20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974 Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ
Μέρα Σάββατο 20 Ιουλίου 1974. Ήταν η μέρα που θα απολυόμαστε από τον στρατό, αλλά μια ανήσυχη ηρεμία επικρατούσε στην ατμόσφαιρα. Λίγες μέρες μόνο πριν είχαμε το πραξικόπημα, όλοι είμαστε ανάστατοι και συγχισμένοι. Περπατούσα αμήχανος εντός του στρατοπέδου μη γνωρίζοντας το θα ακολουθούσε. (Εδώ σημειώστε ότι εγώ ήμουν ο επιλοχίας του 1ου Λόχου 226ΤΠ) [Στην ουσία ξαναζούσα το τι έζησα στις 15 Ιουλίου απλά δεν το ήξερα εκείνη την στιγμή]
Ξαφνικά φωνές από τον Λοχαγό (Χατζιαυγουστίδης Αναστάσιος Λοχαγός) να παρουσιαστώ στην διοίκηση του λόχου. (Κάπου Νοιώθω ότι ο Λοχαγός μόνο το δικό μου όνομα ήξερε αφού μόνο εμένα φώναζε.) Το ίδιο σενάριο όπως και στις 15 Ιουλίου επαναλαμβάνεται. Πήραμε ένα σήμα που έγραφε ψυχρά και ωμά. ΜΗΝ ΚΤΥΠΗΣΕΤΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ. Το σήμα δεν έφερε υπογραφή αλλά ούτε από που ήρθε ξέραμε. Ακούσαμε από το ραδιόφωνο ότι οι Τούρκοι έκαναν απόβαση. Καλέσαμε το τάγμα όπως φυσικά κάναμε και στις 15 Ιουλίου να πάρουμε οδηγείες. Ο Ταγματάρχης Γεωργίτσης δεν είχε ιδέα για το περιβόητο σήμα. Ενώ μιλούσαμε με το τάγμα, άρχισαν να πέφτουν όλμοι εναντίον μας από τον τουρκικό θύλακα στην Λάρνακα και να μας πολυβόλου από τα πολυβολεία τους.
Η απόφαση μας ήταν να ανταποδώσουμε τα πυρά και να κτυπήσουμε πίσω. Απέναντι μας ήταν οι τούρκοι. Για όσους δεν γνωρίζουν που είμαστε τότε σας διευκρινίζω ότι στην Λεωφόρο Αρτέμιδας πριν από την αλυκή Λάρνακας ήταν το στρατόπεδο μας. Από την μια μεριά του δρόμου είμαστε εμείς και απέναντι οι τούρκοι. Είχαν δε κτίσει 5 πολυβολεία τα οποία είχαν επανδρώσει και μας πολυβολούσαν καθώς και ορύγματα σε όλη την απόσταση του δρόμου.
Μαζέψαμε τους στρατιώτες και αποφασίσαμε να επιτεθούμε (αγνοήσαμε παντελώς το ανυπόγραφο σήμα). Ο Λοχαγός μου έδωσε τα κλειδιά των αποθηκών πυρομαχικών και οπλισμού για να ανοίξω και να πάρουμε τα όπλα και τα πυρομαχικά. Εδώ είναι που ήρθε το πρώτο σιόκ. Οι αποθήκες ήταν κενές, χωρίς οπλισμό και χωρίς πυρομαχικά. Τα κασόνια είχαν μέσα πέτρες και άμμο. Βρήκα μόνο ένα μπρέν, λίγες σφαίρες σε 1 κασόνι και ακόμη ένα κασόνι με 24 χειροβομβίδες. Τελικά ο λόχος μας είχε μόνο τον ατομικό οπλισμό των στρατιωτών και λίγες σφαίρες ο κάθε στρατιώτης για το ατομικό του τυφέκιο.
Ο Λοχαγός πέρασε τον δρόμο με ένα αριθμό στρατιωτών και εγώ θα ακολουθούσα. Πήρα το κασόνι με τις χειροβομβίδες, ένα πιστόλι εξάσφαιρο που είχα (αυτό ήταν του 1ου Παγκόσμιου πολέμου), γέμισα δύο σφαιροθήκες του μπρεν, το μπρεν και προσπάθησα να διασταυρώσουν το δρόμο από την πλευρά του γεφυριού που είναι στο τέρμα του δρόμου. Δεχτηκά πυρά από το απέναντι φυλάκιο και καθηλώθηκαν για λίγα λεπτά. (Εκείνη τη στιγμή έπρεπε να πάρω μιά απόφαση. ΠΡΟΧΩΡΩ ή ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΩ; Ναι φοβόμουν αλλά αποφάσισα να συνεχίσω και εκεί χάθηκε και ο φόβος ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ) Στόχευσα το μπρεν ακριβώς εκεί που μας έβαλαν οι Τούρκοι και ανταλλάξαμε πυρά μέχρι που το φυλάκιο τους σίγησε. Τα πυρά του μπρέν ήταν θανατηφόρα για του Τούρκους. Όταν αυτή η ολιγόλεπτη ανταλλαγή πυρών σταμάτησε, γέμισα πάλι τις σφαιροθήκες του μπρεν και διασταύρωσα τον δρόμο για να ενωθώ με τον Λοχαγό μου και τους στρατιώτες μας που ήταν καθηλωμένοι στη αντίπερα πλευρά του δρόμου. Καθηλωμένοι τώρα εκεί δεχόμασταν πυρά από τρεις διαφορετικές κατευθύνσεις (αριστερά μας, μπροστά και δεξιά μας). Η απόσταση μας τώρα με τους Τούρκους ήταν μόλις κάποια μέτρα. Είχαμε περιορισμένο αριθμό σφαιρών πιστόλι, λόγχες, και τις χειροβομβίδες. Οι χειροβομβίδες έκαναν το θαύμα τους. Σε μια με μιάμιση ώρα οι Τούρκοι απέναντι σίγησαν. Τα πολυβολεία τους δεν άντεξαν στις χειροβομβίδες μας. Οι στρατιώτες τους ήταν πλήρως εξουδετερομένοι. Δεχόμαστε μόνο σποραδικά πυρά από ελεύθερους σκοπευτές. Κάποιοι προχωρήσαμε και είχαμε τώρα όλο το ύψωμα (αν μπορείς να το πεις ύψωμα) υπό τον έλεγχο μας.
Όσοι τούρκοι επέζησαν οπισθοχώρησαν στο κοιμητήριο τους που βρισκόταν πίσω από το ύψωμα. (Αυτό που είναι δίπλα από την πίσω μεριά εκεί που σήμερα είναι τα δικαστήρια) Το μπρεν και τα παλιό μαρτίνια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου έκαναν χρυσή δουλειά. Δεν έμεινε ούτε ένας τούρκος ζωντανός. Μας κτυπούσαν όμως ακόμη δυο ακροβολιστές (Τούρκοι ελεύθεροι σκοπευτές) κτύπησαν και τραυμάτισαν τον Λοχαγό στο χέρι, η σφαίρα τον βρήκε στον αγκώνα και βγήκε από την παλάμη διαλύοντας του το κόκκαλο του δεξιού χεριού, και εμένα στο δεξί πλευρό ακριβώς πάνω απο την λεκάνη. Είμουν τυχερός στην ατυχία μου διότι η σφαίρα πέρασε πρώτα από το κοντάκι του μπρεν που κρατούσα προτού σφηνώνει στο σώμα μου και έτσι δεν με σκότωσε παρά μόνο με τραυμάτισε. Οι σκοπευτές εντοπίστηκαν στα δεξιά μας και είχαν την κάλυψη των Ηνωμένων Εθνών διότι κρυβόντουσαν ο ένας ακριβώς κάτω από το Πύργο φυλάκιο των Ηνωμένων εθνών και ο άλλος είκοσι με τριάντα μέτρα πιό πίσω πάλι στα σύνορα του στρατοπέδου των Ηνωμένων Εθνών. Το μπρέν εξουδετέρωσε τον πρώτο χωρίς κανένα πρόβλημα και σε λίγα λεπτά και τον δεύτερο όταν αυτός απεφάσισε να το βάλει στα πόδια. Κανένας οίκτος τους κτυπήσαμε ανελέητα. Παρόλο που είμαστε και οι δύο τραυματισμένοι συνεχίσαμε να οχυρώνουμε τις θέσεις μας μαζί με τους λιγοστούς στρατιώτες μας και να προχωρούμε μέχρι και το στρατόπεδο τους που ήταν εκεί που τώρα είναι το γυμνάσιο κοντά στον Ζέφυρο και το Ψαρολίμανο. Στις πρώτες μας ριπές και όταν έπεσαν κάποιοι από αυτους όλοι οι άλλοι ΠΑΡΑΔΩΘΗΚΑΝ.
Ο Τουρκικός θύλακας έπεσε από την πίσω μεριά. Ήταν θέμα χρόνου να παραδοθούν όλοι. Δεν ήξεραν ότι δεν είχαμε άλλα πυρομαχικά. Δεν είχαμε άλλες χειροβομβίδες τις ρίξαμε όλες στα πολυβολεία τους και τα ορύγματα τους δεν ειχαμε άλλες σφαίρες. Ρίξαμε τις τελευταίες μας στο στρατόπεδο τους. Είμαστε παντελώς άοπλοι (χωρίς σφαίρες) αλλά τους πήραμε το στρατόπεδο τους. (Μέχρι και υπόγειο σκοπευτήριο είχαν και εμείς δεν ξέραμε τίποτα.)
Οι άλλοι λόχοι που ήταν στα δυτικά και βόρεια του θύλακα κατέλαβαν τους παραδοθέντες με κάποιοι αντίσταση φυσικά. Κάποιοι ελεύθεροι σκοπευτές εξουδετερώθηκαν χωρίς να έχουμε άλλες απώλειες εμείς. Οι απώλειες μας ήταν από τους όλμους που μας κτυπούσαν με εξαιρετική ακρίβεια αφού οι θέσεις μας ήταν προδομένος από τα Ηνωμένα Έθνη που τους καθοδηγούσαν.
Η μόνη αντίσταση που έμεινε από τους Τούρκους ήταν στο κάστρο και στον μιναρέ. Όταν σκοτώσαμε τον ελεύθερο σκοπευτή στον μιναρέ, (είχαν μιά πέτρα που αφαιρούσαν από τον μιναρέ και μας κτυπούσαν από εκεί) όταν έπεσε και ο σκοπευτής τους παραδόθηκε και το κάστρο που το κτυπούσαμε από την πλευρά των φοινικούδων.
Εμείς τώρα τραυματισμένοι και χάνοντας αρκετό αίμα αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στο στρατόπεδο για να μας παραλάβει ασθενοφόρο να μας πάει στο νοσοκομείο. Το ασθενοφόρο δεν ερχόταν και έπρεπε να περπατήσουμε κάπου κοντά που σήμερα είναι το Παττίχειο θέατρο για να μας παραλάβει. (Ακόμη λίγο και θα πηγαίναμε περπατητοί στο παλιό νοσοκομείο της Λάρνακας.)
Εκεί στο νοσοκομείο η κατάσταση ήταν δραματική. Τραυματίες παντού είχαμε τραυματισμούς και θανάτους από την μάχη στην Αλαμινό, (εκεί έπεσε και ο θείος μου ο Γεώργιος Σταύρου (26 ετών) μαζί με άλλα άτομα, τραυματίστηκε με οκτώ σφαίρες αλλά έπέζησε και ο άλλος μου θείος ο Παναγιώτης Σταύρου (Τότης) (21 ετών) (αδελφός του Γεώργιου Σταύρου). Γιατροί όλων των ειδικοτήτων υπέβαλλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες να περιθάλψουν τα θύματα, δεν υπήρχαν χειρουργεία αλλά χειρουργούσαν στις πρώτες βοήθειες και όπου αλλού μπορούσαν, είχαμε και πολλές εθελόντριες νοσοκόμες. Εμένα με χειρούργησαν χωρίς αναισθητικό και αφαίρεσαν την σφαίρα με λαβίδα ηλεκτρολόγου (από αυτές τις μακριές λαβίδες που έχουν κλίση στην μύτη.) Σπάραζα από τον πόνο αλλά θυμάμαι την θεία μου την Ευθυμούλα Λευκαρίτη που ήταν εκεί ως εθελόντρια νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού να με κρατά στο χειρουργικό κρεβάτι (φορείο ήταν). Θυμάμαι ότι είμαστε τόσοι πολλοί που δεν είχαν κρεβάτια εντός του νοσοκομείου αφού ήταν καταλημμένα από τους ποιό σοβαρά τραυματισμένους. Ο Τότης ήταν στον πρώτο όροφο όπως και ο Λοχαγός Χατζιαυγουστίδης και πολλοί άλλοι. Εμένα και κάμποσους άλλους μας έδωσαν μια κουβέρτα και μας έβαλαν να κοιμοιθούμε στο πάτωμα στο βοηθητικό κτήριο δίπλα από το νοσοκομείο. Χωρίς στρώμα χωρίς μαξιλάρι, χωρίς τίποτα μόνο μια κουβέρτα.
Η τραγικότητα όμως συνεχίζεται, η αγαπητή μου φίλη Γεωργία (Λαζάρου) Καλλή, συμμαθήτρια μας, μας επισκεπτόταν (αφού ήταν και άλλοι συμμαθητές μας τραυματισμένοι συμπεριλαμβανομένου και του Γιώργου Γεωργίου Λοχία του 2ου Λόχου) μας έφερε φαγητό και (αργότερα) μας πήρε στο γραφείο να τηλεφωνήσουμε τους δικούς μας να τους ενημερώσουμε ότι είμαστε τραυματισμένοι και να τους πούμε τα κακά μαντάτα για τους νεκρούς μας. Πρίν (το τηλέφωνο) με πήρε στο νεκροτομείο που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια μικρή αποθήκη όπου έβαλαν τους νεκρούς μας σε πέτρινους πάγκους και πάτωμα όπου είδα τον αγαπημένο μου θείο (Γεώργιο Σταύρου) νεκρό από τις σφαίρες των Τούρκων και τα άλλα παιδιά που έπεσαν στη Αλαμινό. (Εγώ ενημέρωσα την μάνα μου ότι ο Κόκος Σκοτώθηκε και ο Τότης τραυματίστηκε)
ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ στις 14 Αυγούστου 1974 θα σας δώσω άλλη μια περιγραφή μετά, στην επέτειο της μέρας. Μάχες Παλαίκυθρου, Τύμπου, Μια Μηλιά. ΕΜΕΙΣ ΣΥΝΕΧΙΣΑΜΕ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΕΔΩ.
* (Μια σημείωση μόνο. Όταν εμείς πολεμήσαμε και ο Τουρκικός θύλακας στην Λάρνακα έπεσε, μετά, κατέβηκαν οι ομάδες της ΕΟΚΑ Β με τα ημιφορτηγά και τα μονικάμπινα να κάνουν ΔΗΘΕΝ εκκαθαρίσεις στον Τουρκομαχαλλά. ΛΕΥΛΑΤΟΥΣΑΝ υπό την κάλυψη συγκεκριμένου Λοχαγού τότε και μέλος της ΕΟΚΑ Β. Όταν εμείς πολεμούσαμε αυτοί με τα καλασνίκοφ και τους αστέρες στα πέτα ήταν χασιμιοί. Δεν μας έδωσαν καμία βοήθεια απολύτως. ΑΛΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΜΩΣ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΟΥΜΕ ΜΕΤΑ. ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ)
(Μιά άλλη λεπτομέρεια είναι ότι το μπρέν ήταν ελαττωματικό. Σε κάθε ριπή μετά από 4 η 5 σφαίρες πάθαινε εμπλοκή και έπρεπε να βγάλω τη σφαιροθήκη να την ξανά βάλω και να ξανά οπλίσω. Ίσως και να ήταν ο λόγος που έμεινε πίσω στην αποθήκη και το βρήκα.)
ΜΕΓΑΛΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ.
Λοχίας Γεώργιος Κ. Καλλής,
Επιλοχίας 1ου Λόχου 226ΤΠ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου