαλάμ, Χάντι Άμπου Γαζάλα, Άμπου Σούμπχι Ασμάουι, Χατζ Αμπντ Α’ Ραχμάν Α’ Ντασούκι και Φάιζ Αγιούμπ. Ο Χατζ ήταν τραυματισμένος στο κεφάλι και ο Σά’ιντ Σαλάμ στον ώμο. Προσπάθησα να τους βοηθήσω. Όταν φτάσαμε κοντά στο σπίτι του Χατζ, κοντά στο Μάρα, μας ζήτησε να τον αφήσουμε εκεί. Ήταν γύρω στις 6 το πρωί.
Πήγα σπίτι και έκρυψα το όπλο μου και ρώτησα πού ήταν ο κόσμος. Έμαθα ότι πολλοί βρίσκονταν στο σπίτι του Ίκαμπ Αλ Γιάχια, και ότι οι στρατιώτες τούς είχαν βρει εκεί. Εισέβαλαν από την μπροστινή είσοδο που βλέπει τη θάλασσα και από την πίσω πόρτα ταυτόχρονα, πυροβολώντας προς κάθε κατεύθυνση και φωνάζοντας, “Βγείτε έξω, έξω!”
Τους οδήγησαν όλους στην παραλία. Ο επικεφαλής τους, Σαμψών, ήρθε και ρώτησε ποιος είναι ο Μοχάμαντ Γιούσουφ Αλ Χίντι. Έβαλε ένα ρεβόλβερ στον κρόταφό του και τον ρωτούσε πού βρίσκονταν κρυμμένα τα όπλα. Ο Μοχάμαντ αναγκάστηκε να δώσει μερικά ονόματα, μαζί και το δικό μου. Με πήγαν με τα χέρια δεμένα στα ρούχα μου, ώστε να βρω το όπλο μου, και το πήραν. Στο δρόμο, είδα πτώματα κοντά στο σπίτι του Άμπου Σαφίγια, και επιστρέφοντας, στο Μάρα, είδα τα πτώματα των Φαντλ Άμπου Χάνα, Φάουζι Άμπου Ζάμακ και Μοχάμαντ Άουαντ Άμπου Ίντρις. Στο δρόμο μπροστά από το κουρείο του Άμπου Τζουάιντ, είδα μια μακρά γραμμή από ίχνη αίματος, περίπου 20 μέτρων, που κατέληγε σε ένα σημείο όπου πάνω από δέκα πτώματα είχαν στοιβαχτεί.
Γιούσρα Άμπου Χάνα, γεννημένη το 1915, κάτοικος του καταυλισμού προσφύγων Γιαρμούκ
Τα πυρά άρχισαν γύρω στα μεσάνυχτα. Η Μουντάλαλα έφτασε από το Ζουλούφ. Μας είπε: “Ο Ίσα Α’ Ντασούκι έχει τραυματιστεί,ίσως πέθανε. Και όταν η Σου’άντ Αλ Φίλου έτρεξε προς αυτόν να του δώσει κάτι να πιει, την πυροβόλησαν και τη σκότωσαν.”
Ένας από τους αδερφούς μου, ο Φαντλ, επίσης σκοτώθηκε. Ο άλλος, ο Φαϊζάλ, τραυματίστηκε. Κρύφτηκε στο στάβλο, όμως τον έπιασαν: κάπνιζε και η μυρωδιά του τσιγάρου τον πρόδωσε. Ήθελαν να τον σκοτώσουν, όμως ο πρόεδρος του Ζίχρον Γιαακόβ, που είχε καλές σχέσεις με τον πατέρα μου, παρενέβη υπέρ του. Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι είχαμε μεταχειριστεί καλά τον κόσμο από αυτόν τον οικισμό εποίκων όταν είχαν φτάσει στην παραλία της Ταντούρα.
Ο Χασάν Αλ Άαμουρι ήταν μοναχοπαίδι και η μητέρα του ήταν 45 χρονών όταν τον γέννησε. Πήρε μέρος στη μάχη. Του υποσχέθηκαν ότι θα ζήσει αν παραδινόταν, όμως τον σκότωσαν τη στιγμή που τους έδινε το όπλο του.
Στην παραλία, μας αφαίρεσαν τα πάντα: ρολόγια, περιδέραια, χρήματα, ταυτότητες. Στο δρόμο για την παραλία, η πόρτα ενός από τα σπίτια ήταν ανοιχτή, και είδα έναν σωρό από πτώματα μέσα. Να μην αναφέρω τους ανθρώπους που είχαν συγκεντρώσει και εκτελέσει στο νεκροταφείο. Πάνω από πενήντα. Όλους όσους σκότωσαν δεν είχαν όπλα, τους σκότωναν στο δρόμο ή μέσα στα σπίτια. Από την παραλία, οδήγησαν άντρες κατά ομάδες μακριά, όμως κανένας δεν επέστρεψε. Κατά το απόγευμα, οι δολοφονίες σταμάτησαν όταν ο πρόεδρος του Ζίχρον Γιαακόβ έφτασε με μια γραπτή εντολή. Έτσι, περίπου 40 άντρες που μόλις τους είχαν απομακρύνει, σώθηκαν.
Ουρούντ Σά’ιντ Σαλάμ, γεννημένος το 1937, κάτοικος του καταυλισμού προσφύγων στο Γιαρμούκ
Ήταν Σάββατο βράδι και κοιμόμασταν, όταν η μάχη άρχισε. Άμεσα σηκωθήκαμε και η μητέρα μου προσευχόταν στο Θεό για να μας προστατεύσει. Ο πατέρας μου ήταν μέλος της Αντίστασης. Σπεύσαμε σε ένα σπίτι όπου πολλοί είχαν συγκεντρωθεί. Έπειτα, έφτασαν στρατιώτες και μας διέταξαν να βγούμε έξω. Περπατούσαμε κατά μήκος του Μάρα. Η μητέρα μου ξαφνικά άρχισε να φωνάζει: είχε αναγνωρίσει το πτώμα του θείου μου, Φαντλ Άμου Χάνα. Ένας Εβραίος έστρεψε το όπλο κατά πάνω της και την απείλησε να την σκοτώσει αν δεν το βούλωνε.
Αφήνοντας το σπίτι μας, πήραμε λίγα πράγματα μαζί μας φοβούμενοι ότι οι Εβραίοι θα τα έκλεβαν – μια χρυσή πένα, ένα δαχτυλίδι με το όνομα του πατέρα μου χαραγμένο πάνω του, κάποια σκουλαρίκια και οχτώ παλαιστινιακές λίρες. Όταν φτάσαμε στην παραλία, η μητέρα μου τα έθαψε στην άμμο, σημαδεύοντας το μέρος που τα είχε κρύψει. Αργότερα, στο Φουράιντις, ένας έποικος από το Ζίχρον Γιαακόβ που είχε ένα εστιατόριο, το οποίο ο πατέρας μου τροφοδοτούσε με ψάρια, μας αναγνώρισε. Η μητέρα μου του είπε πού είχε κρύψει τα τιμαλφή μας, και μας τα έφερε. Τίποτα δεν έλειπε. Θυμάμαι το όνομά του ήταν Λόλικ.
Επιστρέφοντας στο θέμα της σφαγής, καθώς περνούσαμε το νεκροταφείο, η μητέρα μου είπε, “Να το πτώμα του Σαλμάν Α’ Σάιχ!”. Στον πανικό μου, είχα φτάσει σχεδόν μπροστά του, όμως η μητέρα μου με τράβηξε από τα ρούχα. Ήταν επίσης κοντά στο νεκροταφείο όπου είδαμε τον πατέρα μου να κουβαλά το πτώμα του Χατζ Αμπντ Α’ Ραχμάν Α’ Ντασούκι, όμως δεν πήγε πολύ μακριά και άφησε το πτώμα κάτω ανάμεσα σε κάτι φραγκοσυκιές, φοβούμενος μην πυροβολήσουν τον ίδιο. Είχε άλλωστε ήδη τραυματιστεί. Κοντά στον κάτω τοίχο της Ουμ Φαχρίγια, είδαμε 12 πτώματα, όλα από την οικογένεια Άμπου Σαφίγια.
Αφότου μας παρέδωσαν στον Ερυθρό Σταυρό στην Τουλκάρεμ, έπρεπε να ξαναβαδίσουμε. Ήμασταν ξυπόλυτοι. Η άσφαλτος ήταν τόσο καυτή που χοροπηδούσαμε σαν σπουργίτια.
Σαμπίρα Άμπου Χάνα, γεννημένη το 1933, κάτοικος του καταυλισμού προσφύγων Ραμλ στη Λατάκια
Είχαμε περάσει το απόγευμα στης γειτόνισσάς μας, Ουμ Χάλιντ, τη γυναίκα του Σα’ντ Α’ Ντιν Άμπου Αλ Χασάν. Προετοιμάζαμε το κάρβουνο για να βράσει το σίδερο, γιατί το πρωί έπρεπε να βοηθήσουμε στη συγκομιδή. Ο Νιμρ Φραχάτ ξαφνικά μπήκε μέσα και φώναξε: “Τι κάνετε ακόμα εδώ πέρα; Οι Εβραίοι είναι ήδη στο Ταλάτ Ουμ Ρασίντ!” Τρέξαμε προς το κέντρο του χωριού, όπου ο θείος της μητέρας μου, Σά’ιντ Σαλάμ είχε το σπίτι του. Μείναμε εκεί ως τις 6 το πρωί. Μια ώρα αργότερα, είδαμε έναν Εβραίο να δένει έναν άντρα από το χωριό και να τον απομακρύνει σημαδεύοντάς τον με το όπλο.
Ο παππούς μου, Μαχμούντ Άμπου Χάνα, είχε δολοφονηθεί μπροστά στην είσοδο του σπιτιού. Ο θείος του πατέρα μου, Φαντλ Άμπου Χάνα, δολοφονήθηκε μετά την πτώση του χωριού και τον τύλιξαν σε ένα αχυρένιο στρώμα. Η Αμίνα Άουαντ Άμπου Ίντρις ανακάλυψε το πτώμα του αδερφού τηςκοντά στο νεκροταφείο. Χάιδεψε το μαλλί του, τον φίλησε και άρχισε να ουρλιάζει από τον πόνο. Τα πτώματα που είδα στο νεκροταφείο στον πρώτο σωρό ήταν πάνω από 50. στο δρόμο εκεί, είδα τον Άμπου Τζάουντατ Αλ Σάμρα να κουβαλά το νεκρό γιο του σε ένα φορείο που είχε φτιάξει από μια σκάλα.
Αυτοί που πέθαναν αφότου έφυγαν από την Ταντούρα ήταν πάνω από 40, κυρίως παιδιά. Αυτό συνέβη στο δρόμο ανάμεσα στο Φουράιντις και τις πόλεις της Δυτικής Όχθης, μεταξύ των οποίων η Τουλκάρεμ και η Χαλίλ (Χεβρώνα). Κάθε ώρα άκουγες ότι το παιδί των τάδε είχε πεθάνει. Θυμάμαι ότι στο χωριό του ρωσικού μοναστηριού, θάψαμε πάνω από 20 πτώματα.
Αυτό που συνέβη στο χωριό μας δεν ήταν λιγότερο φρικτό από τη σφαγή στο Ντέιρ Γιασίν, όμως, όταν το χωριό μας έπεσε, οι άνθρωποι ασχολούνταν περισσότερο με το πώς θα ζήσουν και με την απώλεια της χώρας και κανένας δεν μιλούσε για τη σφαγή στην Ταντούρα, μέχρι πρόσφατα.
Πηγή: Palestine Remembered (όπου υπάρχουν άλλες 8 μαρτυρίες) και Journal of Palestine Studies, τ.ΧΧΧ, ν. 3, Άνοιξη 2001, σ.σ.5-18.
Σ.Μικούνις (εβραϊκό ΚΚΠ) – Εμίλ Τουμά (ΕΑΣΠ): “Ενιαίο δημοκρατικό κράτος στην Παλαιστίνη” (Συνδιάσκεψη των ΚΚ της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, 26/02-02/03/1947)
Η καταστροφική για την Ελλάδα στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, δηλαδή με την κρατική οντότητα που συστηματικά υπονομεύει το βασικό όπλο της χώρας μας, το διεθνές δίκαιο, δεν μπορεί να οικοδομηθεί μόνο με βάση κυβερνητικές συμφωνίες “από τα πάνω”. Για κάτι τέτοιο, “χρειάζεται” να διεξαχθεί συστηματική δουλειά προς “τα κάτω”. “Πρέπει” ο ελληνικός λαός να ξεχάσει τα βασικά, ακόμα και το ίδιο του το συμφέρον, που συνίσταται στην ενίσχυση του κύρους του διεθνούς δικαίου· χρειάζεται να αναισθητοποιηθεί μπροστά στις βαρβαρότητες των σιωναζί, να θεωρεί “φυσιολογικές” τις “πολιτιστικές ανταλλαγές” με ένα κράτος που προβαίνει σε εθνοκάθαρση. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι, όλο και πιο συχνά, το Ισραήλ προβάλλεται σε στήλες εφημερίδων (όπως την “Καθημερινή”) και κρατικά ΜΜΕ, ως “πόλος σταθερότητας”(…), ως “ιδανική” χώρα για σπουδές, ως χώρα με πλούσια μουσική παραγωγή.
Για ένα τέτοιο βρώμικο έργο, ιδιαίτερη δουλειά πρέπει να γίνει στον προμαχώνα της υπεράσπισης των συμφερόντων του ελληνικού λαού και της χώρας, στον αριστερό και γενικότερα επαναστατικό χώρο. Πρόθυμοι, σε καιρούς φτώχειας και διαδικτύου, εύκολα βρίσκονται (ακόμα κι αν δεν μένουν Ελλάδα). Από αυτή την άποψη, η πρόσφατη κυκλοφορία φιλοσιωνιστικού “αριστεροεπαναστατικού” περιοδικού συνιστά ποιοτικό άλμα στην φιλοϊμπεριαλιστική προπαγάνδα εντός του αριστερού και επαναστατικού χώρου στην Ελλάδα.
Τσακίστε τους σιωναζί και τα λαθρόβια έντυπά τους
Στον “καταμερισμό εργασίας” για την γκαιμπελική εξίσωση κριτικής στο Ισραήλ με αντισημιτισμό, οι φιλοϊμπεριαλιστές σιωνιστές “αριστεροεπαναστάτες” που δρουν στην Ελλάδα έχουν αναλάβει ιδιαίτερη δουλειά: χρησιμοποιώντας κι αυτοί την εβραϊκή γενοκτονία στην Ευρώπη, την ανάγουν σε σχεδόν μοναδικό λόγο για τον οποίο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα στα τέλη του 1947 στάθηκε υπέρ του ψηφίσματος της ΓΣ του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη, το οποίο προέβλεπε πολιτική Διχοτόμηση & Οικονομική Ενότητα των δύο κρατών που θα δημιουργούνταν, δηλαδή του αμιγώς αραβικού και του έχοντος 49% αραβική μειονότητα εβραϊκού. Έτσι, αποπροσανατολίζουν και αποπολιτικοποιούν, κάνουν ό,τι ακριβώς επιδιώκει ο ιμπεριαλισμός, καθώς αφαιρούν και την ιμπεριαλιστική παράμετρο και την εσωτερική διαπάλη εντός ΕΣΣΔ, δυο αλληλένδετους παράγοντες που οδήγησαν στην υπερψήφιση του παραπάνω ψηφίσματος, το οποίο, παρά τα ελαττώματά του, δεν προέβλεπε, όπως είδαμε, μόνο “Ισραήλ”, πολλώ δε μάλλον το σημερινό εθνοκαθαρτικό κράτος. Βαφτίζοντας “το κράτος των επιζώντων” το Ισραήλ, στην γκαιμπελική προσπάθεια να ταυτίσουν (όπως οι αντισημίτες, αλλά από την ανάποδη) το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα με το Ισραήλ, σβήνουν την ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος ανάμεσα στο 1945 (οπότε και αποκαλύφθηκαν οι γενοκτονικές διαστάσεις των διώξεων των εβραίων Ευρωπαίων από τους Ναζί) και το 1947, δηλαδή, σβήνουν την περίοδο κατά την οποία το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δεν ήταν υπέρ της δημιουργίας και εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη.
Ομοίως, απολυτοποιώντας την “στιγμιαία” στάση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, στάση προσήλωσης στην πλήρη εφαρμογή του ψηφίσματος της ΓΣ του ΟΗΕ (αραβικό κράτος, εβραϊκό με 49% αραβική μειονότητα, οικονομική ενότητα των δύο κρατών) και όχι προσήλωσης στο Ισραήλ, όπως διαστρεβλωμένα την παρουσιάζουν, σβήνουν και την ιστορία “μετά”: “θάβουν” το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ (ζώντος του Στάλιν) διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ, μια διακοπή που αποδεικνύει ότι δεν είχε “συναισθηματικές μεταπτώσεις” η ΕΣΣΔ έναντι “του κράτους των επιζώντων”, αλλά ότι οι πολιτικές εκτιμήσεις για το χαρακτήρα του κράτους αυτού ήταν που κυριαρχούσαν.
Όμως, οι φιλοϊμπεριαλιστές σιωνιστές “αριστεροεπαναστάτες” δεν παραχαράσσουν μόνο την ιστορία, αλλά παραχαράσσουν και τη θεωρία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Αυτό το κάνουν ταυτίζοντας την αναγνώριση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης ενός λαού (αν αποδεχτούμε το γεγονός ότι οι εβραίοι έποικοι της Παλαιστίνης, πατώντας στην ύπαρξη της ριζωμένης εβραϊκής κοινότητας της Παλαιστίνης, μεταπολεμικά αποτελούσαν πια λαό) με την δήθεν αυτονόητη τοποθέτηση των κομμουνιστών υπέρ της αυτοδιάθεσης και δη της συγκρότησης σε ανεξάρτητο κράτος. Αυτή η τοποθέτηση, ωστόσο, δεν εξαρτάται από το τι θα αποφασίσει κάθε λαός. Για την ακρίβεια, αυτή αλλάζει: αν αυτός ο λαός έχει επικεφαλής φιλοϊμπεριαλιστές, και η δημιουργία κράτους από αυτούς ευνοεί τους ιμπεριαλιστές, την πρόκληση άδικων πολέμων κλπ, επουδενί οι κομμουνιστές δεν έχουν την υποχρέωση να τοποθετούνται υπέρ της συγκρότησης ανεξάρτητου κράτους από αυτό τον λαό. Κι αυτό, άσχετα από το ότι θεωρούν αναφαίρετο το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση (που, με τη σειρά της, δεν ταυτίζεται με τη συγκρότηση σε κράτος). Κριτήριο είναι η αλλαγή στο συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στους λαούς συνολικά και τον ιμπεριαλισμό, δεν είναι καν το αν είναι “αντιδραστικοί” οι επικεφαλής (που ενίοτε μπορεί να πάρουν μέτρα εναντίον του ιμπεριαλισμού) ή “προοδευτικοί” (που συχνά είναι φιλοϊμπεριαλιστές).
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η ταύτιση στην οποία προβαίνουν οι φιλοϊμπεριαλιστές σιωνιστές “αριστεροεπαναστάτες” είναι ακριβώς η ίδια στην οποία προβαίνουν οι αντικομμουνιστές για να παρουσιάσουν το ΚΚΕ ως προδοτικό κόμμα, επειδή αναγνώρισε δικαίωμα αυτοδιάθεσης των Σλαβομακεδόνων της Ελλάδας στην 5η Ολομέλεια της ΚΕ το Γενάρη του 1949 (εν μέσω εθνοκαθαρτικής σφαγής και αποσχιστικής προπαγάνδας από τους φιλοϊμπεριαλιστές της Αθήνας και του Βελιγραδίου αντίστοιχα, δύο ταυτόχρονες εξελίξεις που οι φιλοϊμπεριαλιστές αποκρύπτουν).
Συνεχίζοντας την ανάδειξη της στάσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος αναφορικά με την Παλαιστινιακή Υπόθεση και την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, παρατίθενται οι τοποθετήσεις του Σ. Μικούνις, γ.γ. της ΚΕ του ΚΚ Παλαιστίνης, το οποίο από το 1943 είχε γίνει εβραϊκό, και του Εμίλ Τουμά, από τον Εθνικοαπελευθερωτικό Σύνδεσμο Παλαιστίνης, ένα πλατύ μέτωπο στο οποίο δρούσαν από το 1944 οι άραβες παλαιστίνιοι κομμουνιστές, στη συνδιάσκεψη των Κομμουνιστικών Κομμάτων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (26/2-2/3/1947). Στη συνδιάσκεψη αυτή, τα ΚΚ τοποθετήθηκαν υπέρ ενός ενιαίου δημοκρατικού κράτους στην Παλαιστίνη και επέστησαν την προσοχή σε όλους τους Εβραίους ότι ο σιωνισμός “εκτρέπει τους εβραίους από [τον αγώνα για] την πραγματική επίλυση του προβλήματος του Αντισημιτισμού”. Όπως, όμως, φαίνεται, ο Μικούνις (που από το 1945 είχε προσωπικά τοποθετηθεί εντός ΚΚΠ υπέρ μιας “εβραϊκής εστίας”), παρότι χαρακτηρίζει αντιδραστικό το σχέδιο μετατροπής της Παλαιστίνης σε εβραϊκό κράτος, διαφωνεί με τον Τουμά, καθώς καλεί τους Άραβες να συνειδητοποιήσουν τη “νέα πραγματικότητα” που έχουν διαμορφώσει με την παρουσία τους οι εβραίοι έποικοι της Παλαιστίνης που συνιστούν πια σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού της χώρας. Αντίθετα, ο Τουμά αμφισβητεί τον αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της πάλης των εβραίων εποίκων στο βαθμό που δεν έχουν ξεκόψει από το σιωνισμό. Ωστόσο, αυτό που σε κάθε περίπτωση αποδεικνύεται είναι ότι ακόμα και στις αρχές Μάρτη του 1947 το κομμουνιστικό κίνημα ήταν υπέρ της δημιουργίας ενιαίου δημοκρατικού κράτους στην Παλαιστίνη.
***
Τοποθέτηση Σ.Μικούνις
Προτού ξεκινήσω την εισήγησή μου για τις συνθήκες και τα προβλήματα στην Παλαιστίνη, θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στις πρόσφατες τρομοκρατικές ενέργειες της Ιργκούν (σ.parapoda:σιωνιστική τρομοκρατική οργάνωση στην Παλαιστίνη).
Αυτές οι ενέργειες προκαλούν μια ένταση ανάμεσα στους Άραβες και τους Εβραίους και επιτρέπουν στην αποικιακή διοίκηση να ενισχύσει τα κατασταλτικά της μέτρα εναντίον του λαού και να διατηρήσει την ιμπεριαλιστική της εξουσία επί αυτού. Συνιστούν επίσης μια έμμεση βοήθεια προς τους αντισημιτικούς και εχθρικούς προς την εργατική τάξη κύκλους στην Αγγλία.
Αυτοί οι εχθροί της εργατικής τάξης χρησιμοποιούν τη δικαιολογημένη πικρία των μαζών της Γισούβ ενάντια στην αποικιακή εξουσία και προσποιούνται ότι διεξάγουν αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Ο πραγματικός τους χαρακτήρας, ωστόσο αποκαλύπτεται από τα αντιδραστικά πολιτικά σχέδιά τους να μετατρέψουν την Παλαιστίνη σε ένα εβραϊκό κράτος, και από τις μεθόδους που χρησιμοποιούν για να επιτύχουν τους σκοπούς τους. Με την πολιτική και της μεθόδους πάλης τους, οι τρομοκράτες βοηθούν την ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής εξουσίας.
Η Παλαιστίνη κυβερνάται από τη Μεγάλη Βρετανία ως μια Αποικία του Στέμματος. Μετά από 29 χρόνια δεν υπάρχει κανένας νομοθετικός ή εκτελεστικός θεσμός. Όλη η εξουσία έχει ανατεθεί στον Ανώτατο Επίτροπο. Η εκτελεστική εξουσία αποτελείται αποκλειστικά από αποικιακούς αξιωματούχους. Οι Παλαιστίνιοι αποκλείονται από όλα τα ανώτερα διοικητικά πόστα.
Σε βρετανικά χέρια βρίσκονται οι κύριες οικονομικές θέσεις της χώρας, όπως η Νεκρά Θάλασσα και τα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού, τα διυλιστήρια και οι αγωγοί πετρελαίου, οι ασφαλιστικές εταιρίες και οι μεγάλες τράπεζες. Κανένας φόρος δεν επιβάλλεται στην Εταιρία Ποτάσας, ούτε η εταιρία αυτή πληρώνει δασμούς για της εισαγωγές. Το Διυλιστήριο Χάιφα απαλλάσσεται από κάθε τελωνειακό δασμό. Μονοπωλιακές εκχωρήσεις έχει αποκτήσει η Ιρακινή Εταιρία Πετρελαίου και η Διαραβική Εταιρία Πετρελαίου. Αυτές οι εκχωρήσεις περιλαμβάνουν – με απαλλαγή από καταβολή δικαιωμάτων εκμετάλλευσης, φόρων, δασμών και άλλων πληρωμών, χρεώσεων ή αποζημιώσεων – δικαίωμα για τοποθέτηση αγωγών, απαλλοτρίωση γης, δασών, νερών κλπ, εισαγωγή φτηνής εργατικής δύναμης, διατήρηση ιδιαίτερης αστυνομικής δύναμης κλπ.
Η καπιταλιστική και βιομηχανική ανάπτυξη επιταχύνθηκε επίσης από τον πόλεμο ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες, αν και όχι με τον ίδιο ρυθμό, και οδήγησε σε μια ανάπτυξη του προλεταριάτου. Η “Χίσταντρουτ”, στην οποία είναι οργανωμένοι το 75% περίπου των εβραίων εργατών, τώρα έχει 163.000 μέλη, η πλειοψηφία των οποίων είναι μισθωτοί εργάτες. Τα αραβικά συνδικάτα, τα οποία ιδρύθηκαν μόλις το 1942 (σ.parapoda: υπήρχε ο Σύνδεσμος Παλαιστινίων Αράβων Εργαζομένων από το 1925. Γενικά, άλλοτε υπήρχε συνύπαρξη σε κοινά συνδικάτα, άλλοτε όχι. Ο Μικούνις αναφέρεται στην Ομοσπονδία Αραβικών Συνδικάτων & Εργατικών Ενώσεων), έχουν 20.000 μέλη, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι οργανωμένα στην αραβική Εργατική Συνομοσπονδία, η οποία είναι αναγνωρισμένη από την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία.
Ο πληθωρισμός, η ακρίβεια, το χαμηλό επίπεδο μισθών, η έλλειψη εργατικής νομοθεσίας και προστασίας για τους εργάτες, οι αυξανόμενες απόπειρες των εργοδοτών να επιδεινώσουν περαιτέρω τις εργασιακές συνθήκες, αναγκάσουν την εργατική τάξη να διεξάγει έναν σκληρό αγώνα για την ύπαρξη και την οργάνωσή της. Όπου οι Άραβες και οι Εβραίοι εργάζονται από κοινού, αυτός ο αγώνας συνοδεύεται συχνά από αγώνα για ίση αμοιβή για τους άραβες και τους εβραίους εργάτες – ενάντια στις “φυλετικές” διακρίσεις που είναι κάτι το σύνηθες στη χώρα μας.
Η μεγάλη πλειοψηφία της αραβικής αγροτιάς ζει σε απάνθρωπες συνθήκες που επιβαρύνονται από χρέη σε τοκογλύφους και κτηματίες. Επιπλέον, χιλιάδες ενοικιαστές είναι υποχρεωμένοι να παραδίδουν το 1/3 ή και περισσότερο της παραγωγής τους σε πληρωμή σε είδος για τη χρήση της γης (επίμορτος καλλιέργεια). Τα προβλήματα της θέσπισης προστατευτικής νομοθεσίας για τον ενοικιαστή, της απόκτησης άτοκων δανείων, σύγχρονου εξοπλισμού, άρδευσης και λιπασμάτων – όλα αυτά είναι όσο φλέγοντα ήταν και προπολεμικά.
Η χώρα μας έχει την ανάγκη να παλέψει για την εθνική της απελευθέρωση. Η εθνική απελευθέρωση για τον αραβικό πληθυσμό μπορεί να έρθει μόνο με την άσκηση δημοκρατικών ελευθεριών και μιας ανεξάρτητης εξουσίας στη χώρα. Το ίδιο ισχύει και για τον εβραϊκό πληθυσμό. Δεν υπάρχει μέλλον για την εβραϊκή κοινότητα στην Παλαιστίνη υπό τις συνθήκες αποικιακής εξουσίας. Μόνο ο εκδημοκρατισμός και η ανεξαρτησία της χώρας μπορούν να εξασφαλίσουν ελεύθερη ανάπτυξη, ευημερία και ασφάλεια για τους Εβραίους και τους Άραβες. Παρά τον καλλιεργούμενο ανταγωνισμό ανάμεσα στον Άραβα και τον Εβραίο, οι δυο τους δεν έχουν αντιτιθέμενα συμφέροντα.
Το πιο επικίνδυνο όπλο στα χέρια του ιμπεριαλισμού είναι η πολιτική του “διαίρει και βασίλευε”, που διαιρεί Εβραίους και Άραβες. Οι αντιτιθέμενες υποσχέσεις που έγιναν στο παρελθόν σε Εβραίους και Άραβες έχουν καταστεί όλο και πιο σύνθετες ως αποτέλεσμα διαφόρων Επιτροπών Έρευνας με κάθε μια σύστασή τους να αντιβαινει την άλλη. Όλα αυτά έχουν ευνοήσει το έδαφος για έναν ανταγωνισμό Αράβων και Εβραίων στην Παλαιστίνη. Σε αυτό το δόλιο έργο, ο ιμπεριαλισμός ευνοείται από τους σιωνιστικούς σοβινιστικούς κύκλους που είναι τυφλοί όσον αφορά την ύπαρξη ενός αραβικού λαού, και οι οποίοι διακηρύσσουν ότι η Παλαιστίνη πρέπει να γίνει ένα “Εβραϊκό Κράτος” και, από την άλλη, από κάποιους άραβες σοβινιστές που αγνοούν την νέα πραγματικότητα στη χώρα και απαιτούν ένα “καθαρό” Αραβικό Κράτος.
Αυτή η κατάσταση δημιουργεί ένα μεγάλο εμπόδιο στη χώρα μας και, υπό αυτές τις συνθήκες, οι κομμουνιστές κινητοποιούν τους εργάτες και τις λαϊκές μάζες για μια συνεννόηση και εβραιοαραβική συνεργασία σε δημοκρατικά θεμέλια, στη βάση μιας προοδευτικής πολιτικής που λαμβάνει υπόψη τα συμφέροντα τόσο των Εβραίων όσο και των Αράβων. Το σχέδιό μας στοχεύει στην ακύρωση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, μέσω κοινών προσπαθειών από Άραβες και Εβραίους. Σε έναν κοινό αγώνα για την ελευθερία της χώρας, για την πλήρη ανεξαρτησία της.
Όλο και ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι το ύψιστο εθνικό συμφέρον τόσο των Αράβων όσο και των Εβραίων είναι μια ανεξάρτητη και δημοκρατική Παλαιστίνη, γιατί μόνο μια τέτοια Παλαιστίνη μπορεί να εγγυηθεί την πλήρη ισότητα και πολιτικά δικαιώματα και τις ίσες ευκαιρίες για όλους. Αυτό σημαίνει: απόσυρση των βρετανικών στρατευμάτων, τερματισμό των μονοπωλίων που εκμεταλλεύονται το λαό και αποστέρησή τους από κάθε διευκόλυνση, προκειμένου να οικοδομηθεί μια εθνική οικονομία από και για αυτόν.
Η αύξηση των προοδευτικών δυνάμεων στις τάξεις των Αράβων και των Εβραίων, οι κοινωνικές αλλαγές και στις δυο κοινότητες και τα γεγονότα της περασμένης χρονιάς, δημιουργούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις για μια τέτοια συμφιλίωση. Είναι πολύ γνωστό το γεγονός ότι χιλιάδες και χιλιάδες αράβων και εβραίων εργατών διεξήγαν πλήρως αλληλέγγυοι επιτυχείς αγώνες για τα κοινά αιτήματά τους κατά τη διάρκεια των γεγονότων της περασμένης χρονιάς. Ταυτόχρονα, οι φιλοδοξίες των ιμπεριαλιστών και των πρακτόρων τους να επιφέρουν αιματοχυσία ανάμεσα σε Άραβες και Εβραίους δεν έχουν πετύχει, ως αποτέλεσμα της αυξανόμενης συνεννόησης ανάμεσα στις μάζες των δύο λαών.
Κάθε αραβοεβραϊκή συμφωνία πρέπει να στηρίζεται στη βάση της ανεξαρτησίας της χώρας σύμφωνα με τα ακόλουθα:
α) Κατάργηση της Βρετανικής Εντολής- αποχώρηση των βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων – βοήθεια από τον ΟΗΕ για την εγκαθίδρυση της ανεξαρτησίας της χώρας.
β) Ανεξαρτησία της χώρας, δημοκρατικό καθεστώς και πλήρης ισότητα πολιτικών δικαιωμάτων για Άραβες και Εβραίους
γ) Το μελλοντικό Παλαιστινιακό Κράτος πρέπει να είναι ένα δημοκρατικό και ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, που θα διασφαλίζει πλήρη και ίσα δημοκρατικά δικαιώματα για όλους τους κατοίκους της χώρας, ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία ή φύλο.
δ) Νομοθετική διασφάλιση της ελευθερίας συνείδησης, λόγου, οργάνωσης και Τύπου, ανάκληση όλων των νομοθετημάτων Έκτακτης Ανάγκης.
Το κλειδί για την επίτευξη αυτής της δημοκρατικής συμφωνίας έγκειται στην ενίσχυση και ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες.
Η ένταση και η αβεβαιότητα βασιλεύουν στην Παλαιστίνη. Όταν ο κ.Μπέβιν δηλώνει ότι είναι υπέρ της μεταφοράς του παλαιστινιακού προβλήματος στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ είμαστε καχύποπτοι.
Είναι ξεκάθαρο ότι αυτό αποτελεί ένα νέο μέσο για την καθυστέρηση της διευθέτησης και μια κίνηση για να κέρδισμα χρόνου και δημιουργία νέων συνθηκών για την επίτευξη παλιών ιμπεριαλιστικών πλάνων. Η σταθερά επιδεινούμενη κατάσταση θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη όχι μόνο στην Παλαιστίνη, αλλά και στις γειτονικές χώρες. Η αυξανόμενη στρατιωτική βάση που χτίζεται στη χώρα μας ξεπερνά κατά πολύ οποιαδήποτε ανάγκη, ακόμα και ενός αποικιακού καταπιεστικού στρατού. Οι πρόσφατες βρετανικές μανούβρες στην έρημο στην Παλαιστίνη, όπου στρατεύματα έκαναν προσομοίωση μάχης με έναν δήθεν εισβάλλοντα στη Μέση Ανατολή Κόκκινο Στρατό, δίνουν μια επιπρόσθετη ξεκάθαρη ένδειξη ότι το παλαιστινιακό πρόβλημα θα πρέπει να θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο ύψιστης σπουδαιότητας και επείγουσας ανάγκης και, επομένως, να έλθει στην άμεση προσοχή του Συμβουλίου Ασφαλείας.
***
Τοποθέτηση Εμίλ Τουμά
Η καταστροφή του φασισμού δεν έχει μόνο αποδυναμώσει τον ιμπεριαλισμό, αλλά έχει προκαλέσει ζημιά στο κύρος των παλιών αντιδραστικών ηγετών στα εθνικά κινήματα και συνέβαλε στην προσέλκυση πλατιών λαϊκών μαζών στα δημοκρατικά κόμματα. Αυτά τα δημοκρατικά κόμματα τώρα καταλαμβάνουν ηγετικές θέσεις στα διάφορα εθνικά κινήματα σε Ινδία, Ιράκ, Αίγυπτο, Νότια Αφρική και Παλαιστίνη.
Αυτό, ωστόσο, δεν θα πρέπει να μας τυφλώνει και να μη βλέπουμε τους κινδύνους που απειλούν τον κόσμο και το προοδευτικό κίνημα. Ο αμερικάνικος μονοπωλιακός καπιταλισμός, που πλούτισε πολύ κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, τώρα σχεδιάζει έναν νέο καταστροφικό πόλεμο για να ανακόψει αυτό το μεγάλο δημοκρατικό ξέσπασμα που απειλή την ίδια του την ύπαρξη. Ήδη ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έχει καταφέρει να διεισδύσει στην Κίνα, την Ιαπωνία και τη Μέση Ανατολή. Επικρέμαται το απειλητικό του σπαθί ακόμα και πάνω από τη Βρετανία.
Ο ιμπεριαλισμός, είτε βρετανικός είτε αμερικάνικος, έχει συμφέρον να κρατήσει την Παλαιστίνη. Όχι μόνο για τους τερματικούς σταθμούς πετρελαίου και τις εκχωρήσεις που είναι πολυάριθμες, αλλά και ως μια στρατιωτική εφεδρεία που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ενάντια στο ανερχόμενο κύμα του Αραβικού Εθνικού Κινήματος και ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.
Το πρόβλημα της Παλαιστίνης συγκεκριμένα είναι ένα πρόβλημα ανεξαρτησίας.
Ο βρετανικός και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στέκονται εμπόδιο σε αυτή την ανεξαρτησία και εξυφαίνουν σχέδια για την αποδυνάμωση και καταστροφή του Αραβικού Εθνικού Κινήματος στην Παλαιστίνη.
Το πρόβλημα μερικές φορές παρουσιάζεται ως σύγκρουση ανάμεσα σε Άραβες και Εβραίους και όχι ως μια σύγκρουση ανάμεσα στον αραβικό λαό και τις εβραϊκές μάζες, από τη μια, και τον ιμπεριαλισμό, από την άλλη. Είναι αλήθεια ότι ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό δεν μπορεί να αποσπαστεί από τον αγώνα ενάντια στο σιωνιστικό κίνημα, όμως θα πρέπει να υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο Σιωνισμό όπως αυτός εκπροσωπείται από την Αμερική και τη Βρετανία, και τις αποπροσανατολισμένες εβραϊκές μάζες στην Παλαιστίνη, οι οποίες έχουν κοινό συμφέρον με το λαό της Παλαιστίνης.
Το ζήτημα της μετανάστευσης μερικές φορές παρουσιάζεται εσφαλμένα ως το κεντρικό ζήτημα στην Παλαιστίνη. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Η μετανάστευση στέκεται εμπόδιο στη μαζική συνεργασία Αράβων και Εβραίων σε έναν αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, όμως δεν είναι το ζήτημα στην Παλαιστίνη. Το ζήτημα είναι ότι ο αραβικός λαός στην Παλαιστίνη παλεύει για την ανεξαρτησία του, και ότι οι Σιωνιστές, ακολουθούμενοι από τις μάζες αποπροσανατολισμένων Εβραίων, δεν παλεύουν για ανεξαρτησία και ενάντια στο βρετανικό ιμπεριαλισμό.
Ο Σιωνισμός ποτέ δεν ευημερούσε παρά μόνο από τότε που υιοθετήθηκε από το βρετανικό ιμπεριαλισμό. Οι εβραϊκές μάζες ποτέ δεν υποστήριζαν το κίνημα αυτό που ήταν, και εξακολουθεί να είναι μια απόπειρα εκτροπής και απόσπασης των εβραϊκών μαζών από τη δημοκρατική πάλη παγκοσμίως.
Οι κραυγές των Σιωνιστών για τη διάσωση των εβραίων εκτοπισμένων είναι άλλη μια απόπειρα για την απόσυρση εβραϊκών μαζών από την Ευρώπη και τη μετατροπή τους σε εφεδρεία για τον ιμπεριαλισμό στη Μέση Ανατολή.
Η Εντολή και η Διακήρυξη Μπάλφουρ σήμαιναν όχι μόνο την πολιτική υποταγή του αραβικού λαού στην Παλαιστίνη, αλλά και την οικονομική και κοινωνική του υπανάπτυξη.
Ο Ανώτατος Επίτροπος είναι η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία και ο λαός δεν έχει λόγο για τα της διοίκησης. Οι τοπικές αρχές ελέγχονται άμεσα από τους Περιφερειακούς Επιτρόπους.
Ήδη από το 1919, οι δαπάνες για αστυνομία, ασφάλεια και φυλακές αποτελούν το 20-30% των συνολικών δαπανών.
Μόλις το 3% των συνολικών δαπανών το 1944-45, δηλαδή, 543.000 στερλίνες δαπανήθηκαν για την Υγεία. 445 κρεβάτια σε 7 νοσοκομεία που βρίσκονται στις μεγάλες πόλεις εξυπηρετούν τον αραβικό πληθυσμό. 445 κρεβάτια, μαζί με λίγα κρεβάτια σε ιδιωτικά νοσοκομεία, εξυπηρετούν 381.690 άτομα που ζουν στις πόλεις και 721.580 στις αγροτικές περιοχές. Τα 800 αραβικά χωριά που βρίσκονται διάσπαρτα στην Παλαιστίνη εξυπηρετούνται από 21 κυβερνητικές κλινικές, 41 κέντρα υγείας και 38 κέντρα περίθαλψης και παίδων, τα οποία δεν είναι μόνιμα.
Οι δαπάνες για την Παιδεία ήταν πάντοτε γύρω στο 4% των συνολικών δαπανών. Το 1944-45, 536.007 ή 3,7% δαπανήθηκαν για την εκπαίδευση σε σύνολο εσόδων 18 εκατομυρίων στερλίνων. Αυτό σήμαινε στην πραγματικότητα ότι, σε σύνολο 400.000 αραβόπουλων ηλικίας 5-14 ετών, μόλις 97.400 ή 30% εξυπηρετήθηκαν. Τα υπόλοιπα είτε περιδιαβαίνουν στους δρόμους είτε ιδρώνουν εργαζόμενα σκληρά.
Η γεωργία που αποτελεί τη σημαντικότερη πτυχή της αραβικής οικονομίας ταπεινώνεται από τη Διοίκηση.
Η σιωνιστική κατοχή γης σήμαινε εκδίωξη πολλών αραβικών οικογενειών και, κατά συνέπεια, μια υπερπληθώρα φτηνής αραβικής εργατικής δύναμης στις κεντρικές πόλεις. Αυτό εξηγεί γιατί 110.000 Άραβες σε σύνολο αστικού πληθυσμού 381.000 ακόμα ζουν σε τρώγλες, εν έτει 1947.
Η έλλειψη γης έχει καταστεί οξεία επίσης λόγω της κυβερνητικής αγροτικής πολιτικής που στόχευε στην εκδίωξη της αγροτιάς. Η πρόσφατη αύξηση της φορολογίας γης και κτηνοτροφίας, που έφτασε το 400% στην τελευταία, χαρακτηρίζει την κυβερνητική πολιτική. Είναι ακόμα πιο σκανδαλώδες αυτό, όταν είναι γνωστό ότι αγαθά αξίας 20 εκατομυρίων στερλίνων που ανήκουν κυρίως στα μονοπώλια, απαλλάχτηκαν από την καταβολή δασμών το 1946.
Ο βρετανικός ιμπεριαλισμός δεν επέφερε μόνο φτωχοποίηση της αγροτιάς αλλά και την καταστροφή της αραβικής οικονομικής ανάπτυξης.
Στην Παλαιστίνη υπάρχουν πέντε κύριες εκχωρήσεις που δρουν, πέραν των πετρελαϊκών. Η Παλαιστινιακή Ποτάσα ΕΠΕ, η Εταιρία Ηλεκτρισμού Παλαιστίνης ΕΠΕ, και η Εταιρία Άλατος Παλαιστίνης. Αυτές αποτελούν το 90% των εκχωρήσεων και έχουν ισχυρές συνδέσεις με το μονοπωλιακό καπιταλισμό στη Βρετανία.
Άλλες βιομηχανίες ελέγχονται από το σιωνιστικό κεφάλαιο. Το 1944 υπήρχαν 1.907 σιωνιστικά κονσέρν που απασχολούσαν 37.773 εβραίους εργάτες με κεφάλαιο 12.094.000 στερλίνες και παραγωγή 11.488.000. η αραβική βιομηχανία ήταν ανέφικτο να αναπτυχθεί σε τέτοιες συνθήκες. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν 1.558 μη εβραϊκές εταιρίες, κυρίως αραβικές, που απασχολούν 8.084 εργάτες, με κεφάλαιο 2.131.000 στερλίνες. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές βιομηχανίες που χαρακτηρίζονται αραβικές, αλλά είναι στην πραγματικότητα ξένες.
Το εμπόριο επίσης ελέγχεται από αγγλοσιωνιστικές συνέργειες. Το 1944 τα αραβικά ασφαλισμένα εμπορεύματα ανέρχονταν σε 1.951.700 στερλίνες ενώ οι αγγλοσιωνιστικές συνέργειες έλεγχαν εμπορεύματα αξίας 11.578.000 στερλίνων.
Η βρετανική κυβέρνηση έχει μεταχειριστεί ως προνομιούχα κοινότητα όχι μόνο τους σιωνιστές καπιταλιστές, αλλά και τους εβραίους εργάτες. Η μέση ημερήσια αμοιβή των ανειδίκευτων εργατών στα Ταχυδρομεία και τα Τηλεγραφεία ανέρχεται σε 434 μιλς για τον άραβα εργάτη και 534 για τον εβραίο εργάτη.
Ο αραβικός λαός στην Παλαιστίνη πάλεψε ενάντια στην Εντολή και τη Διακήρυξη Μπάλφουρ εξαρχής. Ο μαζικός χαρακτήρας του κινήματος αναγνωρίζεται από τους βρετανούς ερευνητές που καταφτάνουν τακτικά κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30 ετών.
Φυσικά, ο αγώνας ενάντια στην Εντολή και ενάντια στο βρετανικό ιμπεριαλισμό δεν θα μπορούσε να αποσπαστεί από τον αγώνα ενάντια στο σιωνισμό, τη μετανάστευση και την πώληση γης. Η συμμαχία ανάμεσα στις δύο δυνάμεις και η ανάγκη για απομάκρυνση των εβραϊκών μαζών από τον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό θα μπορούσαν να διεξαχθούν ορθά μόνο κατ’ αυτό τον τρόπο.
Το Αραβικό Εθνικό Κίνημα Απελευθέρωσης συκοφαντείται από τους αντιδραστικούς ως αντισημιτικό και αντιεβραϊκό.
Είναι όμως η αντίδραση που αξίζει αυτή τη συκοφαντία, γιατί αυτή είχε βοηθήσει το ναζισμό στη Γερμανία. Αληθεύει ότι έχουν υπάρξει αραβοεβραϊκές συγκρούσεις, όμως είναι εξίσου αλήθεια ότι αυτές οι συγκρούσεις ποτέ δεν χαρακτήριζαν το απελευθερωτικό κίνημα.
Η βρετανική κυβέρνηση υποχρεώθηκε μετά το 1933 να παραδεχτεί ότι το Αραβικό Απελευθερωτικό Κίνημα ήταν αντικυβερνητικό.
Είναι αλήθεια, ωστόσο, ότι η παραδοσιακή εθνική ηγεσία είχε πάντοτε μια αποτυχία. Δεν ήταν ποτέ σε θέση να έχει μια θετική στάση έναντι των εβραϊκών μαζών σε διάκριση από το σιωνισμό. Αυτό οφείλεται κυρίως στην ιμπεριαλιστοσιωνιστική δολοπλοκία και στο προνομιακό καθεστώς που απολαμβάνει η εβραϊκή κοινότητα. Είναι αλήθεια ότι η παραδοσιακή ηγεσία πάντοτε αποδεχόταν τα πολιτικά δικαιώματα των Εβραίων στις διάφορες διαπραγματεύσεις με τη βρετανική κυβέρνηση, ωστόσο, δεν έκανε ποτέ τμήμα των σκοπών της την ανάδειξη της αναγκαιότητας για βοήθεια εκ μέρους των Εβραίων στον αγώνα για απελευθέρωση.
Αυτή η έλλειψη, ωστόσο, καλύπτεται από την αριστερή πτέρυγα του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, πρωτοπορία της οποίας είναι ο Εθνικοαπελευθερωτικός Σύνδεσμος.
Ο Εθνικοαπελευθερωτικός Σύνδεσμος, αυξανόμενος αριθμητικά και σε επιρροή, πάντοτε προπαγάνδιζε την ανάγκη για συνεργασία με τις εβραϊκές μάζες που πρέπει να αναγνωρίσουν ότι έχουν μόνιμο ζωτικό συμφέρον στην καταπολέμηση του ιμπεριαλισμού, την μείωση του κύρους του Σιωνισμού και τη συνεργασία με τον αραβικό λαό που παλεύει για την απελευθέρωση.
Είμαι στην πολύ ευχάριστη θέση να πω, και μιλώ εκ μέρους του Εθνικοαπελευθερωτικού Συνδέσμου, ότι τα αποτελέσματα αυτής της συνδιάσκεψης θα είναι ένα βήμα εμπρός για τον αγώνα των Αράβων και των Εβραίων και για τον αγώνα όλων των δημοκρατικών δυνάμεων για μια ελεύθερη, ανεξάρτητη, δημοκρατική Παλαιστίνη, απαλλαγμένη από τις δολοπλοκίες και την επέμβαση του αμερικάνικου ή του βρετανικού ιμπεριαλισμού, που σχεδιάζουν να κάνουν τη Μέση Ανατολή προπύργιο της αντίδρασης, εφεδρεία ανθρώπινων πόρων και στρατηγικό προμαχώνα ενάντια στις δημοκρατικές δυνάμεις που έχουν επικεφαλής τη Σοβιετική Ένωση.
Η Ανεξαρτησία της Παλαιστίνης δεν είναι μόνο απαραίτητη για την απελευθέρωση και ενότητα του αραβικού κόσμου αλλά και σημαντική για την παγκόσμια ειρήνη. Όσο ο αραβικός κόσμος αποτελεί πεδίο ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης και ο κυριαρχίας, θα αποτελεί και πεδίο ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, κάτι που σημαίνει πόλεμος.
Αυτός είναι ο αγώνας στον οποίο κανένας λαός δεν μπορεί να στέκεται ουδέτερος. Ο αραβικός λαός στην Παλαιστίνη, με τις μακρόχρονες παραδόσεις αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστών, έχει ήδη επιλέξει το ρόλο του. Είναι βέβαιος ότι μια στενή συμμαχία με την εργατική τάξη και τους δημοκράτες όλων των χωρών θα του φέρει ελευθερία και δημοκρατία. Ο βρετανικός λαός και ο λαός της Αυτοκρατορίας έχουν έναν ηγετικό ρόλο να παίξουν σε αυτό τον αγώνα.
Η συνεργασία της αραβοεβραϊκής εργατικής τάξης και ο αγώνας των προηγμένων προοδευτικών εβραϊκών δυνάμεων ενάντια στη σιωνιστική τρομοκρατία που διαδίδεται αποτελούν νέους παράγοντες που θα βοηθήσουν πολύ τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα.
Εκδόθηκε από το ΚΚ Βρετανίας σε ξεχωριστή μπροσούρα με τίτλο “We Speak for Freedom”, μαζί με τις εισηγήσεις, τις διακηρύξεις και τα ψηφίσματα και τις τοποθετήσεις των εκπροσώπων όλων των κομμάτων. Σε αυτή, ο Μικούνις χαρακτηρίζεται “ένας από τους ηγέτες των εβραίων κομμουνιστών”, ενώ ο Τουμά μέλος της ΚΕ του ΕΑΣΠ.
Bλ.επίσης
(εβραϊκό) ΚΚ Παλαιστίνης: “Όχι στη διχοτόμηση της Παλαιστίνης” (Οκτώβρης 1946) (+ένα σχόλιο για την υπό εκκόλαψη “πιάτσα” του “αριστερού” φιλοσιωνισμού)
Δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων χωρών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την Παλαιστίνη (3/3/1947)
Η «νομιμοποίηση» της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ από το σχέδιο του ΟΗΕ για διαίρεση της Παλαιστίνης & η σοβιετική αναγνώριση Ντοκουμέντα της σοβιετικής διπλωματίας
Τοποθέτηση Γκρομύκο στη ΓΣ του ΟΗΕ που υπερψηφίζει τη διαίρεση της Παλαιστίνης(26/11/1947)
Τσεχοσλοβακικός εξοπλισμός της Συρίας πριν τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο (22/01/1948)(+ένα σχόλιο για μια σιωναζιστική αφίσα που θα ξεκολληθεί)
Shmuel Mikunis: Οι λαοί της Παλαιστίνης παλεύουν για εθνική ανεξαρτησία (15/4/1948)
Περιοδικό Κομινφόρμ: Πολιτικές θέσεις- Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (1/6/1948)
Louis Harap (εκδότης “Jewish Life”): Για τη δίκη της Πράγας και τη φιλοϊμπεριαλιστική-λογοκριτική εξίσωση αντισιωνισμού-αντισημιτισμού (Γενάρης 1953)
Τοποθετήσεις των εκπροσώπων του Κ.Κ. Παλαιστίνης στο 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς
Τα γεγονότα του Οκτώβρη-Νοέμβρη του 1933 στην Παλαιστίνη, όπου για πρώτη φορά δρα σχετικά διακριτά και συγκροτημένη η εργατική τάξη, αποτελούν το πρελούδιο του μεγάλου ξεσηκωμού του 1936-1939. Στο μεταξύ, επιτυγχάνεται πρόοδος στο στόχο της αραβοποίησης του ΚΚΠ και έντονη αραβική εργατική δράση. Από την άλλη, ιδρύεται φιλοβρετανικό αραβικό κόμμα με φεουδαρχική βάση, που αργότερα θα φτάσει να μη στηρίξει την εξέγερση (το κόμμα της Εθνικής Άμυνας) και θα είναι το μόνο κόμμα που δεν θα απαγορευτεί. Στο σιωνιστικό στρατόπεδο, ο μετέπειτα 1ος πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπεν Γκουριόν, ηγέτης της Χίσταντρουτ από το 1921 (σιωνιστικής ΓΣΕΕ- συνδικάτο όχι απλώς κίτρινο, αλλά κανονικά εργοδοτικό), γίνεται επικεφαλής του “Εβραϊκού Πρακτορείου” (που φέρνει εβραίους εποίκους στην Παλαιστίνη), αποδεικνύοντας τους (διόλου κρυφούς) οργανικούς δεσμούς του εβραϊκού εργατικού κινήματος με το σιωνιστικό. Οι Άγγλοι προτείνουν ένα συμβουλευτικό, βασικά, σώμα, από 12 άραβες, 7 άγγλους και 5 εβραίους. Στις παρακάτω τοποθετήσεις τους στο ιστορικό 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, οι εκπρόσωποι του ΚΚ Παλαιστίνης αναδεικνύουν την πρόκληση για το κομμουνιστικό κίνημα στην επίτευξη ενότητας με τους εθνικορεφορμιστές στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα και με τους εβραίους εργαζόμενους στο αντιιμπεριαλιστικό και εργατικό κίνημα, χωρίς να αλλάξει η τοποθέτησή του για το σιωνισμό (μέσω της ανακάλυψης δήθεν προοδευτικών θυλάκων εντός αυτού, όπως προωθούσαν επί χρόνια διάφοροι ηγέτες του κόμματος, πριν, αλλά και μετά το 7ο συνέδριο της ΚΔ, μετά την ίδρυση εβραϊκού γραφείου της ΚΕ του ΚΚΠ το 1937 και μέχρι τη διάσπαση του 1943, οπότε και δημιουργήθηκε ένα πρακτικά φιλοσιωνιστικό ΚΚΠ με το Σμούελ Μικούνις επικεφαλής).
***
Τοποθέτηση σ.Γιουσούφ, εκπροσώπου του Κ.Κ. Παλαιστίνης στη συζήτηση για την έκθεση δράσης της Κομμουνιστικής Διεθνούς στο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς 12η -απογευματινή – συνεδρίαση, 31 Ιούλη 1935
Η Παλαιστίνη έχει για τον βρετανικό ιμπεριαλισμό τεράστια πολιτική, οικονομική και στρατιωτική σημασία. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της σημερινής πολιτικής κατάστασης συνίσταται στο ότι ο αγγλικός ιμπεριαλισμός, πέρα από τον αποικιακό μηχανισμό του και το κοινωνικό του περιεχόμενο, τη φεουδαρχική τάξη, στηρίζεται κυρίως στη σιωνιστική εβραϊκή αστική τάξη, αξιοποιώντας την εβραϊκή εθνική μειονότητα προς όφελος της ιμπεριαλιστικής του πολιτικής. Η εβραϊκή εθνική μειονότητα στην Παλαιστίνη είναι, γενικά, ένα αποικιοκρατικό και κατακτητικό έθνος που υποστηρίζεται από τον αγγλικό ιμπεριαλισμό. Το 1921, το αγγλοσιωνιστικό κεφάλαιο κατάφερε να εγκαταστήσει στην Παλαιστίνη 250.000 εβραίους μετανάστες.
Ο μισθός των αράβων εργατών είναι 2 με 3 φορές κατώτερος από εκείνος των εβραίων εργατών, για μια εργάσιμη ημέρα αρκετά πιο μεγάλης διάρκειας. Οι σιωνιστές εκδιώκουν δια της βίας τους άραβες εργάτες από τις εβραϊκές επιχειρήσεις και κτήματα και τους αντικαθιστούν από εβραίους μετανάστες.
Κατά τη διάρκεια των τριών τελευταίων χρόνων, 22.000 άραβες φελάχοι και οι οικογένειές τους εκδιώχτηκαν από τη γη τους.
Αυτές οι συνθήкες προκαλούν μια αντίσταση από τις αραβικές μάζες όλο και πιο μεγάλη. Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας του 1929, που χαρακτηρίστηκε από έναν μεγάλο λαϊκό ξεσηκωμό, ξεχωρίζει με την ιδιαίτερη δύναμή του. Μετά τον ξεσηκωμό του 1929, εκδηλώνεται μια τάση ιδιαίτερα ισχυρή στους άραβες εργάτες για οργάνωση συνδικάτων. Το απεργιακό κίνημα ενισχύεται. Οι οδομαχίες με τις σιωνιστικές συμμορίες και την αστυνομία γίνονται συχνό φαινόμενο. Στα αραβικά χωριά, οι αναταραχές δεν σταματούν. Η άρνηση πληρωμής φόρων, η αντίσταση στην αστυνομία, η ανάπτυξη παρτιζάνικου κινήματος, οι διαδηλώσεις του 1931 στη Νάμπλους, ο συνεχής αγώνας των αγροτών για τη γη τους ενάντια στους σιωνιστές καταληψίες (Ουάντι Χαουάρις, Μάτα, Ζουμπέιντατ κλπ), όπως και τα μεγάλα γεγονότα του 1933, όλα αυτά μαρτυρούν, με τον πιο προφανή τρόπο, τη μαχητική ικανότητα και την ανάπτυξη του επαναστατικού απελευθερωτικού κινήματος των αραβικών μαζών. Η απεργία του 1935 στη Χάιφα, στις επιχειρήσεις της Ιρακινής Πετρελαϊκής Εταιρίας, στην οποία συμμετείχαν όλοι οι παλαιστίνιοι εργάτες αυτής της εταιρίας, έχει ιδιαίτερη σημασία. Αυτή η απεργία των 650 εργατών που έλαβε χώρα σε μια περίοδο μεγάλης κρίσης και ανεργίας, διήρκεσε 16 ημέρες και τελείωσε με νίκη των εργατών.
Όλα αυτά δείχνουν το τεράστιο πεδίο δράσης που έχουμε στην Παλαιστίνη για την επαναστατική δραστηριότητα του κόμματος του προλεταριάτου. Το κόμμα υπέφερε για πάρα πολλά χρόνια από εβραϊκό εθνικισμό. Επικεφαλής του κόμματος βρίσκονταν σύντροφοι προερχόμενοι κατά πλειοψηφία από το σιωνιστικό κόμμα. Μη έχοντας ποτέ αναδιαπαιδαγωγηθεί ιδεολογικά, συνέχισαν, από την ίδρυση του κόμματος μέχρι την αποπομπή τους, κάποιοι ανοιχτά και άλλοι με κρυφό τρόπο, να αγωνίζονται ενάντια στη γραμμή της Κ.Δ. Εμπόδισαν την πολιτική και οργανωτική ανάπτυξη του κόμματος, φρενάροντας και εμποδίζοντας έτσι το επαναστατικό και το απελευθερωτικό κίνημα των αραβικών μαζών.
Η κομματική καθοδήγηση υπονόμευε με όλα τα μέσα την αραβοποίηση του ΚΚ Παλαιστίνης, το οποίο συνέχιζε να ακολουθεί, στην πολιτική του δράση, καθώς και στον οργανωτικό τομέα, την παλιά, καταδικασμένη (σ.parapoda: από την Κ.Δ.) γραμμή.
Μετά την αποπομπή των οπορτουνιστών από την καθοδήγηση του ΚΚ Παλαιστίνης, στις αρχές του 1935, το κόμμα μπόρεσε να καταγάγει σημαντικές επιτυχίες. Υλοποιώντας σταθερά την αραβοποίησή του, το κόμμα σημείωσε σημαντική πρόοδο στη δημιουργία δεσμών με τις πλατιές αραβικές μάζες. Το κόμμα δημιούργησε πυρήνες στις κύριες επιχειρήσεις, στη θέση των χωρικών πυρήνων. Το κόμμα διείσδυσε σε μια σειρά μεγάλα συνδικάτα και έδωσε νέα πνοή στη συνδικαλιστική δουλειά στις τάξεις των αράβων εργατών, δουλειά που αγνοούταν πλήρως.
Σε αυτό τον αγώνα για την κατάκτηση των αραβικών μαζών, το σημαντικότερο σημείο για εμάς είναι το ζήτημα της δημιουργίας ενός ενιαίου μετώπου με τις εθνικοεπαναστατικές και τις εθνικορεφορμιστικές ομάδες και οργανώσεις για τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Η αραβοποίηση του ΚΚ Παλαιστίνης δεν σημαίνει επουδενί ότι η δουλειά στους εβραίους εργάτες και αγρότες πρέπει να αμεληθεί.
Το καθήκον μας είναι να διεξάγουμε μια αλύγιστη πάλη ενάντια στη σιωνιστική παρέκκλιση περί κυρίαρχου έθνους και ενάντια στον ντόπιο αραβικό σοβινισμό. Σε μια αδιάλλακτη πάλη ενάντια στις παρεκκλίσεις τόσο θεωρητικά όσο και στην πράξη, το κόμμα μας θα ενισχυθεί και θα καταστεί ικανό να διεξάγει τις μελλοντικές μάχες.
Μετάφραση από τα γαλλικά. Πηγή: La Correspondance Internationale, βδομαδιάτικη εφημερίδα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 3 Νοέμβρη 1935, ν.103, έκτακτη έκδοση, σ.σ.1502-1503.
***
Τοποθέτηση σ.Χάτζαρ, εκπροσώπου του Κ.Κ. Παλαιστίνης στη συζήτηση για την εισήγηση του σ.Δημητρόφ στο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 29η – πρωινή – συνεδρίαση, 10 Αυγούστου 1935
Το εθνικοεπαναστατικό κίνημα στην Παλαιστίνη έχει δυναμικά αναπτυχθεί, τόσο όσον αφορά το μαζικό του χαρακτήρα, όσο και αναφορικά με την ορμητικότητα των κινημάτων ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους σφετεριστές σιωνιστές. Η εργατική τάξη παίζει όλο και πιο μεγάλο και δραστήριο ρόλο στο λαϊκό κίνημα. Σε αυτή την επανάσταση, ο αποφασιστικός ρόλος ανήκει στις αραβικές λαϊκές μάζες και στην παλαιστινιακή εργατική τάξη, την πρωτοπορία τους. Είναι αυτό ακριβώς που δεν κατανόησε η προηγούμενη καθοδήγηση του ΚΚΠ. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, παρά τα μεγάλα επαναστατικά γεγονότα που εξελίχτηκαν στη χώρα, το κόμμα βάδιζε σε ένα δρόμο σεχταρισμού και εβραϊκού εθνικισμού, παραμένοντας αποσπασμένη από τις πλατιές αραβικές μάζες. Αυτή η οπορτουνιστική, ημισιωνιστική καθοδήγηση καθαιρέθηκε. Σήμερα, το κόμμα προχωρά αποφασιστικά στο δρόμο της αραβοποίησης, ώστε να έρθει σε επαφή με τις πλατιές λαϊκές μάζες, να παλέψει επιτυχώς για την κατάκτηση του καθοδηγητικού ρόλου στο εθνικοαπελευθερωτικό κινημα των αραβικών μαζών και να διασφαλίσει στην εργατική τάξη την ηγεμονία σε αυτό τον αγώνα.
Σήμερα ακόμα, οι ηγέτες του εθνικορεφορμισμού έχουν μια μεγάλη επιρροή στο εθνικό κίνημα στην Παλαιστίνη. Τα κόμματα και οι οργανώσεις που καθοδηγούν είναι μαζικά.
Διεισδύοντας σε αυτές τις οργανώσεις, μπορούμε να προσελκύσουμε αυτές τις μάζες, να τις αποσπάσουμε από την επιρροή των ρεφορμιστών ηγετών και να τις οδηγήσουμε στο δρόμο της αποφασιστικής πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Οι αραβικές μάζες τρέφουν ένα βαθύ μίσος ενάντια στη σιωνιστική αστική τάξη που ανέλαβε άμεσα το ρόλο του χωροφύλακα ώστε καλύτερα να καταστέλλει και να υποδουλώνει. Η ανάγκη πάλης ενάντια στη σιωνιστική αστική τάξη καθίστατι προφανής για όλα τα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα του εργαζόμενου λαού. Είναι μια πάλη που διεξάγεται καθημερινά και είναι στην ουσία της αντιιμπεριαλιστική. Εγκρίνοοντας αυτό τον αγώνα, πρέπει να γίνουμε επικεφαλής του, να τον μεγαλώσουμε και να τον προσανατολίσουμε σε μια σωστή κατεύθυνση: να διεξάγουμε μια πάλη ενάντια στον κύριο εχθρό, τον ιμπεριαλισμό. Μισούμε τη σιωνιστική εβραϊκή αστική τάξη, όμως τείνουμε αδελφικό χέρι στους εβραίους εργαζόμενους για να παλέψουμε από κοινού ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό, αυτούς τους αδυσώπητους εχθρούς των Αράβων και των Εβραίων της Παλαιστίνης.
Την ίδια ώρα που δημιουργείται το αραβικό εθνικό λαϊκό μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το σιωνισμό, το κόμμα πρέπει να διεξάγει δραστήρια δουλιά στις εβραϊκές εργαζόμενες μάζες για να τις αποσπάσει από την επιρροή του αντεπαναστατικού κόμματος των σιωνιστών εβραίων καπιταλιστών, για να οδηγήσει τους εργαζόμενους στον αγώνα της εθνικής απελευθέρωσης των αραβικών μαζών. Η εβραϊκή εθνική μειονότητα στην Παλαιστίνη βρίσκεται μπροστά στην προοπτική της νίκης του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος υπό την ηγεμονία του προλεταριάτου. Έχουμε καθήκον να δείξουμε στους εβραίους εργαζόμενους, να τους πείσουμε ότι τα ταξικά και εθνικά συμφέροντά τους συνδέονται με τη νικηφόρα έκβαση του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος των αραβικών μαζών και στο δημοκρατικό μετασχηματισμό του κοινωνικού καθεστώτος στην Παλαιστίνη. Πρέπει να δουλέψουμε πρωτίστως για τη δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου της αραβικής και της εβραϊκής εργατικής τάξης.
Παλεύοντας αποφασιστικά μέχρι τέλους για την αραβοποίηση του κόμματος, θα το στερεώσουμε ιδεολογικά και οργανωτικά και θα το καταστήσουμε πιο ικανό για τον αγώνα. Διατηρώντας στο κόμμα τους δοκιμασμένους και τίμιους εβραίους συντρόφους, παλεύουμε αποφασιστικά για την εξάλειψη της εβραϊκής εθνικιστικής παρέκκλισης και ταυτόχρονα ενάντια στις εκδηλώσεις αραβικού εθνικισμού στο κόμμα.
Μετάφραση από τα γαλλικά. Πηγή: La Correspondance Internationale βδομαδιάτικη εφημερίδα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 4 Δεκέμβρη 1935, ν.115, έκτακτη έκδοση, σ.σ.1721-1722.
Βλ. επίσης:
Κομμουνιστική Διεθνής: Ενάντια στα εγκλήματα του εβραϊκού εθνικισμού στην Παλαιστίνη (28/02/1925)
Κ.Κ. Παλαιστίνης: Για την αντιιμπεριαλιστική εξέγερση του παλαιστινιακού λαού (10/06/1936)
Δήλωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων χωρών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την Παλαιστίνη (3/3/1947)
Shmuel Mikunis: Οι λαοί της Παλαιστίνης παλεύουν για εθνική ανεξαρτησία (15/4/1948)
Περιοδικό Κομινφόρμ: Πολιτικές θέσεις- Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (1/6/1948)
Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.-Πόλεμος στην Παλαιστίνη: Αντιθέσεις Αγγλίας & Αμερικής (17/5/1948)
Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.- Ο Δάκτυλος του Ιμπεριαλισμού: Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη Συνεχίζεται (22/5/1948)
Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.-Δηλώσεις του ΚΚ Αγγλίας: Να σταματήσει ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (23/5/1948)
Δελτίο Ειδήσεων Δ.Σ.Ε.- Ανταπόκριση «Βέσνικ»(Ζάγκρεμπ): Ο Πόλεμος στην Παλαιστίνη (31/5/1948)
Η στάση των μεγάλων δυνάμεων κατά το βρώμικο ισραηλινό “Πόλεμο των Έξι Ημερών” (05-10/06/1967)
Κομμουνιστική Διεθνής: Ενάντια στα εγκλήματα του εβραϊκού εθνικισμού στην Παλαιστίνη (28/02/1925)
Η βιομηχανία στην Παλαιστίνη ουσιαστικά αναπτύσσεται με το τέλος του Α’ Π.Π. και την έναρξη της μαζικής μετανάστευσης. Η μαζική μετανάστευση φέρνει και εργάτες με διεθνιστικό προσανατολισμό και οργανωτική εμπειρία.
Το εβραϊκό εργατικό κίνημα έχει μια αντικειμενική ιδιαιτερότητα, πέραν της υποκειμενικής δράσης των σιωνιστών να αποκόψουν κάθε ταξική αναφορά, αφού αυτή θα σήμαινε και την ένωση με τους άραβες εργάτες: οι συνθήκες εργασίας των αράβων εργατών ήταν χειρότερες από των εβραίων και οι εβραίοι εργοδότες τούς προτιμούσαν. Αυτό, σε συνδυασμό με τη μη γνώση της αραβικής γλώσσας οδηγούσε στην απομόνωση των εβραίων από τους άραβες εργάτες και έδινε πάτημα, ώστε, 1) να αναπτυχθεί σοβινισμός στο εργατικό κίνημα, όπου, υπό την απειλή κήρυξης απεργίας, η Χισταντρούτ (η εβραϊκή ΓΣΣΕ που ιδρύθηκε το 1920 από τη δεξιά πτέρυγα της Ποάλε Ζίον, Αχντούτ Χααβοντά, και ένα μη μαρξιστικό εργατικό κόμμα, το Κόμμα του Νέου Εργάτη, (Χαποέλ Χατζάιρ) για να απομονώσει το διεθνιστικό ΣΚΠ που ιδρύθηκε τον Αύγουστο του ’19) απαιτεί, για παράδειγμα, από τους εβραίους εργοδότες, υπό την απειλή κήρυξης απεργίας, την πρόσληψη αποκλειστικά εβραίων εργατών, 2) η εξάλειψη του ανταγωνισμού με τους άραβες εργάτες να πάρει εντελώς αντίθετη πορεία: τα εβραϊκά συνδικάτα, υπό δεξιές ηγεσίες (είτε της δεξιάς πτέρυγας της Ποάλε Ζίον είτε άλλων) δημιούργησαν ειδικές συντεχνίες που στη θέση της πάλης των τάξεων θέτουν εθνικιστικούς στόχους: την κατάκτηση της αγοράς εργασίας από εβραίους εργάτες. Αυτό το γεγονός καθόρισε για καιρό την περαιτέρω εξέλιξη του εβραϊκού εργατικού κινήματος. Μια ιδιαίτερη ιδεολογία δημιουργήθηκε (η οποία γέννησε την Αχντούτ Χααβοντά τον Αύγουστο του 1918). Αυτή συνοψίζεται στο εξής: δεν υπάρχει αστική τάξη στην Παλαιστίνη, επομένως, δεν υπάρχει πάλη των τάξεων. Από αυτό συνάγεται ότι στόχος του προλεταριάτου, σε αυτή τη χώρα είναι “η ταξική οικοδόμηση”. Αντί για διεξαγωγή ταξικής πάλης, υπάρχει ένας ταξικός ανταγωνισμός όπου η εργατική τάξη πρέπει να δημιουργεί τους δικούς της οικονομικούς οργανισμούς που στηριζόμενοι σε μια εθνική δημοκρατία, θα εκτοπίσουν το ιδιωτικό κεφάλαιο. Με λίγα λόγια, τα συνδικάτα, ούτε καν κίτρινα δεν ήταν: έγιναν εργοδότες.
Πρωτομαγιάτικη αφίσα με θέμα…το ταμείο των εργατών της “Γης του Ισραήλ” για την επαγγελματική και φυσική κατάρτιση της εργαζόμενης νεολαίας.
Η στάση, λοιπόν, των επαναστατών εργατών έναντι αυτών των συνδικάτων και του σιωνισμού, που ελέγχει οικονομικά απόλυτα τα συνδικάτα αυτά, θα αποτελεί μόνιμο πρόβλημα, και θα αλλάζει τακτικά. Το ΣΚΠ, που προερχόταν από την αριστερή πτέρυγα του Ποάλε Ζίον, αρχικά αποχώρησε από τη Χίσταντρουτ, όμως, αργότερα αναγκάστηκε να δημιουργήσει φράξιες εντός της.
Η Πρωτομαγιά του 1921 και η εβδομάδα που ακολούθησε έμεινε στην ιστορία. Το ΚΚΠ αποφάσισε διεθνιστική πορεία. Οι βρετανικές αρχές επέτρεψαν μόνο τη συγκέντρωση της Χίσταντρουτ. Βρετανοί και σιωνιστές χτύπησαν άραβες συγκεντρωμένους, οι συγκρούσεις έλαβαν εθνικό χαρακτήρα, η βρετανική αεροπορία χρησιμοποιήθηκε κατά των Αράβων, ενώ ακολούθησε πογκρόμ κατά του ΚΚΠ από βρετανούς και σιωνιστές: Θορυβημένοι οι Άγγλοι από τον ταξικό προσανατολισμό, 1) ιδρύουν το Δεκέμβρη του 1921 Ανώτατο Ισλαμικό Συμβούλιο, 2) το Γενάρη του 1922 η Χίσταντρουτ επιβεβαίωσε τον εθνικό χαρακτήρα της. 3) για να καλμάρουν το αραβικό κίνημα τον Ιούνη του 1922, στη Λευκή Βίβλο ο Τσόρτσιλ αναφέρει ότι το κράτος στην Παλαιστίνη δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά εβραϊκό. Τον Αύγουστο του 1922 οι Βρετανοί σκαρώνουν ένα είδος Συντάγματος, το οποίο προέβλεπε δημιουργία Συμβουλίου 23 μελών, εκ των οποίων οι 12 εκλεγμένοι. Στους Άραβες, το 88%, δίνονταν μόνο 10 θέσεις, το 43%, διαιρεμένες μάλιστα σε μουσουλμανικές και χριστιανικές. Οι Άραβες μποϊκόταραν επιτυχώς τις εκλογές του Φλεβάρη του 1923 και έκτοτε δημιουργήθηκε 12μελές συμβουλευτικό συμβούλιο.
Η Χίσταντρουτ τον Απρίλη του 1924 αποφασίζει τη διαγραφή των διεθνιστών κομμουνιστών. Αντιστάσεις υπάρχουν: το συνδικάτο σιδηροδρομικών, παρά τις διαγραφές, αποφασίζει το Νοέμβρη του 1924 την ίση εκπροσώπηση Αράβων στα όργανα. Ωστόσο, λόγω σιωνιστικού και εργοδοτικού προσανατολισμού (εξαιτίας της συντριπτικής υλικής εξάρτησης των εβραίων εποίκων από το σιωνιστικό κίνημα), τον οποίο το Φλεβάρη του ’25 το Γραφείο Ανατολής της Κομιντέρν κατήγγειλε, την άνοιξη του 1925 οι Άραβες έφυγαν από το σωματείο, και ίδρυσαν το καλοκαίρι το Σύνδεσμο Αράβων Εργαζομένων Παλαιστίνης (PAWS).
***
Κομμουνιστική Διεθνής: Ενάντια στα εγκλήματα του εβραϊκού εθνικισμού στην Παλαιστίνη (28/02/1925)
Ο αγγλικός ιμπεριαλισμός, οι άραβες φεουδάρχες και οι σιωνιστές συναπισμένοι ενάντια στο φτωχό πληθυσμό – Η απαλλοτρίωση των αράβων αγροτών
Κάλεσμα του Γραφείο Ανατολής της Κομμουνιστικής Διεθνούς στους προλετάριους όλων των χωρών
Οι άγγλοι ιμπεριαλιστές και οι σιωνιστές εποικιστές χτύπησαν άλλη μια φορά την επαναστατική πρωτοπορία των αγροτών και των εργατών στην Παλαιστίνη.
Όντας ο δικτατορικός αφέντης της Αιγύπτου και του Σουδάν, ο αγγλικός ιμπεριαλισμός θέλει να εξαφανίσει το επαναστατικό και εθνικό κίνημα της Παλαιστίνης. Για να διατηρήσει την “τάξη” και την ησυχία στην περιοχή του Σουέζ, η Αγγλία εγκαινίασε μια λυσσαλέα κατασταλτική εκστρατεία στην Παλαιστίνη. Η τοπική αστική τάξη και οι σιωνιστές έποικοι κάνουν τη βρώμικη δουλειά.
Με το κάλυμμα του σιωνισμού, ο αγγλικός ιμπεριαλισμός επιδιώκει να τσακίσει το κίνημα εθνικής χειραφέτησης των Αράβων. Η σιωνιστική ισραηλίτικη αστική τάξη αποκτά, ως αποζημίωση των καλών και αφοσιωμένων υπηρεσιών της, το προνόμιο του “κυρίαρχου έθνους”, παρότι ο πληθυσμός της Παλαιστίνης δεν περιλαμβάνει παρά 13% Εβραίων! Χρησιμοποιώντας αυτό το προνόμιο και προστατευόμενη από τα αγγλικά πυροβόλα και αεροπλάνα, η σιωνιστική οργάνωση έχει επιδοθεί στην αφαίρεση της γης των αράβων αγροτών. Ούσα συνασπισμένη και συνένοχη με τους καταπιεστές, οι πλούσιοι άραβες φεουδάρχες αριστοκράτες – οι “εφέντηδες” – πουλάνε οικειοθελώς τις εκτάσεις τους στους εβραίους καπιταλιστές, χωρίς να νοιάζονται στο παραμικρό για την τύχη των αράβων αγροτών που επί δεκάδες χρόνια καλλιεργούν τις εκτάσεις αυτές.
Καθημερινά, από την έναρξη του σιωνιστικού εποικισμού, άραβες καλλιεργητές εκδιώκονται από τη γη τους. Αυτό οδηγεί σε αιματηρές συγκρούσεις ανάμεσα στους εβραίους έποικους και τους άραβες μικρούς αγρότες.
Κάθε κομμάτι γης που αποκτάται από τους εβραίους εποικιστές, αποκτάται πάνω στα συντρίμμια εκατοντάδων αραβικών οικογενειών. Η αγγλική κυβέρνηση γνωρίζει καλά να εκμεταλλεύεται τον εθνικό ανταγωνισμό που γεννιέται από αυτές τις παρανομίες. Ξεσηκώνοντας τους Άραβες εναντίον των Εβραίων και τους Εβραίους εναντίον των Αράβων, ο αγγλικός ιμπεριαλισμός έρχεται, έπειτα, να παρουσιαστεί ως διαιτητής – “προστάτης του ειρηνικού πληθυσμού”. Αυτός είναι ένας τρόπος για να δικαιολογεί την κυριαρχία του.
Ο συνασπισμός του αγγλικού ιμπεριαλισμού, του εβραϊκού σιωνισμού και της αραβικής φεουδαρχίας για την από κοινού εκμετάλλευση του προλεταριάτου και των αγροτών στην Παλαιστίνη, βρήκε έναν αφοσιωμένο βοηθό στο σοσιαλιστικό κόμμα “Αχντούτ Χααβοντά” της Παλαιστίνης, που είναι τμήμα της 2ης Διεθνούς. Αυτό το “σοσιαλιστικό κόμμα” ενθαρρύνει την ποταπή “ανάγκη” οι σιωνιστές έποικοι να καλούν σε “ιερά κατάκτηση της γης”, της γης των αράβων αγροτών. Οι δυστυχώς ασυνείδητοι εβραίοι εργάτες που ακολουθούν το Αχντούτ Χααβοντά” αλληλοσκοτώνονται με τους άραβες αγρότες: οι σιωνιστές και οι εφέντηδες πλουτίζουν.
Η χωρίς έλεος απαλλοτρίωση των κατεστραμμένων αγροτών που ακολουθείται από τη βίαιη εκδίωξή τους από τις εστίες τους, η εξαθλίωση, η φτώχεια και η πείνα των εβραίων και αράβων εργατών που κυνικά εκμεταλλεύονται η εβραϊκή αστική τάξη και οι άραβες ευγενείς, προκαλούν στους εργαζόμενους της Παλαιστίνης εξεγέρσεις.
Τα γεγονότα του Αφούλ, όπου το αίμα των αράβων εργατών και των εβραίων εποίκων χύθηκε σε μια μάχη για τη γη, έχουν ξαναθέσει στην ημερήσια διάταξη τα εγκλήματα των αγγλοσιωνιστών εποικιστών.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Παλαιστίνης καταδικάζει την υποκρισία και τις ατιμίες των βρετανών καταπιεστών και των σιωνιστών λακέδων τους. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Παλαιστίνης στιγματίζει τους άθλιους “σοσιαλιστές” του Αχντούτ Χααβοντά και τους ηγέτες του κίτρινου συνδικάτου Χισταντρούτ.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα επιθυμεί την οργάνωση των εργαζομένων της Παλαιστίνης, Αράβων και Εβραίων, ανεξαρτήτων εθνικότητας, και τη δημιουργία ενιαίων συνδικαλιστικών ομοσπονδιών πάνω σε μια πλατφόρμα ταξικής πάλης. Οι κομμουνιστές της Παλαιστίνης αντιστέκονται στη δημιουργία μιας προνομιούχας σιωνιστικής εργατικής κάστας που μια μέρα θα μπορεί να ριχτεί ενάντια στους ανυπεράσπιστους άραβες εργάτες και αγρότες.
Επίσης όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις της χώρας, από την αγγλική αστυνομία ως τους σοσιαλιστές, έχουν κηρύξει τον πόλεμο στο κόμμα μας.
Βλέπουμε τις συμμορίες του σιωνιστικού φασισμού να επιτίθενται και να χτυπούν τους επαναστάτες εργάτες. Κλείνονται οι εργατικές λέσχες και πολλαπλασιάζονται οι συλλήψεις.
Σύντροφοι εργάτες! Απαιτήστε την απελευθέρωση των συλληφθέντων επαναστατών! Απαιτήστε την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων και όλων των αράβων εθνικιστών που παλεύουν ενάντια στην αγγλοσιωνιστική καταπίεση!
Κάτω η λευκή τρομοκρατία!
Ζήτω το Κομμουνιστικό Κόμμα Παλαιστίνης!
Ζήτω η αδερφική και επαναστατική ένωση των αράβων και των εβραίων εκμεταλλευόμενων!
Το Γραφείο Ανατολής της Κομμουνιστικής Διεθνούς
Σεν Καταγιάμα, Κατζ, Μπράουν, Ρόι
Μετάφραση από τα γαλλικά. Δημοσιεύτηκε στη “La Correspondance Internationale”, όργανο της Κομμμουνιστικής Διεθνούς, φ.15, 28 Φλεβάρη 1925, σ.σ. 130-131. Ο όρος “εβραϊκός” στον τίτλο στα περιεχόμενα που υπάρχουν στο πρωτοσέλιδο.
Βλ. επίσης:
Η στάση των μεγάλων δυνάμεων κατά το βρώμικο ισραηλινό “Πόλεμο των Έξι Ημερών” (05-10/06/1967)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου