Στη Μέση Ανατολή, με πρόσχημα το –ανύπαρκτο για μια κατοχική δύναμη– «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» και την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» (όρος στον οποίο ανέκαθεν χωρούσαν τα πάντα, και πρώτα απ’ όλα οι αντικατοχικοί, αντιαποικιακοί και απελευθερωτικοί αγώνες των λαών), έχουμε έναν κρατικό σχηματισμό που υλοποιεί πολιτικές εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας, και ασκεί διεθνή τρομοκρατία με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Με μαζικά εγκλήματα πολέμου και απαρτχάιντ, με προβοκατόρικες επιθέσεις σε τρίτες χώρες, με επιλεκτικές δολοφονίες, εν ολίγοις με τσαλαπάτημα κάθε διεθνούς νόμου και κανόνα…

Δεν είναι διόλου τυχαία η πρόσφατη αυστηρή γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου του ΟΗΕ[1], που κατέρριψε και επισήμως ένα προς ένα όλα τα δήθεν επιχειρήματα του Ισραήλ, φυσικά και των Δυτικών δυνάμεων που το υποστηρίζουν έμπρακτα, για τη νομιμότητα των ενεργειών του από το 1967 και εντεύθεν. Εφεξής η ρετσινιά του «αντισημιτισμού», την οποία κολλούσαν οι εγκληματίες πολέμου και οι διεθνείς απολογητές τους σε οποιονδήποτε τολμούσε να τους εγκαλέσει (περιλαμβανομένων των αντισιωνιστών Εβραίων εντός και εκτός Ισραήλ[2]), έχει ακυρωθεί. Το ρατσιστικό και δολοφονικό Ισραήλ, που θεωρούσε ότι είναι υπεράνω κάθε νόμου και κανόνα, είναι και με τη βούλα πλέον ένα κράτος έκνομο, ένα κράτος παρίας. Πόσο μάλλον που εδώ και καιρό έχει καταληφθεί από ένα ακροδεξιό παρακράτος το οποίο διακηρύττει ξεδιάντροπα και πραγματοποιεί μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου τις αισχρότερες παλιανθρωπιές.

Η μοναδική ελπίδα των σιωνιστών

Σήμερα, παρά τη συνενοχή ή την αδράνεια των ισχυρών της Γης (εδώ, πέρα από τη Δύση, συγκαταλέγονται και οι στρατηγικοί της αντίπαλοι), αυτό το κράτος έχει χάσει όποιο κύρος του είχε απομείνει – ακόμη και στη Δυτική κοινή γνώμη. Η προπαγάνδα του έχει γίνει θρύψαλα. Είναι πιο απομονωμένο παρά ποτέ. Και οι ακροδεξιοί σιωνιστές που κρατούν το τιμόνι της κατοχικής αυτής δύναμης είναι, μεταξύ άλλων λόγω του ακραίου φανατισμού και της μισαλλοδοξίας τους (που τους οδηγεί να επιδιώκουν αποκλειστικά την «τελική λύση» επί των γηγενών Παλαιστινίων), όχι μόνο πολιτικά αλλά και στρατηγικά στριμωγμένοι – παρόλο που μπορούν και συνεχίζουν να διαπράττουν μαζικά εγκλήματα (ταυτόχρονα βέβαια αυτοδιαψεύδονται κάθε φορά που ισχυρίζονται ότι συνέτριψαν την Αντίσταση). Η μοναδική ελπίδα τους είναι λοιπόν η γενίκευση της σύρραξης. Γι’ αυτό προβοκάρουν με κάθε τρόπο το Ιράν και τους συμμάχους του, ώστε να απαντήσουν στις όλο και πιο θρασείες ισραηλινές επιθέσεις με τρόπο τέτοιο που θα εξαναγκάσει τις ΗΠΑ να εμπλακούν στρατιωτικά για να σώσουν το Ισραήλ.

Αυτό, που τώρα το κατανοούν οι πάντες, το έχουμε επισημάνει από την αρχή του τελευταίου –και πλέον αποτρόπαιου– επεισοδίου της 76χρονης κατοχής, το οποίο ξεκίνησε πριν 10 περίπου μήνες. Και η αλήθεια είναι ότι όλο αυτό το διάστημα, παρά τις όποιες ανέξοδες δηλώσεις Δυτικών και αντιδυτικών, κανείς δεν πράττει τίποτα για να υποχρεώσει την ισραηλινή ηγεσία να σταματήσει όχι μόνο τη γενοκτονία, αλλά και την κλιμάκωση και επέκταση της σύρραξης. Θα μπορούσαν να τη σταματήσουν είτε οι μεν είτε οι δε, με διάφορους τρόπους, αλλά δεν το κάνουν. Οι δε Δυτικοί, προεξαρχόντων των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Γαλλίας, έχουν το θράσος να καλούν τώρα σε αυτοσυγκράτηση το… Ιράν – και ταυτόχρονα να δηλώνουν ότι εξακολουθούν να υποστηρίζουν το ισραηλινό (παρα)κράτος, που έχει κάνει κουρελόχαρτο κάθε έννοια δικαίου και ανθρωπιάς.

Προκαλώντας την Τεχεράνη για να προχωρήσει η «τελική λύση»

Αυτή η πολιτική απροκάλυπτης συνενοχής ή συγκαλυμμένης ανοχής επιτρέπει στο Ισραήλ να προχωρά σε επιλεκτικές δολοφονίες στον Λίβανο, αφού η κυνική προπαγάνδα του επιχείρησε με το γνωστό θράσος της να χρεώσει στη Χεζμπολά ένα πολύνεκρο χτύπημα στο κατεχόμενο συριακό Γκολάν, και τελικά να δολοφονεί με πύραυλο τον ηγέτη της Χαμάς στην καρδιά της Τεχεράνης, αμέσως μετά την ορκωμοσία του νέου Ιρανού προέδρου. Είναι σαν να λέει στο Ιράν, «τι άλλο θέλετε να κάνουμε για να αντεπιτεθείτε;». Παρεμπιπτόντως, μέχρι στιγμής το Ιράν και οι σύμμαχοί του έχουν δείξει απίστευτη αυτοσυγκράτηση, με την Τεχεράνη να έχει αναδειχθεί σε παράγοντα σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή. Αρκεί να υπενθυμιστεί η υποστήριξη που το Ιράν παρέχει στη χριστιανική Αρμενία μετά την επίθεση που υπέστη η χώρα αυτή από το Αζερμπαϊτζάν (με την από κοινού υποστήριξη της Τουρκίας και του Ισραήλ, και με την ανοχή της Μόσχας), δηλώνοντας ότι δεν θα γίνει ανεκτή οποιαδήποτε απόπειρα αλλαγής των διεθνών συνόρων.

Με αυτού του είδους τη διεθνή τρομοκρατία το Ισραήλ επαναλαμβάνει κάτι ακόμη: ότι δεν θέλει καμιά εκεχειρία και καμιά λύση, προσωρινή ή μόνιμη, πέραν της εξαφάνισης του Παλαιστινιακού έθνους και της πλήρους υποταγής των Αράβων γειτόνων του. Είναι εξάλλου η δεύτερη φορά μέσα σε 4 μήνες που επιχειρεί να προκαλέσει έναν περιφερειακό (για αρχή…) πόλεμο – και τις δύο φορές ενώ δηλωνόταν από τις ΗΠΑ και άλλους ότι είχαν προχωρήσει πολύ οι διαπραγματεύσεις για εκεχειρία. Και «φυσικά» όχι μόνο η ακροδεξιά κυβέρνηση αλλά σχεδόν σύσσωμο το κατά τα άλλα αλληλοσπαρασσόμενο και σαπισμένο πολιτικό σύστημα του κατοχικού κράτους δηλώνει επίσημα (και με απόφαση της Κνεσέτ) ότι δεν θα δεχθεί ποτέ τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους οποιασδήποτε μορφής, κι ότι θα συνεχίσει το μακελειό μέχρι την «τελική λύση»!

Ιρανικό δίλημμα, Δυτικό δίλημμα

Τούτων λεχθέντων, πρέπει να προστεθεί ότι και το Ιράν βρίσκεται εκ νέου (όπως και μετά την ισραηλινή επίθεση στο ιρανικό προξενείο της Δαμασκού, αλλά με ακόμη πιο δραματικό τρόπο αυτή τη φορά) μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: Να απαντήσει με το ίδιο νόμισμα στη δολοφονία του ηγέτη της Χαμάς στο έδαφός του, ώστε να ανακτήσει το κύρος του που έχει τρωθεί μετά από αλλεπάλληλα ισραηλινά πλήγματα υψηλού συμβολισμού; Ή να «απαντήσει» προσχηματικά ώστε να αποφύγει τη γενίκευση ενός πολέμου που θέλει μόνο το ακροδεξιό Ισραήλ, αλλά με περαιτέρω κόστος στην επιρροή του και την αξιοπρέπειά του; Είναι ένα δίλημμα που δεν γνωρίζουμε (ακόμη) πώς θα απαντηθεί από την Τεχεράνη και τους συμμάχους της στη Συρία, τον Λίβανο, το Ιράκ και την Υεμένη. Το μόνο σαφές, που δεν πρέπει να ξεχνιέται, είναι ότι το δίλημμα υπάρχει εξαιτίας της διεθνούς τρομοκρατίας που ασκεί το Ισραήλ[3].

Οπωσδήποτε η αντιπαράθεση κλιμακώνεται, τόσο με το Ιράν όσο και με τον Λίβανο. Και με δεδομένη τη γενική τάση προς τον πόλεμο, που διαρκώς ενισχύεται, φαίνεται πια αρκετά πιθανό το ενδεχόμενο μιας περιφερειακής –τουλάχιστον– σύρραξης. Το αν και σε ποιο βαθμό θα ανατιναχθεί καταρχήν η Μέση Ανατολή, εξαρτάται πλέον σε μεγάλο βαθμό από τη στάση της Ουάσιγκτον και των άλλων Δυτικών πρωτευουσών. Θα αναλάβουν επιτέλους την ευθύνη τους, δηλαδή θα υποχρεώσουν το τερατούργημα που γέννησαν και στηρίζουν ως τώρα να συμμαζευτεί; Ή θα εξαναγκαστούν να το σώσουν[4] προχωρώντας σε άμεση στρατιωτική παρέμβαση, ρισκάροντας έτσι την εμπλοκή και αντίπαλων πυρηνικών δυνάμεων, με άγνωστη κατάληξη; Και τι θα συμβεί στην περίπτωση που η τυχοδιωκτική και εγκληματική ισραηλινή ηγεσία αποφασίσει να χρησιμοποιήσει εναντίον του ιρανικού και αραβικού κόσμου το πυρηνικό οπλοστάσιο που είναι κοινό μυστικό ότι διαθέτει;[5] Δυστυχώς, τα ερωτήματα είναι πολύ πραγματικά – και η ευθύνη όσων κάνουν πλάτες σε αυτό το (παρα)κράτος είναι τεράστιες. Απαράγραπτες είναι και οι ευθύνες των υπόλοιπων, μη Δυτικών δυνάμεων, που ως τώρα δεν έχουν στείλει καμία αυστηρή προειδοποίηση στο Ισραήλ, να σταματήσει να παίζει με τη φωτιά.

[1] Απόφαση-σταθμός του Διεθνούς Δικαστηρίου (φύλλο 695).
[2] Καθοριστικός ο ρόλος των προοδευτικών αντισιωνιστών Εβραίων στην απομόνωση του Ισραήλ και στην αλλαγή της οπτικής της Δυτικής κοινής γνώμης. Αυτοί οι άνθρωποι ρισκάρουν τα πάντα (προσωπική ελευθερία, δουλειά, σπουδές κ.ο.κ.), και μόνο στις ΗΠΑ μετρούν ήδη πάνω από 4.000 συλληφθέντες.
[3] Αν υπάρχουν ακόμα αποθέματα υπομονής, θα ήταν δυνατή και μια τρίτη, πιο μακροπρόθεσμη «απάντηση»: η ανάπτυξη πυρηνικών όπλων και από το Ιράν. Πόσο μάλλον που η Δύση αθέτησε το 2018 (με πρωτοβουλία Τραμπ, την οποία όμως αποδέχθηκε ντε φάκτο όλο το Δυτικό μπλοκ) την υπογραφή της στη διεθνή συμφωνία για το πυρηνικό του πρόγραμμα, και ξανάρχισε την πολιτική στραγγαλιστικών κυρώσεων…
[4] Ακόμη και στα «για τα μάτια του κόσμου» ιρανικά αντίποινα για τον βομβαρδισμό του ιρανικού προξενείου στη Συρία, που πραγματοποιήθηκαν με drones και πυραύλους δεύτερης διαλογής και με προειδοποιημένο το Ισραήλ (μέσω Ελβετίας και ΗΠΑ) για τους στόχους, δεκάδες πύραυλοι διαπέρασαν την άμυνα όχι μόνο του Ισραήλ αλλά και των υπόλοιπων χωρών που το βοήθησαν (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Ιορδανία κ.λπ.). Βλ. και «Η στρατιωτική πτυχή της ιρανικής αντεπίθεσης» (φύλλο 681). Τι θα συμβεί εάν το Ιράν και οι σύμμαχοί του αντεπιτεθούν με όλες τους τις δυνάμεις; Πιθανόν η ισραηλινή άμυνα να καταρρεύσει: σε αυτό το ενδεχόμενο ποντάρει κυνικά η ισραηλινή ηγεσία ώστε να εκβιάσει την εμπλοκή των ΗΠΑ και άλλων Δυτικών!
[5] Η φανταστική και η πραγματική πυρηνική απειλή (φύλλο 681).

Και η Ελλάδα;

Τόσο η επίσημη Ελλάδα όσο και η Κύπρος έχουν ήδη εμπλακεί (όχι μόνο σε επίπεδο δηλώσεων, και ενάντια στα συμφέροντά τους) στη μεσανατολική σύρραξη. Η χώρα μας έχει εκτεθεί υπερβολικά, με ευθύνη τόσο της κυβέρνησης όσο και της μη-αντιπολίτευσης, που δεν διανοούνται να μην ικανοποιήσουν –όπως δυστυχώς κάνουν και στην περίπτωση της Ουκρανίας– τις προσδοκίες των ΝΑΤΟϊκών «συμμάχων» και τις απαιτήσεις των ισραηλινών «φίλων». Το ίδιο συμβαίνει και στην Κύπρο… Ακόμη χειρότερα, και δυνάμεις που κατά τα άλλα καταφέρονται εναντίον του ενδοτισμού των πρόθυμων εγχώριων ελίτ, στο μεσανατολικό ζήτημα τηρούν επιεικώς απαράδεκτη στάση: θεωρούν ότι αφού η Τουρκία υποστηρίζει τους Παλαιστίνιους*, η Ελλάδα θα βγει κερδισμένη εάν εξακολουθήσει να ενισχύει ποικιλοτρόπως το Ισραήλ. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο, διάφορες προσωπικότητες του λεγόμενου πατριωτικού χώρου, να προτείνουν να ζητηθεί ο εξοπλισμός της Κύπρου από το ΝΑΤΟ ώστε να αντιπαρατεθεί όχι με την τουρκική κατοχή, αλλά με τον Λίβανο και την Υεμένη!

Ακόμη κι αν αγνοηθεί η ντροπή, μια χώρα που υποφέρει από ξενική κατοχή να βοηθά τους αυτουργούς αντίστοιχων αδικιών, δεν περνά από το μυαλό κανενός ότι μια τέτοια πολιτική μπορεί να αποδειχθεί εξίσου εγκληματική με το πραξικόπημα του 1974; Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί ότι ο Ερντογάν πιθανόν να εκφράσει την… έμπρακτη αλληλεγγύη του στους Παλαιστίνιους όχι με στρατιωτικές ενέργειες κατά του Ισραήλ (εδώ ούτε ένα πραγματικό εμπάργκο δεν θέλει να υλοποιήσει!), αλλά π.χ. καταλαμβάνοντας και το υπόλοιπο «εχθρικό» νησί; Και κάτι ακόμη: πόσο σίγουροι είναι για την απόλυτη και άνευ όρων σύμπλευση ΗΠΑ και Ισραήλ μέχρι τέλους; Τι τους κάνει να νομίζουν ότι είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να πολιτεύεται βασιλικότερα του βασιλέως;

Δυστυχώς, με το δεδομένο πολιτικό σύστημα (του οποίου ο ενδοτισμός και η καταφυγή σε δήθεν «εύκολες λύσεις» έχει διαποτίσει ακόμη και πολλούς εξ όσων ομιλούν εναντίον του) η Ελλάδα αδυνατεί να τηρήσει έστω και μια ελάχιστη ισορροπία. Πόσο μάλλον να ασκήσει μια πολυμερή και αυτόνομη πολιτική, τέτοια που να υπηρετεί (αν όχι το δίκαιο) τουλάχιστον τον βασικό πυρήνα των ελληνικών συμφερόντων. Και σε αυτήν την περίπτωση, για να προωθήσουμε δηλαδή μια τέτοια πολιτική, πέφτουμε στο γνωστό προαπαιτούμενο: να κερδηθεί εντός της χώρας μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων και δυνάμεων ικανή να σκέφτεται και να πράττει αλλιώς. Μια κρίσιμη μάζα που θα μοχθήσει για να χειραφετηθεί και να αυτονομηθεί από το δεδομένο πολιτικό σύστημα. Από μια τέτοια εξέλιξη θα βγει κερδισμένος όχι μόνο ο ελληνικός λαός, αλλά όλοι οι λαοί που ματώνουν για να είναι ελεύθεροι.

* Στα λόγια: βλ. για παράδειγμα τις αλλεπάλληλες ιρανικές δηλώσεις που καλούν επί μήνες την Άγκυρα να σταματήσει τα ενεργειακά και εμπορικά πάρε-δώσε με το Ισραήλ κάτω από το τραπέζι. Βλ. και την επί μήνες απαγόρευση απόπλου από την Κωνσταντινούπολη του προηγουμένως πολυδιαφημισμένου «Στόλου της Ελευθερίας». Γράφει χαρακτηριστικά σε προχθεσινή ανακοίνωση η Συντονιστική Επιτροπή του Στόλου: «Είμαστε όλοι βαθιά απογοητευμένοι από το γεγονός ότι, παρά τη ρητορική της, η τουρκική κυβέρνηση έχει πλέον ενταχθεί στις τάξεις εκείνων που είναι συνένοχοι στη διατήρηση του παράνομου αποκλεισμού της Γάζας από το Ισραήλ» (freedomflotilla.org, 1/8/2024).

Ένα εξηγήσιμο παράδοξο

Αξίζει τον κόπο να επισημανθεί ξανά ένα παράδοξο που τα Δυτικά ΜΜΕ φροντίζουν να παραμένει άγνωστο στους πολλούς: το Ισραήλ περιλαμβάνεται στα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού κράτη σε όλο τον κόσμο που δεν έχουν Σύνταγμα, «δηλαδή έναν ενιαίο γραπτό καταστατικό χάρτη με ανώτερη ισχύ που να ρυθμίζει την πολιτειακή οργάνωση και λειτουργία του Κράτους και να κατοχυρώνει τις ελευθερίες των πολιτών»*. Επίσης είναι το μοναδικό κράτος παγκοσμίως που δεν έχει δηλώσει επακριβώς στους διεθνείς οργανισμούς ποια είναι (κατ’ αυτό, έστω) τα σύνορά του.

Όμως το παράδοξο εξηγείται: Πρώτον, εάν το Ισραήλ είχε Σύνταγμα, θα έπρεπε να δηλώνει και επίσημα στην ανθρωπότητα ότι είναι ένα κράτος ρατσιστικό και θεοκρατικό, με πολίτες Α΄, Β΄, Γ΄ και Δ΄ κατηγορίας (αντίστοιχα, λευκοί Εβραίοι, μεσανατολίτες Εβραίοι, αιθίοπες Εβραίοι και Παλαιστίνιοι που κατοικούν στο κράτος του Ισραήλ), συν τους «ανύπαρκτους» γηγενείς στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και την Ιερουσαλήμ. Υπήρχε βέβαια και ένα εσωτερικό πρόβλημα που εμπόδισε τη συγγραφή Συντάγματος, δηλαδή ότι οι θρησκόληπτοι Εβραίοι και τα κόμματά τους θεωρούν ότι έχουν ήδη Σύνταγμα: την… Παλαιά Διαθήκη.

Δεύτερον, εάν το Ισραήλ δήλωνε ποια θεωρεί σύνορά του, θα έπρεπε είτε να αποδεχθεί την ύπαρξη έστω και θυλάκων παλαιστινιακών, είτε να διακηρύξει ότι έχει προσαρτήσει με το έτσι θέλω όλα τα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη. Η ισραηλινή ελίτ, για προφανείς λόγους, αποφεύγει να παραδεχθεί οποιαδήποτε από τις δύο εκδοχές. Αυτά περί του ισραηλινού κράτους…

* Σπ. Βλαχόπουλος, καθ. Νομικής ΕΚΠΑ, «Ισραήλ: Μια συνταγματική κρίση σε μια χώρα χωρίς Σύνταγμα», 19/7/2023, www.constitutionalism.gr